ตอนที่ 359 ยัยคนขี้หึง

ต๭นที่ 359 ยัยคนขี้หึง เกี่ยวกับเรื่องของชามานั้น หลังจากนั้นเป็นต้นมาชยานีก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับมันอีก เพราะสำหรับชยานีแล้วนั้น สิ่งที่ยังคงสำคัญสำหรับเธอตลอดไปนั้นก็คือ วันพรุ่งนี้ และเรื่องราวของอนาคตในวันข้างหน้า จริงๆแล้วฝั่งทางคนของโรงพยาบาลจิตเวชนั้น ได้ต่อสายโทรศัพท์โทรหานิธาน บอกว่าชามานั้นต้องการจะพบกับปาลี แน่นอนว่านิธานต้องปฏิเสธ แต่หลังจากเมื่อนิธานก็ได้ไปบอกกับชยานีว่า ถ้าหากเธออยากจะเจอชามานั้นก็สามารถไปเจอ ไปเยี่ยมได้ แต่ชยานีก็ไม่ได้เต็มใจ และไม่ได้อยากจะไปเยี่ยมเธอเลย เพราะความเธอรู้สึกที่เธอมีต่อชามานั้นมันแต่ความเกลียดชัง และยิ่งเพราะหนึ่งชีวิตนั้นได้ถูกชามาฆ่าให้ตายไปกับมือ แต่ในวันนี้เธอก็ได้มีชีวิตใหม่แล้ว และยังเป็นชีวิตที่ดีมากๆอีกด้วย เหตุผลหลักๆนั้นก็คงมาจากชามา เพราะถ้าไม่อย่างนั้นทั้งชีวิตนี้ของเธอ ก็คงไม่ได้เจอกับนิธาน และเธอก็คงจะไม่ได้รู้สถานะที่แท้จริงของตัวเอง และยังมีเรื่องของปาลีอีก เพราะฉะนั้นชยานีจึงยอมวางก้อนหินก้อนใหญ่ที่เธอได้ถือและแบกไว้นั้นลง ทำให้ทั้งตัวของเธอรู้สึกสบายและโล่งใจ แน่นอนว่าเรื่องราวของชามานั้นเธอได้เก็บมาใส่ใจเลย จนถึงเรื่องที่ฝั่งของทัตตินั้นต้องการจะทำอะไรชามา มันก็ไม่ใช่เรื่องของชยานีที่จะต้องเข้าไปยุ่งหรือเข้าไปผสมโรงด้วย เธอมักจะรู้สึกบ่อยๆว่าระหว่างเธอกับทัตตินั้น เราทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในโลกด้วยกันต่อไปอีก แน่นอนว่าเหตุผลที่ชยานีทำแบบนี้นั้น ก็เพราะต้องการที่จะตัดความหวังสุดท้ายของชามาทิ้งไป ในวันนั้นหลังจากที่ชามาได้คุยกับทัตติเสร็จแล้วนั้น ในช่วงเวลานั้นเธอก็ได้สติกลับมา เธอยังคงยืนยันคำเดิมว่าเธอต้องการที่จะเจอกับชยานี เพราะไปยอมรับผิดกับชยานี ตอนนี้เธอสำนึกผิดในทุกอย่างแล้ว ต่อให้ในตอนนี้เธอจะต้องนั่งอยู่ในคุก และติดคุกไปตลอดชีวิต และยิ่งกว่านั้นก็คือเธอถูกส่งไปที่โรงพยาบาลจิตเวช ต้องถูกคนอื่นมองและเข้าใจว่าเธอนั้นเป็นคนที่บ้า เสียสติ ไม่ปกติอีกต่อไป เธอคงจะสำนึกแล้วจริงๆนั่นแหละ! แต่ชยานีก็ไม่มีทางที่จะรู้ได้เลยว่า เพราะการรอคอยนั้นมันจึงทำให้เธอได้ชีวิตใหม่ และทัตติเองนับตั้งแต่หลังจากนั้นมา ก็ได้บินกลับไปที่เมืองเมฆา แม้ว่าในหัวใจของเขานั้นยังคงอาลัยอาวรณ์อยู่ แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อปาลีนั้น เขายังคงต้องเก็บมันไว้ แต่ทัตตินั้นก็ยังคงมีเหตุผล ไม่ได้สูญเสียการยับยั้งชั่งใจไป นิธานเป็นคนอย่างไรนะหรอ ทัตติเองก็คงรู้ดี และในตอนนั้นตัวเองเขาเองนั้นก็ไม่ใช่คู่แข่งของนิธาน ถึงแม้ว่าเขารู้สึกสนใจตัวของปาลีมากก็ตาม แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะเริ่มต้นทำอะไรได้ และยิ่งที่ปาลีเกลียดเขามาก เพราะคิดว่าเขาเป็นคนที่ทำร้ายและฆ่าชยานี นี! “เธอกำลังดูอะไรอยู่หรอ” นิธานกลับมาจากเลิกงาน ก็เห็นชยานีนั่งอยู่ที่ลานบ้านของตัวเอง นั่งพิงเองไปกับเก่าอี้ ในมือของเธอกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งไว้อยู่ และก็ไม่รู้ว่าเธออ่านไปแล้วถึงกี่หน้า หนังสือถูกปิดลง ชยานีเงยหน้าขึ้น มองอย่างยิ้มๆไปที่นิธาน “เอ้า....นิธาน คุณเลิกงานแล้วหรอคะ” นิธานยิ้มออกมา และพยักหน้า พร้อมกับลดสายตาลงไปมองหนังสือที่อยู่ในมือของชยานี “นี่คือ.....เศรษกิจและการค้า เธอดูเรื่องพวกนี้ไปทำอะไรกัน” “ก็เบื่อๆอะค่ะ พอดีเห็นว่าในชั้นหนังสือของคุณมีหนังสือเก็บไว้มากมาย ก่อนหน้านั้นเคยเกิดความสงสัยว่าคุณเรียนรู้อะไร และใช้ชีวิตอย่างไร ก็เลยลองเอาหนังสือมาอ่านๆดูค่ะ” ชยานีลุกตัวขึ้นจากเก้าอี้ ยื่นมือไปจับที่ข้อมือของนิธาน และมองไปที่หน้าของนิธาน “ทำไมวันนี้คุณกลับมาไวจังเลยคะ” “ที่บริษัทมีนิธูร” นิธานยื่นมือออกใบ เขี่ยๆที่จมูกของชยานี “ทำไมหรอ ไม่อยากเจอฉันหรอไง” “ที่ไหนกันล่ะค่ะ!” ชยานีทำปากจู๋ “ฉันไม่มีทางคิดแบบนั้นเด็ดขาด” นิธานยิ้มออกมา โอบที่เอวของชยานี แต่ชยานีเหมือนกำลังจะคิดอะไรอยู่ อยู่ๆก็เธอเงยหน้าขึ้นมา “เอ่อใช่ค่ะ วันนี้ฉันได้รับการ์ดเชิญ คุณลองทายดูสิคะ ว่ามันมาจากใคร” นิธานขมวดคิ้ว ทำท่าราวกับว่าไม่ค่อยสนใจในเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นท่าทีของชยานีที่ตื่นเต้น ถ้าหากเข้าไม่ร่วมมือด้วย ก็กลัวว่าชยานีจะเสียใจ เขาจึงนิ่งหยุดคิดครู่หนึ่ง “ตระกูลชูชาติส่งมาหรอ” ชยานีเบิกตากว้างออก และมีท่าทีตกตะลึงที่นิธานรู้คำตอบ “คุณรู้ได้อย่างไรกันคะ” เธอหยุดไปครู่หนึ่ง “หรือว่าวันนี้มีคนบางคนตั้งใจไปหาคุฯโดยเฉพาะ แล้วก็บอกคุณถึงเรื่องนี้” ชยานีเริ่มมีท่าทีที่นิ่งและจริงจัง และยังดูเหมือนว่าจะมีท่าทีที่หึงหวงเล็กน้อย นิธานอดไม่ได้ที่จะลูบๆไปที่จมูกของชยานี “เธอนินา กลายเป็นคนขี้หึงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้ แต่ก็พอจะฟังออกมานิธานนั้นมีความสุขแค่ไหน ชยานีเบะปากขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันไม่ได้หึงคุณสักหน่อย ก็คงจะเป็นแค่น้องสาวล่ะมั้งคะ........” “เลนนี่ ฉันมีเธอแค่คนเดียว!” นิธานเห็นท่าทางหึงหวงของชยานี มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกชอบใจมากกว่าเดิม แต่ในบางเรื่องก็ควรที่จะต้องอธิบายให้ชัดเจน “ฉันกับตมมานั้นเราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ในตอนนั้นเธอก็แค่เคยช่วยชีวิตฉันไว้ เพราะฉะนั้นในทางธุรกิจนั้นฉันก็ต้องดูแลตระกูลชูชาติแค่นั้นเอง” “โอเคค่ะๆๆ ฉันรู้แล้วค่ะ” ชยานีอดไม่ได้ที่จะเกลือกตามองบน “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วค่ะ” จริงๆแล้วเธอก็แค่อยากพูดจาล้อเล่นเท่านั้น เธอรู้ว่านิธานนั้นไม่ได้มีความสนใจอะไรในตัวของตมมาเลย ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่รอมาจนถึงตอนนี้หรอก คงไม่ต้องรอจนถึงวันที่คุณท่านบวรวิชญ์ชี้นิ้วสั่งให้ทั้งสองคนนั้นแต่งงานกัน คนอย่างนิธาน ยิ่งชยานีได้เข้าใจใกล้ชิดและพัวพัน มันก็ยิ่งทำให้เธอได้รู้ว่านิธานนั้นเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าหากว่าตัวนิธานนั้นมีสนใจและของในตัวของตมมาจริงๆล่ะก็ ต่อให้คุณท่านบวรวิชญ์เอามีดมาจี้ที่ตรงคอของเขา เขาก็ไม่มีทางที่จะยอมแต่งงานเด็ดขาด แต่นั่นคงเป็นเพราะในตอนนั้นนิธานยังไม่ได้มีผู้หญิงคนไหนอยู่ข้างกาย และไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องราวความรักสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นเขาก็เลยตอบตกลงแต่งงานไป “ในเมื่อรู้ ก็ดีแล้ว” นิธานคงไม่หวังว่าเพราะเรื่องแค่นี้จะมาทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอนั้นต้องสั่นคลอน เพราะภรรยาคนนี้นั้น มันไม่ง่ายจริงๆว่าที่เขาจะได้มาครอบครอง และยิ่งในเบื้องหลังนั้นเขาต้องใช้วิธีการต่างๆมากมายถึงจะได้ผู้หญิงคนนี้มา สรุปง่ายๆก็คือ เขาจะไม่ยอมให้ใคร หรือให้โอกาสอะไรได้เข้ามาเด็ดขาด “วันเกิดของคุณพ่อตมมาสินะ” ก่อนหน้านั้นตมมาเคยพูดไว้ และลองคำนวณเวลาดูก็คงจะใกล้ถึงเวลาแล้ว ช่วงเวลาก่อนหน้านั้นพวกเขาก็มัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องราวของชามา ก็เลยละเลยในเรื่องนี้ไป และในวันนี้ชยานีพูดขึ้นมา จึงทำให้นิธานนึกขึ้นได้ ชยานีพยักหน้า “ใช่แล้วค่ะ วันนี้คุณปู่ไม่อยู่บ้าน ของสิ่งนี้พ่อบ้านชนัตเป็นคนนำมาให้ฉันค่ะ” นิธานพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก “จริงๆแล้วตระกูลของเรากับตระกูลชูชาตินั้นนอกจากความสัมพันธ์ทางธุรกิจแล้ว ในเรื่องส่วนเราพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันสักเท่าไหร่” นิธานพูดต่อ “เพราะฉะนั้น ถ้าเกิดว่าเธอไม่ชอบ พวกเราไม่ต้องไปก็ได้นะ ” “จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะค่ะ” ชยานีไม่ใช่คนใจแคบอย่างแน่นอน “ทางฝั่งนู้นเขาตั้งใจที่จะส่งการ์ดเชิญมาให้ถึงที่นี่ ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็ควรจะไปนะคะ” “ไม่หึงแล้วหรอ” นิธานจับคางของชยานีขึ้นมา ให้ตาประสานกัน “เฮ๊ออออออ เจ้าภรรยาขี้หึงของฉัน” “คุณต่างหากล่ะค่ะที่ขี้หึง” ชยานีไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย “ฉันกำลังพูดจริงจังกับคุณอยู่นะคะ” “โอเคๆ นี่มันเรื่องเล็กนิดเดียวเอง ไม่ต้องเอาขึ้นมาถกประเด็นกันหรอกนะ พอใกล้จะถึงเวลาก็ค่อยดูอีกทีหนึ่ง ถ้าหากว่าวันนั้นมีเวลาก็ได้ ถ้าหากว่าไม่มีเวลาก็ให้นิธูรไปแทน! ” ชยานี“……”ชยานีจ้องเขม่น “ทำไมคุณชอบกดขี่ข่มเหงนิธูรจังเลยคะ นิธูรเขาไม่ต่อต้านบ้างหรอคะ” นิธานขมวดคิ้ว “ต่อต้านอะไรกันล่ะ ฉันกำลังอบรม ฝึกฝนและปลูกฝังเขาอยู่” ชยานีเบะปาก เพราะไม่ได้คิดแบบนั้น แต่ในเรื่องการทำธุรกิจของนิธานนั้นชยานีไมค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ และยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดเธอก็ไม่ได้มีความสนใจเท่าไหร่นัก “เอ่อใช่ค่ะ เมื่อกี้พอพูดถึงนิธูร ฉันก็เลยนึกขึ้นมาได้ว่า ช่วงนี้นิธูรดูแปลกไปนะคะ” “หื้อ?” นิธานขมวดคิ้ว “แปลกไปอย่างไรหรอ” ชยานีส่ายหัว “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่ฉันก็รู้สึกจริงๆว่านิธานนั้นแปลกๆไป ถามฉัน ฉันก็คิดว่ามันแปลกๆ” “อื้ม ถ้าหากว่าเธอไม่อยากตอบ หรือว่าเขานั้นกระทบถึงความรู้สึกของเธอ หากเป็นอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องไปสนใจเขา หรือไม่ก็บอกฉันมาก็ได้” นิธานพูดอย่างเบาๆ อุ้มเอวของชยานีขึ้นมา ชยานีได้ยินนิธานพูดแบบนั้นก็รู้ว่าเขานั้นไม่ได้คิดอะไร และก็รู้สึกตลกด้วยซ้ำไป ก็พูดต่อไปว่า “ก็ถ้าไม่มีอะไร เขาจะมากระทบถึงความรู้สึกของฉันได้อย่างไรล่ะค่ะ ฉันรู้ว่าช่วงนี้เขาทำตัวเหมือนมีนัยอะไรบางอย่าง เหมือนจะถามเรื่องราวของฉัน แต่ถ้าตั้งใจฟังให้ละเอียดดีๆ เขานั้นต้องการจะถามเรื่องของชญาภา” นิธาน“……”สายตาที่แหลมคมของเขาหรี่ตาลง และขมวดคิ้วนิดหน่อยจากนั้นก็มองไปทางชยานี “ชญาภานั้นหรอ” เขาพ่นลมเบาๆออกมาจากปาก “ดูท่าทางที่ฉันพนันกับเธอไว้ ฉันคงจะแพ้แล้วสินะ นี่ยังไม่ถึงสามเดือนเลย” “ครั้งที่แล้วฉันก็บอกคุณแล้วยังไงล่ะค่ะ ฉันพูดไปแล้วว่านิธูรเขากำลังสนใจในตัวของชญาภาอยู่ แต่พอพูดมาถึงตรงนี้ ฉันก็รู้สึกว่าชญาภาก็ดูแปลกๆไปเหมือนกำลังจะมีปัญหา” ชยานีพูดไป อยู่ๆก็ผลักนิธานออกมา “เอ๊อใช่ หรือว่าฉันจะลองโทรหาพี่ชายของชญาภาดีคะ” เธอพลางพูดไปด้วย และพลางปล่อยนิธานให้ยืนไว้ ณ ที่เดิม ส่วนตัวเธอเองนั้นก็ได้เดินไปข้างหน้าแล้ว ในตอนนั้นนิธานไม่รู้ว่าควรจะพูดออกไปอย่างไรดี ทำให้เพียงแค่มองที่แผ่นหลังของชยานี ถึงจะพยักหน้าออกมาอย่างงงๆ ภรรยาของตัวเองดูเหมือนจะละทิ้งความหวานออกจากสามี เขาควรจะทำอย่างไรดี เขาเองก็รู้สึกสิ้นหวังมากเช่นกัน หรือว่าความหวานระหว่างเรามันได้จางหายไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เขาก็จะยังต้องทะนุถนอมต่อไป ชยานีเดินมาถึงห้องนอน ก็รีบหยิบโทรศัพท์โทรหาชญาภา และในตอนนั้นชญาภาก็คือปาลีนั่นเอง ทางฝั่งนั้นที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูหนังสือเล่มนั้น ยิ่งดูก็ยิ่งปวดหัว “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” “ชญาภา นี่ฉันเอง” มีดังมาจากทางฝั่งปลายสาย ปาลีถึงกับตกตะลึง “นะ......ปาลี” ปาลีพยายามปรับตัวให้ถูกสถานะได้มากที่สุด แต่ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับชยานี เธอก็ดูเหมือนจะไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้ โดยเฉพาะในตอนนี้ เธอรู้สึกตึงเครียดไปทั้งตัว ค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอ “ว่าไงหรอ” “ขญาภา นี่เธอเป็นอะไร ทำไมพูดจาตะกุกตะกักล่ะ” ชยานีได้ยินเสียงของปาลีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันตลก “หรือว่าการที่เธอได้ยินเสียงของฉันนั้น มันทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น” “แค่กๆ！”ปาลีรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเสียสติ ก็รีบปรับกลับคืนมา “เปล่า ฉันแค่กำลังดูอัลบัมรูปอยู่ นายหน้าส่งมาให้ฉันดู พอดีว่าเป็นบทของคนที่พูดติดอ่าง ฉันก็เลยพูดออกไปแบบนั้น แค่กๆ” “อ้อ!”ชยานีอุทานออกมา “ฉันก็ว่าอยู่!” “เอ่อใช่ ปาลี เธอโทรมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า” ปาลีทำท่าทางถามอย่างปกติ ชยานีก็รีบตอบกลับมา “ใช่จ้ะ ฉันคิดว่าอยากให้พวกเราได้มารวมตัวกันบ้าง เราไม่ได้รวมตัวกันนานแล้วนะ มันหายากมากเลยนะที่เธอจะไม่ค่อยยุ่ง และดาเองก็จะไม่ยุ่งเช่นกัน พวกเราออกมาเจอกันเถอะ” “เจอกันงั้นหรอ” เมื่อพูดถึงว่าต้องมาเจอกัน ปาลีก็ถึงกับตื่นเต้นขึ้นมา “เอ่อ....ฉันคิดว่าไม่ต้องก็ได้มั้ง เพราะก่อนหน้านี้พวกเราก็เพิ่งจะเจอกันมาเองไม่ใช่หรอ ฉัน.....” “ชญาภา ช่วงนี้เธอมีปัญหาอะไรหรือว่า หรือว่ามีอะไรไม่ดี หรือว่า......เธอโกรธอะไรฉัน.....” ชยานีถามเพื่อที่จะต้องการคำตอบ เพราะช่วงนี้มันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าชญาภานั้นดูเย็นชาเกินไป มันไม่ว่าชยานีนั้นสงสัยมากจนเกินไป แต่เธอได้คิดทบทวนดีแล้ว ชญาภานั้นพยายามที่จะผลัดออกไป มันทำให้ชยานีรู้สึกว่าตัวเองนั้นได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ก็เลยทำให้ชญาภาไม่สบายใจในตัวของเธอ “หรือเป็นเพราะว่า พวกเราล้อเล่นกันในเรื่องของเธอกับนิธูร” อยู่ๆหัวใจของปาลีก็เต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก เมื่อคิดถึงเรื่องของนิธูรนั้นมันก็ทำให้เธอรู้สึกปวดหัวจนถึงที่สุด เธอกัดฟันด้วยความอดกลั้นไว้ และสั่นไปทั้งตัว “แค่กๆ ไม่ๆ ฉันจะไปโกรธเธอได้อย่างไรล่ะปาลี ไม่มีทางเด็ดขาด ฉันไม่มีทางโกรธเธออย่างแน่นอน ฉันสาบาน”