ตอนที่ 350 ชญาภาไม่เหมือนเดิม

ต๭นที่ 350 ชญาภาไม่เหมือนเดิม “พอแล้ว เรื่องมันก็ถูกเปิดเผยขนาดนี้แล้ว อ้อใช่แล้ว นิธานได้บอกไหมว่าที่ไหน” ชยานีพึ่งจะถามจบนิธานก็โทรศัพท์เข้ามาชยานียิ้มน้อยๆแล้วกดรับสาย “ฮัลโหล นิธาน” “โสวัณณ์บอกว่าทางนั้นเรียบร้อยแล้วหรือ” น้ำเสียงมีความสุขของนิธานดังออกมา ชยานีพยักหน้าพอคิดว่านิธานไม่มีทางมองเห็นจึงพูดออกมา “อืม เหมือนกับที่คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ ต่อไปมันก็ไม่ใช่เรื่องของเราแล้ว” “ครับ ร้านอาหารผมจองไว้เรียบร้อยแล้วแต่ตอนนี้ยังเร็วไปคุณกับโสวัณณ์ลองดูแล้วกันว่าจะไปหาอะไรทำรอไปก่อน” “ค่ะ แล้วฉันจะจัดการเอง คุณทำงานไปไม่ต้องห่วงฉัน” ชยานีพูด ทางนิธานได้ยินเสียงชยานีตอบรับ “ตกลง ผมมีประชุม ประชุมเสร็จแล้วก็จะไปหาคุณ” “ค่ะ” “นิธานบอกที่อยู่ของร้านอาหารให้ชยานีทราบ ชยานีวางสายลงบนใบหน้ามีอาการยิ้มเล็กยิ้มน้อยแค่เห็นก็รู้ว่ามีความสุขมาก” โสวัณณ์ดึงแขนของธนิดาให้หันไปดูชยานี “พี่ชยานี คนถูกดูแลด้วยความรักนี้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง” “จอมทะเล้น” ชยานีพูดเสียงงอนๆ “นิธานบอกว่ามันยังไม่ถึงเวลานัดพวกเราไปหาที่นั่งกันหรือว่าอยากจะไปเดินช็อปปิ้ง” “ไปเดินช็อปปิ้งๆ” โสวัณณ์ตื้นเต้นมาก “ช็อปปิ้งใช่ไหมค่ะพี่ธนิดา” “ตกลง” ธนิดาพยักหน้า “ผู้หญิงก็แบบนี้ออกมาก็เพื่อไปช็อปปิ้งนี่แหละ” ครั้งนี้ธนิดาก็ไม่ได้ปฏิเสธ ชยานีเลิกคิ้วมองขึ้นลงพิจารณาธนิดา ธนิดาถูกชยานีมองจ้องแบบนั้นทำให้เกิดความรู้สึกขนลุกแล้วกอดตัวเองไว้แน่น “ทำไมเธอมองฉันแบบนั้น” ชยานีลูบคาง “การแต่งตัวของเธอตอนนี้แน่ใจนะว่าจะไปเดินช็อปปิ้ง ไม่กลัว....” “รอก่อน ฉันปลอมตัวนิดหน่อยก็ได้แล้ว” ธนิดาเอาเครื่องสำอางออกมาจากกระเป๋าแล้วเริ่มล้างเครื่องสำอางที่ใบหน้าออก แล้วเริ่มแต่งหน้าใหม่อีกครั้งชยานีกับโสวัณณ์จ้องไปที่ธนิดาทั้งสองคนหมดคำจะพูด “เธอดูสิ เป็นคนดังมันไม่ดีเลย” “ใช่แล้ว ดังนั้นเป็นคนธรรมดาๆแบบพวกเรานั้นดีที่สุดแล้ว” โสวัณณ์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ธนิดามองค้อน “ความจริงเดินช็อปปิ้งกับเธอสองคนถ้าฉันไม่ปลอมตัวก็ไม่เป็นไรแต่ว่าเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาฉันถึงต้องปลอมตัว” ธนิดาอธิบาย “เกือบลืมเลย แล้วทางชญาภาว่าอย่างไรบ้าง” “อืม” ธนิดาหยุดคิด “เมื่อกี้ที่รับสายเหมือนกับบอกว่ามาได้” “เหมือนมาได้หรือ” ชยานีสงสัย “หมู่นี้ชญาภาเป็นอะไรหรือเปล่า” ธนิดาส่ายหน้า “หมู่นี้ฉันไม่ค่อยได้เจอชญาภาแต่ว่าช่วงนี้ชญาภาดูไม่ได้ยุ่งอะไรนะ ฉันโทรศัพท์ไปหาผู้จัดการส่วนตัวของเธอผู้จัดการบอกว่าสองสามวันนี้ชญาหยุดพักอยู่แต่ในบ้านไม่รู้ว่าทำอะไร” “อย่างนั้นหรือ” ชยานีรู้สึกงุนงง เพราะว่าช่วงนี้มัวแต่ยุ่งเรื่องของตัวเอง ยุ่งเรื่องจัดการชามาส่งเข้าคุกจึงทำให้ไม่ได้สนใจชญาภา เธอเข้าใจไปว่าช่วงนี้ชญาภายุ่งแต่จริงๆแล้วกลับไม่ใช่ “พูดไปแล้วก็แปลก ไม่กี่วันก่อนผู้จัดการไปที่บ้านของเธอเห็นเธอเริ่มตั้งอกตั้งใจฝึกฝนเรียนรู้บางเรื่องอยู่” “อะไรนะ” ชยานีคิ้วกระตุก “เรียนอะไร” “จะเป็นอะไรได้ล่ะก็เรียนการแสดงไง” ธนิดาถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “เธอคิดดูสิทักษะการแสดงของเธอไม่ใช่ไม่ถึงบทบาทจนถึงขั้นอ่อนหัดขนาดนั้น แต่มันไม่ถึงขนาดต้องกลับไปดูละครที่ตัวเองเคยเล่นก่อนหน้านี้หรอกมั้ง เหมือนผีจริงๆผู้จัดการของเธอยังเข้าใจว่ามีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจเธอจึงโทรศัพท์มาหาฉันเรื่องนี้ฉันจะไปรู้ได้ยังไง แต่ฉันมาคิดแล้วในเมื่อเธออยากเป็นนักแสดงอย่างนั้นก็ต้องดูละครที่ตัวเองเล่นดูละครที่คนอื่นเล่นมันก็เป็นเรื่องปกติทั่วไปนะ “ไม่พูดละ รอชญาภามาค่อยถาม” จะว่าไปแล้วพวกเราก็เพื่อนกันหมดนิสัยของชญาภาก็พอจะรู้ เธอชอบชญาภามาก ถ้าชญาภาเจอปัญหาอะไรก็พูดออกมาได้แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็ช่วยกันแก้ปัญหา “ก็จริง ถ้าชญาภามีปัญหาอะไรจริงๆความจริงแล้วก็สามารถบอกกับพวกเราได้ ถ้าอย่างนั้นฉันลองโทรหาชญาภาอีกรอบก่อน” พูดไปแล้วฝีมือการแต่งหน้าของธนิดาสามารถเปลี่ยนตัวเองจนกลายเป็นคนที่ดูประหลาดก็คนทั่วไป ที่จมูกมีกรอบแว่นตาสีดำค้างไว้ ขยับเข้ามาใกล้ “เป็นอย่างไรบ้าง” โสวัณณ์ตกใจขยับถอยไปเงยหน้ามองด้วยใบหน้าตื่นตกใจ “พี่ธนิดาแค่ปลอมตัวแค่นี้พี่ก็ไม่น่าจะต้องแต่งให้ตัวเองดูน่าเกลียดขนาดนี้มั้ง” โสวัณณ์กลืนน้ำลายลงไม่รู้จะใช้คำพุดอะไรมาบรรยายมองไปที่ธนิดา ชยานีกำลังค้นหาเบอร์ของชญาภาไปด้วยแล้วเงยหน้ามองธนิดาไปด้วยจิตใจกำลังพะวงอยู่พอเห็นท่าทางของธนิดาให้เกิดความรู้สึกตกใจ “ดา นี่เธอทำอะไร” ชยานีดึงหน้าของธนิดาแล้วก็แว่นตาดำของเธอ แค่นี้ยังไม่พอในฟันเหยินในปากของเธอนั้นมันยังไง “เธอเอาของพวกนี้ติดตัวมาด้วยหรือ” ไม่มีคำที่จะมาบรรยายเธอเลยจริงๆ “ใช่สิมันสามารถมีเหตุการณ์ที่ต้องปลอมตัวได้ตลอดเวลา เธอไม่รู้หรอกว่าพวกนักข่าวเดี๋ยวนี่แทรกเข้ามาทุกที่ทุกเวลาที่เธอทำเรื่องอะไรที่ไม่ได้ตั้งใจ ทั่วๆไปก็สามารถเป็นข่าวนาทีนี้ ฉันไม่ต้องการเป็นเป้าหมาย”ธนิดาพูดอธิบาย “แต่งแบบนี้ถือว่าดีแล้ว ทำให้พวกเธอตกใจหรือ” “พอแล้ว เอาฟันปลอมของเธอออก” พูดอะไรมีแต่ลมออกมาขาดๆหายๆฟังไม่ชัดเจนยิ่งไปกว่านั้นคือน้ำลายก็กระเด็นออกมา “อย่างน้อยเธอก็เป็นไอดอล ไอดอลนะ เธอระวังรูปลักษณ์หน่อยจะได้ไหม” “ถึงแม้ว่าเธอจะปลอมตัวเก่งขนาดไหนแต่ถ้าถูกแฟนคลับจำได้คนเขาก็จะคิดว่าเธอไม่ปกติทั้งๆที่มันไม่มีอะไรแต่ทำให้ตัวเองเหมือนเป็นผี” ชยานีดึงดึงใบหน้าของธนิดา “มันจะดีไปได้ยังไง ว่าไปแล้วชุดที่เธอใส่รวมเข้ากับที่แต่งหน้าแบบนี้แหละที่จะดึงดูดสายตาคนได้ดีเลยล่ะ” “ยุ่งยากจริงๆ” ธนิดาบ่นพึมพำถอดฟันปลอมออกสุดท้ายใบหน้าก็ค่อนข่างเปลี่ยนเป็นใสสะอาดชยานีพอใจแล้วจึงพยักหน้า “แบบนี้ถึงเรียกว่าธรรมดาทั่วไป คนทั่วไปแล้วใครจะมาคอยสังเกตเธออยู่ตลอด ถ้าเธออยู่คนเดียวสวมใส่แต่งหน้าประหลาดคนถึงจะมองเธออย่างผิดสังเกต ” “ถูกค่ะ พี่สะใภ้ของฉันพูดได้ถูกต้องมาก” ธนิดาขยี้หัวของโสวัณณ์อย่างงอนๆ “ฉันว่า ไม่ว่าพี่สะใภ้ของเธอจะพูดอะไรมันก็ถูกหมดนั่นแหละ ใช่ไหม” โสวัณณ์พยักหน้าขึ้นลง ยิ้มตลกๆ “ทำไมพี่ธนิดาถึงรู้ล่ะ” ธนิดาอดมองค้อนไม่ได้ “ปาลี เธอมีแฟนคลับที่หลงเธอมากแล้วจริงๆ” ชยานีใช้มือสองข้างแสดงท่าท่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่ใช่ไอดอลของเธอ ไอดอลของเธอคือสามีของฉันใช่ไหมโสวัณณ์” ชยานีพูดแล้วก็เอามือบีบบีบที่ใบหน้าของโสวัณณ์ โสวัณณ์พยักหน้า พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ต่างก็เป็นไอดอลของฉัน “...” เธอนี่นับถือชยานีหน้ามืดตามัวจริงๆไม่มีเหตุผลอะไรเลย เหมือนคนตาบอด ธนิดาพูดแกมหยอกกลับไปที่โสวัณณ์ ชยานีเคาะที่หัวของโสวัณณ์ “นั่งดีๆ” พร้อมกับโทรศัพท์ไปหาชญาภาเสียงรอดังหลายครั้งถึงมีคนรับสาย เสียงที่คุ้นเคยทางปลายสายดังออกมาดูหอบเล็กน้อย “ปาลีหรือ” “ใช่แล้วฉันเอง” ชยานีตอบรับ “ชญาภา เธอยุ่งอยู่หรือ” “อืม พึ่งจะออกกำลังกายเสร็จเหงื่อออกนิดหน่อย มีอะไรหรือเปล่า” ชญาภาถาม “อ๋อ ไม่มีอะไรก็แค่เรื่องฟ้องร้องคดีของฉันวันนี้มันเรียบร้อยหมดแล้วฉันจึงอยากชวนกินข้าวธนิดากับโสวัณณ์ก็ไปเธอก็มาด้วยกันสิพวกเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว” เสียงทางปลายสายหายไปชั่วครู่จึงตอบออกมา “ตกลงสิ กี่โมง ที่ไหน” ชยานียิ้มรีบบอกสถานที่กับชญาภา “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาฉันกับธนิดาและโสวัณณ์จะไปช็อปปิ้ง เธอจะมาหาฉันหรือจะไปเจอกันที่นั่นเลย” “ไปเจอกันที่นั่นเลยแล้วกัน อีกสักหน่อยฉันจะอาบน้ำทำธุระนิดหน่อยกลัวจะไม่ทัน” “ตกลงตามนั้น” ชยานีวางสายแล้วพูด “เรียบร้อย” “แปลกจริง เมื่อกี้ฉันคุยกับชญาภา เธอเหมือนบอกว่าดูเวลา แต่ทำไมพอเป็นปาลีถึงว่างแล้วล่ะ” ธนิดาบ่นพึมพำ ชยานีหรี่ตามองให้เกิดความรู้สึกแปลกๆเหมือนกันวันนี้ชญาภาดูไม่เหมือนชญาภาที่รู้จักแต่ว่าไม่เหมือนตรงไหนนั้นชยานีก็ไม่รู้จะบอกยังไง จากการตรวจพบว่าช่วงนี้สุขภาพของชยานีไม่ค่อยดีมีอาการร้อนในได้ง่าย ดังนั้นนิธานจึงจองร้านอาหารกวางตุ้ง ไม่เลือกที่จะไปกินร้านชาบูที่อาจทำให้การแย่ลง ทั้งสามคนเดินช็อปปิ้งเสร็จจึงตรงไปที่ร้านอาหารกวางตุ้งพอถึงจึงรู้ว่านิธานจองห้องไว้แล้วรวมทั้งมีคนมาถึงก่อนแล้ว ชยานีเข้าใจว่าเป็นนิธานที่มาถึงก่อนแต่พอเปิดประตูเข้าไปพลันเห็นดนพพาเตชินี แก้วรุ่งเรืองมาด้วย ชยานีรู้สึกงงแล้วรีบหันกลับไปดูคนที่อยู่ข้างหลังเธอเป็นอย่างที่คาดไว้สีหน้าของโสวัณณ์ดูช็อกไปท่าท่างดูไม่ธรรมชาติ แต่ว่าโสวัณณ์ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักการสั้งสอนัวที่มีมารยาท พยายามปรับสีหน้าทำตัวปกติแล้วยิ้มเบาๆให้ชยานีเพื่อเป็นการบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ชยานียังคงเป็นห่วงโสวัณณ์อยู่บ้างแต่ว่าโสวัณณ์เป็นคนของตระกูลมีทรัพย์ซึ่งให้การอบรมสั่งสอนมาอย่างดี ชยานีทำเป็นกระแอมไอขึ้นมาดนพกับเตชินีจึงหันมามองทางพวกเธอ ดนพนั้นไม่มีอะไรมีเพียงแค่เตชินีที่ทำท่าเหมือนกับไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนรีบยืนขึ้น “สวัส... สวัสดีค่ะ” ชยานีเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มมองที่ดนพ จูงมือโสวัณณ์เข้าไปนั่งลง “สวัสดีค่ะ” “คุณชายดนพ นี่เป็นการประกาศคบกันอย่างเป็นทางการหรือคะ” ดนพพยักหน้า “เตชินี นี่คือพี่สะใภ้ของผมครับ” “สวัสดีค่ะพี่สะใภ้” เตชินี แก้วรุ่งเรืองนั้นรู้จักชยานีก่อนหน้านี้ที่สนามรถแข่งไอคนคลับเคยเจอหนึ่งครั้ง “พวกเราเคยเจอกันมาก่อนไม่รู้ว่าพี่สะใภ้ยังจำได้ไหม” ชยานีพยักหน้า “แน่นอนครั้งนั้นคุณเตชินีเก่งขนาดนั้น วันนั้นที่ฉันชนะได้เงินก็ต้องยกความดีความชอบให้คุณเตชินี” เตชินีรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเห็นได้ชัดว่ายังปรับตัวกับสถานการณ์นี้ไม่ได้ ดนพมองออกว่าเตชินีตื่นเต้นพลันยื่นมือไปจับมือของเตชินีไว้ตบที่มือเธอเบาๆ “ไม่เป็นไร คนกันเองทั้งนั้น” ชยานีหรี่ตาชำเลืองไปมองโสวัณณ์เห็นโสวัณณ์ก็ไม่มีท่าทีอะไร เธอจึงโล่งอก ถอนหายใจออกมา ในใจคิดว่าโสวัณณ์ดวงไม่ดีนักเรื่องความรัก มักจะไม่สมหวังชอบคนที่มีเจ้าของอยู่แล้วเหมือนมาผิดที่ผิดเวลา “คนนี้คือพี่สะใภ้คุณรู้จักแล้ว คนนี้คือโสวัณณ์น้องสาวของพี่สาม อีกคนนั้นคือคุณธนิดา” ดนพแนะนำให้เตชินีรู้จักกับทุกๆคน เตชินีทักทาย “ฉันรู้สึกดีใจมากค่ะ ที่ได้รู้จักพวกคุณ” “คุณชายดนพ วันนี้ตั้งใจจะแนะนำให้พวกเรารู้จักกันอย่างเป็นทางการหรือคะ” ชยานีเคาะลงที่บนโต๊ะ “ถ้าอย่างนั้นอาหารมื้อนี้ฉันไม่ควรจะเป็นคนเลี้ยงใช่ไหม”