已经是第一章了
ตอนที่ 13 เจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 13 เจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง
“สาวใช้ของผมเที่ยวไปหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายคนไหนอีกแล้วล่ะครับ ถึงได้เพิ่งมา”เขากัดฟันกรอด
มุมปากกระตุกยิ้มประชดประชันขึ้น โพรงจมูกพลันพ่นลมหายใจออกมาอย่างนึกดูถูก คำพูดของธวลิตราวกับเป็นลูกกระสุนปืนที่ยิงพุ่งเข้ามาหาเธอ!
อ๊ะ ถ้าเป็นที่นี่นอกจากเขาแล้วล่ะก็ จะมีใครทำตัวตามสบายได้เท่านี้อีกกัน พลันดวงตาก็กระพริบปริบๆ ขนตายาวเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา ดารุดึงสายตากลับมาแล้วใช้ความเงียบตอบกลับไปแทน
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่นั้นผุดลุกขึ้นยืน ร่างสูงถึงขนาดสามารถที่จะบดบังแสงไฟที่สาดส่องมาจากโคมไฟระย้าได้ เขาย่างฝีเท้าอันตรายพลางยกแก้วไวน์ขึ้นสูง เดินมุ่งตรงเข้าไปหาเธอ
ในที่สุดดารุก็เริ่มกลัวขึ้นมาบ้างเสียแล้ว เพราะเพียงแค่ผู้ชายคนนี้ได้เข้าใกล้ตัวเธอเมื่อไหร่ เธอก็มักจะเจ็บตัวอยู่เรื่อย และวันนี้เธอก็เจ็บมามากเกินพอแล้วนะ!
ดวงตากลมโตจ้องมองเงาดำที่ใกล้เข้ามาอย่างไม่กะพริบตา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอยังฝืนทนอยู่ได้ล่ะก็ มีหวังเธอต้องร้องตะโกนออกมาแน่ๆ ผู้ชายคนนี้ช่างไม่ต่างอะไรกับปีศาจเลย!
ใบหน้าเล็กของเธอเริ่มซีดเผือด แม้แต่สีเลือดฝาดบนริมฝีปากเล็กนั้นก็หายไปด้วย ลำคอของเธอแห้งผาก ทั้งนี้หากสังเกตดูจากไหล่บางจะเห็นได้ว่ามันสั่นไหวอยู่น้อยๆ เธอลืมที่จะหายใจไปเสียแล้ว และความสนใจทั้งหมดล้วนมุ่งไปยังร่างของชายหนุ่มตรงหน้า
“อ๊ะ-”เขาจับมือเล็กของเธอไว้ ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวจนต้องร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
เขาย้ายศีรษะมายังบริเวณลำคอระหงของเธอ ลมหายใจที่พ่นออกมาไม่หยุดนี้เป่ารดอยู่บนผิวขาวราวกับหิมะ กระตุ้นให้เธอแก้มแดงขึ้นอย่างไม่เป็นปกติ กลิ่นแอลกอฮอล์หอมฟุ้งจากจมูกของเขาลอยเข้ามาปะทะกับปลายจมูกของเธอ ผสมปนเปไปกับกลิ่นน้ำหอมกู่หลงที่เพิ่มเข้ามา
“เจ็บ…”เขากัดลงมาที่ลำคอของเธอหนึ่งรอย ทำให้เธอรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง เธอตอบสนองด้วยการยกมือเล็กขึ้นสูงเพื่อให้เป็นอิสระพลางง้างฝ่ามือมุ่งมาทางเขา
เพี้ยะ! เสียงที่ไม่ดังนักดังลั่นขึ้นมา พลันตำแหน่งมือของเธอนั้นก็ไปอยู่บนใบหน้าขาวซีดของเขาได้และดวงตาทั้งสองข้างต่างก็ฉายแววตกตะลึงในเวลาเดียวกัน! เธอรีบดึงมือกลับมาโดยเร็ว กระนั้นบนใบหน้าของธวลิตก็ยังคงมีรอยนิ้วมืออยู่จางๆ!
รอยนี้นำมาซึ่งรสชาติแห่งความเจ็บปวด ทว่าก็ไม่ทำให้เขาหยุดการกระทำลงได้ กลับกันมันยิ่งกระตุ้นให้อยากเอาชนะแรงปรารถนาของเขาเองมากขึ้นไปอีก
ธวลิตขยับมือสูงขึ้นเรื่อยๆ เขายังนึกอยากจะสานต่ออยู่ พลันเสียงมือถือก็ดังขึ้นมาได้อย่างถูกจังหวะ
“อือ”ใบหน้าของเขาหม่นลงไปมากกว่าก่อนหน้าเสียอีก พลางเหลือบมองเธออย่างเย็นเยือกและจับจ้อง เขาเอ่ยออกมาเสียงเย็น “ได้”
เขาวางสายลง และยังคงจ้องมาที่เธอเขม็ง ริมฝีปากร้องเรียก“น้าณิช!”
ผู้หญิงอายุประมาณห้าสิบปีเดินเข้ามาหา แล้วจึงหยุดยืนอย่างเคารพนบนอบเบื้องหน้าเขา“นายน้อยมีอะไรให้รับใช้คะ”
“ตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวใช้ของคฤหาสน์คานเขตแล้ว น้าแบ่งงานทำความสะอาดทั้งหมดมาให้เธอทำได้เลย แล้วคอยควบคุมเธอให้ทำออกมาดีๆด้วย ได้ยินแล้วใชไหม!”ดารุที่อยู่บนพื้นถูกเขาชี้นิ้วใส่ ธวลิตกระดกไวน์ขึ้นดื่มอย่างดุร้าย“นี่แหละเงินลงทุนที่พ่อแม่เธอจะได้ และมันเป็นราคาที่เธอต้องจ่าย!”
ดารุลอบคลายสีหน้าลง ถ้าเป็นอย่างว่าจริงๆเขาก็ยังช่วยครอบครัวเธอได้อยู่ดี
น้าณิชยิงสายตาที่ไม่เป็นมิตรมายังเธอ หล่อนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพนักหน้า“ได้ค่ะ”
“แล้วคืนนี้ก็เรียกเธอมาเริ่มงานได้เลย ถ้าทำความสะอาดห้องโถงใหญ่ให้สะอาดไม่ได้ ก็ไม่ต้องนอน!”คำสั่งที่เรียกร้องเกินกว่าเหตุนั่นทำให้มันแย่ลงไปได้อีก ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอคงจะไม่ได้พักเสียแล้ว
เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง ดารุกลับรู้สึกโล่งใจที่เขาให้เธอเป็นแค่สาวใช้และไม่ต้องยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขาทั้งนั้น นี่ล่ะเป็นสิ่งที่เธอคาดหวังไว้ เธอเผยรอยยิ้มหยันตามนิสัยพลางฟังตามคำสั่งของน้าณิชเพื่อจัดการทำความสะอาดข้าวของ
บ้านนายธวลิตนี่ทำความสะอาดกันได้แปลกดีจริงๆ ห้องโถงใหญ่โตเสียขนาดนี้ให้ใช้ได้แค่ที่ปัดฝุ่นปัดได้ทีละนิดทีละหน่อยเท่านั้น แถมยังไม่ต้องการให้หลงเหลือฝุ่นผงใดๆไว้เลยอีกด้วย
ดารุยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดเลยด้วยซ้ำ เธอยังคงสวมใส่ชุดกี่เพ้าสีแดงที่ได้เปลี่ยนในช่วงงานเลี้ยงตอนค่ำนั้นอยู่เลย ครั้นจะทำความสะอาดก็พาลให้ไม่สะดวกเป็นอย่างมาก คนอื่นมองเธอคงจะรู้สึกแปลกชอบกล
ธวลิตใช้สายตามองประเมินไปกับการทำงานที่เชี่ยวชาญนั้นของดารุ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวคนที่สองจากตระกูลชาติเปรมศรีโลที่ภายนอกดูบอบบางอย่างเธอนั้น จะสามารถทำความสะอาดได้อย่างคล่องแคล่วเสียขนาดนี้ และแน่นอนว่าหากเขาได้ลองถามไถ่เกี่ยวกับชีวิตของเธอจริงๆแล้วล่ะก็ เขาจะไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด
已经是最新一章了
加载中
