ตอนที่ 355 ฉันไม่ได้ชอบนาย

ต๭นที่ 355 ฉันไม่ได้ชอบนาย ปาลีรู้สึกเจ็บปวดและตุบๆที่หัว แสงไฟในรถนั้นก็สลัวๆ เมื่อคนขับรถได้เห็นท่าทีแบบนี้ของปาลี เขาก็นึกว่าเธอนั้นกำลังอกหัก “ยัยหนูเอ้ย แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา(หมายถึง สิ่งที่ปรารถนาหรือต้องการนั้นไม่ได้มีเพียงแค่นี้ แต่ยังมีให้เลือกอีกมากมาย) ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆเลย เธอต้องหาผู้ชายที่ดีกว่านี้ได้อย่างแน่นอน” ปาลี“……” เธอเงยหน้าขึ้น เหลือบมองคนขับรถคนนั้นแวบหนึ่ง จิกยิ้มที่มุมปาก “ขอบคุณนะคะคุณลุง!” ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะไม่ได้มีอาการอกหักเหมือนดั่งที่ลุงคิด แต่ในตอนนี้เมื่อมีสักคนหนึ่งที่เข้ามาพูดคุยด้วยนั้นด้วยคำพูดดีๆ มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรอ ปาลีแค่รู้สึกเจ็บปวดเฉยๆ เพราะเธอไม่ใช่ชญาภา และเธอก็ไม่สามารถที่จะเล่นละครได้ ไม่กี่วันมานี้เธอได้ปิดตัวขังตัวเองไว้และดูละครต่างๆที่เกี่ยวกับชญาภา เพื่อที่จะเลียนแบบลักษณะท่าทาง และความเคยชินของชญาภาได้บ้าง ในสุดท้ายแล้วนั้นเธอก็ไม่ใช่ชญาภา และที่มากไปกว่านั้นก็คือชญาภากำลังแสดงอยู่ในละครนั้น ก็ไม่ใช่ตัวตนของชญาภาที่แท้จริง เพราะอย่างนั้นพวกลักษณะท่าทาง และความเคยชินแบบนั้นก็ไม่ได้แสดงออกถึงตัวตนที่แท้จริงของชญาภา และสิ่งที่ทำให้ปาลีรู้สึกยากกว่าเดิมนั้นก็คือ ชญาภาคนนั้นกลับเป็นเพื่อนที่สนิทของชยานี และเพราะเหตุผลนี้มันทำให้เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเจอกับชยานี เวลาก็ผ่านมานานแล้ว ปาลีรู้สึกกังวลใจจริงๆว่าชยานีจะรู้ความจริง เมื่อกลับถึงบ้าน ปาลีก็รีบตะเกียกตะกายขึ้นเตียง ก็ได้ยินเสียงกริ๊งๆ ซึ่งเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ เธอจึงเปิดมองดู คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่โทรมาหาเธอนั้นจะเป็นคุณนายหน้า “ฮัลโหล” “ชญาภา ฉันได้รับเรื่องการถ่ายโฆษณาแทนเธอไปแล้วนะ เอ่อใช่......อีกเรื่องหนึ่งมีหนังสือไม่กี่เล่มถูกส่งมา ช่วงนี้เธอคงจะดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปดูเธอสักหน่อย จะได้ถือโอกาสเอาหนังสือไปให้เธอด้วยเลย เดี๋ยวเธอลองดูเอาเองนะ ว่าอันไหนเหมาะสมกับเธอ เพราะการที่เป็นดารานั้นฉันคิดว่าจะต้องเปิดรับอะไรใหม่ด้วยนะ ถูกไหมจ้ะ เธอดูสิ....นี่เธอพักผ่อนมานานเกินไปแล้วนะ มันจะครึ่งเดือนแล้วนะเธอ ถึงเวลาแล้วนะจ้ะ” ในตอนนั้นปาลีรู้สึกปวดหัวสุดๆ แต่นายหน้าก็ได้เตรียมทุกอย่างไว้ให้เธอหมดแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ใช่ชญาภา แต่ร่างที่เธอใช้อาศัยอยู่ในตอนนี้ก็คือร่างของชญาภา เพียงแค่เพราะว่าสถานะของชญาภานั้นมันช่างยุ่งยากเหลือเกิน และตัวเองเธอนั้นก็ไม่สามารถที่จะแสดงละครได้ “อื้ม วันนี้ดึกมากแล้ว วันพรุ่งนี้ค่อยส่งมาให้ฉันก็แล้วกันนะ” “ชญาภาๆๆ!” “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรอ” ปาลีถามกลับ นายหน้าได้ยินเช่นนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมอยู่ๆชญาภาถึงได้เปลี่ยนเป็นคนที่เย็นชาแบบนี้ หรือเป็นเพราะว่าในช่วงนี้เธอกำลังไม่พอใจในการทำงานของเธอ “เธอกำลังรู้สึกว่าไม่อยากแสดงละครแล้วใช่ไหม” “เปล่าไม่ใช่ วันนี้ดึกมาแล้ว และฉันก็รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย! ” ปาลีรีบตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง กลัวว่าการที่ไม่ระมัดระวังของเธอนั้นจะแสดงอาการบางอย่างออกมาให้นายหน้าได้รู้ เมื่อเธอตัดสายโทรศัพท์ทิ้งแล้วนั้น มันทำให้เธออดโล่งใจไม่ได้ เธอพิงไปที่โซฟาด้วยท่าทีที่อ่อนล้า ในสมองของเธอมีแต่ภาพที่ชยานีและนิธานอยู่ด้วยกัน จริงๆแล้วในตอนแรกนั้นเธอรู้สึกอิจฉาชยานีเป็นอย่างมาก และยิ่งนิธานนั้นเป็นผู้ชายที่เธอหลงรัก ผู้ชายคนนั้นควรจะเป็นของเธอ แต่ปาลีก็รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าหากนิธานควรจะเป็นของเธอจริงๆนั้น ช่วงระยะเวลาสามปีนั้นนิธานก็คงจะหลงรักเธอบ้าง แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้นเลย แต่เพียงแต่ชยานีปรากฏตัวในเวลาเพียงแปบเดียว ความคิดและทัศนคติของนิธานก็ได้เปลี่ยนไป และเธอก็ไม่ได้คิดว่า ความรู้สึกที่นิธานจะมีต่อชยานีนั้นมันจะลึกซึ้งขนาดนี้ ทั้งๆที่เขานั้นได้รู้สถานะที่แท้จริงทุกอย่างของชยานีแล้ว และเขาก็ได้รู้แล้วว่าชยานีนั้นไม่ใช่ปาลี แต่เขาก็ยังคงรักเธอ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน และดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเปลี่ยนไปเลย และในช่วงเวลานั้นเอง นิธานที่ได้อยู่ในใจของเธอนั้นก็ตายจากไปแล้ว ไม่ได้เหมือนผู้หญิงพวกชามา หรือตมมา เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเล่นวิธีสกปรกเหมือนคนพวกนั้น เมื่อรู้อย่างแจ้งชัดว่าเขาไม่ได้รักเธอ เธอก็จะไม่ทำอะไรสกปรกๆ เพื่อลดคุณค่าของตัวเอง และถึงแม้ว่าในตอนนั้นเธอจะรักนิธานแล้วจริงๆ แต่เธอก็ไม่เต็มใจที่จะไล่ตามนิธาน แค่ได้อยู่กับนิธานต่อไป......เธอก็เหมือนยังมีตัวตนอยู่บ้าง แต่เมื่อได้เห็นนิธานและชยานีได้อยู่ด้วยกัน มันช่างมีความสุขแบบเหลือล้น ปาลีก็ได้รู้สึกว่าเหมือนตัวเองตายไปแล้วจริงๆ และนั่นมันก็สมควรแล้วจริงๆ และในวันนี้เมื่อได้พบเจอกับนิธาน ในหัวใจของเธอไม่มีความรู้สึกอะไรอีก เพียงแค่การที่ต้องมาอยู่ในสถานะของชญาภานั้น เธอยังไม่เคยชินจริงๆ และไหนจะยังมีนิธูรอีก...... นิธูร! ผู้ชายคนนี้ ยังคงเป็นเหมือนวิญญาณร้ายที่ตามเธอไม่ยอมเลิกรา ปาลีไม่อาจคลายความกลุ้มอกกลุ้มใจ เธอนอนไม่หลับเลยทั้งคืน เธอกำลังคิดถึงอนาคต......เกี่ยวกับอนาคตของเธอเอง ถ้าหากว่ายังคงสวมบทบาทเป็นชญาภาต่อไป เกรงว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆไม่ได้ และเธอก็ไม่ได้ต้องการที่จะให้มันเป็นความจริง ในเมื่อสรวงสวรรค์เต็มใจให้เธอได้มีชีวิตใหม่อีกครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้เธอก็จะต้องดูแลตัวเองและใช้ชีวิตให้ดีที่สุด เธอได้รับความทนทุกข์ทรมานมาตั้งแต่เล็ก เธอมีความฝันตั้งแต่เด็กว่า อยากทำงานธรรมดาๆเรียบๆง่ายๆ และก็ได้ทำสิ่งต่างๆในเรื่องที่ตัวเองอยากจะทำ หลังจากนั้นก็........ “ติ้งหน่องงงงงงง” เสียงกระดิ่งหน้าประตูหยุดความคิดของปาลี เธอลืมตาขึ้นด้วยความมึนงงๆ ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน รู้สึกไร้วิญญาณมากๆ เธอคิดดีแล้ว.......จะไม่เป็นชญาภา ถึงแม้ชญาภานั้นจะทำงานอยู่ในวงการบันเทิง แต่เธอก็คือปาลี ไม่ใช่ชญาภา! ขอโทษนะ.....ฉันขอโทษจริงๆนะชญาภา มาอยู่ในร่างของเธอ แต่ก็มาทำตามความคิดและทำเรื่องที่เห็นแก่ตัว! เมื่อได้ตัดสินใจแล้ว ปาลีก็รู้สึกโล่งอกและผ่อนคลายขึ้นมา เธอจะต้องสร้างจุดหมายให้กับตัวเอง จากนั้นก็ต่อสู้ฝ่าฟันไปให้ได้ กระดิ่งหน้าประตูยังดังต่อไปเรื่องๆ ปาลีสะบัดผ้าห่มและลงจากเตียง “เช้าขนาดนี้เลยหรอ ทำไมทำแบบนี้กันนะ!” เธอคว้าเสื้อผ้าชุดหนึ่งมาใส่ด้วยความเร่งรีบ ปาลีรีบวิ่งไปที่หน้าประตู “เธอบอกว่าแค่จะเอาสมุดมาส่งให้ฉัน จำเป็นที่จะต้องมาเช้าขนาดนี้เลยหรอ......” ปาลีจ้องมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง ชายคนนั้นได้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ในมือกำลังหิ้วถุงใส่ของใบเล็กๆ ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ที่จมูกของเขานั้นได้ใส่แว่นตาไว้ ชายคนนั้นได้จับที่กรอบแว่นของตัวเอง ยิ้มที่มุมปาด และมองมาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า “อรุณสวัสดิ์!” ปาลี “……” สีหน้าของเธอเปลี่ยนเย็นชา “นายมาที่นี่ทำไม” จากนั้นก็พบว่าชายคนนั้นได้จ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ไม่ปกติ “นายยยย！！” “ปังงงงง!” เสียงปิดประตูดังขึ้น ปาลีปิดประตูอย่างรุนแรง และปล่อยให้นิธูรอยู่ที่ด้านนอกของประตู “ชญาภา! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!” นิธูรคาดคิดไม่ถึงว่าชญาภาจะปิดประตูใส่เขา ถ้าไม่ใช่ว่าเขานั้นสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว ป่านนี้ประตูบานนั้นคงจะกระแทกจนแว่นตาเขาแตกไปแล้ว ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ! เขามันน่ารังเกียจจนทำให้คนอื่นต้องเกลียดขนาดนี้เลยหรอ ยัยผู้หญิงคนนี้จริงเลย มาทำแบบนี้ใส่เขาครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อวานตอนกลางคืนก็ทำแบบนี้ วันนี้ตอนเช้ายังจะทำกับเขาแบบนี้อีก ส่วนปาลีนั้นก็คิดไม่ถึงเลยว่านิธูรจะมาที่นี่แต่เช้าตรู่ และเมื่อได้ก้มมองดูการแต่งตัวของตัวเองนั้น.......เธออยากจะเป็นคนโง่ที่ร้องไห้ออกมาจริงๆ เธอได้ใส่ชุดนอน แถมข้างในเธอนั้นยังโล่งโจ้งไม่ได้ใส่อะไรเลย “โอ้ยยยย.........” ปาลีพูดน้ำด้วยเสียงดุดัน “อยากตายนักหรอไง!” “ชญาภาเปิดประตูเดี๋ยวนี้” นิธูรได้ยินเสียงของปาลีจากด้านใน ก็คิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับปาลี ก็ร้อนใจมากกว่าเดิม “เธอเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ” “หุบปาก！” ปาลีเริ่มจะโกรธขึ้นมาแล้วจริงๆ “นิธูร!!นายช่วยหุบปากหมาๆของนายได้ไหม ฉันรังเกียจจริงๆ!” นิธูร“……” เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ ในสมองของเขายิ่งสะท้อนภาพของหญิงคนนั้นชัดเจนขึ้น คนๆนั้นก็คือ.....ปาลี! ในความทรงจำของเขา ในปีนั้นปาลีก็พูดคำประเภทนี้กับเขา เขาจำได้ดีในครั้งแรกที่เขากลับมาจากต่างประเทศนั้น เพราะว่ามาไม่ทันงานแต่งงานของนิธาน และในตอนแรกเขาก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจพี่สะใภ้ของเขาสักเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นเมื่อได้เห็นเธอที่ทำให้คนต้องเกลียด เขารู้ว่าลึกๆแล้วนิธานนั้นไม่ได้ชอบหรือประทับใจในตัวเธอเลย มันช่างน่าถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีอะไรเช่นนี้ แต่หลังจากนั้น เมื่อเขาได้กลับมาเป็นครั้งที่สอง และได้พบเจอกับเธอที่ไม่ได้มีใบหน้าที่เหมือนเดิม และมันก็คือ....... ปาลี....ปาลี! ทำไมร่างของชญาภาถึงได้สะท้อนเงาของปาลีออกมากันนะ และหญิงคนนั้นที่อยู่ที่บ้าน ก็ไม่มีแม้แต่เงาของปาลีเหลืออยู่ ถึงขนาดนี้......ปาลีที่อยู่ที่บ้านคนนั้นกลับจำเหตุการณ์ที่เคยเจอเขาครั้งแรกไม่ได้เลย และถึงขนาดที่จำไม่ได้ว่าในตอนแรกนั้นเธอรังเกียจเขาขนาดไหน “ชญาภา เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” ปาลีไม่สามารถทนรับได้อีกต่อไป รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร็ว มองตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ก็พบว่าสภาพของเธอเองนั้นแย่มาก ผมกระเซอะกระเซิง ยังไม่ได้ล้างหน้าล้างตา พูดง่ายๆว่า ไม่สามารถรับสภาพตัวเองได้ในตอนนี้ ถึงแม้ว่าใบหน้าใบนี้จะไม่ใช่ของเธอเอง แต่เธอก็รับไม่ได้ที่ตัวเองต้องมาอยู่ในสภาพที่หมองขนาดนี้ หลังจากที่เธอจัดสภาพตัวเองให้ดีขึ้นเรียบร้อย ปาลีก็เดินออกไปเปิดประตู ก็พบว่านิธูรยังคงยืนรออยู่ที่หน้าประตู เธอก็อดเกลือกตามองบนไม่ได้ “นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่” “นิธูร......นี่นายบ้าไปแล้วหรอไง” ในตอนที่นิธูรมองเห็นปาลีเปิดประตูออกมา และทำท่าทางเกลือกตามองบนนั้น เขาถึงกับตกตะลึงจนเผลอปล่อยถุงที่หิ้วหลุดออกจากมือ จากนั้นเขาก็โผล่เข้ากอดปาลี กอดด้วยแรงที่แน่น “นี่เธอจริงๆใช่ไหม” ปาลีตกใจ นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ “อะไรคือฉันจริงๆใช่ไหม ฉันก็ต้องคือฉันสิ” ปาลีถูกนิธูรกอดจนแน่นเกินไป จนทำให้เธอนั้นเกือบจะหายใจไม่ออก เธอจึงกัดฟันของตัวเองและทุบที่หลังจากนิธูร “นิธูร นี่นายกะจะทำให้ฉันตายเลยใช่ไหม” นิธูรได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยๆคลายอ้อมกอด แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยเธอออกไป “ฉันถามเธอ ว่านี่คือเธอจริงๆใช่ไหม” “พูดอะไรไร้สาระ! ฉันก็ต้องเป็นฉันสิ! สมองนายมีปัญหาหรอไง ถ้ามีปัญหาก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลซะ” ปาลีตะเกียกตะกาย แต่ก็ยังไม่สามารถออกจากอ้อมกอดของนิธูรได้ “หนิ! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” แต่นิธูรกลับส่ายหัวปฏิเสธ “เธอลืมไปแล้วหรือยังไง เมื่อวานตอนกลางคืนฉันพูดอะไรกับเธอ” เมื่อวานตอนกลางคืนหรอ “นี่นายเอาจริงหรอ” “แต่ไหนแต่ไรมานิธูรคนนี้ไม่เคยคิดจะพูดเล่น!” นิธูรจ้องมองปาลีอย่างจริงจัง “ชญาภา เธอจำเอาไว้เลยนะ นับจากนี้ไปเธอคือแฟนของฉัน! ” ปาลี “……”เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เธอยื่นมือออกไปแตะที่หน้าผากของนิธูร “นี่นายไม่ได้ป่วยใช่ไหม” นิธูรยิ้มออกมาจากนั้นก็จิกยิ้มที่มุมปาก เขาจับมือของปาลีไว้ “ฉันปกติดี ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเลย” “ไม่! ฉันคิดว่าตอนนี้นายผิดปกติ และเสียสติไปแล้วด้วย!” ปาลีส่ายหัวไปมา และดึงมือออกจากมือของนิธูร “คุณนิธูรคะ คุณคิดว่าฉันง่วงไหมคะ” นิธูรทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ จนทำให้ปาลีอดไม่ได้ที่จะเกลือกตามองบน “ฉันไม่มีความสนใจในตัวคุณเลย ฉันไม่ได้ชอบคุณ โอเคไหมคะ” “ฉันรู้!” นิธูรยิ้มออกมา จากนั้นจับมือของปาลีขึ้นมา และจูบลงไปเบาๆที่ฝ่ามือของเธอ “รู้แล้วทำไมยัง.........” ปาลีเบิกตากว้าง “” “รู้......ว่าเธอนั้นชอบพูดจาตรงกันข้าม!” นิธูรมองปาลีด้วยสายตาที่อ่อนโยน เขารู้สึกจริงๆว่าไม่ว่าปาลีจะพูดหรือจะทำอะไรนั้นมันก็คงยังทำให้เขารู้สึกชอบและประทับใจเหมือนเดิม ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวา “เธอกำลังกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองใช่ไหม เพราะก่อนหน้านั้นฉันละเลยเธอใช่ไหม เธอก็เลยต้องกลับเกลื่อนความรู้สึก และเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน ใช่ไหม.........”