ตอนที่ 22 ร่วมมือกันเล่นละคร

ต๭นที่ 22 ร่วมมือกันเล่นละคร อะไรนะ? ตมนาลุกขึ้นยืนทันที มองชยานีอย่างไม่อยากจะเชื่อ ชยานีกระพริบตา ยิ้มอย่างน่ารักอย่างยิ่งจนทำให้คนโกรธไม่ลง โดยเฉพาะเมื่อตอนนี้ชยานีไม่ได้แต่งตัวแบบโลกตะลึงผีสะอื้นเหมือนแต่ก่อนแล้ว ชยานีในวันนี้เหมือนดอกไม้อันบอบบาง บวกกับตอนนี้ชยานีกำลังป่วย ดังนั้นจึงดูสวยแบบคนป่วย นั่นจึงทำให้คนไม่อาจใจแข็งตำหนิได้ ตมนาเห็นชยานีที่เป็นแบบนี้แล้ว กลับทำให้เธอหอบฟึดฟัดขึ้นมาทันที เมื่อได้สติรู้ว่าตนเองทำอะไรลงไป มันก็สายไปเสียแล้ว ตมนาจ้องมองชยานีด้วยความโมโห เธอยังคงรักษาท่าทีคุณหนูตระกูลผู้ดีอันแสนดีอยู่ ภาพพจน์ของลูกสาวของครอบครัวที่มั่งมีถูกเปิดเผยต่อหน้าคนภายนอกอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ยังดีที่นิธานไม่อยู่ด้วย เขาจึงไม่ได้เห็นภาพฉากนี้ นี่นับว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างน่ายินดีสำหรับตมนา ขณะที่ตมนากำลังรู้สึกโล่งใจ ใบหน้าของชยานีก็ยกยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย“นิธาน คุณมาแล้วหรือคะ!”ชยานีลุกขึ้นยืนเหมือนดีใจเสียเต็มประดา จากนั้นก็วิ่งตึงตังผ่านตมนาไปที่ชานบันได เธอยิ้มราวกับดอกไม้ ท่าทางน่ารักสดใสต่างจากใบหน้าซีดขาวของเธอ ในเวลานี้ดูสดใสเจิดจ้าเป็นอย่างมาก นิธานยืนอยู่ตรงชานบันได มองดูหญิงสาวที่อยู่ ๆ ก็วิ่งมาหาตน เหมือนเธอจะไม่รู้สึกไม่พอใจเขาแม้แต่นิด จากนั้นชยานีก็คล้องแขนนิธานต่อหน้าสายตาของคนอื่น ๆ ส่วนนิธานก็ไม่ได้สลัดออกอย่างเหนือความคาดหมาย รวมถึงไม่มีคำหยาบคายโพล่งสวนออมา นิธานเพียงแค่มองเธออย่างเงียบ ๆ นิธานก้มมอง ดังนั้นชยานีจึงเห็นสายตาสำรวจและสนอกสนใจของนิธานได้อย่างง่ายดาย แต่ทว่าตมนาที่ยืนอยู่ห่างไกลไม่อาจมองเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ที่เห็นได้แค่ระหว่างนิธานกับชยานีได้ จากมุมมองที่เธอมองมา ชยานีกำลังอิงแอบอยู่กับแขนของนิธาน นิธานก้มมอง ชยานีเงยหน้ามอง สายตาของทั้งสองประสานกันดูรักใครตาหวานฉ่ำ ความจริงแล้วตอนที่ชยานีวิ่งไปหานิธาน เธอใช้เสียงที่พูดได้ยินกันเพียงสองคนกล่าวว่า“ถ้าไม่อยากให้ฉันเสียหน้าหรือให้เรื่องหย่าของเราถูกคนอื่นรู้เข้าก็เล่นละครกับฉันแป๊บนึง!” แม้เสียงชยานีจะเบา แต่น้ำเสียงแบบจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ หมาอาศัยอิทธิพลบารมีนายนั้นทำให้นิธานรู้สึกสนใจขึ้นมา วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์จึงไม่ต้องไปบริษัท เขาเอาแต่ยุ่งวุ่นวายอยู่ในห้องหนังสือ เพราะรู้ว่าตมนาอยู่ในบ้าน นิธานจึงไม่ได้ลงมาที่ชั้นล่าง เขาเพิ่งจะเหนื่อยรู้สึกอยากพักสักครู่ถึงได้ลงมาข้างล่าง แต่ใครจะรู้ว่าพอลงมาถึงชั้นล่าง อยู่ ๆ ชยานีก็ทำให้เขาทึ่งแบบนี้ เขาใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเวลาที่ชยานีกับตมนาประมือกันแบบนี้ ทุกครั้งชยานีจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป ในคราแรกนิธานก็มองดูอย่างสนุกสนานด้วยความที่ไม่มีอะไรทำในยามว่าง ต่อมาก็เริ่มรำคาญกับการแสดงละครระหว่างหญิงสาวพวกนี้และไม่เข้าผสมโรงเล่นสนุกอีกต่อไป นึกไม่ถึงว่าวันนี้ชยานีจะทำให้เขาทึ่งได้ เขารู้สึกว่ามันน่าสนใจถึงได้ร่วมมือกับชยานี “นิธาน ขอโทษนะคะ เมื่อคืนนี้ฉันไม่สบายก็เลยต้องลำบากคุณพาฉันไปโรงพยาบาลตอนดึก ๆ ดื่น ๆ คุณยังพักผ่อนได้ไม่เต็มที่เลยนะคะ!”ชยานีมองนิธานอย่างกังวล ทว่า ดวงตาคู่นั้นกลับยิ้มแย้ม ดวงตาของนิธานนิ่งสงบ ไม่ได้แย้งคำพูดของชยานี แต่กลับพูดคล้อยตามเธอ“ผมเป็นสามีคุณนี่ คุณป่วย ผมก็ต้องพาไปตรวจด้วยตัวเองอยู่แล้ว เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหรือ” “อื้ม!”ชยานีพยักหน้า เขย่งปลายเท้าไปกระซิบข้างหูนิธานอย่างตื้นตันใจ“นึกไม่ถึงเลยนะว่าคุณจะเล่นละครได้เก่งขนาดนี้!” ไอที่ทั้งอุ่นร้อนและมีกลิ่นหอมของเธอพ่นตรงระหว่างลำคอของนิธาน นิธานตัวแข็งทื่อ สายตาก็เปลี่ยนเป็นลึกซึ้งขึ้นมา ทว่า ชยานีกลับไม่รู้ตัวและถือโอกาสจุมพิตข้างแก้มนิธานอย่างเขินอาย“คุณสามีคะ คุณช่างดีกับฉันจริง ๆ ฉันรู้สึกซาบซึ้งมากเลยล่ะค่ะ!” “เมื่อวานฉันไม่ทันได้นึกถึงอาการเมาค้างที่จะทำให้คุณปวดหัว แต่ยังพี่ตมนาที่เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของคุณสามีต้มยามาให้ช่วงกลางดึกแทน ฉันรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ ค่ะ คุณสามีวางใจเถอะนะคะ ต่อไปฉันจะต้องเรียนรู้สิ่งดี ๆ มาจากพี่ตมนา เรียนการเป็นภรรยาที่ดีของคุณ ดีไหมคะ!” “หญิงโง่!”นิธานยื่นมือไปสะกิดจมูกชยานี ดวงตาฉายแววหยอกเย้า“ฉับชอบเธอที่ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ แบบนี้แหละ เรื่องต้มยาให้พวกคนใช้ทำก็ได้ มือของเธอไม่คู่ควรที่จะทำเรื่องพวกนั้นหรอก!” นิธานพูดจบก็จับมือของชยานี จากนั้นก็จูงชยานีไปนั่งที่เก้าอี้ แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือของชยานี ตมนาจ้องมองนิธานกับชยานี พยายามอดกลั้นเอาไว้อย่างถึงที่สุด เพื่อไม่ให้ตนเองเผยอาการแปลก ๆ ออกไปแม้แต่นิดเดียว เธอเม้มปาก ตอนที่ได้นิธานบอกว่าเรื่องต้มยาให้คนใช้เป็นคนจัดการ ตมนาก็รู้สึกเหมือนถูกโยนเข้าไปในอุโมงค์น้ำแข็ง ความรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดเหมือนกับถูกคนเอามีดคว้าเนื้อหัวใจส่วนที่อยู่ลึกในสุดก็ไม่ปาน เธอเคยคิดว่านิธานไม่ได้รู้สึกอะไรกับชยานี เคยคิดว่านิธานถูกบีบบังคับให้จำยอม และที่ผ่านมาการแสดงออกของนิธานก็ไม่เป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ แต่ใครจะบอกเธอได้เล่า ว่าตอนนี้สุดท้ายแล้วเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่ ทำไมนิธานถึงได้ทำดีกับชยานี เหมือนกับสามีภรรยาที่รักใคร่กันมาก “ฉันคงยุ่งมากไปสินะคะ”ตมนาเม้มปาก มองนิธานด้วยสายตาที่น่าสงสาร ดวงตาของนิธานฉายแวววาบขึ้นมา จากนั้นก็ยิ้มบาง ๆ“คุณหนูตมนาเป็นแขก ต่อไปเรื่องพวกนี้สั่งให้คนใช้ตระกูลภูลพิพัฒน์ทำก็ได้ครับ” “ค่ะ ขอบคุณพี่นิธานนะคะที่เข้าใจ”ตมนาเม้มปาก เธอยังจะพูดอะไรได้อีกหรือ “แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตามคุณหนูตมนาก็เป็นแขก ทำไมถึงได้เอาของพวกนี้มาต้อนรับแขกล่ะ”นิธานกวาดสายตามองขนมที่อยู่บนโต๊ะ ชยานีเม้มปากไปมา ภายในดวงตาใสแจ๋วเหมือนน้ำคู่นั้นเปล่งประกายขึ้นมาทันที“เป็นเพราะฉันคิดไม่รอบคอบพอน่ะค่ะ แต่ฉันคิดว่าพี่ตมนาเป็นแขกที่คุ้นเคยกับตระกูลภูลพิพัฒน์ดี แล้วก็เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของคุณสามีด้วย คิดจะอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้น่ะค่ะ อีกอย่างฉันเองก็เพิ่งสั่งทางห้องครัวไปว่าถ้าพี่ตมนาจะกลับ ให้ห่อขนมกลับไปให้เยอะหน่อย ขนมพวกนี้หาซื้อที่ข้างนอกไม่ได้นี่คะ” “อืม เธอคิดได้รอบคอบมากเลยนะ”พอนิธานได้ยินก็บีบจมูกชยานีไปมา“ง่วงเหรอ เมื่อกี้ผมเพิ่งจับมือคุณไป มันค่อนข้างเย็นนะ!” “ฉันไม่เป็นไรค่ะ!”ชยานีส่ายหน้า ท่าทีฝืนอาการไม่สบายทำให้คนมองยิ่งรู้สึกสงสารมากขึ้นไปอีก“พี่ตมนายังอยู่นี่คะ มีเจ้าของบ้านที่ไหนบ้านที่จะปล่อยแขกทิ้งไว้กันคะ” นิธานชำเลืองมองตมนา เป็นเพียงแค่สายตาเรียบ ๆ เท่านั้น ทว่า ตมนากลับอ่านได้เข้าใจในความหมายของนิธาน เขาไล่เธอให้รีบไป เพื่อยัยสถุนอย่างชยานีถึงได้ไล่เธออย่างนั้นหรือ แต่สุดท้ายตมนาก็ต้องรักษาหน้าเอาไว้ จึงทำได้แค่ลุกขึ้นยืน“ฉันคิดไม่รอบคอบเอง งั้นฉันกลับก่อนนะคะ รอให้น้องปาลีหายดีก่อนแล้วฉันจะเยี่ยมใหม่นะคะ” มองตมนาที่ต้องการจากไป ชยานีก็รีบเรียกเธอเอาไว้ทันที ทั้งยังสั่งให้นวตาเอาขนมไปห่อด้วย “ถ้าพี่ตมนาชอบกินก็เอากลับไปเยอะหน่อยนะคะ!” “ขอบคุณค่ะน้องปาลี!”ตมนาแทบจะประคองรอยยิ้มบนหน้าเอาไว้ไม่อยู่ เธอรับขนมมาจากนวตา“งั้นฉันไปก่อนนะคะ” “พี่ตมนาคะ รอเดี๋ยวค่ะ ฉันจะไปส่ง!”จารุณีที่เดินผ่านนิธานมาก็ไม่กล้าพูดอะไร หมดหนทางแล้ว ในบ้านหลังนี้จารุณีไม่เกรงกลัวใครทั้งนั้น เว้นแต่พี่ชายคนโตต่างแม่คนนี้คนเดียว สำหรับนิธานนั้นเป็นทั้งความเกรงกลัวและความเคารพนับถือ เมื่อเห็นว่าตมนากำลังจะกลับ จารุณีก็ยืนขึ้นแล้วเดินตามไป เมื่อเดินมาถึงด้านนอก จารุณีก็อดที่จะพูดออกมาไม่ได้ “พี่ตมนาอย่าโกรธไปเลยนะคะ ฉัน ยังมีคนอื่น ๆ ในตระกูลภูลพิพัฒน์ที่ไม่ยอมรับยัยปาลี สำหรับความคิดในใจฉันแล้ว พี่เป็นพี่สะใภ้ที่ฉันยอมรับนะคะ พี่ตมนาอย่าเพิ่งยอมแพ้นะคะ!” จารุณีจับมือตมนา เพื่อให้กำลังใจตมนา แต่ตมนากลับเม้มปากอย่างลำบากใจอย่างยิ่ง“จารุณี คำพูดพวกนี้ไม่ต้องพูดอีกแล้วนะ มันไม่ดี!” “แต่ว่า...” “ถ้าพี่นิธานไม่ได้คิดอะไรกับปาลี ฉันก็อาจจะมีโอกาสอยู่บ้าง แต่เธอดูการแสดงออกที่พี่นิธานมีต่อปาลีสิ ฉันมองออกเลยว่าพี่นิธานรักปาลีมาก ดังนั้น คำพูดที่คล้ายกับคำว่าอนาคตฉันจะเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ เธออย่าพูดมันเลยนะ!”ท่าทางแบบอดกลั้นอดทนของตมนาทำให้จารุณีรู้สึกปวดใจ จารุณีตาแดงขึ้นมา“ปาลีก็แค่โจรที่เอาแต่ปล้นชิงของของคนอื่น เห็น ๆ อยู่ว่าพี่เป็นเพื่อนตั้งแต่สมันเด็กของพี่ใหญ่ ก็เห็นอยู่ว่าเมื่อก่อนพี่ใหญ่ดีกับพี่ขนาดไหน หากไม่ใช่เพราะปาลีเข้ามาแทรก พี่กับพี่ใหญ่ก็อาจจะแต่งงานกันไปแล้ว” “พี่ตมนา พี่ห้ามยอมแพ้เด็ดขาดนะคะ พี่ใหญ่...วันนี้พี่ใหญ่เห็นว่าเธอไม่สบายก็เลยสงสารเธอ พี่ตมนาคะ พี่อย่าเพิ่งยอมแพ้นะคะ ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ เพราะยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับเธอ” ดวงตาของตมนาฉายประกายแววพุ่งพล่านขึ้นมา แต่การแสดงออกกลับส่ายหน้าอย่างลำบากใจ“ไม่ต้องพูดแล้ว ก็เหมือนที่ขายหน้าในวันนี้ ฉันไม่อยากจะเจอมันเป็นครั้งที่สอง ยังไงฉันก็เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลชูชาติและใช่ว่าจะไม่มีคนต้องการ โดยเฉพาะพวกที่ฐานะตรงกันข้ามน่ะ เอาล่ะจารุณี เธอไม่ต้องพูดแล้ว ยังมีธุระที่ต้องทำอีก ฉันไปละนะ!” จารุณีมองตมนาที่กลับไปด้วยความเจ็บปวดเสียงใจอย่างไม่ยินยอม ความโกรธแค้นชิงชังในใจที่มีต่อชยานียิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก ผู้หญิงคนนั้น เธอไม่ยอมให้อยู่ในตระกูลภูลพิพัฒน์นานเกินไปหรอก หลังจากที่ตมนากับชยานีเดินออกไป ชยานีก็ปล่อยมือของนิธานทันที“ขอบคุณคุณชายนิธานมากนะคะสำหรับการร่วมมือเมื่อครู่นี้!” นิธานกระพริบตา มองท่าทีของชยานีที่ต่างจากก่อนหน้านี้จนอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะขึ้นมา“ทำไม? ใช้ประโยชน์เสร็จแล้วก็โยนทิ้งอย่างนั้นเหรอ” ชยานียักคิ้ว“คุณชายนิธานติดใจการถูกใช้ประโยชน์เหรอคะ”ชยานียกปากโค้งขึ้น มองดูนิธานที่มีทีท่านิ่งขรึมและอดไม่ได้ที่หยอกล้อยกใหญ่“หรือว่าที่ฉันประมือกับคุณตมนาเพื่อนเล่นสมัยเด็กของคุณเมื่อกี้นี้ คุณปวดใจเหรอคะ?” นิธานได้ยินแล้วคิ้วก็ขมวดมุ่น สำหรับคำพูดของชยานีเขาเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร ทว่า ชยานีกลับเข้าใจนิธานผิด คิดว่านิธานรู้สึกเสียใจกับตมนาจริง ๆ ใจก็ดิ่งวูบอย่างอดไม่ได้“เอาล่ะ ๆ อย่างมากครั้งหน้าถ้าฉันเจอกับน้องตมนาสุดที่รักของคุณ ฉันจะไม่ขัดเธอก็แล้วกัน โอเคไหมคะ” คิ้วของนิธานยิ่งขมวดแน่นขึ้นไปอีก ชยานีจึงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปมา“นี่ คุณก็อย่าให้มันเกินไปหน่อยเลย แม้ระหว่างเราจะไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน แต่ก็ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคุณสนใจภรรยาที่แต่งมาอย่างถูกต้องตามกฎหมายอย่างฉันใช่ไหมล่ะคะ ถึงเราจะเซ็นข้อตกลงกันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้จดทะเบียนหย่า ความสัมพันธ์ของเราก็ยังคงอยู่ ฉะนั้น ในเมื่อคุณสนใจน้องตมนาของคุณ ยังไงคุณก็เก็บอาการไว้นะ รอจนความสัมพันธ์ระหว่างเราสิ้นสุดอย่างสมบูรณ์แบบก่อน แล้วคุณค่อยไปสนิทสนมกับน้องตมนาของคุณ โอเคนะคะ?” นิธานเหล่มองชยานี “เธอหึงเหรอ?” ชยานีอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เขาทันทีแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย“คุณคิดเยอะเกินไปหรือเปล่า ฉันบอกว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณแล้ว คุณนี่มันยังไงกัน ความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ก็เหลือแค่หนังสือเล่มนั้นเล่มเดียว คุณก็คุมตัวเองสักหน่อยเถอะ คำขอนี้มันมากเกินไปเหรอ!” นิธานเม้มปาก ขมวดคิ้วเป็นปม“คุณวางใจเถอะ ผมไม่ออกนอกลู่นอกทางหรอกน่า!”