ตอนที่ 369 เรื่องของชญาภา นายจริงจังหรือเปล่า

ต๭นที่ 369 เรื่องของชญาภา นายจริงจังหรือเปล่า “นะนะนี่คือ......” ชยานีตกใจเมื่อเห็นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ กล่องของขวัญกล่องใหญ่กล่องนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ซื้อมา มันถูกบรรจุมาด้วยห่อที่สวยมาก แต่ว่าแท้จริงเเล้วมันถูกบรรจุด้วยมือคน “นี่มัน.....’’ “นี่คือของขวัญที่ฉันให้เธอ” นิธานยิ้มออกมา พร้อมกับบีบแก้มของชยานี “ถึงมันจะเลยเวลาเที่ยงคืนมาแล้ว แต่ฉันก็ขออวยพรให้เธอมีความสุขมากๆนะ สุขสันต์วันเกิด เลนนี่” “ค่ะ ฉันมีความสุขมาก!” ชยานีรู้สึกปลาบปลื้มมาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นของขวัญ แต่ชยานีก็รู้สึกดีใจมากเเล้ว ชยานีก็ไม่รีรอที่จะเปิดกล่องของขวัญ ณ ตอนนั้นสายตาของชยานีก็มองไปของขวัญที่อยู่ในกล่อง ชยานีกระพริบตา เเล้วพูดว่า “นี่คุณทำเองเหรอคะ” มันคือเรือใบลำหนึ่ง ดูจากฝีมือที่ทำออกมาอาจจะไม่ละเอียดมากนะ เเต่ขั้นตอนการประกอบนั้นซับซ้อนมาก ชยานีคิดไม่ถึงเลยว่านิธานจะให้ของขวัญชิ้นนี้กับตัวเอง “คุณ...คุณรู้ได้ไงว่าฉันชอบเรือใบ” “ก็คิดไปถึงหนังสือประเภทที่เธอเคยซื้อ และพวกประเภทของนิตยสารด้วย” นิธานโอบกอดเอวของชยานีจากด้านหลัง เเล้วใช้คางของเขาพักไว้ที่ไหล่ของชยานีอย่างเบาๆ “ชอบไหม?” นิธานถามชยานี “ชอบค่ะ!” ชยานีพยักหน้า ชยานีคิดไม่ถึงว่าแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของชยานี นิธานก็ยังสังเกตเเละจำได้ ก่อนหน้านี้ชยานีเอาแต่ดีใจที่ได้ของขวัญ แต่พอนึกได้ว่านิธานทำของขวัญชิ้นนี้ด้วยตัวเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ แต่เธอเองก็ชอบมันมาก ด้วยความขี้เกียจของชยานีเอง เธอจึงคิดเอาเองว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ทำได้ยาก ถ้าไม่มีเวลามากจริงๆ ไม่มีทางทำได้สำเร็จอย่างแน่นอน. แต่ชยานีก็คิดไม่ถึงอีกว่านิธานจะจดจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนี้เเล้วยังแอบไปจดไว้ “แต่ว่า.....ฉันจำได้ว่าฉันเห็นมันเมื่อไม่นานมานี้ คุณใช้เวลาทำนานแค่ไหน และอีกอย่างสองสามวันมานี้ฉันอยู่กับคุณตลอด ฉันไม่เห็นคุณทำอะไรพวกนี้เลยนะคะ “ชยานีรู้สึกแปลกใจมาก “อ่อใช่ ฉันพึ่งจะเริ่มทำมันเมื่อเช้านี้เอง!” หลังจากนิธานตอบชยานี นิธานก็ค่อยๆ จูบลงไปที่แก้มของชยานี ชยานีได้ยินที่นิธานตอบกลับมา ดวงตาทั้งสองข้างก็กลมโตขึ้นมาในทันที เธอยากที่จะเชื่อ เธอจึงถามนิธานว่า “งั้นแสดงว่า เธอใช้เวลาทำของชิ้นนี้แค่หนึ่งวันเหรอคะ” ชยานียากที่จะเชื่อ “ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ครึ่งวัน” เขาพูด ชยานีจำได้ว่าหลังจากที่เขารับสายโทรศัพท์ก็ออกไปจากที่นี่ เขาถึงจะได้ทำมันอย่างจริงๆจัง แสดงว่าระยะเวลาที่เขาทำของขวัญชิ้นนี้นั้นก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง คำพูดของนิธานเหมือนจะพยายามข่มให้เหนือเธอ เธอจึงกัดริมฝีปากและเลียปากตัวเอง “ฉันคิดว่า คุณไม่ต้องพูดอะไรน่าจะดีกว่านะคะ” ข่มคนอื่นเกินไปแล้ว นิธานยิ้มออกมาอ่อนๆ “จริงๆแล้วมันไม่ได้ยากขนาดนั้น เธอแค่ไม่อยากทำมันเฉยๆ ฉันเชื่อว่าเธอก็ทำมันได้ และต้องทำได้ดีกว่าฉันแน่นอน” นิธานรูปที่เรือนร่างของชยานี ทั้งสองคนยืนหันหน้าเข้าหากัน หน้าผากของนิธานอยู่ที่หน้าผากของชยานี สายตาของทั้งสองคนประสานกัน ชยานีพ่นลมและยิ้มออกมา “หัวเราะอะไรหือออออ” นิธานถาม แต่ชยานีกลับส่ายหัว “ไม่มีอะไรค่ะ” เธอแค่รู้สึกว่ามันหวานมากๆเลย แต่เธอก็รู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างตลกพอสมควร นิธานคงจะรู้สึกขำเธออยู่ในใจ คิดไม่ถึงว่าเพราะเรื่องๆนี้ถึงกับทำให้เธอนั้นอารมณ์เสีย เธอคิดว่านิธานไม่รักเธอแล้ว และคิดว่า...... “เฮ๊อออ!” ชยานีก้มหน้าก้มตาหน้ามองตัวเองที่อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยเท่าไหร่หนัก หน้าของเธอเริ่มแดงระเรื่อ อดไม่ได้ที่จะผลักนิธานออกจากตัวของเธอ “เลนนี่!” นิธานกอดชยานีแน่น “ฉันรักเธอนะ! ” ชยานีสั่นไปทั้งตัว มือทั้งสองข้างของเธอจับที่คอของนิธูรไว้ และยิ้มออกมาอย่างหวานๆ “นิธานคะ ฉันก็รักคุณเหมือนกันค่ะ!” เธอเหยียบเท้าของนิธาน เพื่อเป็นการส่งริมฝีปากของตัวเองขึ้นไป ในค่ำคืนนั้น ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันในความเร่าร้อนและอบอุ่นตลอดทั้งคืน ชยานีถูกนิธานนัวเนียตลอดทั้งคืน ทำให้เธอลุกไม่ขึ้น เธอมองนิธานที่ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความมึนๆงงๆ ปนความขี้เกียจ ทั้งๆที่เธอก็อยากลุกขึ้น แต่เมื่อกี้ได้ลองขยับตัวดูแล้ว เธอกลับรู้สึกว่าทั้งตัวของเธอนั้นไม่สามารถขยับได้ นิธานเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย และมองดูผู้หญิงที่พยายามตะเกียกตะกายไปด้วย สายตาของเขานั้นค่อยๆยิ้มออกมา เขาหันตัว และจูบลงไปที่ริมฝีปากของชยานี “เป็นเด็กดีนะ นอนต่ออีกสักหน่อย โอเคไหม” ชยานีพยายามเปิดเปลือกตาด้วยความมึนๆงงๆ “แต่วันนี้ฉันยังต่อไป.........” ชยานีพยายามนึกภาพที่ตัวเองตะเกียกตะกายขึ้นมา แต่เธอกลับลุกขึ้นมาไม่ได้จริงๆ มันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะมองตาขว้างไปที่นิธาน “เป็นเพราะคุณเลย!” “จะมาโทษฉันได้อย่างไร ก็เมื่อวานเธอคิดเองหนิว่าฉันนั้นไม่รักเธอแล้ว ฉันก็เลยต้องพิสูจน์ให้เธอเห็น ว่าฉันนั้นรักเธอจริงๆ” นิธานเปิดปากพูดอย่างมีความสุข เขากอดชยานีไว้แน่นครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆคลายอ้อมกอดออก “นอนต่ออีกสักหน่อยนะ ยังไงที่สตูดิโอของเธอก็มีนลินคอยดูแลอยู่ เธอพักผ่อนดีแล้วก็ค่อยไปก็ได้” “ค่ะ” ชยานีพยักหน้า เธอรู้สึกเหนื่อยล้าจริงๆ ถึงขนาดนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอะไรต่อกับนิธาน ทำได้เพียงโบกมือไปมา “คุณไปเถอะนะคะ! ” นิธานหรี่ตามอง และยิ้มออกมาด้วยความรักและทะนุถนอม เขาพูดคำลากับชยานีและค่อยจากไป เขารู้สึกมีความสุขอย่างเต็มเปี่ยม “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณผู้ชาย! ” เมื่อเดินลงมาที่ชั้นล่าง ก็มีเสียงใสๆของนวตาดังขึ้น “คุณผู้ชายคะ ในตอนเช้าได้ให้คนในครัวทำซุปไก่ให้คุณผู้หญิงแล้วนะคะ” “อื้ม!” นิธานพยักหน้า “ยังไงก็อย่าเพิ่งเข้าไปรบกวนคุณผู้หญิงนะ ให้เธอพักผ่อนก่อน” นิธานจัดเสื้อผ้าของตัวเองไปด้วย พลางเดินไปที่โต๊ะอาหารไปด้วย “อรุณสวัสดิ์ครับคุณปู่!” “อรุณสวัสดิ์เจ้าหนู!” คุณปู่ยิ้มแย้มออกมา ดวงตาคู่นั้นมองดูหลายอย่างด้วยสายตาที่เปล่งประกาย เหลือบมองท่าทางที่มีชีวิตชีวาของเขา ก็อดถอนหายใจและพูดออกมาไม่ได้ “ทั้งตัวนี่ดูกระปรี้กระเปร่าไปด้วยความรักเหลือเกินนะเจ้าหลาน นี่มันเหมือนเป็นการฆ่าชายแก่ทางอ้อมเลยนะเนี่ย” นิธานหรี่ตามอง เหลือบมองคุณปู่ด้วยสายตาที่หลอกล้อ คนใช้ก็ได้นำชุดอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้พอดี เขาถือมีดและส้อมขึ้นมาด้วย พลางมองบวรวิชญ์ไปด้วย “แหน่ะๆๆๆๆ!” บวรวิชญ์ไม่มีอารมณ์จะสบตากับนิธาน “เพราะฉันแก่เกินไปฉันไม่สนใจฉันแล้วใช่ไหม ไม่มีมารยาทจริงๆ” “นั่นก็เพราะคุณปู่แก่แล้ว แต่ไม่น่าเคารพไงครับ” นิธานพูดออกมาหน้าตาเฉย “เจ้าเด็กนี่ อวดดีเกินไปแล้วนะ” บวรวิชญ์โมโหแทบแย่เพราะนิธาน “ไหนลองพูดมา ใครๆเขาก็พูดว่าเลี้ยงลูกหลานไว้เพื่อให้ดูเราในตอนแก่ นายนี่นะ......” “นั่นมันเลี้ยงเด็กนะครับปู่” นิธานพูดออกมาอย่างเตือนสติ “หุบปากเลยนะ!” ไม่รู้สึกเกลียดเลย แม้แต่นิดก็ไม่รู้สึก “แล้วปาลีล่ะ ทำไมถึงไม่ลงมาทานข้าวด้วยกัน” นิธานทำท่าทีนิ่งอึ้งไป คุณปู่ก็เหมือนจะดูท่าทางออก นิธานจึงรีบหลบสายตาทันที “สงสัยเหนื่อยเกินไปมั้งครับ ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่” “อ้ออออ.......” ในหน้าของคุณท่านบวรวิชญ์นั้นเต็มไปด้วยความเข้าใจ มองนิธานด้วยตาขวาง นิธานทำท่าทางเผือกเฉยต่อสายตาของคุณปู่ “คุณนิธูร มาแล้วหรอครับ” เสียงของพ่อบ้านดังมาจากข้างนอก นิธูรเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและเดินเข้ามา “เฮ๊อออออ มาแต่เช้าก็ไม่เท่ามาแบบบังเอิญใช่ไหมล่ะ คุณปู่ชรา ไม้ใกล้ฝั่ง” “ไม่มีมารยาท ไม่น่าล่ะพวกนายถึงเป็นพี่น้องกันได้” คุณท่านบวรวิชญ์ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย ถึงแม้จะฟังออกมาว่ามันคือคำด่า แต่ถ้าหากตั้งใจฟังดีๆนั้นจะรู้เลยว่าคุณปู่ดีใจขนาดไหน นิธูรขมวดคิ้ว “คุณปู่แสนชราครับ ไม่ต้อนรับผมหรอครับ!” “ไม่ต้อนรับ” “อ้ออออ ถ้าอย่างนั้นผมก็ยิ่งต้องมาเลยแหละครับ” นิธูรจงใจย้อนแย้งใส่คุณท่านบวรวิชญ์ เขาผิวปากและแกว่งมือไปมา ลากเก้าอี้และเตรียมตัวกำลังจะนั่ง นิธานยื่นขาอันเรียวยาวของตัวเองออก โชคดีที่นิธูรนั้นตอบสนองได้อย่างเร็วไว จึงไม่ล้มลง “พี่ใหญ่ นี่พี่กำลังจะทำอะไรเนี่ย” นิธูรรีบยกเท้าขึ้น และป้องกันตัวเองให้อยู่ห่างจากนิธาน โดยการไปนั่งใกล้ๆกับ “กินยาไม่เขย่าขวดหรอไง” นิธานเงยหน้า ดวงตาทั้งสองข้างของเขามองไปที่นิธูร ในช่วงเวลานั้นนิธูรก็ไม่ขยับใดๆอีก จากนั้นก็เป่าปากตัวเอง “พี่ใหญ่ พี่มองฉันแบบนี้หมายความว่าอย่างไร” “นายจริงจังกับชญาภาหรือเปล่า” “หื้ออ!” นิธูรคาดคิดไม่ถึงว่านิธานจะมาถามคำถามแบบนี้กับเขาตรงๆ และยังถามต่อหน้าคุณปู่อีกด้วย “แค่กๆ....แค่กๆ” เขาถึงกับสำลักออกมา นิธานหรี่ตามองจ้องนิธูรกวาดตั้งแต่หัวจรดลงเท้า เขาวางถ้วยลง จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “พี่สะใภ้ของนายบอกว่า ชญาภาคือเพื่อนสนิทและเป็นเพื่อนที่ดีของเขา ปัจจุบันเขาก็ถือว่าเป็นพี่สาวของนาย เพราะฉะนั้นนายทำอะไรก็ต้องตั้งใจ ถ้าคิดว่าจะแค่เล่นๆเฉยๆ ก็อย่ายื่นมือเข้าไปดีกว่า!” นิธูรขมวดคิ้ว และเขานิ้วมือเคาะที่โต๊ะ ราวกับว่ากำลังคิดในสิ่งที่นิธานพูดออกมา ใบหน้าอันมึนงงของคุณท่านบวรวิชญ์เมื่อได้ยินชื่อของชญาภา อย่าเล่น ต้องจริงจัง เขาก็รีบถามขึ้นมาทันที เขาเอามือตบที่โต๊ะหนึ่งที “นิธูร นายกำลังมีหญิงสาวที่ชอบหรอ” นิธูร “……” “นายแค่เล่นเฉยๆใช่ไหม ไม่ได้คิดจะจริงจังใช่ไหม” คุณท่านบวรวิชญ์ถามออกมาอย่างเรียบง่าย “เร็วๆๆๆ รีบบอกฉันมาว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร หน้าสวยไหม เป็นคนแบบไหน ทำงานอะไร บ้านอยู่ที่ไหน..........” “คุณปู่!” นิธูรเอามือนวดที่ขมับอย่างปวดหัว หันไปมองนิธานแวบหนึ่ง เต็มไปด้วยความสงสัยว่านิธานนั้นตั้งใจหรือเปล่า “เกมยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร” “นั่นก็หมายความว่านายยังไม่มั่นใจว่าจะเป็นผู้หญิงคนนั้น” คุณท่านบวรวิชญ์ตีหลงไปที่หลังของนิธูรหนึ่งที “เฮ๊อ เรื่องเล็กๆแค่นี้ นายก็ลองรู้จากพี่ชายของนายบ้างสิ แต่งงานแล้ว มีเรื่องอย่างว่าครึกครื้นๆ ง่ายดายจะตายไป” นิธาน “……” เหลือตามองคุณท่านบวรวิชญ์อย่างหมดคำจะพูด ในสายตานั้นเหมือนกำลังจะต้องการเตือนอะไรบางอย่าง นิธูร “……”เขามองคุณท่านบวรวิชญ์ด้วยสายตาที่ยอมจำนน จากนั้นก็มองมาที่นิธาน “คนอะไรแต่งงานด้วยความเย็นชามาสามปี” “นายไม่พูด ก็ไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอกนะ” นิธานเปิดปากพูด และรีบหันไปมองคุณท่านบวรวิชญ์ “เรื่องนี้ปู่ไม่ต้องยื่นมือเข้าไปนะครับ” คุณท่านบวรวิชญ์อ้าปากค้างเหมือนกำลังจะต้องการพูดอะไร แต่ถูกนิธานสกัดกั้นไว้ก่อน จึงรีบหุบปากลง แต่สายตาของท่านนั้นเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยถ้อยคำที่ติติงนิธานและนิธูร นิธาน “……”เขาพยายามที่จะบีบบังคับและควบคุมอยู่ภายในใจ เขากัดฟันและมองไปที่นิธูร “พูดสิ ที่ฉันถามนายเมื่อกี้” นิธูรเองก็ไม่อยากฟังคุณปู่ถามอะไรมากมาย ถึงแม้ว่าเขานั้นจะมีความสนใจในปาลี อยากอยู่กับปาลีจริงๆ แต่ในตอนนี้หลายๆอย่างยังไม่ลงตัวเท่าไหร่ และอีกอย่างเขาอยากจะพยายามด้วยตัวเองที่อยากจะทำให้ปาลีรักในตัวเขา และไม่อยากให้คุณท่านบวรวิชญ์นั้นเข้ามาขัดขวางหรือทำอะไร เพราะแค่เขาคิดถึงเรื่องระหว่างคุณท่านบวรวิชญ์ นิธานและปาลีนั้น เขาก็รู้สึกกลัวกับสิ่งที่จะตามมา ถ้าหากว่าปาลีนั้นเกลียดคุณปู่จริงๆ นั่นมันก็ยิ่งจะแย่ลงไปมากกว่าเดิม