ตอนที่318เรื่องของความรู้สึกท่าทีของผู้ชายสำคัญที่สุด

ต๭นที่318เรื่องของความรู้สึกท่าทีของผู้ชายสำคัญที่สุด เฉลิมพลอาหารแทบจะติดคอตายเขามองนิธานอย่างไม่พอใจ "ก็แค่พูดเล่นไหมล่ะจะคิดอะไรมาก" "อืม ฉันก็พูดเล่นเท่านั้นเอง" นิธานพูดเสียงนิ่งแต่เวลาหลังจากนั้นนิธานก็เริ่มไม่ไม่ยอมให้ชยานีกินอันนี้กินอันนั้นจนชยานีก็กินอะไรไม่ได้เยอะ เธอมองไปที่นิธานด้วยสายตาขุ่นเคืองแต่นิธานก็ไม่ใจอ่อน "ไม่ดื้อนะครับ เดี๋ยวเราค่อยมากินใหม่" ชญาภากับธนิดามองหน้ากันก่อนจะยอมรับเลยว่านิธานเป็นสามีอบอุ่นแสนดีมาก ก๊อกก๊อก เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอกชยานีกับนิธานมองหน้ากันเล็กน้อยเดิมทีคิดว่าเป็นพนักงานจึงบอกให้เข้ามาได้แต่สุดท้ายกลับเห็นว่าเป็นตมนาที่เดินเข้ามา ตมนาคิดว่าในห้องจะมีแต่ชยานีและนิธานแค่สองคนแต่ไม่ได้คาดคิดว่าจะมีคนเยอะเต็มห้องขนาดนี้และสายตาของทุกคนในห้องก็จ้องมาที่เธอคนเดียวทำให้ตมนาคิดได้ว่าเธอหุนหันพลันแล่นจริงๆเธอไม่น่ามาปรากฏตัวที่นี่ในตอนนี้ เดิมทีเธอคิดว่าถ้าหากมีแค่สองคนเธอยังสามารถทำเป็นไม่มีอะไรเดินเข้าไปทักทายนิธานกับชยานีได้ไม่แน่ว่าอาจจะกวนโมโหชยานีได้บ้างแต่ดูจากตอนนี้แล้วดูเหมือนเธอจะทำอะไรโดยไม่คิดไปอีกแล้ว ตอนที่นิธานเห็นว่าเป็นตมนาสีหน้าของเขาก็เย็นชาขึ้นแต่ไม่นานก็ปรับสีหน้ากลับมาตามเดิมและช่วยชยานีลวกผักต่อไปไม่พูดกับตมนาแม้แต่คำเดียวเหมือนไม่มีความคิดจะพูดกับตมนา อาหารมื้อนี้นิธานเป็นเจ้าภาพ ในเมื่อเจ้าภาพไม่พูดอะไรคนอื่นๆก็ไม่รู้จะพูดอะไรมีเพียงเฉลิมพลที่เคาะโต๊ะเบาๆท่าทางสบายใจ "โอ๊ะ นี่ไม่ใช่คุณตมนาเหรอครับเนี่ย บังเอิญจังเลยครับ มาทานข้าวเหรอครับ" "ใช่ ใช่ค่ะ" ตมนายิ้มแห้งๆก่อนจะหันไปมองนิธานกลับพบว่านิธานไม่สนใจเธอสักนิดสีหน้าของเธอจึงเกร็งค้างแววตาน้อยใจที่จริงแล้วชยานีเองก็ไม่อยากเจอตมนาแต่ทำยังไงได้ในเมื่อสายตาของตมนาคอยมองแต่นิธานไม่สนใจเธอเลยสักนิดจนถึงขั้นยืนอยู่ในนี้ตั้งนานไม่ยอมไปไหน " มาทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานค่ะพอดีบริษัทภัช ได้รับงานใหญ่ทุกคนเลยมาเลี้ยงฉลองกันน่ะค่ะ" "อ๋อครับ นั่นนับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเรื่อวหนึ่ง ยินดีด้วยนะครับ" เฉลิมพลตอบกลับก่อนจะย่นคิ้ว "แล้วเพื่อนๆของคุณล่ะครับ" "อ๋อ อยู่ห้องข้างๆค่ะ" ตมนายิ้มบาง" เมื่อตะกี้ได้ยินผู้จัดการร้านบอกว่านิธานก็อยู่ที่ร้านด้วยฉันก็เลย"ตมนามองไปที่นิธานอีกครั้งพอเห็นนิธานมือชะงักนิ่งเธอรู้สึกดีใจขึ้นมาเหมือนตั้งหน้าตั้งตารอแต่สุดท้ายเธอก็ต้องผิดหวังไป นิธานวางตะเกียบลงหยิบทิชชู่จากด้านข้างยื่นให้ชยานีแต่ชยานีมองกลับด้วยความมึนงงนิธานจึงจัดการช่วยชยานีเช็ดขอบปาก" เศษอาหารติดแล้วครับ ทำไมกินไม่ระวังเลยฮึ" ชยานีเขินอายจนหน้าแดง "เรื่องของฉัน" นิธานยิ้มละไม "ดื้อ" ดวงใจทั้งดวงของตมนาแตกสลายนี่นิธานไม่สนใจเธอถึงเพียงนี้เลยเหรอเนี่ยถ้าหากยังอยู่ที่นี่ต่อก็ขายหน้าตัวเองเพราะทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้จักเธอและยังมีนักแสดงอีกสองคน เธอคิดไม่ถึงว่านักแสดงสองคนนี้จะได้พึ่งบารมีของชยานีจนสามารถนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับนิธานได้ ตมนารู้สึกไม่พอใจ "ถ้างั้นฉันไม่รบกวนเวลาทานข้าวของทุกคนแล้วนะคะ" ขณะที่กำลังจะเดินกลับออกไปแต่ก็หยุดชะงักไปก่อนจะมองไปที่และหันไปมองนิธานอย่างเฝ้ารอแต่จนแล้วจนรอดนิธานก็ไม่หันมาสนใจเธอเลยสักนิด สุดท้ายตมนาจึงเดินเข้าไปหาด้านข้างนิธานกับชยานี "ธานคะได้เจอเพื่อนเด่าจะไม่ทักทายเลยเหรอคะ" ทุกคน"... " ความหน้าด้านแบบนี้เสียบุคลิกและขาดการศึกษามากๆ แม้แต่ชญาภายังรู้สึกว่าตัวเธอเองยังไม่กล้าทำแบบนี้แต่คุณหนูตระกูลใหญ่คนนี้ทำให้เธอได้เรียนรู้อะไรได้เยอะเลย เธอเบ้ปากมองสถานการณ์ตรงหน้าที่เหมือนกำลังเล่นละครอยู่ ถึงอย่างนั้นนิธานยังไม่เอ่ยปากพูดอะไรแต่กลับเป็นชยานีที่กระตุกเสื้อของนิธาน "พี่ตมนากำลังถามคุณอยู่นะคะ" นิธานเงยหน้าขึ้น "อืม ผมไม่ได้ฟัง" ตมนา "..." ทุกคน "..." จะมีปัญหากับใครก็ไม่ควรมีปัญหากับนิธานจริงๆไม่อย่างนั้นเพราะไม่รู้ว่านิธานจะทำอะไรออกมา ถึงแม้จะไม่ได้เอาชีวิตเราไปแต่ไม่รู้ครึ่งชีวิตหลังจากนั้นจะเหลือไหม ตมนาหน้าซีดเริ่มยืนไม่มั่นคงแล้ว "คุณตมนา ยังมีธุระอะไรอีกเหรอครับ" นิธานพูดเสียงนิ่งก่อนจะเอียงคอมองไปที่ตมนาเล็กน้อย "หรือว่าคุณอยากจะลองทานเศษอาหารที่เหลือไว้ครับ" ตมนา "..." เธอสูดหายใจเข้าลึกขายหน้ามาจนถึงตอนนี้แม้แต่ศักดิ์ศรีของเธออยู่ต่อหน้านิธานคงไม่มีความหมายอะไร" ธานคะ คุณต้องทำกับฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอคะถึงแม้ว่าพวกเราจะคบหากันไม่ได้แต่ก็ยังนับว่าเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอคะ" นิธานยกมือขึ้นเคาะโต๊ะเบาๆ "ผมรู้สึกว่าผมกับคุณตมนาไม่ได้สนิทกันจนสามารถเรียกชื่อเล่นของอีกฝ่ายได้นะครับ" ธาน ที่เขาพูดหมายถึงคำนี้อย่างนั้นเหรอ " แต่ว่าเมื่อก่อนคุณ" นิธานเงยหน้าขึ้นมองแววตาของเขาเยียบเย็นคมเฉียบดุจดาบคมกริบเล่มหนึ่งทิ่มแทงเข้าไปในใจของตมนาเจ็บปวดจนหน้าซีดขึ้นทันที "ฉัน" "ยังมีธุระอะไรอีกไหมครับ" "คือว่าเดือนหน้า เดือนหน้าเป็นวันคล้ายวันเกิดของคุณพ่อดังนั้นคุณ" "เรื่องของเดือนหน้า เดือนหน้าค่อยพูดก็ได้ครับอีกอย่างวันคล้ายวันเกิดของท่านควรให้ท่านส่งบัตรเชิญมาให้ถึงจะถูก" ตมนาเดินกลับออกไปอย่างไร้จิตวิญญาณครั้งนี้เธอไม่ได้แพ้ให้กับชยานีแต่เธอแพ้ให้กับความโหดร้ายไร้น้ำใจของนิธานและศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอ เธอคิดว่าถึงแม้นิธานจะรักชยานีมากแค่ไหนแต่คงไม่ถึงขั้นปฏิเสธการพูดคุยกับผู้หญิงทุกคนอย่างชัดเจนขนาดนี้อีกอย่างเธอคิดว่าสำหรับนิธานแล้วเธอพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นๆแต่วันนี้นิธานทำให้เธอได้เรียนรู้บทเรียนที่ยากจะลืมเลือนนี้ นิธานเขาช่างไร้ความปราณีเหมือนที่คนอื่นเขาพูดและโหดร้ายได้ถึงขนาดนี้เลยจริงๆ "ธานคะ ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะคะ" ถึงแม้ชยานีจะไม่ชอบตมนามากแต่พอเห็นท่าทางของนิธานที่มีต่อตมนาแล้วยังรู้สึกว่ามันโหดร้ายอยู่บ้างเลย เพราะถึงแม้บางครั้งตมนาจะทำอะไรให้เธอไม่ชอบใจแต่ในโลกใบนี้ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เราคิดอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ แต่ท่าทางที่นิธานมีต่อตมนานั้นไร้ความปราณีมากจริงๆ "แต่ฉันกลับรู้สึกว่าคุณนิธานทำได้ดีมากเลยนะ" ชญาภาพูดเข้าข้างนิธาน "อย่าดูถูกนักแสดงอย่างพวกเรานะละครประเภทนี้แสดงมาเยอะแล้วได้เจอมาเยอะท่าทางการแสดงของหล่อนยังไม่ได้ดีขนาดนั้น ผู้หญิงแบบนั้นถึงแม้จะพ่ายแพ้ไปครั้งหนึ่งก็ยังลุกขึ้นมาใหม่ได้เธอเข้าใจใช่ไหมถึงแม้มองแล้วรู้สึกไม่มีอะไรแต่ไม่แน่ว่าสักวันเราจะโดนคนแบบนี้ทำร้ายชีวิตของเราก็ได้" ชยานีมองชญาภาเล็กน้อย" เธอก็พูดได้เป็นชุดชุดเลยนะ" " แน่นอนสิ ประสบการณ์การแสดงนี่นาเธอยังจะใจอ่อนอีกเหรอ เธอไม่เห็นเหรอว่าตั้งแต่หล่อนเดินเข้ามาสายตาของหล่อนก็มองที่คุณนิธานตลอดนี่ขนาดว่าเธอยังนั่งอยู่ที่นี่ด้วยนะหล่อนยังไม่สนใจเลยนี่ขนาดว่าในนี้ก็ยังมีคนอื่นอยู่เยอะขนาดนี้หล่อนยังใจกล้าได้ขนาดนี้มันหมายความว่ายังไงล่ะ" ชยานีนิ่งเงียบชญาภาจึงพูดต่อ " ถ้าหากคุณนิธานไม่ทำท่าทางแบบนั้นแล้วยังพูดคุยกับหล่อนน่ากลัวว่าในใจของหล่อนคงดีใจคิดว่ายังมีความหวังคนเรามักจะยึดมั่นความคิดแบบนี้มาปลอบใจตนเองพอหล่อนมีความคิดแบบนี้ขึ้นมานั่นแหละจะเป็นปัญหาใหญ่" "ถึงแม้คุณนิธานจะพูดกับหล่อนอย่างปกติเพียงไม่กี่คำแต่ในใจของหล่อนไม่ได้คิดแค่นั้นดังนั้นท่าทีของคุณนิธานสำคัญมาก"ชญาภาพูดเสียงเบา" การคบหากันระหว่างคู่รักบางครั้งท่าทีของผู้ชายต้องสำคัญอันดับแรกถ้าหากผู้ชายคนหนึ่งปกป้องแม้แต่ตำแหน่งความสำคัญของผู้หญิงที่รักไม่ได้ไม่ทำให้ผู้หญิงรู้สึกปลอดภัยงั้นความรักในครั้งนั้นก็จะมีจุดจบที่ไม่ดีอย่างแน่นอน" " ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ดีมากเลยนะ แล้วเธอมีแฟนรึยังแต่งงานรึยัง"ชยานีอดไม่ได้ที่จะถามออกมาขำๆถึงแม้เธอเองจะรู้สึกว่าชญาภาพูดมาก็ไม่ผิดก็ตาม " นี่มันไม่เกี่ยวว่าจะมีแฟนหรือแต่งงานรึยังนะนี่เป็นหลักการใช้ชีวิตคู่เป็นมาตรฐานของฉันเลยนะถ้าหากแฟนในอนาคตหรือสามีในคนาคตของฉันไม่มีท่าทีมี่มั่นคงผู้ชายแบบนี้ฉันก็เอาไม่ได้ใช่ไหมล่ะฉันรู้สึกว่าตอนนี้เธอมีคุณนิธานดีที่สุดแล้วเธอภูมิใจไว้เถอะ" นิธานได้ยินแบบนั้นจึงส่งสายตาเห็นด้วยให้ชญาภาท่าทางน่าพอใจกับคำพูดของชญาภามากๆ ส่วนนิธูรเองก็มองไปที่ชญาภาเล็กน้อยเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจอยู่บ้างเหมือนกัน ถึงแม้จะได้เจอกันหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ยังไม่ได้จดจำเธอได้แค่รู้ว่าเธอเป็นนักแสดงเท่านั้นเองคนที่อยู่ในวงการบันเทิงส่วนใหญ่จะไม่ได้จิตใจบริสุทธิ์ขนาดนั้นแต่พอได้ยินที่ชญาภาพูดมาเมื่อตะกี้เขาจึงมองชญาภาดีขึ้นอีกหลายส่วน "คุณชญาภาพูดได้ดีมากครับ" ชญาภาตะลึงนิ่งอึ้งมองไปที่นิธูรอย่างเหลือเชื่อสบตาเข้ากับนิธูรพอดีทำให้ใจของเธอเต้นแรงจนหยุดไม่อยู่ เธอกระแอมขึ้นมา "แค่กๆมันเป็นความคิดของสาวบ้านนอกค่ะไม่ได้สูงส่งอะไรเลย" ชญาภาก้มหน้าลง "แต่ผมกลับรู้สึกว่าคุณชญาภาพูดได้ดีมากเลยนะครับ"นิธานพยักหน้ายิ้มๆ "ลีมีเพื่อนดีๆแบบคุณ ไม่เลวเลยล่ะครับ" "หาได้ยากที่คุณนิธานจะชมสักครั้ง ขอบคุณนะคะ" ชญาภายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างชอบใจทำให้สถานการณ์อึดอัดผ่านพ้นไป " ใช่ค่ะ หนูก็รู้สึกว่าพี่ชายทำแบบนี้เป็นสุภาพบุรุษมากๆต่อไปนี้หนูเองก็จะหาผู้ชายแบบนี้ มีจุดยืนที่ชัดเจน อืม จุดมุ่งหมายนี้เลย"โสวัณณ์เองก็สนับสนุนด้วย " เธอ"ดนพหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะลูบผมโสวัณณ์ไปมา "พี่ว่านะ ตลอดชีวิตนี้เธอคงหาไม่เจอหรอก" " ทำไมคะ"โสวัณณ์เงยหน้าถามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ก่อนจะถามอย่างไม่พอใจ" พี่นพ พี่พูดอย่างนี้มันน่าโมโหมากนะคะ ใครเขาพูดแบบนี้กับผู้หญิงบ้างคะ" "แค่กๆ ยังไงซะพี่นิธานของน้องก็มีแค่คนเดียวและยังโดนพี่สะใภ้น้องครอบครองไว้แล้วด้วยไม่ใช่เหรอครับ"