ตอนที่ 20 เชื่อ?

ต๭นที่ 20 เชื่อ? “เหอะ ๆ !”ดนพคอแห้งผาก พลางมองนิธานอย่างหวาดผวา“แกเชื่อด้วยเหรอ?”ตอนที่เขาพูดคำนี้ออกมา ดนพก็ไม่มีทางเชื่อ แต่ใครจะรู้เล่าว่านิธานกลับมองเขาอย่างจริงจัง จากนั้นก็ผงกหัว“ฉันเชื่อ” “ไม่มั้ง ไม่ใช่ว่าตอนแรกเธอรักพี่จนสุดลมหายใจหรอกหรือ? ขนาดฆ่าตัวตายไปตั้งหลายครั้งก็ยังไม่ยอมปล่อย แต่ครั้งนี้ทำไมถึงได้ยอมปล่อยง่ายขนาดนี้ล่ะ พี่แน่ใจนะว่าไม่ใช่แผนถ่วงเวลาของเธอที่วางแผนให้พี่ตายใจก่อน จากนั้นค่อยให้พี่ทำความผิดน่ะ” “แกอ่านนิยายเยอะไปแล้ว!”นิธานกลอกตาใส่ดนพอย่างหงุดหงิด“ถ้าเป็นแผนถ่วงเวลา แกคิดว่าพี่จะตกหลุมพรางง่ายขนาดนั้นเลยเรอะ?” ดนพยักคิ้ว ปิดปากเงียบไม่พูดอะไร“คนถูกส่งไปห้องคนไข้แล้ว คำแนะนำของผมคือให้อยู่โรงพยาบาลดูอาการสักสองวันก่อน สำหรับเรื่องที่พี่เป็นห่วง พรุ่งนี้พอเธอตื่นขึ้นมาค่อยให้ไปตรวจดูอีกที” “แต่ถ้าจะให้พูดอีกทีนะ การกระทำของพี่ในตอนนี้น่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นสัญญาณไม่ดีหรอกใช่ไหม” ดนพเก็บเสื้อกาวน์ให้เรียบร้อยแล้วหาวออกมาอย่างอดไม่ได้“ดึกขนาดนี้ยังเรียกผมมาโรงพยาบาลอีก พี่จำไว้เลยว่าต้องจ่ายค่ารักษาให้ผมเพิ่มอีกหน่อย ผมง่วง งั้นผมกลับก่อนล่ะ” นิธานชำเลืองมอง สำหรับคำพูดของดนพเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายและไม่มีอะไรจะโต้แย้ง ดนพพูดถูก นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย ไม่ว่าปาลีจะเล่นลูกไม้อะไร สำหรับเธอแล้วบอกได้เลยว่าก็แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น หลังจากที่นิธานออกมาจากตัวโรงพยาบาลก็จุดบุหรี่สูบ เขานั่งอยู่ในรถสักพักจากนั้นก็ขับออกไป เมื่อชยานีตื่นขึ้นมาก็ได้กลิ่นยาวนเวียนอยู่รอบตัว เป็นกลิ่นที่ยากจะดอมดมอย่างยิ่ง นับตั้งแต่ที่ถูกชามาฉีดยาจนทำให้สมองตายกับช่วงระยะเวลาสั้น ๆ แต่ทว่าเหมือนจะยาวแบบอยู่ไม่สู้ตายในโรงพยาบาล ทำให้ตอนนี้ชยานีรู้สึกอยากหลีกหนีจากโรงพยาบาลมาก พอเธอได้สติกลับคืนมาก็รีบลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียงทันที เข็มที่อยู่บนหลังมือเริ่มมีเลือดไหลย้อน ชยานีรู้สึกเจ็บจนหน้านเหยเก “คุณนายน้อยคะ คุณลงมาจากเตียงทำไมคะ!” นวตารีบไปประคองชยานีให้นอนลงทันทีและพลันเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “คุณนายน้อย คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ” “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้”พอชยานีเปิดปากพูด น้ำเสียงของเธอก็แห้งแหบ ทั้งยังเสียงแตกอีกด้วย ชยานีตกใจตัวเอง จากนั้นก็เริ่มคันคอ“ฉันไม่สบายเหรอ” “ค่ะ คุณนายน้อยคะ คุณไข้ขึ้นสูงไม่ยอมลดเลยค่ะ เมื่อคืนนี้คุณชายใหญ่ก็เลยพาคุณมาส่งโรงพยาบาล ตอนนี้คุณดีขึ้นบ้างหรือยังคะ”แม้นวตาจะเป็นห่วงชยานีมาก แต่ชยากลับเห็นสีหน้าแห่งความดีใจบนใบหน้าของนวตาจยานีอดไม่ได้ที่จะสงสัย นวตาเปิดกล่องเก็บอุณหภูมิออก“คุณนายน้อยคะ นี่เป็นโจ๊กที่คุณชายใหญ่สั่งให้ทางห้องครัวทำให้คุณเมื่อเช้านี้ เป็นอาหารเบา ๆ ค่ะ คุณนายน้อยลองทานดูสิคะ” “นิธานเหรอ”ชยานีหน้านิ่ว“เขาพาฉันมาโรงพยาบาลเหรอ”สิ่งนี้ทำให้ชยานีรู้สึกยากที่จะเชื่อ แต่พอนึกย้อนดูแล้ว เมื่อคืนนี้ทั้งสองลงนามข้อตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เธอคิดว่านิธานก็เลยทำดีกับตน แต่เขาจะเห็นเธอสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ “ใช่ค่ะ ๆ”บนหน้าของนวตามีรอยยิ้มอย่างมีความสุข“คุณนายน้อยคะ นวตาบอกแล้วว่าคุณชายใหญ่จะต้องเห็นความดีของคุณ ไม่สิ คุณนายน้อยป่วย คุณชายก็เลยพามาโรงพยาบาล ใจของคุณชายจะต้องมีคุณนายน้อยอยู่อย่างแน่นอน คุณนายน้อยรักษาตัวให้หายเร็ว ๆ นะคะ ต่อจากนี้ไปคุณกับคุณชายก็จะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข” “เหอะ ๆ”ความจริงแล้วชยานีอยากจะแย้งนวตา ว่าเขากับนิธานไม่สามารถมีอนาคตด้วยกันได้ “คุณนายน้อยทานก่อนนะคะ พอทานเสร็จ อีกสักพักเราต้องไปตรวจกันอีกค่ะ!” “ตรวจอะไรเหรอ”ชยานีสงสัย“ฉันเป็นไข้ใช่เหรอ อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่ นวตาเธอช่วยไปจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ฉันหน่อยสิ”เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อจริง ๆ “ไม่ได้ค่ะ หมอบอกว่าคุณชายใหญ่อยากให้คุณตรวจค่ะ” “เอ๋...” “โย่ว พี่สะใภ้ตัวน้อย เรานี่มีวาสนาต่อกันจริง ๆ เจอกันอีกครั้งแล้วนะครับ”ดนพเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา พอเขาสวมเสื้อกาวน์ ดู ๆ ไปแล้วก็ดูมีพลังเต็มเปี่ยม บนใบหน้ามีรอยยิ้มบาง ๆ ที่เห็นได้ชัด ดูไปแล้วก็น่าเพลิดเพลินจำเริญใจ แต่ชยานีกลับเห็นแววแห่งการสืบเสาะอะไรบางอย่างจากดวงตาของดนพ แม้ดนพจะยิ้ม แต่ดวงตาของเขากลับค่อนข้างเย็นชา โชคดีที่เธอเคยพบปะคนมาเยอะ เธอจึงสามารถรับรู้ได้ถึงท่าทีที่ดนพมีต่อเธอว่ามันไม่เหมือนกับการแสดงออกทางสีหน้า “เป็นยังไงบ้างครับ พี่สะใภ้ตัวน้อยรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังครับ”ดนพพูด สายตาพลางจับจ้องถ้วยที่อยู่ในมือนวตา เขาอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น “อีกเดี๋ยวก็ต้องเจาะเลือดไปตรวจแล้วก็ตรวจท้องอีก พี่สะใภ้ยังไม่ได้กินใช่ไหมครับ” พอชยานีได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้น สีหน้าดูย่ำแย่มาก“ฉันก็แค่เป็นไข้ ไม่ได้มีปัญหาอื่นอีก แล้วทำไมถึงต้องตรวจพวกนั้นด้วย” ดนพเลิกคิ้ว“พี่ไม่ปวดท้องเหรอ” ชยานีส่ายหน้า“ฉันสบายดีมาก ๆ เลยล่ะ” “งั้นก็แปลกนะ ตอนที่พี่สามพาพี่มาโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ พี่ไม่ได้สติเลย เรียกพี่ก็ตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่ตื่น นอกจากไข้สูงแล้ว พี่ยังเอามือกุมท้องด้วยนะ พี่สามเป็นห่วงว่าร่างกายพี่จะมีปัญหาที่ส่วนอื่นอีกก็เลยให้ตรวจพี่แบบค่อนข้างละเอียดอีกทีน่ะ” “ท้องเหรอ” เธอกุมท้องตามจิตใต้สำนึกที่สั่งให้ทำ สีหน้าซีดเผือด ในฝันเมื่อคืนนี้ ภาพแต่ละฉากล้วนผสมคละเคล้าไปกับชีวิตแห่งความจริง ใบหน้าอันโหดเหี้ยมของชามา ทั้งยังดวงตาอัน เย็นยะเยือกของนิธานที่อยู่ในฝัน รวมไปถึงการต่อสู้ดิ้นรนอย่างเจ็บปวดของเธอที่อยู่บนเตียงผ่าตัด สุดท้ายก็เป็นใบหน้าของดนพ การผ่าตัดในวันนี้เป็นดนพที่ผ่าตัดให้ปาลี เธอ... ชยานีพลันหลับตาทันที เหงื่อผุดออกมาเต็มกาย ดูแล้วผิดปกติอย่างมาก มือทั้งสองกำผ้าห่มแน่น ชยานีหลับตาลงอย่างเจ็บปวด “พี่เป็นอะไรน่ะ”ดนพเองก็ตรวจเจอความผิดปกติจากชยานี เขารีบเดินเข้าไปใกล้ แต่ยังไม่ทันได้แตะตัวชยานีก็ถูกชยานีผลักออกเสียก่อน“อย่ามาแตะฉัน!” ชยานีเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นจ้องมองดนพอย่างเยือกเย็นและคมกริบ ความเกลียดชังอย่างแรงกล้าทำให้ดนพที่ได้เห็นหยุดชะงักทันที นั่นมันสายตาแบบไหนกัน เหมือนคนที่ผ่านประสบการณ์ในช่วงความเป็นความตายมา ช่างเย็นเยือกเข้ากระดูกจริง ๆ แต่เพราะดนพเป็นคนแบบนี้ ทำให้ยามที่เขาเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังคู่นั้นของชยานีก็อดจะตกใจไม่ได้“พี่...ไม่เป็นอะไรนะ” น้ำเสียงใสของดนพเหมือนจะดูหยั่งเชิง เขามองสำรวจชยานีอยู่แวบหนึ่ง “พี่สะใภ้ครับ?” ชยานีสั่นไปทั้งตัว กระแสไฟฟ้าถูกปล่อยออกมาในสมอง เธอกลืนน้ำลายลงไป นัยน์ตาที่เดิมทีผวาเสียขวัญก็กลับมาเป็นแบบดังเดิม เมื่อเห็นดนพกับนวตามองสำรวจตนเองอย่างสงสัย ก็ฉีกมุมปากออกอย่างกระอักกระอ่วน“ฉันไม่เป็นไร” “จริงเหรอ”เห็นได้ชัดว่าดนพไม่เชื่อในคำแก้ต่างของชยานี“พี่สะใภ้ ถ้าป่วยก็ต้องให้หมอตรวจนะ ไม่ต้องไปกลัวหมอหรอก” “ฉันไม่ได้ป่วย!”ชยานีกัดฟัน ดนพเชิดหน้าขึ้น “เหอะ ๆ เรามันคนกันเองน่า ถ้าพี่สะใภ้มีอะไรตรงไหนที่ผิดปกติก็บอกกับผมโดยตรงได้เลยนะ โรงพยาบาลนี้ก็เหมือนกับบ้านพี่นั่นแหละ ผมเห็นว่าพี่เองก็คุ้นเคยกับมันดี เป็นยังไงครับ คำแนะนำของผมครั้งที่แล้วพี่ยังจำมันได้นี่ ไม่งั้นพี่ก็ทำบัตรสักใบ เดี๋ยวผมลดให้พี่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เลยดีไหมครับ”