ตอนที่ 348 ทัตติสงสัยตัวตนของชยานี

ต๭นที่ 348 ทัตติสงสัยตัวตนของชยานี หลังจากที่นิเษพย์กับปวีณออกไปเมืองเมฆา ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่พรยศกับพ่อของเขาสองคน พ่อของเขาแก่แล้วจึงไม่ได้ยื่นมือเข้าไปแทรกแซงมากเกินไป ส่วนพรยศสองสามวันนี้วิ่งเต้นไปทั่วทุกที่เพื่อที่จะไปหาชามา สองสามวันมานี้สติของชามานับวันยิ่งเลวร้ายขึ้น บางครั้งก็เกิดอาการคลุ่มคลั่ง บางครั้งก็ดูมีสติรู้สึกตัวแต่ว่าเธอดูเย็นชากับพรยศมาก ในวันที่ขึ้นศาลอีกครั้งในนั้นคนจากตระกูลกองแก้วมีแค่พรยศมาแค่คนเดียว เพียงแค่ระยะเวลาผ่านมาไม่นานเรื่องที่เกิดขึ้นนี้กลับทำให้พรยศดูแก่ขึ้นมากหลายปี การพิจารณาคดีครั้งนี้ง่ายมากใบรับรองแพทย์ก่อนหน้านี้นั้นได้รับการยืนยันแน่ชัดสุดท้ายจึงพิจารณาว่าชามามีอาการป่วยทางจิต ผลการตัดสินไม่ได้แตกต่างไปจากที่พรยศคิดไว้ ถึงแม้ว่าชามาจะทำผิดกฎหมายฆ่าคนแต่ผลการตรวจโดยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญรับรองว่าชามาเป็นผู้ป่วยอาการทางจิต ทั้งยังมีการกระทำที่ผิดปกติมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นชามาจึงถูกพิจารณาพิพากษาส่งตัวไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลประสาทเมืองนภารอจนอาการป่วยของชามาดีขึ้น คดีนี้จึงค่อยนำกลับมาพิจารณาใหม่อีกครั้ง หลังจากที่ชยานีได้ฟังคำตัดสินแล้วก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ถ้าเธอต้องการให้ชามามีได้รับการลงโทษความจริงมันง่ายมากเพียงแค่ชยานีไม่ได้ทำเท่านั้นเอง ได้รับผลการพิพากษาตัดสินแบบนี้สำหรับชามาแล้วมันไม่ได้เรียกว่าหลุดพ้นแต่มันคือการเริ่มต้นการได้รับความทุกข์ทรมานอีกแบบหนึ่ง วันนี้นิธานมีธุระจึงไม่ได้มากับชยานีคนที่มาด้วยคือโสวัณณ์แล้วก็ธนิดา แต่ไหนแต่ไรมาโสวัณณ์นั้นนับถือเคารพพี่สะใภ้ของเธออย่างมากรู้เรื่องที่ชยานีประสบเคราะห์ร้ายมาจึงเกลียดชามาเข้ากระดูก ดังนั้นตอนที่ศาลอ่านคำพิพากษาตัดสินคดีโสวัณณ์จึงเกิดความรู้สึกไม่พอใจ “พี่สะใภ้คะ พี่ยอมหรือคะ ทั้งๆที่ชามาเธอนั้นฆ่าคนตาย ฆ่าคนก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตนึกไม่ถึงว่าเธอจะอาศัยอาการป่วยทางจิตรอดพ้นไปได้ “อืม ไม่พอใจแล้วจะทำอะไรได้อีกล่ะ” ชยานีส่ายหัว “ไปกันเถอะ” “ชยา.....ปาลีคุณไม่เป็นอะไรนะ”ธนิดามองที่ชยานีเห็นชยานีส่ายหัว เธอจึงถอนหายใจโล่งอกพร้อมกับบีบมือของโสวัณณ์ “โสวัณณ์เชื่อพี่สิ ชามาแม้ว่าจะไม่ได้ติดคุก แต่การถึงส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแห่งนั้น มันไม่ใช่เรื่องที่ดีกับจัวชามาอย่างแน่นอน” “หืม ที่พี่พูดหมายความว่าอย่างไร ทำไมฉันฟังไม่เข้าใจ” โสวัณณ์ไม่รู้เรื่องราวครั้งนั้นของชยานีมาก่อนจึงไม่แปลกใจที่โสวัณณ์จะไม่เข้าใจในสิ่งที่ธนิดาพูด มีเพียงแค่ชยานีกับธนิดาที่ต่างฝ่ายต่างรู้กัน ชยานียิ้มน้อยๆพยักหน้า “ไปกันเถอะเดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” “ตกลง” ทั้งสามคนเดินออกมาจากศาล ส่วนทัตติได้ฟังคำตัดสินแล้วจึงลุกขึ้นเดินออกมาเหมือนกัน เสียงตะโกนเรียกตามหลังเขามา “ทัตติ คุณจะไปไหนคุณรอฉันด้วยฉันจะไปกับคุณด้วย” เสียงของชามาร้องเรียกทัตติตดังออกมา “อย่าขยับ ห้ามไปไหน” เสียงของผู้คุมเรียกชามาไว้กลัวว่าชามาจะเกิดคลุ่มคลั่งขึ้นมาอีก ส่วนทัตติได้ยินแล้วหรี่แล้วมองไปที่หน้าตาของคนพ่ายแพ้อย่างพรยศแล้วหันมามองสายตารอคอยของชามายิ้มเย็นชา “คุณไปพักผ่อนก่อน อีกสองสามวันผมจะมารับคุณ” “จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอคุณ คุณห้ามกลับคำพูดนะ” สายตาของชามาเกิดประกายสว่างไสวดูมีความสุข ทัตติกลับหยุดยิ้มหันข้างไปมองพรยศ “คุณพรยศดูแล้วเหมือนคุณจะไม่ดีใจนะ” “ทัตติ แกมากเกินไปแล้วนะ แกอย่าคิดว่าพวกเราตระกูลกองแก้วเกิดวิกฤติแล้วจะไม่สามารถทำอะไรตระกูลคำล้อมได้ ถ้าแกบีบฉันมาก ฉันก็จะทำลายตระกูลคำล้อมพวกแกให้สิ้นซากเหมือนกัน” “อ้อ ถ้าอย่างนั้นฉันจะตั้งตารอ” ทัตติไม่ได้เก็บเอาคำพูดของพรยศมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เขาจัดปลายแขนเสื้อกับปกเสื้อให้เข้าที่ เดินเข้าไปอยู่ต่อหน้าพรยศใช้ความสูงที่ได้เปรียบกว่ามองกราดพรยศที่หน้า ท่าทางเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “อย่าทำให้ผมผิดหวังละกันนะ” “แก แก...แค่กแค่ก ทัตติแกไม่กลัวกรรมตามสนองแกหรือไง” ช่วงระยะเวลานี้พรยศพบเจอแต่เรื่องที่กระทบกระเทอนจิตใจมากมายตอนนี้ถึงใจสู้แต่ร่างกายไม่ไหวจะสู้แล้ว “กรรมตามสนองหรือ ถ้ากรรมตามสนองมีจริงถ้าอย่างนั้นมันน่าจะเกิดกรรมตระกูลกองแก้วของพวกแกก่อนนะ” ทัตติคำรามเย็นชา “เห็นท่าทางชามาในวันนี้ ผมเข้าใจว่าคุณพรยศน่าจะดีใจถึงจะถูกต้อง” หลังจากที่ชยานีกับโสวัณณ์ออกมาเตรียมหาสถานที่ไปกินข้าว แต่ว่าเมื่อพวกเธอกำลังจะขึ้นรถพลันถูกเสียงของทัตติเรียกไว้ “ชยา.... ปาลีผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” ทัตติมองที่ชยานีสายตานั้นมีความอาลัยอาวรณ์อย่างแปลกประหลาด สายตาอย่างนั้นแสดงออกมาเห็นได้ชัดไม่เพียงแต่ชยานีที่รู้สึกไม่สบายใจแม้กระทั่งธนิดายังรู้สึกถึงความไม่ปกติของทัตติที่มีต่อชยานี โสวัณณ์ดูแลและรักพี่สะใภ้อย่างชยานีมาก รวมทั้งเธอเคารพและนับถือนิธานมากเวลานี้พี่ชายใหญ่ไม่ได้อยู่ด้วยเธอที่เป็นน้องสาวของเขาแน่นอนว่าจะต้องคอยคุ้มครองพี่สะใภ้ไว้ โสวัณณ์กางมือออกขวางอยู่ด้านหน้าชยานีสายตาแสดงความไม่เป็นมิตรมองไปที่ทัตติ “ฉันคิดว่านายกับพี่สะใภ้ของฉันไม่น่าจะมีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันนะ” ทัตติกลับไม่ได้มองโสวัณณ์เลย ตรงกันข้ามกลับมองผ่านข้ามไปมองแต่ชยานี สุดท้ายสายตาเลยไปมองที่ธนิดาด้วยสายตาที่เฉียบแหลมทำให้ธนิดารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา “คุณธนิดา” ธนิดาหรี่ตามองดึงโสวัณณ์ไว้ “โสวัณณ์ พวกเราขึ้นรถกันไปก่อนเถอะ” “ไม่เอา”โสวัณณ์ไม่ยอมปล่อยให้ผู้ชายที่ดูไม่น่าไว้วางใจคนนี้เข้าใกล้พี่สะใภ้ของเธอได้ง่ายๆหรอก “ฉันว่าพี่สะใภ้ของฉันไม่ได้สนิทกับนายไม่น่าจะมีเรื่องอะไรที่ควรคุยกันนะ” ทัตติบิดคิ้วขึ้น “ปาลี” “ชื่อปาลีเป็นชื่อที่นายควรเรียกหรือ” โสวัณณ์โมโหขึ้นทันใดถลึงตาจ้องโหดๆไปที่ทัตติ “ฉันว่านะนายนี่ก็น่าสนใจจริงๆคนที่อยู่ข้างในศาลนั้นไม่ใช่คู่หมั้นของนายหรือไง ต้นเหตุก็เพราะนายที่ทำให้คู่หมั้นนายมาฆ่าชยานี มาวันนี้เธอไม่มีความผิดไม่ได้ถูกตัดสินลงโทษทั้งหมดนี้เป็นคุณงามความดีของนายทั้งหมด ” “ไม่มีใครสั่งสอนอบรมมารยาทพื้นฐานให้เธอหรือ” แม้ว่าทัตติจะควบคุมอารมณ์ตัวเองดีขนาดไหนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะตอบโต้โสวัณณ์ที่พูดออกมาแต่ในแง่ร้ายๆ โสวัณณ์กลับพ่นลมออกมาจากปาก “การสั้งสอนกับใครก็ต้องดูคนนั้นด้วยคนแบบคุณไม่เหมาะกับการได้รับการสั้งสอนิที่ดี” “เธอ....” “โสวัณณ์” ชยานีที่เงียบมาตั้งแต่ต้นดึงมือของโสวัณณ์ไว้แล้วส่ายหัว “เธอไปขึ้นรถก่อนเถอะ” “แต่พีสะใภ้คะ” โสวัณณ์ไม่พอใจ “เขา....” “ไม่เป็นไร พูดคุยแค่ไม่กี่ประโยคพี่คิดว่าคุณทัตติคงแค่อยากจะคุยเกี่ยวกับเรื่องน้องสาวของพี่แค่นั้น” ชยานียิ้มน้อยๆ “พวกเรายังมีธุระต่ออีก คุณทัตติรีบพูดให้กระชับเถอะค่ะ ห้านาทีพอไหม” ชยานีดูนาฬิกาข้อมือเพื่อเป็นปลอบอารมณ์ของโสวัณณ์แล้วขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูโสวัณณ์ว่า “ไปขึ้นรถคุยเป็นเพื่อนธนิดาก่อน” โสวัณณ์ยังไงก็ไม่ยินยอมแต่ในเมื่อชยานีออกปากแล้วโสวัณณ์ก็ไม่มีวิธีทางแล้วทำได้แค่พยักหน้า “ก็ได้ค่ะ ตกลงกันแล้วนะคะแค่ห้านาที” “ตกลงๆ เธอกับธนิดาลองหาๆดูร้านอาหารก่อนเลย ดูว่าอีกสักหน่อยเราจะไปกินอะไรหรือจะโทรหาอีกสองสามคน ชวนมากินข้าวด้วยกันก็ได้ ดูเหมือนว่าช่วงนี้พวกเราจะยุ่งเกินไปแลยไม่ได้มีเวลานัดรวมตัวกันเป็นเวลานานแล้ว” ชยานียิ้มพร้อมผลักให้โสวัณณ์ขึ้นรถแล้วมองไปที่ธนิดาอีก “อ้อใช่แล้วดาเธอลองถามชญาภาดูว่าวันนี้ว่างหรือเปล่าหมู่นี้ฉันไม่ค่อยได้เจอเธอเลย อีกสักพักนิธานกับพวกเขาก็จะมาถ้าอย่างนั้นเธอช่วยฉันเรียกนิธูรกับเฉลิมพลมาด้วยเลยด้วยนะ” สายตาธนิดาเกิดประกายพาดผ่านขึ้นแต่แค่ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็กลับมาเรียบสนิท “ฉันคิดว่าเฉลิมผลน่าจะไม่ว่างนะ” “เอาน่าไปบอกพวกเขาก่อนค่อยว่ากัน” ”โสวัณณ์พูดตัดบทธนิดา “พี่สะใภ้พี่รีบไปคุยเถอะ คุยเสร็จรีบกลับมานะคะ” ชยานีเห็นโสวัณณ์ท่าทางพยายามปกป้องตัวเธอเป็นอย่างมาก เดิมทีแล้วหลังจากออกจากศาลเธอมีจิตใจหดหู่ แต่ตอนนี้กลับเป็นอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะโสวัณณ์ ชยานีหันกลับมาคาดไม่ถึงว่าจะเห็นสายตาของทัตติมองมาที่ตัวเธออยู่จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วพร้อมกระแอมไอออกมา “คุณทัตติ ถ้าอย่างนั้นไปคุยตรงนั้นดีกว่าค่ะ” ชยานีชี้ไปที่ใต้ต้นไม้ใบสีแดงตรงนั้นค่อนข้างมีร่มและยังไม่ใช่จุดอับสายตาคน “ตกลงครับ” ทัตติมองจ้องชยานีแล้วหันไปมองธนิดาอีกรอบ เห็นสายตาของธนิดาไม่ละห่างจากชยานีเลย “คุณทัตติคะ” “ไปกันเถอะ” ทัตติพยักหน้าเดินไปที่ใต้ต้นไม้พร้อมกับชยานี ชยานีเป็นคนพูดทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน “คุณทัตติอยากจะคุยเรื่องน้องสาวของฉันใช่ไหม” ทัตติเม้มริมฝีปากอยากจะพูดมากมายหลายเรื่องแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน ทัตติเขามักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าชยานียังไม่ตายแล้วผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงให้ความรู้สึกดูคุ้นเคยหรือว่าอาจจะเป็นเพราะเป็นฝาแฝดกัน “คุณทัตติคะ” “อ้อครับ” ทัตติพยักหน้าคลี่ยิ้ม “ผมรู้สึกประหลาดใจว่าคุณปาลีกับธนิดารู้จักกันได้อย่างไร” “อืม”ชยานีคิ้วกระตุกลืมไปจริงๆว่าเวลานั้นตัวเองกับธนิดาเป็นเพื่อนสนิทกัน ทำไมทัตติจะจำไม่ได้ว่าธนิดาเป็นคนยังไงมิน่าล่ะเมื่อสักครู่ทัตติคอยมองธนิดาอยู่ตลอดในใจน่าจะเต็มไปด้วยความสงสัยจนกระทั่งสงสัยตัวตนของตัวเธอเองแน่ๆ “คุณหมายถึงดาหรือคะฉันเป็นดีไซเนอร์ก่อนหน้านี้ฉันเป็นคนดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้เธอมีอะไรหรือเปล่าคะ” ชยานีมองที่ทัตติ “ยังไงคะ จากที่ได้ยินคุณทัตติพูดคุณรู้จัดดามาก่อนหรือคะ” ทัตติบิดคิ้ว “ดีไซเนอร์ส่วนตัวหรือครับ” ก่อนหน้านี้เสื้อผ้าของธนิดาล้วนเป็นชยานีที่เป็นคนจัดการให้หมด ชยานีมักจะพูดว่าธนิดาเป็นเพื่อนสนิทของเธอจากเพื่อนที่มีน้อยนิด ในช่วงนั้นที่ชยานีประสบอุบัติเหตุจนกระทั่งเสียชีวิตความจริงแล้วธนิดาแทบจะไม่ปรากฎตัวให้เจอเลย ในเวลานั้นทัตติจมอยู่เกี่ยวกับเรื่องการตายของชยานีไม่มีกะจิตกะใจมาสนเรื่องเหล่านี้แต่ตอนนี้พอมาคิดดูรู้สึกเหมือนว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ “ใช่สิ ทำไมหรือ คุณคิดว่าฉันไม่สามารถเป็นดีไซเนอร์ให้ดาได้หรือคะ” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็รู้ว่าธนิดาเป็นเพื่อนสนิทของชยานี” ทัตติจ้องมองชยานีแค่ชั่วพริบตาเดียวพยายามมองหาความผิดปกติบนใบหน้าของชยานี แต่น่าเสียดายทัตติไม่ได้คำตอบในสิ่งที่ตัวเองต้องการรู้ ชยานีแปลกใจนิดหน่อยรู้สึกระแวงหลังจากนั้นรู้สึกโล่งใจและอารมณ์ดีขึ้นมา “ฉันว่าแล้ว” เธอยิ้มหน่อยๆ “ฉันว่าแล้วทำไมพอเธอเห็นฉันจึงดูตื่นเต้นมากพูดอะไรแปลกๆออกมามากมาย ถ้าวันนี้คุณไม่บอกฉัน ฉันก็คงลืมไปแล้วเกือบจะนึกไม่ออก” ชยานีส่ายหัวเผลอยิ้มออกมา “ธนิดาเธอบอกว่าถูกชะตากับฉันมากวันนี้ที่ขึ้นศาลยังตั้งใจมาหาฉัน แต่เดิมฉันก็ไม่รู้เหตุผลหรอก ธนิดาสนิทกับชยานีหรือคะ” ทัตติจ้องไปที่ใบหน้าของชยานีดูไม่มีพิรุธอะไรเลยจริงๆทั้งๆที่เขาไม่สามารถหาความผิดปกติได้แต่ทัตติยังมีความรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกประหลาด “ใช่แล้วครับ พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกัน”