ตอนที่ 26 ชีวิตของจริยากับปาลี

ต๭นที่ 26 ชีวิตของจริยากับปาลี ชยานีเดินเข้าไปบ้านมะเด็งไปดั่งลมพายุพัดโหมกระหน่ำ ในเวลานี้บ้านมะเด็งต่างรายล้อมไปด้วยผู้คน เหมือน ทุกคนจะอยู่กันพร้อมหน้าราวกับว่ากำลังรอชยานีอยู่ ชยานีที่เพิ่งจะเข้ามาในตัวคฤหาสน์มะเด็งก็รู้สึกได้ถึงบรรกาศที่กดดัน ความรู้สึกนี้เหมือนกับว่ามีมันมาตั้งแต่เกิด ชยานีชะงักฝีเท้า เอามือกุมตรงหัวใจ เธอมั่นใจมากว่าความรู้สึกแน่นหน้าอกนี้ไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นของปาลีหรือ? สีหน้าของชยานีค่อนข้างซีด หลุบตาเล็กน้อย ยื่นมือไปกดตรงตำแหน่งหัวใจไว้แล้วปลอบปาลีเงียบ ๆ ในใจ“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรหรอก และจะไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปด้วย!” เวลาผ่านไปสักพักชยานีก็เรียกสติกลับคืนมาได้ จากนั้นคนใช้บ้านมะเด็งก็พาเธอไปที่ห้องรับแขก เพียงแค่ชยานีเดินเข้าไป สายตาของแต่ละคนก็จับจ้องมาที่ชยานี ในบรรดาคนเหล่านี้คนที่รู้สึกอึ้งมากที่สุดก็คือ ผลิดา เธอนั่งอยู่ข้างฐิติพันธ์ พอเห็นชยานีเดินเข้ามา โดยเฉพาะท่วงท่าหน้าตาอันสง่างามของชยานีแล้วก็ทำให้ เธอตาลุกเป็นไฟขึ้นมา น่าเกลียด คนขี้ขลาดตาขาวได้แต่ค่ะ ๆ อย่างปาลีทำไมเปลี่ยนไปมีออร่าขนาดนี้นะ เพียงแค่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ ทำให้ผลิดารับรู้ได้ถึงความคุกคาม คนถัดมาที่ประหลาดใจไม่แพ้กันคือฐิติพัทธ์ เขามองชยานีด้วยความแปลกใจอย่างมาก เขารู้สึกได้ว่าลูกสาวคนนี้ มีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม “นังชั่ว ยังไม่คุกเข่าอีก!”ฐิติพัทธ์ใช่เสียงข่มขวัญก่อน สายตาจ้องมองชยานีอย่างดุดัน ไม่มีท่าทีของคนเป็นพ่อ ที่มีต่อลูกสาวแม้แต่นิด ชยานีกระพริบตา จ้องตาปะทะเข้ากับฐิติพัทธ์โดยตรง ทันใดนั้นก็เปลี่ยนท่าทีเป็นดุดันขึ้นมา“คุกเข่า? คุณพ่อ จะทำอะไรเหรอคะ” ใบหน้าของชยานีมีรอยยิ้มจาง ๆ แต่ท่าทีสุขุมเยือกเย็นกลับทำให้แต่ละคนในบ้านมะเด็งต่างก็รู้สึกกลัว จากสิ่งที่ประทับอยู่ในความทรงจำของพวกเขา ปาลีเป็นคนขี้ขลาดตาขาวอยู่ตลอดเวลา ตอนที่อยู่บ้านมะเด็งไม่ ว่าจะครั้งไหนก็ไม่ใช่ว่าเป็นคนอ่อนน้อมจนไร้ศักดิ์ศรรหรอกหรือ? แม้แต่คนใช้บ้านมะเด็งก็ยังรังแกเธอได้เลย แต่วันนี้เธอพูดออกมาแค่ไม่กี่คำก็ทำให้คนรู้สึกได้ถึงออร่าที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ชยานีกวาดตามองทุกคนในบ้านมะเด็ง คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงคือคุณย่าตระกูลมะเด็ง นวตาบอกว่า คุณย่าท่านนี้ มักจะเห็นชายสำคัญกว่าหญิง เพราะไม่ชอบความสัมพันธ์ของจริยา บวกกับจริยาให้กำเนิดลูกสาวออกมา ดังนั้น คุณย่าบ้านมะเด็งปฏิบัติต่อจริยารวมถึงปาณีไม่ดี สามารถบอกได้เลยว่าปาณีได้รับความอยุติธรรมจากบ้านมะเด็ งมากมายมหาศาล แม้แต่ความเป็นธรรมจากคุณย่าบ้านมะเด็งก็ไม่มี คนที่นั่งข้างคุณย่ามะเด็งคือประทิน ชยานีควานหาข้อมูลในสมองอยู่สักพักก็รู้ว่าเป็นลูกสาวของอาสามของ ปาลี อายุน้อยกว่าปาลีไม่กี่ปี แต่รังแกปาณีมาตั้งแต่เด็ก ส่วนปาณีก็ได้แต่โมโห แต่ไม่กล้าพูด ดูทรงแล้วประทินน่าจะเป็นหลานสาวที่คุณย่าบ้านมะเด็งรักมากที่สุด ไม่อย่างนั้นประทินคงไม่ได้นั่งอยู่ข้างคุณย่า บ้านมะเด็ง ถัดไปคือฐิติพัทธ์กับผลิดา ถัดไปอีกก็เป็นลูกชายของฐิติพัทธ์ จริม น้องชายคนที่อายุน้อยกว่าปาลีครึ่งปี ในสมอง ของชยานีมีภาพเลือนลางเหมือนจะเป็นภาพจริมใช้กำลังกับปาณีตอนที่ปาลียังเด็ก ใจของชยานีรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บปวดอันรุนแรงนั้นทำให้หน้าของชยานีเริ่มซีดลง แววตาของเธอที่มีต่อคนบ้านมะเด็งยิ่งเย็นชาและคมกริบมากขึ้น ชยานีกำกระเป๋าแน่น“แม่ฉันล่ะ?” ฐิติพัทธ์ได้ยินคำนี้ของชยานีแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่“ก็ยังไม่ตาย!” “คุณว่าไงนะคะ?”ชยานีขบฟัน“ฉันไม่อนุญาตให้คุณพูดถึงแม่ฉันแบบนั้น!” “เหอะ นังสารเลว เพิ่งจะกลับมาก็ไม่คิดถึงพ่อแก ย่าแก แต่ดันไปคิดถึงนังดวงมหาภัยนั่น!” “ฐิติพัทธ์”ชยานีกัดฟัน“ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้คุณใช่แม่ฉันมาข่มขู่ฉัน คุณคิดว่าฉันจะกลับมาเหรอ”ชยานีเองก็ ไม่อยากอ้อมค้อมกับฐิติพัทธ์“ฉันต้องการพบแม่ของฉัน!” “ทำไมพูดกับพ่อแกอย่างนั้นล่ะ!”คุณย่าบ้านมะเด็งมองชยานีอย่างไม่พอใจ“คงเป็นเพราะมีแม่ที่ให้กำเนิด แก แต่ไม่สั่งสอน ก็เลยไม่เข้าใจกฎเข้าใจธรรมเนียมแม้แต่นิดเดียว ขายหน้าบ้านตระกูลมะเด็งของเราเสียจริง!” “ใช่ค่ะ มีแม่ให้กำเนิด แต่ไม่มีพ่อสั่งสอน แม้แต่คำเดียวก็ไม่เคยค่ะ คุณย่าคะ คุณย่าอายุเยอะขนาดนี้แล้ว คงนึก คัมภีร์ตรีอักษรไม่ออกแล้วใช่ไหมคะ!” ยามที่เผชิญหน้ากับคนบ้านมะเด็ง ชยานีก็ไม่ได้หุนหันพลันแล่น เป็นเพราะเธอไม่ใช่ปาณีเจ้าของร่าง แต่ยังไงเธอตอนนี้เธอก็อยู่ในร่างของปาณี ตอนนี้เธอก็คือปาลี เธอกับปาลี กลายเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว คนพวกนี้กล้าทำกับปาลีขนาดนี้ก็เหมือนทำกับเธอเช่นกัน เธอชยานีไม่ใช่คนชั่ว แต่ก็ไม่ใช่คนดี หากใครกล้า รังแกเธอ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย เธอก็จะแก้แค้นอย่างแน่นอน “นังสารเลว! สถุน! กล้าต่อปากต่อคำกับฉันเรอะ!”คุณย่าบ้านมะเด็งเคยถูกคนทำให้เคืองขนาดนี้เสียที่ไหน โดยเฉพาะเมื่อถูกเด็กน่าตายอย่างเธอเพิกเฉย เธอไม่ปล่อยให้ชยานีทำให้เธอเคืองแค้นแน่“ฐิติพัทธ์ แกยังจะ มัวมึนงงอะไรอยู่ ยังไม่สั่งสอนนังเด็กน่าตายนี่อีก” “ครับ คุณแม่”ฐิติพัทธ์ยืนขึ้นแล้วเดินมาตรงหน้าชยานี จากนั้นก็เงื้อมือขึ้นหมายจะตบชยานีหนึ่งฉาด ส่วนชยานีเป็นคนอย่างไรน่ะหรือ เธอเป็นคนที่ไม่ยอมให้ตนเองเสียเปรียมแม้แต่นิด ไม่ยอมปล่อยให้ฐิติพัทธ์ตบตีเธอเอียงกายหลบฝ่ามือของฐิติพัทธ์ ฐิติพัทธ์ฟาดได้แต่อากาศ เขาโมโหฟึดฟัดคิดหมายจะตีชยานีอีก ดวงตาของชยานีฉายแววดุดัน นัยน์ตากลมคู่ นั้นในเวลานี้จ้องฐิติพัฒน์ตาเป็นมันดั่งอสรพิษ ไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่นิด พิษร้ายนั้นทำให้ฐิติพัทธ์มือสั่น ตัว แข็งทื่อไปทั้งตัว หลังจากเวลาผ่านไปได้ครู่ใหญ่ หรือบางทีอาจะเป็นเพราะสติของเขาทำให้รู้ถึงพฤติกรรมของตัวเอง หน้าของฐิติ พัทธ์ขึ้นสีแดงก่ำ คิดจะตบชยานีด้วยความโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอีกครั้ง ครั้งนี้จับยึดมือของฐิติพัทธ์เอาไว้ ชยานีหรี่ตา กดจุดประสาทของฐิติพัทธ์เอาไว้ ดวงตาคมกริบราวกับคมมีด เธอบีบข้อมือตรงจุดประสาทที่ทำให้ เกิดความชาตรงข้อมือของฐิติพัทธ์แน่น ชยานีเป็นผู้หญิง แน่นอนว่าพละกำลังไม่เทียบเท่าฐิติพัทธ์ แต่เธอมีฝีมือและความฉลาด เมื่อก่อนเธอเคยเรียน นวดกดจุดกับหมอแพทย์แผนจีน ดังนั้น จึงรู้ว่าต้องกดจุดไหนถึงจะทำให้คนรู้สึกชาในระยะเวลาสั้น ๆ ฐิติพัทธ์ถูกผู้หญิงอย่างชยานีบีบข้อมือจนชาไปหมด มันชาเหมือนกับไร้มืออย่างไรอย่างนั้น สีหน้าของเขาแปร เปลี่ยนจนเป็นสีตับหมู“นังเด็กน่าตายนี่ แกทำอะไรน่ะ ปล่อยฉัน!” “ลุงใหญ่” “พ่อ!” จริมกับประทินตกใจ พวกเขาก้าวมาข้างหน้าหมายจะดึงชยานีออก แต่ใครจะรู้เล่าว่าชยานีกลับยกเท้าขึ้นแล้วถีบ ประทิน จากนั้นก็มองจริมกับคุณย่าบ้านมะเด็งอย่างดุดัน“ถ้ายังไม่อยากให้แขนเขาพิการล่ะก็ ให้คนไปตามแม่ ฉันมาเดี๋ยวนี้” “ปาลี แกยังเห็นย่าอยู่ในสายตาบ้างไหม!”เห็นได้ชัดว่าวันนี้คุณย่าบ้านมะเด็งถูกชยานีทำให้รู้สึกตกใจกลัว แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ยังเป็นผู้นำของบ้านอยู่ดี อีกทั้งคุณย่ามะเด็งดูแล้ว ชยานีก็แค่เด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่ง เท่านั้น ก่อนหน้านี้เธอก็ยังปรามหล่อนได้ ตอนนี้ก็ปรามได้เหมือนกัน “หึ ย่า? คุณคู่ควรด้วยเหรอ”ชยานีมองคุณย่าบ้านมะเด็งอย่างเย็นชา“แต่ไปแต่ไรมาคุณก็ไม่เคยเห็นฉันเป็น ลูกหลานตระกูลมะเด็ง ฉันไม่ถือว่าคุณเป็นย่าหรอกค่ะ แม่ฉันอยู่ที่ไหน” เธอไม่อยากเปลืองน้ำลายกับคุณย่าบ้านมะเด็ง เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่คิดจะพาตัวจริยาออกมา ชยานีก็ไม่อยาก ปั่นป่วนอะไรพวกเขา เธอกัดฟันแล้วกดจุดเส้นประสาทของฐิติพัทธ์ลงไปอีกหนึ่งจุด “อ๊าก!” เพียงได้ยินเสียงร้องดังลั่นของฐิติพัทธ์ พวกเขาก็รู้สึกขยับไม่ได้ไปตั้งแต่ต้นคอลงไปถึงกระดูกสันหลังตรงบั้นเอวความรู้สึกชานั้นทำให้ฐิติพัทธ์ไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่นิด“นังเด็กน่าตายนี่ แกทำอะไรกับฉัน” “หุบปาก!”ชยานีกดลงไปแรง ๆ อีกครั้ง เธอยืนทางด้านหลังฐิติพัทธ์แล้วใช้มือหนึ่งพลิกกดแขนของฐิติพัทธ์ ไพล่หลังเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งกดหลังคอของฐิติพัทธ์ กล่าวอย่างเย็นชา“พาฉันไปหาแม่ฉัน ไม่งั้นจะทำให้คุณ พิการ ถ้าไม่เชื่อ จะลองดูก็ได้นะ ตอนนี้รู้สึกเจ็บตรงกระดูกสันหลังมากไม่ใช่เหรอ” “แก...ลูกเลว ฉันเป็นพ่อแกนะ!” “หึ ๆ ตอนนี้นึกได้แล้วเหรอว่าเป็นพ่อฉัน”ชยานีพูดเย้ย“สายไปแล้ว!” “แก แกคิดจะทำอะไรกันแน่”ใจของฐิติพัทธ์รู้สึกผวาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทุกอย่างเหมือนจะเกินกว่าแผนที่เขาวางไว้ เขาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ ลูกสาวคนนี้ของเขาถึงได้เปลี่ยนไป แต่ก่อนหน้านี้คนที่เป็นสายในบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่ได้บอกว่าเธอเอาแต่สร้างปัญหาจนไม่ได้รับความ โปรดปรานจากนิธานหรอกหรือ เพราะเหตุนี้ ฐิติพัทธ์ถึงได้ใช้จริยามาถ่วงดุลเธอ หากเธอได้รับความโปรดปรานจากนิธาน เธอก็จะให้นิธานจัดการกับเขาได้ ดังนั้น เพียงแค่เธอไม่ได้รับความ โปรดปรานจากนิธาน นิธานก็ไม่อาจจัดการกับเขา จัดการกับตระกูลมะเด็งของเขาได้ แต่คุณปู่ตระกูลภูลพิพัฒน์ โปรดปรานเธอ ดังนั้น เพื่อเห็นแก่หน้าคุณปู่ตระกูลภูลพิพัฒน์ นิธานก็ต้องยื่นมือช่วยเหลือตระกูลมะเด็ง และสิ่งที่เขาต้องทำมีเพียงอย่างเดียวคือการใช้ประโยชน์จากจริยา ใช้หมากตัวนี้ให้ปาณีจัดการเรื่องราวต่าง ๆ แทนเขา สองปีนี้ที่ปาณีแต่งกับนิธาน แม้เขาจะรู้ว่าปาณีมีความเป็นอยู่ไม่ดี อยู่แบบทุกข์ยากลำบาก แต่แล้วจะยังไงเล่า แค่ตระกูลมะเด็งมีตระกูลภูลพิพัฒน์คอยค้ำจุนอยู่ มีต้นน้ำแหล่งทรัพยากรไม่ขาดมือก็เพียงพอแล้ว ส่วนปาลีจะอยู่ หรือตาย เขาจะสนไปทำไมกัน แต่วันนี้เรื่องทุกอย่างเหมือนจะหลุดไปจากการควบคุมของเขา ปาลีไม่อยู่ในการควบคุม “ฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น ฉันแค่จะมาดูแม่ฉัน!” “ได้ ฉันจะพาแกไปดู”ฐิติพัทธ์กังวลว่าหากไม่ตอบรับคำขอของชยานี ชยานีก็จะคิดหาวิธีจัดการกับเขา เขาจึง ทำได้แค่ตอบตกลงชยานีไปชั่วคราวเท่านั้น“ฉันจะพาแกไปดูแม่แก!” ฐิติพัทธ์กล่าวและส่งสัญญาณทางสายตาให้กับจริมและผลิดาให้พาชยานีไปบ้านหลังเล็กของตระกูลมะเด็ง พูดถึงบ้านเล็กแล้ว ความจริงแล้วด้านหลังบ้านตระกูลมะเด็งมีบ้านหลังเล็ก ๆ พัง ๆ อยู่หนึ่งหลัง ก่อนหน้านี้บ้าน เล็ก ๆ พัง ๆ หลังนั้นเอาไว้ใช้เพื่อเลี้ยงสุนัขโดยเฉพาะ เป็นบ้านที่สร้างไว้ให้สุนัข ในเวลาถัดมาสุนัขที่จริมเลี้ยงไว้ตายลง บ้านสุนัขหลังนั้นจึงว่างเปล่ามาตลอด ปกติมักจะใช้เก็บของหลาย ๆ อย่างปะปนกัน ต่อมาคุณย่าบ้านมะเด็งกับผลิดาใช้มันเพื่อลงโทษจริยากับปาณีโดยไล่ทั้งสองไปอยู่บ้านสุนัขหลังนั้น สำหรับบ้านสุนัขต้องบอกเลยว่ามีขนาดใหญ่มาก แม้จะบอกว่าเป็นบ้านที่กว้าง แต่สำหรับคนที่โตแล้วสองคนค่อน ข้างคับแคบเลยทีเดียว เมื่อชยานีเดินไปถึงประตูบ้านหลังนั้น ตาก็เริ่มแดง มือที่จับคอฐิติพัทธ์สั่นเล็กน้อย ฐิติพัทธ์ถือโอกาสตอนที่ชยานีเผลอรีบหนีจากชยานีทันที ส่วนชยานีก็ไม่มีเวลาที่จะสนใจฐิติพัทธ์ เธอรีบวิ่ง เข้าไปข้างใน เมื่อเห็นจริยากำลังนั่งยอง ๆ ซักผ้าอยู่บนพื้น ชยานีก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องไห้ออกมาด้วยความ เจ็บปวด “แม่!” ข้างกายของจริยากองไปด้วยเสื้อผ้ากองใหญ่ มีทั้งเสื้อผ้าที่สวยหรู และเสื้อผ้าบางส่วนที่ค่อนข้างราคาถูก แค่ชยานีมองก็ดูออกได้ทันทีว่าเสื้อผ้าพวกนี้เป็นเสื้อผ้าของพวกคนตระกูลมะเด็ง หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าของคนใช้ น่ารังเกียจ พวกเขากล้าทำกับจริยาถึงขนาดนี้ ในเวลานี้ชยานีก็มีใจคิดจะฆ่าคนขึ้นมาแล้ว “แม่ แม่ทำอะไรคะ ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องซักแล้ว!”ชยานีโผเข้าไป ดึงจริยาให้ลุกขึ้น เธอไม่รู้ว่าทำไม ทั้ง ๆ ที่ชัดอยู่แล้วว่าจริยาเป็นแม่ของปาลี ไม่ใช่แม่ของเธอ แต่ใจของเธอกลับรู้สึกหดหู่ เริ่มรู้สึก เจ็บปวด รับไม่ได้อย่างถึงที่สุด