ตอนที่ 23 พ่อหนุ่ม ตมนาน่ะไม่เหมาะกับคุณหรอก

ต๭นที่ 23 พ่อหนุ่ม ตมนาน่ะไม่เหมาะกับคุณหรอก “แบบนั้นน่ะดีที่สุดเลยล่ะ พ่อหนุ่ม”ชยานีพอใจกับคำตอบของนิธานมาก เธอลุกขึ้นแล้วตบไหล่ของนิธานอย่าง มีนัยยะลึกซึ้ง“งั้น...ตอนนี้เราก็นับว่าเป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้วล่ะ จะแนะนำอะไรให้อย่างหนึ่งนะ ถ้าคุณจะหาผู้หญิงน่ะ ก็ได้นะ แต่ฉันว่าตมนาไม่เหมาะกับคุณหรอก!” “เอ๋?” นิธานรู้สึกกระตือรือร้นมาก เขามองชยานีอย่างสนใจ“งั้นคุณบอกหน่อยสิ ว่าทำไม?” ชยานียักไหล่“ไม่ทำไมหรอก ก็แค่สัญชาตญาณง่าย ๆ ของผู้หญิงน่ะ แต่ว่านี่มันก็เรื่องของคุณนะ รอจนเราหย่า กันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว จากหนึ่งก็แยกเป็นสอง คุณชอบอะไรก็ทำอย่างนั้น!”ชยานีพูดและอดไม่ได้ที่จะ หาวออกมา“นายหมอเก๊ดนพนั่นฉีดยาให้ฉันหนึ่งเข็มก็เลยง่วงน่ะ ถึงจะง่วง แต่เวลาผ่านไปค่อนข้างนานแล้ว แย่ จริง!” ชยานียังพูดต่ออีกว่า“พ่อหนุ่ม ฉันไปนอนล่ะนะ บ๊ายบาย!” นิธานมองแผ่นหลังของชยานีที่เดินจากไปอย่างเชื่องช้า เป็นครั้งแรกที่เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา โดยเฉพาะ ตอนที่ชยานียื่นมือมาตบไหล่เขา ความรู้สึกนั้นเหมือนกับมีอะไรบางอย่างมาปะทะกับก้นบึ้งในหัวใจของเขา เบา ๆ มันเบาเหมือนกับขนนก ชยานีรู้สึกเหมือนได้หลับไปครึ่งค่อนคืน ไข้ของเธอย้อนกลับขึ้นมาอีก พอช่วงเย็นก็ยิ่งสูงขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ชยานีไม่ได้ทำให้นิธานตื่นตกใจ แต่เธอสวมเสื้อคลุมให้ตนแล้วลงไปยังชั้นล่าง หลังหาน้ำดื่มได้แล้วก็กลับขึ้นไป นอนอีกครั้ง แต่ทว่าช่วงกลางคืนนิธานก็ไม่ได้หลับสนิท เขามองชยานีตะเกียกตะกายลุกขึ้นแล้วลงไปชั้นล่าง จากนั้นก็ขึ้นมา ชั้นบนด้วยความระมัดระวัง นี่เป็นอีกด้านที่นิธานไม่เคยเห็นมาก่อน แน่นอนว่าชยานีหลับไปแล้ว นิธานถึงได้เปิดไฟตรงหัวเตียง อาศัยแสงสลัวจากโคมไฟ ดวงตาที่มีแววตาสำรวจ ของเขาจับจ้องไปที่ร่างของชยานีโดยที่ไม่พะว้าพะวังแม้แต่นิด สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปอุ้มชยานีขึ้นมาจากพื้น ชยานีตัวเบามาก พออุ้มอยู่ในมือแล้วก็ไม่ค่อยรู้สึกถึงน้ำหนักตัวสักเท่าไร นี่เป็นครั้งที่สองที่นิธานรับรู้ได้ถึงน้ำ หนักตัวของชยานี และความรู้สึกถึงการมีอยู่ของชยานียังคงเด่นชัดอยู่ เขาแปลกใจกับความรู้สึกนี้มาก ก่อนหน้าหน้าเห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความรู้สึกใดต่อชยานีแม้แต่นิด แต่ทำไมนับ ตั้งแต่หลังจากเธอตกน้ำ ความรู้สึกก่อนหน้านั้นกับช่วงหลัง ๆ มากถึงได้แตกต่างกันมาก ความแตกต่างที่มากนั้น ไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอถึงได้เปลี่ยนไปกัน นิธานรู้สึกสังหรณ์ใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากับปาณีก่อนหน้านี้จะไม่ใช่คน ๆ เดียวกัน แต่ดูแล้วรูปร่างหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ นิธานจึงรู้สึกไม่แน่ใจ ชยานีหลับอย่างเต็มอิ่ม ขณะที่ลืมตาขึ้นและยืดตัวบิดขี้เกียจ มือก็ไปชนกับวัตถุแข็ง ๆ เข้า แค่ได้ยินเสียง ดัง“พลั่ก”ซึ่งดังก้องเป็นอย่างมากจนทำให้คนไม่อาจมองเฉยได้ ชยานีพลันเต้นระรัว และขณะที่ลืมตาขึ้น อยู่ ๆสายตาก็ไปปะทะเข้ากับ... ชยานีหันไปมอง สุดท้ายก็เจอกับใบหน้าอันหล่อเหลา ส่วนชายหนุ่มนั้นในเวลานี้มีสีหน้านิ่งขรึมเย็นชาอย่าง สุดขีด ชยานีสั่นไปตามจิตใต้สำนึก เธอฉีกยิ้มมุมปากอย่างกระอักกระอ่วน จากนั้นก็ยื่นมือเล็ก ๆ ออกไปหนึ่ง ข้าง“ฮาย อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณชายนิธาน!” ชยานีแสดงปฏิกิริยาตอบสนองไปก่อนล่วงหน้า จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งตรงทันที สบสายตานิ่งลึกเฉยชาคู่นั้นอย่าง ระแวง“เอ่อ ฉันขอละลาบละล้วงถามหน่อยนะคะ ทำไมฉันถึงได้มาอยู่บนนี้ได้ล่ะ” “เธอคิดว่าไงล่ะ!”นิธานขบฟัน ดวงตานิ่งขรึมคู่นั้นไม่ละไปจากชยานี ความรู้สึกเหมือนโดนของแหลมทิ่มแทงจากด้านหลังทำให้ชยานีไม่กล้าเมินเฉยแม้แต่นาทีเดียว ทำได้แค่ฝืน คอมองปะทะลมพายุฝนอันบ้าคลั่งอย่างนิธาน“เหอะ ๆ ฉันป่วยนะ หลับสนิทด้วย เป็นไปได้ไหมว่า...อาจ จะ...เดินละเมอ?” เหอะ! นิธานแสยะยิ้ม มือใหญ่ที่มีข้อต่อเด่นชัดเลิกผ้าห่มออก เขาจ้องมองหน้าของชยานีอย่างเย็นชา อาจเป็นเพราะเธอเพิ่งจะตื่น สีหน้าของชยานีจึงไม่ซีดเซียวอะไรมากนัก ดวงตาใสแจ๋วของเธอคู่นั้นดูน่าสงสาร อย่างอธิบายไม่ถูก เหมือนกับแมวพันธุ์แร็กดอลล์ที่เขาเคยเลี้ยงเมื่อสมัยเด็ก ๆ นิธานผละสายตาออกแล้วเดินผ่านชยานีเข้าห้องน้ำไป ตอนที่ออกมาก็ใช้ผ้าขนหนูพันเอวไว้ จากนั้นก็เดินผ่าน หน้าชยานีไปโดยไม่ชำเลืองมองแล้วเดินเข้าห้องแต่งตัวไป ตอนที่ออกมานิธานก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาพลางใส่นาฬิกาข้อมือ พลางชำเลืองมองชยานี เขาพบว่าชยานีเหมือนกับหุ่นไม้ ยืนเซ่อซ่าอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ นิธานหน้านิ่วขึ้นมาทันที“มีธุระเหรอ?” ชยานีจับผมไปมา เหมือนอยากจะ พูดแต่ก็ไม่พูด ดูแล้วเหมือนจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“คือว่า...” “มีอะไรก็ว่ามา!”ดูเหมือนนิธานจะค่อนข้างรีบ ชยานีสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็ถือโอกาสพูดสิ่งที่อยู่ในสมอง ออกมาจนหมด“คือว่า ในเมื่อพวกเราทำข้อตกลงหย่ากันแล้ว งั้นข้อตกลงก็มีผลบังคับใช้ได้เลยใช่ไหม! เงิน สามสิบล้านนั่นคุณจะเอาให้ฉันเมื่อไหร่เหรอคะ!” ที่แท้ก็อยากได้เงินอย่างนั้นหรือ? “ทำไม? ถามผมตอนนี้เพราะอยากได้เงินเหรอ คุณขาดแคลนเงินขนาดนั้นเลยหรือไง” ชยานีดุนปากไปมา“ขาดแคลนมาก!” “ผมจำได้ว่าตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่เคยปล่อยให้เธอขาดแคลนเรื่องกินเรื่องใช้นะ ทุก ๆ เดือนเธอก็ได้ไปห้าแสน นี่ ไม่พอเหรอ?” ห้าแสน! ชยานีเบิกตาโพลง เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตนเองมีเงินตั้งขนาดนั้น ตัวเราเองเป็นเศรษฐีนีน้อย ๆเชียวหรือ? ดูเหมือนว่านอกจากท่าทีที่ไม่ค่อยดีของคนตระกูลภูลพิพัฒน์แล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ให้ปาลีขาดตกบกพรอง อะไร อย่างน้อยก็เรื่องเงิน นับได้ว่าใจกว้างต่อปาลีอยู่ ชยานีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมนิด ๆ ควรรู้ไว้ก่อนว่าตอนที่เธอยังเป็นชยานีอยู่ แม้สามีภรรยาตระกูลคำล้อมจะดีต่อ เธอ ทัตติก็คอยประคองยกเธอไว้ในอุ้งมือ แต่ค่าใช้จ่ายของเธอก็ไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้น ต่อมาหลังจากที่ตน รู้เรื่องรู้ราวแล้ว เพื่อที่จะได้คู่ควรกับทัตติ ตอนที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเธอจึงเริ่มทำงานเพื่อหาเงินจ่ายค่า เรียน และไม่ใช้เงินของตระกูลคำล้อมอีก หลังจากนั้นมาเธอก็ใช้เงินที่ตนเองหามาอย่างยากลำบาก แม้ว่าหลังจากนั้นจะมีเงินแล้ว เธอก็ไม่ได้ใช่จ่ายอะไร มากขนาดถึงห้าแสน “น้อยไปเหรอ?” “ไม่ ๆๆ พอแล้ว พอมากไปด้วยซ้ำ!”ชยานีรีบพยักหน้าทันที แทบจะเรียกเขาว่าป๊ะป๋าเสียด้วยซ้ำ “งั้นเหรอ?”นิธานไม่ได้มองชยานีลึกอะไรนัก ชยานีรู้สึกสงสัย“จริงๆ นะ คุณไม่เชื่อเหรอ?” “เหอะ!”ในเวลานี้นิธานได้แต่แค่นเสียง แต่เขายังจำได้ว่าในตอนแรกที่เธอแต่งกับตัวเอง แค่เดือนแรกก็รูดไป สองร้อยล้าน รูดจนเกินขีดจำกัดของบัตรใบนั้นเสียด้วยซ้ำ และครั้งนั้นเองที่ทำให้ความประทับใจของเขาที่มีต่อเธอยิ่งแย่ลง การกระทำของเธอนับวันยิ่งแย่ขึ้นเรื่อย ๆ นิสัยของคน ๆ นึงจะเปลี่ยนแปลงได้มากมายขนาดนั้นเชียวหรือ นิธานอดไม่ได้ที่จะสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร มากนัก“ในเมื่อพออยู่แล้ว เธอจะรีบเอาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นไปทำอะไร” “ไร้สาระน่า ฉันบอกไปแล้วใช่เหรอว่าจะเปิดสตูดิโอน่ะ ถ้าคุณไม่ให้เงินฉัน แล้วฉันจะเอาเงินจากไหนตั้งมากมาย ไปเปิดสตูดิโอล่ะ เชิญคนมาทำงานได้? เรื่องพวกนั้นต่างก็ใช้เงินทั้งนั้นจริงไหม? เงินแค่สามสิบล้านฉันกลัวว่ามัน จะไม่พอเสียด้วยซ้ำ!” ชยานีบ่นพึมพำอย่างอดไม่ได้ ตอนที่ตัวเธอก่อนหน้านั้นเปิดสตูดิโอ ทัตติก็ช่วยเธอด้วย ตั้งแต่การเลือกร้านไปจนถึงการเลือกพนักงาน รวมถึง พวกขั้นตอนต่าง ๆ ทัตติล้วนแต่เป็นคนจัดการเองทั้งนั้น ส่วนเธอรับหน้าที่แค่ออกแบบวาดภาพและทำชุด แม้ภายหลังเธอจะจัดการเรื่องภายในบางเรื่องเองก็ตาม แต่เรื่องเกี่ยวกับเงิน ๆ ทองกับงานเฉพาะทาง ชยานีไม่ สามารถจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าตอนที่ตั้งต้นในช่วงแรกใช้จ่ายเงินไปมากน้อยเท่าไหร่ ต่อมาทัตติบอกกับเธอว่า เงินในช่วงตั้งต้นเขาจะเป็นคนลงทุน อย่างไรก็ตามชยานีจะได้รับเงินกลับมาในภายหลัง อย่างแน่นอน ดังนั้น ชื่อของสตูดิโอจึงเป็นชื่อของทั้งสองคน และในตอนนั้นเธอไม่ชอบออกหน้าออกตา ดังนั้นจึง ใช้ชื่อ vivi แทนตัวเธอ และไม่ได้เปิดเผยชื่อชยานีของตนเองเลย แต่นึกไม่ถึงว่าจะถูกชามาใช้ประโยชน์ตรงช่อง โหว่ตรงจุดนี้เอง “เธอแน่ใจนะว่าจะเปิดสตูดิโอจริง ๆ ไม่ได้ทำเล่น ๆ แน่นะ” นิธานจ้องตาชยานี ใช่ว่าเขาจะไม่ได้ตรวจสอบมาก่อน จากข้อมูลที่โรงเรียนก็แสดงให้เห็นแล้วว่าปาณีคนนี้เป็นที่ทำอะไรพอ ถูๆไถๆ ทำอะไรอย่างขอไปที ไม่มีความถนัดเฉพาะด้าน สถานะของปาลีเองที่ตระกูลมะเด็งก็ต่ำมาก หากไม่ใช่เพราะคุณปู่ตระกูลภูลพิพัฒน์ถูกอกถูกใจเธอ และบอกว่าดวงของเธอสมพงศ์กับนิธาน ทั้งยังพูดอีก ว่า เพื่อตอบแทนบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตเอาไว้ ดังนั้น นิธานต้องแต่งงานกับปาลี หากอิงตามคุณสมบัติแบบนี้ แล้ว คนอย่างปาณีไม่คู่ควรกับนิธานเสียด้วยซ้ำ ฉะนั้น ตอนที่ชยานีบอกว่าจะเปิดสตูดิโอ นิธานจึงคิดว่าผู้หญิงคนนี้ก็แค่ทำอะไรเล่น ๆ “จริงแท้แน่นอน ใครบอกว่าฉันจะทำเล่นๆกัน ฉันจริงจังมากนะรู้ไหม”ชยานีอดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย คนอย่างเธอมันไม่น่าเชื่อถือหรืออย่างไร ไม่ว่าจะยังไงเธอก็เป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียงในประเทศและได้รับ รางวัลสูงสุดระดับมืออาชีพ เธอในชีวิตนี้ เธอนับได้ว่าเป็นคนที่ไม่เลวเลยทีเดียว แม้แต่ครูของเธอก็ยังบอกว่าเธอ เป็นคุ้มค่ากับการอบรมปลูกฝังด้วยซ้ำไป นิธานจองตาชยานี เห็นประกายวิววับในดวงตาของเธอ อยู่ๆเขาก็เชื่อเธอขึ้นมาโดยไม่ทันรู้ตัว “ได้ ผมจะให้เธอสามสิบล้าน!”นิธานดึงปมเน็คไท“วันนี้ตอนเที่ยงไปหาผมที่บริษัทก็แล้วกัน!” นิธานทิ้งคำพูดเอาไว้แล้วเดินออกไป ชยานีกะพริบตาปริบๆ รู้สึกแปลกใจมากที่อยู่ๆ นิธานก็พูดด้วยง่ายขนาด นี้ แต่ชยานีก็ไม่ได้ตอแยอะไรมาก อย่างไรก็ตามแค่นิธานตกลงว่าจะให้เงินเธอก็พอแล้ว นั่นแสดงหมายถึง แผนการของเธอเริ่มดำเนินการในก้าวแรกแล้ว ต่อไปก็จะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น เมื่อเข้าใจในแบบนี้แล้ว ใจของชยานีก็รู้สึกดีขึ้นโดยไม่มีเหตุผล ชยานีเปิดหน้าต่างออก ยืนบิดขี้เกียจอยู่ตรงระเบียง“เฮ้อ ช่างเป็นวันที่สวยงามอีกวันจริง ๆ! สู้ ๆ!”ชยานี! บนระเบียงหอนามอินชั้นสอง นวีนสวมชุดนอนสีเทาอ่อน เขาคีบบุหรี่เอาไว้ในมือ ทว่า ดวงตาคู่นั้นกลับจ้องมอง เงาร่างที่อยู่บนชั้นสองของคฤหาสน์หลักอย่างไม่กะพริบตา ชยานียืนอยู่ตรงระเบียงอยู่พักใหญ่ ส่วนเขาก็มองมาจากด้านนอกอยู่นานแล้วเช่นกัน จวบจนกระทั่งชยานีเดิน กลับเข้าไป นวีนถึงได้ดึงสายตากลับคืนมา ชยานีลงมาชั้นล่าง นวตาเห็นแล้วก็รีบมาปรนนิบัติรับใช้ทันที“คุณนายน้อย ตื่นแล้วหรือคะ” ชยานีพยักหน้า เมื่อเห็นว่านวตาเอาแต่จ้องตัวเองก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้“ทำไมเหรอนวตา” “คือว่า คุณนายน้อยไม่นอนพักอีกสักหน่อยเหรอคะ อาการป่วยของคุณยังไม่หายดีเลยนะคะ!”นวตาชะงัก ไป“อีกอย่างยาก็ยังต้มไม่เสร็จเลยค่ะ” “ยา? ยาอะไร” เธอเป็นไข้ก็กินแค่ยาแผนตะวันตก ไม่ต้องต้มยาเสียหน่อย “คุณนายน้อยลืมไปแล้วหรือคะ ว่าทุก ๆ ครึ่งเดือนคุณต้องดื่มหนึ่งครั้ง พอนับดูวันนี้ก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว เมื่อ สองวันก่อนคุณไม่สบายก็เลยไม่เหมาะที่จะกินยา ฉันก็เลยย้ายวันมาเป็นวันนี้แทนค่ะ!” พอนวตาพูดแบบนี้แล้ว ชยานีก็นึกขึ้นมาได้ทันที ตอนที่ตัวเธอกลับมาบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ช่วงแรก ๆ นวตาก็ยก ถ้วยที่มีของสีดำจาง ๆ ทั้งยังมีกลิ่นที่ยากจะทนไหวมาให้ตนเอง ชยานีหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที“ไม่ต้องแล้ว นวตา เธอจำเอาไว้นะ ต่อจากนี้ไปฉันไม่ดื่มของนั่นแล้ว เอาทิ้งไป เถอะ!” “เอ๊ะ แต่ว่าคุณนายน้อย ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่า...” “บอกว่าไม่กินไง ทิ้งไปๆ!”