ตอนที่ 344 ชามาบ้าคลั่ง

ต๭นที่ 344 ชามาบ้าคลั่ง ต้องยอมรับว่าการแพร่กระจายข่าวในโลกอินเตอร์นั้นแพร่หลายไปในวงกว้าง ถึงแม้ตระกูลกองแก้วจะพยามใช้มาตรการเล็กๆน้อยๆแล้วแต่ว่าความเร็วในการแพร่กระจายของเรื่องนี้ทำให้ตระกูลกองแก้วที่พยายามจะจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ แต่ก็ไม่สามารถจัดการได้ เปรียบเหมือนน้ำน้อยที่ย่อมแพ้ไฟอยู่ดี แต่เดิมเหตุการณ์นี้รุนแรงมากอยู่แล้ว ยิ่งพอตอนนี้คำพูดของพรยศหลุดออกมาออกมายิ่งผลักให้เหตุการณ์นั้นมีการวิพากษ์วิจารณ์ดุเดือดเข้มข้นขึ้นไปอีก ทุกคนล้วนแปลกประหลาดใจเกี่ยวกับอาการป่วยทางจิตของชามา นี่ไม่ใช่แค่คนในโลกอินเตอร์เน็ตที่ให้ความสนใจแม้กระทั่งข่าวและสื่อต่างๆก็ยังรายงานข่าวนี้ ตอนนี้คนในครอบครัวตระกูลกองแก้วตกอยู่ในสภาวะลำบากอาศัยอยู่ที่โรงแรม เดิมทีพรยศกับคุณปู่ตระกูลกองแก้วเป็นขี้ขลาดไม่กล้าออกไปไหน เรื่องนี้ตำรวจยังไม่ได้ผลสอบสวนที่ชัดเจนแต่พวกเขากลับตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก มาตอนนี้ถึงแม้คุณปู่อยากจะจัดการให้ดีขึ้น ก็ไม่มีวิธีทางไหนแล้ว ดังนั้นจึงไม่สนใจใดๆอีก กลับมอบหมายให้ปวีณเป็นคนจัดการ แต่สำหรับพรยศเขาไม่เชื่อในตัวปวีณ สาเหตุง่ายมากเพราะเขายังไงก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับปวีณ แต่ว่าพรยศยังเห็นแก่หน้าของพ่อตัวเองจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ รอจนปวีณออกไปแล้ว พรยศจึงพูด “คุณพ่อครับ พ่อดูเรื่องตอนนี้ที่ปวีณจัดการสิ ตอนแรกก็รับปากมั่นเหมาะว่าจะช่วยจัดการแต่ว่าตอนนี้ผมว่าเขายิ่งทำให้เรื่องมันยิ่งแย่ไปกันใหญ่นะครับ” “หยุดได้แล้ว” พรยศเสียงดังโวยวายจนทำให้พ่อของตัวเองปวดหัว “โทษใคร จะโทษใครได้ล่ะ” เขาตบมือลงบนโต๊ะอย่างแรง “โทษนังลูกสาวตัวดีของแกไม่ดีกว่าหรือไง เรื่องนี้ตัวการสำคัญก็คือมัน ฉันบอกตั้งนานแล้วอย่าได้ไปเป็นศรัตรูกับนิธานแกก็ไม่เชื่อ ” “คุณพ่อ ผมไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับนิธานแต่เป็นเพราะพวกนิธานเขาไม่ปล่อยผมต่างหาก” พรยศพูดอย่างจำใจ คุณปู่ตระกูลกองแก้วคำรางเสียงเรียบต่ำ หลายวันมานี้จิตใจของเขาไม่เป็นสุขย่ำแย่ขึ้นมากทุกวัน ครั้งนี้เดิมทีคิดอยากจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับนิธานเพราะกลัวว่าวันข้างหน้าจะไม่ได้ร่วมงานกับบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัด ตอนนี้เป็นยังไงล่ะไม่ใช่แค่ไม่ได้ร่วมงานกันกับนิธาน แต่ยังไปทำให้นิธานไม่พอใจอีก ตอนนี้คนเขาจะเหยียบเราเมื่อไหร่ก็ได้ตระกูลกองแก้วของพวกเขาถึงคราวอวสานหมดแน่ พรยศยังไม่สำนึกอีกไม่ยอมปล่อยคนไร้ประโยชน์อย่างชามาทิ้ง ตอนนี้หนทางเดียวคือต้องไปปรับความเข้าใจกันกับนิธาน เรื่องนี้ถ้าไปคุยเป็นการส่วนตัวน่าจะพอแก้ไขได้ เขาได้แค่หวังว่านิธานจะกรุณากับตระกูลกองแก้ว “ทำแบบนั้นได้ไง พ่อ ตอนนี้ถ้ายอมแพ้ให้กับนิธาน ชามาไม่รอดแน่นอน” “ถ้าอย่างนั้นแกอยากจะให้ตระกูลกองแก้วทุกคนไม่รอดเหมือนกันใช่ไหม” โง่จริงๆ “แกไปขอโทษนิธาน ขอโทษปาลีแล้วก็จริยา” ยังไงก็ชีวิตคนคนหนึ่งคน อีกทั้งจะว่าไปแล้วเธอก็ยังถือได้ว่ามีสายเลือดของตระกูลกองแก้วไหลอยู่ในตัว “เพียงแค่จริยากับปาลีไม่เอาเรื่อง นิธานก็คงจะไม่ทำอะไรชามาได้มากเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าจะต้องอยู่ในคุกแต่มันก็ยังดีกว่าตอนนี้” เขานี้โชคร้ายเสียจริงๆ คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วพูด “พ่อ” “ออกไป ไสหัวออกไป” พรยศถูกพ่อตัวเองไล่ออกมาเดินหน้าม่อยคอตก เขาบังเอิญเจอกับปวีณที่พึ่งกลับมาจากข้างนอกเห็นอย่างนั้นพรยศอารมณ์จึงพุ่งพล่านขึ้นมาเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของปวีณกัดฟันกรอด “เพราะแก เป็นเพราะแกที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น แกมันตัวซวย” “ปล่อยมือ” ปวีณสายตาเรียบเย็น “อย่าบีบให้ผมต้องใช้กำลัง” “บีบแกให้ใช้กำลังหรือ เรื่องที่แกทำตอนนี้มันยังไม่พอกับคำว่าสัตว์เดรัจฉานหรือไง” พรยศสาดอารมณ์ไม่พอใจโกรธแค้นทั้งหมดไปลงที่ปวีณเขากำกำปั้นพุ่งไปจะชกที่หน้าของปวีณ ปวีณจับมือของพรยศไว้หลังจากนั้นจึงผลักพรยศออกอย่างแรง พรยศที่แก่แล้วทนพละกำลังคนหนุ่มอย่างปวีณไม่ไหวจึงล้มลงไปที่พื้น ปวีณจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เดินเข้าไปอยู่ต่อหน้าพรยศ เห็นพรยศกำลังจะยืนขึ้นจึงใช้กำปั้นชกไปที่หน้าพรยศ “แก่แล้วไม่รู้จักทำตัวให้น่าเคารพอย่าเข้าใจไปเองว่าผมจะกลัวแกแล้วไม่กล้าชกคนแก่ ผมอยากจะให้ตระกูลกองแก้วของพวกคุณทั้งหมดถูกฝังไปพร้อมกับชยานีเป็นอย่างมาก” “แก....” พรยศสูดหายใจเข้ามือสั่นปลายนิ้วชี้ไปที่ปวีณ “แก แก....“” “ผมหรือ” ปวีณกระตุกปาก “ผมทำไม...” “ทำไมแกทำกับชามาแบบนี้ ชามาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อแก ถ้าจะบอกว่าชามาทำผิดต่อชยานี แกก็ผิดต่อชยานีเหมือนกัน” พรยศโมโหกับท่าทางอวดดีของปวีณที่ทำใส่ตน โมโหจนพูดผิดพูดถูกไปหมด เมื่อได้ยินพรยศพูดสีหน้าของปวีณก็เปลี่ยนฉับพลัน เขาดึงเสื้อของพรยศขึ้น ตัวพรยศเองก็ยกขึ้นมาและกัดฟันพูด “ถ้าแกกล้า ก็พูดอีกครั้งสิ” ชามาทำร้ายชยานีจนตายพรยศไม่เพียงไม่รู้สึกละอายใจคาดไม่ถึงว่าจะโยนความผิดไปให้คนอื่นอีก ตอนนี้ปวีณเข้าใจแล้วว่าทำไมชามามีความผิดปกติที่ แท้พวกเขาทั้งตระกูลล้วนไม่ปกติ คิดไม่ถึงว่าจะมีความคิดแบบนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ “พรยศผมจะบอกอะไรให้ฟังนะ คุณอย่าฝันจะช่วยชามาออกมาได้เลย ถึงแม้ว่าเธอจะมีอาการป่วยทางจิต ผมก็จะทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็นรวมทั้งตระกูลกองแก้วของพวกคุณด้วยเหมือนกัน ผมจะทำให้ตระกูลกองแก้ววอดวายไปต่อหน้าต่อตาของคุณเอง คุณต้องห้ามตายขอให้อายุยืนยาวดูความพินาศนี้ก่อน” ปวีณปล่อยตัวพรยศ ใช้มือตบฝุ่นออกจากตัวเอง เห็นสายตาที่น่ากลัวและเย็นชาของปวีณทำให้พยศรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “ปวีณ แกคิดจะทำอะไรกันแน่” “อีกไม่นานลุงก็จะได้รู้ว่าผมจะทำอะไร” ปวีณไม่มีแม้แต่ความสงสารและไม่คิดที่จะสนใจพรยศเดินจากไปทันที ชามาถูกขังไว้ที่สถานีตำรวจเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ในช่วงระยะเวลานี้ตระกูลกองแก้วพยายามทำทุกวิธีทางเพื่อขอเข้ามาเจอชามา ในที่สุดจึงได้ว่าจ้างทนายยื่นฟ้องร้องคดีถึงได้เข้ามาเจอชามาในนี่ได้ ตอนที่พรยศกับปวีณเดินตามทนายเข้ามาเห็นชามานั้นดูซีดเซียวไร้เรี่ยวแรง ดูจากภายนอกเหมือนจะผอมลงมาก พอพรยศเห็นชามาสภาพแบบนั้นเบ้าตาจึงแดงขึ้น “ชามา...” “คุณพ่อ คุณพ่อรีบช่วยหนูออกไปนะ” ชามาหวาดกลัวอกสั่นขวัญหายเป็นอาทิตย์แล้ว ก่อนหน้านี้เธอก็โดนคนของนิธานจับขังไว้ ในนั้นมืดมิดไม่มีแสงสว่างชามาเจ็บปวดทุกข์ทรมานคิดว่าตัวเองจะตายอยู่ในนั้นแล้ว โชคดีที่พ่อมาช่วยเธอไว้ เธอยังเข้าใจว่าเธอจะได้ออกไปแล้วแต่ใครจะไปรู้ว่าออกมาจากฝูงหมาป่าแล้วกระโดดเข้าสู่รังงู ที่นี่ยิ่งน่ากลัวกว่าที่เก่าอีก ผู้หญิงสองสามคนที่ถูกขังรวมไว้กับเธอ ผู้หญิงพวกนั้นจ้องเธอตาเป็นมันตอนกลางคืนเธอไม่กล้าแม้แต่จะนอนบางครั้งเธอเผลอหลับไปยังสัมผัสได้ว่ามีของอะไรบางอย่างคลานขึ้นมาอยู่บนตัวเธอ เธอไม่กล้าลืมตาแค่วินาทีเดียวก็ไม่กล้า สองสามวันมานี้ชามาใช้ชีวิตลำบากเป็นอย่างมาก สติเคร่งเครียดไม่ใช่แค่ชามาที่รับไม่ได้กับสภาพแวดล้อมแบบนี้ ถึงเป็นคนธรรมดาเข้ามาในนี้จิตใจก็จะได้รับความทุกข์ทรมานอย่างมากเหมือนกันแน่นอน พรยศรักและตามใจลูกสาวมากเกินไป พอเห็นชามาเป็นแบบนั้นก็ให้รู้สึกปวดใจ รีบเข้าไปจับมือชามาไว้เมื่อฟังคำเตือนของทนายแล้วทั้งชามาแล้วพรยศจึงนั่งลงเงียบๆ พรยศพูดเบาๆ “ชามาลูก ลูกไม่ต้องกังวล ทนอีกหน่อยนะพ่อจะต้องหาวิธีช่วยหนูออกไปให้ได้แน่นอน” ชามาส่ายหัว “พ่อคะ หนูรอไม่ไหวแล้วแค่วินาทีเดียวก็รอไม่ได้หนูขอร้องจริงๆค่ะพ่อ หนูใกล้จะเป็นบ้าแล้วจะเป็นบ้าแล้วจริงๆ” ชามาจับมือพรยศด้วยสภาวะอารมณ์ตื่นกลัว ผู้คุมนักโทษที่อยู่ด้านข้างใช้กระบองตำรวจเคาะ “อย่าส่งเสียงดังมิฉะนั้นจะส่งตัวกลับเข้าไป” ชามาหวาดกลัวไม่กล้าส่งเสียงพรยศเห็นแล้วยิ่งรู้สึกปวดใจ “คุณทนายเตวิช คุณดูสิ แบบนี้จะทำอย่างไรต่อ” ทนายเตวิชที่นั่งแอบคอยสังเกตปฏิกิริยายาการตอบสนองของชามาอยู่ข้างๆ เคาะโต๊ะพยักหน้าเอามือป้องที่หูพรยศ “ขั้นต้นแน่ชัดว่าบุตรสาวของคุณมีจิตใจที่ไม่ปกติ แต่ว่าแค่นี้ไม่สามารถตัดสินชี้ขาดได้ เรื่องนี้ต้องให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญออกมารับรอง” พรยศเลิกคิ้วขึ้น “ยุ่งยากขนาดนี้เลยหรือ” ทนายเตวิชพยักหน้า “และแน่นอนครับ นี่เป็นเพียงแค่คำแนะนำจากผม ถ้าคุณพรยศต้องการที่จะให้บุตรสาวหลุดพ้นจากความทุกข์เรื่องนี้ วิธีนี้มันคือหนทางเดียวแล้ว หรือว่าถ้าจะเอาไปให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญรับรองว่าเป็นผู้ป่วยโรคจิต ผมก็จะพยายามช่วยบุตรสาวของคุณให้ได้รับการตัดสินที่ผ่อนปรนโทษหนักให้กลายเป็นเบาให้ได้มากที่สุด แต่ว่าคุณจะต้องเตรียมใจไว้ด้วยนะครับ กรณีนี้มันไม่ใช่แค่ฆ่าคนโดยไม่เจตนาแต่กับเป็นการวางแผนเพื่อฆ่าคนแม้กระทั่งขั้นตอนการฆ่าก็ยัง.....” ทนายเตวิชพูด พรยศได้ยินให้เกิดความตื่นตระหนกรู้สึกลำบากใจ “แต่ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ ลูกสาวของผมก็คง.....” “นี่มันเป็นแค่คำแนะนำจากผมถ้าคุณพรยศไม่เห็นด้วยผมก็ไม่ได้บังคับ หรือไม่ก็คุณพรยศสามารถคิดพิจารณาก่อนได้ แต่ว่าทางตำรวจอาจจะไม่มีเวลาให้คุณกับคุณชามามากนัก” ทนายเตวิชพูดจบแล้วจัดเสื้อผ้าก่อนจึงลุกขึ้นยืน “ขอโทษด้วยนะครับผมยังมีธุระต่อ ต้องขออนุญาตไปก่อน” “ผมไปส่งคุณเองครับคุณทนายเตวิช” ปวีณลุกขึ้นตามทนายเตวิชไป ก่อนที่จะเดินออกไปได้หันไปมองชามาเห็นสายตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว เขาก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง มันไม่ถึงกับสบายใจมากแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเครียดหรือวิตกกังวลอะไรมากนัก ยังไม่ถึงเวลางดเยี่ยมนักโทษพรยศไม่อยากจะทิ้งชามาไปจึงอยู่ต่ออีกสักพัก ตลอดระยะที่พรยศอยู่ชามาร้องไห้คร่ำครวญอยู่ตลอดว่าที่นี่ไม่ดีเธออยากกลับบ้าน พรยศปลอบแล้วปลอบอีกจนกระทั่งน้ำลายแห้งแต่ชามายังคงพูดเหมือนเดิมไม่หยุด พรยศถอนหายใจ “ชามาพ่อจะต้องไปแล้ว ลูกทนอีกหน่อยนะ อดทนอีกนิด” “ไม่นะคะ คุณพ่อ อย่าไป” ชามาลุกขึ้นยืนพรวดพราดมือข้างหนึ่งยื่นไปจะดึงพรยศไว้พูดเหมือนตะคอกเล็กน้อย “พ่อบอกว่าพ่อรักหนูก่อนหน้านี้ พ่อรับปากกับแม่ไว้ว่าจะดูแลดูให้ดีตลอดชีวิตไม่ใช่หรือคะ” “พ่อโกหก โกหก พ่อขี้โกหก ขี้โกหก” ชามาทุบกำปั้นลงบนตัวพรยศอย่างแรงได้ยินเสียงพรยศสูดหายใจเข้าโกรธๆเธอจึงหวาดกลัวผวาเข้าไปกอดพรยศพูดน้ำเสียงเจ็บปวดเป็นทุกข์ “คุณพ่อ หนูไม่อยากอยู่ที่นี่” “พ่อเป็นคนที่รักหนูที่สุด ไม่ว่าแต่ก่อนหนูจะทำผิดอะไรพ่อก็ช่วยจัดการให้หนูตลอดเพราะอะไรทำไมครั้งนี้ไม่ได้ พ่อช่วยหนูนะคะ นะคะ พ่อหนูไม่อยากอยู่ที่นี่คนที่นี่มีแต่คนบ้า เป็นคนบ้ากันหมดเลย” “พอได้แล้วชามา” “เงียบหน่อย” ผู้คุมเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีรีบเดินเข้ามาหยุดการกระทำของชามา กดชามาหมอบลงที่พื้นอย่างดุดัน พรยศอยากจะเข้ามาหาแต่ถูกผู้คุมจับแยกไว้ “คุณพรยศกรุณาอย่าขัดขวางการทำงานของพวกเรา” “ชามา” พรยศเจ็บปวดใจแต่ก็ไม่มีความสามารถทำอะไรได้ “ลูกรอพ่อหน่อยนะ พ่อจะหาวิธีมาช่วยหนูให้จงได้” “พ่อไปขอร้องปาลี ไปขอร้องนิธาน ไปขอร้องนั่งจิ้งจอกจริยาคนนั้นสิ พ่อรักหนูที่สุดไม่ใช่หรือ พ่อไปขอร้องพวกมันพ่ออาวุโสกว่าพวกมันพวกมันจะต้องฟังพ่อแน่นอน ไปสิคะ ไปสิ”