ตอนที่ 7 ที่แท้พี่ชายใหญ่ของเธอก็เป็นส้วมนี่เอง

ต๭นที่ 7 ที่แท้พี่ชายใหญ่ของเธอก็เป็นส้วมนี่เอง นิธานทำเพียงแค่กวาดสายตามองจารุณีเบา ๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วออกจากบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ไป จารุณีเห็นท่าทีแล้วก็ทำได้แค่เบะปากเหมือนกับว่าไม่ได้สนใจท่าทีของนิธาน แต่กลับสนใจชยานีเป็นอย่างมาก จารุณีหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เธอวางมีดกับส้อมไปด้วย พลางมองสำรวจชยานีไปด้วย เมื่อเห็นว่าชยานีได้เถียงตนเองเหมือนปกติ ในเวลานี้จารุณีก็รู้สึกไม่อึดอัดไปอยู่พักหนึ่ง “ฉันว่านะปาลี ที่ครั้งก่อนกระโดดตึก ครั้งนี้กระโดดทะเลสาบ ลูกเล่นของเธอนี่ช่างเยอะจริง ๆ เลยนะ แต่ไม่ว่าเธอจะทำยังไง พี่ชายของฉันก็ไม่หันไปสนใจเธอหรอก” ชยานีชำเลืองมองจารุณี เมื่อเห็นว่าจารุณีมองตนอย่างเชิด ๆ ใจก็รู้เลยว่าน้องสะใภ้คนเล็กของปาลีคนนี้ต้องพูดฉีกหน้าปาลีบ่อย ๆ อย่างแน่นอน“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ผิดแล้วล่ะ พี่ชายเธอไม่ใช่แค่สนใจฉันนะ แต่ยังสนใจฉันมากอีกต่างหาก” “เธอ...ปาลี ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าด้านหน้าทนแบบเธอมาก่อนเลย ก็รู้ ๆ อยู่ว่าพี่ชายฉันไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ยังจะหว่านเสน่ห์ใส่เขาอยู่นั่นแหละ ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าเธอรู้จักเอาตัวรอดก็รีบหย่ากับพี่ฉันซะ อย่ายึดติดไปหน่อยเลย...” “พอได้เข้าส้วมแล้วจะไม่ถ่ายเสียหน่อยหรือ”ชยานีพูดต่อจากจารุณี ดวงตาเรียวยาวมีรอยยิ้มอ่อน ๆ ที่คมชัดติดอยู่“อ้อ ที่แท้พี่เธอก็เป็นส้วมนี่เอง” “ปาลี เธอมันน่าขยะแขยง!”จารุณีโยนมีดกับส้อมทิ้งแล้วมองชยานีอย่างรังเกียจ“เธอกล้าว่าพี่ชายฉันแบบนี้เหรอ!” “อ้อ ความจริงแล้วฉันก็ไม่อยากจะพูดประโยคนี้หรอก”ชยานีพูดแบบนึกขึ้นมาได้“แต่เธอพูดก่อนเองนะ” “เธอ...” จารุณีไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าชยานีจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา เมื่อก่อนนี้ต่อให้นิธานพูดจาแย่ ๆ กับเธออย่างไร เธอก็ไม่มีทางพูดจาว่าร้ายนิธานแบบนี้ออกมา “ปาลี เธอสมองเลอะเลือนเพราะจมน้ำนานเกินไปรึยังไง ก็น่าจะใช่อยู่นะ ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงที่ทั้งโง่ทั้งน่าขยะแขยงที่ใช้ลูกไม้ตกน้ำตอนดึกดื่นเที่ยงคืนมาเรียกร้องความสนใจจากพี่ชายฉัน” “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันตกน้ำตอนเที่ยงคืน” ชยานีใช้สายตาคมกริบจ้องมองจารุณี จารุณีแข็งทื่อทันที มุมปากที่ยกขึ้นก็ค่อย ๆ ชะลอลง ดวงตาฉายประกายที่ผิดปกติ แต่ก็ถูกอำพรางไปอย่างรวดเร็ว“ ปาลี ที่เธอทำการใหญ่ถึงขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นหรอกหรือ ฉันขอเตือนเธอเอาไว้นะ อย่าคิดว่าคุณปู่จะปกป้องเธอไปตลอดทุกเรื่อง ถ้าคุณปู่รู้ว่าวัน ๆ เธอเอาแต่ทำเรื่องโง่ ๆ ขึ้นมา แม้แต่คุณปู่เองก็ไม่มีทางปกป้องเธอแน่” “งั้นฉันก็ต้องขอบคุณคุณหนูจารุณีที่แจ้งให้ทราบสินะคะ”ชยานีวางมีดกับส้อมลงแล้วใช้ผ้าเช็ดมุมปากอย่างสุภาพ ส่วน ดวงตาเหล่มองนวตา“ไปเอากระเป๋ามาให้ฉันหน่อยสิ”ต่อมาเธอก็ลุกขึ้น มุมปากยกยิ้มเบา ๆ เธอถือโอกาสเอนกายไปกระซิบข้างหูจารุณีแล้วเอ่ยว่า“ที่คุณปู่ปกป้องฉันน่ะ เธออิจฉาเหรอ” “ปาลี!” จารุณีดันเก้าอี้ออกแล้วขยับตัวขึ้นด้วยคิดหมายจะผลักชยานีออกไป แต่ชยากลับถอยตัวออกไปหนึ่งก้าวเสียก่อน ทันใดนั้นจารุณีที่ยืนไม่มั่นคงก็ชนกระแทกกับเก้าอี้เข้าให้ “ว๊าย”กระดูกหัวเข่าของจารุณีกระแทกเข้ากับเก้าอี้จนเธอหน้าขึ้นเขียว เธอลุกขึ้นเตรียมจะข่วนชยานี แต่ชยานีกลับไม่ให้โอกาสเธอได้ทำมัน ชยานียื่นมือออกไปคว้ามือของจารุณีเอาไว้ ทันใดนั้นแววตาของเธอเป็นเย็นเยือกขึ้นมาทันที “ฉันว่าก่อนที่เธอจะลงมือ ฉันคงต้องบอกให้ชัดเจนสักหน่อยล่ะ ฉันเป็นภรรยาของนิธาน เป็นพี่สะใภ้ของเธอ อย่ามาทำตัวไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่” ชยานีผลักมือของจารุณีออกอย่างแรง สีหน้าของจารุณีขึ้นเขียวทันที เธอไม่เคยถูกใครปฏิบัติแบบนี้กับเธอมาก่อน โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้รับความโปรดปรานจากตระกูลภูลพิพัฒน์คนนี้ “ปาลี เธอกล้าทำแบบนี้กับฉันเหรอ คุณแม่กลับมาท่านต้องไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่” “งั้นฉันจะรอก็แล้วกัน” ชยานีแค่นเสียงอย่างเย็นชา เธอชำเลืองมองเห็นพ่อบ้านชนัตที่นิ่งไม่ไหวติงยืนตระหง่านให้เห็นอยู่ข้าง ๆ พ่อบ้านชนัตมองวิเคราะห์เธออย่างเงียบ ๆ ส่วนเธอเองก็ไม่กลัวเช่นกัน ทั้งยังต้อนรับสายตาวิเคราะห์ของพ่อบ้านอย่างสบาย ๆ จากนั้น นวตาก็วิ่งลงมาจากชั้นบน เธอหอบแฮ่ก ๆ แล้งส่งกระเป๋าถือให้ชยานี“คุณนายน้อยคะ กระเป๋าของคุณเอามาเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณจะออกไปข้างนอกหรือคะ” ชยานีรับกระเป๋ามาจากนวตา จากนั้นก็ส่งยิ้มอย่างยั่วยุไปให้จารุณี“อื้ม อารมณ์ดีแล้ว จะออกไปเดินเล่นสักหน่อยน่ะ” “ปาลี เธอไม่รู้จักผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีชั่วอย่างเธอ สักวันก็ต้องโดนพี่ชายฉันเขี่ยทิ้ง พอถึงตอนนั้นถ้าฉันดูว่าเธอยังกล้าที่จะวางอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าฉันอยู่อีกไหม” จารุณีถูกชยานีทำให้โกรธจนตัวสั่นไปหมด เธอพุ่งตัวไปทางประตูแล้วกรีดร้องใส่ชยานีที่หันหลังให้ ชยานีหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาแล้วไม่เก็บเอาจารุณีมาใส่ใจอีกต่อไป ทว่า นวตากลับมองชยานีอย่างเป็นกังวล ปากก็พูดพึมพำ“แย่แล้ว ๆ ดันไปทำผิดต่อคุณหรูจารุณีเข้าให้แล้วสิ ชีวิตของคุณนายน้อยหลังจากวันนี้ไปต้องแย่แน่ ๆ” ชยานีอดที่จะกรอกตาไม่ได้ เธอปวดหัวจนต้องเอามือปิดหู“หยุด ไม่ต้องพูดแล้ว”เธอไม่กลัวจารุณีจริง ๆ คำพูดที่เพิ่งพูดไปนั้นชยานีก็รู้ดีว่าจารุณีเองก็มีหลัฐานไม่เพียงพอด้วยซ้ำ เธอเองก็เป็นแค่ลูกแมวที่ขู่ฟ่อ ๆ ไปเหมือนกัน“ฉันจะไปเดินเล่น เธอไม่ต้องไปกับฉันหรอก” ชยานีพูดแล้วเดินไปที่โรงรถ ส่วนนวตาก็รีบเดินตามไปติด ๆ“คุณนายน้อยคะ ปกติเวลาคุณไปข้างนอกก็ออกไปกับฉันนะคะ” ชยานีมองไปรอบ ๆ อยู่สักพัก สุดท้ายสายตาก็ไปตกอยู่ที่รถเฟอร์รารี่คันสีแดงแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ชยานีเอานิ้วเรียวชี้ไปที่รถเฟอร์รารี่“ฉันจะเอารถคันนั้นไป” นวตาหันมองตามสายตาของชยานี ปากอ้ากว้างจนสามารถวางไข่ไก่ได้“คุณนายน้อยคะ คุณจะออกไปข้างนอกให้คนขับรถขับไปส่งก็ได้นะคะ” ชยานีทำหน้าบึ้ง“ฉันขับรถเป็น ไม่ต้องใช้คนขับรถหรอกน่า เอาล่ะ ไปเอากุญแจรถมาให้ฉันหน่อยสิ” “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปเอามาเดี๋ยวนี้” นวตารีบไปหยิบกุญแจรถมาทันที ชยานีลูบไล้ตัวรถอย่างกระชุ่มกระชวย เธอเข้าไปในตัวรถอย่างรวดเร็วแล้วขับออกไปจากบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ ไม่ว่านวตาจะตะโกนเรียกอย่างไรก็ไม่ยอมหยุด ชยานีไม่นับว่ารู้สึกแปลกกับเมืองนภา เพราะตอนที่เธออยู่กับทัตติก็เดือนทางมาเมืองนภาด้วยกันอยู่หลายครั้ง แต่ทว่าก็ยังมีหลายเส้นที่ที่ไม่คุ้นเคยสักเท่าไหร่ ชยานีขับรถวนเวียนไปมาในใจกลางเมืองอยู่สักพักถึงได้เจอห้างสรรพสินค้าที่เป็นเป้าหมาย ถูกต้อง...เป็นหมายที่สำคัญที่สุดในการมาห้างสรรพสินค้าในวันนี้ของเธอคือการโล๊ะเสื้อผ้าอันไร้รสนิยมของปาลีที่อยู่ในตู้ทิ้ง ชยานีเดินหาร้าน W&J อย่างช่ำชองแล้วเดินเข้าไปในร้าน พนักงานในร้านมองพิจารณาชยานีอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบมาต้อนรับทันที “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง มีอะไรต้องการให้รับใช้ไหมคะ” ชยานีสวมแว่นกันแดดอยู่ ขณะที่ตาที่อยู่ใต้แว่นกันแดดคู่นั้นกวาดมองเสื้อผ้าบนชั้นที่ละชั้น แววตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นความไม่แน่ใจขึ้นมาทันที เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าชุดที่ชื่อว่า“ภาพฝัน”จากนั้นก็ไม่ละสายตาไปที่อื่นอีก “คุณผู้หญิงนี่ตาดีจังเลยนะคะ นี่เป็นสินค้าใหม่ล่าสุดของทาง W&J และเป็นสมบัติของทางร้านที่คุณชามานักออกแบบหน้าใหม่เป็นคนออกแบบเอาไว้ค่ะ” “คุณพูดว่าอะไรนะคะ?” ชยานีหันกลับไป แม่ดวงตาทั้งสองจะถูกแว่นกันแดดบดบังเอาไว้แต่ก็สามารถทำให้คนรับรู้ได้ถึงความคมของมัน เธอแผ่ไอเย็นออกมารอบกาย มือทั้งสองกำหมัดแน่น“คุณบอกว่านักออกแบบเป็นใครนะคะ?” “ชะ...ชามาค่ะ”พนักงานคนนั้นถูกรังสีอันมืดมนทั้งยังแกร่งกล้าของชยานีทำให้ตกใจจนหมดความกล้า แต่พอชยานีได้ยินชื่อของชามาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปรี๊ดขึ้นมา “เหอะ นักออกแบบชามาอย่างงั้นเหรอ ถ้าฉันรู้มาไม่ผิด เจ้าของร้าน W&J นี่ชื่อชยานีนี่ การออกแบบพวกนี้ก็เป็นของชยานีทั้งนั้น แล้วมันไปตกอยู่ในมือของชามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “คะ...คุณผู้หญิงคะ แน่นอนค่ะว่าคุณชยานีเป็นเจ้าของร้าน แต่เมื่อไม่นานมานี้เธอเกิดอุบัติเหตุทางรถจนเสียชีวิต อีกทั้งก่อนที่เธอจะเสียก็ยังส่งต่อร้านนี้ให้กับคุณชามาค่ะ ตอนนี้คุณชามาต่างหากล่ะคะที่เป็นเจ้านายของพวกเรา ชุดภาพฝันนี่ก็เป็นชุดที่เจ้านายของพวกเราออกแบบเองค่ะ” “เหรอคะ” ชามา ทัตติ ชยานีนึกไม่ถึงว่าพวกเขาขไม่เพียงแต่จะฝึกปรือฝีมือในการฆ่าเธอ แม้กระทั้งร้าน W&J ก็ยังยึดเอาไปด้วย ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นน้ำพักน้ำแรงของเธอ หนึ่งชายที่เธอรักมากที่สุด กับหนึ่งเพื่อนซี้ที่เธอไว้ใจที่สุด พวกมันร่วมมือกันฆ่าเธอ แม้แต่แบรนด์แบรนด์หนึ่งเดียวที่เธอภสคภูมิใจก็ยังถูกชามายึดเอาไปด้วย