ตอนที่ 18 คิดจะกลับคำหรือ

ต๭นที่ 18 คิดจะกลับคำหรือ “เธอรู้อยู่แล้วเหรอ” สำหรับการที่ชยานีสามารถคาดเดาเรื่องนี้ได้ถูกต้อง นิธานก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย จากสิ่งที่ประทับตราตรึงอยู่ในสมองของนิธานแล้ว ปาลีมักจะพูดจาทำอะไรโดยไม่ใช้สมอง เรื่องเหล่านี้เธอต้องคิดไม่ถึงอย่างแน่นอน แต่วันนี้ผู้หญิงคนนี้กูเหมือนรู้จักเขาใจตัวเขาดีไม่เหมือนอย่างแต่ก่อน เขาลังเลใจนิด ๆ ไปชั่วขณะ“คิดจะกลับคำหรือ” ชยานีกัดริมฝีปาก ในเวลานี้เธอรู้สึกโมโหจนถึงขีดสุด นิธานคิดแผนมาอย่างดี เขามั่นใจว่าตัวเธอเองจะต้องประนีประนอมอย่างแน่นอน ดังนั้น ถึงได้ทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ และบวกกับหลักฐานที่ยืนยันว่าเจ้าของร่างไม่มีสถานะตำแหน่งใดในตระกูลภูลพิพัฒน์ แม้แต่ในสายตาของนิธานก็ดูไร้ค่า “ไม่มีทาง ในเมื่อฉันตอบตกลงเรื่องนี้แล้วฉันไม่มีทางกลับคำอย่างแน่นอน แต่คุณชายนิธานคิดจะใช้ประโยชน์จากฉันนี่ งั้นอย่างน้อยฉันเองก็ต้องได้รับผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ บ้าง จริงไหมล่ะ” หนึ่งปี แต่มันก็แค่หนึ่งปี แม้ว่าเธอคิดอยากจะล้างแค้น แต่ตอนนี้เธอเองก็ไม่มีกำลังอะไรที่จะไปล้างแค้นทัตติกับชามา ฉะนั้น เธอจึงต้องการเวลาให้ตัวเธอเองค่อย ๆ เติบโตไปช้า ๆ “งั้นคุณก็จำเป็นต้องรู้ไว้ ว่าฉันอยากจะเปิดสตูดิโอ”ชยานีเองก็ไม่อ้อมค้อมกับนิธาน เธอรู้ว่าที่ในเวลานี้ตนเองทำอะไรก็ไม่ราบรื่นทั้งหมดนี้เป็นเพราะนิธาน เป้าหมายที่นิธานทำไปถึงขนาดนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการบีบบังคับให้เธอประนีประนอม “เธอจะเปิดสตูดิโอไปทำไม”จากที่นิธานรู้มา ปาลีไม่มีอะไรดีสักอย่าง ขนาดผลคะแนนในโรงเรียนก็ยังอยู่อันดับรั้งท้าย แม้แต่ชิ้นงานก็ยังไม่มี ดังนั้น ตอนที่ปาลีบอกกับตนว่าช่วงนี้เธอกำลังวิ่งรอกเพื่อหาสตูดิโอ นิธานเองก็ค่อนข้างแปลกใจเหมือนกันและคิดว่านี่คงเป็นลูกเล่นของเธออีก “เหอะ ฉันมันผู้หญิงไม่มีอำนาจวาสนาอะไร แล้วก็ไม่มีทรัพย์สินเงินทองอีกด้วย หลังจากหย่ากับคุณชายนิธานไปแล้ว ก็ไม่มีค่าอะไรอีก เพื่อไม่ให้อดตายก็ต้องหาเส้นทางทำมาหากินของตัวเอง คุณชายนิธาน คุณบอกมาเลยดีกว่า ว่าจะตกลงหรือไม่ตกลง” ชยานีเองก็คิดทำเพื่ออนาคต แน่นอนว่าในเมืองนภาไม่มีใครสามารถขัดขวางนิธานได้ ในเมื่อจะหย่ากับนิธานแล้ว เธอก็ต้องได้รับผลประโยชน์บางอย่างบ้าง แน่นอนว่าหลักฐานก็คือการที่ไม่อาจทำให้นิธานขุ่นเคืองใจได้ มิเช่นนั้น เกรงว่าในภายภาคเธอจะต้องยุ่งยากวุ่นวายยิ่งกว่าเดิมอย่างแน่นอน “ฉันจะไม่ขออะไรจากคุณอีก แค่คุณไม่ขัดขวางเรื่องที่ฉันทำอย่างลับ ๆ ก็เป็นพอ!” นิธานยิ้มเมื่อเห็นท่าทางทำอะไรเป็นขั้นเป็นตอนตามลำดับอย่างจริงจัง ดูท่าแล้วตอนนี้เธอคงไม่ได้รักเขาจริง ๆ แต่ชยานีที่เป็นแบบนี้ทำให้เขารู้สึกค่อนข้างทึ่ง ทั้งยังพูดไม่ได้ว่าในอนาคตเธอจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยตอนนี้ก็ดูไม่เป็นที่น่ารำคาญ “ตกลง!” เมื่อได้รับคำตอบของนิธานแล้ว ชยานีก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้“อีกหนึ่งปีหลังจากนี้เราหย่ากัน งั้นตอนนี้ต้องเซ็นข้อตกลงไหม” การเคลื่อนไหวของนิธานนั้นรวดเร็วมาก นิธานแก้ไขข้อตกลงก่อนหน้านี้อยู่สักพัก จากนั้นก็ยื่นส่งให้ชยานีทันที ชยานีกวาดสายตาอ่านโดยทั่ว เมื่อไม่พบว่ามีช่องโหว่ใดก็เซ็นชื่อตนเองลงไปอย่างรวดเร็ว หากจะบอกว่าก่อนที่ชยานีจะเซ็น นิธานยังคงเชื่อมั่นว่าคำพูดกับท่าทีของชยานีนั้นน่าสงสัย ส่วนตอนนี้นิธานมั่นใจเป็นอย่างมากว่าทุกคำพูดของชยานีจะเป็นจริงได้ เธอไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดในยามที่เซ็นชื่อตนเองลงไป ส่วนนิธานก็อดไม่ได้ที่จะมองชยานีอย่างสนใจ ชยานีจะไม่รู้ว่านิธานกำลังคิดอะไรในใจ เธอยื่นใบข้อตกลงให้กับนิธานครั้งแล้วครั้งเล่า นิธานดูลายเซ็นที่ประณีตบนกระดาษก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย“ตัวหนังสือของเธอสวยดีนี่ ดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะ!” ชยานีพลันกำปากกาที่อยู่ในมือแน่นด้วยความตื่นเต้นทันที จากนั้นก็ยิ้มจาง ๆ อย่างกระอักกระอ่วน“ใช้เวลาฝึกอยู่สักพักน่ะ สุดท้ายก็เลยได้มันมา” นิธานหรี่ตาลง ไม่ได้คิดลึกอะไรกับคำพูดของชยานี เพียงแค่ก้มหน้าจ้องมองลายเซ็นของชยานีอยู่สักพัก ถึงได้เซ็นอันยิ่งใหญ่ของตนเองไป จากมุมมองของชยานีที่ผ่าน ๆ มาแล้ว เมื่อได้เห็นตัวอักษรอันทรงพลังของนิธานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจในตัวนิธานขึ้นมาเล็กน้อย ว่ากันว่าลายมือตัวอักษรของคน ๆ หนึ่งสามารถมองเห็นลักษณะตัวตนของคน ๆ นั้นได้ ชยานีเป็นหญิงสาวที่รักการเขียนพู่กัน ตั้งแต่เล็กมาเวทนผู้เป็นพ่อเลี้ยงก็ได้เลี้ยงดูปลูกฝังมาด้วยเหตุผลมากมายหลายอย่าง สำหรับตัวหนังสือก็ค่อนข้างมีการศึกษา ตัวหนังสือของนิธานก็เหมือนกันกับตัวเขาที่ดูสุขุมลึกจนไม่อาจวัดได้ แต่ทว่าก็บ้าคลั่ง คนแบบนี้ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้รับตำแหน่งที่ดำรงมาอยู่จนถึงทุกวันนี้ และก็ใช่ว่ามันจะไม่มีเหตุผลเลย “ตัวหนังสือของคุณชายนิธานดูดีมากเลยนะคะ” แววตาของนิธานอยู่ระหว่างอ่อนโยนและลึกซึ้ง แต่ทว่าก็ถูกเก็บกลับไปอย่างรวดเร็ว“พรุ่งนี้ฉันจะให้ตีรณลงนามเป็นพยานให้” “ดีค่ะ!”ชยานีไม่มีความเห็น ในเมื่อตัดสินใจเรื่องนี้ไปแล้ว ใจของชยานีก็เหมือนกับไว้วางหินก้อนใหญ่ลง แต่ทันใดนั้นชยานีก็นึกขึ้นมาได้อีกเรื่อง“เรายังต้องอยู่ที่บ้านนี้อยู่อีกไหม” นิธานสงสัยขึ้นมาทันที“ทำไม เธอไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้เหรอ” ชยานีพยักหน้า จากนั้นก็ส่ายหน้า“ตอนนี้เราเซ็นหนังสือตกลงกันแล้ว ก็ไม่นับว่าเป็นสามีภรรยากันแล้ว พออาศัยอยู่ด้วยกัน มันก็ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไร” พอนิธานได้ยิน แววตาก็ยิ่งลุ่มลึกขึ้น“คุณปู่ไม่อยากเห็นพวกเราอยู่แยกกันหรอก” ใจของชยานีเต้นตึกตักขึ้นมาทันที เธอลึมนึกถึงชายชราผู้เป็นคุณท่านของตระกูลภูลพิพัฒน์ไป แม้เธอจะไม่เธอจะไม่เคยเจอคุณท่านแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ แต่ก็ได้ยินนวตาพูดเอาไว้ว่าคุณท่านของตระกูลภูลพิพัฒน์ดีกับปาลีอย่างถึงที่สุด ตอนนี้คุณท่านของตระกูลภูลพิพัฒน์อายุมากแล้ว เกรงว่าความปรารถนาในใจเพียงหนึ่งเดียวก็คือการที่ได้เห็นเธอกับนิธานใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันด้วยดีและมีลูกชายลูกสาวด้วยกัน ไม่อยากนั้นคงไม่มีทางเอ่ยปากขอกับนิธานเป็นแน่ ชยานีกำมือ“งั้นก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน!”เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ชยานีรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ทำให้คนอึดอัดหายใจไม่ออกอย่างแรงกล้า ทุกคนในตระกูลภูลพิพัฒน์หรือแม้กระทั่งพ่อบ้านชนัตหรือคนใช้ ยกเว้นนวตาแล้ว พวกเขาต่างก็มีทีท่าไม่ดีต่อชยานีเป็นอย่างมาก เหมือนกับดูถูกเธอจากเบื้องลึกก้นบึ้งของหัวใจ อีกทั้งกฎของตระกูลภูลพิพัฒน์ก็มีมากเกินไป เธอจึงคิดอยากจะออกไปก่อนที่จะเปิดสตูดิโอ เพราะต่อไปจะต้องยุ่งมากแน่ ๆ สำหรับเธอแล้ว บอกได้เลยว่ากฎเหล่านั้นของตระกูลภูลพิพัฒน์เป็นภาระอย่างไม่ต้องสงสัยเลย หาได้ยากนักที่นิธานจะวิเคราะห์เธออย่างละเอียด“ปาลี เธอเปลี่ยนไปนะ” ใจของชยานีเต้นตุบ ๆๆ“คนเรามันเปลี่ยนกันได้ ก่อนหน้านี้คุณก็เคยพูดคำนี้นี่”ชยานีจ้องนิธานไม่กระพริบตา ไม่มีความขี้ขลาดและเกรงกลัวแม้แต่นิด“หรือว่าฉันเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีเหรอ” การกระทำของชยานีทำให้นิธานรู้สึกแปลก ๆ แต่ความแปลกนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเป็นพิเศษ เขายกมุมปากโค้งขึ้น “เธอเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน ฉันบอกได้เลยว่าไม่มีอะไรต่างกัน ถ้าคิดจะย้ายออกไปก็รอให้คุณปู่ท่านกลับมาก่อน” “ตกลง”ชยานีผงกหัว“นี่ก็ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ” ชยานีเดินผ่านนิธานไปหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วหาผ้าห่ม จากนั้นก็ปูวางลงบนพื้น“ก่อนที่เราจะย้ายออกไป ฉันจะนอนบนพื้น!” มุมปากของนิธานหดตัวลง แต่ก็ไม่ได้ห้าม“ก็ตามใจ!” หลังจากปูที่นอนบนพื้นเสร็จ เธอก็เห็นนิธานเข้าไปในห้องน้ำ เธอมุดเข้าไปในผ้าห่มแลวหยิบโทรศัพท์มาโทรหาธนิดา เพราะตอนที่อยู่ที่งานเลี้ยงธนิดาโทรมา แต่เธอไม่ได้รับสาย “ยัยดา เธอโทรมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ” “เดือนหน้าฉันจะไปเมืองนภานะ นี เรื่องสตูดิโอของเธอเป็นยังไงบ้าง”