ตอนที่ 342 ต้องการให้ชามาลิ้มลองรสชาติ

ต๭นที่ 342 ต้องการให้ชามาลิ้มลองรสชาติ ปวีณออกมาจากไอคนคลับแล้วตรงกลับไปโรงแรมเพื่อไปหาพรยศกับคุณปู่ พร้อมพูดด้วยความเข้มขรึม “คุณปู่ คุณลุงใหญ่ พวกเราไม่ต้องไปตามหาชามาอีกแล้ว” “ได้ข่าวชามาแล้วหรือ” พรยศรีบถาม หลายวันมานี้เขาตามหาไปทั่วสารทิศ ไปหาคนช่วยคนไหนได้ก็ไปมาหมดแล้ว สินบนก็ให้ไปเป็นกองแล้ว อย่างไรเสียตอนนี้พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ที่เมืองเมฆาพวกเขาไม่กล้าที่จะทำอะไรครึกโครมโจ่งแจ้งที่ดูเป็นปฏิปักษ์กับนิธาน หลายวันมานี้พรยศพึ่งจะรู้จักกับการที่ต้องไปขอความช่วยเหลือแต่กลับไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยหรือได้รับประโยชน์ใดๆเลยกับการไปขอร้องคนอื่น ตระกูลกองแก้วของพวกเขาถือได้ว่ามีหน้ามีตาในเมืองเมฆาถึงจะไม่ได้รวยเป็นอันดับหนึ่งแต่นับได้ว่าเป็นคนร่ำรวยและมีอิทธิพลอยู่ไม่น้อย การมาเมืองนภาในครั้งนี้ พรยศรับรู้ได้ว่าจริงๆแล้วพวกเขานั้นเหมือนกบในกะลาขนาดไหน เดิมทีเขาพกความมั่นใจมาด้วยเต็มเปี่ยม แต่ว่าตอนนี้ที่รู้สึกหมดกำลังใจไม่ใช่ว่าเขาไม่มีความสามารถแต่เป็นเพราะนิธานมีอิทธิพลมากจริงๆ คนพวกนั้นแค่ได้ยินว่าเป็นคนที่นิธานจะลงโทษก็ทำท่าไม่สนใจไม่รู้ไม่เห็น มีถึงขนาดที่ถึงแม้ว่าจะเห็นแต่ก็ไม่ยอมช่วยและยังเตือนว่าอย่าไปคิดเป็นศัตรูกับนิธานเด็ดขาด หลายวันผ่านมาทั้งตัวพรยศดูไร้เรี่ยวแรง ถึงแม้ว่าเขาจะคอยบอกกับตัวเองไม่ว่าอย่างไรก็ตามจะต้องหาชามาให้เจอ แต่ว่าตอนนี้ขนาดหน้าก็ยังไม่ได้เจอแล้วยังไม่รู้ว่าตอนนี้ชามาอยู่ที่ไหนกันแน่ สบายดีไหมเขาไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ตระกูลกองแก้วหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกับจริยาตั้งแต่ครั้งที่แล้วเป็นต้นมา ส่วนใหญ่แล้วคุณปู่ไม่ได้สนใจใยดีแล้ว พรยศรู้ว่าคุณปู่วางแผนปล่อยเรื่องของชามาแล้ว แต่ว่าชามานั้นเป็นลูกของเขาถ้ายังมีหนทางอยู่เขาก็จะต้องทำให้ถึงที่สุด ปวีณพยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึม “นิธานไม่ได้ส่งชามาไปที่สถานีตำรวจและไม่ได้แจ้งความเพื่อลงโทษเอาผิด” “แกพูดอะไรนะ” พรยศตกใจ คุณปู่ก็กำลังสับสนมึนงง “เพราะอะไรเขาจึงไม่ส่งชามาไปที่สถานีตำรวจ” ปวีณขรึมลงไม่พูดจา “ลุงใหญ่ ลุงต้องเตรียมใจไว้นะ” พรยศได้ยินในใจรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นคิ้วบิดเหยเกหัวใจเต้นรัว “ปวีณแกพูดมาเถอะ ยังจะมีเรื่องอะไรที่มันแย่ยิ่งกว่าตอนนี้อีก” พรยศรับรู้เรื่องกระทบกระเทือนจิตใจมากมากแล้ว เขาคิดว่าจะกระทบกระเทือนจิตใจขนาดไหนก็คงไม่ทำให้เขาหวาดกลัวได้อีกแล้ว “ใช่แล้วปวีณ มันมีเรื่องอะไรกันแน่วันนั้นท่าทีปาลีแน่วแน่มากความรู้สึกของนิธานที่มีต่อปาลีก็ไม่ใช่เรื่องโกหก ทำไมเขา.....” คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วไม่เชื่อว่านิธานจะปล่อยชามาไปง่ายๆถ้าตามวิธีการจัดการของนิธานแล้วเขาจะต้องมีกลอุบายอื่นๆอีกแน่นอน “ใช่ครับ ถ้าตามเหตุผลแล้วมันจะต้องเป็นอย่างนั้นแต่ว่าหลายวันมานี้ลุงใหญ่ตามหาไปทั่วทุกที่มันไม่ได้ผลอะไรเลยใช่ไหมครับ ผมคิดว่าไม่มีความลับบนโลกใบนี้ ถึงแม้ว่านิธานจะเก่งขนาดไหนมันจะต้องมีช่องโหว่เล็กน้อยแน่นอนแล้วเพราะอะไรถึงไม่มีคนยอมช่วยเหลือพวกเราล่ะครับ” “อันดับแรกเพราะว่าพอแว่วข่าวเกี่ยวกับนิธานก็พากันกลัวลนลานนั้นเป็นเรื่องจริงแน่นอน ส่วนอีกข้อเป็นเพราะนิธานไม่ได้ส่งชามาไปสถานีตำรวจ ” ปวีณวิเคราะห์ออกมาเป็นชุดแล้วถึงจะพ่นลมหายใจออกมา “ก่อนหน้านี้ผมไปซื้อใจผู้ช่วยส่วนตัวของนิธานมาใช่ไหมล่ะเขาบอกกับผมมาว่าที่นิธานทำแบบนี้ทั้งหมดเป็นเพราะว่าชามาเป็นโรคประสาท” “อะไรนะ” พรยศซวนเซส่ายหัวไม่เชื่อ “ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ ชามาของพ่อ” ยังไงพรยศไม่มีทางเชื่อว่าชามาเป็นโรคประสาท “ผู้ช่วยคนนั้นโกหกแกแน่ๆ ชามาจะเป็นโรคประสาทได้ยังไงกันทั้งๆที่เธอก็ดูปกติอยู่วันนั้นพวกแกก็....” พรยศหยุดพูดนึกถึงวันนั้นที่ชามาพูดจาวกไปวนมาไม่เข้าใจ คิดถึงวันนั้นที่ชามาดูสติไม่ปกติมันจริงดังว่าไม่เหมือนชามาคนเดิมที่รู้จัก ปวีณเห็นพรยศยอมรับความเป็นจริงได้แล้วจึงพูดต่อว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน ลุงใหญ่คิดดูสิถ้าชามาไม่มีความผิดปกติอะไรทำไมนิธานไม่ส่งเธอไปสถานีตำรวจเพื่อสอบสวนเพื่อทวงความยุติธรรมให้แก่ชยานีและปาลี แต่กลับขังเธอไว้เพราะนิธานเขารู้ว่าโรคแบบนี้พอถึงตอนนั้นมันจะไม่มีความได้เปรียบอะไรเลยในกระบวนการยุติธรรม” “แต่ว่า....” ใบหน้าของพรยศยังแสดงความกังวลอยู่แต่สายตาปู่กลับเกิดประกายออกมา “แต่ว่าอะไร ตอนนี้สำหรับเราแล้วมันเรื่องดีนะ เรื่องดี” “คุณพ่อ มาถึงตอนนี้แล้วพ่ออย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม ผมหรือว่าชามาทำเรื่องไม่ดีไว้ แต่ว่ายังไงยังไงชามาก็คือหลานของพ่อเป็นคนของตระกูลกองแก้ว” พรยศมีอาการใจร้อนไม่เป็นสุข ทั้งยังถูกพ่อของตัวเองทำแบบนี้อีกใจของเขาจึงรู้สึกอ่อนไหวขึ้นมา “ไอ้เลว” คุณปู่ตระกูลกองแก้วจ้องถลึงตาใส่พรยศ “ดูสิ แกไม่มีประสบการณ์ ไม่มีความสามารถเอา แกนี่มันไม่มีสมองเอาซะเลยจริงๆ” “พ่อ” “ลุงใหญ่ คุณปู่พูดถูกต้องครับ” ปวีณพูด “สำหรับพวกเราแล้วตอนนี้มันเป็นเรื่องดีจริงๆ” “ปวีณ แก...” “ลุงใหญ่ลุงคิดดูดีๆนะครับ ชามาเป็นโรคประสาทแบบนี้นิธานจึงไม่ได้ส่งเธอไปที่สถานีตำรวจ พวกเขากลัวอะไร คดีนี้ถ้าสืบต่อไปถึงแม้ว่าชามาจะฆ่าคนจริงๆแล้ว แต่จะทำอะไรได้ในเมื่อชามาเป็นบ้าไม่สามารถควบคุมคำพูดและการกระทำตัวเองได้ สิ่งที่เธอทำทั้งหมดมันไม่ใช่เธออยากจะทำแต่เป็นเพราะโรคที่เธอเป็นควบคุมเธอ ทางนิธานจึงยังจัดการอะไรกับชามาไม่ได้” “ปวีณพูดถูกต้อง” คุณปู่ตระกูลกองแก้วพูดเสริม “ตอนนี้งานที่ด่วนคือต้องช่วยชามาออกมา” คุณปู่ตระกูลกองแก้วมองไปที่ปวีณรู้สึกพอใจการแสดงออกครั้งนี้ของปวีณอย่างมาก “ปวีณตอนนี้ลุงใหญ่ของแกอกสั่นขวัญหายทำอะไรล้วนไม่มีสติ แกลองพูดมาสิ ว่าแกมีวิธีการยังไง” “วิธีไม่ใช่ไม่มีครับ” ปวีณคิดคิด “ในเมื่อนิธานไม่อยากส่งชามาให้แก่ตำรวจ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปบอกความจริงกับตำรวจให้ตำรวจเข้าไปร่วมด้วยต่อให้นิธานจะเก่งขนาดไหน ผมคิดว่าถ้าเรื่องมันใหญ่ขึ้นมาเขาก็ไม่มีปัญญาจะทำอะไรเรา” “แต่ว่าถ้าเป็นแบบชามาจะเสียชื่อเสียง” “จะรักษาชีวิตไม่ได้อยู่แล้วยังจะมาสนใจชื่อสียงหรือครับ ยิ่งไปกว่านั้นดูแล้วนี่เหมือนจะเป็นหนทางเดียว” คุณปู่ตระกูลกองแก้วดูเด็ดขาดว่องไวกว่าพรยศมาก “เรื่องนี้ทำตามปวีณบอกถึงแม้ว่าชื่อเสียงชามาจะเสียไปแต่ยังรักษาชีวิตไว้ได้มันนับว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้ว” “ผมก็คิดแบบนั้นครับ” ปวีณมองมองไปที่พรยศ “ลุงใหญ่ ลุงยังมีเรื่องอะไรจะบอกอีกไหมครับ” พรยศส่ายหน้า เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเขาไม่มีหนทางแล้วเหมือนกันสิ่งที่พ่อกับปวีณพูดนั้นมันถูกต้องตอนนี้รักษาชีวิตชามาได้ถือว่าโชคดีที่สุดแล้ว “แต่ว่าถ้าชามาถึงตัดสินว่าเป็นบ้าแล้วจะต้องถูกส่งไปที่นั่น ผม...” “ลุงใหญ่รักษาชีวิตของชามาไว้ก่อนอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเรื่องเหล่านั้นแค่พวกเราเตรียมตัวไว้ดีๆ ผ่านไปสักระยะคนก็จะลืมกันไปเอง ถึงเวลานั้นพวกเราค่อยหาข้ออ้างเอาชามาออกมาปรับเปลี่ยนหน้าตาภาพลักษณ์แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่สร้างประวัติใหม่ ลุงใหญ่คิดว่ายังไงครับ” “ก็ดี ถ้าอย่างนั้นให้ทำตามที่คุณปู่บอกแล้วกัน ปวีณเหนื่อยหน่อยนะ” น้ำเสียงของพรยศเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย แค่ระยะเวลาผ่านไปไม่นานพรยศรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองแก่ขึ้นมาก สายตาปวีณปรากฏประกายเล็กน้อยแฝงความใจอ่อนแต่วินาทีต่อมาเขากลับเด็ดเดี่ยวขึ้นเก็บความสงสารกลับคืนมา พรยศถึงจะน่าสงสารก็ตาม แต่ว่าชามาแม้ตายก็ยังไม่มีค่าพอ เธอฆ่าคนโดยใช้วิธีการที่โหดเหี้ยม แม้กระทั่งหลังจากที่ชยานีตายไปแล้วยังทำแบบนั้นกับเธอควักหัวใจกับมดลูกของชยานียังไม่พอ ยังจะใช้ไฟเผาทำลายร่างของชยานีให้สลายหายไปนี่มันใช่อาการคลุ้มคลั่งธรรมดาแล้วมันคืออาการของคนโรคจิต โรคจิตถึงขนาดทำให้คนโกรธแค้น และก็เพราะว่าปาลีหน้าตาเหมือนกันกับชยานี จึงทำให้ชามามุ่งเป้าไปที่ปาลีและลงมือจัดการปาลีในที่สุดด้วยอีกคนหนึ่ง ปวีณนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าถ้าวันนั้นเขาไปไม่ทันแล้วดึงปาลีไว้ไม่แน่ว่าปาลีอาจถูกจัดการเหมือนกับคราวชยานีไปแล้ว ปวีณหลับตาลงสูดหายใจเข้าลึกๆ ชามามีความผิดปกติทางจิตใจทำผิดกฎหมายไม่ใช่แค่ผิดพลาดเธอต้องได้รับการลงโทษตามกฎหมาย ส่วนพรยศถึงแม้จะเป็นพ่อของชามาแต่เขาไม่มีความสามารถในการวินิจฉัยถูกผิด ลูกสาวของตัวเองทำผิดกฎหมายสิ่งที่พรยศคิดถึงในคราแรกกลับไม่ใช่ว่าจะอบรมสั่งสอนปรับเปลี่ยนลูกสาวยังไงกลับเลือกที่จะปกปิดไว้ ในฐานะที่เป็นพ่อพรยศรักและเอ็นดูชามาแต่มันเป็นการรักและตามใจมากจนเกินไปถ้าไม่มีพรยศให้ท้ายปล่อยให้ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าปวีณคิดว่าชามาคงไม่กล้าทำถึงขนาดนี้ไม่นึกเลยจริงๆว่าจะฆ่าคน ตามใจโดยไม่ห้ามปรามได้แต่ว่าเมื่อทำผิดกฎหมายจะต้องได้รับโทษ ปวีณเดินออกมาสูดหายใจเข้าลึกๆบีบเบาๆที่ระหว่างคิ้วจึงยิ้มโทรศัพท์ออกมากดโทรออก “ฮัลโหลสวัสดีครับ ที่นั่นคือสถานีตำรวจฮัวอันใช่ไหมครับผมต้องการแจ้งความ ” ปวีณเก็บโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นบังเอิญเจอกับทัตติที่เดินผ่านมาจึงขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ ปวีณพึ่งจะเดินผ่านทัตติไปได้แค่สองก้าวพลันได้ยินทัตติพูดขึ้นมา “นึกไม่ถึงว่านายไม่เห็นแก่ความเป็นญาติมิตรจริงๆ” ปวีณหันตัวกลับมาใช้สายตาเรียบเย็นมองไปที่ทัตติ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย” “ไม่เกี่ยวอะไรหรอก แค่คิดว่าหาได้ยากมากที่ตระกูลกองแก้วจะมีคนที่รู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ” ทัตติพูดซึ่งไม่ได้มีเจตนาไม่ดีต่อปวีณ “นิธานไม่ได้ส่งชามาไปที่สถานีตำรวจหรือแล้วทำไมต้องให้นายเป็นคนแจ้งความด้วย” “มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ฉันเตือนนายไว้ว่าอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้”แล้วปวีณก็ไม่สนใจทัตติอีก แต่ทัตติยังไม่ยอมหยุด “ถึงแม้ว่านิธานจะไม่ส่งชามาไปที่สถานีตำรวจ ถ้าปาลีรู้จะต้องไม่ยอมแน่นอน แต่ว่าทำไมพวกเขาไม่แจ้งความกันเองล่ะแต่กลับให้นายเป็นคนแจ้งความหรือว่านายกับปาลี.....” ปวีณหยุดเดิน “นายว่างมากใช่ไหม” “ชยานีจะตายฟรีไม่ได้ ชามากล้าฆ่าเธอแน่นอนว่าฉันต้องการให้ชามาชดใช้” ทัตติพูดอยู่สายตาทั้งสองยิ่งเรียบเย็นขึ้นมา “เดิมทีฉันไม่ได้คิดที่จะยื่นมือเข้ามาเร็วขนาดนี้ในเมื่อเป้าหมายของนิธานกับปาลีเหมือนกับฉัน ฉันรอไปก่อนได้” “แต่ว่าตระกูลกองแก้วของพวกนายวิ่งเต้นไปทั่วสารทิศ ทำไมล่ะ จะช่วยคนที่ทำผิดกฎหมายจากการฆ่าคนหรือ” ทัตติยิ้มเยือกเย็น “ฉันจะบอกนายให้ ถึงแม้ว่าปาลีกับนิธานจะไม่ลงมือจัดการแต่ฉันจะจัดการแน่นอน” “เมื่อกี้ฉันเห็นนายแจ้งความน่าจะคิดแบบเดียวกันกับฉันใช่ไหมแก้แค้นให้ชยานี เธอจะต้องไม่ตายฟรีเธอถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมทารุณถึงตอนนี้ฉันยังจำได้ดี ในความฝัน ฉันฝันเห็นว่าเธอกำลังต่อว่าฉันบอกว่าฉันเป็นคนทำให้เธอต้องตายเหตุการณ์ตอนนั้นชั่วชีวิตนี้ฉันไม่มีทางลืมได้ลงดังนั้น ชามาทำอะไรไว้กับชยานีฉันก็จะทำอย่างนั้นกับเธอ ไม่ใช่สิฉันจะทำมากกว่านั้นพันเท่าหมื่นเท่าให้ชามาได้ลิ้มลองรสชาติแบบนั้นด้วย”