ตอนที่ 24 หยอกจารุณีเล่นแบบคนไม่มีอะไรทำ

ต๭นที่ 24 หยอกจารุณีเล่นแบบคนไม่มีอะไรทำ ดูเหมือนจะขยะแขยงมาก เธอถึงได้บอกว่าไม่อยากกิน ต่อให้พูดอีกครั้งก็จะพูดว่าเธอไม่ได้ป่วย แล้วจะกินของพวกนั้นไปทำไมกัน! ขึ้นชื่อว่าเป็นยาแล้ว ล้วนมีพิษอยู่สามส่วน ตอนนี้ชยานีสงสัยว่าที่เจ้าของร่างเดิมมีปัญหาทางสมอง เป็นเพราะกิน ยานั่นใช่หรือไม่ ดังนั้น ถึงได้ทำเรื่องโง่ขาดสติพวกนั้นลงไป! “ก็ได้ค่ะ!”นวตารับคำสั่งจากชยานีเพียงคนเดียว ชยานีพูดว่าอย่างไรก็อย่างนั้น และในตอนนี้พ่อบ้านชนัตก็มาพอดี“คุณนายน้อย อาหารเช้าพร้อมแล้วครับ!” “ค่ะ!”ชยานีผงกหัว ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ก่อนหน้านี้ เป็นเพราะชยานีไม่คุ้นเคยกับพ่อบ้านชนัต บวกกับเพราะเธอนอนตื่นสาย ดัง นั้น ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาจึงไม่ได้เร่งรีบกินอาหารเช้า พ่อบ้านชนัตเหมือนจะตั้งตัวเป็นศัตรูเธอ เพราะทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นมาจะไม่มีอาหารเช้าให้กิน พ่อบ้านชนัตบอก กับเธอว่าบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์มีกฎอะไรสักอย่าง อย่างหากไม่ทันเวลาอาหารเช้าก็ไม่ต้องกิน ให้หาวิธีจัดการเอา เอง โชคดีที่นวตาเป็นคนมีปฏิภาณไหวพริบดี ทุกๆครั้งมักจะแอบเก็บอาหารไว้ให้ตนเองเสมอ เพราะอย่างนี้เองถึง ทำให้ชยานีไม่ต้องท้องกิ่ว แต่วันนี้ชยานีตื่นเร็วกว่าปกติ ไม่ใช่แค่นวตาที่รู้สึกแปลกใจ แม้กระทั่งพ่อบ้านชนัตกับคนใช้คนอื่น ๆ ในตระกูลภูล พิพัฒน์ต่างก็ล้วนประหลาดใจกันทั้งสิ้น คุณปู่ตระกูลภูลพิพัฒน์ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่นอกเมือง หากยังไม่ครบหนึ่งเดือนก็จะยังไม่กลับมา ส่วนพ่อกับแม่ เลี้ยงของนิธาน ว่ากันว่าไปพักผ่อนที่ต่างประเทศยังไม่กลับ สำหรับคนอื่น ๆ ในตระกูลภูลพิพัฒน์ โดยปกติจะไม่ ค่อยมาที่คฤหาสน์หลัก เว้นแต่คุณปู่จะกลับมา และทุก ๆ สัปดาห์จะมีวันจะมีวันกินมื้อเย็นร่วมกันหนึ่งครั้ง แต่ละคน ถึงจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ดังนั้น ภายในห้องอาหารขนาดใหญ่ของคฤหาสน์หลักในเวลานี้จึงมีชยานีกินอาหารอย่างกระจุบกระจิบอยู่คน เดียว พอกินไปได้สักพัก นวีนกับจารุณีสองพี่น้องก็ออกมาจากหอนามอิน จารุณีจูงมือนวีนพลางพูดจ้อกแจ้กกับ นวีน“พี่รองคะ พี่พาฉันไปนะคะ! ได้ยินว่ามันน่าสนุกดีค่ะ พี่ว่ายังไงคะ จะพาฉันไปไหม!” “อย่าเอะอะไปน่า!”แม้นวีนจะเป็นคนอบอุ่น แต่ก็เป็นคนมีหลักการมาก ไม่ว่าจารุณีจะกระเง้ากระงอด อย่างไร นวีนก็ไม่พลั้งปาก จารุณีย่ำเท้าด้วยความโกรธอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ จากนั้นก็ปล่อยมือนวีน“พี่รอง พี่ไม่รักฉันเลยสักนิด ยังไงฉัน ก็เป็นน้องสาวพี่นะ” ดวงตาของนวีนฉายแววความจนใจออกมา“เธอยังเด็ก จะว่าไป เธอไม่ต้องไปเรียนเหรอ วิชาเรียนตอนปีสามก็ เรียนตกไปตั้งครึ่งนี่ ใช่ไหม หรือเธออยากจะสอบซ่อมงั้นเหรอ”คำพูดของนวีนมึความจนใจอยู่ในนั้น แต่ทว่าก็ เป็นน้ำเสียงที่พร่ำสอน“ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เป็นลูกสาวของตระกูลภูลพิพัฒน์ เรื่องคะแนนของเธออย่าให้คนอื่นรู้ เข้าเชียวล่ะ พี่ไม่รู้จะคุยกับเธอยังไงแล้วเนี่ย!” “เขาจะพูดกันยังไงก็ช่างเขาสิคะ ปากก็ปากเขา ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ!”จารุณีพูดอย่างไม่สนใจ จารุณีคนนี้เป็นคนเอาแต่ใจ บวกกับตำแหน่งสถานะของตระกูลภูลพิพัฒน์ ใครจะกล้าทำให้จารุณีเสียหน้าอย่าง นั้นหรือ ดังนั้น สิ่งนี้จึงทำให้จารุณียิ่งลำพองตนมากขึ้นไปอีก “เฮ้อ ได้เห็นตัวซวยอะไรแบบนี้ในตอนเช้า ช่างโชคไม่ดีเลยจริง ๆ!” คำพูดเหล่านี้ของจารุณีแน่นอนว่าพุ่งเป้าไปยังชยานี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นว่าใบหน้าของชยานีนับวันก็ยิ่ง สวยขึ้น นั่นยิ่งทำให้จารุณีอิจฉาและโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ เดิมทีจารุณีก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว พอเห็นชยานีก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก เธอเดินตึกๆ มาอยู่ตรงหน้าโต๊ะ อาหาร จงใจทำเสียงดัง“พ่อบ้าน ตายไปแล้วหรือยังไง ฉันกับพี่รองยังไม่มาก็ตั้งโต๊ะแล้ว จะให้พวกเรากินของ เหลือหรือยังไงกัน” ชยานีกินอาหารเช้าอย่างนิ่งสงบ ไม่ชำเลืองสายตามอง เหมือนไม่เห็นจารุณีอยูในสายตา เธอดูออกว่าจารุณีเป็นเด็กนิสัยแย่ มักจะชอบก่อเรื่องทะเลาะวิวาททุกครั้งไป ยิ่งคุณสนใจเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ ยิ่งลำพองตนมากเท่านั้น และถ้าคุณไม่สนใจเธอ เธอก็จะอาละวาดอยู่สักพัก จากนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไร จารุณีมองการกระทำของชยานี พอเห็นว่าไม่มีปากมีเสียงอะไรก็เข้าใจว่าชยานีกลัวเธอ จารุณียิ่งได้ใจใหญ่ จึง จงใจเอะอะเสียงดัง“คนบางคนที่ก็ช่างตาบอดเสียจริง หูก็หนวกด้วย!” ชยานียังคงก้มหน้าก้มตากินต่อไป จารุณีเห็นแล้ว ความโกรธก็เพิ่มขึ้นไปอีกระดับจนทำเสียงปัง จารุณีตบโต๊ะ อย่างแรง“ปาลี เธอนี่จะไม่รู้จักธรรมเนียมเกินไปแล้วนะ!” ชยานีที่ก้มหน้าก้มตากินอยู่เงยหน้าขึ้น พลางมองจารุณีด้วยสายตาเย็นชา แววตาของชยานีทำให้จารุณีขนลุก และกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ ทว่า ก็ยังจ้องชยานีเขม็งอยู่“มองอะไร หรือ ว่าที่ฉันพูดมันไม่ถูก ไม่เคยเห็นฉันกับพี่รองมาหรือยังไง ที่นี่บ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ ไม่ใช่บ้านหลังเล็กไม่มีกฎไม่มี ธรรมเนียมแบบของเธอ เธอกินอาหารทุกอย่างคนเดียวแบบนี้ เธอนี่รู้จักธรรมเนียมกับเขาบ้างหรือเปล่า” ชยานีเหล่มอง อดที่จะรู้สึกขบขันไม่ได้ เธอมองดูท่าทางของจารุณีแล้วชำเลืองมองอย่างเย็นชา จากนั้นก็สบสายตาเข้ากับนวีน นวีนทำเหมือนคน อ่อนน้อมถ่อมตน บนใบหน้ามีรอยยิ้มจาง ๆ แบบแปลกบนใบหน้า“พี่สะใภ้อย่างถือสาเลยนะครับ จารุณีเขาเป็น คนเอาแต่ใจตั้งแต่เด็ก ๆ น่ะครับ!” “เหอะ”ชยานีแสยะยิ้ม“เหตุผลนี้ใช้ได้เป็นร้อยปีสินะ แต่จารุณี เกรงว่าร้อยปีให้หลังก็คงเหลือแต่โครงกระดูก แล้วล่ะ อีกอย่างเธอก็เด็กกว่าฉัน ยังจะมาใช้ข้ออ้างแบบเด็ก ๆ อีก เธอจะเป็นเด็กโข่งตั้งแต่เล็กไปจนตายหรือยัง ไงกัน!” “แก...”จารุณีพลันถลึงตาทันที พลางมองชยานีอย่างไม่อยากจะเชื่อ นึกไม่ถึงมาก่อนเลยจริง ๆ ว่าปากของชยา นีจะร้ายกาจขนาดนี้“ปาลี ยัยสารเลว แกแช่งฉันให้ตายเหรอ!” แม้แต่นวีนก็รู้สึกประหลาดใจ ชยานีช่างทำเรื่องที่เหนือความคาดหมายจริง ๆ แต่พอฟังคำพูดคำจาของจารุณีแล้ว นวีนก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้“จารุณี ระวังคำพูดของเธอหน่อย!” ทว่า ชยานีกลับมองจารุณีที่เดินอย่างเชื่องช้า พลางยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน“พูดถึงเรื่องธรรมเนียมแล้ว ฉันจำ ได้ว่าพ่อบ้านชนัตเคยบอกไว้ว่าบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์มีกฎธรรมเนียมที่ซับซ้อน มีการคุ้มเข้าออกที่ประตู และถ้า เลยเวลาอาหารก็จะไม่มีใครรอเธอ ถึงจะเป็นลูกสาวผู้ดีของตระกูลภูลพิพัฒน์ นั่นก็ไม่ใช่เหตุผล...ใช่ไหมคะพ่อ บ้านชนัต” ชยานีมองไปยังพ่อบ้านชนัตที่อยู่ไม่ไกล พ่อบ้าชนัตได้ยินดวงตาก็ฉายแวววาบทันที สุดท้ายก็พยักหน้า “ที่ คุณนายน้อยพูดมาไม่ผิดครับ” “อ้อ”ชยานีพยักหน้าแล้วพูดอย่างนึกขึ้นมาได้“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ฉันว่าก่อนหน้านั้นที่ฉันไม่ได้กิน ที่แท้ ก็เป็นเพราะฉันไม่ทำตามกฎนี่เอง! แต่พ่อบ้านชนัตดูสิคะ ตอนนี้ฉันก็รักษากฎมากขึ้น ฉันจำได้ว่าเวลาอาหารเช้า คือ...อืม วันนี้จารุณีกับนวีนก็เหมือนจะมาสายนี่! ฉะนั้น พ่อบ้านชนัตคะ คุณก็ต้องยึดตามกฎของตระกูลภูลพิพัฒน์ นะคะ กรุณาจำไว้ด้วย ว่าไม่มีใครสามารถท้าทายกฎของตระกูลภูลพิฒน์ ท้าทายผู้คุมกฎของตระกูลภูลพิฒน์ได้” “ครับ!”พ่อบ้านชนัตจะทำอะไรได้ นอกจากทำได้แค่รับคำ จากนั้นก็สั่งกับทางห้องครัวว่า“วันนี้เลยเวลาทาน อาหารแล้ว คุณหนูจารุณีกับคุณนวีนไม่ได้มาตามเวลามื้ออาหาร อาหารเช้าวันนี้ไม่ต้องจัดหาจัดเตรียมแล้ว” จารุณีได้ยินก็โมโหจนทนไม่ไหว เธอดันเก้าอี้ออกหมายจะวิวาทกับชยานี “ปาลี เธอจะแกล้งกันเกินไปแล้ว นะ” “ฉันไม่กล้าแกล้งเธอหรอก ฉันก็แค่ทำตามกฎของตระกูลภูลพิพัฒน์ จารุณี หรือว่าเธออยากจะท้าทายผู้คุมกฎ ของตระกูลภูลพิพัฒน์หรือ”น้ำเสียงของชยานีบางเบา ทว่า ในน้ำเสียงอันนุ่มนวลนั้นกลับมีกลิ่นอายแห่งความเย็นชาอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ ๆ จารุณีก็เห็นเงาร่างของนิธานทับซ้อนกับร่างของชยานี ในวินาทีนี้จารุณีก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้น มา เธอกลืนน้ำลาย จิตใต้สำนึกสั่งให้หันไปมองนวีน“พี่รองคะ!” ส่วนนวีนกำลังพินิจพิเคราะห์ชยานีอยู่ นับตั้งแต่งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของนิธาน นวีนก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง ของชยานี ท่าทีของเธอที่มีต่อเขาไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้เลยแม้แต่นิด รวมถึงเขาก็ไม่สามารถมองเห็นความรักความเสน่หา ในสายตาของเธออีกเลยเช่นกัน นวีนประสานมือเข้าหากันเล็กน้อยที่ใต้โต๊ะ แต่พูดหันไปกับจารุณีอย่างเคร่งขรึม“จารุณี ขอโทษพี่สะใภ้ใหญ่ เสีย!” “พี่รอง!”จารุณีมองนวีนอย่างไม่อยากจะเชื่อ“สรุปว่าพี่จะช่วยใครกันแน่” ชยานีเองก็กำลังมองนวีนอยู่ รอยยิ้มบาง ๆ ที่อ่อนโยนนั้นมีแววแห่งความสืบสาวราวเรื่องอยู่ เธอรู้สึกแปลกใจมาก เช่นกัน สรุปว่านวีนหมายความว่าอย่างไรกันแน่ “พี่ว่าไปตามเหตุผล ไม่เข้าข้างฝ่ายไหนทั้งนั้น แน่นอนว่าวันนี้เธอเป็นฝ่ายผิด เถียงพี่สะใภ้ ไม่ทำตาม กฎ ขอโทษเสีย!” จารุณีเม้มปาก ท่าทีแข็งกร้าวไม่ยอมถอย เดิมทีชยานีก็ยังมีอารมณ์คึกคักอยู่ แต่ตอนนี้กลับไม่สนใจในการเย้าแหย่ของจารุณีแล้ว พอวางถ้วยและตะเกียบ ในมือลง ชยานีก็เช็ดมุมปากด้วยท่วงท่าที่สง่างาม “ไม่ต้องหรอก ถ้าขอโทษแบบไม่เต็มใจก็จะยิ่งรั้น แล้วก็ไม่ สบายใจเสียเปล่า” “แกรู้ก็ดีแล้ว”จารุณีพูดออกมาอย่างอดไม่ได้“ในเมื่อรู้แล้วก็ยังจะหน้าด้านอยู่กับพี่ใหญ่อยู่อีก!” “จึ๊ ๆ”ชยานีส่ายหน้่าและหลุดยิ้มออกมา“จารุณี ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อยู่อีก ฉันว่านิธานคงรู้สึกอับอายกับเธอ ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็...เธอจะเอาหน้านิธาน หน้าตระกูลภูลพิพัฒน์ไปวางไว้ตรงไหนหรือ” “พอได้แล้ว!”นวีนพูดขัดชยานี สีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย“พี่สะใภ้ใหญ่ครับ จารุณียังเด็ก ไม่รู้เรื่องรู้ราว ถ้าอยู่ยน ยอดหมวกใบใหญ่แล้วตกลงมา ในวันข้างจารุรีก็ไม่มีทางยืนอยู่ในตระกูลภูลพิพัฒน์ได้หรอกครับ” “หึ ๆ”ชยานีมองนวีนอย่างนิ่งเฉยเย็นชา“ยังมีน้องรองที่คิดได้ละเอียดรอบคอบอยู่นี่ ในเมื่อจารุณียังเด็กไม่รู้ เรื่องรู้ราว งั้นน้องรองก็ต้องคิดหนักสั่งสอนเธอให้มากหน่อยนะ คนในครอบครัวปล่อยให้เธอทำผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ได้ อดทนกับเธอได้ แต่ถ้าออกไปสู่สังคมภายนอก โลกนี้ไม่ได้หมุนรอบตัวเธอคนเดียวหรอกนะ นอกจากจะอยู่ใน ตระกูลภูลพิพัฒน์แล้วมีฐานะคุณหนูใหญ่ ถ้าน้องรองปล่อยให้เธออยู่กับคนอื่น ๆ คนธรรมดาทั่วไปก็ปล่อยให้เธอ จมน้ำตายทั้งนั้นแหละ น้องรองจะหวังให้คนอื่นมีน้ำใจอภัยให้เธออย่างนั้นหรือ” “ถ้าพวกคุณสอนเธอไม่ได้ สังคมในมหาวิทยาลัยก็จะสอนเธอให้เป็นคนแบบนั้นนั่นแหละ!” ชยานีพูดจบก็ดันเก้าอี้ออกแล้วเตรียมขึ้นไปชั้นบน จารุณีที่ได้ยินชยานีพูดประเมินค่าตัวเธอให้ต่ำลงก็รู้สึกรับไม่ ได้ เธอพุ่งเข้าไปรั้งข้อมือของชยานีไว้“แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าคิดว่าฉันจะฟังไม่รู้เรื่องว่าแกกำลังด่าฉัน อยู่ ปาลี ใครให้แกกล้าดี กล้าด่าฉัน ตระกูลมะเด็งเล็ก ๆ ของแกฉันไม่เห็นมันอยู่ในสายตาเสียด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่า นั้นคนแกน่ะมันไม่มีใครเขารัก แค่จะถือรองเท้าให้ฉันต่อหน้าก็ไม่คู่ควรเสียด้วยซ้ำไป” “ถือรองเท้าอีกแล้วเหรอ ดูเหมือนเธอจะชอบให้คนถือรองเท้ามากเลยนะ แต่ขอโทษนะ ฉันไม่มีงานอดิเรกที่น่า สนใจน่ะ ถ้าคุณหนูใหญ่ตระกูลภุูลพิพัฒน์ชอบก็ไปถือเอาเองนะ อ้อ จริงสิ ตรงถนนข้างนอกน่ะ มีคนรับจ้างเช็ด รองเท้าหนังนี่ เธอจะลองไปศึกษาดูก่อนก็ได้นะ” “กรี๊ด! นังปาลี นังสารเลว!”จารุณีถูกชยานีตีเข้าที่หลังมือจนแดงไปหมด เห็นได้เลยว่าชยานีออกแรงมากขนาด ไหน “ปากเหม็นขนาดนี้ ตอนเช้าไม่ได้แปรงฟันรึไง”ชยานีทำหน้านิ่งขรึมเย็นชา“ด่าฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันไม่ได้ แสดงอำนาจให้เธอมาแง้ว ๆ เหมือนฉันเป็นแมวหรอกนะ!” ชยานีเงื้อมือขึ้น ก่อนที่จารุณีจะทันได้มีปฏิกิริยาใด ชยานีก็ฟาดไปที่ใบหน้าของจารุณี เสียง“เพี๊ยะ”ดังขึ้น เวลาต่างก็หยุดลง ชยานีแสยะยิ้มพลางกล่าวว่า“ตบครั้งนี้คือการเตือนเธอเรื่องเข้าสังคมที่ฉันอุตส่าห์สอนเธอด้วยเหตุผลการเป็นคนให้ฟรี ๆ!”