ตอนที่ 362 เธอเจอปัญหาอะไรมาหรือเปล่า

ต๭นที่ 362 เธอเจอปัญหาอะไรมาหรือเปล่า “แต่ว่าเธอ……”ชยานียังคงแปลกใจ เพราะอย่างไรเสียเธอกับชญาภารู้จักกันได้ก็เพราะงานสายนี้ และชญาภาเองยังเคยพูดด้วยว่าเธอชอบงานสายนี้มากไม่งั้นเธอคงไม่ตัดสินใจเป็นนักแสดง แต่เพิ่งผ่านมาเท่าไหร่เอง? ทำไมจู่ๆชญาภาถึงมีความคิดนี้ขึ้นมาได้? นี่ไม่เพียงแต่ทำให้ชยานีเป็นกังวลใจ เธอเม้มริมฝีปากเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจะหันไปมองชญาภา “ชญาภา เธอไปเจอเรื่องอะไรมารึเปล่า?” “ไม่มี!” ชญาภาส่ายหน้า “ฉันจะไปมีเรื่องอะไรล่ะ” “ชญาภา พวกเราเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นไม่ว่าเธอจะเจอเรื่องอะไรมาสามารถพูดกับพวกรู้ได้ เธอไม่ต้องกังวล!จริงๆนะ!” ชยานีรู้สึกว่าสามารถทำให้ชญาภาตัดสินใจออกมาให้ได้ เธอจะต้องเจอเรื่องอะไรมาแน่ จะรู้ได้ไงละ จริงๆชญาภาตอนนี้ก็ไม่ใช่ชญาภานานแล้ว แต่เป็นปาลี ดังนั้นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้คือได้เปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว แต่ว่าเรื่องพวกนี้กลับบอกชยานีไม่ได้ พูดได้แค่เท่านี้ แต่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าชยานีไม่ใช่คนที่โง่สักเท่าไหร่ เรื่องแบบนี้คงไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยเพียงแค่คำสองสามคำเป็นแน่ และก็ชัดเจนว่า ชยานีไม่เชื่ออย่างแน่นอน ปาลีรู้สึกกลุ้มใจทันที “ปาลี จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่ว่าฉันไม่เป็นนักแสดงแล้ว ลาออกจากสายงานนี้แล้วฉันก็สามารถทำงานอื่นได้นี่นา！” “ชญาภา เธออย่าพูดแบบนี้สิ เธอพูดแบบนี้ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ!”ชยานีมักจะรู้สึกได้ว่าชญาภาต้องเจอเรื่องลำบากอะไรมาแน่ๆ บวกกับวงการบันเทิงคือที่ที่ค่อนข้างซับซ้อนอยู่แล้ว “หรือว่ามีใครรังแกเธอ?” “พอแล้วปาลี ไม่มีเรื่องอะไรจริงๆ!” ปาลีเกือบจะหัวเราะและร้องไห้ออกมาแล้ว “เธอคิดว่าฉันวนอยู่ในวงการบันเทิงมาหลายปีนี้คืออยู่ไปวันๆเหรอไง ไม่มีใครรังแกฉันจริงๆ ฉันแค่ไม่ชอบแล้วก็เท่านั้นเอง!” “แต่ว่า……” “พอได้แล้วปาลี!” ธนิดาคว้ามือของชยานีไว้ ส่ายหัวเบาๆเป็นการบอกใบ้ชยานีว่าไม่ต้องพูดแล้ว “จริงๆแล้วฉันก็เข้าใจความคิดของชญาภานะ!” “เธอ?” ชยานีมองไปที่ธนิดาอย่างสงสัย “อย่าบอกนะว่า เธอเองก็อยากออกจากวงการบันเทิงเหมือนกัน! ” ธนิดาส่ายหัว ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ใช่ ฉันพูดในฐานะที่เป็นนักแสดงเหมือนกัน ฉันพอจะเข้าใจความคิดของชญาภา เธออย่ามองแค่ภายนอกที่สง่างามของพวกฉันสิ แต่ให้มองไปที่ภายในใจอันยากลำบาก แรงกดดันก็สูงมาก!” ธนิดาพยักหน้า “ปาลี ชญาภาเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว หล่อนมีความคิดเป็นของตัวเองและความสามารถในการตัดสินใจ! ไว้ว่ากัน ถ้าชญาภาเจอปัญหาอะไรมาจริงๆล่ะก็ ทำไมหล่อนจะไม่บอกเธอล่ะ? คนตระกูลภูลพิพัฒน์เก่งๆกันทั้งนั้น” ชยานีเม้มปากแน่น มองไปมองมาที่ธนิดาและชญาภา ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “โอเค! ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจพวกเรื่องวงการบันเทิงหรอก แต่ในเมื่อธนิดาพูดแบบนี้แล้ว ฉันไม่บังคับอะไรเธอแล้วก็ได้ ยังไงมันก็เป็นทางเดินของเธอ” ปาลีพยักหน้า “ฉันรู้ จริงๆแล้วเรื่องนี้ฉันพิจารณามานานมากแล้ว จริงๆการเป็นนักแสดงก็ไม่สามารถหากินกับสายอาชีพนี้ไปได้ตลอด” ชยานีส่ายหัว เธอไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ “ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอนะ แต่ถ้าเธอไม่ทำงานสายนี้แล้ว เคยคิดไหมว่าจะทำอะไร” ทำอะไร? ปาลีเองก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เธอแค่ต้องการอยากให้หลุดพ้นเรื่องนี้ไปเร็วๆก็เท่านั้น “ยังไม่ได้คิด!” “งั้นฉันแนะนำว่าให้เธอคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ อย่างน้อยอย่าทำในเรื่องที่ตัวเองต้องกลับมาเสียใจภายหลัง!” “ตรงนี้ฉันรู้! ฉันวางแผนจะออกก่อน หลังจากนั้นค่อยหาที่ออกไปเล่น ผ่อนคลายสักหน่อย สองสามปีมานี้ฉันเหนื่อยมาก คนก็เข้มงวดเกินไป บางทีฉันรู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง” “โอเค!”ชยานีไม่ได้เกลี้ยกล่อมปาลีต่อเพราะว่าเธอรู้ว่าถึงพูดไปยังไงก็เป็นเรื่องของปาลีเธอไม่สามารถตัดสินใจแทนหล่อนได้! “เอาล่ะ พอแล้วพอแล้ว ทำไมพวกเธอถึงมาเถียงกันเรื่องนี้! ฉันว่านะ พี่ชญาภาโดดเด่นและยอดเยี่ยมขนาดนี้ ไม่เป็นนักแสดงก็ยังมีงานใหญ่ๆรอพี่ชญาภาอีกเยอะ! ตอนนี้เรามาเถียงกันเรื่องนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” “ใช่ ช็อปปิ้งต่างหากที่เป็นทางแสนสบายของเรา ใช่ไหม!” ชยานีบีบจมูกโสวัณณ์ไปมา “ไปกัน ไปช็อปปิ้ง” ด้วยเหตุว่าพวกเธอทั้งสี่คนไม่ได้ยกเรื่องจะลาออกจากวงการบันเทิงของปาลีที่มาเถียงต่อ บ่ายนี้ทั้งบ่ายพวกเธอเลยเดินช็อปปิ้งกันจนหมดแรง ต่างคนก็ตัดสินใจกลับบ้านกัน ชยานีไปส่งโสวัณณ์และธนิดากลับไปก่อน เพราะที่ที่ปาลีพักอยู่ค่อนข้างไกล แล้วค่อยไปส่งคนสุดท้าย ชยานีขับมาได้กลางทางก็มีสายโทรศัพท์ของจริยาเข้ามา “ฮัลโหล คุณแม่!” “ปาลีจ๊ะ วันนี้ลูกพักผ่อนใช่รึเปล่า! ลูกพอจะมาที่นี่ได้ตอนไหน” “ตอนนี้หรอคะ?”ชยานีหันไปมองปาลีแวบหนึ่ง เกิดความสงสัยนิดหน่อย “คุณแม่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” “ดูลูกคนนี้สิ! วันนี้เป็นวันเกิดลูกไง ลืมแล้วเหรอ?” ชยานีแอบงงเล็กน้อย “แต่วันเกิดหนู……”ชยานีคือเด็กที่บ้านคำล้อมเก็บมาเลี้ยงดังนั้นจึงไม่ทราบวันเกิดของตัวเองที่แน่ชัดเธอฉลองวันเกิดตามวันที่ในทะเบียนบ้านของบ้านคำล้อม จึงไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ แต่ปาลีที่นั่งอยู่ข้างๆชยานีได้ยินที่ชยานีคุยกับจริยากลับสั่นอย่างเก็บอาการไม่อยู่ เธอกำมือแน่น สายตาคู่นั้นมองไปที่ชยานีตลอด ชยานีที่ถูกปาลีมองอย่างสงสัยกลับเม้มริมฝีปากแน่น “งั้นหนู……” “วันนี้ลูกไม่ว่างรึเปล่า? นิธานเขาอยากจะฉลองวันเกิดให้กับหนู?” จริยาถาม “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร คุณแม่ งั้นหนู……งั้นหนูกลับไปวันนี้แหละค่ะ” “โอเค พานิธานมาด้วย” จริยาวางสายไปด้วยความดีใจ แต่ชยานีกลับรู้สึกวางตัวไม่ถูก ในใจก็รู้สึกแปลกๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้! เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะสามารถรู้วันเกิดที่แท้จริงของตัวเธอเองได้ เธอรู้สึกเสียวแปลบในใจ “งั้น……ชญาภา ฉัน……” “ปาลี วันนี้เป็นวันเกิดของเธอเองเหรอเนี่ย เธอนี่จริงๆเลยนะ ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ?ฉันไม่ได้ซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอเลย!”ปาลีพูด แต่สายตาคู่นั้นกลับเหมือนคนไม่รู้จักกัน ชยานีจับจ้องไปที่สายตาคู่นั้น ไม่รู้เพราะอะไรเธอมองลึกลงไปในสายตาคู่นั้นแล้วกลับรู้สึกคุ้นเคย ไม่ใช่สายตาของชญาภาแต่กลับเป็นสายตาของ…… ชยานีตัวสั่นอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกประหลาดใจ”ชญาภา เธอ……” “ขอโทษด้วยจริงๆนะปาลี ครั้งหน้า ครั้งหน้าฉันจะเอาของขวัญวันเกิดย้อนหลังให้เธอ!” “ไม่เป็นไรหรอก จริงๆถ้าคุณแม่ฉันไม่ได้เตือนฉัน ฉันก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน!” ชยานีรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย “งั้นชญาภา……” “ปาลี ไม่รู้ว่าจะฉันจะได้รับเกียรตินี้ไหม วันนี้ฉันขอฉลองวันเกิดให้เธอได้รึเปล่า?” “เอ่อ……ได้สิ!” แม้ว่าชยานีจะรู้สึกว่า “ชญาภา” วันนี้จะดูแปลกไป แต่ในเมื่อเธอพูดมาขนาดนี้แล้ว ชยานีก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ “แต่วันนี้ฉันจะต้องไปหาคุณแม่ สามีของฉันก็จะไปด้วย เธอไม่ถือสาใช่รึเปล่า!” “ไม่เลยไม่เลย ฉันเกรงใจเธอมากกว่า!” ปาลีพูดอย่างร้อนใจ “อะไรกัน ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่! เธอฉลองวันเกิดกับฉันได้อยู่แล้ว จริงๆแล้วฉันเองก็ดีใจมากนนะ!” ชยานีตีเบาๆไปที่มือปาลี “คุณแม่ฉันทำอาหารอร่อยมาก วันนี้เธอโชคดีมากเลยนะที่จะได้กิน” “อื้ม เป็นบุญปากฉันจริงๆ! นานมากแล้วเหมือนกันที่ฉันไม่ได้กินอาหารฝีมือแม่ฉัน จนแทบจะลืมรสชาติอาหาที่บ้านไปแล้ว! ” ปาลีพูด เธอกลั้นน้ำตาไว้ข้างใน ราวกับว่าถ้าเธอไร้ซึ่งสติคงจะไหลลงมาเองแล้ว ชยานีเห็นท่าไม่ดี เธอรีบหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้ปาลี “ดูเธอสิ ยังร้องไห้อยู่อีกหรอ! ชญาภาเธอไม่ได้กลับบ้านนานแค่ไหนแล้วเนี่ย” “ฉัน……ฉันไม่มีพ่อแม่แล้ว!” “ขอโทษ!” บรรยากาศเริ่มอึดอัด “ไม่ทันระวังไปพูดถึงเรื่องที่ทำให้เธอเจ็บปวดจนได้!” “ไม่เป็นไรหรอก จริงๆมันก็ผ่านมานานแล้วแหละ!” ปาลีส่ายหัว เธอยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของชญาภาสักเท่าไหร่ จำได้เพียงรางๆว่าพ่อแม่ของชญาภาทั้งสองได้เสียไปแล้ว ตอนนี้มีเพียงแค่ชญาภาที่ยังมีชีวิตอยู่ “งั้นวันนี้เธอต้องกินกับข้าวฝีมือแม่ฉันให้เยอะๆนะ รับประกันว่ารสชาติต้องเหมือนกับที่บ้านเธอแน่นอน!” “อื้ม!” ระหว่างทางชยานีก็โทรไปหานิธาน ระหว่างนั้นนิธานก็ได้จัดเตรียมฉลองวันเกิดให้กับชยานี ได้ยินชยานีพูดแบบนี้ นัยน์ตาสีดำนั้นนิ่งเงียบแต่กลับยิ้มบางๆ “โอเค งั้นฉันก็ไปเหมือนกัน ตอนนี้เธออยู่ไหนแล้ว？” “อื้ม อยู่ทางเขตเมืองแล้ว งั้น……ฉันจะไปที่นั่นก่อนแล้วเธอค่อยตามมา?” “ได้! ”นิธานวางสายไป ก้มลงมองดูงานที่ใกล้จะเสร็จ ส่ายหัวเบาๆ “เก็บของพวกนั้นขึ้นมาก่อนเถอะ!” “หือ? ”แต่คุณผู้ชาย คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะจัดวันเกิดให้คุณผู้หญิง? นวตากำลังยกของมาวางไว้ที่พื้น อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ใครจะรู้ว่าพอนายท่านรับโทรศัพท์ก็ตัดสินใจไม่ทำต่อแล้ว “อื้ม จัด แต่ไม่ใช่ที่นี่!” นิธานเหลือบมองนวตา “เก็บของก่อนเถอะ” “แต่นายท่าน!”นวตาเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่เห็นท่าทางของนิธานแล้วก็ได้แต่พยักหน้าแล้วทำตามคำสั่ง “น่าเสียดาย ถ้าคุณผู้หญิงได้เห็นของพวกนี้คุณผู้หญิงต้องชอบมากแน่ๆ!” รู้ไว้นะว่าคุณผู้ชายใช้เวลาทั้งวันเพื่อจัดเตรียมงานฉลองวันเกิดทั้งยังในห้องครัวที่พ่อครัวต่างเตรียมของให้วุ่นกันทั้งวัน คุณผู้ชายก็ยกของย้ายเข้าย้ายออกจากห้องครัว มองแวบเดียวก็เกือบจะเสร็จแล้วด้วย จู่ๆคุณผู้ชายก็สั่งคนให้เอาของพวกนั้นออกไป มันหมายความว่าไงกันแน่ “อื้ม เก็บมาก่อนเถอะ!” “งั้นคุณผู้ชาย อันนี้ล่ะครับ?” นวตาชี้ไปที่แบบจำลองที่พื้น อย่างรู้สึกน่าเสียดาย”เหลืออีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วนะครับ” นัยย์ตาดำส่องสว่างคู่นั้นของนิธานที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มบางๆ “ก็เก็บขึ้นมาก่อนเหมือนกัน!” “โอเค!” “อื้ม ” นิธานพยักหน้า “พ่อบ้านชนัต เตรียมรถให้ด้วย” “คุณผู้ชาย ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ต้องเตรียมจัดงานให้คุณผู้หญิงไม่ใช่หรอกเหรอครับ แล้ว…… ” “ฉันมีธุระ จะออกไปข้างนอกสักหน่อย” “แล้วของพวกนี้?” พ่อบ้านชนัตก็ไม่เข้าใจว่านิธานกำลังคิดอะไรอยู่ “รอฉันกลับมาแล้วค่อยจัดการ!”นิธานขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ดูมีชีวิตชีวาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ช่อดอกไม้ที่สั่งให้เตรียมก่อนหน้านี้ล่ะ” “อยู่นี่ครับ คุณผู้ชาย! นี่คือช่อดอกไม้ที่ลุงยศตั้งใจเลือกส่งมาจากสวนม่อนฟ้าครับ จะพูดว่าเป็นดอกไม้บานที่สวยที่สุดในสวนก็ว่าได้ครับ!” นวตารีบเข้าไปเอาดอกไม้ช่อโตที่ห้องเก็บดอกไม้ออกมา “คุณผู้ชายครับ นี่ไม่ใช่ว่า?……”นวตามองด้วยสายตาแวววาว “ไปฉลองกับคุณผู้หญิงกันสองคนเหรอครับ?”