ตอนที่328ตกลงร่วมมือกัน

ต๭นที่328ตกลงร่วมมือกัน เฉลิมพลได้รับสายจากธนิดาก็รู้สึกช็อกมากเดิมทีเขาคิดว่าธนิดาต้องใช้เวลาสักระยะถึงจะยอมทำตามที่เขาต้องการซะอีกเขาทำใจที่จะลองเล่นกับธนิดาไว้อยู่แล้วแต่ธนิดากลับใช้เวลาแค่หนึ่งวันเท่านั้นก็เข้าหาเขาซะแล้ว "แล้วผมจะได้ประโยชน์อะไร" เขาหมุนแก้วเหล้าเล่นเป็นโอกาสที่หาได้ยากที่จะพูดกับธนิดาอย่างอารมณ์ดี "ที่คุณเฉลิมพลต้องการไม่ใช่ฉันเหรอคะ" ธนิดาขมวดคิ้วสีหน้าแปลกใจ "ถ้าฉันยอมเป็นผู้หญิงของคุณ คุณจะไม่ช่วยฉันหน่อยเหรอคะผู้หญิงของคุณโดนรังแกฉันคิดว่าคุณจะโมโหมากซะอีก" "ฮ่าๆๆ" เฉลิมพลหัวเราะ "ธนิดา คุณเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก" แววตาของธนิดาปรากฏความไม่พอใจและไม่ปกติออกมาแต่กลับอดกลั้นไว้แล้วพูดออกมา "คำตอบของคุณล่ะคะคุณเฉลิมพล" " ฮ่าๆๆ"ท่าทางของธนิดาทำให้เฉลิมพลอารมณ์ดีขึ้น" ได้ แต่คุณต้องทำให้ผมแน่ใจว่าคุณมีคุณภาพมากพอ" นิ้วเรียวยาวของเฉลิมพลเคาะที่เข่าของตัวเองเบาๆท่าทางสบายใจ "คนอย่างผมไม่ทำการค้าที่เสียเปรียบ" "ได้ค่ะ ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด ฉันขอแค่ให้คุณทำให้ตระกูลคชหิรัญหายไปจากโลกใบนี้ซะฉันต้องการให้คนในตระกูลคชหิรัญทุกคนเสียใจและไม่มีบ้านให้กลับไปอีก"ธนิดาพูดอย่างเคียดแค้น เฉลิมพลกระตุกคิ้ว "มันจะยากอะไร" "ยังมีอีกเรื่องค่ะ เรื่องแม่ของฉันฉันอยากขอให้คุณช่วยตามหาเธอให้ด้วย ขอแค่คุณช่วยฉันทำสองเรื่องนี้ต่อจากนี้คุณอยากให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอม" " ดีมาก หวีงว่าคุณจะจำคำพูดของคุณวันนี้ได้"เฉลิมพลดื่มไวน์อย่างอารมณ์ดี "พรุ่งนี้ลางานไปฝรั่งเศสเป็นเพื่อนผม" " ได้ค่ะ" ช่วงนี้ชยานีนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลถึงแม้ร่างกายจะไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วแต่ผลจากการดูแลอย่างดีมาตลอดหนึ่งเดือนชยานีพบปัญหาที่ยิ่งใหญ่มากนั่นคือเธออ้วนขึ้นไม่น้อย ถึงแม้ว่านิธานจะยืนยันอย่างหนักแน่นว่าเธอไม่ได้อ้วนแต่ชยานีก็ยังไม่อยากเชื่อคำพูดของนิธานเท่าไหร่พอนิธานออกไปทำงานชยานีจึงลงไปซื้อเครื่องชั่งน้ำหนักไฟฟ้ากลับมาพอขึ้นชั่งก็พบว่าตัวเองน้ำหนักขึ้นมาสามกิโลแล้ว ในคืนนั้นหลังจากที่นิธานเลิกงานกลับมาชยานีก็ไม่ยอมให้นิธานเข้าไปในห้องลำบากนิธานที่ต้องยืนอยู่นอกห้องแต่กลับไม่ยอมไปไหน ดนพที่เข้างานกะกลางคืนตอนเดินผ่านห้องพักคนไข้พบว่านิธานยืนอยู่นอกห้องจึงพูดกวนประสาทนิธานไปเล็กน้อย "เอ๊ะ เฮียสามกำลังเดินเล่นอยู่เหรอ" ดนพปิดเอกสารคนไข้ลงก่อนจะขะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องแต่ร่างสูงใหญ่ของนิธานกลับเดินมาขวางไว้ด้านหน้าก่อนจะเสหน้ามองดนพเล็กน้อย "มองตรงไหนของนาย" ดนพลูบจมูกตัวเองไปมารู้สึกมาตลอดว่าจอมปีศาจอย่างนิธานร้ายกาจกว่าตัวเองขั้นหนึ่ง นี่ขนาดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลยแต่พอเผชิญหน้ากับนิธานเขากลับรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ "ไม่ ไม่มีอะไร ผมว่านะเฮียสามเฮียจะเว่อร์ไปไหม ผมแค่เป็นห่วงเฮียกับอาซ้อเท่านั้นเองนะ" ดนพยิ้ม "พูดก็พูดเถอะ เฮียตั้งใจจะให้อาซ้ออยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนกัน" ดนพตบไหล่นิธานเบาๆ "ถึงแม้โรงพยาบาลของผมจะไม่ขาดแคลนเตียงให้คนไข้แตาพวกเฮียยึดเตียงไว้แบบนี้ัมันไม่ค่อยดีนะครับ" " ทำไม ฉันไม่ได้ให้เงินค่ารักษานายรึไง"นิธานพูดสีหน้านิ่ง มองไปที่ดนพเล็กน้อย ดนพรู้สึกผิด" ไม่ใช่นะครับแต่ร่างกายของอาซ้อไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนี่นาผมมองออกนะว่าอาซ้อก็ไม่ชอบอยู่ที่โรงพยาบาลซักเท่าไหร่ผมเลยไม่เข้าใจว่าเฮียทำแบบนี้เพื่อจุดประสงค์อะไร" " เรื่องที่บอกให้นายทำก่อนหน้านี้ทำถึงไหนแล้ว" นิธานพูดข้ามประเด็นนี้ไปแล้วถามขึ้นมาตรงๆ ดนพนิ่งอึ้งไปสักพักถึงได้ตอบกลับ" อาซ้อไม่ได้เป็นอะไรทำไมเฮียต้องให้ผมทำใบประกาศอาการป่วยหนักออกมาด้วย" " เรื่องนี้นายไม่ต้องถามเยอะถ้ามีคนมาถามอาการป่วยของลีนายก็บอกตามนี้ก็พอแล้ว"นิธานหยิบบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงออกมาคาบไว้แต่กลับไม่จุดสูบ ดนพจิกตามองเขาเล็กน้อย "ในโรงพยาบาลห้านสูบบุหรี่นะครับ" " อืม"นิธานพยักหน้าช้าๆ" เลิกสูบแล้ว" " แล้วนี่"ดนพส่ายหัว" เลิกสูบเพื่ออาซ้อใช่ไหม ฮ่าๆๆ อดทนจริงๆ" นิธานนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า "เรื่องของลี นายคอยช่วยดูไว้หน่อยถ้าเรื่องนี้ทำได้ดีที่นายบอกก่อนหน้านี้เรื่องเครื่องมือชุดใหม่ฉันจะหามาให้นายสองชุด" ดนพตาเป็นประกายรีบพยักหน้าทันที "งั้นก็ดีสิครับเรื่องนี้ตกลงแล้วนะครับต้องทำตามที่พูดด้วยครับ" นิธานเบ้หน้าให้ดนพเบื่อที่จะสนใจดูท่าทางซื่อบื้อของดนพ ดนพนั้นให้ความสำคัญกับการวิจัยด้านการแพทย์ดูจากท่าทางที่เอาแต่สนใจเรื่องการแพทย์ก็รู้แล้ว "จริงสิ แล้วนายกับคุณเตชินิเป็นยังไงบ้าง" " อืม"ดนพแปลกใจเล็กน้อย " เฮียสามสนใจเรื่องอื่นนอกจากอาซ้อด้วยเหรอเนี่ย" ดนพถามด้วยความอยากรู้เพรสะคนที่ทำให้นิธานสนใจได้มีไม่กี่คนจริงๆ นิธานถามเรื่องของเตชินิกะทันหันทำให้ดนพรู้สึกแปลกใจ "หาได้ยากที่นายจะชอบใครสักคนแค่ถามดูเท่านั้นเอง"นิธานพูดอย่างปากแข็งก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงถังขยะ" นายต้องคิดให้ดี ตระกูลบุรพรไม่ได้ยอมรับใครง่ายๆนะ" ดนพกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก "เรื่องนี้เฮียสามไม่ต้องห่วงคุณแม่เคยบอกไว้แล้วว่าขอแค่คนที่ผมชอบไม่ใช่ผู้ชายเธอรับได้หมดเลย" นิธานไม่ได้มองอะไรในแง่ดีอย่างดนพจึงทำได้เพียงตบไหล่ดนพเบาๆ "เรื่องนี้นายให้ความสนใจบ้างก็ดีนะ" มารดาของดนพเป็นคนเรียบง่ายไม่ค่อยสนใจเรื่องของดนพดังนั้นจึงตัดสินใจเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้คนที่ตัดสินใจได้คือผู้นําตระกูลบุรพรท่านนั้นผู้เดียวดนพคบหากับผู้หญิงเป็นข่าวดีแต่เตชินิอาจจะไม่ใช่คนที่ตระกูลบุรพรจะยอมรับได้ ความสัมพันธ์แบบนี้ดนพคงไม่ค่อยเข้าใจแต่นิธานที่เคยได้คุยกับคนในตระกูลบุรพรแน่ใจในเรื่องนี้มาก "ก็ได้ครับ เรื่องนี้ผมเข้าใจแล้ว ผมจะจัดการให้เรียบร้อยส่วนเรื่องที่เฮียบอกผมจะสั่งให้คนจัดการให้" รอจนดนพเดินจากไปนิธานถึงได้หันกลับไปพบว่าชยานีตื่นขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้จึงรีบเปิดประตูเข้าไป "เลนนี่ คุณอยากจะเอาอะไรบอกผมเดี๋ยวผมทำให้" ชยานีมองนิธานอย่างจนใจ" ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่อีกฉันไม่ได้บอกให้คุณกลับไปพักผ่อนแล้วเหรอคะ" " คุณอยู่คนเดียวผมไม่วางใจ" นิธานพูดก่อนจะเดินตามหลังชยานีไป ชยานีเดินมาถึงตรงหน้าประตูห้องน้ำเมื่อเห็นว่านิธานยังตามเธออยู่จึงหมดคำพูด " ฉันจะไปเข้าห้องน้ำคุณจะตามไปด้วยรึไง" นิธานชะงักไปก่อนจะยิ้มกริ่ม" ผมไม่ว่าอะไรแต่ถ้าหากคุณภรรยาอยากให้สามีเข้าไปด้วยล่ะก็" " หลบไปเลยนะ" ถึงแม้ชยานีกับนิธานจะอยู่ด้วยกันมานานแล้วนับว่าเป็นสามีภรรยาที่รู้ใจกันมากแล้วแต่นานๆจะได้ยินนิธานพูดอะไรหวานเลี่ยนหรือคำพูดที่สื่อถึงเรื่องอย่างนี้ชยานีก็อดที่จะเขินอายไม่ได้ นิธานมองชยานีเดินเข้าห้องน้ำอย่างอารมณ์ดีเขายืนรออยู่หน้าประตูเป็นห่วงว่าถ้าชยานีทำอะไรไม่ถนัดเขาจะได้เข้าไปช่วยเหลือได้ทัน ชยานีเดินออกมาก็พบว่านิธานยังยืนอยู่หน้าห้องน้ำเหมือนเดิมก็ไม่พอใจเธอพบว่าหลังจากที่เธอเกิดเรื่องนั้นขึ้นนิธานก็ยิ่งตัวติดกับเธอมากขึ้นทำเหมือนเธอไม่สามารถทำอะไรด้วยตัวเองได้อย่างนั้นแหละ "เอาล่ะ" นิธานสังเกตได้ว่าชยานีเริ่มไม่พอใจจึงเดินตรงเข้าหาก้มลงไปอุ้มชยานีขึ้นมา "อะ" ชยานีคิดไม่ถึงว่านิธานจะมาแบบนี้จึงรีบกอดคอของนิธานแน่นทั้งร่างห้อยโหนอยู่บนตัวของนิธานอย่างตกใจ "นิธาน คุณทำอะไรเนี่ย" "นี่มันก็ดึกมากแล้วผมจะอุ้มคุณขึ้นไปพักผ่อนบนเตียง" นิธานพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะขยับเข้าใกล้จูบลงไปบนหัวคิ้วของชยานีก่อนจะอุ้มชยานีไปวางลงบนเตียงช่วยคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อย "นอนเถอะ" ชยานีส่ายหัว "เพิ่งตื่นขึ้นมาเองตอนนี้ฉันยังนอนไม่หลับเลย" นิธานถอนหายใจ" เลนนี่ คุณทนอีกหน่อยนะ อีกไม่นานเราก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว" ชยานีพยักหน้า "ได้ค่ะ" เธอรู้ว่านิธานวางแผนจะทำอะไร "แต่คุณไม่จำเป็นต้องมาหาฉันทั้งวันก็ได้นะคะคุณไม่เหนื่อยฉันยังเหนื่อยแทนคุณเลย" " ไม่เป็นไรครับ"เขาไม่ได้บอกเธอว่าแค่เขาได้เห็นหน้าเธอเขาถึงจะวางใจได้ถึงแม้ตอนนี้เขาจะกลับไปไม่มีชยานีอยู่เคียงข้างเขาก็นอนไม่หลับอยู่ดี "นอนไม่หลับงั้นผมคุยเป็นเพื่อนคุณเอง" ชยานีพยักหน้าพอเห็นว่ารูปร่างสูงใหญ่ของนิธานนั่งลงบนเก้าอี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่านิธานยืนอยู่ข้างนอกตลอดจึงขยับตัวตบที่ว่างบนเตียง "ธานคะ ขึ้นมานอนพักสักพักเถอะค่ะ" นิธานมองหน้าชยานีอย่างตื้นเต้นแปลกๆมองแววตาของนิธานแล้วเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะถอนตัวออกมาได้ ชยานีกลืนน้ำลาย "มอง มองอะไรของคุณไม่อยากขึ้นมาก็ไม่ต้องขึ้นมาแล้ว" นิธานรีบถอดเสื้อคลัมตัวนอกออกถอดถุงเท้าออกแล้วขึ้นเตียงอย่างรวดเร็วจนชยานีอึ้งจนตาค้าง ชยานีรู้สึกได้ว่าตัวเองโดนนิธานกอดไว้ในอ้อมแขนความอบอุ่นนั้นทำให้ชยานีรู้สึกดีใจเธอขยับตัวให้อยู่ในท่าที่สบายแล้วขยับเข้าใกล้นิธานหลายส่วน "คุณมาหาฉันที่นี่ทุกวันคุณปู่ไม่ว่าอะไรบ้างเหรอคะ" "คุณปู่อยากให้ผมตัวติดกับคุณทั้งวันด้วยซ้ำ”นิธานกอดชยานีไว้แล้วจูบที่หน้าผากของเธอ "ทำไมครับหรือคุณจะเป็นห่วงกลัวคุณปู่ท่านจะหึง" "ใครว่าล่ะฉันแค่เป็นห่วงคุณปู่ท่านอายุมากแล้วคุณไม่ยอมกลับบ้านเลยมันไม่ค่อยดี” “ยังมีนิธูรนี่นา”นิธานพูดปลอบ “วางใจได้ครับ คุณปู่ท่านไม่ได้คิดมากขนาดนั้น" "ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย”ชยานีหน้าบูดบึ้งจับคอเสื้อของนิธานไว้ "คุณอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ" นิธานกระพริบตามองหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าด้วยแววตาเจ้าเล่ห์พอเห็นสายตาแบบนั้นของนิธานชยานีก็ยิ่งเกร็งตัว “เลนนี่อย่ายั่วผมนะ" ชยานี "..."จอมลามก "ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย"