ตอนที่322ชยานีกับปาลีเจอกันครั้งแรก

ต๭นที่322ชยานีกับปาลีเจอกันครั้งแรก "ฮะ งั้นนี่ก็เป็นข่าวดีสิคะ" โสวัณณ์พูด เรื่องเกี่ยวกับชยานีที่จริงก่อนที่โสวัณณ์จะเข้าหาชยานีเธอแอบสืบข้อมูลของชยานีไว้แล้วหลังจากที่สืบไปถึงได้รู้ว่าชยานีเป็นคนที่น่าสงสารคนหนึ่งดังนั้นตอนที่เธอเข้าหาชยานีความรู้สึกของเธอจะไม่เหมืแนเดิม ตอนนี้ได้ยินว่าชยานีพูดว่าจริยาหาญาติของเธอพบแล้วโสวัณณ์จึงรู้สึกว่ามันคือข่าวดีทีเดียว ชยานีส่ายหัวไปมา "วันอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจน้องรู้ไหมว่าตระกูลกองแก้วกับชามาเป็นอะไรกัน" "บ้าจริง ยัยชามาคนนั้น" โสวัณณ์พูดคำหยาบออกมาช่วงก่อนหน้านี้เธอเข้าไปดูข่าวในโซเชียลเรื่องเกี่ยวกับชามาเธอก็พอจะรู้มาบ้าง "พี่สะใภ้ พี่คงไม่ได้จะบอกว่านายปวีนคนนี้กับชามาเป็นคนในครอบครัวเดียวกันนะคะ"พอเห็นชยานีพยักหน้าโสวัณณ์ท่าทางหมดหวังเอามากๆ" พี่สะใภ้คะ พี่โชคร้ายจริงๆ" ชยานีแสยะยิ้ม "ไม่ถึงกับโชคร้ายแค่รู้สึกยุ่งยากเท่านั้นเอง" "หนูเข้าใจค่ะ" โสวัณณ์พยักหน้า" พี่หมายถึงว่าพี่ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลกองแก้วและไม่คิดอยากจะกลับไปใช่ไหมคะ" "ก็ประมาณนั้นแหละจ้ะ" ชยานีพยักหน้า" แต่ว่าปวีนก็เป็นผู้ชายที่ไม่เลวไม่เหมือนกับชามา" " งั้นก็ช่างมันเถอะค่ะ"โสวัณณ์ได้ยินว่าตระกูลกองแก้วกับชามาเป็นอะไรกันก็รู้สึกไม่ชอบอีก " ตอนนี้พี่สะใภ้ไม่ได้ขาดญาติพี่น้องหนูว่าตอนนี้พวกเขาคงอยากจะเกาะพี่ไว้ไม่ปล่อยมากกว่าพี่ไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจพวกเขาเลย" ชยานีพยักหน้า" เราไม่พูดเรื่องนี้กันดีกว่าที่วันนี้บอกว่าจะเลี้ยงข้าวพี่นี่มีอะไรจะให้พี่ช่วยรึเปล่า" โาวัณณ์ชะงักไป "ปิดพี่สะใภ้ไม่เคยได้เลยจริงๆที่จริงหนูมีเรื่องจะขอเรื่องพี่สะใภ้ค่ะ" " อื้ม พูดมาสิ"ชยานีเลือกร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นก่อนจะพาโสวัณณ์เดินเข้าไปหาโต๊ะว่างนั่งลง "ต้องดูก่อนว่าเป็นเรื่องอะไรถ้าพี่ช่วยได้พี่จะช่วย" " เรื่องนี้สำหรับพี่สะใภ้แล้วง่ายมากๆเลยค่ะแค่เอ่ยปากพูดก็ได้แล้ว"โสวัณณ์ตั้งใจสั่งเนื้อปลาสเตอร์เจี้ยนที่ชยานีชอบมาเป็นพิเศษ "แหะๆ พี่สะใภ้คะ พี่ก็รู้ว่าก่อนหนูจะเรียนจบต้องอแกไปฝึกงาน คือว่า" "วันอยากให้พี่แนะนำบริษัทที่จะไปฝึกงานใช่ไหม"ชยานีพูดขัดคำพูดของโสวัณณ์" อยากไปฝึกงานที่บริษัทเอ็ม.เจใช่ไหม" " สุดยอดเลยค่ะพี่สะใภ้ร้ายกาจจริงๆเลยค่ะ" โสวัณณ์ยกนิ้วโป้งชูขึ้นมาแต่ชยานีกลับส่ายหน้าไปมา" เรื่องนี้พี่คงช่วยวันไม่ได้หรอก แล้วบริษัทบิซโพก็ออกจะใหญ่ทำไมวัณณ์ถึงไม่เลือกที่นั่นล่ะ" "เฮ้อ พี่สะใภ้คะ พี่คงไม่รู้ว่าคนในบริษัทบิซโพต่างก็รู้ฐานะของหนูแล้วหนูไปที่นั่นจะได้เรียนรู้งานอะไรล่ะคะ" โสวัณณ์บ่นออกมา "ถึงคุณแม่จะบอกให้ทุกคนปฏิบัติกับหนูเหมือนเป็นแค่พนักงานทั่วไปแต่พี่คิดว่าพสกเขาจะกล้าทำแบบนั้นไหมล่ะคะ" พอเห็นว่าชยานีส่ายหน้าไปมาโสวัณณ์ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ "พี่สะใภ้เอวก็คิดแบบนั้นใช่ไหมคะดังนั้นหนูไปที่นั่นคงไม่ได้เรียนรู้อะไรส่วนเรื่องไปที่อื่นหนูคิดว่าไม่มีอะไรน่าเรียนรู้เท่าไหร่ขั้นตอนการทำงานก็เหมือนๆกันทุกที่ที่หนูต้องการคือที่ที่ช่วยสอนงานหนูได้ดังนั้นบริษัทเอ็ม.เจเป็นจุดมุ่งหมายเดียวของหนูค่ะเดิมทีหนูไม่ต้องมาขอร้องพี่สะใภ้ก็ได้แค่เดินตรงเข้าไปเลยแต่ว่าฐานะของหนูมันพิเศษเกินไปนี่คะ" โสวัณณ์ชี้ไปที่ตัวเอง" หนูนามสกุลมีทรัพย์นี่คะ" " ในเมื่อรู้ว่าเข้าไปยากแล้วทำไมถึงอยากไปที่นั่นล่ะ" " ท้าทายความสามารถไงคะ"โสวัณณ์พูดอย่างภูมิใจ " ยิ่งเป็นเรื่องยากหนูยิ่งรู้สึกท้าทายที่สำคัญหนูอยากเรียนรู้งานจากพี่ชายโดยตรงพี่สะใภ้คะ ปกติพี่นิธานเชื่อฟังพี่ที่สุดแล้วพี่ช่วย" " หยุด หยุด หยุด"ชยานีพูดห้ามไว้" อย่ามาพูดเอาใจพี่ เรื่องนี้พี่ยังตอบอะไรไม่ได้พี่ต้องลองไปถามพี่ชายเธอดูก่อนถ้าเขายอมตกลงเธอค่อยเข้าไปก็ยังไม่สาย"ชยานีไม่กล้ารับรองว่านิธานจะยอมตกลงในเรื่องนี้ดังนั้นเธอจึงยังไม่ให้สัญญา " เย้ หนูรู้อยู่แล้วว่าพี่สะใภ้น่ารักที่สุดเลยถ้าพี่สะใภ้พูดต้องไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"โสวัณณ์กอดชยานีไว้แล้วหอมแก้มไปสองทีท่าทางไร้เดียงสามากเลยมองดูแล้วเหมือนไม่มีอะไรต้องห่วงกังวล ชยานีเห็นท่าทางของโสวัณณ์แล้วก็ถอนหายใจอย่าหมดห่วงดูเหมือนว่าเรื่องของดนพจะไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิตของโสวัณณ์เลยอย่างนี้มันดีมากดีมากจริงๆ พอบอกลาโสวัณณ์แล้วชยานีจึงโทรไปหานลินสั่งงานที่ต้องเตรียมในตอนบ่ายนี้เกี่ยวกับเรื่องชุดราตรีที่ต้องออกแบบ เธอเดินเพื่อย่อยอาหารอยู่ด้านนอกสักพัก ได้ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนภามานานพอสมควรจนชยานีรู้สึกเริ่มคุ้นชินการการใช้ชีวิตในเมืองนี้แล้วมือข้างหนึ่งของเธอถือกระเป๋าไว้สองมือกางออกไปบิดขี้เกียจก่อนจะผ่อนคลายลงไปไม่น้อยก่อนจะเดินข้ามถนนไปทางตรงข้าม ทันใดนั้นเองก็มีเสียงบีบแตรรถดังขึ้นมาก่อนที่จะมีรถพุ่งเข้ามาหาชยานี ชยานีหลบอย่ารวดเร็วแต่รถคันนั้นเหมือนมีความแค้นกับชยานีเพราะมันขับพุ่งมาทางชยานี "ระวัง" เงาดำวิ่งเข้ามาดึงมือของเธออย่างแรงจากนั้นเธอได้ยินเพียงเสียงดังของการชนกัน ต่าจากนั้นก็มีรถชนติดต่อกันเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมากจนทำให้คนไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ "ปาลี ปาลี ลี" เสียงเรียกดังอยู่ข้างๆหูของชยานีแต่ชยสนีกลับสลบอยู่บนพื้นเกมือนจะรู้สึกว่ามีคนจับมือเธอไว้แล้วคอยเรียกชื่อปาลีไม่หยุด ชยานีสะลึมสะลือดวงตาคู่นั้นกระพริบตาขึ้นลงเหตุการณ์ตรงหน้าเหมือนจะเป็นอุบัติเหตุครั้งใหญ่รอบข้างเต็มไปด้วยกลิ่นควันรถผู้คนล้อมรอบและเลือดที่ไหลเต็มพื้น "ปาลี ปาลี คุณได้ยินเสียงของผมไหม" "ปาลี" ชยานีรู้สึกแต่ว่าร่างกายของเธอเริ่มหนักขึ้นสมองก็รู้สึกหนักมากจนสามารถทับเธอไว้จนสุดท้ายชยานีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่บนฟ้าและมองผู้คนรอบตัว เธอมองเห็นตัวเอง ไม่ใช่สิ เป็นร่างของปาลีนอนอยู่บนพื้นผู้ชายที่นั่งข้างๆปาลีเรียกชื่อของปาลีไม่หยุด "รีบเรียบรถพยาบาลเร็วเข้า" ชยานีคิดจะเข้าไปใกล้แต่พลังที่ดึงเธอไว้อย่างแรงทำให้เธอดิ้นไม่ได้ทำได้แต่มองร่างของปาลีนอนอยู่บนพื้นส่วนผู้ชายคนนั้นยังคงเรียกชื่อของเธออยู่ตลอด ชยานีอยากจะบอกกับเขามากว่าตัวเธอเองยังไม่ตายเธอไม่เป็นอะไร "ชยานี" เสียงเรียกอ่อนแรงดังที่ข้างหูของเธอชยานีรีบหันกลับไปมองพบว่าในวงล้อมของหมอกควันมีผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกับเธอยืนอยู่ด้านใน "เธอคือปาลี" "ใช่ ฉันเอง" ปาลีมองชยานีสีหน้าของเธอยังคงมีรอยยิ้มบางๆที่แสนอ่อนโยน "คิดไม่ถึงว่าตอนที่มีชีวิตอยู่พวกเราจะไม่ได้เจอกันตายแล้วถึงจะได้เจอกัน" "ฉัน ตายไปแล้วเหรอ" ชยายีชี้ไปที่ตัวเองก่อนจะชี้ไปที่ร่างที่สลบอยู่บนพื้น "ใช่แล้ว เธอตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ"ปาลีมองไปที่ชยานีก่อนจัยิ้มออกมา "หนึ่งปีก่อนเธอโดนคนฆ่าตาย" "แล้วเธอล่ะ"ชยานีถามอย่างรีบร้อน" ฉันตายไปแล้ว แล้วเธอล่ะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทุกคนบอกฉันว่าเธอหาเรื่องใส่ตัวเองบอกว่าเธอมักจะฆ่าตัวตายบ่อยๆ" "แล้วเธอเชื่อไหม"ปาลีถาม ชยานีส่ายหน้า" ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นคนแบบนั้น" " ดีจัง"ปาลีพึมพำ "มีคนเชื่อแล้ว ดีจริงๆ" เธอมองไปที่ชยานี" ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงเข้าไปอยู่ในร่างของฉันได้แต่พอฉันเห็นเธอใช้ชีวิตได้ดีขนาดนั้นฉันก็ดีใจแล้วเธอดูแลแม่ได้ดีมากและดูแลนิธานได้ดีมากเช่นกัน" " คนที่เธอรักคือนิธานเหรอ"ชยานีถามอย่างแปลกใจ "แต่นวีน" ปาลีหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง "คนตายไปแล้วถามไปจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมาล่ะ"เธอมองชยานีอย่างสงบ" อย่าอยู่ข้างนอกนานเกินไป รีบกลับไปเถอะ" " กลับไป"กลับไปไหน " แล้วเธอล่ะ" " ฉันเหรอ ฉันไม่ได้บอกเธแไปแล้วเหรอว่าฉันตายไปแล้วและฉันไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วด้วย" ปาลีถอนหายใจยาว "ชยานี เธอมีความแค้นแต่เธอก็มีความรักด้วยดังนั้นเธอจะมีชีวิตได้ดีกว่าฉันสนุกสนานกว่าฉัน เพราะฉันทำให้ชีวิตของตัวเองยุ่งเหยิงไปหมดไม่มีอะไรดีเลยสักนิด" " แต่ว่าปาลี"ชยานีกลัวมากๆเมื่อเห็นร่างของปาลีค่อยๆเลือนหายไปเธอยิ่งกลัว" เธอจะไปที่ไหน" "ฉันเองก็ไม่รู้ หรือบางทีอาจจะสลายไปหรืออาจจะเหมือนกับเธอได้เกิดใหม่อีกครั้งก็ได้"ปาลีลอยเข้ามาอ้าแขนออกกว้าง" ชยานี ขอกอดเธอหน่อยได้ไหม" " ได้สิ"ชยานีอ้าแขนออกแต่ทำยังไงพวกเธอก็กอดกันไม่ได้สักทีปาลีรู้สึกเสียดายมาก "น่าเสียดายจริงๆที่พวกเราได้เจอกันครั้งแรกและอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้อยากจะกอดเธอสักครั้งก็ไม่ได้" " ปาลี ถ้าหากเธอมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ต้องมาหาฉันนะ" " ปาลี" ชยานีลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็วมือของเธอถูกมือคู่หนึ่งที่จับไว้อย่างอบอุ่นชยานีตกตะลึงตอนที่เงยหน้าขึ้นก็พบกับใบหน้าที่แสนคุ้นเคยในทันที "นิ นิธาน" เสียงของชยานีแหบแห้ง เธอกลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อสักครู่จะเป็นแค่ฝันจึงรีบจับมือของนิธานแน่น "เป็นผมเอง เลนนี่" นิธานพูดเสียงแห้งเขากุมมือของชยานีแน่นเหมือนกับว่าถ้าเขาปล่อยมือไปแล้วจะสูญเสียชยานีไปได้ "เลนนี่" "นิธานคะฉันยังมีชีวิตอยู่เหรอคะ" ชยานีกระพริบตามองไปที่ใบหน้าของนิธานที่ดูอ่อนล้ายกมือที่สั่นเทาค่อยๆทาบลงบนใบหน้าของนิธาน "แน่นอนครับ ยังมีชีวิตอยู่แน่นอน" น้ำเสียงของนิธานที่พูดออกมาสั่นเครือเล็กน้อย "เลนนี่ คุณยังมีชีวิตอยู่"ฟ้ารับรู้ว่าผมหวาดกลัวมากแค่ไหนว่าคุณจะหลับไปแล้วไม่ฟื้นขึ้นมาอีกต้องสูญเสียคุณไปแบบนี้ผมรับอีกไม่ได้แล้วจริงๆ ชยานียิ้ม "นิธานคะ คุณำม่ได้ล้างหน้ามานานเท่าไหร่แล้วคะ" "หืม" นิธานมือข้างหนึ่งกุมมือชยานีไว้อีกข้างลูบหนวดเคราที่เริ่มขึ้นบนหน้าของตัวเอง "เด็กคนนี้นี่ คุณเอาแต่นอนหลับไม่สนใจผมคุณหลับไปนานเท่าไหร่ผมก็ไม่ได้ล้างหน้านานเท่านั้นแหละ" นิธานจูบมือของชยานี" ทำไมรังเกียจสามีคุณแล้วรึไง" " อืม รังเกียจบ้างแล้วค่ะ" ถึงแม้ชยานีจะพูดแบบนี้แต่กลับยังคงลูบไล้ใบหน้าของนิธานอยู่ "ดูแก่ และไม่หล่อเลย" นิธานแตะจมูกของชยานีอย่างรักใคร่" ตอนนี้เริ่มรังเกียจว่าผมแก่ผมไม่หล่อแล้วเหรอ" " อืม ดังนั้นเพื่อไม่ให้ฉันรังเกียจคุณได้คุณจำไว้ว่าต้องแต่งตัวดีๆเพราะฉันเป็นคนแพ้คนหน้าตาดีถ้าวันไหนคุณไม่หล่อขึ้นมาฉันจะไม่เอาคุณแล้วจริงๆด้วย"ชยานีไปแล้วเริ่มรู้สึกน้ำตาจะไหล "ทำไมฉันรู้สึกว่าเหมืิอนตัวเองฝันไปนานแสนนาน"