ตอนที่327การบีบบังคับของนายไตรภบ

ต๭นที่327การบีบบังคับของนายไตรภบ "ดา เธอถามใจของเธอดีๆว่าฉันเคยคิดจะทำร้ายเธอมาก่อนไหม" ๆผู้จัดการเห็นว่าธนิดายังโมโหอยู่จึงทำได้เพียงค่อยๆอธิบายไปเรื่อยๆ "จากกำลังของเธอตอนนี้ไม่มีทางต่อกรกับนายไตนภบได้ดังนั้นเธอคิดจะพบคุณน้าแทบจะไม่มีโอกาสเลยแต่เธอทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นก็ทำไม่ได้นี่นา" " เธอหมายความว่ายังไง"ธนิดาย่นคิ้ว " เธอเป็นคนฉลาดยังไม่รู้อีกเหรอว่าสังคมสมัยนี้ต้องมีอำนาจเงินทองและฐานะที่นายไตรภบสามารถควบคุมเธอได้ไม่ใช่เพราะว่าเขามีเงินรึไงแต่ว่าเหนือคนยังมีคนเหนือฟ้ายังมีฟ้าเขาไม่ใช่คนที่มีเงินมากที่สุดซะหน่อย" " ความหมายของเธอคือที่เธอส่งฉันขึ้นเตียงของนายเฉลิมพลก็เพื่อช่วยฉันรึไง"ธนิดายิ้มเยาะ" เธอคิดว่าถ้าฉันขายร่างกายให้นายเฉลิมพลจะได้รับการช่วยเหลือจากเขารึไง เธอ" " ดา อย่าพูดอะไรไม่น่าฟังขนาดนั้นสิฉันมองออกนะว่าคุณเฉลิมพลรู้สึกดีกับเธอ"ผู้จัดการพูดขัดประโยคของธนิดา" ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอยังรับไม่ได้แต่เธอลองคิดให้ดีๆตอนนี้คุณเฉลิมพลคือตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้วนะ" " ตอนนี้เห็นได้ชัดว่านายไตรภบอยากได้ผลประโยชน์จากตัวของเธอในเมื่อตอนแรกเธอตัดสินใจเลือกให้คุณเฉลิมพลช่วยเหลืองั้นเธอก็ต้องเลือกเดินไปในเส้นทางนี้จนถึงที่สุดอย่างน้อยคุณเฉลิมพลก็ยังมีอิทธิพลต่อนายไตรภบอยู่มากฉันไม่ได้บอกให้เธอทำอะไรที่เสียศักดิ์ศรีนะเธอกับคุณเฉลิมพลไม่ใช่รู้สึกดีต่อกันรึไง" " รู้สึกดีต่อกันอะไร"ธนิดาขมวดคิ้ว" ฉันกับนายเฉลิมพลไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้นแหละ"เมื่อคิดถึงคำพูดที่เฉลิมพลพูดกับเธอเมื่อตะกี้ไม่มีคำว่ารู้สึกดีต่อกันเลยสักนิดอีกอย่างถ้าหากรู้สึกดีต่อกันจริงๆเฉลิมพลจะทำอย่างนั้นกับเธอเหรอเห็นได้ชัดว่าเฉลิมพลคิดว่าเธอเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้นเท่านั้นเอง " เอาล่ะ ฉันรู้ว่าเธอห่วงเรื่องอะไรอยู่ดา ยังไม่ได้ลองทำเธอจะรู้ผลลัพธ์ได้ยังไงล่ะบางที่คุณเฉลิมพลอาจะเล่นมาเยอะแต่เธอไม่เคยคิดเลยเหรอว่าสำหรับเขาแล้วเธอพิเศษกว่าคนอื่น" "ไม่มี และไม่มีทางพิเศษกว่าด้วย" ธนิดาพูดขัดอย่างเย็นชา "ทำงานอาชีพอย่างเราถึงแม้จะไม่เคยเจอมาก่อนแต่ก็ถ่ายละครมาหลายเรื่องเธอยังไม่รู้อีกเหรอว่าบรรดาคุณชายไฮโซนิสัยไม่ดีคาดหวังว่าตนเองจะได้เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาจะรักเรื่องแบบนี้มันมีแค่ในนิยาย"ธนิดาไม่ได้มองโลกในแง่ดีขนาดนั้นอีกอย่างเธอก็ไม่อยากมีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับเฉลิมพลแล้วทำให้ตัวเองรู้สึกไม่มีค่าอีก " เอาล่ะ เรื่องพวกนี้เราต้องคิดให้ดีก่อนที่ฉันทำอย่างนี้ไม่ใช่แค่เพื่อเธอคนเดียวแต่เพื่อคุณน้าด้วยถ้าหากเธอคบกับคุณเฉลิมพลจริงๆงั้นเธอก็สามารถยืมมือคุณเฉลิมพลช่วยคุณน้าออกมาได้แล้วไม่ใช่เหรอพอช่วยคุณน้าออกมาได้นายไตรภบก็จะทำอะไรพวกเธอไม่ได้อีกถึงตอนนั้นถึงแม้เธอกับคุณเฉลิมพลจะเลิกกันอย่างน้อยก็ช่วยคุณน้าออกมาได้แล้วและเธอยังสามารถเป็นอิสระจากตระกูลคชหิรัญก็ได้หรือว่าที่จริงแล้วเธอคิดกับคุณเฉลิมพลแบบนั้นจริงๆ" " ไม่มี"ธนิดารีบพูดขัดคำพูดของผู้จัดการ " ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนายเฉลิมพลทั้งนั้นแหละ" ผู้จัดงานส่ายหัวไปมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จะมีเรื่องอย่างนั้นหรือไม่ถึงธนิดาจะปฏิเสธมากแค่ไหนแต่บางครั้งแววตาของคนเราก็หลอกคนอื่นไม่ได้ เธอมองออกว่าที่จริงแล้วธนิดาชอบเฉลิมพลเข้าแล้วแต่การเริ่มต้นระหว่างพวกเขาไม่ได้อยู่ในเวลาที่เหมาะสมอีกทั้งธนิดาเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองมากเธอมองว่าศักดิ์ศรีสำคัญที่สุดโดยเฉพาะอยู่ต่อหน้าคนที่เธอให้ความสำคัญแล้วด้วย คนอย่างเฉลิมพลที่เล่นสนุกมาหลายปีไม่มีทางยอมหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนเดียวง่ายขนาดนั้นนี่คือเหตุผลที่ธนิดาไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับเขา ถ้าธนิดาไม่ต้องมาเผชิญหน้ากับครอบครัวแบบนี้เธอจะไม่ยอมเดินทางนี้เด็ดขาดที่ต้องส่งธนิดาไปที่เตียงของเฉลิมพลแบบนั้น แต่ตอนนี้ธนิดาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเอาแต่ใจตัวเองได้อีกแล้ว "ถึงเธอจะแค้นฉันรู้สึกว่าฉันไม่จริงใจแต่ดา เธอเชื่อฉันนะ มีเพียงคุณเฉลิมพลเท่านั้นที่ช่วยเธอได้" "ฉันอยากอยู่เงียบๆ" ธนิดาหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ผู้จัดงานเห็นอย่างนั้นก็รู้เลยว่าเรื่องนี้จะใจร้องไม่ได้ถ้าหากธนิดาโดนบีบมากๆเธอกลัวว่าธนิดาจะเกิดปัญหาขึ้นได้" งั้นก็ได้ ฉันจะส่งเธอกลับไปพักผ่อนก่อนอะไรก็ไม่ต้องคิดทั้งนั้น" ผู้จัดการยกมือขึ้นตบหลังมือธนิดาเบาๆแต่ธนิดากลับสะดุ้งอย่างแรงก่อนจะถอยเว้นระยะห่างระหว่างทั้งสองไว้ ผู้จัดงานรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยธนิดาก็ด้วยแต่เธอกูแค่ยกยิ้มแห้งบนหน้าทีแววเหยียดหยามอยู่บ้าง "ขอโทษด้วย เป็นผลกระทบมาจากเมื่อคืนน่ะ" ผู้จัดการ "..." เธอถอนหายใจออกมาเบาๆเธอรู้ว่าตอนนี้ธนิดายังโกรธอยู่คงต้องปล่อยให้เธอระบายบ้างอาละวาดออกมายังดีกว่าเก็บทุกอย่างไว้ในใจ พอมาถึงใต้ตึกคอนโดของธนิดา ธนิดาก็ลืมตาขึ้นมาเปิดประตูเดินลงไปอย่างเงียบๆ " ดา รอก่อน"ผู้จัดการเดินตามลงมา" อันนี้ให้เธอ" ธนิดาขมวดคิ้วมองสิ่งที่อยู่บนมือที่ยื่นมาให้เธอของผู้จัดการก่อนที่สีหน้าเยาะเย้ยของเธอจะยิ่งมากขึ้น "เธอคิดได้รอบคอบมากเลยจริงๆ" ผู้จัดการสีหน้าเปลี่ยนทันที รู้สึกอึดอัดใจมาก "ขอโทษนะ ดา" ธนิดาหยิบมาแกะยาสองเม็ดโยนเข้าไปในปาก " น้ำ"ผู้จัดการรีบยื่นน้ำให้ธนิดาหนึ่งขวดแต่ธนิดากลับกลืนยาลงไปเรียบร้อยแล้วเธอมองหน้าผู้จัดการอย่างเย็นชา "พอใจรึยัง" " ดา แค่เม็ดเดียวก็พอแล้วนี่ก็เพื่อ" "พอแล้ว ตอนนี้ฉันไม่อยากจะฟังเรื่องพวกนี้ ฉันอยากพักผ่อนแล้วช่วงนี้ฉันจะพักผ่อน" ผู้จัดการอ้าปากค้าง "งั้นก็ได้ เรื่องงานฉันจะช่วยจัดการให้โชคดีนะที่ละครก่อนหน้านี้เธอถ่ายเสร็จแล้วส่วนละครใหม่ยังไม่เปิดกล้องดังนั้น"ธนิดาขี้เกียจจะฟังผู้จัดการพูดไร้สาระจึงเดินออกไปทันที ผู้จัดการมองเงาแผ่นหลังของธนิดาอ้าปากค้างอยู่นานก่อนจะส่ายหัวอย่างจนใจ ธนิดากลับมาถึงห้องทั้งร่างของเธอเหมือนจะแตกสลายให้ได้ตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้จัดการเธอพยายามทนไว้ไม่อยากให้ดูอ่อนแอแต่เธอจะไม่ยอมรับไม่ได้ว่าที่ผู้จัดการพูดมาล้วนแต่มีเหตุผลทั้งหมด เธอในตอนนี้ไม่มีกำลังจะต่อกรกับนายไตรภบถึงแม้จะได้รับการช่วยเหลือออกมาแล้วแต่ความเป็นอยู่ในตอนนี้ไม่ได้ดีกว่าเมื่อก่อนเลยนายไตรภบรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเฉลิมพลคงต้องหาผลประโยชน์จากเฉลิมพลแน่ๆกอบโกยผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุดนี่คือกลวิธีของนักธุรกิจ ถึงแม้ธนิดาไม่ได้คาดหวังอะไรกับนายไตรภบตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ปวดใจไม่ได้หมายความว่าเธอจะรีบการโจมตีแบบนี้ไหว เธอปิดตานอนลงบนเตียงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา เฉลิมพล ผู้ชายคนนี้เธอเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าจะเข้าใกล้ไม่ได้ เมื่อก่อนเธอยังเคยหลอกตัวเองว่าเธอกับเฉลิมพลเท่าเทียมกันระยะห่างระหว่างพวกเขายังไม่ได้ไกลขนาดนั้น แต่ตอนนี้หลังจากที่เธอกับเฉลิมพลมีความสัมพันธ์แบบนั้นแล้วตรงกลางยังมีนายไตรภบที่คอยข่มขู่และกดดันจนระหว่างเธอกับเฉลิมพลก็ไม่เท่าเทียมกันอีกเลยและระหว่างพวกเขาก็ไม่มีบทสรุปอะไรอีก ธนิดาหลับไปอย่างเหนื่อยล้าจนถึงช่วงดึกก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ตลอดจนเธอรำคาญที่มันมารบกวนการนอนของเธอ เธอลุกขึ้นมาเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาแววตาทั้งคู่แทบจะพ่นไฟออกมา "คุณไตรภบคุณมันหน้าด้านไร้ยางอาย" "ฮ่าๆๆ"ทางด้านไตรภบได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของธนิดากลับไม่ได้โมโหอะไรกลับเอาแต่หัวเราะออกมา "ฉันหน้าด้านตรงไหนที่จริงเธอต้องขอบคุณฉันด้วยซ้ำ เป็นยังไงบ้างได้คบกับคุณเฉลิมพลแล้วอยากได้อะไรก็ได้เลยใช่ไหมล่ะ" "คุณไตรภบ คุณมันหน้าด้าน"ธนิดาสั่นไปทั้งตัว "คุณถึงขั้นขายลูกสาวกินคุณไม่รู้สึกไร้ยางอายเลยรึไง" "ไร้ยางอายทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยเธอควรจะรู้สึกโชคดีนะที่ยังมีประโยชน์ให้ฉันใช้งานอย่าลืมนะว่าแม่ของเธอยังอยู่ในมือของฉัน"ในเมื่อธนิดาเป็นอย่างนี้ไปแล้วเขาก็ไม่กลัวที่จะเปิดเผยตัวเองออกไป" เธออย่าคิดว่าจะหลอกฉันเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับคุณเฉลิมพลได้นะครั้งที่แล้วเธอแค่ยืมมือคุณเฉลิมพลมาหลอกฉันใช่ไหมล่ะเธอต้องขอบคุณฉันนะที่ทำให้เธอได้กลายเป็นผู้หญิงของคุณเฉลิมพลจริงๆน่ะ" "ไตรภบ คุณมันหน้าด้านไร้ยางอายคนแบบคุณสักวันคงโดนฟ้าผ่าตาย"ธนอดาโมโหมาก " ฉัยไม่ได้มีความคิดสกปรกเหมือนคุณ" " หึ ธนิดา อย่าทำอะไรไม่คิดจะดีกว่า ตอนนี้แม่ของแกยังอยู่ในกำมือของฉันถ้าเธออยากให้เกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเธอก็จงเชื่อฟังคำสั่งของฉันซะเป็นเด็กของคุณเฉลิมพลไม่ดีตรงไหนคุณเฉลิมพลเป็นทายาทตระกูลจันทร์พาในอนาคตจะได้เป็นผู้นำตระกูลถึงเธอจะเป็นภรรยาของเขาไม่ได้แต่เธอเป็นน้อยของเขาได้ล่ะก็ชั่วชีวิตของแกก็จะได้อยู่อย่างสุขสบายและถ้าเธอได้มีวันนั้นเธอก็จะซาบซึ้งใจในสิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมด" " สารเลว เลวจริงๆ" " โครงการตึกสิบทิศคุณเฉลิมพลจกลงยอมให้ฉันแล้วแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือนะ"ไตรภบพูดรุนแรง" ฉันจะเตือนเธอไว้อย่าให้ฉันต้องพลาดโอกาสจากโครงการนี้ไม่อย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเธอฉันก็ไม่รับประกันนะ" " คุณไตรภบ คุณบ้าไปแล้วเหรอห้ามทำอะไรแม่ของฉันนะ"ธนิดากลัวมากมือที่จับโทรศัพท์ไว้บีบจนแน่น" ถ้าคุณทำอะไรกับแม่ของฉันล่ะก็ฉันไม่ยอมปล่อยคุณไปแน่ๆถึงฉันจะกลายเป็นผีก็จะตามจองล้างจองผลาญคุณ" " ฮึ ตอนนี้เธอคิดเรื่องปัจจุบันก่อนเถอะ"ไตรภบแสยะยิ้มไม่ใส่ใจคำพูดของธนิดา ในสายตาของไตรภบผลประโยชน์สำคัญที่สุดและธนิดาก็เหมือนกับมารดาของเธอเป็นแต่ตัวหมากในกระดานที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามที่เขาสั่งเท่านั้น" จำไว้ว่าต้องเอาใขคุณเฉลิมพลให้มากๆขอแค่ฉันอยู่อย่างสบายแม่ของเธอถึงจะได้ใช้ชีวิตอย่างสบายไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกเสียใจไปตลอดชีวิต" ไตรภบวางสายไปอย่างอวดดีแต่ธนิดาตอนนี้กลับโมโหจนตัวสั่น เธอคิดไม่ถึงว่าไตรภบจะหน้าด้านจนถึงขนาดนี้เขาเอาจุดอ่อนของเธอมาบีบบังคับเธอตลอด อะไรๆก็ผลประโยชน์อะไรก็ผลประโยชน์ในสายตาของไตรภบเธอกับมารดาก็เหมือนตัวกมากในกระดานของเขาเท่านั้นเอง ธนิดาสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาเฉลิมพล "คุณเฉลิมพล ฉันยอมเป็นผู้หญิงของคุณแต่คุณต้องช่วยฉันทำลายตระกูลคชหิรัญให้สิ้นซาก"