ตอนที่339ไปให้จริยาช่วย

ต๭นที่339ไปให้จริยาช่วย “นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยแต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าใครก็ช่วยไม่ได้”ถ้าเป็นเรื่องปกติทะเลาะอะไรทำร้ายใครก็แล้วแต่เพียงเป็นเรื่องที่เงินสามารถจัดการได้ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องราวง่ายๆที่สามารถใช้เงินจัดการได้นี่เป็นเรื่องฆ่าคน อีกทั้งคนที่ต้องการตามหาคนรับผิดชอบนั้นคือนิธานกับชยานีนิธานเป็นคนยังไงพวกเขาตระกูลกองแก้วทั้งหมดเมื่ออยู่ต่อหน้านิธานคุณปู่ตระกูลกองแก้วมีหรือจะกล้าโวยวายต่อหน้านิธานจะกล้าแย่งคนต่อหน้านิธานได้อย่างไร พรยศได้ยินเช่นนั้นกลับคิดว่าคุณปู่ตระกูลกองแก้วคิดทิ้งตัวรถเพื่อรักษาตัวคิงเขารู้สึกอับจนหนทางกับท่าทีของคุณปู่ตระกูลกองแก้ว“ปาลีกับชยานีเป็นหลานสาวฝั่งตาถึงอย่างไรก็เป็นคนนอกแต่มาเป็นลูกสาวแท้ๆของผมเป็นหลานโดยตรงของคุณพ่อถ้าในอนาคตตระกูลกองแก้วไร้ผู้สืบทอดคุณพ่อคิดหรือว่า……” “ไร้สาระ”คุณปู่ตระกูลกองแก้วฟังคำพูดของพรยศนับวันยิ่งไร้เหตุผลจึงตบหน้าพรยศฉาดหนึ่ง“นายพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไรฉันเป็นคนอย่างนั้นเหรอ” “นายดูสินายอบรมลูกสาวคนนี้อย่างไรมิน่าหล่ะชามาถึงได้โตมาอย่างผิดปกติเดิมทีพ่อแม่เป็นอย่างไรลูกก็เป็นอย่างนั้นที่ชามาเป็นอย่างวันนี้เป็นเพราะนาย”คุณปู่ตระกูลกองแก้วโมโหจนทนไม่ไหวแล้ว“นายคิดว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะปาลีเหรอชามาฆ่าคนไม่ได้ฆ่าผักฆ่าปลานายเข้าใจหรือไม่ฆ่าคนก็ต้องชดใช้” “แต่เธอเป็นลูกของผมเป็นหลานของคุณ”พรยศรู้ว่าชามาต้องได้รับการลงโทษแต่ชามาคือลูกคนเดียวของเขาเขาจะรับการโจมตีนี้ได้อย่างไรถ้าชามาต้องไปจริงๆชีวิตนี้ก็จบสิ้นแล้ว อีกทั้งถ้าเขาไม่มีลูกแล้วถ้าอย่างนั้นตระกูลกองแก้วก็ต้องตกเป็นของธีรมนต์และปวีณแบบนี้จะเรียกว่ายินดีได้อย่างไร พรยศยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ“คุณพ่อผมขอร้อง” “นี่……”คุณปู่ตระกูลกองแก้วถูกพรยศทำให้ว้าวุ่นใจจึงมองมาที่ธีรมนต์กับปวีณ“พวกนายคิดว่าอย่างไร” ที่จริงแล้วธีรมนต์และปวีณถูกเรื่องราวของชามาทำทั้งหมดในก่อนหน้านี้ทำให้รู้สึกรังเกียจเดิมทีธีรมนต์ไม่พอใจกับพรยศและชามาอยู่แล้วในตอนนี้เมื่อได้รับรู้เรื่องราวแน่นอนว่าธีรมนต์ไม่อยากยื่นมือเข้าไปยุ่งและปวีณก็ยิ่งไม่อยากยุ่งเข้าไปใหญ่ “คุณพ่อผมเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรชามาทำร้ายคนง่ายๆแบบนี้เธอจงใจฆ่าต้องโทษสถานหนักนิธานก็พูดแล้วถ้าพวกเราคิดช่วยชามาเขาจะ…….” คุณปู่ตระกูลกองแก้วหลับตาแน่นอนว่าเขาจำคำที่นิธานพูดได้ ถ้าหากเป็นคนอื่นที่จริงคุณปู่ตระกูลกองแก้วสามารถทำให้กลายเป็นการกระทำโดยประมาทที่ทำให้โทษเบาลงได้แต่คนคนนี้คือนิธานเขาไม่กล้าถ้าหากนิธานโกรธขึ้นมาเช่นนั้นการจัดการกับตระกูลกองแก้วก็เป็นเรื่องง่ายดาย “เฮ้อเป็นตายขึ้นอยู่กับสวรรค์ช่วยหล่อนความคิดที่จะไม่ให้เธอติดคุกคงเป็นไปไม่ได้แต่ยังมีวิธีอื่นที่ทำให้นิธานกับปาลีผ่อนปรนและทำให้ชามาไม่ต้องได้รับโทษ”คุณปู่ตระกูลกองแก้วเองก็ไม่อยากให้ลูกชายคนโตเสียใจ“ปวีณนายลองหาเวลาพรุ่งนี้พวกเราจะไปหาป้าของนาย” “คุณปู่คุณ……”ปวีณตกใจ“คุณคิดว่า…….”จิตใต้สำนึกของปวีณคิดปฎิเสธแต่คุณปู่ตระกูลกองแก้วไม่ให้โอกาสปฏิเสธกับเขา“ตอนนี้มีแต่จริยาที่จะสามารถช่วยชามาได้แม้ว่าจะไม่สามารถพาเธอออกมาได้แต่อย่างน้อยก็ไม่กี่ปี” “คุณพ่อ……”พรยศกระตือรือร้น“หรือว่าถ้าทำให้จริยาขอร้องปาลีไม่ได้ก็จะทอดทิ้งชามาใช่ไหม”พรยศถาม“แต่เดิมจริยาทำผิดขนาดนั้นถ้าคุณพ่อยกโทษให้เธอยอมให้เธอกลับตระกูลกองแก้วจริยาต้องตกลงช่วยแน่นอน” “ลองกันเถอะ”คุณปู่ตระกูลกองแก้วก็ไม่มีกำลังใจที่จะยุ่งกับพรยศอีกต่อไปและเขาก็ไม่ได้มองโลกในแง่ดีแบบนั้นเรื่องในตอนนั้นถ้าขอโทษต่อสิ่งที่จริยาทำกับตระกูลกองแก้วอีกครั้งจริยาย่อมไม่เพิกเฉยแล้วช่วยเหลืออย่างแน่นอน ให้พูดอีกก็คือเรื่องในตอนนั้นมีเพียงเขาที่รู้ไม่ได้แพร่งพรายออกไป“ฉันเหนื่อยแล้วพวกนายไปพักผ่อนเถอะ” หลังจากที่แยกย้ายกันไปคุณปู่ตระกูลกองแก้วปิดตาลงอย่างเหนื่อยล้า“เวรกรรมแท้ๆ” หลังจากที่ปวีณและธีรมนต์ออกมาทั้งสองคนพ่อลูกกลับมาที่ห้องอย่างเงียบๆเป็นความเงียบที่หาได้ยาก“คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะโตมาอย่างผิดปกติเช่นนี้” “นี่ไม่ใช่เรื่องที่คาดไว้ตั้งแต่แรกหรือคุณพ่อ”ปวีณกลับไม่รู้สึกว่าผิดคาดแค่จุกอยู่ในอกเขารู้สึกอึดอัด “ยังเสียใจกับชยานีเด็กคนนั้นอยู่อีกเหรอ”ธีรมนต์เป็นพ่อของปวีณในใจของลูกตนกำลังคิดอะไรอยู่เขาที่เป็นพ่อจะไม่รู้ได้อย่างไร“เฮ้อน่าเสียดายเด็กดีๆคนนั้น” ชามาเสียสติไปแล้ว“แต่ว่าถ้าชยานีเด็กคนนั้นไม่เกิดเรื่องพวกเราสองคนคงไม่สามารถทำได้” “คุณพ่อ”ปวีณจนปัญญา“ผมไม่ได้ไร้ศีลธรรมอย่างที่คุณพ่อคิดหรอกนะ”ที่จริงเขามีความรู้สึกแบบชายหญิงกับชยานีตั้งแต่แรก แต่คนที่ชยานีชอบคือทัตติแต่ไหนแต่ไรปวีณไม่เคยคิดเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขานี่คือจุดที่ปวีณไม่เหมือนกับชามาเขาชอบชยานีดังนั้นจึงหวังว่าจะได้เห็นชยานีมีความสุขแต่ไม่คิดจะครอบครองชยานี แต่ชามากลับคิดครอบครองทัตติอย่างผิดปกติดังนั้นเธอจึงควบคุมตัวเองไม่ได้สุดท้ายก็ทำร้ายคนอื่นและทำร้ายตัวเอง “แต่ว่าเด็กปาลีคนนั้นเป็นเด็กที่ฉลาดมากฉันดูออกว่านิธานรักเธอมากสองสามีภรรยารักกันมาก”แม้ว่าวันนี้จะเห็นแค่ระยะหนึ่งธีรมนต์กลับมั่นใจว่าสองคนนี้รักกันจริงๆสายตาแบบนั้นไม่อาจหลอกใครได้ “แต่ว่าเด็กตระกูลคำล้อมคนนั้นสายตาที่มองปาลีกลับไม่ปกติ”เขาส่ายหัว สายตาของปวีณฉายแวววาบหนึ่ง“เขาคงคิดว่าปาลีคือชยานี”มีบางครั้งที่แม้แต่ปวีณก็คิดเช่นนั้น “เฮ้อไม่ว่าจะพูดอย่างไรเรื่องนี้ชามาก็ผิดแต่ว่าคุณปู่ของนายกับลุงของนายพรุ่งนี้…….” “คุณพ่อโปรดวางใจตามที่ผมเข้าใจต่อนิธานเขาจะไม่ประนีประนอมอย่างแน่นอนแม้แต่เรื่องที่พวกเขาจะให้คุณป้าออกมาพบเรื่องนี้ไม่อาจจัดการได้อย่างง่ายดายนั่นเป็นชีวิตคนคนหนึ่งผมไม่เชื่อว่าพวกเขาจะใช้มือปิดฟ้าได้” แม้ว่าเขากับชามาจะเป็นคนของตระกูลกองแก้วแต่ปวีณกับชามาไม่เหมือนกันเรื่องถูกผิดเขาแบ่งแยกชัดเจน ธีรมนต์ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า“นายโตขึ้นแล้วค่อยๆเป็นตัวของตัวเอง”ธีรมนต์ตบไหล่ของปวีณ“เอาหล่ะฉันจะไปพักผ่อนนายเองก็รีบไปพักนะ” “ได้ครับคุณพ่อ” เมื่อส่งธีรมนต์แล้วปวีณนั่งว้าวุ่นใจอยู่ที่ระเบียงครู่หนึ่งมองออกไปท้องฟ้ายามค่ำคืนที่บางตาเป็นครั้งแรกที่หัวใจรู้สึกว่างเปล่า เหมือนกับสายพิณที่ถูกขึงจนตึงมาโดยตลอดได้ขาดลงในตอนนี้จึงไม่เหลืออะไรเลย เขาบีบหว่างคิ้วอย่างหนื่อยล้าพิงข้างหน้าต่างอยู่นานจึงเข้าไปนอน เช้าตรู่คุณปู่ตระกูลกองแก้วจึงนำทางพรยศไปยังที่อยู่ของจริยาก็คือห้องชุดที่อยู่ใจกลางเมืองที่เคยเป็นของนิธานมาก่อน สถานที่นิธานเป็นคนให้มานิธานคาดไว้ล่วงหน้าแล้วว่าพวกเขาจะทำแบบนี้ดังนั้นจึงไม่ป้องกันอะไร เรื่องนี้ถึงอย่างไรก็ต้องทำความเข้าใจกันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลนิธานไม่ได้บอกให้จริยาฟังด้านหนึ่งเพราะไม่อยากให้จริยาได้รับความเจ็บปวดอย่างกระทันหันอีกด้านหนึ่งก็เพื่อทดสอบความรู้สึกของจริยาที่มีต่อชยานีและปาลี ผลคือในตอนที่จริยาพบแขกไม่ได้รับเชิญอย่างคุณปู่ตระกูลกองแก้วสีหน้าจึงน่ากลัวผิดปกติ“พวกคุณมาหาใคร”จริยาไม่คิดจะเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลกองแก้วแน่นอนว่าต้องทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกัน คุณปู่ตระกูลกองแก้วได้ยินเช่นนั้นกำลังจะเอ่ยปากพรยศกลับอดใจรอไม่ไหว“จริยาเธอไม่มีน้ำใจไปหน่อยเหรอยี่สิบกว่าปีก่อนเธอหนีออกจากตระกูลกองแก้วโดยไม่เอ่ยปากสักคำจนตระกูลกองแก้วเกือบถูกตระกูลจันทร์พาเอาคืนมาวันนี้เธอ…….” “หุบปาก”คุณปู่ตระกูลกองแก้วตัดบทพรยศอย่างรุนแรง“ลุกออกไปเดี๋ยวนี้” พรยศไม่ยินยอมแต่เห็นแก่คุณปู่ตระกูลกองแก้วก็จำเป็นต้องเชื่อฟัง จริยาก็ไม่ใช่จริยาคนเดิมอีกแล้วดังนั้นในตอนที่เผชิญหน้ากับคนของตระกูลกองแก้วก็ไม่ได้มีท่าทางหวาดกลัวแบบนั้นอีกแล้ว“ที่แท้พวกคุณก็คิดให้ฉันขอโทษพวกคุณ” “ก็ดีขอโทษก็ขอโทษแต่ว่าถ้าฉันจำไม่ผิดยี่สิบกว่าปีก่อนหน้านี้พวกคุณตีพิมพ์ตัดความสัมพันธ์กับฉันแล้วตอนนี้มาหาฉันเพื่ออะไรกัน”จริยาไม่เชื่อว่าพวกเขามาหาเธอเพื่อคุยเรื่องเก่าๆไม่มีใครไปหาใครถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นยิ่งกับคนถือตัวอย่างพวกเขามาหาเธอย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่ สุดท้ายคุณปู่ตระกูลกองแก้วจึงเอ่ยปากเป็นคำพูดที่ทำให้จริยาไม่พอใจ “จริยาที่ฉันมาหาเธอในวันนี้เป็นเพราะเรื่องของปาลี” “ปาลีพวกคุณเจอปาลีแล้วเหรอ”สีหน้าของจริยาน่ากลัวยิ่งขึ้น“ฉันไม่เกี่ยวข้องกับพวกคุณตั้งนานแล้วพวกคุณมาหาปาลีทำไม” “จริยาเธออย่าพึ่งร้อนรนพ่อไม่ได้มีความหมายอื่นนี่เป็นเพราะว่าไม่รู้ความรำบากของเธอฐิติพันธ์คนนั้นกล้าทำกับเธอแบบนั้นพอพ่อรู้ก็เจ็บปวดพอรู้ว่าหลายปีมานี้พวกเธอสองคนแม่ลูกเผชิญอะไรมากมายดังนั้นพ่อจึงคิดว่า……” “เหอเหอเลยอยากนับญาติกับฉันเหรอ”จริยาเข้าใจแล้ว“เกรงว่าพวกคุณไม่ใช่เพราะฉันผ่านเรื่องไม่ดีแต่เป็นเพราะฉันผ่านเรื่องดีๆมามากกว่า” จริยาใช้เวลาอยู่กับชยานีมานานก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น เธอในตอนนี้ไม่ทำเพื่อใครทั้งนั้นทำแค่เพื่อตัวเองและลูกสาวกับลูกเขยดังนั้นไม่ว่าจะเป็นใครสำหรับเธอแล้วก็เป็นแค่คนอื่น “พวกคุณคิดว่าฉันอยู่ในบ้านตากอากาศหลังนี้ดูเหมือนไม่มีความสุขอย่างนั้นหรือ” “เธอเธอมัน……” “ฉันเป็นคนอายุห้าสิบกว่าปีแล้วไม่ใช่เด็กอายุสามสิบนะคุณปู่”จริยาน้ำเสียงเย็นชาขึ้น“พอรู้ว่าลูกสาวฉันแต่งงานกับคนใหญ่คนโตของเมืองนภาผู้สืบทอดบริษัทเอ็มเจจำกัดพวกคุณจึงมาที่นี่เพื่อเชื่อมความสัมพันธ์” “เธอ…….ไร้สาระ”พรยศโมโห“เธอพูดเรื่องไร้สาระอะไรกันพวกเรามาหาเธอไม่ใช่เพราะเรื่องนี้” “โอ้ที่แท้ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้แล้วเรื่องไหนหล่ะ”จริยาถามกลับ“ถ้าไม่ได้มาหาลูกเขยของลูกสาวฉันไม่คิดจะใช้ประโยชน์จากพวกเขาฉันยังสามารถคิดว่าชีวิตที่คุณเคยตัดขาดนี้ทำเรื่องอะไรดีๆให้คุณได้อีกเหรอ” คุณปู่ตระกูลกองแก้วไม่คิดเลยว่าจริยาในวันนี้จะเชื่อมสัมพันธ์ได้ยากเช่นนี้แต่เมื่อคิดถึงเรื่องของชามาเขาจึงต้องอดทนไว้“จริยาที่จริงวันนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องของปาลีและเรื่องของนิธานแต่ว่า……แต่ว่าลูกสาวของพี่เธอเรื่องของชามา”