ตอนที่ 11 งานศพของชยานี

ต๭นที่ 11 งานศพของชยานี ชยานีจองตั๋วเครื่องบินไปเมืองเมฆาเที่ยวแรกที่เร็วที่สุด เพราะวันนี้เป็นวันฝังศพของเธอ แต่ทัตติกับชามาก็ยังดีกับเธออย่างถึงที่สุด นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่ทำให้เธอตายแล้วก็ยังจัดงานศพให้อย่างยิ่งใหญ่เป็นการตอบแทน อารมณ์ของชยานีไม่ค่อยดีสักเท่าไรนัก ตั้งแต่หลังจากลงจากเครื่องบินมาก็เอาแต่เงียบขรึม สภาพอากาศของเมืองเมฆาคล้ายกับว่าจะตอบรับกับอารมณ์ของเธอ พอเธอออกมาจากสนามบิน ด้านนอกก็มีฝนห่าใหญ่ตกลงมาแบบคาดไม่ถึงมาก่อน ราวกับว่าอยากจะชะล้างสิ่งผิดปกติอะไรบางอย่างออกไป ชยานีสวมเสื้อผ้าสีดำไปทั้งตัว แต่งตัวมิดชิดตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอยังไม่ทันได้เอาของไปไว้ที่โรงแรมก่อน แต่เรียกรถตรงไปที่สุสานเขาทองทันที ฝนยิ่งตกก็ยิ่งแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ชยานีลงจากรถ ร่างของเธอครึ่งหนึ่งก็เปียกโชกทันที เมื่อคนขับรถเห็นว่าชยานีตัวเปียกโชกก็รีบยื่นร่มส่งให้ทันที“หนู ฝนตกหนักขนาดนี้ หนูจะไปทำอะไรในสุสานตัวคนเดียวหรือ หนูรีบเอาร่มนี่ไปใช้ก่อนเถอะ” “ขอบคุณค่ะคุณลุง รบกวนคุณลุงช่วยรอหนูก่อนสักครู่ได้ไหมคะ”ชยานีหยิบใบสีแดงสองสามใบให้คุณลุงคนขับรถ“หนูจะไปหาเพื่อนสักหน่อยค่ะ เธอ...เพิ่งจะจากไป” “อ่า ถ้าอย่างนั้นหนูระวังหน่อยนะ ทางบนเขานี้ลื่นมาก” ชยานีรับร่มมาแล้วออกเดินไปตามเส้นถนนบนภูเขา เธอแต่งตัวมิดชิดเป็นอย่างมาก พอถึงบนเขาก็พบว่าคนที่จะมางานศพได้ต่างก็มากันเกือบครบทุกคนแล้ว แต่ส่วนมากจะมีใบหน้าค่อนข้างแปลกตา ทัตติกับชามายืนอยู่ตรงกลางระหว่างหลุมศพ ทั้งสองดูเหมือนจะเศร้าโศกเสียใจอย่างหนักหนาสาหัส หนึ่งคนเป็นคู่หมั้นของชยานี ส่วนอีกคนเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของชยานี ละครชุดนี้เล่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ ชยานียืนอยู่ตัวคนเดียวด้านหลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก เธอเห็นทัตติกับชามาโอบกอดร่ำไห้กันด้วยความเจ็บปวดเสียใจ อีกทั้งทัตติยังตบแผ่นหลังของชามาเบา ๆ เพื่อปลอบใจเธอด้วย แววตาอันเย็นเยือกคมกริบของชยานีกวาดมองดูทุกคน สุดท้ายสายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่ตำแหน่งตรงมุมหางตา ชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีดำ หญิงสาวที่มีร่างบอบบางโอนเอนเซไปมา ทุกคนต่างก็ถือร่ม เว้นแต่เธอเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ปล่อยให้น้ำฝนกระทบกับร่างเธออย่างไร้ความปรานี ธนิดา! ชยานีกำหมัดแน่น นัยน์ตาแดงก่ำทั้งสองจับจ้องไปยังแผ่นหลังที่คุ้นเคย หลังงานพิธีศพเสร็จสิ้น ทัตติกับชามาก็แสร้งทำทีทำท่าว่าจะเดินไปส่งแขกเหรื่อที่มางาน ทั้งสองมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลุมศพของชยานีสิบกว่านาที จากนั้นก็โอบกอดกันและกันเดินลงเขาไป ชามาแสร้งทำเป็นโผเข้าอ้อมอกของทัตติอย่างตีหน้าซื่อ “ทัตติ คุณบอกว่าโลกนี้มีสวรรค์ใช่ไหม ชยานีเป็นคนดีขนาดนี้ หลังจากที่เธอตายไปแล้วเธอต้องได้ขึ้นสวรรค์แน่” “อื้ม”น้ำเสียงของทัตติค่อนข้างต่ำ“แน่นอน” “ทัตติ ฉันจะปกป้องของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ชยานีทิ้งไว้ให้อย่างดีที่สุดเอง”ชามาพูดพลางโอบกอดท้องของตนเองเบา ๆ ทัตติเห็นท่าทางแล้ว สายตาของเขาก็เผยความอบอุ่นออกมาในที่สุด เขากุมมือของชามาเอาไว้“ครับ ชามา ชยานีจะอยู่กับเราตลอดไป” เหอะ! ชยานีกำหมัดแน่น หากไม่ใช่เพราะโอกาสในตอนนี้ไม่เหมาะละก็ เธอก็คงจะพุ่งตัวเข้าไปฉีกกระชากสุนัขชายหญิงคู่นี้ให้เป็นชิ้น ๆ ทันที ปลายเล็บแหลมจิกลึกเข้าไปในเนื้อโดยที่ไม่รู้ตัว ชยานีขบฟันแน่น มันไม่ง่ายเลยที่จะอดใจเอาไว้ไม่ให้พุ่งตัวเข้าไป เธอรอจนแผ่นหลังของทัตติกับชามาเลือนหายไปท่ามกลางสายฝน จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ เธอโยนร่มทิ้งไปแล้ว สายฝนกระทบลงกับร่างเธออย่างไร้ความปราณี เธอแสดงท่าทีกระอักกระอ่วนเป็นพิเศษ เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลุมศพทั้งที่นัยน์ตาแดงก่ำ เมื่อเห็นป้ายสลักชื่อและรูปของตน ในที่สุดชยานีก็ทนไม่ไหวจนร้องไห้ออกมา และไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ พอชยานีเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาและหยาดฝนต่างก็ผสมปนเปกันไปหมด เธอปาดน้ำตาออกแล้วยื่นมือไปลูบไล้รูปที่อยู่บนหลุมศพ ร่างของเธอสั่นเทาไปทั้งร่าง “คุณเป็นใครน่ะ” ชยานีสะดุ้งทันที ร่างของเธอถูกคนดึงให้ลุกขึ้นจากหน้าหลุมศพอย่างแรง ชยานี่ยังไม่ทันยืนให้มั่นคงโซซัดโซเซไปมา จากนั้นผ้าคลุมที่คลุมหัวอยู่ก็ถูกดึงทิ้ง ชยานีผลักคนที่เข้ามาอย่างหวาดหวั่นแล้ววิ่งตุปัดตุเป๋ลงเขาไป แต่คนที่ถูกชยานีผลักก็รีบวิ่งไล่ตามมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน “หยุดนะ คุณเป็นใครกันแน่” เดิมทีธนิดาจะเดินจากไปแล้ว แต่ในเวลาถัดมาหลังจากที่เห็นทัตติกับชามาเดินจากไปอย่างดัดจริตเสแสร้ง ธนิดาก็วิ่งกลับมา เป็นเพราะเธออยากจะพูดอะไรตามลำพังกับชยานีสักสองสามประโยค แต่นึกไม่ถึงว่าอยู่ ๆ เธอจะเห็นหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่ที่หน้าหลุมศพ ไม่ใช่เพราะธนิดาเป็นคนขี้สงสัย แต่ความจริงแล้วแผ่นหลังของหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้นดูคุ้นมาก มันคุ้นเกินไปจนทำให้ธนิดาเกิดความสงสัย“ชยานี เป็นเธอเหรอ เป็นเธอใช่ไหม เธอยังมีชีวิตอยู่เหรอ” คำพูดของธนิดาทำให้ชยานีตกใจ ช่วงเวลาที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนั้นเท้าของเธอก็ลื่นจนหงายล้มลงไป จากนั้นก็กลิ้งไปกับพื้นอยู่สองสามตลบ สุดท้ายก็กลิ้งไปอยู่ในพงหญ้า เนื่องด้วยเหตุเพราะฝนตก พื้นดินจึงเต็มไปด้วยโคลน ชยานีจึงมีสภาพที่ค่อนข้างดูได้ยาก ธนิดาเห็นท่าทีแล้วก็รีบวิ่งไปประคองชยานีที่อยู่บนพื้นทันที ด้วยความที่ชยานีรู้สึกกลัวจึงคิดจะผลักธนิดาออกไปอีกครั้ง แต่ทว่าธนิดากลับจับแขนของชยานีไว้แน่น จากนั้นก็พยายามจับหน้าของชยานีให้หันมา ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นประทับเข้าสู่สายตาของธนิดา ดวงตาของธนิดาเบิกโพลงทันที เธอมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เธอ...” ธนิดากลืนน้ำลายลงคอ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัวหรือความตื่นเต้นกันแน่ที่ทำให้ดวงตาแดงก่ำ จากนั้นก็โอบกอดชยานีไว้ในอ้อมแขนแน่น “ชยานี ฉันรู้ดีว่าเป็นเธอ ฉันรู้ว่าเป็นเธอ!” “นี พวกนั้นบอกว่าเธอตายแล้ว แต่ว่าฉันไม่เชื่อ เธอรู้ไหมนี ว่าหลายวันมานี้ฉันนอนไม่หลับเลย ทุก ๆ วันฉันเอาแต่คิดว่าเธอต้องยังไม่ตาย แล้วทำไมเธอถึงไม่มาหาฉัน นี...ทำไมเธอถึงได้ใจร้ายขนาดนี้” ธนิดาโอบกอดชยานีแน่นราวกับแทบจะฝังร่างของชยานีเข้าไปในร่างของตน ร่างกายที่สั่นเทิ้มของเธอแสดงให้เห็นว่าใจของเธอในเวลานี้รู้สึกตื่นเต้นมากขนาดไหน ชยานีถูกธนิดารัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ดังนั้น จึงรีบเอามือตบแขนธนิดาเบา ๆ “ดา ยัยดา เธออย่าเพิ่งตื่นเต้นได้ไหม ฉันแทบจะหายใจไม่ออกแล้วนะ” ธนิดาเห็นดังนั้นก็รีบคลายกอดชยานีทันที แต่เธอเองก็ยังไม่กล้าปล่อยชยานีไป สองมือจับแขนชยานีและพลิกตัวดูซ้ายดูขวาไปมา“นี เธอไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ” ชยานีส่ายหน้า“ยัยดา ดีจริง ๆ ที่ได้เจอเธอ!” ช่างเป็นเรื่องที่ดีมากจริง ๆ! เดิมทีเธอไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะให้ธนิดาได้รับรู้ แต่ไหน ๆ ก็ถูกธนิดาเห็นเข้าแล้ว “ไม่ถูกสิ เธอเกิดอุบัติเหตุรถยนต์จนเป็นอัมพาตไม่ใช่เหรอ ฉันเองก็เคยไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลครั้งนึงเหมือนกัน หน้าของเธอ...”ธนิดาเป็นเพื่อนสนิทในจำนวนเพียงน้อยนิดของชยานี ทั้งสองแทบจะไม่มีอะไรที่ปิดบังกัน แต่ธนิดดาเป็นนักแสดง ดังนั้นทั้งสองจึงไม่ค่อยได้พบปะกันสักเท่าไร ขณะที่ชยานีเกิดเรื่อง ธนิดาเองก็ไปถ่ายละครอยู่ต่างเมืองพอดี แต่ขณะที่ไปเยี่ยมชยานีหลังจากที่รับรู้ถึงเหตุที่เกิดขึ้นกับชยานีแล้ว ชยานีก็กลายเป็นอัมพาตไปแล้ว “เป็นเพราะชามาใช่ไหม” “เธอ...รู้ได้ยังไง” ชยานีมองไปทางธนิดาด้วยความประหลาดใจ แต่ธนิดากลับแค่นเสียงออกมา“ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนี่ ว่าผู้หญิงอย่างชามาน่ะมีเจตนาไม่ดี พอฉันไม่อยู่ข้าง ๆ เธอ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องไม่ใช่เพราะเธออยู่กับหล่อนหรอกหรือ” ชยานีนิ่งเงียบ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น“ที่แท้เธอก็รู้อยู่ก่อนแล้วนี่เอง”ขนาดธนิดาก็ยังดูออกอย่างเห็นได้ชัด แต่ตัวเธอเองนั้นกลับไม่รู้เลย ดังนั้น ถึงได้ถูกทัตติกับชามาร่วมมือวางแผนฆ่าเธอให้ตาย “เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้กันเลย ยัยนี เราไปหาที่สักที่มานั่งคุยกันจะดีกว่า”