ตอนที่331เรื่องของป้านายกับคุณชายตระกูลจันทร์พา

ต๭นที่331เรื่องของป้านายกับคุณชายตระกูลจันทร์พา กลับมาถึงห้องไม่ทันไรประตูของปวีณก็มีเสียงดังเข้ามาเมื่อเปิดประตูออกก็พบกับธีรมนต์ยืนอยู่ด้านนอก“ปวีณ” “คุณพ่อ”ปวีณเปิดประตูให้ธีรมนต์เข้ามา“มาหาผมมีเรื่องอะไรหรือ” ธีรมนต์ถอนหายใจ“คำพูดที่คุณปู่ของนายพูดนายอย่าได้เอามาใส่ใจ” ปวีณยักคิ้ว“อยากดื่มอะไรไหม” “ไม่ต้องฉันแค่จะมาพูดกับนายไม่กี่ประโยค” “คุณพ่อ……รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”ปวีณมองมาที่ธีรมนต์อย่างสงสัย ธีรมนต์พยักหน้าราวกับว่ากำลังจมดิ่งลงไปในความทรงจำ“เฮ้อที่จริงแล้วป้าของนายคนนั้นเชื่อฟังมาตั้งแต่เด็กแต่เล็กนายก็ดูออกว่านิสัยของเธอดีมากแน่นอนว่าไม่มีทางเป็นคนนอกลู่นอกทางจนทำเรื่องหนีตามกันไปแบบนี้แน่ใช่ไหม” ปวีณพยักหน้านี่ก็เป็นจุดที่เข้าคิดไม่ตกเหมือนกันเขาจำจริยาที่ดูเเลเขาในตอนที่ยังเด็กได้ชัดเจนจริยาเป็นผู้หญิงมี่นุ่มนวลอ่อนหวานไม่คิดเลยว่าจะทำเรื่องแบบนั้นออกมาในภายหลังได้อย่างไร “เรื่องนี้คำพูดหนึ่งประโยคสองประโยคคงอธิบายได้ไม่กระจ่างแม้ว่าป้าของนายจะเชื่อฟังแต่เธอก็มีความคิดเป็นของตัวเองเธอมีคู่หมั้นคนหนึ่งแต่ป้าของนายรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนไม่มีความรู้สึกแบบหนุ่มสาวในตอนแรกทั้งสองก็พูดกันเรียบร้อยแล้วว่าเป็นแค่การรับหน้ากับคนในตระกูลถ้าต่างคนต่างพบคนที่รักจากหัวใจเมื่อเป็นแบบนั้นก็จะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ” ปวีณตะลึงงันไม่คิดว่าจะออกมาเป็นแบบนี้“ถ้าอย่างนั้นในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วทำไมฝ่ายตระกูลจันทร์พา…...” “เฮ้อถ้าจะให้พูดเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของคุณปู่ของนาย”ธีรมนต์ถอนหายใจ“ในตอนที่ป้านายจบการท่องเที่ยวได้พบกับฐิติพันธ์ทั้งสองคนจมดิ่งไปในแม่น้ำแห่งความรักดังนั้นป้าของนายจึงพาฐิติพันธ์กลับมาที่เมืองเมฆามาพบผู้ใหญ่อีกทั้งป้าของนายกับคุณชายตระกูลจันทร์พาเปิดเผยความจริงเรื่องนี้แต่เดิมก็เข้าใจกันแบบนี้” “คุณปู่ไม่เห็นด้วยเหรอ”ปวีณเดาถึงความเป็นไปได้ ธีรมนต์พยักหน้า“คุณปู่ของนายต่อหน้าตกลงรับปากแต่ว่าไม่ได้วางแผนให้ทั้งสองคนสมหวังวันนั้นตอนที่คุณปู่ของนายกับลุงใหญ่คุยกันป้าของนายได้ยินเข้าพอดิบพอดีป้าของนายจึงรู้ว่าคุณปู่ของนายรอให้ถึงวันที่คุณชายจันทร์พามาหาซึ่งสายเกินไปทำให้ป้าของนายต้องแต่งงานกับคุณชายตระกูลจันทร์พา” “ตระกูลจันทร์พา……”ปวีณสังหรณ์ใจบางอย่างที่ไม่ค่อยดีขึ้นมาในทันที“ที่คุณพ่อพูดหรือว่าจะเป็นตระกูลจันทร์พานั่น” “ใช่”ธีรมนต์พยักหน้า“พูดถึงคฤหาสน์ของตระกูลจันทร์พาเองก็อยู่ที่เมืองนภาในตอนนั้นคุณชายตระกูลจันทร์พาเกิดป่วยจึงไปหาหมอที่เมืองเมฆาหลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตที่เมืองเมฆาเพราะว่าอากาศของเมืองเมฆานั้นช่วยบรรเทาอาการป่วย” “คุณป้าก็เลยได้รู้จักกับคุณชายตระกูลจันทร์พาในตอนนั้น” “ประมาณนั้นแหละป้าของนายได้ช่วยชีวิตแม่ของคุณชายตระกูลจันทร์พาไว้ไปๆมาๆก็รู้จักกัน”ธีรมนต์เงียบไปครู่หนึ่ง“เมื่อปู่ของนายรู้ถึงสถานะของตระกูลจันทร์พาแน่นอนว่าหวังจะผูกสัมพันธ์กับตระกูลจันทร์พา” ปวีณพยักหน้าประมาณว่าเข้าใจทั้งหมด ที่แท้ยี่สิบกว่าปีก่อนคุณปู่ตระกูลกองแก้วเคยเป็นแบบนี้เป็นจอมวางแผน “หลังจากนั้นคุณป้าแยกทางกับคุณฐิติพันธ์เหรอแล้วหลังจากนั้นคุณปู่……” “ตัดความสัมพันธ์กับป้าของนาย”ธีรมนต์ตอบ“เขากลัวว่าตระกูลจันทร์พาจะสร้างความลำบากให้ตระกูลกองแก้ววิธีการจึงมีเพียงการตัดความสัมพันธ์กับป้าของนาย” “แล้วคุณชายตระกูลจันทร์พาหล่ะ”ปวีณรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยปกติแต่ก็พูดไม่ถูกว่าตรงไหนไม่ปกติ “คุณชายตระกูลจันทร์พาหน่ะเหรอความจริงเรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่รู้แต่ว่าหลังจากนั้นตระกูลกองแก้วกับตระกูลจันทร์พาก็ไม่ไปมาหาสู่กันอีกเลยแม้ว่าตระกูลจันทร์พาจะไม่ได้คิดกดดันตระกูลกองแก้วแต่อย่างใดแต่ว่าความสัมพันธ์ทางธุรกิจของตระกูลกองแก้วถูกตัดขาดทั้งหมดเรื่องที่สั่นสะเทือนทั้งหมดนี้เหตุผลนายคงเข้าใจ” ปวีณพยักหน้าแม้ว่าตระกูลจันทร์พาจะไม่อยากสร้างความยุ่งยากให้ตระกูลกองแก้วแต่กิจการของตระกูลจันทร์พาใหญ่โตมีคนจำนวนมากที่คิดอยากจะมีความสัมพันธ์แนบแน่นกับตระกูลจันทร์พาจึงรับประกันไม่ได้ว่าตระกูลจันทร์พาจะไม่ลงมือกับตระกูลกองแก้ว “แต่ผมกลับได้ยินมาว่าเหมือนกับคุณชายตระกูลจันทร์พาจะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์หรืออะไรสักอย่างยังนอนติดเตียงมาจนถึงทุกวันนี้หลับไม่ได้สติ” “คุณพูดอะไรนะ”ปวีณตกตะลึง“เขา……” “เฮ้อนี่ก็เป็นความลุ่มหลงอย่างหนึ่งเขารักป้าของนายจริงๆจากใจในตอนนั้นเขายังเจาะจงเป็นพิเศษอีกว่าไม่ให้คุณปู่ของนายทำให้ป้าของนายลำบากใจถ้าปู่ของนายไม่ทำเรื่องเหล่านั้นตั้งแต่แรกหรือถ้าป้าของนายยังสามารถเป็นเพื่อนกับคุณชายตระกูลจันทร์พาได้” ปวีณถอนหายใจเขาไม่คิดเลยว่าเรื่องในปีนั้นจะซับซ้อนขนาดนี้แต่เดิมก็คิดว่าเป็นแค่เรื่องง่ายๆเรื่องหนึ่ง “เรื่องนี้คุณปู่ของนายสั่งไว้ว่าห้ามให้ใครพูดถึงเรื่องนี้อีกอย่างเด็ดขาดถ้าไม่ใช่เพราะครั้งก่อนนายนำข่าวเรื่องนั้นมาเกรงว่าจนถึงทุกวันนี้คงไม่มีใครกล้าพูดถึงต้นตอของเรื่องป้านายต่อหน้าคุณปู่ในใจของคุณปู่นายป้าของนายถือเป็นความอับอาย” ธีรมนต์ที่พูดแบบนี้“ที่จริงฉันเองก็ไม่ค่อยได้หวังให้ปู่นายจะเลือกทางนี้นาย......” “คุณพ่อคิดว่าที่ผมทำแบบนี้เพื่อคุณปู่เพื่อตระกูลกองแก้วเหรอ”ปวีณถาม ธีรมนต์ตกตะลึง“นายพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร” “ที่ผมเชิญคุณปู่กับคุณมาที่นี่ก็แค่อยากให้คุณได้เห็นละครเรื่องหนึ่งก็เท่านั้นเอง”ปวีณตอบ“คุณพ่อคุณไม่ต้องกังวลไปนิธานไม่ใช่คุณชายจันทร์พาในตอนนั้นปาลีเองก็ไม่ใช่คุณป้าในตอนนั้นวิธีการเหล่านั้นของคุณปู่ใช้ไม่ได้กับปาลีและนิธาน” “เจ้าเด็กคนนี้”ธีรมนต์ส่ายหัว“เฮ้อฉันแก่แล้วแก่มากแล้วนับวันก็ยิ่งไม่เข้าใจเรื่องที่เหล่าหนุ่มสาวทำในเมื่อนายพูดแบบนี้ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่อยากพูดอะไรอีกแต่ว่านายควรจำไว้ให้ดีว่าอย่าทำเป็นเล่น” เขาเป็นคุณชายรองของตระกูลแม้ว่าตระกูลกองแก้วจะไม่ใช่ตระกูลที่มีทรัพย์สมบัติมากมายแต่ว่ามีกฎบางอย่างที่ทำให้คนปวดหัวได้จริงๆเช่นถ้าพูดถึงทรัพย์สมบัติของตระกูลกองแก้วจะมอบให้เพียงบุตรชายคนโตบุตรชายคนรองจะไม่มีสิทธิสืบทอดดังนั้นหลายปีมานี้เขาได้แต่ทำงานในบริษัทของตระกูลกองแก้วเหมือนกับพนักงานทั่วไปสิ่งเดียวที่ดีกว่าคนอื่นนิดหน่อยคือการได้รับเงินปันผลในทุกๆปี สำหรับปวีณนั้นเห็นได้ชัดว่าความสามารถของเขาเป็นที่ประจักษ์แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของพรยศและชามากลับทำไม่เหมือนว่าเป็นคนในตระกูลแต่เป็นเหมือนคนรับใช้ของพวกเขา ธีรมนต์มองจุดนี้ออกดังนั้นจึงออกจากจากบริษัทอัลฟ่าไม่ยื่นเข้ามาเกี่ยวข้องแต่สิ่งหนึ่งที่เขาทิ้งไม่ลงก็คือลูกชายคนนี้ “คุณพ่อวางใจเรื่องพวกนี้ผมรู้หนักเบาเมื่อถึงเย็นวันนี้คุณก็ทำตัวตามปกติทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรก็พอแล้ว” “นายกับนิธาน......” “นิธานเป็นตัวอย่างในการศึกษาที่ดี”ปวีณตอบ“คุณพ่อผมรู้หนักเบาครับ” “ก็ได้เรื่องนี้ฉันจะไม่ยุ่งแต่ว่านายควรระวังเอาไว้สักหน่อยคุณปู่ของนาย......” “อืม” ทางด้านชามาที่เข้าในห้องก็บันดาลโทสะในทันทีที่จริงแล้วเธอไม่อยากเจอหน้า“ปาลี”คนน่ารังเกียจคนนั้นเลยสักนิดแต่ว่าเพื่อยืนยันว่าคนน่ารังเกียจคนนั้นที่สุดแล้วอยากจะตายหรืออย่างไรไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเธอก็จะไปครั้งนี้ให้ได้ ชามารับโทรศัพท์อีกฝ่ายคือนางพยาบาลที่เธอติดสินบนจึงรู้ว่า“ปาลี”ในตอนนี้ป่วยหนักอยู่ในห้องไอ.ซี.ยูจริงๆถูกดูแลมาโดยตลอดทุกวันนิธานจะไปเฝ้าหลังจากนั้นจะออกไปในตอนเช้าของวันถัดมาเป็นแบบนี้มาเดือนกว่าๆแล้ว สำหรับคนอื่นแล้วไม่ว่าจะเพื่อนๆของ“ปาลี”หรือแม้แต่พ่อแม่แท้ๆของ“ปาลี”ล้วนแต่ไม่สามารถเข้าไปเห็น“ปาลี”ด้วยตาของตนเองนิธานกำชับไว้ว่านอกจากคุณหมอและพยาบาลที่ดูแล“ปาลี”สามารถเข้าออกได้นั้นคนอื่นไม่มีสิทธิเข้าออก ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ชามายิ่งรู้สึกประหลาดใจกับ“ปาลี”แม้ว่านางพยาบาลจะบอกว่า“ปาลี”ป่วยหนักแต่ว่าชามาก็อยากเห็นสภาพอันน่าเวทนาของหล่อนด้วยตาตนเองถ้ามันเพียงพอที่จะทำให้“ปาลี”ตายได้ในที่สุดเหมือนกับที่ทำให้ชยานีหายไปอย่างในครั้งก่อนถ้าเป็นแบบนั้นเรื่องนี้ก็จะสมบูรณ์แบบ แม้ว่าหล่อนจะไม่มีความเกี่ยวข้องกับชยานีแต่ว่าเมื่อมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันก็ทำให้ชามารู้สึกรังเกียจแล้วแล้วยิ่งในตอนนี้“ปาลี”ยังมาเป็นคนของตระกูลกองแก้วอย่างไม่คาดคิดเธอก็ไม่อาจปล่อยให้การมีอยู่ของหล่อนคุกคามมาถึงตัวเอง “คุณต้องคอยดูให้ฉันอย่างใกล้ชิดถ้าหล่อนเป็นอะไรให้รีบมาบอกฉัน”ชามาวางสายจ้องมองรูปบนโต๊ะน้ำชาอย่างโหดเหี้ยม นั่นเป็นรูปถ่ายที่ฆาตกรและนักสืบที่เธอติดสินบนถ่ายมาให้เมื่อตอนก่อนเป็นสภาพของ“ปาลี”ที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในวันนั้น เมื่อเห็นหล่อนนอนอยู่บนพื้นอยู่ในสภาพเลือดท่วมไปทั้งตัวชามาก็รู้สึกดีใจดีใจมากเลยจริงๆ น่าเสียดายทำไมหล่อนไม่ตายตั้งแต่ตอนนั้นกันนะถ้าจัดการให้ตายได้อย่างเรียบร้อยก็คงไม่เกิดเรื่องอย่างในตอนนี้ “ปาลีไปตายซะไปตายไป”ชามาหยิบมีดปอกผลไม้แทงลงบนรูปอย่างรุนแรงโดยเฉพาะใบหน้านั้นที่อยู่บนรูป“คนน่ารังเกียจอย่างเธอไม่ควรอยู่บนโลกใบนี้” “จริงหรือ” ทันใดนั้นสายลมที่รุนแรงสายหนึ่งพัดเข้ามาทำให้ชามาหวาดกลัวจนตัวสั่น “ใครใครอยู่ตรงนั้น” ชามายืนขึ้นอย่างหวาดกลัวซวนเซไปมาในตอนที่สายตาไปกระทบกับผ้าม่านก็เห็นว่าผ้าม่านกำลังพลิ้วไหว แต่ว่าเธอเห็นว่าหน้าต่างปิดอยู่ประตูของห้องๆนี้ก็ปิดไว้สนิทถ้าอย่างนั้นผ้าม่านพลิ้วไหวได้อย่างไร “เธอเป็นใครกันแน่ใครทำตัวลับๆล่อๆอยู่ในนี้ฉันจะบอกไว้ฉันไม่กลัวเธอหรอกออกมาเดี๋ยวนี้”ในใจของชามากำลังกลัวขึ้นเรื่อยๆเธอมองไปทั่วสารทิศกลับไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่เลยเห็นเพียงผ้าม่านผืนนั้นกำลังสั่นไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆแล้วลอยขึ้นมาจริงๆ ถึงแม้ว่าจะมีลมแต่ก็ไม่ได้แรงขนาดที่จะทำให้เป็นแบบนี้ได้นอกเสียจากใต้ฝุ่น “เธอเป็นใครต้องการอะไร” “ฉันเหรอฉันคือชยานี”ทันใดนั้นก็มีเสียงเข้ามา “อ๊า”ชามาร้องอย่างหลาดกลัว“ไปให้พ้นชยานีไปให้พ้นนะ” ในตอนที่ชามาได้ยินชื่อของชยานีก็รู้สึกกลัวขึ้นเป็นอย่างมากเธอสั่นเทาไปทั้งตัว“คนน่ารังเกียจอย่างเธอตายแล้วยังไม่ยอมปล่อยวางอีกเธอมันคนน่ารังเกียจจริงๆ” “คนน่ารังเกียจอย่างนั้นเหรอห๊ะห๊ะเธอฆ่าฉันได้ลงคอยังกล้าลอยหน้าลอยตาพูดแบบนี้ได้อีกเหรอ”เสียงนั้นดังเข้ามาอีกครั้ง “เธอเธอต้องการอะไรกันแน่”