ตอนที่ 6 ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะหย่ากับฉันหรือ

ต๭นที่ 6 ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะหย่ากับฉันหรือ หลังจากที่พูดจบ ชยานีก็สะบัดมือของนิธานทิ้ง ทั้งยังถือโอกาสตอนที่นิธานยังไม่ทันได้ตั้งตัวใช้เท้าถีบหัวเข่าของนิธานอีก นิธานรู้สึกเจ็บ คิ้วอันดูดีของเขาขมวดเป็นปมทันที ส่วนชยานีกลับกระชากผ้าห่มอย่างตื่นตัวแล้วรีบลุกออกจากเตียงทันทีเพื่อความปลอดภัย หากนิธานอยากจะเล่นสนุกทำมิดีมิร้ายอะไรชยานี เธอคิดว่าหนีออกจากเตียงแล้วจะไม่เป็นอะไรอย่างนั้นหรือ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอไร้เดียงสาเกินไปหรือตนเองไร้ประโยชน์จนเกินไปกันแน่ แต่การกระทำเหล่านั้นของชยานียิ่งทำให้ดวงตาของนิธานนิ่งขึ้นไปอีก หากจะบอกว่าการกระทำเมื่อช่วงกลางวันนิธานก็ยังจะพอเข้าใจได้ แต่พอเข้าสู้ช่วงกลางคืนแล้วยังทำแบบนี้อีก ท่าทีของชยานีที่แสดงออกมาล้วนแต่แปลกประหลาดเกินไปแล้ว นับตั้งแต่แต่งงานมาสองปี แม้จะบอกว่าทั้งสองอยู่ร่วมห้องกัน แต่นิธานกลับไม่เคยคิดจะแตะต้องปาลีเลย ตามปกติแล้วหากมีโอกาสแบบนี้ ปาลีมักจะรีบฉวยโอกาสอยู่เสมอ ต่อให้เขาทำหน้าบึ้งตึงเอะอะเสียงดัง เธอก็สามารถเข้าหาเขาได้อย่างไร้ยางอาย วันนี้เขากลับมานอนที่ห้อง ใครจะไปรู้เล่าว่าประตูห้องจะถูกล็อก เพราะเหตุนี้เองที่ทำให้นิธานจึงรู้สึกสนใจขึ้นมา แม้กระทั่งตอนนอนผู้หญิงคนก็ยังทำท่าระวังตัว ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอทำท่าหลบและมองตัวเขาราวกับเห็นโรคระบาด ปกติแล้วอย่าว่าแต่ปาลีจะตบตีเขาเลย แม้กระทั่งความกล้าที่จะแตะตัวเขาก็ยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ แววตาของนิธานยิ่งนิ่งขึ้นไปอีก เขาเอ่ยเยาะเย้ยเธออย่างเย็นชา นัยน์ตาดำคู่นั้นราวกับมองทะลุผ่านตัวเธอได้ก็ไม่ปาน“นี่มันห้องของฉัน เธอถามว่าฉันเข้ามายังไงน่ะเหรอ” “คุณ...”ชยานีสะอึกจนพูดไม่ออก เธอได้แต่กำมุมผ้าห่มแน่น“ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะหย่ากับฉันหรอกหรือคะ”แล้วจะมานอนกับฉันทำไมเนี่ย นิธานหรี่ตา เขาอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น“ก็ตอนนี้ยังไม่ได้หย่านี่ หากเรายังไม่ได้หย่ากันแม้แต่วันเดียว พวกเราก็ยังเป็นสามีภรรยากันอยู่ดี” ชยานีทำหน้าแหยอย่างรังเกียง ส่วนนิธานเห็นท่าทางแล้วก็เปิดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง เขาสวมชุดนอนสีเข้ม คอเสื้อเปิดออกเล็กน้อยเผยให้เห็นผิวสีแทนจากการกระทำเมื่อครู่ ชยานีอยู่ห่างจากเขาไม่ไกลนัก เมื่อเธอเห็นท่าทางของเขาก็รู้ได้ว่ารูปร่างของผู้ชายคนนี้ดูดีมากเลยทีเดียว โดยเฉพาะยามที่เขาก้าวเดิน ท่วงท่าการเดินของเขาทำให้คนไม่อาจละสายตาไปได้ เขาช่างดูไม่เหมือนกับนิธานในช่วงกลางวัน ในเวลานี้แม้เขาจะมีท่าทีเฉยเมย แต่กลับเผยให้เห็นร่างกายที่ไร้อารมณ์ทางเพศและความรู้สึกเกียจคร้าน ชยานีกลืนน้ำลายลงคอ ใจเต้นเร็วขึ้นไปอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกความงดงามนั้นทำให้หลงใหลหรือเพราะรังสีที่ชายหนุ่มแผ่ออกมาแข็งกล้าเกินไป ชยานีขยับถอยไปด้านหลังเล็กน้อย ส่วนนิธานกลับสาวเท้าต่อ ชยานีอยากจะหลบ แต่ก็หลบไม่ได้ “คุณ คุณจะทำอะไรน่ะ” นิธานชำเลืองตามองชยานีแล้วเอนกายเข้าไปใกล้เธอ ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับแสดงออกถึงความเยาะเย้ยถากถาง “เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรฉันได้อย่างนั้นเหรอ” ชยานีกำหมัดแน่“นิธาน คุณถอยห่างจากฉันหน่อยเถอะค่ะ” นิธานส่งเสียเฮอะออกมา“เพิ่งจะฝันร้ายอย่างนั้นหรือ” ชยานีใจสั่น พอเงยหน้าขึ้นก็ปะทะเข้ากับดวงตาที่จ้องจะสอบสวนของนิธาน ชยานีเบือนหน้าหนีทันที“จะ...จะเป็นไปได้ยังไงกัน” “งั้นเหรอ เธอไม่ลองไปส่องกระจกดูสภาพตัวเองในตอนนี้สักหน่อยล่ะ”นิธานยันกายขึ้น เขามองชยานีอย่างเย็นชา“คงทำเรื่องบาปไว้เยอะล่ะสิ!” “เหลวไหล”ชยานีหายใจหอบขึ้นมาทันที“คุณต่างหากที่ทำเรื่องบาปไว้เยอะ!” ดวงตาของนิธานนิ่งลงในทันที รอบกายของเขาล้วนแต่แผ่ไอเย็นยะเยือกออกมา“หืม? ปาลี ฉันว่าทางที่ดีเธออย่าเล่นลูกไม้จะดีกว่า ตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่ใช่ตระกูลมะเด็งของเธอ แน่นอนว่าเพี่ยงเธอคนเดียว ต่อให้อยู่ในบ้านตระกูลมะเด็วงเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้” “คุณ...ฉันเบื่อที่จะสนใจคุณแล้ว!” อันตราย! สำหรับเธอแล้ว ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อว่านิธานเป็นบุคคลอันตรายสำหรับเธออย่างแน่นอน เขาเหมือนกับสามารถมองเธอได้อย่างทะลุปรุโปร่งอย่างไรอย่างนั้น สิ่งนี้ทำให้ชยานีเป็นกังวลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะได้มาเกิดใหม่ แม้ว่าการเกิดใหม่จะอยู่ในร่างที่ไร้ประโยชน์ก็ตาม เธอเองก็ไม่คิดอยากจะปล่อยโอกาสที่หาได้ยากนี้ไปเหมือนกัน ชยานีกำหมัดแน่นแล้วพยายามทำใจให้สงบลง ไป...ต้องไปจากตระกูลภูลพิพัฒน์ ไปจากนิธาน “คุณ...คุณนอนบนเตียง ฉันจะนอนที่โซฟาเอง!” พอชยานีหอบเอาผ้าห่มและหมอนเสร็จก็รีบพุ่งไปที่โซฟาทันทีโดยที่ไม่แม้แต่จะชายตามองนิธานด้วยซ้ำ เมื่อเห็นว่าชยานีหนีเพราะสู้ไม่ได้ ดวงตาสีนิลของนิธานก็ไหวเป็นระรอกขึ้นมาทันที แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ความจริงแล้วหลังจากพ้นช่วงเที่ยงคืนไป ชยานีก็ไม่กล้าที่จะหลังสนิทมากนัก เหตุผลแรกก็คือเพราะรู้ว่าตอนนี้นิธานกำลังนอนอยู่ห้องเดียวกันกับเธอ เธอยังไม่ใจกว้างถึงขนาดไว้วางใจอะไรขนาดนั้น อีกหนึ่งเหตุผลก็คือเพราะเธอกลัวว่าตัวเองจะหลับลึกจนต้องตกสู่ฝันร้ายที่เพิ่งฝันไปอีกครั้ง ดังนั้น ชยานีจึงหลับแบบไม่สนิทไปพร้อม ๆ กับอารมณ์ที่หลากหลายจนกระทั่งฟ้าสว่าง ทันทีที่ชยานีลืมตาขึ้นมา นิธานก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้ว เมื่อเห็นว่าชยานีมองเขาอย่างระแวงคล้ายกับวิหคตื่นคันศร (หมายถึง ตกใจง่ายหลังจากที่ได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจมามาก) ขายาวก็ก้าวผ่านชยานีแล้วเดินออกไปทันทีโดยที่ไม่เยาะเย้ยถากถาง ส่วนชยานีเมื่อเห็นว่านิธานปิดประตูปึงไปได้สักพัก อารมณ์ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลงทันที เธอกระพริบตาไปมา เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ถึงได้ลุกออกจากโซฟาแล้วรีบไปหาชุดที่พอจะดูได้ จากนั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน แม้จะพูดว่าตอนนี้กำลังอาศัยอยู่ในร่างของปาลี แต่แท้จริงแล้วเธอก็ไม่ใช่ปาลีอยู่ดี เธอคือชยานี พอรู้แบบนี้แล้ว ชยานีก็จัดวางตำแหน่งของตนเอง ตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่ใช่สถานที่ที่อยู่ได้ในระยะยาว เธอจำเป็นต้องไปจากตระกูลภูลพิพัฒน์ “คุณนายน้อยคะ” เมื่อนวตาเห็นชยานีเดินลงมาจากชั้นบนและเห็นชุดของชยานีก็รู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ ชยานียิ้ม“นวตา อรุณสวัสดิ์จ้ะ” “คุณนายน้อยลงไปทานอาหารเช้าเถอะค่ะ คุณชายลงไปรอคุณที่ชั้นล่างแล้วค่ะ” ชยานีเลิกคิ้ว ในเวลาถัดมามุมปากก็โค้งตัวขึ้นเล็กน้อยอย่างค่อนข้างจะแข็งทื่อ อาจเป็นเพราะเมื่อคือเธอหลับไม่สบาย ฉะนั้น สติของชยานีจึงยังไม่ค่อยเต็มร้อยสักเท่าไหร่ เธอมองเห็นความเห็นอกเห็นใจเล็ก ๆ ในสายตาของนวตา “คุณนายน้อยรีบหน่อยเถอะค่ะ อีกเดี๋ยวคุณชายก็จะออกไปแล้วนะคะ” ชยานีได้ยินแล้วก็ก้าวเดินไปที่ห้องอาหารอย่างสบาย ๆ นิธานนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารและเริ่มรับประทานอาหารเช้าอย่างสุภาพก่อนแล้ว ส่วนพ่อบ้านก็ยืนอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะ พอเห็นชยานีเดินมาก็ให้คนรับใช้จัดอาหารให้ชยานีทันที ชยานีทำหน้ามุ่ยนิด ๆ แล้วแอบมองสำรวจนิธานอย่างเงียบ ๆ ส่วนนิธานไม่ได้ชำเลืองมอง คล้ายกับว่าเขามองไม่เห็นเธออย่างไรอย่างนั้น ท่าทีทุกอย่างล้วนแต่ทำเหมือนชยานีเป็นอากาศ ชยานีบุ้ยปากและแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นนิธานเหมือนกัน แต่เมื่อคนใช้ยกอาหารเช้ามาให้ ชยานีกลับแกล้งทำเป็นเหมือนตั้งใจใช้มีดส้อมกระทบกับจานจนเกิดเสียงขึ้นมา ผลสุดท้ายพอหันไปดูก็เห็นคิ้วของนิธานขมวดเล็กน้อย ขณะที่เงยหน้าขึ้นมา แววตาคู่นั้นก็ส่งสัญญาณเตือนมา ชยานีเองก็จ้องตากับนิธาน ภายในดวงตาคู่แสดงออกถึงความสู้อย่างไม่ยอมแพ้ เธอหยิบมีดกับส้อมขึ้นมาแล้วทำท่าปาดคอ สายตาของทั้งสองปะทะกันกลางอากาศและต่างก็ไม่มีใครยอมใคร เสียง“ตึก ตึก ตึก”ดังขึ้นมาจากชั้นบนขัดจังหวะบรรยากาศที่เข้มข้นระหว่างทั้งสอง “นี่ ระยะเวลาที่ได้กลับมาในครั้งนี้สั้นมากเลยนี่! ฉันคิดว่าเธอจะนอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาลสักสิบวันไม่ก็ครึ่งเดือนเสียอีก” เสียงอันไพเราะแต่กลับมีน้ำเสียงเยาะเย้ยดังขึ้นมาจากช่วงบันได ชยานีทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปสบสายตากับคน ๆ นั้น เพียงแค่เห็นคนสวมชุดกระโปรงสีอ่อน ผมสีเกาลัด ในมือถือกระเป๋าชาแนลสีชมพู แต่งหน้าอ่อน ๆ มองดูแล้วใบหน้าค่อนข้างคมเลยทีเดียว จารุณี! สมองของชยานีมีชื่อนี้แวบเข้ามาในหัว ในไม่ช้าร่างของผู้หญิงคนก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ เมื่อวานนี้นวตาเคยบอกไว้ว่า ความสัมพันธ์ของปาลีกับนิธานไม่ดีอย่างมาก เกรงว่าที่แย่ที่สุดในบรรดาความสัมพันธ์แบบนี้จะรวมถึงจารุณีคนนี้ด้วย อยู่ ๆ ชยานีก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา นึกไม่ถึงว่ามนุษยสัมพันธ์ของปาลีจะย่ำแย่ขนาดนี้ ตอนที่เธออยู่บ้านตระกูลคำล้อม แม้จะต้องอาศัยอยู่กับคนอื่น แต่ก็ยังโชคดีที่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลคำล้อม อีกทั้งฝีมือในการคบค้าสมาคนกับคนอื่นก็ไม่เลวนัก ดังนั้น ในบรรดาแวดวงที่อยู่ร่วมกันนั้นก็นับว่าไม่เลวเลยทีเดียว ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบกลับอะไร จารุณีก็ถากถางขึ้นมาเบา ๆ เธอชำเลืองมองข้ามผ่านชยานี แต่กลับยิ้มให้นิธานอย่างน่ารักน่าเอ็นดู“พี่คะ”