ตอนที่ 14 โดนเอาเปรียบอย่างช่วยไม่ได้

ตอนที่ 14 โดนเอาเปรียบอย่างช่วยไม่ได้ เงาร่างสีม่วงสดสะท้อนขึ้นมา ปรากฏเป็นร่างของหญิงสาวซึ่งแต่งตัวแบบสีสันฉูดฉาดคนหนึ่งที่หน้าประตู ยังไม่ทันได้ก้าวเข้ามาหาธวลิต เธอก็เอ่ยน้ำเสียงทรงเสน่ห์ขึ้นมา“ธวลิตคะ บ้านคุณใหญ่จังเลยค่ะ!” หญิงสาวคนนั้นมาพร้อมกับเครื่องสำอางที่แต่งแต้มมาอย่างสวยสดงดงาม เส้นผมนั้นม้วนเป็นลอนใหญ่ และดารุก็จำได้ด้วยว่าเธอเป็นผู้หญิงในงานแต่งคนนั้นที่ธวลิตคอยเหลือบมองอยู่ช่วงหนึ่ง ซึ่งแน่นอน ตัวดารุเองไม่รู้เลยว่าเธอคนนั้นก็คือคนที่ยื่นเท้าออกมาสกัดขาให้เธอล้มนั่นเอง “ตานี เข้ามาเถอะ”ธวลิตเอ่ยทักทายอย่างเฉยเมย กระทั่งเกียจคร้านที่จะลุกขึ้นยืน ตานี น่าจะชื่อนี้รึเปล่านะ ตอนที่พี่สองอ่านนิตยสารซุบซิบดาราก็มักจะพูดถึงเธอคนนี้บ่อยๆ รวมถึงเอาเธอมาเป็นแบบอย่างในการเรียนรู้ไปเสียหมดเลยด้วย ตานีมองดูดารุที่กำลังก้มๆคลานๆทำงานอยู่บนพื้นด้วยสายตาเฉยเมย แววตาฉายแววร่องรอยแห่งความสุขออกมา เห็นมีคนซุบซิบกันอยู่ว่าเจ้าสาวของธวลิตก่อนหน้าที่จะมีงานแต่งงานขึ้นนั้น เธอมีสถานะที่ไม่แน่ชัดเอาเสียเลย ดูเหมือนว่าจะจริงสินะ! “ธวลิตคะ ตานีคิดถึงคุณมากเลยนะ”ตานีเดินข้ามดารุไป พลางโผเข้าสู่อ้อมกอดของธวลิต กระโปรงสีม่วงสดตัวจิ๋วที่รัดรูปแน่นนั้นห่อหุ้มส่วนโค้งเว้าของร่างกายเธอ เหลือก็แต่เพียงส่วนเรียวขากับก้นโด่งที่ยื่นมาให้กับดารุ สองคนนี้ทำเหมือนกับว่าไม่มีคนอยู่ เล่นจูบกันเสียกลางห้องโถงนี้เลย ตานีถึงขนาดกับยกขาข้างหนึ่งขึ้นพลางเริ่มถูไถไปมาที่บริเวณจุดอ่อนไหวของธวลิต ดารุเลือกที่จะทำเป็นไม่เห็นมันเสีย เธอก้มหน้าลงแล้วเบนความสนใจทั้งหมดไปที่พื้นด้านล่าง เมื่อได้ทำงานที่หนักหนาและยาวนาน ทั้งยังมีแผลที่กำลังทรมานเธออยู่นี้ด้วย ดูเหมือนว่าร่างกายจะทำไม่ได้ดั่งใจอยากแล้ว เม็ดเหงื่อผุดปรายขึ้นเต็มหน้าผากไปหมด และข้างๆหูเธอก็มีเสียงครางของตานีที่ร้องคลออยู่ไปด้วย ถึงเธอจะไม่ได้สนใจเรื่องอย่างว่าของมนุษย์เท่าไหร่นัก แต่เธอก็รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ดี พลันใบหน้าเล็กก็ขึ้นสีแดงแจ๋ขึ้นมา “โอ๊ย! เธอบ้าไปแล้วรึไงเนี่ย!”ความเจ็บแล่นแปลบขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งเหยียบลงบนหลังมือของเธอจนเป็นรอยช้ำเขียวน่ากลัว ดารุทำความสะอาดอย่างไม่รู้ตัวเลยว่ามาอยู่ในที่ที่ทั้งสองพลอดรักกันแล้วตั้งแต่ตอนไหน ตานีที่จงใจใช้ส้นรองเท้าเหยียบลงมาบนมือเธอทว่าก็ชิงฟ้องเขาก่อนเสียได้“ธวลิตดูสิคะ เธอทำรองเท้าฉันสกปรกหมดแล้วอะ เห็นชัดๆเลยว่าเธอน่ะไม่ยอมรับว่าตัวเองจงใจทำ!” ธวลิตผละออกจากตานี พลันเข้ามาดูอาการของดารุอย่างจริงใจ ทว่าหลังจากที่เห็นรอยบนมือของเธอแล้วเขากลับปิดริมฝีปากลงอย่างเย็นชา“เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ” ตานีมองมาที่ดารุด้วยสายตาแห่งชัยชนะ พลางตามธวลิตขึ้นไปที่ชั้นบนราวกับผีเสื้อที่บินตามเขาไป ดารุถูแผลใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นมานี้ เธอเจ็บจนอีกเพียงนิดเดียวน้ำตาก็จะพาลไหลออกมาอยู่แล้ว ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะนั่งอยู่บนพื้นได้เลย และดูเหมือนว่าหญิงสาวที่งดงามคนนี้ได้เพิ่มพูนความอ่อนแอนั้นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลเอาเสียแล้ว “รีบๆทำเข้าสิ มัวแต่แอบอู้อยู่ได้ เธอมันก็เป็นได้แค่คนใช้คนหนึ่งเท่านั้นแหละน่า!”น้าณิชโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่อาจทราบได้ พลันใช้สายตาเย็นชาปรายตามาที่เธอ ใบหน้าฉาบทับไว้เหมือนเป็นปีศาจ ไม่แปลกใจเลยที่หล่อนสามารถทำงานอยู่ในคฤหาสน์คานเขตได้ เพราะก็ไม่ได้ต่างอะไรกับนาย ธวลิตนั่นเลย ดารุได้แต่คิดกับตัวเอง เธอตัดสินใจมองข้ามใบหน้าเกลียดชังของน้าณิชไป “ฉันพูดอยู่นี่เธอยังไม่ได้ยินอีกหรือไงห่ะ!”น้าณิชยืดขาออกพลางเตะไปที่หลังของเธอ “โอ๊ย!”ดารุเจ็บจนล้มลงไปนอนกับพื้น แผลเก่าบริเวณหลังเริ่มแผลงฤทธิ์ขึ้นอีกครั้ง น้าณิชปิดปากหัวเราะอยู่สองที พลางด่าทอต่อว่า“เลิกเล่นละครได้แล้ว เธอคิดว่าทั้งชีวิตของลูกคุณหนูอย่างเธอจะโชคดีไปได้ตลอดเลยเหรอ รีบทำความสะอาดพื้นให้ฉันได้แล้ว ยังมีงานอีกเยอะรอให้เธอทำอยู่นะ! ทำไม่เสร็จอย่าหวังว่าจะได้นอนได้กินเลย คฤหาสน์คานเขตน่ะไม่เลี้ยงดูคนขี้เกียจไว้หรอกนะ…”เข้าสุภาษิตเสือลำบากย่อมถูกสุนัขรังแกชัดๆ ดารุไม่คิดเลยว่าคนใช้คนหนึ่งจะมีอำนาจอะไรได้ถึงขนาดนี้ น้าณิชยังคงยืนอยู่ตรงนั้นพลางเชิดคางท้วมๆขึ้นรอเธอคลานลุกขึ้นมา แววตาฉายความเป็นศัตรูไม่ต่างจากใบหน้าของลูกสมุนตัวร้าย เหมือนกันเป๊ะๆเลย เธอจำเป็นต้องบอกหล่อนถึงสภาพในตอนนี้มั้ยนะ เมื่อมองไปที่รอยของรองเท้าส้นสูงบนมือที่ขึ้นสีม่วงผิดธรรมชาตินั้น ทำเอาขอบตาเธอถึงกับร้อนผ่าว ตอนนี้เธอเหมือนเห็นรอยยิ้มพึงพอใจที่มาพร้อมกับความดูถูกของธวลิตนั้น ลอยเข้ามาเลยทีเดียวล่ะ