ตอนที่320 ขอบคุณโสวัณณ์ด้วยตัวเอง

ต๭นที่320 ขอบคุณโสวัณณ์ด้วยตัวเอง "เฮ้อ เด็กคนนี้นี่" ดนพยังพูดไม่จบเลยทางด้านโสวัณณ์ก็กดวางสายไปซะก่อนดนพหันกลับไปหาเตชินิและเตชินิก็มองเขาอยู่เช่นกัน "ใช่คุณโสวัณณ์รึเปล่าคะ" "อืม" ดนพพยักหน้า "เด็กไม่รู้จักโตคนหนึ่งหลายวันก่อนยังส่งเสริมให้ผมจีบคุณอยู่เลยพอผมจีบคุณติดเลยอยากบอกเธอให้เธอดีใจสักหน่อย แต่เธอกลับรีบไปทำธุระซะก่อน" ดนพรู้สึกจนใจเล็กน้อย เตชินิได้ยินอย่างนั้นดวงตาก็เปร่งประกายขึ้นมาแต่ก็รีบเปลี่ยนกลับเป็นเหมือนปกติโดยเร็ว " งั้นคงต้องขอบคุณคุณโสวัณณ์มากๆซะแล้วสิคะ" " อืม ต้องขอบคุณเธอมากๆจริงๆวันนี้ผมมีคาบสอนที่มหาวิทยาลัย"ดนพเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้เขาหันไปมองหน้าเตชินิ "นิ ผมต้องไปที่มหาวิทยาลัยก่อนคุณเฝ้าน้องชายอยู่ที่นี่ก่อนนะครับเดี๋ยวผมกลับมาตอนเย็นเราไปกินข้าวด้วยกัน" " ได้ค่ะ"เตชินิเห็นดนพกำลังเดินไปถึงตรงประตูก็เรียกดนพไว้" รีบกลับมานะคะ ยังมีอีกเรื่องค่ะ มหาวิทยาลัยที่คุณต้องไปสอนคุณโสวัณณ์เรียนอยู่ที่นั่นรึเปล่าคะ" " ใช่ครับ"ดนพพยักหน้า" มีอะไรรึเปล่าครับ" " ในเมื่อคุณบอกว่าได้รับความช่วยเหลือของเธอก็ต้องตอบแทนเธอด้วยสิคะแค่พูดขอบคุณเฉยๆดูเหมือนจะไม่จริงใจเท่าไหร่นะคะ" " งั้นคุณคิดว่าต้องทำยังไงครับ"ดนพสีหน้าแปลกใจ เตชินิหัวเราะออกมา" ช่างเถอะคะ ผู้ชายอย่างพวกคุณนี่ไม่เข้าเรื่องพวกนี้หรอกฉันเดินลงไปกับคุณด้วยดีกว่าค่ะเราไปสั่งเค้กให้คุณโสวัณณ์ด้วย เธอชอบทานแบบไหนคะ" "เอ่อ เรื่องนี้ปมไม่รู้จริงๆครับแต่ว่าอันที่เด็กผู้หญิงชอบเธอเองก็น่าจะชอบนะครับ" ดนพเกาหัวอายๆเขาพบว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรของโสวัณณ์เลยจำได้แต่ว่าโสวัณณ์เป็นคนกินเก่งเท่านั้นเอง "ก็ได้ค่ะ งั้นเราลงไปสั่งเค้กแล้วคุณนำไปให้เธอที่มหาวิทยาลัยนะคะ" สุดท้ายดนพก็นำเค้กไปที่มหาวิทยาลัยด้วยพอถึงก็โทรหาโสวัณณ์แต่ก็ไม่มีคนรับสาย ดนพยิ้มอย่างจนใจหลังจากจอดรถเรียบร้อยเขาก็เดินไปที่หอประชุมทันทีปกติแล้วเขาจะไปตรงเวลาเริ่มเรียนพอดีเป๊ะแต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาสายกว่าเขาได้ " ขอทางหน่อยค่ะ ขอทางหน่อยค่ะ" เสียงพูดสดใสของโสวัณณ์ดังผ่านหูดนพไปตอนที่ดนพเตรียมจะเอ่ยปากรั้งไว้โสวัณณ์และเพื่อนอีกสองคนก็เดินหายไปจากสายตาเขาแล้ว ดนพส่ายหัวไปมากระแอมออกมาคำหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในหอประชุมทันทีเดิมทีโสวัณณ์ไม่คิดที่จะมาด้วยแต่โดนพวกเพื่อนๆลากให้มาด้วยกัน พวกเธอพูดว่าวันนี้จะมีรุ่นพี่ระดับเดือนมหาลัยมาด้วยเป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก โสวัณณ์เพิ่งนั่งลงก็ได้ยินเสียงกรี๊ดจากเพื่อนที่นั่งด้านข้างที่กระตุกชายเสื้อของเธอไปมา "วันเธอดูสิ ฉันก็บอกแล้วไงว่าเป็นของดีที่ยากจะได้เจอสักครั้ง" โสวัณณ์เงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับดนพพอดี ทั้งสองไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ต่างก็อึ้งไปทันทีแต่เป็นดนพที่รู้สึกตัวขึ้นมาก่อนยิ้มทักทายโสวัณณ์เล็กน้อย โสวัณณ์หน้าแดงหัวใจเต้นเร็ว "เอ๊ะ วัน เมื่อตะกี้ศาสตราจารย์เขามองทักทายมาทางเราใช่ไหม" " เธอคิดมากไปเองรึเปล่า คนเยอะขนาดนี้เขามองไม่เห็นเธอหรอก" โสวัณณ์แกะมือของเพื่อนออกหน้าตาเฉย "อีกอย่างเขาเป็นรุ่นพี่เราไม่ใช่ศาสตราจารย์" "โห่ เขาหล่อมากๆเลย แต่ว่านะวัณณ์ ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามหาวิทยาลัยเรามีรุ่นพี่หน้าตาดีแบบนี้ด้วย"เพื่อนของโสวัณณ์เขย่ามือของเธอไม่หยุด โสวัณณ์ทำท่าทางจนใจ" ตอนที่เขาเรียนจบออกไปเธอน่าจะยังเรียนมัธยมอยู่เลนมั้ง"โสวัณณ์ตอบกลับอย่างโหดร้าย " วันเธอใจร้ายมากเลยนะ"เพื่อนของเธอบ่น" เธอพูดแบบนี้หมายถึงว่าพี่เขาแก่ใช่ไหม" " ไม่หรอก แต่เป็นเธอที่เด็กเกินไปมากกว่า อย่าคาดหวังอะไรมากเลย" เขามีแฟนไปแล้ว โสวัณณ์พูดกับเธอในใจ โสวัณณ์เพิ่งเห็นดนพสอนหนังสือในห้องเรียนแบบนี้ครั้งแรก มันเป็นอย่างนี้เองเหรอเนี่ย ตลอดคาบเรียนดนพสอนอย่างสนุกสนานทำให้นักเรียนเข้าใจได้ง่าย ที่จริงโสวัณณ์ไม่ได้สนใจสาขาวิชาการแพทย์แม้แต่น้อยแต่ที่ต้องมานั่งฟังก็เพราะหน้าตาของดนพล้วนๆ เพื่อนของเธอท่าทางเหมือนไม่เคยเจอคนหล่อแบบนี้ทำให้โสวัณณ์รู้สึกจนใจ หลังจากจบคาบเรียนโสวัณณ์ตั้งใจจะรีบออกจากห้องแต่ดนพกลับจ้องเธอไว้ตลอดและกำลังเดินมาทางที่เธอนั่งอยู่ ในเมื่อหนีไม่พ้นก็ต้องเผชิญหน้านี่คือหลักการของเธอ "อ๊าย วัน ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม รุ่นพี่เดินมาทางพสกเราแล้ว อ๊าย" "อืม เธอไม่ได้ตาฝาดหรอก" โสวัณณ์ตอบเสียงนิ่ง "เอ๊ะ ทำไมรุ่นพี่หน้าคุ้นๆ" โสวัณณ์มองหน้าเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ "คุ้นสิ เธอเคยเจอเขามาก่อนแล้วนี่นา" โสวัณณ์กระซิบข้างหูเพื่อน "คุณดนพ งานเลี้ยงวันเกิดของฉันก่อนหน้านี้เธอยังเคยพูดว่าจะจีบเขาอะไรทำนองนั้นอยู่เลย" " อ๊าย"โสวัณณ์รีบปิดปากของเพื่อนไว้" สงบสติอารมณ์หน่อย" "ดังนั้นเขามาหาเธอเหรองั้นเขา" "ทำใจเถอะ เขามีแฟนแล้ว"โสวัณณ์เห็นว่าดนพเดินใกล้เข้ามาแล้วจึงรีบเดินเข้าไปหาสีหน้ายิ้มแย้ม" พี่นพ" ดนพพยักหน้า" ทำไมถึงได้สนใจสาขาการแพทย์ได้ล่ะเรา" " เอ่อ ต้องรอบรู้อย่างกว้างขวางค่ะ" โสวัณณ์ยิ้มๆดนพชะงักคิดไม่ถึงว่าโสวัณณ์จะพูดแบบนี้ก่อนจะหัวเราะออกมา" เด็กคนนี้นี่" "พี่ดนพมีธุระอะไรกับหนูรึเปล่าคะ" โสวัณณ์ถามขึ้น เพื่อนที่ยืนอยู่ด้านข้างของเธอตื่นเต้นจนตาเป็นประกายไปแล้วโสวัณณ์รู้สึกขายหน้าจึงรีบใช้มือปิดหน้าของเพื่อนไว้รีบผลักออกไป "พี่นพถ้าไม่มีมีธุระอะไรงั้นหนูกับเพื่อนไปก่อนนะคะ" "วัน ไปกับพี่สักเดี๋ยวได้ไหมพี่มีอะไรจะคุยด้วย"ดนพเอ่ยปากพูกโสวัณณ์นิ่งคิดไปสักพักถึงได้พยักหน้าก่อนจะยื่นกระเป๋าฝากเพื่อนไว้ "ฝากกระเป๋าไว้ก่อนนะเดี๋ยวฉันกลับมา" โสวัณณ์เดินตามหลังดนพไปตลอดทาง ดนพไม่พูดอะไร เธอก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน จนเดินมาตรงบริเวณที่จอดรถของมหาวิทยาลัยพอเห็นดนพเปิดประตูเข้าไปโสวัณณ์จึงรีบพูดออกมา "พี่นพ หนูยังมีเรียนค่ะ" "พี่รู้" ดนพหยิบเค้กที่วางไว้บนเบาะด้านข้างคนขับมายื่นให้กับโสวัณณ์ "นี่ให้น้องวันครับ" โสวัณณ์ชะงักไปเลยเธอชี้ไปที่ตัวเอง "ให้หนูแต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดหนูนี่นาพี่ลืมไปแล้วเหรอคะว่าวันเกิดหนูเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง" "ไม่ใช่ นี่เป็นของขวัญตอบแทน" ดนพพูดก่อนจะวางเค้กยัดใส่มือของโสวัณณ์ก่อนจะลูบผมของโสวัณณ์เล็กน้อย" ลืมแล้วเหรอ ก่อนหน้านี้ที่น้องให้กำลังใจพี่เรื่องของนิ ถึงแม้พี่จะพูดขอบคุณไปแล้วแต่นิบอกว่าต้องมีของขวัญแสดงความรู้สึกขอบคุณด้วย" " พี่ไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงแบพวกน้องชอบกินอะไรเลยให้นิเป็นคนเลือกเองพวกน้องเป็นผู้หญิงด้วยกันน่าจะชอบอะไรเหมือนๆกันเอาไปแบ่งเพื่อนๆกินด้วยกันเถอะ" โสวัณณ์"... " เธอมองไปที่เค้กในมือภายในใจรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ ดนพให้ของขวัญเธอชิ้นแรกคือเค้กไม่ใช่เพราะเป็นวันเกิดของเธอแต่เป็นเพราะคำพูดของผู้หญิงคนเดียวโสวัณณ์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะดีใจหรือเสียใจดี " ไม่ชอบเหรอ รสสตรอว์เบอร์รี่เด็กผู้หญิง" " ชอบค่ะ" โสวัณณ์พูดขัดคำพูดของดนพ "หนูแค่คิดไม่ถึงว่าหนูแค่พูดไม่กี่คำเท่านั้นเองพี่นพก็มาขอบคุณหนูซะแล้วที่จริงหนูไม่ได้ทำอะไรเลยที่พี่ได้คบกับพี่นิหนูดีใจมากงั้นนี่ก็นับเป็นการแสดงความยินดีกับพี่เลยแล้วกันนะคะ" " ได้ครับ"ดนพพยักหน้า" ยังมีคาบเรียนต่อใช่ไหม" "อืม งั้นหนูไปก่อนนะคะ"โสวัณณ์ยืนนิ่ง" พี่นพคะ ขอบคุณสำหรับเค้กนะคะ" ดนพมองโสวัณณ์ที่วิ่งออกไปสักพักก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนรถ ชยานีรู้สึกว่าช่วงนี้มีคนเดินตามเธออยู่ตลอดเวลาแต่ทุกครั้งที่เธอหันกลับไปมองก็ไม่เห็นใครเลยความรู้สึกแบบนี้เป็นติดต่อกันมาหลายวันแล้วตอนแรกชยานีคิดว่าตัวเองคงจะคิดมากไปเองแต่เธอที่เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่งดังนั้นเรื่องแบบนี้เธอจึงระวังตัวเป็นพิเศษ เธอไม่ได้บอกเรื่องนี้กับนิธานเพราะช่วงนี้นิธานดูยุ่งมากเหมือนว่าจะยุ่งเรื่องแผนงานในบริษัทหลายวันมานี้ชยานีเห็นว่านิธานนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานจนถึงเที่ยงคืนยังไม่ได้นอนเลย วันนี้เธอเพิ่งเดินออกมาจากที่ทำงานนัดกับโสวัณณ์ไว้ว่าจะไปกินข้าวด้วยกันแต่ชยานีเดินไปได้ซอยหนึ่งก็รู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามมาข้างหลังเธอหันกลับไปมองแต่ก็ไม่เห็นอะไรพอหันกลับไปก็พบว่ามีคนยืนอยู่ข้างหน้าทำให้ชยานีตกใจจนเซถอยหลังจ้มเกือบล้มหัวฟาดพื้น "ระวัง" นวีนดึงตัวชยานีไว้ทันชยานีถึงไม่ต้องล้มลงไป "คุณไม่เป็นไรใช่ไหม" "ฉันคิดว่ายังไงล่ะ" ชยานีผลักนวีนออกอย่างหัวเสีย พูดออกมาอย่างอารมณ์เสียสุดๆ"คุณบ้ารึเปล่า ตามฉันมาทำไม" เธอจ้องนวีนอย่างไม่พอใจ "และอีกอย่างนะ คุณไม่รู้รึยังไงว่าคนหลอกคนน่ากลัวกว่าผีหลอกซะอีกคุณจะมายืนใกล้ขนาดนี้ทำไม" นวีนขมวดคิ้วแน่น" ลี คุณไม่จำเป็นต้องทำตัวห่างเหินกับผมขนาดนี้ก็ได้" เขาไม่ชอบท่าทีที่ชยานีมีต่อเขาเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้าอย่างนี้เลย ชยานีก้าวถอยหลังสองก้าวรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับนวีนไว้บนใบหน้ามีท่าทางรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดสร้างความเจ็บปวดให้นวีนเป็นอย่างดี นวีนอดไม่ได้ที่จะยิ้มเจื่อนๆ" ลี ตอนนี้คุณเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ" "รู้แล้วคุณยังจะถามอีก" ชยานีไม่อยากจะพูดอะไรกับนวีนเยอะ "ฉันยังมีธุระต้องทำค่ะ" "ลี เราคุยกันหน่อยได้ไหม" นวีนยื่นมือไปจับแขนของชยานีไว้ชยานีก็รู้สึกไม่สบายตัวแล้วจึงรีบสะบัดมือของนวีนออก "คุยอะไรคะฉันรู้สึกว่าพวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกันเลย" " งั้นเหรอ"นวีนมองหน้าชยานีเหมือนไม่เชื่อว่าชยานีจะไร้ความรู้สึกได้ขนาดนั้น" ผมต้องไปจากที่นี่แล้ว ไปที่ยุโรป" ชยานีรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังพยักหน้ารับรู้ "อ่อ ค่ะ" "คุณไม่มีอะไรจะพูดหน่อยเหรอ"นวีนถาม ชยานียืนนิ่ง" ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะ" " ลี คุณไม่รู้รึไงว่าที่จริงผมไม่จำเป็นต้องไปที่ยุโรปเลยทั้งหมดเป็นเพราะนิธานคนเดียวเขาไม่ยอมให้ผมอยู่ที่นี่เขากลัวว่าผมจะแย่งตระกูลภูลพิพัฒน์ไปจากเขากลัวว่าผมจะแย่งคุณไปจากเขา เขา" " คุณนวีน คุณมันน่าตลกสิ้นดีเลย"ชยานีขัดคำพูดของนวีนอย่างหมดความอดทน" ตระกูลภูลพิพัฒน์เดิมทีก็เป็นของธานเขาอยู่แล้วไม่มีใครแย่งไปได้ส่วนเรื่องของฉัน ฉันเป็นภรรยาของธานคุณคิดว่าคุณจะแย่งฉันไปได้เหรอคะ"เธอยิ้มเยาะ" อีกอย่างนะคะ คุณจะได้ไปยุโรปหรือไม่นั่นไม่ใช่การตัดสินใจของธานคนเดียวแต่เป็นการตัดสินใจของบริษัทค่ะ"