ตอนที่ 1 นิธาน...ฉันคือใครเหรอ

ต๭นที่ 1 นิธาน...ฉันคือใครเหรอ เสียงตึก ตึก ตึก กระทบกับพื้นโล่ง เพียงได้ยินเสียงแอ๊ด ประตูห้องคนไข้ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีแดงที่ปรากฏขึ้น คนที่เดินเข้ามาเปิดประตูออก สายตาจับจ้องไปยังร่างของหญิงสาวที่มีผ้าพันแผลเต็มตัว “จึ๊ ๆ น่าสังเวชเสียจริง” สายตาของหญิงสาวไม่ปิดบังความพึงพอใจและความดีอกดีใจในดวงตาอย่างชัดเจน ชยานีนอนอยู่บนเตียงนิ่งโดยที่ไม่สามารถขยับตัวได้ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่จับจ้องไปยังหญิงสาว หญิงสาวคนนี้คือชามา เพื่อนสาวที่เธอสนิทด้วยที่สุด “เธออยากพูดอย่างนั้นเหรอ”ชามาที่กำลังมองดวงตาของชยานี อยู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา ชามาโน้มกายเข้าไปใกล้หูของชยานีแล้วกระซิบ“ชยานี นึกไม่ถึงเลยนะ ว่าเธอจะมีวันนี้ได้” ชยานีมองอดีตเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลังแสยะยิ้มที่อยู่ตรงหน้าตนอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทว่าตอนนี้กลับใช้สายตาแห่งความเคียดแค้นมองตน ชยานีอยากจะเปล่งเสียงออกไป แต่เส้นเสียงของเธอได้รับความเสียหายอย่างหนักจึงไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้ เธอกำหมัด ภายในดวงตามีความไม่เข้าใจและความหวั่นไหว ‘ทำไม? ทำไมชามาถึงได้พูดแบบนี้กับเรา’ ชามามองชยานีที่มีท่าทีดิ้นรน ในใจอธิบายไม่ได้ว่ารู้สึกเพลิดเพลินใจมากแค่ไหน “เธอคิดว่าฉันจะนับว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทจริง ๆ หรือ ชยานี เธอนี่โง่จริง ๆ” เมื่อเห็นว่าชยานีพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น ชามาจึงเอามือกดแผลของชยานีไว้อย่างแรง ชยานีเจ็บจนสั่นไปทั้งร่าง ไม่นานนักใบหน้าของเธอก็มีเลือดซึมออกมา“ฮะ ๆ ที่ฉันตีสนิทกับเธอก็เพราะทัตติหรอกนะ เธอยังไม่รู้เรื่องนี้ล่ะสิ ความจริงแล้วฉันกับทัตติอยู่ด้วยกันมานานแล้ว” ‘อะไรนะ?’ ชยานีเบิกตากว้าง “เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเธอ ความจริงแล้วก็ไม่ใช่อุบัติเหตุเหมือนกัน” ชามาจิ้มผ้าพันแผลที่พันใบหน้าของชยานี “ตอนที่เธอถูกรถบรรทุกชนกระเด็นน่ะ ฉันกับทัตเองก็อยู่แถว ๆ นั้นด้วย โครม...ตอนที่เห็นภาพเธอโดนรถชนน่ะ เธอไม่รู้หรอกว่ามันน่าตื่นเต้นขนาดไหน” ‘ไม่...เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อคำพูดของเธอแม้แต่คำเดียว’ ชยานีจ้องชามาอย่างโกรธแค้น เธออยากจะยื่นมือออกไปผลักชามา ส่วนใบหน้าของชามากลับมีแต่รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ “เธอคิดว่าทัตจะรักเธออย่างนั้นเหรอ เธอก็แค่เด็กที่ตระกูลคำล้อมรับมาเลี้ยง เพื่อใช้มอบความสุขให้ทัตก็เท่านั้น แต่ไม่ได้อยากให้เธอแต่งกับทัตจริง ๆ หรอก มันก็แค่เพ้อฝันเรื่องไร้สาระเท่านั้นแหละ” “เดิมทีก็คิดว่ารถจะชนจนเธอตาย แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะดวงแข็งถึงขนาดนี้”ชามากล่าวด้วยใบหน้าที่น่าขยะแขยง “แต่ก็ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวเธอก็จะได้ลงไปนอนในอยู่ใต้พื้นดินแล้ว” ‘เธอคิดจะทำอะไรน่ะ’ “หึ ชยานี ความจริงแล้วเธอก็ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง เธอดูสิว่านี่คืออะไร” ชามาหยิกกระดาษเอสี่ออกมาจากกระเป๋ามาโบกตรงหน้าของชยานี บริจาคมดลูก คำไม่กี่คำนี้ทิ่มแทงเข้าไปในจิตใจของชยานี ส่วนท้ายกระดาษที่ปรากฏเป็นลายเซ็นของทัตติที่เซ็นด้วยตนเอง ชยานีเบิกตากว้าง พยายามผลักชามาอย่างสุดแรง ชามาเซถอยไปไม่กี่ก้าว นัยน์ตาปรากฏความอาฆาตแค้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็บีบคอของชยานี “ชยานี เธอควรดีใจนะที่เธอยังพอจะมีค่าอยู่บ้าง พอเธอเอามดลูกให้ฉันแล้ว รอจนฉันตั้งท้องลูกของทัตติก่อนเถอะ ต่อไปฉันจะจุดธูปสามดอกเซ่นไหว้เธอทุกวัน” ‘นังชั่ว นังปีศาจ’ ชยานีดิ้นอย่างแรง ดวงตาของเธอมีความเกลียดชังติดอยู่ในนั้น ‘ฉันไม่มีทางเอามดลูกให้แกหรอก ไม่มีทาง!’ “ดิ้นไปเถอะ อีกเดี๋ยวฉันจะฉีดยาให้สมองเธอตาย เธอไม่ทรมานอะไรขนาดนั้นหรอก” “อ้อ...ใช่ ก่อนที่เธอจะตาย ฉันจะบอกอะไรเธออีกเรื่องหนึ่ง เมื่อสองปีก่อนฉันแท้งลูกของทัตติน่ะ ฮ่า ๆๆ เธอดูสิ เดือนนั้นแกปรนนิบัติฉันอย่างรอบคอบ เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นฉันรู้สึกพอใจมากขนาดไหน” ‘พอแล้ว พอได้แล้ว!’ “พอเหรอ? ชยานี ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันกับทัตได้อยู่ด้วยกันไปนานแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะแกคนเดียว แกทำให้ฉันต้องแท้งลูก แกทำให้ฉันสูญเสียการทำหน้าที่แม่คนนับแต่นั้น แกจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!” ชามายกเรื่องขึ้นมาพูด ก่อนจะเตรียมกระบอกฉีดยา จากนั้นก็หันไปแทงเข็มใส่ลำคอของชยานีด้วยสีหน้าท่าทางโหดเหี้ยม ติ๊ด ๆๆๆ “แย่ล่ะสิ อัตราการเต้นหัวใจของคนไข้ไม่สม่ำเสมอ ความดันโลหิตก็เริ่มลดลงด้วย” ‘ที่นี่ที่ไหนกัน’ ชยานีล่องลอยอยู่ในอากาศมองหมอและพยาบาลที่กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ในห้องผ่าตัด และดูเหมือนว่าชยานีจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้ถึงได้ล่องลอยออกไป ขณะที่กำลังมองร่างที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับตนเองที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด ชยานีก็ไอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมาอย่างตระหนกตกใจ “อยะ...อย่า อย่าเอามดลูกของฉันไป” ชยานีลอยบุ่มบ่ามพุ่งเข้าไปหาศัลยแพทย์ทันที ทว่า กลับทะลุผ่านร่างของศัลยแพทย์ ชยานีมองตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ สีหน้ายิ่งขาวซีดขึ้นไปอีก ‘เธอตายแล้วหรือ แล้วคนที่อยู่บนเตียงนั่นคือใครกัน’ เธอลูบไล้ใบหน้าของตนอย่างสั่นเทา เมื่อมองไปที่ใบหน้าขาวซีดของคนที่อยู่บนเตียงผ่าตัดอีกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ใบหน้านั้นเหมือนกับเธอไม่มีผิดเพี้ยน แต่ทว่าไม่ใช่เธอ เพราะขณะที่เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ส่วนบนของร่างกายถูกเป็นอัมพาต ใบหน้าก็ถูกชนจนยับเยินไปหมด จนกระทั่งเธอถูกชามาฆ่าโดยการฉีดยา ขณะที่ชยานีนึกไม่ออกว่าสุดท้ายแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ชยานีก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงมหาศาลดึงเธอออกไปและมีแสงสว่างวาบขึ้นมาในหัว จากนั้นชยานีก็หมดสติ สองวันถัดมา “โอ๊ย!” หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นทันที สักพักความทรงจำมากมายนับไม่ถ้วนของเธอก็พรั่งพรูเข้ามา ชยานีทำหน้าเหยเกแล้วยื่นมือออกมากุมศีรษะ ขณะที่กวาดสายตามองไปทางด้านขวามือก็มีสายตาจ้องตวัดจ้องมาที่เธอ ชยานีรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งความหนาวเหน็บราวกับปลายมีดจ่ออยู่ด้านหลัง เธอหันไปมองก็ปะทะเข้ากับดวงตานิ่งและคมกริบคู่นั้น ชยานีรู้สึกหัวใจหยุดเต้นชั่วขณะ ในดวงตาสีนิลคู่นั้นไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ มีเพียงแค่ความเย็นชาเท่านั้น “ปาลี เธอดีมากนัก” ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วก้าวเดินมา จากนั้นก็ใช้มือหนึ่งจับคางของชยานี ชยานีมองชายหนุ่มอย่างงุนงง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง แต่กลับดูหล่อเหลาเหมือนว่าแม้กระทั่งหญิงสาวยืนอยู่ข้างเขาก็ยังถูกมองข้าม ในตอนนี้ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากบาง สายตาเย็นชาที่มีต่อเธอมีแต่ความเหยียดหยามและเย้ยหยัน ชยานีอดไม่ได้ที่จะใจสั่น มันเป็นความรู้สึกที่บอกกับเธอว่าผู้ชายคนนั้นอันตรายมาก ความรู้สึกหนาวเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ชยานีมาอาจเพิกเฉยได้ ทันใดนั้นก็มีภาพวับเข้ามาในหัวของชยานี ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นมาทันที จากนั้นก็มองชายคนนั้นอย่างค่อนข้างจะเหลือเชื่อ “นิธานเหรอ?” ชยานีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ชายหนุ่มขมวดคิ้วราวกับใกล้จะหมดความอดทน เขาดึงมือที่จับคางของเธอเข้ามาเล็กน้อย“ครั้งนี้จะเล่นละครอะไรอีก หืม” “อะไรนะคะ” ศีรษะของชยานียังคงมึนงงอยู่ เธอไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาโต้กลับอย่างไรดี “ครั้งก่อนกระโดดตึก ครั้งนี้กระโดดลงทะเลสาบ ในเมื่ออยากตายขนาดนี้ ทำไมไม่ตาย ๆ ไปเลยเสียล่ะ หืม” นิธานมองชยานีด้วยสายตารังเกียจราวกับว่าดูละครที่เธอเล่นจนเอียนแล้ว ส่วนชยานีกลับไม่รู้ว่าควรจะพูดโต้กลับอย่างไร แน่นอนว่าเธอกับนิธานไม่รู้จักกัน แต่ทำไมเธอถึงได้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ แล้วทำไมนิธานถึงเรียกเธอว่า...ปาลี แล้วทำไมใจของเธอถึงได้เต้นอย่างเจ็บปวดกัน ดวงตาของชยานีเริ่มพร่ามัว ดวงตาที่สับสนคู่นั้นจ้องมองนิธาน และเมื่อนิธานสัมผัสกับสายตาคู่นั้นของชยานีก็หรี่ตาลงด้วยควารังเกียจ จากนั้นก็สะบัดมือออก ชยานีเอียงหันไปมองกระจกที่อยู่ตรงโต๊ะข้างเตียง จากนั้นก็หยิบมันขึ้นมาส่องหน้าตนเอง ทันใดนั้นเธอก็เบิกตากว้างพลางมองคนในกระจกอย่างไม่อยากจะเชื่อ เป็นใบหน้าของเธอเอง เป็นเธอ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับนิธานกันแน่ “ปาลี เธอกำลังทำอะไรกันแน่” นิธานมองชยานีที่ไม่สนใจตนเอง เขาจึงดึงกระจกออกแล้วกระชากชยานีให้ลุกขึ้นจากเตียง “ในเมื่อยังไม่ตาย งั้นก็รีบ ๆ ออกจากโรงพยาบาลไปซะ” หน้าของชยานีซีดเผือด มือขวาคว้าจับแขนของนิธานเอาไว้ ตัวสั่นไปทั้งร่าง พลางมองนิธานอย่างคาดหวัง “นิธาน ฉันคือใครเหรอ?”