ตอนที่ 352 ลองพนันกับฉันดูไหมล่ะ

ต๭นที่ 352 ลองพนันกับฉันดูไหมล่ะ โดยปกติแล้วดนพเป็นคนที่ไม่ว่าจะทำอะไรนั้นก็นับว่าเป็นคนที่สะเพร่าเลยคนหนึ่ง แต่ในวันนี้นั้นเขากลับมาความละเอียดเป็นพิเศษ เพราะในช่วงเวลาแค่แปบเดียวเขาก็สามารถสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเตชินินั้นไม่ปกติเหมือนทุกครั้ง ดังนั้นเขาจึงทำทุกอย่างเพื่อที่จะรักษาความรู้สึกของเตชินิ แต่ก่อนนั้นในการทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน คนที่พลอดรักกันต่อหน้าผู้คนนั้นจะเป็นคู่ของนิธานและชยานี แต่ในนี้กลับเปลี่ยนไป กลายเป็นคู่ของดนพและเตชินิแทน ดนพปลอกเปลืองกุ้งไปด้วยพลางกับเตนิชิไปด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น หลายๆคนเห็นเช่นนั้น ก็เบะปากและถอนหายใจออกมา “คิดไม่ถึงเลยนะดนพจะมีวันนี้ ดูจากท่าทางแล้ว คนโสดเป็นหมาหัวเน่าต้องลดหายไปอีกคน!” เฉลิมพลยกแก้วเหล้าขึ้นมา แล้วกระแทกเบาๆไปที่นิธูร “ใช่ไหมนิธูร!” นิธูรหรี่ตาลง และเกลือกตามองไปมองที่เฉลิมพล “ดูเหมือนว่า....นายมันก็จะไม่ใช่คนโสดเหมือนกันแล้วหนิ” เฉลิมนิ่งไปนิดหน่อย จากนั้นก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของนิธูรต่างก็จับจ้องมองไปที่เฉลิมพล ก็พบว่ามือข้างหนึ่งของเขานั้นกำลังถือเหล้าองุ่นแดง และมืออีกข้างหนึ่งของเขานั้น......อยู่ที่ด้านหลังของธนิดา ราวกับว่าต้องการจะประกาศอำนาจและความเป็นเจ้าของ เมื่อธนิดาถูกทุกคนจ้องมองนั้น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ และรีบพูดออกมาว่า “คุณนิธูรคะ เรื่องแบบนี้จะพูดสุ่มสี่สุ่มห้าไม่นะคะ” “อ้อ...หรอครับ” นิธูรขมวดคิ้ว “แล้วเมื่อกี้ผมได้พูดอะไรแล้วหรอครับ” ธนิดาตกตะลึง และคิดได้ว่าสิ่งที่นิธูรพูดออกมานั้นมันไม่ผิดจริงๆ และอีกอย่างการที่เธอรีบปฏิเสธเมื่อกี้ไปนั้น มันเป็นเหมือนการที่เธอยอมรับและสารภาพมันออกมาเองไม่ใช่หรอ ชยานีไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ขมวดคิ้วเบาๆ บนใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรมากมายออกมา แต่บังเอิญว่าธนิดานั้นเป็นเพื่อนกับชยานีมานาน การที่ชยานีมีท่าทีแบบนี้ มันทำให้ธนิดารู้ว่าชยานีไม่ได้ยินดีสักเท่าไหร่นักกับเรื่องระหว่างเธอกับเฉลิมพล จริงๆแล้วก็ไม่ได้กล่าวโทษอะไรชยานี เพราะแม้กระทั่งตัวเธอเองก็ยังรู้สึกว่า เรื่องราวระหว่างเธอกับเฉลิมพลนั้นเป็นเหมือนการเล่นเกมด้วยกันเฉยๆ และคนที่คอยบงการในเกมนี้ก็คือเฉลิมพลนั่นเอง และเธอก็เป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของเฉลิมพลเท่านั้น ตำแหน่งความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฉลิมนั้นไม่ค่อยเหมือนกันกับความสัมพันธ์ระหว่างชยานีและนิธาน เพราะสำหรับนิธานแล้วนั้นเขารักและหวงแหนชยานีจริงๆ แต่สำหรับความรู้สึกของเฉลิมพลที่มีต่อเธอนั้น มันก็เหมือนการล่าเหยื่อเท่านั้นเอง “เอ่อ....ที่คุณนิธูรพูดออกมามันไม่ใช่ความหมายแบบนั้นหรอกหรอคะ” ธนิดาพูดไปพลางยิ้มไปด้วย เพราะยังไงเธอก็รู้ว่าผู้คนในกลุ่มนี้ชอบหยอกล้อกันเรื่องความรัก และอีกอย่างคำพูดพวกนี้มันก็แค่การพูดแซวหยอกล้อทั่วไปเฉยๆเท่านั้นเอง “ฉันก็แค่รู้สึกว่า ระดับคุณเฉลิมพลแล้วนั้น คงจะมีสายตาที่เฉียบคม คงจะมองอะไรได้อย่างดีเยี่ยม เพราะฉะนั้นเขาคงไม่มามองฉัน หรือคิดอะไรกับฉันแบบนั้นหรอกค่ะ จริงไหมคะ คุณเฉลิมพล! ” ธนิดามองไปทางเฉลิมพล ในดวงตาคู่นั้นไม่อาจตีออกมาเป็นความหมายใดๆได้ มันช่างเป็นแววตาที่ลึกลงไปเสียจริง จริงๆแล้วมันมีความรู้สึกผิดในการที่ทิ่มแทงออกไปเช่นนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่า แต่บรรยากาศรวมถึงอารมณ์ความรู้สึกของเฉลิมพลนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยเหมือนเดิมสักเท่าไหร่ ก็แค่ตอนนี้เหมือนโดนลูกศรทิ่มแทงเข้าไปที่อก แต่ธนิดานั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก “คุณนิธูรก็เห็นนะคะ มุมมองที่คุณเฉลิมพลมีให้กับฉันนั้นมันไม่ควรที่จะถูกรักหรอกค่ะ ควรถูกมองข้ามมากกว่า” “ฉันขอพูดอะไรหน่อยนะคะ ทำไมจะต้องจับคู่ให้กับคนนั้นคนนี้ด้วยค่ะ” โสวัณณ์พูดกับคนอื่นๆขึ้นมา คงเป็นเพราะเธอเห็นว่าบรรยายนั้นเริ่มไม่ปกติเท่าๆไหร่ “ฉันคิดว่า ถึงแม้ว่าพี่เฉลิมพลจะมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาขนาดไหน แต่ก็คงพี่เขาไม่ได้มากหรอกค่ะ” โสวัณณ์ส่ายหัวไปมา “และยิ่งถ้าฉันเป็นพี่ธนิดานะคะ ฉันคงไม่เอาเด็ดขาด” เฉลิมพล “……”เขาเคาะเบาๆไปที่โต๊ะ มองพร้อมกับยิ้มไปทางโสวัณณ์ “พวกเธอมาพูดพิพากษ์วิจารณ์ฉัน อย่างกับฉันตายไปแล้วและไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้!” โสวัณณ์ขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะว่าพี่นั่งอยู่ตรงนี้ไงคะ ฉันจึงตั้งใจพูดแบบนี้ออกมา!” โสวัณณ์พูดออกมาอย่างตั้งใจ “พี่เฉลิมพลคะ ฉันรู้นะคะว่าพี่หน้าตาดี เอ่อ ถ้าเทียบกับพี่ชายของฉันแล้วนั้น อาจจะด้อยกว่าเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าผู้ชายหลายๆคนในประเทศนี้ และพี่ก็เป็นคนที่เก่งมีความสามารถมากมาย คงจะไม่มีคนที่เหมาะสมและคู่ควรกับพี่เท่าไหร่หรอก!” “แต่พี่คะ.....นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่พี่จะสุรุ่ยสุร่ายหรือทำอะไรก็ได้ตามใจ” โสวัณณ์ถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่ากำลังเสียใจกับสิ่งเหล่านี้ “พี่เฉลิมพลคะ ถึงแม้ว่าพี่จะเกิดมาแล้วมีอะไรหลายๆเพียบพร้อม มีผู้หญิงรายล้อมมากมาย แต่พวกเธอก็คงจะทนกับนิสัยแบบนั้นของพี่ไม่ไหวหรอกนะคะ! ฉันบอกพี่เลยนะคะว่า ผู้หญิงต่างๆที่อยู่กับพี่ในตอนนี้ ก็เพราะเห็นว่าพี่นั้นมีเงิน ไม่ใช่เพราะรักพี่ด้วยหัวใจที่แท้จริง!” “พี่เฉลิมพลคะ ตอนนี้พี่ก็อายุสามสิบกว่าๆแล้วนะคะ พี่ลองมองดูพี่ใหญ่ และมองที่พี่นิธูร เอ่อ..... ถ้าอย่างนั้นขอละพี่นิธูรไว้ก่อนนะคะ เพราะพี่เขายังไม่แน่นอนสักเท่าไหร่” โสวัณณ์พูดด้วยสายตาที่ตกตะลึง ทั้งเฉลิมพลและนิธูรนั้นรู้สึกตุบๆๆที่หน้าผาก จากนั้นโสวัณณ์ก็พูดต่อ “ในตอนนี้ผู้หญิงดีๆเหลือไม่เยอะแล้วนะคะ พี่เฉลิมพลคะ ตอนนี้พี่ก็อายุเยอะแล้วนะคะ ถ้าต้องการจะหาผู้หญิงที่ไม่ได้รักแค่เงินของพี่ รักพี่ด้วยหัวใจนั้น มองข้ามเรื่องอายุ ในจะนิสัยที่แย่ๆของพี่ ฉันคิดว่าคงยากมากที่จะหาได้ค่ะ” “นิธานท่านพี่สาม! น้องสาวของพี่นั้น ไม่คิดจะจัดการอะไรหน่อยหรอ” เฉลิมพลขมวดคิ้ว และเคาะไปที่โต๊ะ “ยัยเด็กนี่ปากเป็นแบบนี้ พี่ไม่กลัวว่าเธอจะขายไม่ออกหรอ” นิธานขมวดคิ้ว และจิกยิ้มไปที่มุมปาก “ฉันกลับรู้สึกว่าดีนะ ” เฉลิมพล “……” “นิธูร นายคิดว่าไง ยัยเด็กนี่บอกว่านายนั้นโสดเป็นหมาหัวเน่า” “พี่นิธูรของฉันนั้นอายุยังน้อยอยู่ เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน และไม่มีเรื่องซุบซิบนินทา และยังไม่มีเรื่องฉาวๆ อดีตแย่ๆ ที่เขายังไม่มีแฟนตอนนี้นั้นก็เพราะหายังหาไม่เจอเฉยๆ” โสวัณณ์พูดอย่างออกมาอย่างดูถูก “เฮ้ย ยัยเด็กโง่! เธอจงใจเกินไปนะ” เฉลิมพละกำลังจะโจมตีเธอ แต่คนที่อยู่ตรงกลางนั้นคือธนิดา เพราะฉะนั้นเฉลิมพลจึงแค่พูดเฉยๆ ไม่ได้คิดที่จะลงมือทำจริงๆ แต่โสวัณณ์กลับรีบหลบหนีด้วยความเร็ว และรีบดึงมือของธนิดาออกมา ไปหลบอยู่ในตัวของธนิดา “พี่ธนิดาคะ ปกป้องฉันด้วยค่ะ!” เฉลิมพล “……” สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ธนิดามองไปที่ดวงตาของเฉลิมพล จังหวะหัวใจของเธอเต้นรัวจนไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้ เธอรีบหลบสายตาด้วยความรวดเร็ว เม้มปากลง และมีท่าทีเคอะเขิน และยังพูดออกมาว่า “นี คุณเฉลิมพลแค่ล้อเธอเล่นเฉยๆ” “ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าเขานั้นจะตีหรือไม่ตีฉัน ชายแกที่โดนแย่เข้าไปในบาดแผล และยังไปเหยียบหางของเขาอีก” “โสวัณณ์!” นิธานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เมื่อโสวัณณ์ได้ยินทันใดนั้นก็รีบกลับที่นั่งทันที และไม่เปิดปากพูดอะไรออกมาอีกเลย ชยานีเห็นเช่นนั้น ก็ปากจู๋ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “พอแล้วๆ นียังเด็กอยู่นะคะ ก็แค่พูดเล่นออกไปเท่านั้น คุณจะเคร่งเครียดไปทำไมกันคะ” ชยานีรีบกู้สถานการณ์ และมองไปทางโสวัณณ์ “นี เธอก็เหมือนกันนะ ถึงแม้เฉลิมพลจะเป็นคนแบบนั้นจริงๆ เธอก็ไม่ควรจะพูดออกมาแบบนั้น!” เฉลิมพล “……” ธนิดา “……” โสวัณณ์ “……” …… นิธาน“……”คุณหญิง! ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่ต้องพูดขวานผ่าซากออกมาก็ได้นะ ไม่เห็นหน้าของเฉลิมพลหรอ ตอนนี้สีหน้าของเขานั้นแทบจะดูไม่ได้เลย โชคดีที่เฉลิมพลนั้นไม่ใช่คนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นสักเท่าไหร่ “ผู้หญิงแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เนี่ยแตะต้องไม่ได้จริงๆ” นิธานจิกยิ้มที่มุมปาก “นายก็ชมเกินไป!” ยังพูดต่อว่า “บ้านของพวกเราเอง ฉันยังแตะต้องไม่ได้เลย!” ทุกคน “……” ตลอดการทานอาหารนั้น ชญาภาที่นั่งอยู่ทางด้านนิธูรนั้นมีท่าทีที่ไม่เป็นตัวเองแบบสุดๆ ถึงแม้ทุกคนจะกำลังพูดคุยกัน แต่ชญาภากลับพยายามที่จะเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ ในตอนที่ทุกคนกำลังพูดคุยถกเถียงกันอย่างครื้นเครง คิดไม่ถึงเลยว่าแม้แต่คำพูดเดียวของชญาภาเธอก็เอ่ยปากออกมา ท่าทีของเธอมันช่างแตกต่างจากทุกๆครั้งเสียเหลือเกิน คนอื่นอาจจะไม่รู้สึกหรืออาจจะดูไม่ออก แต่ชญาภานั้นนั่งอยู่ที่ด้านข้างของนิธูร และเขาก็เอาแต่หันหน้ามามองเธอ ในตอนที่เขาหันมาทางด้านเธอนั้น ได้ยินชญาภาเปิดปากพูดออกมา ความรู้สึกที่เคยคุ้นเคยก็กลายเป็นคนแปลกหน้า เขารู้สึกแปลกอย่างบอกไม่รู้ ทำไมจู่ๆในตอนนั้น ชญาภาคนที่เขาเคยคุ้นเคย กลับไม่ใช่คนเดิมอีกเลย ก่อนหน้านั้นชญาภาและเขาเคยมานัดพบเจอกันบ้าง นิธูรเองก็นับว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่งของชยานีเช่นกัน แต่ทำไมในวันนี้ คนๆเดียวกันแท้ๆ คนที่เคยทำให้เขารู้สึกประทับใจ และทำให้เขารู้สึกดีนั้นมันหายไปไหน เขาเริ่มไม่เข้าใจ จับต้นชนปลายไม่ถูก จริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาจ้องเขม่นไปที่ชญาภา มองด้วยสายตาที่คุ้นเคยเหมือนที่เขาเคยทำ นี่เป็นครั้งแรกที่นิธูรจ้องชญาภาอย่างใกล้ชิด มองชญาภาอย่างใกล้ๆ แม้แต่กลิ่นกายของเธอก็ไม่เหมือนเดิม นิธูรขมวดคิ้วมากกว่าเดิม เขารู้สึกไม่สบายใจกับความรู้สึกแบบนี้ เขาไม่ได้มีความคิดเห็นใดๆกับชญาภา ซึ่งในความเป็นจริงนั้น สำหรับเขาแล้วชญาภาก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าอะไร แต่ทำไมวันนี้เขาถึงได้ใส่ใจและสนใจในตัวเธอนักนะ “เฮ้！ดูสิคะ” ชยานีขยับแขนกระทบไปที่แขนของนิธาน มือน้อยๆของเธอที่อยู่ใต้โต๊ะหยิบแขนเสื้อของนิธานอย่างไม่หยุดนิ่ง นิธานมองไปทางนิธูร “คุณรู้สึกไหมคะว่า วันนี้นิธูรดูแปลกไป” นิธานหรี่ตามอง มองแล้วมองอีกจากนั้นก็รีบเก็บสายตา และลูบที่มือของชยานี “เรื่องราวของคนอื่นเนี่ย เธอเอามาใส่ใจตัวเองขนาดนั้นเลยหรอ” นิธานย้อนถาม น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยการตำหนิและน้อยใจ ชยานีหายหน้าไปแบบจนปัญญา เธอรู้สึกว่าในบางครั้งนิธานก็แสดงท่าทีที่ออกมาไม่ต้องจากเด็กสามขวบเท่าไหร่นัก เธอแค่มองไปที่นิธูรแวบเดียวเท่านั้น ผลปรากฏว่านิธานกลับรู้สึกหึงหวง นี่มันเกินไปหรือเปล่า! “ฉันให้คุณดูที่นิธูรและชญาภา คุณรู้สึกเหมือนฉันไหมคะว่า สองคนนั้นเขากำลังเล่นอะไรกันอยู่” นิธานขยับเข้าไปที่ใกล้ๆหูของชยานี ลบหายใจที่ร้อนผ่าวอยู่ที่ข้างหูของเธอ ชยานีอดที่จะสั่นออกมาไม่ได้ “ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินะ เจ้านิธูรคนนั้น ถ้าหากว่าสนใจในฝ่ายตรงข้ามจริงๆ ป่านนี้ก็คงจะทำอะไรบางอย่างไปแล้ว” อย่าคิดว่านิธูรที่ดูภายนอกนั้นเป็นคนที่อบอุ่น ดูอ่อนน้อมถ่อมตนแต่เพียงอย่างเดียว เพราะในเรื่องของธุรกิจแล้วนั้นกลับคนละอย่างกันเลย เขาเป็นคนที่ทำอะไรว่องไว และฉวยทุกโอกาสเอาไว้จากนั้นก็จะรีบลงมาภายในเวลาต่อมา ในด้านนี้ทั้งนิธูรและนิธานช่างเหมือนกันไม่มีผิด ก็เหมือนกับสิ่งที่นิธานทำต่อชยานี หลังจากที่เขามั่นใจในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อชยานีแล้วนั้น เขาก็จะทำทุกวิถีทาง ต่อให้ชยานีอาจจะไม่ได้สนใจเขาก็ถาม แต่เขาไม่มีทางจะปล่อยมืออย่างง่ายๆ และนิธูรเองก็เป็นคนประเภทนั้นเช่นกัน ถ้าหากว่าเขารู้สึกสนใจในตัวของชญาภาแล้วจริงๆ เขาไม่มีทางที่จะนั่งอยู่เฉยๆอย่างแน่นอน “มาพนันกับฉันไหมล่ะคะ” เพราะชยานีไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอเองเป็นผู้หญิง และผู้หญิงทุกคนนั้นจะมีสัมผัสที่หก และมันมักจะถูกต้องเสมอ ก่อนหน้านั้นนิธูรอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับชญาภาเป็นพิเศษ และอาจจะดูไม่ออกว่านิธูรนั้นสนใจในชญาภา แต่ก่อนหน้านั้นที่ชญาภามองที่นิธูรนั้นกลับเต็มไปด้วยสายที่เปล่งประกาย แต่ในวันนี้นั้น ชญาภาดูเหมือนว่าจะกลัวนิธูร เธอคอยหลบสายตานิธูรเสมอ เป็นไปได้ว่า เรื่องราวระหว่างเขาสองคนนั้นอาจจะเกิดอะไรขึ้นโดยที่เราไม่รู้ ในสมองของชยานีนั้นกลับมีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา เธอกระซิบไปที่หูของนิธาน “ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเรามาพนันกันไหมล่ะคะ”