ตอนที่ 5 ปาลี ทำไมเธอไม่ตาย ๆ ไปซะ

ต๭นที่ 5 ปาลี ทำไมเธอไม่ตาย ๆ ไปซะ หลังจากที่นิธานออกไปแล้ว ชยานีก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าพอนิธานเดินจากไปไกลแล้ว ชยานีก็เริ่มสำรวจห้องอย่างละเอียด ดู ๆ ไปแล้วแม้นิธานจะมีท่าทีไม่ดีต่อปาลี แต่ทั้งสองกลับไม่แยกกันอยู่ ภายในห้องนี้ไม่ว่าจะสิ่งของอะไรต่างก็มีเป็นคู่ เสื้อผ้าของทั้งสองต่างก็มีอยู่ แต่พอชยานีมองจำนวนเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของปาลีก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วยื่นมือออกมานวดหว่างคิ้ว เดิมทีเธอคิดว่าพอออกจากโรงพยาบาลมาแล้วชุดที่สวมใส่น่าจะท้าทายพอสำหรับขีดจำกัดรสนิยมของเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ขนาดใหญ่นี้จะท้าทายประสาทการมองของเธอแทน ปาลีคนนี้นี่น่าทึ่งจริง ๆ ใส่ชุดบ้าอะไรกันเนี่ย ชยานีเลือกไปเลือกมาอยู่สักพัก ในที่สุดก็สามารถหาชุดที่พอจะดูได้แล้วรีบเปลี่ยนชุดทันที “คุณนายน้อยคะ”เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก ชยานีชะงักตัวแล้วเอ่ยถาม“ใครคะ” “ฉันเองค่ะ นวตา” นอกจากนิธานแล้ว นวตาเป็นคนเดียวในบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ที่ชยานีรู้จัก ชยานีค่อย ๆ ครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วเดินออกจากห้องแต่งตัว“เข้ามาสิ” นวตาเปิดประตูออกแล้วเดินเข้ามา ในมือถือถ้วยยามาด้วย“คุณนายน้อยคะ รีบดื่มตอนที่ยังร้อนอยู่เถอะค่ะ”นวตาส่งถ้วยยาให้กับชยานี ชยานีบีบจมูกแล้วผลักนวตาออกอย่างขยะแขยง“อะไรน่ะ เอามันออกไป ๆ” “คุณนายน้อยลืมไปแล้วหรือคะ ว่ายานี่คุณเป็นคนให้ฉันตุ๋นมาให้”นวตามองชยานีด้วยสีหน้าแปลกใจ“แล้วคุณชายล่ะคะ” ชยานีชะงักนิ่งแล้วเม้มปาก“ถ้าอย่างนั้นนะนวตา เธอวางของนั่นลงก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องบางเรื่องอยากจะถามเธอหน่อย” ชยานีคิดว่าตนไม่ใช่ปาลีและไม่เข้าใจตัวตนของนิธาน สมองของเธอมีความทรงจำเกี่ยวกับปาลีแค่เพียงเศษเสี้ยวเท่านั้น สำหรับสถานะของปาลีกับนิธานสุดท้ายแล้วเป็นสถานะแบบไหน เธอเองก็ยังไม่รู้ ซึ่วคำตอบหาได้จากนวตาเท่านั้น นวตามองชยานีอย่างสงสัย แต่ก็ยังเดินเข้าไปหาอย่างระแวง“คุณนายน้อยจะถามอะไรฉันหรือคะ” “เธอ เป็นคนที่ฉันพามาจากบ้านมะเด็งเหรอ”ชยานีชี้นวตา นวตาพยักหน้า“ฉันคือคนที่คุณท่านให้ย้ายมาเพื่อดูแลคุณนายน้อยโดยเฉพาะค่ะ” “คุณท่านเหรอ?”คุณปู่ของนิธานอย่างนั้นเหรอ เมื่อเห็นว่านวตาเอาแต่มองตนเองอย่างสงสัย ชยานีเคาะหัวตัวเองอย่างกลุ้มใจแล้วแสดงทีท่าว่าเจ็บ“ นวตา เธอบอกว่าฉันมีโรคแทรกซ้อน ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าฉันเหมือนจะนึกอะไรหลาย ๆ เรื่องไม่ออก เธอบอกว่าอยู่ดี ๆ ฉันก็ไปกระโดดลงไปในทะเลสาบอย่างนั้นเหรอ อีกอย่าง...นิธานน่ะ ดูเหมือนเขาจะเกลียดฉันนะ” ชยานีพูดพลางกระพริบตา ทั้งยังมีหยดน้ำตาไหลออกมาอยู่สองสามหยด ท่าทีน่าสสงสารเจ็บปวดนิด ๆ นั้นทำให้นวตาที่มองเห็นใจดิ่งวูบ จากนั้นก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ชยานี“คุณนายน้อยอย่าร้อนใจไปเลยค่ะ คุณก็แค่นึกไม่ออกชั่วคราวก็เท่านั้นเองค่ะ” “อื้ม ฉันรู้ว่าจะต้องนึกออกแน่ แต่นวตา ตอนนี้ฉันรู้จักแค่เธอกับนิธาน แล้วคนอื่น ๆ ในตระกูลภูลพิพัฒน์ล่ะ ฉันเองก็กลับมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงเห็นแค่พ่อบ้านกับคนใช้ แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ” “คุณท่านไปเยี่ยมพวกเพื่อน ๆ ที่นอกเมืองค่ะ ส่วนคนอื่น ๆ ในตระกูลภูลพิพัฒน์... คุณนายน้อย คุณกับคนตระกูลภูลพิพัฒน์มีความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไรค่ะ โดยเฉพาะแม่สามีของคุณกับน้องสาวคนเล็ก” ชยานีพยักหน้าทันที เธอได้รู้จักกับคนอื่น ๆ ได้ตระกูลภูลพิพัฒน์จากนวตาบ้างแล้ว สรุปก็คือ ตระกูลภูลพิพัฒน์นอกจากปู่ของนิธานแล้ว ก็ไม่มีใครชอบปาลีอีก อย่างน้อยในสองปีที่ปาลีแต่งเข้ามาก็ยังมีปู่ของนิธานที่ดีกับเธอ ชยานีเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ปวดใจและรู้สึกค่อนข้างเศร้า ดูเหมือนนวตาจะนึกอะไรบางอย่างได้ เธอตบหน้าผากของตัวเอง“คุณนายน้อยคะ คุณไม่ได้กระโดดลงไปในทะเลสาบเองหรอกหรือคะ” ชยานีได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะกรอกตาแล้วมองนวตาเหมือนคนปัญญาอ่อน“ฉันดูเหมือนอย่างนั้นหรือ” นวตากลืนน้ำลายลงคอแล้วไม่พูดอะไร แต่อารมณ์บนหน้านั้นให้คำตอบกับชยานีได้อย่างชัดเจน ชยานีขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก“เมื่อก่อนนี้ฉันทำเรื่องโง่ ๆ ไว้เยอะเลยเหรอ” “ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องโง่ ๆ หรอกค่ะ คุณท่านบอกว่าคุณนายน้อยรักคุณท่านมาก ก็เลย...” “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่อยากฟัง”ชยานีรู้สึกค่อนข้างท้อ สำหรับปาลีสุดท้ายแล้วเธอเป็นคนอย่างไร เธอเองก็พอรู้บ้างแล้ว หากพูดถึงในตอนแรกชยานีก็ยังรู้สึกโชคดีที่ได้อยู่ในตระกูลภูลพิพัฒน์ แต่ตอนนี้ชยานีมั่นใจเต็มร้อยแล้วว่าตนอยากจะออกไปจากที่นี่ ท่าทีของทั้งนายและบ่าวที่มีต่อปาลีล้วนแต่ชัดเจนแล้วว่าปาลีไม่มีสถานะตัวตนอะไรเลยในตระกูลภูลพิพัฒน์ ชยานีไม่เชื่อว่าคนโง่ไปวัน ๆ คนหนึ่งจะฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจจากนิธาน ดังนั้น เรื่องที่ปาลีกระโดดลงไปในทะเลสาบ ชยานีจึงรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย แต่ถึงแม้เธอจะสงสัย แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ใช่ปาลีอยู่ดี อีกทั้งเธอเองก็ยังมีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการอีก หลังจากที่นวตาออกไปแล้ว ชยานีก็ยังคงอยู่ในห้องอยู่เป็นเวลานาน ในระหว่างนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาอีก พอถึงช่วงมื้อเย็นชยานีก็รู้สึกไม่อยากออกไปข้างนอกสักเท่าไร ดังนั้นจึงให้นวตายกอาหารขึ้นมาให้ ตั้งแต่ช่วงกลางวันจนถึงเย็นชยานีก็ไม่เจอกับนิธานอีกเลย แล้วก็เป็นไปตามปกติที่เธอก็จะลืม ๆ เรื่องของนิธานไป ชยานีรื้อดูกล่องเครื่องประดับของปาลีและของอื่น ๆ ในตู้เสื้อผ้าก็พบว่าเครื่องประดับอัญมณีและไข่มุกต่าง ๆ ของปาลีมีไม่น้อยเลยทีเดียว รวมถึงเสื้อผ้าด้วย แต่รสนิยมกลับไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ เพียงแค่วันนี้วันเดียวก็มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย ชยานีเองก็ไม่อาจแบกรับเรื่องราวมากมายขนาดนี้ได้ ในช่วงเย็นเธอเองก็ไม่ได้สนใจว่านิธานจะอยู่ที่ไหน หรือแม้กระทั่งจะทำอะไรกับเธอ และหลังจากที่ล็อกประตูแล้วเธอก็ผล็อยหลับไป ขณะที่กำลังสะลึมสะลือชยานีก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมองพิจารณาเธออยู่ สายตาคู่นั้นคมและแหลมเกินไป ชยานีรู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นเยือกขึ้นมา จากนั้นก็ตกเข้าสู่ฝันร้ายโดยไม่มีที่สิ้นสุด ในฝันชยานีย้อนกลับไปที่บ้านคำล้อม เธอเห็นทัตติกับชามา ทัตติกำลังโอบกอดชามาเอาไว้พลางมองเธอที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยสายตาเย็นชา ชยานีขยับเข้าไปดูใกล้ ๆ เธอที่กำลังนอนอยู่บนเตียงถูกควักมดลูกออกไปแล้ว แม้กระทั่งหัวใจของเธอก็ยังว่างเปล่า “อย่า อย่าเอามดลูกของฉันไป อย่าเอาหัวใจของฉันไป ชามา เอามดลูกของฉันมาคืนฉันเถอะ” ในฝันชยานีกรีดร้องดังลั่น มือทั้งสองโบกสะบัดไม่หยุด แต่ทว่าทัตติกลับพาชามาออกไปแล้ว และไม่ว่าเธอจะไล่ตามอย่างไรก็ตามไม่ทัน สุดท้ายแล้วภาพก็เปลี่ยนไปเป็นชายหนุ่มที่พลันบีบคอเธอทันที“ปาลี ทำไมเธอไม่ตาย ๆ ไปซะ” คน ๆ นั้นคือนิธาน! สายตาราวกับเหยี่ยวคู่นั้นของนิธานจับจ้องมาที่เธอ แต่กลับไม่ได้มองเธอ ทว่ามองคนที่อยู่ในตัวเธออีกคนต่างหาก “ไม่นะ!” ชยานีเบิกตาโพลงแล้วสะดุ้งตัวจากเตียงลุกขึ้นนั่งทันที ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลพลั่กออกมา เธอเปียกไปทั้งตัวราวกับคนไปแช่น้ำมา ผมยาวสีดำเหนอะจนติดหน้าเธอเต็มไปหมด ร่างกายที่สัมผัสกับอากาศเย็นยะเยือกทำให้ชยานีรู้สึกหนาว พอหันศีรษะไปก็ปะทะเข้ากับดวงตาที่เฉยชาคู่หนึ่ง ชยานีใจสั่นขึ้นมาทันที สมองของเธอมึน ๆ งง ๆ เมื่อความจริงกับความฝันมาบรรจบเข้าด้วยกัน เธอเงื้อมือขึ้นแล้วฟาดร่างของชายหนุ่มอย่างแรง เสียง“เพี๊ยะ”ดังขึ้นจนแสบแก้วหู ความฝันของชยานีแตกสลายไปอย่างสมบูรณ์แบบ “ปาลี เธอจะหาเรื่องกันเรอะ!” ภายในห้องที่มืดสลัว ดวงตาของนิธานฉายประกายเย็นเยือกเข้ากระดูก เขาใช้เพียงมือเดียวยั้งข้อมือของชนายีเอาไว้ ชยานีรู้สึกเจ็บ เธอจ้องมองมือขวาที่เริ่มชาขึ้นมา สุดท้ายดวงตาปรือของเธอก็ฉายประกายขึ้นมาเล็กน้อย“ฉัน...คุณเข้ามาได้ยังไงน่ะ”