ตอนที่ 2 จะแกล้งความจำเสื่อมไปทำไม

ต๭นที่ 2 จะแกล้งความจำเสื่อมไปทำไม “ทำไม แกล้งความจำเสื่อมเหรอ”นิธานมองชยานีอย่างเยาะเย้ยถากถาง“ที่เล่นละครแบบนี้ต่อหน้าฉัน เป็นเพราะหาทางตายได้แล้วหรือยังไง” แต่ดูเหมือนว่าชยานีจะไม่ได้ยิน เธอยังคงจมอยู่ในโลกของตัวเอง เธอยังไม่ตาย ยังไม่ตายจริง ๆ แม้แต่ร่างกายก็ยังสมบูรณ์ดีไม่มีอะไรบุบสลาย แล้วมันมีอะไรตรงไหนที่ผิดพลาดกัน อีกอย่าง ทำไมนิธานถึงได้เรียกเธอว่าปาลีล่ะ นิธานมองดูท่าทางของชยานี ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าหมดความอดทนแล้ว เขาผลักชยานีถอยไปหนึ่งก้าว“นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ครั้งหน้าหากเธอกล้าเล่นอะไรแบบนี้อีก ฉันสาบานว่าจะทำให้เธอตายทั้งเป็น” พอนิธานพูดจบก็เดินออกไปทันที ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังปัง ชยานีตกใจกับเสียงปิดประตู เวลาผ่านไปสักพักก็หยิบกระจกขึ้นมาส่องอีกครั้ง หลังจากที่แน่ใจว่าเป็นใบหน้าของตนแล้ว ชยานีก็รีบควานหาโทรศัพท์ทันที ขณะที่กำลังดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ ชยานีก็ตะลึงงันไปเสียก่อน จากนั้นก็มีอารมณ์ที่ซับซ้อนหลากหลายตามมา เธอเพิ่งจะมั่นใจในสถานที่ที่ตนเองอยู่ สถานที่นั้นคือโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเมืองนภา เมืองนภา คือ เขตอิทธิพลของนิธาน แต่เธออาศัยอยู่ในเมืองเมฆาตั้งแต่เล็กจนโต เธอยังจำได้ดีว่าตอนที่ถูกชามาฉีดยาเธออยู่ที่เมืองเมฆา แต่ทว่าตอนนี้กลับอยู่ที่เมืองนภา ชยานีกำโทรศัพท์ แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าสุดท้ายแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ “คุณนายน้อย ในที่สุดคุณนายน้อยก็ฟื้นแล้ว!” ประตูห้องคนไข้ถูกเปิดออก จากนั้นก็มีหญิงสาวที่รูปร่างสูงพอ ๆ กับชยานีเดินเข้ามา ดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มา แต่พอเห็นว่าชยานีฟื้นขึ้นมาแล้ว ใบหน้านั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ชยานีขมวดคิ้วพลางชี้นิ้วมาที่ตนเอง“เธอ...เรียกฉันเหรอ?” นวตาพยักหน้า“ใช่ค่ะคุณนายน้อย คุณนายน้อยสลบไปตั้งสองวัน นวตาตกใจแทบตายเลยนะคะ คุณนายน้อยพอจะบอกได้ไหมคะ ว่าคุณนายน้อยไปทำอะไรที่ทะเลสาบตอนดึกดื่นเที่ยงคืนคะ” นวตารีบวิ่งเข้ามา จากนั้นก็หยิบกล่องเก็บอุณหภูมิออกมา“นี่เป็นซุบไก่ที่ป้าวีนาที่เป็นแม่ครัวเคี่ยวมาให้ค่ะ คุณนายน้อยดื่มสักหน่อยนะคะ” นวตาเทซุปไก่ใส่ถ้วย แต่ชยานีกลับผลักถ้วยซุปออกแล้วส่ายหน้า“เธอจำคนผิดหรือเปล่า ฉันไม่ใช่คุณนายน้อยของพวกเธอหรอก อีกอย่าง ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” “คุณนายน้อยได้รับบาดเจ็บอาการหนักหรือคะ ฉันนวตาไงคะ”พอนวตาได้ยินคำพูดของชยานีตาก็แดงขึ้นทันที“คุณนายน้อยอย่าทำให้ฉันกลัวสิคะ เดี๋ยวฉันจะไปตามหมอให้นะคะ” เมื่อชยานีเห็นว่านวตาจะไปตามหมอ ท่าทีดูร้อนรนเหมือนไม่ได้แสร้งทำก็รีบเรียกนวตาไว้“เธอบอกว่าฉันเป็นคุณนายน้อยของเธออย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันคือใครกัน ฉัน...แล้วสามีฉันล่ะเป็นใครกัน”ชยานีมองนวตา แต่ในใจกลับคิดว่านี่ไม่ใช่ตนเองอย่างแน่นอน นวตากระพริบตาปริบ ๆ พลางมองชยานีอย่างสงสัย“คุณนายน้อยคะ คุณชื่อปาลีค่ะ คุณชายของพวกเราคือคุณนิธาน คุณชายใหญ่ของตระกูลภูลพิพัฒน์ค่ะ คุณนายน้อยเป็นอะไรไปคะ” “ปะ...ปาลีเหรอ คุณนายน้อยอย่างนั้นเหรอ”ชยานียังแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่อมองดวงตาของนวตาแล้ว ดวงตาคู่นั้นไม่ได้โกหกอย่างแน่นอน ผนวกกับคำพูดของนิธานที่เพิ่งพูดไปไม่นานนั่นอีก ดังนั้น ชยานีจึงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย“งั้นนิธานก็...ฉันหมายถึงสามีของฉัน เขากับฉันมีความสัมพันธ์ย่ำแย่กันหรอ” ในที่สุดชยานีก็นึกขึ้นมาได้ ตอนที่เธออยู่เมืองเมฆาเธอเคยได้ยินชื่อเสียงของนิธานมาก่อน ทั้งยังรู้อีกว่านิธานมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร ทั้งหมดนี้ต้องยกคุณงามความดีให้ทัตติ เพราะช่วงเวลานั้นตระกูลคำล้อมทำธุรกิจร่วมกับตระกูลภูลพิพัฒน์ และเธอก็ทำงานอยู่ที่บริษัทคำล้อมจำกัดด้วย พอนึกถึงทัตติแล้ว แววตาของชยานีก็หม่นไปเล็กน้อย เธอกำหมัดแน่น สีหน้าหม่นหมองไปเล็กน้อย นวตาเห็นท่าทีแล้วก็รู้สึกทนไม่ไหว“คุณนายน้อยคะ อย่างเพิ่งท้อนะคะ คุณชายก็แค่ยังไม่ทันได้เห็นความดีของคุณเท่านั้นเองค่ะ” ชยานีฉีกยกมุมปากขึ้นอย่างฝืน ๆ“ฉันไม่เป็นไร” เธอก้มลงแล้วกระพริบตา น้ำตาคลอเบ้า แต่กลับไม่ได้รู้สึกเศร้า ทั้งยังรู้สึกดีใจอีกด้วย สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเธอยังไม่ตาย ทั้งยังได้กลับมาเกิดใหม่อีก เป็นการเกิดใหม่ในร่างของหญิงสาวที่ชื่อปาลี “คุณนายน้อยคะ” ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นวตาได้เห็นสีหน้าของชยานีที่เปลี่ยนไปในหลายอารมณ์ ไม่ว่าจะอารมณ์เศร้า หดหู่ หรือแม้กระทั่งเกลียดชัง ดังนั้น เธอจึงค่อนข้างเป็นห่วง“คุณนายน้อยอย่าเสียใจไปเลยนะคะ พอรักษาจนกลับมาแข็งดีแล้วค่อยกลับไปพูดจาดี ๆ กับคุณชายนะคะ คุณชายไม่โกรธหรอกค่ะ” “โกรธเหรอ” ชยานียิ้มเล็กน้อย เมื่อมองเห็นดวงตาแห่งความหวังของนวตาก็พยักหน้าในที่สุด ส่วนนวตาเมื่อไม่เห็นว่าแววตาของชยานีมีความเกลียดชังก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง “คุณนายน้อยเพิ่งจะฟื้น ทานอะไรสักหน่อยก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปเรียกหมอมานะคะ” “อื้ม”ชยานีดื่มซุปไก่ไปอยู่สองสามอึก หลังจากที่เห็นว่านวตาออกไปแล้ว ชยานีก็ลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบโทรศัพท์มาหาข้อมูลเกี่ยวกับนิธานและปาลีทันที น่าเสียดายที่ในอินเทอร์เน็ตมีข้อมูลเกี่ยวกับนิธานน้อยมาก ยิ่งข้อมูลเกี่ยวกับปาลีแล้ว ยิ่งไม่มีข่าวอะไรเลย มีเพียงแค่ข่าวที่ว่านิธานแต่งงานไปเมื่อสองปีก่อน แต่คนทั่วไปกลับไม่มีใครรู้ว่าภรรยาของนิธานคือใคร ชยานีกดออกมาหน้าหลักแล้วค้นหาเรื่องเกี่ยวกับทัตติและตนเอง ขณะที่เห็นรายงานข่าวอันยาวเหยียดเกี่ยวกับการตายเนื่องจากอุบัติเหตุของตน ใจของชยานีอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดราวกับถูกกระชากออกมา ชยานีกดเล่นวีดิโอ เธอเห็นทัตติและชามายืนให้นักข่าวสัมภาษณ์อยู่หน้าตึกบริษัทคำล้อมจำกัด ในวีดิโอนั้นทัตติและชามาแสดงท่าทีว่าเสียใจเป็นอย่างมาก ชามาพูดย้ำแล้วย้ำอีกว่าตนเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ หล่อนนึกไม่ถึงเลยว่าจะเกิดอุบัติเหตุกระทันหันกับเธอได้ จากนั้นทัตติก็ไปยืนอยู่ข้าง ๆ ชามา ทั้งสองต่างก็แสดงท่าทีว่าจะจดจำเธอตลอดไปได้อย่างเข้าคู่กัน ชยานีจ้องคนเสแสร้งแกล้งทำทั้งสองคนในวีดิโอด้วยดวงตาแดงก่ำ มือทั้งสองกำหมัดแน่น ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่คู่หนึ่งมาอยู่ตรงหน้าแล้วดึงโทรศัพท์มือถือในมือเธอออก ฉับพลันเสียงในวีดิโอขาดหายไป ชยานีเงยหน้าขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่านิธานกลับมาก็ตะลึงไปเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่านิธานเป็นคนหยุดวีดีโอที่อยู่บนหน้าจอนั้น จิตใต้สำนึกของชยานีสั่งให้ยื่นมือออกไปคว้ามันไว้ สายตาแหลมคมของนิธานจับจ้องไปที่ชยานี ส่วนชยานีก็สะดุ้งโหยงหดมือกลับทันที นิธานหรี่ตามอง สายตาที่จับจ้องชยานีอยู่ก็เคลื่อนย้ายไปมองวีดิโอบนหน้าจอที่อยู่ในมือของทั้งคู่ นัยน์ตาดำขลับฉายความประหลาดใจออกมาอยู่แวบหนึ่ง แต่ไม่นานก็หายไปทันที นิ้วของเขาเคาะลงไปบนหน้าจอ แต่สายตาคู่นั้นกลับจดจ้องอยู่ที่ชยานี ทำให้ชยานีรู้สึกคนไร้ที่กำบัง ชยานีกำผ้าปูเตียงแน่น หน้าเครียดเล็กน้อย“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา” นิธานแสดงท่าทีออกมาอย่างเย็นชา“เธอดูคลิปนี่ไปทำไม” “ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนี่คะ” ชยานีไม่รู้สึกประทัยใจอะไรในตัวนิธานแม้แต่นิด ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ก็ตาม ส่วนนิธานที่ได้ยินกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปที่ชยานีราวกับว่าอยากเห็นอะไรบางอย่างในดวงตาของชยานี ชยานีรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอรู้สึกตัวแข็งทื่อเมื่ออยู่ต่อหน้านิธาน เป็นเพราะดวงตาของเขาคมเกินไปราวกับว่ามันสามารถทะลุผ่านใจคนได้อย่างไรอย่างนั้น ชยานีพลางมองวิเคราะห์นิธานไปด้วย พลางทำตาลอกแลกไปด้วย นิธานเห็นท่าทีของเธอแล้วก็แค่นเสียงอย่างเย็นชา “ไม่ว่าเธอจะเล่นอะไรอยู่ก็ตาม ฉันจะไม่สนใจเธอแม้แต่นิดเดียว” จากนั้นนิธานก็โยนโทรศัพท์ใส่ชยานี ส่วนโทรศัพท์นั้นก็กระแทกเข้ากับอกของชยานีพอดิบพอดี “โอ๊ะ!” ชยานีรู้สึกเจ็บจึงยื่นมือมากุมหน้าอกเอาไว้ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองนิธานอย่างโกรธ ๆ“โรคจิต!” นิธานหรี่ตา จากนั้นก็กวาดตามองชยานี ชยานีรู้สึกเย็นเยือกเข้าไปถึงกระดูกจนต้องสูดลมหายใจเข้าหนึ่งเฮือก“มองฉันทำไมคะ ตาฉันโตกว่าชาวบ้านเหรอคะ” ชยานีหยิบโทรศัพท์ที่หล่นกระแทกลงบนเตียงอย่างแรงขึ้นมาแล้วถลึงตามองนิธาน ดวงตาของนิธานประกายวาบ“เหอะ! เปลี่ยนลูกไม้ใหม่อย่างนั้นเหรอ” ใจของชยานีเต้นตึกตัก เธอถลึงตามองนิธานอย่างโกรธเคือง คำว่า“เปลี่ยนความหัว”ที่นิธานเพิ่งจะพูดออกมาทำให้รู้ว่า ชญตย์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับปาลีผู้เป็นภรรยาของเขาเอง ทั้งยังรังเกียจอีกด้วย ดูเหมือนเจ้าของร่างเดิมอย่างปาลีจะใช้วิธีการฆ่าตัวตายโง่ ๆ อย่างการกระโดดตึก กระโดดทะเลสาบ นิธานก็เลยคิดว่าเธอเปลี่ยนลูกไม้ใหม่อย่างนั้นหรือ “คนอย่างฉันจำเป็นต้องใช้วิธีอะไรแบบนั้นด้วยหรือ”