ตอนที่316บาดแผลทางใจแบบนี้พอถึงเวลาก็ดีขึ้นเอง

ต๭นที่316บาดแผลทางใจแบบนี้พอถึงเวลาก็ดีขึ้นเอง นิธานไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นถ้าต้องคอยสนใจความรู้สึกของกลุ่มนี้แล้วต้องสละเวลาที่เขาจะได้อยู่กับชยานีเขาไม่ยอมหรอก "เลือเอาว่าจะออกไปกินข้าวกันสองคนหรือให้ผมพาพวกไอ้พลเขาไปด้วย" ชยานี"..." "นิธานคุณจะเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้นะ" "เลนนี่ เวลาที่พวกเราได้อยู่ด้วยกันผมรู้สึกว่ามันน้อยมากเลยนะครับ" นิธานกล่าวประท้วง ชยานีรู้ว่านิธานพูดเอาแต่ใจแต่เธอกลับทำใจโต้แย้งไม่ได้เพราะทั้งสองคนนับยังเป็นคู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามันถึงแม่จะแต่งงานกันมานานแต่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจริงๆไม่นับว่านานเลยและชยานียังรู้สึกได้ถึงความรักและไม่อยากห่างของนิธานเขาเครียดมากเรื่องความรู้สึกของเธอที่มีให้เขา ชยานีนิ่งคิดสักพักจึงตัดสินใจเสียสละเพื่อนสักครั้ง "ก็ได้ค่ะ เราตกลงกันว่าจะไปกินหม้อไฟที่เฮกี้ดังนั้น" "อืม สาขาไหนของเฮกี้คุณส่งตำแหน่งมาให้ผมด้วย" นิธานบรรลุเป้าหมายแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีจึงกดวางสายไป ชยานีส่งตำแหน่งให้กับนิธานเป็นร้านที่อยู่ตำแหน่งใกล้กับร้านที่พวกเธอนั่งดื่มชากันอยู่นิธานเปิดออกดูก็ขมวดคิ้วแน่นมองตำแหน่งที่อยู่นิ่งก่อนจะมองไปที่ดนพด้วย ดนพที่โดนนิธานจ้องหน้าโดยไม่รู้เรื่องอะไรก็ไม่สบายตัวขึ้นมาทันทีรู้สึกแปลกๆ "เฮียสาม เฮียมองหน้าผมทำไม" "ไม่มีอะไร เดี๋ยวไปกินหม้อไฟกัน" นิธานพูดอย่างดีใจ "ไปกับพี่สะใภ้และเพื่อนๆของเธออีกแล้วสินะ" นิธูรหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมาดูไม่ออกว่ากำลังดีใจหรือเสียใจกันแน่ นิธานไม่ได้ปฏิเสธทำเพียงพยักหน้าไปมา นิธูรยักไหล่" ผมไม่ไปด้วยนะ" " ได้ยังไงกัน ทุกคนไปหมดนายไม่ไปมันไม่ดี" ดนพไม่ให้เวลานิธูรได้ปฏิเสธ " ตกลงตามนี้ นายดูสิพวกเรามีสี่คนทางฝั่งพี่สะใภ้ก็มีสี่คนพอดีเลยไม่ใช่รึไง" นิธูรย่นคิ้วแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ มีเพียงเฉลิมพลที่จ้องหน้านิธานเขม็งมือข้างหนึ่งวางไว้บนโต้ะเคาะเบาๆมืออีกข้างลูบคางตัวเองไปมาดวงตาหันไปมาไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ หลังจากชยานีวางสายไปก็พูดขึ้น" สาวๆ ธานเขาบอกว่าจะเลี้ยงหม้อไฟพวกเรา" ธนิดารีบพูดขึ้นก่อน "คือ เดี๋ยวฉันต้องไปทำธุระนิดหน่อย" "อย่ามาพูด เธอมีธุระอะไรกัน" ชญาภาแย้งออกมา "เมื่อตะกี้ยังบอกอยู่เลยว่าจะไปกินหม้อไฟตอนนี้ยังจะมาบอกว่าตัวเองมีธุระอีก" ธนิดาหน้าแดงมองหน้าชยานีสักพัก ชยานีแบมือ" ธานร้องจะมาให้ได้ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเขาบอกว่าถ้าครั้งนี้ไม่ยอมให้เขามาหลังจากนี้ฉันจะออกมาเจอพวกเธอคนเดียวไม่ได้แล้ว" เอาเถอะ ผู้ชายอย่างนิธานพูดจริงทำจริงทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดี " ดา ไม่มีอะไรหรอกนะ"ชยานีพูดปลอบ "ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงเรื่องอะไรแต่เธอวางใจได้คนอย่างเฉลิมพลถึงแม้จะเจ้าชู้แต่ไม่ได้หยาบคายในเมื่อเธอแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาแล้วว่าไม่ยินยอมเขาไม่ทำอะไรโดยไม่คิดแน่ๆ" "ใช่ค่ะพี่ดา เรื่องนิสัยของพี่เฉลิมพลหนูรับรองได้ค่ะเขาเป็นคนที่ไม่เล่นกับเด็กในบริษัทของตัวเองนี่คือกฎข้อห้ามของเขาถึงแม้ว่าหนูจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรพี่เขาถึงได้ทำแบบนี้กับพี่แต่หนูคิดว่าพี่เขาเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองมากขอแค่พี่ไม่ยินยอมเขาไม่มีทางบังคับพี่เพราะเขาชอบให้ทั้งสองฝ่ายต่างยินยอมมากกว่า" "ที่จริงพวกเธอไม่จำเป็นต้องห่วงฉันเลยฉันไม่ใช่คนที่คิดอะไรมากแบบนนั้น" เธอก็แค่ไม่อยากอยู่ ใกล้เฉลิมพลและท่าทางตอบกลับเมื่อตะกี้ก็เป็นไปโดยอัตโนมัติเท่านั้นเอง "ก็ใช่ ถ้าให้พูดแล้วหนูต้องเป็นห่วงตัวเองมากกว่า" โสวัณณ์หัวเราะแหยๆ "หนูกลัวว่าถึงแม้หนูจะบอกว่าทำใจแต่กลับทำใจไม่ได้นี่สิถึงจะโชคร้ายสุดๆ" " ฮิ"ธนิดาโดนโสวัณณ์ทำให้อารมณ์ดีขึ้นเธบตบไหล่โสวัณณ์เบาๆ "พี่คิดว่านะน้องวันเป็นสาวสวยและยังสดใสร่าเริงต้องการผู้ชายแบบไหนก็หาได้ง่ายๆแหละ ใช่ไหม" " ถูกต้องค่ะ" โสวัณณ์ตบโต๊ะ" พวกเราไม่จำเป็นต้องจมปลักอยู่กับผู้ชายคนเดียวไปจนตาย" เมื่อเห็นท่าทางก๋ากั่นของโสวัณณ์ชยานีก็ส่ายหัวไปมา ทางฝั่งนิธานพูดว่ามาก็ต้องมาในขณะที่กลุ่มของนิธานขับรถมาจอดอยู่หน้าร้านน้ำชาอาวี่น กลุ่มของชยานียังนั่งคุยกันอยู่ข้างในร้าน เมื่อดนพเห็นว่านิธานจอดรถไว้ที่นี่ก็รู้สึกเริ่มจะไม่ค่อยดีแล้ว" เฮียสาม พี่สะใภ้กับเพื่อนคงไม่ได้อยู่ข้างในนี้หรอกใช่ไหม" "อืม" นิธานพยักหน้าเมื่อกดล็อกประตูเรียบร้อยก็เดินลงมาจากรถมือข้างหนึ่งถือเสื้อสูทไว้ท่าทางสง่างามทำให้เป็นจุดเด่นในร้านแน่นอนว่าเรียกความสนใจจากทวีนุชที่กำลังคุยกับแขกอยูด้านข้างด้วย "นี่ตาธานไม่ใช่เหรอเนี่ย มารับภรรยารึไงเรา" " ครับคุณน้า"นิธานเผชิญหน้ากับทวีนุชด้วยท่าทางเคารพนอบน้อมคงเป็นเพราะว่าทวีนุชมีบรรยากาศที่ทำให้คนอื่นชื่นชอบ "พวกเธอนั่งอยู่ห้องด้านในจ้ะ" สักพัก "ดนพ เด็กคนนั้นก็มาด้วยเหรอ" พูดจบไปสักพักดนพที่เพิ่งเดินลงจากรถก็เดินมายืนตรงหน้าทวีนุชบนใบหน้าของเขามองอะไรไม่ออกแต่สายตาของเขาแสดงออกว่ากำลังกลัวมาก อย่ามองว่าทวีนุชคนนี้ที่ดูเหมือนสุภาพอ่อนโยนแต่เธอก็ยังมีความเกรงขามอยู่ด้วยเช่นกันโดยเฉพาะอยู่ต่อหน้าดนพแล้ว " คุณแม่ครับ" ทวีนุชพยักหน้า "มากันหมดทุกคนเลยนะ" "มารับลีน่ะครับเลยถือโอกาสไปกินข้าวด้วยเลย" เธอชี้ไปที่รถอีกสองคนข้างนอก "ตาพลกับตาธูรก็มาด้วยเหรอจ้ะ" "พวกลูกนี่นะ ไปไหนไม่เคยห่างกันเลย เอาเถอะ ไปหาภรรยาของหลานเถอะ" ทวีนุชเรียกให้คุณฐปนามาพานิธานเข้าไปก่อนจะหันมามองดนพนิ่ง "ลูกดูสิ ตอนแรกทุกคนลงความเห็นเดียวกันหมดว่าตาธานคงจะแต่งงานยากที่สุดผลสุดท้ายเขาได้แต่งงานคนแรกในกลุ่มเลยดูจากท่าทางของตาธานแล้วคงจะรักภรรยามากๆด้วยแล้วลูกลองมองตัวเองดูอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วเมื่อไหร่จะทำให้แม่สบายใจสักที" ดนพ "..." เขารู้อยู่แล้วว่ามารดาของเขาอยู่ต่อหน้าคนอื่นนั้นจะสุภาพเรียบร้อยอ่อนหวานต่างจากตอนอยู่ต่อหน้าเขานั้นไม่เหมือนกันเลย อะไรๆก็ลูกคนอื่นดีกว่าเขายอมรับว่านิธานดีกว่าเขาจริงๆแต่เรื่องอะไรก็เอานิธานเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำให้ดนพรู้สึกปวดหัวและน้อยใจ "คุณแม่ครับ การแต่งงานครั้งนี้เฮียสามไม่ได้เต็มใจตั้งแต่แรกซะหน่อยนะครับ" "พูดถึงเรื่องนี้แม่ก็กำลังจะเรียกลูกมาคุยอยู่พอดี" ทวีนุชมองไปที่ดนพอย่างรู้สึกไม่ได้ดั่งใจ "ลูกลองดูตาธานซิ ถึงเป็นความต้องการของทางผู้ใหญ่แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่มีความสุขดีรึไงฟังจากที่ลูกพูดเมื่อตะกี้ลูกหมายความว่าลูกหาเองไม่เท่าให้พ่อกับแม่หาคู่ครองให้เหมือนตาธานอย่างนั้นใช่ไหม" "อย่านะครับ อย่าทำอย่างนั้นนะครับคุณแม่" ดนพรีบปัดมือไปมาท่าทางตกใจไม่เบา "เรื่องของความรู้สึกต้องเป็นไปทีละขั้นตอนครับไม่ใช่ว่าผมไม่ยอมหานะครับแต่ตอนนี้เธอไม่สนใจผมด้วยซ้ำไป" "นี่ลูกมีคนที่ชอบแล้วเหรอ" ทวีนุชตาเป็นประกาย "เฮ้อ ตอนแรก แม่ยังคิดอยู่ว่าถ้าหากลูกยังไม่มีคนที่ชอบถ้าไม่ปฏิเสธล่ะก็แม่คิดว่าหนูวันก็ดีไม่น้อยเธอเป็นเด็กที่แม่เห็นมาจนโตทุกคนล้วนรู้จักกันดียังคิดจะทาบทามให้ลูกอยู่แล้วเชียว" " คุณแม่อย่าจับคู่ให้คนอื่นไปเรื่อยนะครับ"ในสมองของดนพนึกถึงใบหน้าของโสวัณณ์ขึ้นมาก็รีบส่ายหน้าทันที" สำหรับผมแล้วน้องวันเป็นน้องสาวของผมครับผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่านั้นและอีกอย่างถ้าคุณแม่ทำอย่างนั้นจริงๆต่อไปผมจะมองหน้าเฮียสามได้ยังไงล่ะครับ" " ที่สำคัญผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วจริงๆครับแต่คงต้องพยายามให้มากหน่อยเท่านั้นเอง" "พอแล้ว แม่แค่พูดไปอย่างนั้นเองลูกไม่ต้องทำท่าทางแบบนั้นแม่ว่าหนูวันเองก็ไม่ได้ชอบลูกด้วยซ้ำวันนี้แม่ลองถามดูแล้วเธอไม่มีความคิดจะคู่กับลูกเลยเถอะ"ทวีนุชถอนหายใจออกมา โสวัณณ์เป็นหญิงสาวที่ดีขนาดนั้น ดนพได้ยินอย่างนั้นก็สบายใจขึ้นมาก" ไม่ชอบก็ดีแล้วครับ ไม่ชอบก็ดีแล้ว"แต่ไม่รู้ทำไมในสมองของเขาถึงปรากฏสีหน้าท่าทางที่โศรกเศร้าของโสวัณณ์ขึ้นมาท่าทางที่พยายามทำตัวให้เข้มแข็งแบบนั้นดนพถอนหายใจยาวเหตุการณ์แบบนั้นเขาไม่เคยเจอมาก่อนเลย "วัน" ธนิดากุมมือโสวัณณ์ไว้แน่น "ไม่เป็นไรใช่ไหม" โสวัณณ์ส่ายหัวหน้าเริ่มซีดพอเงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาของชยานีกับนิธานที่มองมาเธอถึงได้พยายามยกยิ้มบาง "พี่นิธานพี่สะใภ้หนูไม่เป็นอะไรค่ะพวกพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" เธอรู้ว่าความรู้สึกของตัวเองคนกลุ่มนี้รับรู้และยังได้ยินเรื่องที่ดนพและทวีนุชคุยกันที่จริงแล้วเธอรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย นิธานพยักหน้า แววตาคมนิ่งบาดลึกแต่มองสีหน้าไม่ออก เขานิ่งมองไปที่ดนพเล็กน้อย" เขาไม่คู่ควรกับน้อง" โสวัณณ์ยกยิ้ม" แน่นอนสิคะยังไงซะหนูก็เป็นถึงน้องสาวขอกพี่เลยนะคะต้องสูงส่งมากอยู่แล้วต่อไปหนูจะหาผู้ชายที่เก่งเหมือนพี่ให้ได้เลย" "ใช่แล้ว เธอต้องหาเจอแน่ๆ" ชยานีลูบผมของโสวัณณ์อย่างเอ็นดู "ไปกันเถอะ" ทั้งกลุ่มเดินมากล่าวลาทวีนุชแล้วเดินออกไป เนื่องจากสถานที่แห่งนั้นไม่นับว่าไกลแต่ถ้าจะเดินต้องใช้เวลาไม่น้อยทุกคนจึงตัดสินใจขับรถไป เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของโสวัณณ์กับธนิดาจึงให้ทั้งสองคนนั่งรถของนิธูรไปเฉลิมพลกับดนพนั่งคันเดียวกันส่วนชยานีกับชญาภาและนิธานนั่งรถคันเดียวกัน นิ้วมือเรียวยาวของนิธานวางมือบนพวงมาลัยรถยนต์นิ่งเงียบไปสักพักก็เอ่ยขึ้น "โสวัณณ์ไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้น" นิธานพูดออกมาทันควันทำให้ชยานีชะงักค้างก่อนแรกไม่ค่อยเข้าใจความหมายก่อนจะเข้าใจขึ้นมา "อ๋อ ฉันแค่เป็นห่วงว่าเธอจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่" นิธานยิ้มบาง "คุณคิดว่าคนที่ตระกูลมีทรัพย์เลี้ยงดูเธอมานานขนาดนี้ความรู้สึกแค่นี้จะควบคุมไม่ได้เลยเหรอ" " ธานคะ คุณคาดหวังในตัวน้องวัณณ์มากเกินไปค่ะ" ชยานีไม่เห็นด้วย "ยังไงซะเธอก็ยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งผ่านเรื่องนี้มาตอนนี้ให้เธอสงบใจลงบ้างไม่ใช่เรื่องไม่ดีถ้าต้องให้เธอเผชิญหน้ากับดนพฉันรู้สึกว่ามันยีงไม่ค่อยดีเท่าไหร่"