ตอนที่ 13 ฉันคิดได้แล้ว

ต๭นที่ 13 ฉันคิดได้แล้ว ชยานีอยู่ที่เมืองเมฆาได้ห้าวันก็เดินทางกลับ ขณะที่กลับไปก็มีถุงน้อยถุงใหญ่ที่ใส่สิ่งของเอาไว้มากมาย แต่โดยพื้นฐานส่วนใหญ่ก็เป็นของสำหรับตัวเธอเอง ที่เหลือก็เป็นของสำหรับนวตา อย่างที่ชยานีได้รู้มา ตำแหน่งของปาลีในตระกูลภูลพิพัฒน์นั้นไม่สูง และข้างกายของปาลีคนนี้ก็ไม่ได้มีมิตรสหายอะไร นับตั้งแต่หลังจากที่เธอแต่งกับนิธาน วัน ๆ ก็เอาแต่อยู่ในบ้านหลังนี้ ช่วงเวลาสองปีมานี้ก็ทำอะไรไว้หลาย ๆ เรื่อง เรื่องที่ป่วนประสาทขัดแย้งกับผู้คนก็มีไม่น้อย แม้ชยานีจะไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วปาลีไปทำอะไรไว้ถึงได้ทำให้ทุกคนไม่พอใจ แต่ดูจากท่าทางสายตาของทุกคนในตระกูลภูลพิพัฒน์ที่มีต่อท่าทีของเธอแล้ว ชยานีเองก็ไม่คิดอยากจะรู้ “คุณนายน้อย คุณนายน้อยกลับมาแล้ว” เมื่อนวตาเห็นชยานีที่กำลังลากกระเป๋าสัมภาระพะรุงพะรังก็แทบจะร้องไห้ออกมาทันที จากนั้นก็รีบช่วยชยานีขนของขึ้นไปข้างบน จวบจนกระทั่งชยานีเริ่มรู้สึกว่าหูใกล้จะชาแล้ว พ่อบ้านชนัตถึงได้ปล่อยเธอขึ้นไปชั้นบน ส่วนนวตาที่กำลังตาแดงอยู่ด้านหลังของชยานีก็อดไม่ได้ที่จะบ่นพล่ามขึ้นมาทันที“คุณนายน้อยคะ คุณรู้ไหมคะว่าช่วงที่คุณไม่อยู่ ทุกคนเป็นห่วงคุณมากขนาดไหน!” “เป็นห่วงเหรอ?”ชยานีชะงักฝีเท้าแล้วหันไปหานวตา เมื่อเห็นนวตาร้องไห้จนตาแดงก็อดไม่ได้ที่จะปวดใจแล้วเช็ดน้ำตาให้นวตา“เอาล่ะ ๆ ขอโทษ ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ ฉันรู้ว่าที่ฉันไม่อยู่ไม่กี่วันนี้มันไม่ถูก ทั้งยังทำให้เธอเป็นห่วงอีก” ยังไงเธอก็เป็นคนแปลกหน้าที่ซื่อสัตย์ในยามที่ชยานีตื่นขึ้นมาเป็นเพียงคนเดียวที่ปฏิบัติต่อเธออย่างจริงใจ ชยานีดูออกว่านวตาเป็นห่วงตนจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นพฤติกรรมการทำงานหรือการแสดงความจงรักภักดีต่อคุณท่านตระกูลภูลพิพัฒน์ ชยานีรู้สึกซาบซึ้งนวตาเป็นอย่างมาก “เอาล่ะ นี่เป็นของขวัญที่ฉันจะให้เธอ”ชยานีหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่ออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้นวตา“พวกขนมขบเคี้ยวน่ะ ลองดูสิว่าเธอชอบกินไหม” “ขอบคุณค่ะคุณนายน้อย!”พอนวตาได้ยินคำว่าของกิน ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที“คุณนายน้อยให้อะไรนวตาก็ชอบทั้งนั้นค่ะ แต่ว่าคุณนายน้อยคะ คราวหลังคุณอย่าออกจากบ้านไปแบบนี้ได้ไหมคะ” “ได้สิ”ชยานีพยักหน้า จากนั้นก็เงียบไปชั่วขณะแล้วยื่นมาไปตบบ่าของนวตา “เธอวางใจเถอะ ฉันก็แค่อารมณ์ไม่ดีเลยออกไปเที่ยวเล่นน่ะ เป็นเรื่องหลาย ๆ เรื่องเกี่ยวกับเมื่อก่อนน่ะ แต่ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว” ชยานีไม่ใช่ปาลี ดังนั้นเธอจึงไม่คิดจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปแบบปาลี เธอคิดจะเริ่มจากนวตา ทำให้นวตาเชื่อว่าเธออยากจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่จริง ๆ เธอจะค่อย ๆ เปลี่ยนและแทรกซึมไปทีละนิด ๆ และเมื่อรอจนทุกคนปรับตัวได้แล้ว เธอก็จะไม่ชาปาลี แต่กลายเป็นตัวเธอเอง “เอ๊ะ?”นวตามองชยานีอย่างไม่เข้าใจ“คุณนายน้อยคะ ที่คุณพูดหมายความว่ายังไงคะ” ชยานีเห็นนวตาทำท่าทางเหมือนเด็กก็เผลอยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้แล้วยื่นมือไปลูบไล้ผมฟูนุ่มของนวตา “ความหมายก็คือ ฉันจะไม่ดึงดันแล้ว พอผ่านประสบการณ์เฉียดตายครั้งนี้ก็ทำให้ฉันคิดได้ ในเมื่อเขาไม่รักฉัน ฉันเองก็จะไม่ไปพัวพันสร้างความรำคาญใจให้เขาอีก ต่อไปนี้ฉันเองก็มีเส้นทางของตัวเองที่ต้องเดินเหมือนกัน อืม...ก็นั่นแหละ! บนโลกใบนี้หากไม่มีใครออกจากใครไปก่อนก็ต้องมีคนตายจากไปก่อนอยู่ดี” “คุณนายน้อยคะ คุณจะไปจากคุณชายหรือคะ”นวตามองชยานีตาปริบ ๆ ดวงตาเริ่มแดงขึ้นมาอีกครั้ง ชยานีบุ้ยปากแล้วยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน“อาจจะนะ นี่ เธออย่าร้องไปเลยน่า ฉันแค่พูดว่าอาจจะนะ”ชยานีมองนวตาที่เกือบจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง เธอทำได้แค่พูดปลอบเท่านั้น“เธอเองก็รู้นี่ว่าคุณชายของเธอไม่ชอบฉัน ตอนแรกที่แต่งกันเขาก็ไม่ได้เต็มใจ แบบนี้มันจะทรมานกันและกันไปตลอดชีวิต สู้ยอมปล่อยมือไปตอนนี้มันยังจะดีกว่า แถมคุณชายของเธอน่ะยังมีคนรักอยู่อีก” “แต่คุณนายน้อยคะ คุณท่านโปรดปรานคุณมากเลยนะคะ!” “แต่คนที่ฉันต้องอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตคือนิธาน ไม่ใช่คุณปู่นี่”ชยานีถอนหายใจ จากนั้นก็พยายามพูดอย่างน่าสงสาร“นวตา เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกให้ใครรู้นะ เข้าใจไหม?” “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เธอเอาของพวกนี้ไปเถอะ ฉันคนเดียวกินไม่หมดเหมือนกัน มันเยอะตั้งขนาดนี้!” “คุณนายน้อยคะ คุณเปลี่ยนไปแล้ว!”ครั้งนี้นวตามองชยานีอย่างจริงจัง เธอมองชยานีด้วยหัวใจที่บีบแน่น จิตใต้สำนึกของนวตาสั่งให้มองอีกฝ่าย ชยานีพบว่านวตามองเธออย่างจริงจังมาก ใจของชยานีตื่นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ จนพูดติด ๆ ขัด ๆ“ฉัน ฉันก็ยังเป็นฉันอยู่ดีนั่นแหละ ก็แค่มองเรื่องบางเรื่องได้ชัดเจนขึ้นก็เท่านั้นเอง ทำไม? หรือว่าฉันในตอนนี้ไม่ดีอย่างนั้นหรือ” “ไม่ค่ะ ดีมาก ๆ ต่างหากล่ะคะ”หลังจากที่นวตาส่ายหัวอย่างแรงก็พยักหน้า“คุณนายน้อยคะ คุณในตอนนี้ดีมาก ๆ เลยล่ะค่ะ” ด้านนอกห้องนอน นิธานเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ในเวลานี้สายตาที่แข็งราวกับหินก็ไม่ปานกลับดูลึกลับขึ้นมาทันที ในตอนนี้ชยานีที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะหย่าขาดกับนิธานกำลังยุ่งมาก เธอกำลังยุ่งอยู่กับออกแบบในกระดาษไปด้วย พลางยุ่งอยู่กับการหาสตูดิโอไปด้วย หรือแม้กระทั่งยุ่งอยู่กับเรื่องการจดทะเบียนการค้า แต่การจะทำเรื่องพวกนี้ให้สำเร็จ มันง่ายขนาดนั้นเสียที่ไหนกัน อันดับแรกเธอไม่มีเส้นสายคนรู้จักที่เมืองนภาและไม่มีที่พึ่งพาอาศัยอย่างตระกูลคำล้อมที่คอยหนุนหลังเหมือนแต่เดิมที ดังนั้น สำหรับชยานีในตอนนี้หากจะทำสตูดิโอขึ้นมาก็บอกได้เลยว่าเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่ายากขึ้นไปอีก และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินทุนตั้งต้นเลย อีกทั้งช่วงนี่ชยานียังต้องวิ่งรอกไปร้านค้าขนาดใหญ่หลาย ๆ แห่ง ส่วนผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังไม่ชัดเจน เพราะเหมือนกับว่าไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็มักจะมีแรงต่อต้านที่มองไม่เห็นอยู่ในนั้นเสมอ และในขณะที่ชยานีกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด วันเกิดของนิธานก็มาถึงพอดี นิธานเป็นผู้กุมอำนาจของบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัด เป็นว่าที่ผู้นำของตระกูลภูลพิพัฒน์ สำหรับเรื่องงานวันเกิดของนิธานนั้น ทุกคนในตระกูลภูลพิพัฒน์ต่างก็ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก ดังนั้น ในช่วงไม่กี่วันก่อนที่จะถึงงานวันเกิดของนิธาน ทั้งนายและบ่าวของตระกูลภูลพิพัฒน์ต่างก็เร่งกันทำงานอย่างหนักหน่วง แม้แต่นวตาที่อยู่ใกล้ชิดตนก็ด้วย เป็นเพราะคนงานไม่พอถึงได้ถูกดึงตัวออกไปช่วย สำหรับชยานีแล้วงานเลี้ยงนี้ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเลยและโดยปกติแล้วก็สามารถหลบหลีกปลีกตัวไปได้ ดังนั้น เธอจึงไม่ได้แสดงสนใจอะไรมากมายสักเท่าไร จวบจนถึงวันงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของนิธาน ชยานีถึงเพิ่งจะเลือกเฟ้นหาชุดราตรีที่ค่อนข้างจะเป็นชุดแบบอนุรักษ์นิยม ทั้งยังไม่สูญเสียตัวตนออกมาจากตู้เสื้อผ้าหนึ่งชุด แม้จะบอกว่าเป็นวันเกิดของนิธาน แต่ความจริงแล้วนิธานไม่ได้ชอบงานเลี้ยงอะไรแบบนั้น เพราะมันก็แค่วันเกิด และตัวเขาเองก็ยังอยู่ในบริษัทจนถึงวินานีสุดท้ายถึงได้ออกจากบริษัทไป “ท่านประธานครับ พ่อบ้านชนัตโทรมาเร่งเป็นครั้งที่สามครั้งแล้วนะครับ งานเลี้ยงจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือรอแค่ท่านประธานครับ” “อื้ม”นิธานขยับคลายเน็คไทออก ดูค่อนข้างล้าอย่างเห็นได้ชัด เขานวดตรงหว่างคิ้ว จากนั้นก็เหมือนจะนึกถึงอะไรขึ้นมาแล้วหันไปมองตีรณ“แล้วปาลีล่ะ” “ครับ?”ตีรณคิดว่าตนเองได้ยินผิด“คุณปาลีทำไมหรือครับ” นิธานโบกมืออย่างค่อนข้างจะหมดความอดทน“ไม่มีอะไร ชุดราตรีวันนี้ของเธอล่ะ ใครเป็นคนเตรียมให้เธอ” ตีรณได้ยินแล้วก็รู้ได้ในทันทีว่านิธานเป็นห่วงว่าปาลีจะแต่งตัวออกมาน่าเกลียด พอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ตีรณก็นึกถึงรสนิยมการแต่งกายของสะใภ้ใหญ่แห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ เหมือนความจริงแล้วก็ไม่กล้าสรรเสริญเยินยอเธอสักเท่าไร ตีรณยังจำได้ว่าเมื่อก่อนนี้ปาลีดึงดันจะไปงานเลี้ยงการกุศลกับนิธาน ผลสุดท้ายคือปาลีสวมใส่ชุดที่ดูคล้ายกับนกยูง นิธานโมโหมากจนถึงกับปล่อยปาลีทิ้งไว้กลางทาง หลังจากที่คุณท่านแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ทราบก็อบรมสั่งสอนนิธานอย่างหนักอยู่สักพัก หลังจากนั้นเป็นต้นมานิธานก็ยิ่งรังเกียจปาลีมากกว่าเดิม “เหมือนจะ...ไม่ได้ยินข่าวเรื่องนี้ครับ ท่านประธานครับ ท่านจะให้เตรียมตอนนี้เลยไหมครับ” “ช่างเถอะ”อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับปาลีอยู่แล้ว“ปล่อยให้มันเป็นไปตามยถากรรมเถอะ!”