ตอนที่ 353 ธนิดา เธอคือคนของเฉลิมพล

ต๭นที่ 353 ธนิดา เธอคือคนของเฉลิมพล นิธานหรี่ตาลงอย่างลุ่มลึก “พนันอย่างไรดีล่ะ” “เอ่อ......ถ้าอย่างนั้นก็......” “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าทุกคนต่างก็นั่งอยู่ที่นี่ พวกเธอสองคนจะมากระซิบงับหูกันไปๆมาๆทำไมสองคน ทำเหมือนกับไม่มีคนอื่นอยู่ตรงนี้นั่นแหละ” เฉลิมพลเคาะลงไปที่โต๊ะ ยิ้มอย่างกวนๆไปที่ชยานีและนิธาน สายตาอันแหลมคมของเขาจ้องมองมา “ฉันก็แค่ได้ยินพี่สะใภ้พูด........” “อ้อ ฉันพูดว่าอากาศของวันนี้ช่างดีเสียจริงๆ การทานอาหารในวันนี้ไม่สามารถปิดปากของเฉลิมพลไว้ได้เลยเนอะ” ชยานีรีบตัดบทของเฉลิมพล เฉลิมพลได้ยินเช่นนั้น ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างดัง มองชยานีด้วยสายตาที่ลุ่มลึก จากนั้นก็ค่อยๆพยักหน้า “พี่สะใภ้ การพนันมันเป็นส่วนหนึ่งของฉันเลยนะ............ถ้าอย่างนั้นฉันกับพี่สะใภ้ก็.........” ชยานีขมวดคิ้ว ในใจได้แต่คิดว่าทำไมประสาทสัมผัสหูของเฉลิมพลนั้นถึงได้ดีแบบนี้ เขาก็อยู่ตั้งไกลไม่ใช่หรอ นิธูรกระแอ่มไอออกมา มองเฉลิมพลด้วยสายตาที่เคร่งขรึม “กลัวว่าโลกใบนี้จะไม่วุ่นวายหรอไง” ชยานี “……” เธอมองนิธานไปด้วยสายตาที่รู้สึกผิด และยิ่งมองเห็นสายตาที่นิธูรมองมาที่เธอนั้น สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วย.....และยังเต็มไปด้วยความรู้สึกที่จนปัญญา ชยานี“……” เธอยังคงไม่พูดอะไรออกมา น่าขายหน้าจริงๆเลย ความรู้สึกของเธอบอกว่าไม่ใช่เพียงแค่เฉลิมพลเท่านั้นที่ได้ยิน แต่ในที่นี้มีใครได้ยินอีกนะ ชญาภาหรอ...... ชยานีเงยหน้ามองชญาภา ก็พบว่าในขณะที่ทุกคนกำลังพูดจาวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่นั้น จิตใจชญาภากลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ชญาภา” “ห้ะ ว่าไงหรอ” ชญาภาเงยหน้าขึ้น มองชยานีด้วยท่าทีมึนๆงงๆ “ปาลี เธอเรียกฉันมีอะไรหรือเปล่า” ชยานีส่ายหัวไปมา “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ชญาภา เธอมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าในการทานอาหารมื้อนี้ ชญาภาดูทานไม่ค่อยสนุกสนานและมีความสุขสักเท่าไหร่ จิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งที่ในวันนี้เธอก็ไม่ได้มีงานอะไร ชยานีอดเป็นห่วงชญาภาไม่ได้ว่าเธอนั้นกำลังมีปัญหาอะไรหรือเปล่า “เป็นเพราะช่วงนี้ยุ่งมากใช่ไหม ก็เลยเหนื่อยใช่หรือเปล่า” ชญาภาส่ายหัวไปมา “ป่าวหรอก พอดีเมื่อกี้ฉันกำลังคิดถึงเรื่องอื่นๆอยู่” ชญาภาเงียบไปครู่หนึ่ง “ขอโทษนะปาลี พอดีวันนี้ฉันมีธุระต่อนิดหน่อย ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” “โอเค” ชยานีก็พอมองออก ในตอนนี้ที่ชญาภาอยู่ที่นี่หัวใจของเธอดูไม่เป็นสุขเอาเสียเลย เพื่อเป็นการไม่ทำให้เธอลำบากใจ และเพื่อเป็นการไม่รบกวนเวลาของเธอ ชยานีก็ไม่บังคับหรือรั้งเธอไว้ “ถ้าอย่างนั้น.....ให้ฉันไปส่งเธอไหม” “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปเองได้” ชญาภารีบปฏิเสธออกมา “ฉันไปเองได้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็.......ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ วันนี้ฉันมีธุระจริงๆ ฉันขอตัวกลัวก่อน เอาไว้มีโอกาสฉันจะเลี้ยงอาหารทุกคนเป็นการชดเชยนะคะ” ชญาภารีบลุกขึ้นและเดินจากไป ชยานีและธนิดามองตากัน และค่อยๆเหลือบมองไปที่นิธูร “ฉันเองก็มีธุระเหมือนกัน” เขาพูดต่อ “คุณชญาภา หรือถ้าอย่างนั้นให้ผมไปส่งคุณไหม” ชญาภาได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่นไปทั้งตัว และรีบปฏิเสธทันที “ไม่เป็นไรค่ะคุณนิธูร ฉันไม่อยากรบกวนเวลาของคุณเท่าไหร่ คือฉัน.....คุณนิธูรคะ นี่คุณกำลังจะทำอะไรหรอคะ” ชญาภาโดนนิธูรดึงแขนไว้ และโดนนิธูรพาออกไปด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจ ทุกๆคน “……” ชยานีมองไปที่นิธาน “ฉันบอกแล้วใช่ไหมล่ะค่ะ” สายตาของนิธานแสดงความตกตะลึงออกมาอย่างชัดเจน เขาคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆนิธูรจะมาฉีกหน้าเขาแบบนี้! แต่การตอบสนองของนิธูรในวันนี้นั้นไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ เพราะปกติเขาไม่ใช่คนที่ดูคนอื่นไม่ออก และในช่วงนี้เขาแทบจะคิดและเดาไม่ได้กับความรู้สึกที่นิธูรมีต่อชญาภานั้นคืออะไร หรือว่าเขาอาจจะมองผิดไปจริงๆ “เป็นอย่างไรล่ะค่ะ ฉันก็บอกแล้วไงคะว่า นิธูรเนี่ยต้องรู้สึกบางอย่างกับชญาภาอย่างแน่นอน พวกเขากำลังเล่นอะไรกันอยู่ไม่รู้” “คุณภรรยาครับ” นิธานรู้สึกจนปัญญา และจิ้มๆไปที่จมูกของชยานี “สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารสิ มันก็แค่บังเอิญกับการที่นิธูรทำแบบนี้แล้วมันเข้าทางกับสิ่งเธอพูดออกมาพอดี” “อ้อออออ!” ชยานีพยักหน้า เธอลากน้ำเสียงออกมากยาวๆ “บังเอิญหรอคะ บังเอิญก็บังเอิญค่ะ และมันจะต้องบังเอิญแบบนี้อีกสักกี่ครั้งหรอคะ ที่พูดแบบนี้เพราะอยากจะกลับคำใช่ไหมล่ะค่ะ” นิธานจนปัญญา “โอเคๆ ฉันยอมแพ้แล้วก็ได้ เธออยากได้อะไรล่ะ” “ฉันไม่ได้อะไรหรอกนะคะ! และฉันก็ไม่ได้ต้องการให้คุณมายอมแพ้ฉัน ถ้าหากว่าพวกเขากำลังเล่นอะไรกันอยู่จริงๆ แน่นอนว่าคนที่ชนะก็คือฉัน แต่ถ้าพวกเขาไม่ได้เล่นอะไรกัน นั่นก็แสดงว่าฉันแพ้ค่ะ” “อื้ม แล้วกำหนดระยะเวลาถึงเมื่อไหร่กันล่ะ” นิธานอารมณ์ดีจึงอยากจะเล่นเป็นเพื่อนชยานี “ระยะเวลา.....นี่ยังต้องมีการกำหนดระยะเวลาด้วยหรอคะ แล้วถ้าเกิดว่าในช่วงระยะเวลาที่เรากำหนดแล้วพวกเขายังไม่ได้อยู่ด้วยกันล่ะค่ะ” ชยานีถามออกมา “ไม่ได้ค่ะ แบบนี้ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมเลย” “ไม่มีอะไรที่ไม่ยุติธรรมทั้งนั้นแหละ สามเดือนเท่านั้น ระยะที่กำหนดก็คือสามเดือน ถ้าภายในสามเดือนนิธูรไม่ได้ชญาภามาครอบครอง คนที่แพ้ก็คือเธอ! ” “จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไรกันคะ แค่สามเดือนเอง บางทีพวกเขาอาจจะยังไม่เข้าใจกันและกันก็ได้นะคะ” ชยานีพูดประท้วงออกมา “ระยะเวลาแค่สามเดือน มันน้อยเกินไปค่ะ” “อ่าห้ะ ถ้าอย่างนั้นเธอคิดว่าต้องนานขนาดไหนล่ะ” นิธานยิ้มออกมาเป็นเส้นๆ “เธออย่าลืมไปนะว่า เรื่องระหว่างเราสองคน ก็เหมือนว่าจะไม่ถึงสามเดือนนะ เธอก็ถูกฉันคว้ามาได้” ชยานี “……” เกลือกตาไปมา ครั้งแล้วครั้งเล่า “พูดอะไรไร้สาระ ก็เห็นชัดๆอยู่ว่าสามปี ไม่ใช่สิ สี่ปี! เป็นเพราะคุณเองต่างหากที่ไม่ยอมมองฉันเลย และมาพูดอะไรว่าคว้าฉันมาได้ ฉัน........” “โอเค เป็นฉันเองที่ผิด” นิธานรีบออกตัวรับผิดทันที “ก็ถ้าภายในสามเดือนนิธูรยังคว้าชญาภามาไม่ได้ นั่นก็หมายความว่าเขาไร้น้ำยาสิ้นดี แบบนั้นฉันเป็นคนแพ้เองก็ได้ โอเคไหม” ชยานี“……” นี่คือการดำเนินการแบบไหนกันนะ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ก็คือว่าเธอชนะอย่างนั้นหรอ “คุณนิธานคะ คุณทำแบบนี้มันไม่เป็นการแสดงความรักจนทำร้ายจิตใจคนอื่นไปหน่อยหรอคะ” สายตาของธนิดามองไปทางนิธานอย่างหยอกล้อ โสวัณณ์รีบพูดขึ้นมา “โอ้ยๆๆ พี่ใหญ่ของฉันนะคะ ไม่ว่าจะทำอะไรให้พี่สะใภ้ก็ตาม ทุกๆนาทีนั้นก็เป็นช่วงเวลาแห่งความรักเสมอรัก เป็นเหมือนตำรารักเลยหล่ะค่ะ” เฉลิมพลทำเสียงแหวะๆออกมา “พี่ใหญ่ของเธอเป็นแบบนี้ก็แค่ช่วงแรกของความรักนั่นแหละ โปรโมชันดีๆนั่นเอง ” โสวัณณ์ “……” หรี่ตามอง และกวาดสายตาไป “ส่วนพี่นะหรอ ตำราหลอก!” ชยานี“……” ทำเสียงกลั้นเอาไว้ เพราะเธอเกือบที่จะพ่นน้ำออกมา “โอเคๆพอได้แล้วนะนี ฉันคิดว่าวันนี้เธอกระตุกหนวดเสือไปหลายรอบแล้วนะ ฉันเกรงว่าพี่ชายของเธอก็อาจจะช่วยเธอไว้ไม่ได้แล้ว” โสวัณณ์แลบลิ้นออกมา ทำท่าทางล้อเลียนเหมือนผีน้อย “พี่เฉลิมพลไม่มีทางที่จะแกล้งคนที่อายุน้อยกว่าหรอกค่ะ เพราะฉันยังเด็กอยู่เลยนะคะ” “อื้ม ใช่ นักศึกษามหาลัยคนหนึ่ง ที่จะจบหลับสูตรทารกยักษ์ เป็นเด็กไม่รู้จักโตสักที! ” โสวัณณ์ “……” “แบบนี้ไงคะถึงยังได้โสดอยู่ พี่เฉลิมพลค่ะ.......พี่ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายตลอดไปแน่ๆเลยค่ะ พี่เป็นแบบนี้ คงจะไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบพี่แน่นอน! ” คนกลุ่มนี้ได้นั่งหัวเราะเฮฮากันอย่างสนุกสนานจนในตอนสุดท้ายดนพกับเตชินิก็ได้ขอตัวกลับไปก่อน ชยานีกับนิธานและยังมีโสวัณณ์นั้นได้กลับไปด้วยกัน และแน่นอนว่าคนที่เหลืออยู่ก็คือเฉลิมพลและธนิดา เดิมทีชยานีนั้นอยากจะไปส่งธนิดา แต่ธนิดายังยืนยันที่จะเรียกแท็กซี่กลับด้วยตัวเอง ชยานีพยายามที่จะเปลี่ยนความคิดเธอ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ หลังจากที่รอให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับ ธนิดาก็ได้โบกมือเรียกรถคันหนึ่ง กำลังเตรียมตัวจะขึ้นรถ แขนของเธอก็ถูกดึงไว้ด้วยแรงมหาศาล และเพียงเสี้ยววินาทีธนิดาก็ได้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนที่มีอุณหภูมิสูง “ทำไมไม่ติดต่อฉันกลับมาเลยล่ะ” น้ำเสียงที่เบาๆของคนหนึ่งได้ลอยเข้ามาที่หูของเธอ คิ้วของเขาได้พกนำความเย็นชามาด้วย ผู้ชายที่เธอกำลังพิงอยู่นั้น ใบหน้าอันใหญ่ๆของเขาได้เบิกตากว้างออกเพื่อมองที่ดวงตาของธนิดา ธนิดาค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอมองไปที่ชายคนนั้น เธอก็ตกใจจนถึงขีดสุด มือทั้งสองข้างของเธออยู่ที่หน้าอกของชายคนนั้น เธอผลักชายคนนั้นออก แต่ทำไมแรงของผู้ชายและแรงของผู้หญิงถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้ ดูเหมือนว่าแรงของเธอที่มีจะไม่สามารถทำอะไรชายคนนั้นได้เลย ธนิดารู้สึกหมดกำลังใจ เธอกัดปาดตัวเอง ใบหน้าของเธอนั้นซีดเผือด ธนิดาไม่พูดอะไรทั้งนั้น และดวงตาคู่นั้นก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทั้งสองคนต่อสู้กัน โดยที่ไม่มีใครยอมใคร ในที่สุดก็ยังคงเป็นธนิดาที่แรงน้อยกว่า เธอสูดลมหายใจ ไม่หลบสายตา และมีท่าทีที่ไม่พอใจ “ถึงแม้ว่าตัวของฉันจะขายให้คุณไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะซื้อใจของฉันไปด้วย” “เธอพูดว่าอะไรนะ” เฉลิมพลจับที่คางของธนิดา เพื่อบีบบังคับให้สายตาของเธอจ้องมองที่เขาอีกครั้ง ลมหายใจอันโหดร้ายของเขาทำให้ธนิดารู้สึกที่จะยอมรับมัน จนทำให้เธอเริ่มหายใจไม่ออก มือทั้งสองข้างของเธอกำหมัดไว้แน่น และถลึงตาใส่เขา “หรือว่าฉันพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นหรอ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเราทั้งสองคนก็ได้คุยกันเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่คุณได้ตัวฉันไป เรื่องระหว่างเรามันก็แค่การแลกเปลี่ยนเท่านั้น” เธอมีท่าทีที่ดื้อดึง ทุกครั้งที่พูดเรื่องที่ทำให้เธอต้องละอายใจนั้น ตัวของเธอก็จะค่อยๆสั่นไหวด้วยความอัปยศอดสู “คุณอยากได้ตัวฉัน ฉันก็ให้คุณไปแล้วไงคะ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมาทำให้ฉันอับอาย และขายหน้าต่อหน้าเพื่อนของฉัน หรือต่อหน้าคนอื่นๆ” “อับอายนั้นหรอ” เฉลิมพลหรี่ตามอง สายตาคู่นั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นมืดมน เขามองธนิดาด้วยสายตาที่เย็นชา “อ่อ！ เยี่ยมจริงๆ ที่แท้ในสายตาของเธอแล้ว ฉันกำลังทำให้เธอต้องรู้สึกอับอาย เธอกำลังจะบอกว่าในใจของเธอนั้น แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีฉันอยู่ในนั้นเลยนะหรอ” “ใช่!” ธนิดาเผชิญหน้ากับเฉลิมพลโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัวแต่อย่างใด แววตาของเธอเริ่มหดตัวลง มือทั้งสองข้างยังคงกำแน่นเพื่อเป็นการเพิ่มกำลังให้กับตัวเอง “นี่มันก็เป็นสิ่งที่คุณต้องการเองไม่ใช่หรอคะ” “คุณผู้หญิง! ชั่วชีวิตของเฉลิมพลคนนี้สิ่งที่เกลียดมากที่สุดก็คือคนที่ฉลาด และเกลียดคนที่อวดฉลาด พวกคนทำตัวสูงส่ง ” เฉลิมพลบีบลงไปอย่างแรงที่คางของธนิดา “ทำไมหรอ เธอรู้สึกว่ามันไม่เป็นธรรมขนาดนั้นเลยหรอ” ธนิดากัดริมฝีปาก มองด้วยสายตาที่ดื้อดึง แสดงออกว่าเธอนั้นจะไม่ยอมอ่อนแอ และจะไม่ยอมเสียน้ำตาต่อหน้าเฉลิมพลเป็นอันขาด “ไม่ต้องรู้สึกไม่เป็นธรรมหรอกนะ ฉันได้ตัวเธอมาแล้ว เธอเองก็ได้รับในสิ่งที่เธอต้องการจากฉันแล้วไม่ใช่หรอไง เราทั้งสองคนก็ได้แลกเปลี่ยนในสิ่งที่ต้องการทั้งคู่แล้วไม่ใช่หรอ” เฉลิมพลพูดออกมาอย่างง่ายดาย สายตาของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยอย่างชัดเจน มันกระโจนเข้าไปในหัวใจของธนิดา ทั้งตัวของธนิดานั้นรู้สึกยากเหลือเกินที่จะยอมรับมัน เหมือนความอัปยศอดสู่ได้แพร่กระจายไปทั่วเรือนร่างของเธอ เธอกัดริมฝีปากด้วยอย่างรุนแรงสุดชีวิต และไม่ยอมเปิดปากออกมา “ธนิดา! เธอจำเอาไว้เลยนะว่า เธอเป็นคนของเฉลิมพล! ไม่ว่าฉันจะให้เธอทำอะไร เธอก็ต้องทำทั้งนั้น ส่วนเรื่องความรู้สึกของเธอนั้น ฉันไม่สนใจ” “เธออย่าลืมนะว่า เธอต้องการการช่วยเหลือจากฉัน! เพราะแม่ของเธอ......... “พอได้แล้ว!” ธนิดาไม่สามารถที่จะทนฟังต่อไปได้อีก กลัวว่าสิ่งที่เฉลิมพละกำลังจะพูดออกมาจากปากเขานั้นจะทำให้คนฟังรู้สึกรับมันไม่ไหว เธอยิ้มออกมาอย่างทรมาน “ฉันผิดไปแล้วค่ะคุณเฉลิมพล ฉันสำนึกแล้วค่ะ！ คุณอยากจะลงโทษฉันอย่างไรก็แล้วแต่คุณเลยค่ะ!”