ตอนที่ 363 จริยายินยอมเป็นแม่บุญธรรม

ต๭นที่ 363 จริยายินยอมเป็นแม่บุญธรรม นิธานมองด้วยสายตายิ้มๆอย่างมีเลศนัย “ใช่！” “งั้นคุณผู้ชาย ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่มีความสุขของคุณและคุณผู้หญิงนะครับ!” นวตาตะโกนตามหลังนิธานหยุดชะงักไปดวงตาเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้ม “พ่อบ้านชนัต นวตาคงต้องเพิ่มเงินเดือนกันหน่อยละ!” “ขอบคุณครับคุณผู้ชาย!” นิธานวางดอกไม้ช่อโตไว้ที่นั่งด้านข้างของคนขับรัดเข็มขัดและขับออกจากคฤหาสน์ภูลพิพัฒน์ มือข้างหนึ่งเข้ามาขวางหน้าต่างของนิธานไว้ เขาหรี่ตาลงมอง “มีธุระอะไร?” “พี่ใหญ่ นี่จะไปไหน?” นิธูรขยับแว่นตาบนจมูก เขามองนิธานแล้วยิ้มสายตามองไปที่ดอกไม้ช่อโตที่วางไว้ที่นั่งข้างคนขับ นัยย์ตาดำลุกวาว “นี่คือ?จะเอาไปส่งให้พี่สะใภ้เหรอ?” “นายมีธุระอะไร” แววตาลุ่มลึกมองไปที่นิธูร ไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้ดี จะมีหรือไม่มีธุระก็ต้องหลีกทางให้ แต่ว่านิธูรไม่ใช่คนที่อัธยาศัยดีนัก เขาขยับแว่นก่อนจะยิ้มอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร “ได้ยินคนรับใช้ของตระกูลภูลพิพัฒน์พูดว่า พี่ใหญ่ยุ่งมาตั้งแต่เช้า พ่อบ้านชนัตและนวตายุ่งแทบตายเลย ฉันคิดว่าพี่ใหญ่จะออกไปก่อเรื่องที่ไหนซะอีก นี่ต้องออกไปแล้ว?” นิธาน “……” เขาเม้มปากแน่น “อย่ามาไร้สาระน่ะ นายมีเรื่องอะไร” นิธูรยักไหล่ “พี่ใหญ่นี่เข้าใจผมจริงๆ พี่ไปไหน ผมเอาผมไปด้วยคนสิ!” นิ้วมือเรียวยาวของนิธานเคาะไปที่พวงมาลัยรถยนต์ สายตาดุดันมองไปยังนิธูร “อะไรของนาย” พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นิธูรไม่รีรอ เอื้อมไปเปิดประตูเตรียมขึ้นรถ มองไปที่กุหลาบแดงอย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่ “ฉันถามว่าพี่ช่วยหยิบช่อดอกไม้ไปไว้ที่อื่นได้ไหม” รับรู้ได้ถึงสายตาที่เยือกเย็นของนิธาน นิธูรเลยจำใจไปเปิดประตูด้านหลังขึ้นรถแทน นิธานหรี่ตามองนิ้วมือเรียวยาวเคาะไปที่พวงมาลัย “นายจะไปไหน?” “พี่ใหญ่ไปที่ไหนฉันก็ไปที่นั่น!” นิธานหรี่ตามองไม่พูดต่อแต่กลับเหยียบคันเร่งออกไป ชยานีและปาลีมาถึงบ้านของจริยาก่อนแล้ว ปาลีไม่เคยมาที่นี่มาก่อนและไม่รู้ว่านิธานได้จัดเตรียมงานที่บ้านจริยาไว้เรียบร้อยหมดแล้ว ได้แต่ฝืนยิ้มในใจ แม้รู้ว่านิธานไม่มีความรู้สึกกับเธอเลยและแม้ว่ายอมรับความจริงที่ว่านิธานและชยานีคบหากันได้แล้วแต่ในใจกลับยังคงเจ็บปวด ชยานีไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของปาลี แค่รู้สึกว่าวันนี้ปาลีดูนิ่งเงียบ เธอคิดว่าคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานของปาลี เลยไม่ได้ถามอะไรมาก “คุณแม่คะ!” จริยาเปิดประตู พอเจอหน้าชยานีใบหน้าของจริยาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข รีบผายมือเชิญให้ชยานีเข้าไป “เข้ามาก่อน ปาลีเข้ามา!” ปาลีได้ยินชื่อตัวเอง ร่างกายเธอแข็งทื่อเกือบหลุดปากตอบรับ ดีที่เธอมองไปเห็นชยานีแล้วหยุดชะงักไว้ทัน “คุณแม่ รอสักครู่นะคะ!” ชยานีเรียกจริยาพลางหมุนตัวดันปาลีให้เข้าไป”คุณแม่คะ นี่คือเพื่อนของหนูปาลี วันนี้มาร่วมฉลองวันเกิดด้วยกันค่ะ หวังว่าคุณแม่จะไม่ว่าอะไรนะคะ!” “อ้อ?” ยากมาที่จริยาจะเห็นชยานีพาเพื่อนมา รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เธอมองไปที่ปาลีหัวจรดเท้าพยักหน้าอย่างพอใจ”อื้ม ไม่เลว……ว่าแต่ดูๆไปแลเวก็คุ้นหน้าเหลือเกิน!” จริยาดึงตัวชยานีเข้ามาใกล้ กระซิบข้างหูว่า “ปาลีนี่ดูเหมือนเป็นดาราดังนั้นใช่ไหม!” ชยานีหัวเราะออกมา “ชญาภา ดูเธอสิดังขนาดนี้ แม้กระทั่งคุณแม่ของฉันยังรู้จักเธอ!” ปาลีรู้สึกเหมือนทุกความรู้สึกมาอยู่รวมกัน ความรู้สึกที่หลากหลายนี้มากระทบจิตใจ จนทำให้ขอบตาของปาลีแดงก่ำ “เอ่อใช่ ใช่ค่ะ! ขอบคุณคุณป้าที่ชอบนะคะ! คุณป้า ฉันมาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า จะเป็นการรบกวนคุณป้าหรือเปล่าคะ?” ปาลีมองใบหน้าแดงก่ำของจริยานั้น มีบางสิ่งในใจที่บอกไม่ถูกหัวใจของเธอสั่นเธออยากจะเข้าไปกอดจริยา เรียกจริยาว่าแม่ แต่เธอไม่สามารถทำได้! “ไม่หรอกไม่หรอก ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนของปาลี จะเป็นการรบกวนได้ยังไง！” จริยาจูงมือชยานีและปาลีเข้าไปข้างใน “อย่ามัวยืนอยู่ข้างนอกเลย เข้ามานั่งข้างใน!” จริยาพูดพร้อมเดินไปรินน้ำใส่แก้ว “คุณแม่คะ ให้หนูช่วยดีกว่า!” “ไม่ต้องหรอก กว่าพวกเธอสองคนจะมาได้ นั่งคุยกันไปเถอะ เรื่องพวกนี้ให้แม่ทำดีกว่า!” จริยาก็ไม่รู้ว่าทำไมพอเจอกับ “ชญาภา”กลับรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหนยิ่งมองไปที่ดวงตาคู่นั้นของเธอแล้ว จริยารู้สึกประหลาดใจ จริยาส่ายหัวรินน้ำใส่แก้วสองใบส่งให้พวกสองคนนั้น แล้วพยักหน้าอย่างพอใจ”เมื่อก่อนฉันมักจะเป็นห่วงปาลีของเรา เธอทำเพื่อฉัน เพื่อ……” จริยาพูดไปสะอื้นเล็กน้อย “เฮ้อ ต้องโทษฉันแล้วที่ไม่สามารถเป็นครอบครัวที่เพียบพร้อมให้ปาลีได้! แต่ดีที่ว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เพื่อนก็มีแล้ว ฉันดีใจจริงๆ!” “คุณแม่คะ!” ชยานีส่ายหัวอย่างอดไม่ได้ “ไม่เห็นต้องเอาเรื่องนี้มาพูดเลยค่ะ มันผ่านไปแล้ว!” “เฮ้อ!” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากฟัง!” ปาลีไม่เคยรู้มาก่อนว่าจริยาจะเป็นทุกข์ใจกับเรื่องของเธอขนาดนี้ จริงๆแล้วตอนแรกที่เธอถูกบีบบังคับให้ออกจากนวีนแล้วให้แต่งงานกับนิธานนั้น ตอนนั้นเธอไม่เพียงแต่เกลียดชังฐิติพันธ์อีกทั้งยังพาลใส่จริยาไปไม่น้อย จริยาอ่อนแอเกินไป ไม่มีอะไรที่จะโต้แย้ง แต่นิสัยของหล่อนครั้งหนึ่งเคยค่อนข้างเผด็จการแต่ถูกกดขี่ไว้ จากนั้นหล่อนก็ได้รับการกดขี่มาเรื่อยๆจนมาเป็นจริยา เมื่อเวลาผ่านไปปาลีจึงเก็บความสามารถไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น และวางตัวเองให้เป็นคนพื้นๆธรรมดาแบบนั้น เธอรักจริยามาก แต่ในขณะเดียวกันก็ยังมีความรู้สึกเกลียดชังจริยาอยู่ เธอและชยานีไม่เหมือนกัน แม้ว่าชยานีจะแยกจากพ่อแม่ตั้งแต่เล็กแต่เธอกลับมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบและรักทะนุถนอมเธอ! ดังนั้นชยานีจึงอยู่สูงกว่าเธอ มองโลกในแง่ดีกว่าเธอ สดใสร่าเริงกว่าเธอ มีความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวกว่าเธอ! ชยานีจึงสามารถพาจริยาหลุดจากชีวิตที่ยากลำบากแบบนั้นออกมาได้ แต่ตัวเธอเองกลับไม่ใช่คนแบบนั้น! “ชญาภา?”ชยานีเห็นชญาภาเหม่อลอย ไม่เพียงแต่รู้สึกเป็นห่วงเธอเท่านั้น “ชญาภา เธอเป็นอะไรกันแน่?” ปาลีส่ายหัว “เปล่า ไม่มีอะไร แค่เห็นเธอกับคุณป้ารักกันมากขนาดนี้ก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา! ” ปาลีพูด ขอบตาแดงก่ำ “คุณป้าเธอ……เหมือนแม่ฉันมากก็เท่านั้นเอง” “หืม?”ปาลีเงยหน้ามองอย่างสงสัย เรื่องเกี่ยวกับพ่อแม่ของ”ชญาภา”ชยานีรู้ไม่มากนักเท่าไหร่ อีกเหตุผลหนึ่งก็คือเธอไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่ และก็ด้วยว่า”ชญาภา”ก็ไม่ค่อยยกเรื่องนั้นมาพูดมากนัก “เป็นเพราะว่าแม่ของฉันให้ความรู้สึกเหมือนแม่ของเธอใช่รึเปล่า?” ชยานียิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ปาลีกลับมองชยานีอย่างเคร่งเครียด พยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง “ใช่!” ชยานีงงเล็กน้อย จนหันไปเห็นจริยาถึงเรียกสติกลับมา จริยาก็หยุดชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะยิ้มอ่อนๆให้ “งั้นก็ดีแล้ว ใช่ไหมชญาภา! เธอก็เป็นเพื่อนกับปาลีของเรา หลังจากวันนี้เวลาที่มีเรื่องอะไรก็มาหาป้าที่นี่ได้นะ คิดซะว่าป้าเป็นคนสนิทของหนู” “หนู……”ปาลีสะอื้นในลำคอจนเสียงเปลี่ยน เธอเม้มปากแน่นที่สั่นเบาๆ “คุณป้าคะ ปาลี ฉัน……” “เอาน่า แม่ฉันพูดขนาดนี้แล้ว เธอยังลังเลอะไรอยู่! ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ใช่เหรอ? ” ชยานีกลับไม่ถือสาอะไร ยังไงเธอกับชญาภาก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและเธอเองก็ไม่มีเวลามาอยู่กับจริยามากเท่าไหร่ พูดตามตรงชยานีก็รู้สึกว่าตัวเองอกตัญญูอยู่บ้าง! เธอมักจะเป็นกังวลว่าจริยาจะอยู่ที่นี่คนเดี่ยวจะรู้สึกเหงา! ยังไงซะจริยาก็ออกมาจากสังคมนานหลายปีแล้ว คงต้องเวลาอีกสักพักที่จะกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนได้ หากจริยาได้ติดต่อพูดคุยคนอื่นได้บ้างคงไม่เลวนัก และชยานีก็ดูออกว่าจริยาก็ชอบชญาภาอย่างมากและชญาภาเองก็ดูเหมือนชอบจริยาอย่างมากเช่นกัน “งั้นเอาแบบนี้ละกัน ชญาภาเธอเองก็รู้จักกับแม่ฉันแล้ว นับจากนี้เป็นต้นไปพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นไง? สนิทแล้วสนิทยิ่งขึ้น!” ชยานียิ้มพลางจับไปที่แขนของปาลี “คุณแม่ว่ายังไงบ้างคะ ดีไหม?” “เอ่อ……” จริยาลังเลใจไปชั่วขณะ “ครอบครัวของชญาภาล่ะ? ต้องแจ้งให้รู้สักหน่อยไหม?” “คุณป้าคะ หนูไม่มีครอบครัวแล้วค่ะ!” ปาลีมองจริยาอย่างรอคอยคำตอบ “เอาน่ะ เด็กน้อยที่น่าสงสาร! ”พอจริยาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดไปตาม เธอนั่งลงและตบเบาๆไปที่มือของปาลี “เด็กดี ถ้าเธอไม่รังเกียจกัน หลังจากวันนี้เป็นต้นไปเธอเรียกป้าว่าแม่เหมือนปาลีได้นะ!” “มะ……แม่?” ปาลีแทบไม่อยากจะเชื่อ เธอหยิกตัวเองเพื่อให้แน่ใจน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “ไม่เอาน่า นี่……นี่เป็นเรื่องดีนะ เธอจะร้องไห้ทำไม!” จริยาเห็นปาลีร้องไห้ในใจก็รู้สึกเศร้าไปด้วยรีบโผเข้าไปกอดปาลีมือลูบไปที่หลังของปาลีอย่างแผ่วเบา “เด็กดี ไม่ร้องนะไม่ร้อง!” ปาลีกลับควบคุมตัวเองไม่อยู่จนร้องไห้สะอื้นออกมา ชยานีที่นั่งข้างๆเห็นจริยาและ”ชญาภา”แสดงออกมาแบบนั้นก็เผลอยิ้มออกมาทันนี “เด็กคนนี้นี่ ยิ้มอะไรกัน?” จริยาคลายกอดจากปาลีแล้วมองเอ็ดไปที่ชยานีแวบนึง ชยานีกลับเม้มปากกลั้นยิ้มจนทำให้ตาทั้งสองข้างหยีเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวดูเหมือนจะมีความสุขอย่างมาก “หนูดีใจต่างหากล่ะ ดีใจยังต้องห้ามให้หนูยิ้มด้วยเหรอไง!” “คุณแม่คะ นี่คือลูกสาวอีกคนของคุณแม่ค่ะ” ชยานีพูดพลางใช้มือจับไปที่มือของจริยาและมือของปาลี “เอาล่ะๆ ในเมื่อทั้งสองคนไม่ว่าอะไร งั้นก็เห็นพ้องกันตามนี้นะ!” ชยานีจับมือทั้งสองคนยกขึ้นวางมือของปาลีทับลงบนมือของจริยา “หนูเป็นพยานให้ ชญาภาหลังจากนี้แม่ของฉันก็ไม่ใช่แม่ของฉันเพียงคนเดียวอีกต่อไปแล้ว เฮ้อ เธอเองก็ต้องทำหน้าที่ดูแลคุณแม่ไปด้วยกันนะ!”