ตอนที่326โดนหักหลัง

ต๭นที่326โดนหักหลัง "คุณ" ธนิดาตบแขนเฉลิมพล "ใครอยากจะเล่นเกมส์อะไรกับคุณกันคุณเฉลิมพลคุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องชอบคุณไปหมดรึไงฉันจะบอกคุณให้นะ เรื่องครั้งนี้เราคิดซะว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะฉันไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณอีก" ธนิดาลุกขึ้นจากเตียงอย่างลำบากแต่เพราะปวดมากจึงล้มลงไปบนเตียงอีกรอบผ้าที่คลุมตัวของเธอไว้หลุดออกไปจนร่างกายว่างเปล่าปรากฏต่อหน้าของเฉลิมพล เฉลิมพลเป็นผู้ชายธรรมดาเมื่อเห็นสภาพแบบนี้ก็ตาเป็นประกายสองมือจับธนิดาไว้ "นี่ยังพูดว่าไม่ได้ยั่วยวนผมอย่างนี้อีก ยังกล้าบอดว่าจะตัดสัมพันธ์กับผมให้หมดอีกเหรอ" "ถอยออกไปนะ" ธนิดาโมโห "คุณเฉลิมพล ปล่อยฉันนะ" "ปล่อยคุณแล้วคุณยังคิดว่าจะตัดสัมพันธ์กับผมได้อีกเหรอคุณดูร่องรอยที่ผมฝากไว้บนตัวคุณแล้วคุณยังคิดว่าระหว่างเราไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นอีกรึไง" " หยุดพูดนะ"ธนิดาสั่นไปทั้งตัว" ฉันรู้ว่าคนที่สูงส่งอย่างคุณต้องการผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทุกคนดังนั้นในสายตาของคุณฉันก็เหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นใช่ไหม"ธนิดามองเฉลิมพลอย่างเศร้าใจ ตอนที่เธอรู้ว่าเธอเสียตัวให้เฉลิมพลมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เธอถึงขั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่ผิด รู้สึกโล่งอกจริงๆเธอไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรมากมายกับเรื่องความบริสุทธิ์ถึงขั้นถ้าเสียไปแล้วจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แบบนั้นแต่ถ้าหากไปมีอะไรกับคนแปลกหน้าเธอคงจะต้องพังพินาศไปแล้วแน่ๆโชคดีที่เป็นเฉลิมพลอย่างน้อยในหัวใจของเธอเขายังมีอิทธิพลอยู่บ้างอย่างน้อยๆเธอยังมีความรู้สึกดีๆกับเขาบ้างเหมือนกัน ถึงแม้เธอจะโชคดีไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคนอื่นแต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องยอมรับในตัวของเฉลิมพล ผู้ชายที่ทั้งหล่ทั้งรวยอย่างเฉลิมพลต้องมีผู้หญิงชื่นชอบมากมายอยู่แล้วและผู้ชายคนนี้จะไม่หยุดอยู่ที่คุณคนเดียวไปตลอดสำหรับเธอเองนั้นผู้ชายที่เธอต้องการไม่จำเป็นต้องร่ำรวยเงินทองแต่ต้องมีความรักที่มั่นคงต่อเธอถึงจะต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างธรรมดาเธอก็ยินยอม แต่น่าเสียดายที่เฉลิมพลไม่ใช่คนนั้นและเธอก็ไม่กล้าเล่นกับเขาด้วยเกมส์สำหรับคนรวยอย่างเฉลิมพลทางที่ดีที่สุดคือหนีให้ห่างๆ เฉลิมพลหรี่ตาลงเมื่อเจอกับคำพูดนั้นของธนิดาเขากลับตอบไม่ได้เขามองไปที่ดวงตาเซื่องซึมของเธอทำให้เขาแทบทนไม่ได้ ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดมีเพียงธนิดาที่เขารู้สึกจัดการยากที่สุดจนรู้สึกยุ่งยากมาก เขารู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าถ้าหากเขามีอะไรกับธนิดาแล้วจะต้องเป็นเรื่องยุ่งยากที่สุดของเขาและเขาเป็นคนที่ไม่ชอบคนที่ชอบสร้างปัญหาแต่วันนี้กลับเดินเข้าหาเธอด้วยตัวเองอีกต่างหาก ธนิดาไม่ได้รับคำตอบจากเฉลิมพลในใจของเธอก็เข้าใจทุกอย่างแล้วจึงผลักมือของเฉลิมพลออกธนิดายิ้มเยาะ "ครั้งนี้เราก็คิดซะว่าไม่เคยเกิดขึ้นนะคะคุณเฉลิมพล" ธนิดาพยุงตัวเองลุกขึ้นหยิบชุดที่เฉลิมพลสั่งมห้คนเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าอย่างลำบากเธอเข้าไปอาบน้ำตอนที่เดินออกมาตาของเธอแดงมองออกทันทีว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มา เธอสูดหายใจเข้าก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าเฉลิมพล "หวีงว่าคุณเฉลิมพลจะลืมเรื่องเมื่อคืนออกไปนะคะ" "ลืม" เฉลิมพลเห็นว่าธนิดาพูดจริงเขาจึงลูบคางตัวเองไปมา "คุณธนิดา ผมเคยพูดไปแล้วคุณคิดจะเล่นเกมส์กับผมยังเร็วเกินไป" เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่ายไปมา "คุณลองเดาดูว่าเมื่อสักครู่ใครโทรมาหาผมกัน" ธนิดาจ้องมองที่โทรศัพท์ของเฉลิมพลก็พบเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นตาเบอร์นั้น เธอคิดจะแย่งโทรศัพท์ของเฉลิมพลมาแต่เฉลิมพลกลับหลบพ้นมือของธนิดาไปไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้อีกแต่ธนิดาร้องตะโกนเหมือนคนบ้า "ทำไมกันคะ" เฉลิมพลหรี่ตาลง" ผมว่ามันคุ้มค่ามาก เขาต้องการโครงการตึกสิบทิศส่วนผมต้องการคุณ" "คุณเฉลิมพล คุณมันเลวจริงๆ" ธนิดากำลังสั่นไปทั้งตัว "เลวที่สุด" "เหรอครับ" ดวงตาเรียวของเฉลิมพลมีแววตาแห่งความเจ้าเล่ห์เขาจับคางของธนิดาให้เงยหน้าขึ้นก่อนจะพูดเยาะเย้ยเบาๆ "ผมเป็นนักธุรกิจไม่ทำการค้าที่เสียเปรียบ" " คุณกับเขาก็ไม่ได้ต่างกันเลย"หัวใจของธนิดาค่อยๆแตกสลายไปช้าๆ เมื่อตะกี้เธอกำลังคิดอยู่ว่าใครเป็นคนวางยาเธอกันแน่ดูแล้วไม่เหมือนกลุ่มนักลงทุนทำเพราะการแสดงออกของพวกเขาเมื่อคืนนี้แล้วพวกเขาไม่ได้มีความคิดแบบนั้นแน่ๆแต่กลับเป็นผู้จัดการของเธอเองที่คอยคะยั้นคะยอให้เธอดื่มเหล้าตอนแรกเธอคิดว่าผู้จัดการแค่กลัวว่าเธอจะไม่ได้รับงานพรีเซนเตอร์นี้ถึงได้บอกให้เธอไปร่วมงานเลี้ยงของกลุ่มนักลงทุนนี้ แต่ดูจากตอนนี้แล้ว คงจะไม่ใช่เรื่องนั้นแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้ผู้จัดการของเธอจะโดนนายไตรภบซื้อตัวไว้แล้วและเมื่อคืนก็เป็นผู้จัดการของเธอที่ส่งตัวเธอมาที่เตียงของเฉลิมพล จุดมุ่งหมายของนายไตรภบง่ายมากแค่ต้องการโครงการตึกสิบทิศนั้นส่วนเฉลิมพลก็ใช้ประโยชน์จากจุดนี้ทำให้เธอตกเป็นของเขา ธนิดาเม้มปาก ในแววตาเต็มไปด้วยความเสียใจเธอไม่ต่อสู้ดิ้นรนอีกต่อไปแต่มองออกว่าความรู้สึกในเวลานี้ของเธอเป็นยังไง เฉลิมพลหมดอารมณ์ปล่อยมือออกจากคางของธนิดา "กลับไปคิดให้ดีแค่คุณยอมเป็นของผมเรื่องช่วยแม่ของคุณออกมาหรือจะต่อสู้กับกับนายไตรภบต่อไป แม่ของคุณ ท่าน" "คุณไม่ต้องมายุ่ง" ธนิดากรีดร้องขึ้นมากะทันหันสายตาโกรธแค้นเฉลิมพลพูดโดนจุดที่เจ็บปวดที่สุดของเธอเธอจ้องไปที่เฉลิมพลอย่างโมโห "ในเมื่อคุณอยากได้ตัวฉันงั้นคุณก็ได้มันสมใจคุณแล้วเรื่องโครงการตึกสิบทิศคุณจะให้นายไตรภบไหมฉันไม่สนใจตั้งแต่วันนี้ไปฉันไม่อยากเจอหน้าคุณอีก" วันนี้เธอจะคิดซะว่าโดนหมากัด ธนิดาเดินจากไปอย่างโมโหก่อนจะเดินออกไปยังปิดประตูเสียงดังจนทั้งห้องสั่นสะเทือน เฉลิมพลแสยะยิ้มสายตากลับจ้องไปที่รอยจุดแดงๆบนผ้าปูที่นอนแววตายิ่งนิ่งขึ้นอีก หลังจากที่ธนิดาเดินออกจากโรงแรมก็รู้สึกหนาวเหน็บจนเธอสั่นไปทั้งตัวไม่ใช่แค่ร่างกายที่หนาวเหน็บแต่ใจยิ่งหนาวมากกว่า ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคำพูดดูถูกของเฉลิมพลและอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะนายไตรภบ เธอเคียดแค้นนายไตรภบแต่นายไตนภบเป็นคนที่เธอหลบหนีไม่พ้นไปตลอดชีวิต คนอย่างนายไตรภบมีตรงไหนเหมาะขะเป็นบิดาของเธอกันแต่เธอเลือกไม่ได้นี่นา ในเวลาเดียวกันเธอก็เกลียดตัวเองที่ไม่มีกำลังมากพอที่จะต่อสู้กับนายไตรภบได้ตอนที่อยู่ต่อหน้าอำนาจและเงินทองเธออ่อนแอมากๆส่วนมารดาของเธอก็หายตัวไปด้วยฝีมือของนายไตรภบ มีบางครั้งที่ธนิดาไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปอยากที่จะหนีหนีไปจากโลกใบนี้หนีจากคนกลุ่มนี้ไปยังที่ที่ไม่มีคนรู้จักไปใช้ชีวิตของเธอเองไม่ต้องคิดเรื่องอะไรไม่ต้องสนใจเรื่องอะไร แต่ความคิดนี้ก็คงเป็นได้แค่จินตนาการเท่านั้นเองเธอปล่อยวางจากเรื่องพวกนี้ไม่ได้เธอไม่สนใจเรื่องมารดาของเธอไม่ได้ "ดา ขึ้นรถเร็ว" ผู้จัดการส่วนตัวเห็นธนิดาเดินใจลอยออกจากโรงแรมเะราะตอนนี้ยังเช้าอยู่ด้านนอกจึงไม่มีคนเท่าไหร่ เมื่อคืนหลังจากที่เธอส่งธนิดาขึ้นห้องของเฉลิมพลก็ไมได้จากไปไหนเธอห่วงว่าเฉลิมพลจะไม่รับต่อเธอจึงรออยู่ที่ด้านล่างถ้าหากเฉลิมพลไม่ทำอะไรธนิดาเธอจะได้พาธนิดากลับ แต่ตลอดทั้งคืนธนิดาไม่ได้ลงมาเธอถึงรู้ว่าเรื่องเมื่อคืนสำเร็จเรียบร้อยแล้ว ตในเวลานั้นเธอไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของเธอยังไงดีใจหนึ่งเธอก็ดีใจอีกใจหนึ่งเธอก็เป็นห่วงขึ้นมา "ดา" ธนิดาหันตัวกลับไปสายตาที่มองดูเยือกเย็นคมลึกเหมือนมีดเล่มหนึ่งทำให้ผู้จัดการสะดุ้งตกใจ "ดา เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม" "ไม่เป็นอะไรเธอเห็นฉันเหมือนคนที่เป็นอะไรรึไง" ในใจของธนิดาเจ็บปวดมากเมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจึงแค้นผู้จัดการของเธอมาก "ทำไมกัน ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ฉันไม่ดีกับเธอเหรอหรือว่าฉัน" "ดา มีเรื่องอะไรขึ้นรถก่อนค่อยคุยนะ" ถึงแม้ตอนนี้จะยังเช้าอยู่ไม่ค่อยมีคนแต่ยังไงซะธนิดาก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงอยู่บ้างถ้ามีคนเห็นว่าเธอออกจากโรงแรมตั้งแต่เช้าหนีไม่พ้นต้องเป็นข่าวดัง ธนิดานิ่ง "เธอไปเถอะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเห็นหน้าเธอ" "ดา อย่าเอาแต่ใจ เรื่องนี้ฉันอธิบายได้เธอก็รู้ตั้งแต่เธอเข้าวงการฉันดูแลเธอมาตลอดใจของฉันคิดอะไรเธอไม่รู้เลยรึไง" ผู้จัดการจับมือของธนิดาไว้ตบลงไปเบาๆ "ขึ้นรถนะ เธอมีเรื่องสงสัยอะไรหรือไม่พอใจอยากระบายออกมาฉันจะตามใจเธอทุกอย่างเลย" สุดท้ายธนิดาก็ยอมขึ้นไปนั่งบนรถผู้จัดการเห็นว่าสีหน้าของธนิดาไม่ค่อยดีที่จริงในใจก็เจ็บปวดไม่น้อยเธอยื่นทิชชู่กับน้ำไปให้ " ฉันส่งเธอกลับห้องก่อนดีกว่านะ" "ฉันอยากรู้ว่านายไตรภบให้เงินเธอเท่าไหร่"พวกเธอเป็นคู่หูเป็นเพื่อนกันมานานขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะหักหลังตนเอง ผู้จัดงานขมวดคิ้ว "หนึ่งล้าน" เธอหยิบเช็คเงินสดให้ธนิดาแต่ธนิดากลับมองมาที่เธอย่างเยาะเย้ย "หนึ่งล้านเธอก็ขายฉันเลยเหรอทำไมในเมื่อนี่เป็นเงินที่เธอขายฉันแล้วเธอจะเอาให้ฉันทำไม" " ดา เธอฟังฉันพูดก่อน" ผู้จัดการส่ายหัวแล้วถอนหายใจยาว "ที่จริงฉันก็คิดหนักมากเมื่อคืนฉันลังเลอยู่นานแต่เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงยอมรับปากนายไตรภบ" "จะเป็นเพราะอะไรอีกล่ะไม่ใช่ว่าเขายอมใก้เงินเธอตั้งหนึ่งล้านรึไง"ธนิดาพูดเยาะเย้ย " เธอไม่ต้องพูดโอ้อวดต่อหน้าฉันก็ได้ คิดไม่ถึงว่าในสายตาของนายไตรภบฉันจะมีค่าถึงหนึ่งล้าน" " ดา เรื่องนี้ฉันทำผิดกับเธอจริงๆแต่ที่ฉันทำไม่ใช่เพราะนายไตรภบให้เงินฉันหนึ่งล้านหรอกนะแต่เพื่อเธอ" " เธออย่ามาพูดตลกเลย เพื่อฉัน เธอคิดว่าฉันจะเชื่อรึไง" ธนิดามองผู้จัดการอย่างเกลียดชัง" หรือเธอคิดว่าฉันเป็นคนโง่ที่จะเชื่อคำพูดที่บ้าบอขนาดนี้ได้" "ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ที่ฉันทำไปก็เพื่อเธอจริงๆ"ผู้จัดการจอดรถไว้ข้างถนน" เรื่องระหว่างเธอกับนายไตรภบฉันก็รู้เรื่องนี้ดี ในใจของนายไตรภบคิดอะไรอยู่เธอก็รู้ดีแต่กำลังของเธอในตอนนี้ไม่มีทางสู้กับนายไตรภบได้เลย ดา" " ฉันรู้ เธอไม่จำเป็นต้องมาเตือนฉัน" " ฉันไม่ได้เตือนเธอแต่จะบอกความจริงเรื่องหนึ่งจากความสามารถของเธอในตอนนี้คงต้องต่อสู้กับนายไตรภบไปตลอดชีวิตแต่คุณน้ารอถึงตอนนั้นได้ไหมเธอไม่ได้เจอคุณน้ามานานเท่าไหร่แล้ว" ธนิดาะงักไป สองมือกำหมัดแน่น" แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะมาขายฉันได้นะ"