ตอนที่314ร้านน้ำชาอาวี่น

ต๭นที่314ร้านน้ำชาอาวี่น ภายในร้านเงียบสงบมากมีไม่กี่คนที่นั่งอยู่ในร้านหรืออาจจะนั่งอยู่ในห้องรับรองพื้นที่ภายในร้านไม่ได้กว้างมากแต่กลับให้ความรู้สึกถึงความเงียบสงบและผ่อนคลายหลังจากชยานีและกลุ่มเพื่อนเดินเข้ามาข้างในถึงพบว่าที่นี่เหมือนอยู่อีกมิติหนึ่งรวมไปถึงพอชยานีได้เห็นบรรยากาศของร้านแล้วรู้สึกว่าเจ้าของร้านต้องเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างจะชื่นชอบความคลาสสิคและยังเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากด้วยถึงแม้พื้นที่ของร้านจะเล็กแต่การจัดตกแต่งร้านกลับทำให้คนที่เข้ามารู้สึกสดชื่น กลุ่มหญิงสาวเดินเข้ามาพร้อมกันอีกทั้งแต่ละคนก็หน้าตางดงามไม่แพ้กันถึงแม้ลูกค้าในร้านจะมีไม่เยอะแต่พอทั้งสี่คนเดินเข้ามาในร้านก็ได้รับความสนใจจากลูกค้าในร้านทุกคนทันที ผู้จัดการร้านหันมาเห็นจึงรีบเดินเข้ามาหา "คุณหนูโสวัณณ์ทำไมวันนี้ถึงว่างมาได้ล่ะคะ" โสวัณณ์ยิ้มบาง "วันนี้เป็นวันหยุดค่ะเลยออกมาเดินซื้อของจึงถือโอกาสพาเพื่อนๆของหนูมานั่งพักที่นี่เลย" ผู้จัดการร้านเป็นหญิงวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าปีสวมชุดกระโปรงผ้าเนื้อเรียบให้ความรู้สึกสง่างามทำให้คนที่ได้พบเจอรู้สึกสบายอารมณ์มาก"คือคุณหนูกลุ่มนี้ใช่ไหมคะ" " ใช่ค่ะ คุณฐปนา"โสวัณณ์ยิ้มหวาน" วันนี้คุณน้าไม่อยู่เหรอคะ" " อ๋อ คุณนายออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยค่ะ" คุณฐปนายิ้มละไมก่อนจะจับมือของโสวัณณ์ไว้อย่างอ่อนโยน "คุณหนูโสวัณณ์ไม่ได้มาตั้งนานหลายวันก่อนคุณนายยังถามหาอยู่เลยค่ะ" " ก่อนหน้านี้หนูยุ่งๆค่ะเลยไม่ได้เข้ามาเลย" โสวัณณ์พูดก่อนจะกวักมือไปทางกลุ่มของชยานี"คุณฐปนาคะ รบกวนช่วยเปิดห้องที่บรรยากาศดีๆให้ด้วยนะคะพวกเพื่อนๆของหนูเพิ่งมาเป็นครั้งแรก" "ได้เลยค่ะ จะรีบเตรียมให้เลยค่ะ"คุณฐปนาเดินนำทางกลุ่มของโสวัณณ์เข้าไปในห้องที่ค่อนข้างกว้างขวางห้องหนึ่งเมื่อเปิดประตูเข้าไปกลิ่นหอมของไม้จันทร์อบอวลไปทั่งห้องกลิ่นของมันไม่ได้แรงจนเกินไปทำให้คนที่ได้กลิ่นรู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ " เชิญเข้ามาเลยค่ะ"คุณฐปนาเปิดประตูก่อนจะเปิดทางให้กลุ่มของชยานีเดินเข้าไปข้างใน "ทุกท่านเป็นเพื่อนของคุณหนูโสวัณณ์ก็นับว่าเป็นเพื่อนของพวกเราด้วยเหมือนกันค่ะ" ชยานีและเพื่อนยิ้มให้กับคุณฐปนาก่อนจะเดินเข้าไป ที่จริงแล้วชยานีค่อนข้างจะชอบบรรยากาศแบบนี้มากมันทำให้รู้สึกผ่อนคลายและปลดปล่อยความเครียดทุกอย่างออกไป โสวัณณ์คุยกับคุณฐปนาไม่กี่ประโยคแล้วคุณฐปนาก็เดินออกไปก่อนจะเดินออกไปยังหันไปมองโสวัณณ์อีกครั้งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความปลื้มใจ "ฮิฮิ วัน เธอกับเจ้าของร้านมีความสัมพันธ์อะไรกันรึเปล่าตะกี้ฉันดูจากแววตาของคุณฐปนาแล้วมันแปลกมากเลยนะ" "ความสัมพันธ์อะไรกัน ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่เคารพท่านนึงเท่านั้นเอง" โสวัณณ์ตอบกลับอายๆก่อนจะบอกให้กลุ่มเพื่อนนั่งลงพร้อมกับจัดเรียงเบาะนั่งและจัดโต๊ะให้เรียบร้อย" คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าประจำเป็นคนที่ค่อนข้างจะสนิทกับคุณน้าที่เข้ามาที่นี่ไม่ใช่เปิดเพื่อทำธุรกิจ" " แต่เปิดเพราะความชื่นชอบ"ชยานีพูดเสริม โสวัณณ์พยักหน้า "ใช่แล้วค่ะ" และหยุดชะงักไป "พี่สะใภ้รู้ได้ยังไงคะ" "ถ้าหากเปิดเพื่อหารายได้จริงๆคงไม่ตกแต่งร้านแบบนี้พี่มองออกว่าเจ้าของร้านคงจะเป็นผู้ดีมีสกุลและสง่งามท่านหนึ่ง" ชยานีหลับตาลง "ดูเหมือนว่าเธอจะชื่นชอบผู้ใหญ่ท่านนี้มาก" "อืม" โสวัณณ์พยักหน้า "อยู่กับท่าน ทำให้จิตใจของหนูจะสงบลงโดยไม่รู้ตัวค่ะ" ชยานีพยักหน้าเข้าใจแล้ว" นั่นคงเรียกว่าเป็นทั้งครูและเพื่อนที่คอยให้ความช่วยเหลือสินะ" " นี่ นี่ พวกเธอสองคนกระซิบอะไรกัน" ชญาภารู้ดีว่าตนเองเป็นคนธรรมดาทั่วไปคงไม่เข้าใจคำพูดของชยานีและโสวัณณ์แล้วเธอยังเกิดในครอบครัวที่ค่อนข้างยากจนต้องทำมาหากินตั้งแต่เด็กเลยไม่ค่อยเข้าใจเรื่องปัญญาชนความสง่างามอะไรพวกนี้เท่าไหร่ ชยานีกับโสวัณณ์มองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมา" ไม่มีอะไรหรอก" สักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกคุณฐปนายกชุดถ้วยชาเดินเข้ามาก่อนจะยกชุดถ้วยชาที่มีอยู่ในห้องเก็บไป "เมื่อตะกี้คุณนายโทรมาค่ะบอกว่าจะรีบกลับมาที่ร้านชุดถ้วยชาชุดนี้เป็นชุดที่คุณนายเก็บรักษาไว้อย่างดีคุณนายบอกว่าให้คุณหนูโสวัณณ์ใช้ค่ะ" โสวัณณ์ได้ยินก็รีบลุกขึ้นยืน "จะทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะคะ" "ไม่มีอะไรที่ไม่ได้หรอกค่ะ" คุณฐปนาจัดเรียงถ้วยชาจนเรียบร้อยก่อนจะหันไปมองไปที่โสวัณณ์" วันนี้คุณหนูโสวัณณ์จะดื่มชาอะไรดีคะ" " อืม แล้วแต่คุณฐปนาเลยค่ะเอาชาผู่เอ๋อก็ได้ค่ะ"โสวัณณ์นิ่งชะงัก "หนูคิดว่าชุดถ้วยชาชุดนี้น่าจะเหมาะกับชาที่รสชาติอ่อนๆจะดีกว่านะคะเพื่อนของหนูเป็นผู้หญิงหมดด้วยดื่มชาผู่เอ๋อที่รสชาติอ่อนๆมากกว่าค่ะ" "ได้ค่ะ ดิฉันจะไปเตรียมให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะก่อนหน้านี้คุณนายสั่งใบชาเข้ามาใหม่ในนั้นมีใบชาผู่เอ๋อชั้นยอดจากมณฑลยูนนานพอดีเลยค่ะ" งั้นขอรบกวนคุณฐปนาด้วยนะคะ" "ฮิอิ วัน คิดไม่ถึงว่าเธอจะเข้าใจเรื่องนี้เยอะขนาดนี้นะเนี่ย" รอจนคุณฐปนาเดินออกไปธนิดาและชญาภาก็เริ่มหยอกล้อทันที "สูงส่งมากจนพวกเราดูเหมือนไม่มีความเป็นผู้ดีไปเลย" "จริงด้วย พอเอามาเปรียบเทียบแบบนี้แล้วเหมือนพวกเราไม่มีความเป็นผู้ดีเอาซะเลย"ชยานีก็เข้าร่วมด้วยทำให้โสวัณณ์รู้สึกเขินอายยิ่งขึ้น " พี่สะใภ้ พวกพี่อย่าล้อหนูแบบนี้สิคะ" ไม่นานคุณฐปนาก็เดินเข้ามาเมื่อเห็นว่าโสวัณณ์และเพื่อนๆกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานภายในใจรู้สึกดีใจมาก" เมื่อก่อนไม่เคยเห็นคุณหนูโสวัณณ์พาเพื่อนๆมาด้วยเลยนะคะ" "อืม" โสวัณณ์พยักหน้า "คุณฐปนาคะ คุณไปทำงานต่อเถอะค่ะพวกเราทำเองก็พอแล้วค่ะ" " ก็ได้ค่ะ" คุณฐปนาพยักหน้าก่อนจะมองพิจารณากลุ่มชยานีเล็กน้อยแล้วพยักหน้าอีกครั้ง "ดีจริงๆ" ก่อนจะกระซิบพูดข้างกายโสวัณณ์หลายคำโสวัณณ์เงยหน้าขึ้นมองที่คุณฐปนาก่อนจะส่ายหัวไปมา "ไม่ได้หรอกค่ะคุณฐปนา" " ก็ได้ค่ะ"แล้วคุณฐปนาก็เดินยิ้มออกไป " พวกเธอลองทายดูสิว่าเมื่อตะกี้คุณฐปนาพูดอะไรกับฉันบ้าง" โสวัณณ์ยิ้มแฉ่งมองไปที่กลุ่มของชยานี" ทายถูกมีรางวัลให้ด้วยนะ" "ไม่ทายหรอก ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ" ชญาภาส่ายหัวไปมา "ดูจากสีหน้าเมื่อตะกี้ของคุณฐปนาก็รู้แล้ว" " พี่สะใภ้ พี่ลองทายดูสิคะ" โสวัณณ์มองไปทางชยานีแต่ชยานีกลับส่ายหน้าปฏิเสธ" ไม่สนใจ สาวน้อยเริ่มชงชาเถอะ" โสวัณณ์อดที่จะเบ้ปากไม่ได้" ไม่สนุกเลยให้พวกเธอทายก็ไม่ยอมทายเชอะ"โสวัณณ์ท่าทางเหมือนอดกลั้นอารมณ์ไว้ "งั้นก็ได้ พวกเธอไม่ทายฉันบอกเลนก็ได้" " เมื่อตะกี้คุณฐปนาถามฉันว่าพวกเธอยังโสดอยู่รึเปล่าและบอกให้ฉันแนะนําคุณชายของพวกเขาให้รู้จัก"โสวัณณ์ยิ้มแฉ่ง "หืม" ชยานีย่นคิ้ว "คุณชายเหรอ" ก๊อกก๊อกเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก "หนูวันรึเปล่าจ๊ะ" "ใช่ค่ะคุณน้า"โสวัณณ์รีบเดินไปเปิดประตูออกเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ้มกว้าง" ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะคุณน้า" " ไม่ได้เจอกันนานเลยนะหนูวัน"น้ำเสียงผู้หญิงที่แสนนุ่มนวลให้ความรู้สึกอบอุ่นและรอบตัวยังเต็มไปด้วยความอ่อนโยนถึงแม้ชยานีจะยังไม่ได้เจอหน้า แต่ฟังจากเสียงพูดก็รู้แล้วว่าต้องเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานมากแน่ๆ เป็นไปตามที่คาดเดาไว้เมื่อโสวัณณ์พาเจ้าของร้านเดินเข้ามา เธออายุน่าจะประมาณสี่สิบต้นๆดูแลสุขภาพได้ดีมากเธอสวมชุดกระโปรงผ้าแพรเช่นกันให้ความรู้สึกงดงามอ่อนหวานไม่เหมือนหญิงวัยกลางคนที่ชยานีเคยเจอมา ใบหน้าเธอประดับไปด้วยรอยยิ้มสีหน้าอ่อนโยนดูสง่างามมาก "คุณน้าคะ หนูจะแนะนําเพื่อนๆของหนูให้รู้จักนะคะ คนนี้คือปาลีเป็นภรรยาของพี่นิธานเป็นพี่สะใภ้ของหนูค่ะคนนี้คือธนิดาและอีดคนคือชญาภาค่ะพวกเธอเป็นเพื่อนสนิทของหนูเอง" รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าของร้านยังไม่เลือนหายแต่พอได้ยินชื่อของชยานีก็หันไปมองชยานีเล็กน้อย" หนูวัน หนูบอกว่าคนนี้คือภรรยาของตานิธานอย่างนั้นเหรอ อืม ไม่เลว ไม่เลวจริงๆด้วย" " สวัสดีค่ะคุณน้า"เมื่อได้ยินโสวัณณ์แนะนําแบบนี้แปลว่าเจ้าของร้านท่านนี้รู้จักกับนิธานชยานีจึงลุดขึ้นทักทาย "จ้ะ ดี ดี" เจ้าของร้านพยักหน้ายิ้มๆ "ดีจริงๆ" ธนิดาและชญาภาก็รีบลุกขึ้นทักทายด้วย" สวัสดีค่ะ" " ทุกคนไม่ต้องเกรงใจนะนั่งลงเถอะ ทุกคนเป็นเพื่อนของหนูวันหลังจากนี้ก็มาบ่อยๆได้นะ" "พี่สะใภ้ ดา ภา ท่านนี้คือคุณหญิงทวีนุชคุณแม่ของพี่ดนพค่ะ"โสวัณณ์แนะนํา ชยานีตกตะลึงจนเกือบจะลุกขึ้นมาทำท่าทางแปลกๆซะแล้วเธอเงยหน้าขึ้นมองโสวัณณ์นิ่งก่อนจะพูดอย่างเขินๆ" ที่แท้ก็คือคุณแม่ของคุณดนพนั่นเอง สวัสดีค่ะคุณนายทวีนุช" " ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอกจ้ะ อยู่ด้านนอกไม่ต้องเรียกว่าคุณนายก็ได้"ทวีนุชเองก็ไม่ชอบการเรียกแบบนี้ "เรียกว่าคุณน้าเหมือนหนูวันก็พอแล้วจ้ะ" "ค่ะ คุณน้า" ทวีนุชเป็นคนที่ค่อนข้างจะเป็นกันเองไม่เย่อหยิ่งเหมือนบรรดาคุณหญิงคุณนายในแวดวงสังคมไฮโซเรื่องนี้ทำให้ชยานีแปลกใจไม่ใช่น้อยแต่เธอก็ชอบมากที่เป็นแบบนี้ เพราะไม่มีใครชอบคนที่ทำตัวสูงส่งต่อหน้าตนเอง ใครจะไม่มีฐานะทางครอบครัวก็แค่ว่ามันจะใหญ่หรือเล็กเท่านั้นเอง ทวีนุชท่าทางจะชอบโสวัณณ์มากและบรรยากาศในห้องไม่ได้เงียบไปเพราะมีทวีนุชเข้าร่วมกลับกันทวีนุชนั้นเข้าใจความคิดของหญิงสาววัยรุ่นมากถึงแม้เธอจะเปิดโรงน้ำชาเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะหรูหราสูงศักดิ์มากแต่บางครั้งเธอมักจะพูดคุยเรื่องทั่วไปอย่างเป็นกันเอง พอพูดคุยกันแล้วชยานีรู้สึกว่าตนเองได้รับความรู้มากมายและเรื่มชอบคุยกับทวีนุชมากขึ้นด้วย ทวีนุชเป็นยอดฝีมือเรื่องการผลิตชาและการปรุงชาท่านหนึ่งวิธีในการชงชาของทวีนุชนั้นเป็นวิธีที่ชยานีไม่เคยเห็นมาก่อนเลยอีกด้านเธอพูดคุยเล่นส่วนอีกด้านก็ปรุงชาไปด้วยบางครั้งยังพูดเรื่องตลกออกมาหลายคำ "จริงสิหนูวันก่อนหน้านี้ทำไมไม่ค่อยเห็นหนูเข้ามาหาน้าบ้างเลยจ้ะ" ทวีนุชยื่นแก้วชาออกไปแต่สายตากลับจ้องมองไปที่โสวัณณ์นิ่ง โสวัณณ์หยุดชะงักก่อนจะรีบหยิบชาขึ้นมาดื่มแล้วค่อยๆก้มหน้าลงในแววตาซึมเศร้าเล็กน้อยแต่เธอรีบปรับอารมณ์ให้ดีขึ้นก่อนจะส่ายหัวไปมา" ช่วงนี้หนูยุ่งๆน่ะคะ" " อ๋อจ้ะ"ทวีนุชพยักหน้าเข้าใจ " ยุ่งได้แต่ต้องระวังสุขภาพตัวเองด้วยนะ" ทวีนุชพูดขึ้น "ตอนแรกน้าอยากได้ลูกสาวมาตลอดเพราะยิ่งมองยิ่งสุขใจเลี้ยงดูก็ง่ายไม่เหมือนลูกชายของน้าที่ทำให้น้าปวดหัวได้ทุกวัน" โสวัณณ์ได้ยินแบบนั้นมือที่ถือถ้วยชาอยู่ก็นิ่งค้างไปสีหน้าเริ่มเกร็งๆหลังจากนั้นจึงถามขึ้นอย่างสงสัย" พี่ดนพทำอะไรให้คุณน้าไม่พอใจอีกรึเปล่าคะ" " เฮ้อ เด็กคนนั้น"ทวีนุชส่ายหัวไปมา" ไม่มีอะไรมากหรอกแค่ช่วงก่อนเขาชอบเหม่อลอยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่" ทวีนุชพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองโสวัณณ์เล็กน้อย "หนูวันเป็นอะไรไปจ้ะ" "ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ" โสวัณณ์ส่ายหัวปฏิเสธพอเงยหน้าขึ้นก็ชนเข้ากับสายตาของชยานีที่กำลังมองมาจึงใจกระตุกอย่างแรงรีบเก็บแววตาตีวเองกลับมา" คุณน้าคะ พี่ดนพโตเป็ผู้ใหญ่แล้วจะทำอะไรเข้ารู้ขอบเขตค่ะหนูว่าคุณน้าไม่ต้องห่วงหรอกคะ"