ตอนที่ 10 ตระกูลภูลพิพัฒน์ก็มีกฎของตระกูลภูลพิพัฒน์

ต๭นที่ 10 ตระกูลภูลพิพัฒน์ก็มีกฎของตระกูลภูลพิพัฒน์ หลังจากที่ชยานีเดินเล่นซื้อของที่ศูนย์การค้าเทพธิดาเสร็จก็ไปที่ตัวแทนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ต่อ ในเมื่อตั้งใจว่าจะหย่ากับนิธานแล้ว เธอก็ต้องหาสถานที่อยู่อาศัยที่เหมาะสำหรับเธอ ตอนนี้เธอไม่ใช่ชยานี ไม่ได้อยู่ในเมืองเมฆา ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ และทำได้แค่ต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น ตอนนี้ชยานียังโชคดีที่ได้กลับมาเกิดใหม่ในร่างชองปาลี แม้จะบอกว่าพ่อแม่ไม่รัก ทางฝั่งสาม็ไม่สนใจตนเอง แต่ก็ยังโชคดีที่ตระกูลภูลพิพัฒน์เป็นตระกูลที่มีเงินหากหย่ากับนิธานแล้วไม่ได้เงินสองร้อยล้าน อย่างน้อยก็ได้มาห้าสิบล้าน เธอตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปทำธุรกิจแบบเดิมที่เธอเคยทำ ในเมื่อชามาปล้นแบรนด์ W&J ไป งั้นเธอก็จะสร้างแบรนด์ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเอาชนะตัวเธอคนนั้นได้ เธอจะทำให้ชามาคลายสิ่งที่กลืนกินไปออกมาก่อน ไม่เพียงแต่จะทำให้ชามายืนอยู่ในวงการอุตกรรมเสื้อผ้าไม่ได้เท่านั้น แต่เธอยังอยากจะแก้แค้นไปทีละก้าว ๆ ให้ชามากับทัตติได้รับการลงโทษอย่างสาสม นอกจากนี้ยังมีมดลูกของตัวเองที่ชามาควักเอามันไป แม้ว่าตนเองจะไม่ต้องการมันแล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถปล่อยให้ชามาอยู่อย่างสบายได้ ชยานีใช้เวลากล่าครึ่งวันในท่องเมืองนภา บ้านก็หาเรียบร้อยแล้ว แม้จะหลังไม่ใหญ่ แต่ยังดีที่ตอนนี้เธอเองก็อยู่ตัวคนเดียว ดังนั้น บ้านที่นั้นจึงกว้างพอ ชยานีรูดบัตรของปาลีอย่างสบายอกสบายใจ เธอยังต้องจัดการพวกเครื่องเรือยภายในบ้านอีก ส่วนตอนนี้ก็รอหลังจากหย่ากับนิธานก่อนแล้วค่อยย้ายเข้าไปอยู่ ชยานีกลับมาถึงตระกูลภูลพิพัฒน์ในเวลาสองทุ่มกว่าซึ่งเลยเวลามื้ออาหารไปแล้ว หลังจากที่จดรถในโรงรถแล้วเดินออกมาก็เห็นพ่อบ้านชนัตยืนเงียบอยู่ที่ประตู ดวงตาใสคู่นั้นจ้องมองมาที่ชยานี“คุณนายน้อยครับ ตระกูลภูลพิพัฒน์ก็มีกฎของตระกูลภูลพิพัฒน์นะครับ พอดึกแล้วก็จะมีการคุมเข้มการเข้าออกที่ประตูครับ” ชยานีเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองเวลาบนจอโทรศัพท์ นิ้วชี้ไปที่หน้าจอ“ทำไมตระกูลภูลพิพัฒน์ถึงคุมเข้มการเข้าออกประตูเร็วจัง สองทุ่มเองนี่?” พ่อบ้านชนัตไม่ชำเลืองมอง“คุณเป็นคุณนายน้อยของตระกูลภูลพิพัฒน์ ทุกการเคลื่อนไหวล้วนแต่แสดงถึงตระกูลภูลพิพัฒน์ คุณกลับมาช้าแบบนี้ มันไม่ดีกับตระกูลภูลพิพัฒน์นะครับ” “เหอะ คุณนายน้อยตระกูลภูลพิพัฒน์อย่างนั้นเหรอ นอกจากคนในตระกูลภูลพิพัฒน์ที่มีอยู่ไม่กี่คนแล้ว จะมีสักกี่คนกันเชียวที่รู่ว่าฉันคือคุณนายน้อยของตระกูลภูลพิพัฒน์ แล้วฉันไปทำให้ตระกูลภูลพิพัฒน์ขายหน้าตรงไหนหรือ” “คุณนายน้อย”ดูเหมือนพอบ้ายชนัตจะไม่ค่อยพอใจกับท่าทีของชยานีสักเท่าไร“หากคุณทำให้กระผมลำบากใจแบบนี้ งั้นกระผมก็คงทำได้แค่ต้องรายงานความจริงให้คุณท่านทราบ” “เหรอ? งั้นคุณก็ไปรายงานเถอะ” ชยานีไม่สนใจแล้วเดินผ่านพ่อบ้านชนัตเข้าไปข้างใน แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงรถดังขึ้นมา ชยานีชะงักฝีเท้าทันทีแล้วมองรถที่เพิ่งขับไปเข้าโรงรถ จากนั้นก็หัวเราะเหอะ ๆ อย่างเย็นชาอยู่สองที“พ่อบ้านชนัต เมื่อกี้คุณเพิ่งจะบอกฉันว่าตระกูลภูลพิพัฒน์มีการคุมเข้มการเข้าออกกี่โมงนะคะ ในเมื่อฉันกลับมาถึงช้า แล้วคุณหนูจารุณีล่ะ”ชยานีชี้ไปที่รถของจารุณี“พ่อบ้านชนัตคะ ยังไงคุณก็เป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลภูลพิพัฒน์ อย่าเลือกที่รักมักที่ชังนะคะ” พอชยานีพูดจบก็ย่ำก้าวเดิน เธอเดินเชิดหน้าขึ้นอย่างพอใจและไม่สนพ่อบ้านชนัตที่ทำหน้าบูดบึ้งอยู่ด้านหลัง วันนี้ชยานีจัดการเรื่องใหญ่ไปสองเรื่องแล้ว ดังนั้น จึงรู้สึกเบิกบานใจ ตอนที่เข้าไปในห้องก็เดินเข้าไปอย่างร่าเริง เธอโยนกระเป๋าถือ ปากก็ฮัมเพลงเบา ๆ แต่พอถึงประตูชยานีก็ชะงักเท้า ขณะที่สายตาปะทะเข้ากับร่างของชายหนุ่มที่ออกมาจากห้องน้ำ สักพักหน้าของชยานีก็แดงทันที“อ่า อันธพาลนี่!” ชยานีรีบเอามือปิดตาทันที นิ้วชี้ไปที่ผ้าเช็ดตัวที่เผยช่วงเอวที่แข็งแกร่งของนิธาน “รีบ...รีบใส่เสื้อผ้าสิ คุณนี่มัคนชอบโชว์หรือยังไงกัน” “เงียบน่า”นิธานหน้าบึ้ง เมื่อเห็นว่าชยานีทำเป็นกระต่ายตื่นตูม ทั้งยังปิดตา แต่สายตายังมองร่องหน้าท้องของเขาที่เผยออกมาอย่างเห็นได้ชัดอยู่ สีหน้าของเธอก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก “ใส่เสื้อผ้าสิ เจ้าคนอันธพาล” “เจ้าคนอันธพาลเหรอ”นิธานหรี่ตา เขาจับมือของชยานีไว้แล้วออกแรงดึงกระชาก จากนั้นก็เหวี่ยงชยานีเข้ากับกำแพงอย่างแรง แค่ได้ยินเสียงดัง“ปั่ก”แผ่นหลังของชยานีก็กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง เธอเจ็บจนต้องสูดปาก นิธานบีบกรามของชยานี“ไหนพูดอีกทีสิ” “จะพูดกี่ครั้งก็เหมือนเดินแหละน่า เจ้าอันธพาล!”ชยานีหน้าแดง เธอทนความเจ็บจาแผ่นหลังแล้วดิ้นรนต่อสู้ เธอปัดมือของนิธานทิ้ง ส่วนนิธานก็จ้องเขม็งอย่างดุดัน นิธานมองดูท่าทีของเธอแต่กลับแค่นเสียงอย่างเย็นชา“ปาลี เธอแกล้งทำอะไรกันแน่”ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าพอเห็นเธออาบน้ำก็จะพุ่งตัวเข้ามาหรอกหรือ“เธอยังจะเล่นละครอะไรอีก” “คุณคิดมาเกินไปแล้วมั้ง!”ชยานีได้ยินก๊อกไม่ได้ที่จะทำหน้าบึ้ง“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย!”เธอไม่รู้สึกสนใจนิธานแม้แต่นิดเลยจริง ๆ “เหอะ ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าจะแสร้งปล่อยเพื่อจับละก็ ละครชุดนี้ใช้ที่นี่ไม่ได้ผลหรอก”ที่เขากระทำรุนแรงต่อเธอก็เพราะคิดว่าชยานีคิดจะเล่นลูกไม้อีกครั้ง“ถ้าเธอยอมเซ็นใบหย่าให้ฉันอย่าจริงใจ บางทีฉันอาจจะสนใจเธอขึ้นมานิดนึงก็ได้” “แหม ฉันต้องขอบคุณคุณจริง ๆ”ชยานีอดไม่ได้ที่จะย้อนเข้าให้ ในใจรู้สึกอึกอัดกับดวงตานิ่งงันคู่นั้นของนิธานเป็นอย่างมาก “แค่คุณตกลงจะให้ฉันสองร้อยล้าน ฉันจะรีบหย่าให้ทันที ฉันพูดได้ก็ทำได้นะ” “เหอะ”นิธานเย้ยอย่างเย็นชา“ห้าสิบล้าน ไม่มีมากไปกว่านี้” นิธานพูดจบก็สะบัดมือออก ทันใดนั้นจิตใจที่ตึงเครียดของชยานีก็ผ่อนคลายลงแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ห้าสิบล้าน ห้าสิบล้าน! พ่อวีรบุรุษขี้งก! ตอนที่เธอยังเป็นชยานีอยู่ แม้เธอจะอาศัยอยู่ร่วมกับคนอื่น แต่เรื่องเงินก็ไม่เคยขาด แม้แต่ตอนที่เธอสร้างแบรนด์ด้วยตัวเองก็ยังไม่เคยได้เงินมาน้อย แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว วันนี้เธอกลายเป็นปาลีไปแล้ว ในมือเธอนอกจากเงินที่ทางตระกูลภูลพิพัฒน์ให้เธอแล้ว เธอก็พบว่าปาลียังมีพื้นฐานทางการเงินไม่ดีอีกด้วย การหย่าร้างเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ควรพยายามสู้เพื่อสิทธิ์และผลประโยชน์ที่ควรจะได้ มิฉะนั้นหลังจากหย่าไปแล้วอยู่ตัวคนเดียว ก็จะก้าวต่อไปได้อย่างยากลำบาก แค่ห้าสิบล้านไม่น้อยไปหน่อยหรือ เธอต้องใช้สิ่งนี้เป็นทุนในการตั้งตัว ไม่อย่างนั้นแล้วสุดท้ายต้องใช้ระยะเวลานานเท่าไหร่ถึงจะเอาชนะชามากับทัตติได้ เธอพบว่าในเวลานี้ตัวเธอเองไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว ยิ่งชามากับทัตติทำให้เธอเจ็บปวดมาเท่าไร เธอก็จะทำให้พวกมันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดนั้น ชยานีกำหมัดแน่นแล้วคิดวางแผนเพื่อสู้กับนิธานอีกครั้ง อย่างไรก็ตมในตอนนี้นิธานก็ร้อนอกร้อนใจอยากจะหย่ากับเธอ แต่ถ้าเธอไม่ยอมปล่อย คนที่เจ็บปวดทนทุกข์ก็คือนิธาน หลังจากที่มั่นใจในความคิดแล้ว อารมณ์ของชยานีก็ดีขึ้นมา ชยานีไปอาบน้ำ แล้วถือโอกาสยึดเตียงหลังใหญ่ก่อนที่นิธานจะกลับมา ในเวลานั้นเอง นิธานที่ออกมาจากห้องนอนก็กำลงัโทรศัพท์อยู่ที่ห้องหนังสือ เสียงจากอีกฟากสายเป็นเสียงอันอ่อนโยนของตมนา “พี่นิธานคะ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีวันนี้ฉันกับจารุณีไปเดินห้างแล้วบังเอิญเจอกับคุณปาลีเข้าแล้วเถียงกันเพราะเรื่องชุดราตรี ฉันเองก็รั้งเอาไว้ไม่อยู่เหมือนกันค่ะ” “อื้ม”ดวงตาของนิธานนิ่งสงบ แต่กลับไม่กล่าวอะไรออกมามากมาย น้ำเสียงอันอ่อนโยนของตมนาดังขึ้นมาอีกครั้ง“อ้อ ใช่ค่ะ วันนี้ฉันเองก็เห็นชุดนั้นแล้วซื้อมันมาด้วยนะคะ เป็นสินค้าของนักออกแบบที่เมื่อก่อนนี้ฉันชอบที่สุด ชื่อว่าชุดภาพฝันค่ะ”ฟัง ๆ ไปแล้วน้ำเสียงของตมนาดูเหมือนจะดีใจมาก“พี่นิธานคะ วันเกิดพี่ฉันใส่ให้พี่ดูดีไหมคะ” ดวงตาของนิธานนิ่งสงบขึ้นมาอีกครั้ง ตอนที่ได้ยินชื่อชุดราตรีที่ชื่อว่าภาพฝันนั้น ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ ใจของเขาก็สั่นไหวขึ้นมา “พี่นิธานคะ?” “นี่ก็ดึกแล้ว เธอรีบพักผ่อนเถอะ”