ตอนที่ 27 ใช้กฎบ้าน

ต๭นที่ 27 ใช้กฎบ้าน จริยาถูกชยานีดึงตัวขึ้นอย่างแรงจนซวนเซ ทว่า ก็ยังมองชยานีอย่างตกตะลึง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นมองด้วยความ เหลือเชื่อ เธอยื่นมืออันสั่นเทาออกมา เพียงแค่อยากจะแตะใบหน้าของชยานี ทว่า ก็ชะงักไป เธอมองมืออันสกปรกของตัวเองที่ทำงานมาเป็นเวลานานหลายปี มือของเธอในตอนนี้ยังสะอาดเรียบเนียนอย่าง มือของคุณหนูผู้มีอันจะกินตรงไหนหรือ รอยเหี่ยวย่นก็มากมาย ดูแล้วน่ากลัวอย่างยิ่ง ชยานีไม่อาจมองข้ามความน้อยเนื้อต่ำใจบนใบหน้าจริยาได้ ใจของเธอเริ่มปวดขึ้นมา กุมมือของจริยาไว้“แม่ คะ!” จริยาสะอื้น“ลูกลี ลูกกลับมาได้ยังไง ลูก...”จริยามองฐิติพัทธ์ที่อยู่ข้างหลังชยานี จิตใต้สำนึกสั่งให้ปกป้องชยา นีไว้หลังตนเอง ท่าทางแบบนั้นดูไปแล้วแม้จะหวาดกลัวมาก แต่ก็ยังทำแบบนี้ เพื่อปกป้องชยานี ชยานีอดไม่ได้ที่จะตาแดงขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้มาตั้งแต่เด็กแล้วว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตดั่งเจ้า หญิงในบ้านตระกูลคำล้อม แต่เธอก็ไม่เคยลืมตัวตนของเธอแม้แต่วินาทีเดียว แม้คุณนายบ้านคำล้อมจะดีกับเธอ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่แม่ผู้ให้กำเนิดเธออยู่ดี และชยานีเป็นคนที่ไม่ค่อยยอม คน ดังนั้น ทุกครั้งที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมหรือเรื่องอะไรจำพวกนี้ ชยานีจะไม่บอกกับคุณนายบ้านคำล้อม แต่จะ เก็บมันเอาไว้เงียบ ๆ คนเดียว แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีคนดึงรั้งเธอเอาไว้ แผ่นหลังเล็กและอ่อนแอที่บังอยู่หน้าตนเองรับภาระพวกนี้เอาไว้จน หมด ถึงชยานีจะรู้ว่าจริยาตัวเล็กและอ่อนแอ แต่ก็ยังรู้สึกซาบซึ้งใจ ความจริงแล้วในเวลานี้เธอค่อนข้างอิจฉาปาณีที่มีแม่ที่รักและปกป้องตนเองขนาดนี้ ชยานีสูดหายใจเข้าลึก มือหนึ่งเกี่ยวร่างของจริยา“แม่คะ หนูไม่เป็นไร เขาไม่กล้าทำอะไรหนูหรอกค่ะ” จริยาส่ายหน้า“ลูกลี ลูกไม่ต้องปลอบใจแม่ แม่รู้ดีว่าลูกได้รับแต่ความทุกข์ทรมาน”จริยาพูดพลางน้ำตาไหล ริน แต่เธอยังยืนอยู่หน้าชยานีอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ“ฐิติพัทธ์ คุณอย่าทำร้ายลูกลีนะ!” “ฉันทำร้ายมัน? จริยา ลูกสาวที่เธอเลี้ยงมาอย่างดีน่ะ ตอนนี้กล้าลงมือแม้กระทั่งกับฉันเสียด้วยซ้ำ!”ตอนนี้แขน ของฐิติพัทธ์ยังคงชาอยู่ บริเวณกระดูกสันหลังก็ยังเจ็บอยู่เช่นกัน ฉะนั้น เวลาที่ฐิติพัทธ์พูดจึงต้องกัดฟันกรอด แทบอยากจะบีบคอนังสารเลวอย่างชยานีให้ตายเสียด้วยซ้ำ “เหลวไหล แม้แต่มดลูกลีก็ยังไม่กล้าเหยียบ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณรังแกลูกณี ลูกลีจะกลับมาได้ยังไง คุณ พวก คุณอยากให้ลูกลีทำอะไรอีก”จริยานึกถึงทุกครั้งที่ลูกสาวของตนกลับมา ฐิติพัทธ์กับคุณย่าบ้านมะเด็งมักจะ ทรมานเธอทุกครั้ง หรือไม่ก็บังคับให้เธอกลับไปโวยวายใส่นิธาน ให้นิธานจ่ายเงินลงทุนให้บริษัทของตระกู ลมะเด็ง และครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน ชยานีที่ยืนอยู่หลังจริยากพริบตาปริบ ๆ แท้จริงแล้วคนในตระกูลมะเด็งต่างก็เป็นผีดูดเลือดนี่เอง เป็นเพราะใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของปาลีที่มีต่อ จริยา ดังนั้น ก็เลยขูดรีดปาลีได้ทุกครั้งไปอย่างนั้นใช่ไหม? ปาลีไร้ซึ่งหนทางอื่น จึงทำได้แค่กลับไปหานิธาน เพื่อ เอาเงินอย่างนั้นหรือ? ฉะนั้น นิธานถึงได้รังเกียจปาณีใช่หรือไม่? มิน่าล่ะ ตอนที่ตนเองถามถามนิธานเรื่องเงินสามสิบล้าน นิธานถึงได้แสดงอาการแบบนั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่นิธานรู้สึกรังเกียจปาณีที่ทำแบบนั้น แม้กระทั่งตัวเธอเองก็เกรงว่าจะรู้เช่นเดียวกันกับนิธาน! แต่ตอนนี้ชยานีรู้แล้วว่าปาณีต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนี้ ก่อนหน้านี้เธอได้แค่จิตนาการถึงชีวิตลำเค็ญและก้าวเดินอย่างลำบากของปาลี แต่ตอนนี้หลังจากที่เธอได้เห็น ของจริงจากสิ่งที่จริยาประสบพบเจอ ชยานีแทบจะมั่นใจเลยว่าก่อนหน้าที่ปาณีจะแต่งงานกับนิธานก็มีชีวิตแบบนี้ เช่นกัน น่ารังเกียจ! บ้านมะเด็งก็เหมือนกันทั้งบ้าน ไม่มีอะไรดีแม้แต่นิด “หึ เธอพูดอะไรกัน ปาลีเป็นลูกสาวของฉัน วันนี้เธอได้แต่งกับตระกูลที่มั่งคั่งร่ำรวย ไม่ควรจะช่วยเหลือเรื่องเงิน กับคนเป็นพ่ออย่างฉันหรอกหรือ อีกอย่างนะ ที่มันได้แต่งกับนิธานก็เพราะฉัน ถ้าไม่มีฉัน มันก็เป็นได้แค่คนเก็บ เศษของในของขยะเท่านั้นแหละ” “ถุย!”ชยานีรู้สึกรับไม่ได้กับสีหน้าท่าทางน่าขยะแขยงของฐิติพัทธ์“คุณคิดว่าฉันเป็นปาลีคนนั้นแบบเมื่อก่อน เหรอ พวกคุณจะรังแกฉันเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นเหรอ หึ ๆ ไม่ว่าฉันกับนิธานจะมีความสัมพันธ์แบบไหนก็ตาม ฉันจะ บอกอะไรให้นะ นับจากวันนี้เป็นต้นไปอย่าได้คิดจะเอาเงินจากฉันแม้แต่เหรียญเดียว แล้วก็อย่าได้คิดจะให้ฉันไป ขอจากนิธานอีก!” คนบ้านมะเด็งก็แค่ผีดูดเลือด มีหนึ่งก็จะเอาสอง ไม่คิดถึงความเป็นความตายของคนอื่นด้วยซ้ำ น่าเสียดายที่เมื่อก่อนปาลีไปขอเงินจากนิธานให้กับตระกูลมะเด็งอยู่ตั้งหลายครั้ง แล้วผลสุดท้ายเป็นอย่างไรเล่า จริยาต้องอยู่บ้านสุนัข ใช้ชีวิตย่ำแย่ไม่ดีเท่าคนใช้ด้วยซ้ำ แม้แต่พวกคนใช้ก็ยังกล้ารังแกเธอ ดู ๆ ไปแล้วจริยาเพิ่งจะอายุสี่สิบกว่า ๆ แต่กลับดูแก่เฒ่าท่าทางเหมือนคนอายุหกสิบ ชยานีจึงรู้สึกเศร้าขึ้นมา เธอสาบานว่าจะต้องหลุดพ้นจาตระกูลมะเด็ง ต้องพาจริยาออกไปให้ได้ จากนั้นก็จะกตัญญูและดูแลจริยาเป็น อย่างดีแทนปาลีเอง “นังเด็กน่าตายนี่ แกว่าไงนะ”ฐิติพัทธ์ได้ยินคำพูดนี้ของชยานีแล้วก็คิดจะตบตีเธอด้วยความโมโหหัวฟัดหัว เหวี่ยงอีกครั้ง จริยารีบบังเธอเอาไว้ ทำให้กำปั้นของฐิติพัทธ์พุ่งตรงสู่ร่างของจริยา “แม่!” ชยานีร้องลั่น เมื่อเห็นว่าฐิติพัทธ์ต่อยจริยา จากนั้นก็ถีบอีก ชยานีตาแดงก่ำขึ้นมาทันที สองมือของเธอกำแน่นจน เป็นหมัด“ฐิติพัทธ์ แกอยากตายใช่ไหม!” ชยานีพุ่งเข้าไปแล้วถีบเข้าที่อกของฐิติพัทธ์ จากนั้นก็ซักกำปั้นเข้าไปอีกหลายหมัด ชยานีใช้แรงทั้งหมดที่มี อารมณ์ของเธอปะทุขึ้นมาจนทำให้คนตกใจกลัว “ลูกลี!”จริยาที่ทรุดอยู่บนพื้นเอามือกุมท้องพลางมองชยานีอย่างตื่นตะลึง ส่วนชยานีในตอนนี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอระเบิดอารมณ์ทหั้งหมดที่สั่งสมมาก่อนหน้านี้เป็นเวลานาน ทุกหมัด ทุกฝีเท้าต่างใช้แรงออกไปจนเต็มที่ ขณะที่ฐิติพัทธ์ถูกชยานีลงมือลงแรงจนแทบหายใจไม่ออก จริมกับผลิดาก็พาบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งเข้ามาพอดี “จับมันมาให้ฉัน!”ผลิดาออกคำสั่ง บอดี้การ์ดกลุ่มนั้นต่างก็ดาหน้าเรียงแถวกันเข้ามา จากนั้นจริยาก็ถูกคนคุ้ม กันจับเอาไว้ “ปาลี ฉันขอแนะนำว่าอย่าวุ่นวายไปมากกว่านี้จะดีที่สุดนะ ไม่งั้นชีวิตของจริยาได้จบสิ้นแน่!” ขณะที่ชยานีกำลังชุลมุนกับบอดี้การ์ด ผลิดาก็ตบหน้าจริยาอย่างแรง จริยาถูกบอดี้การ์ดจับตัวไว้จึงไร้หนทางที่จะ โต้กลับและทำได้แค่ถลึงตาจ้องผลิดาเท่านั้น ผลิดาเห็นท่าทางแล้วก็ตบเพี๊ยะไปอีกสองฉาดแล้วเหวี่ยงจริยาอย่างแรง “แม่!”ชยานีอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา ในช่วงเวลาที่แบ่งสมาธิแยกออกไปก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนเตะเข้าสอง ทีทั้งข้างและข้างหลัง “อึก....”ชยานีร้องอู้อี้ เซทรุดลงไปกับพื้น เธอพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดเตะเข้าอีกสองที แม้ชยานีจะเรียนการต่อสู้มาและมั่นใจว่าฝีมือดีมาก แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ อีกฝ่ายเป็นบอดี้การ์ดสิบกว่าคน อีกทั้ง แต่ละคนก็มีฝีมือ การที่ชยานียืนหยัดสู้กับบอดี้การ์ดได้อยู่เป็นเวลานานก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว “ผลิดา ปล่อยแม่ฉัน อย่าตีเธอนะ!”เมื่อชยานีเห็นผลิดาตบจริยาไปมา เธอก็ร้องไห้ออกมา ความรู้สึกไร้ เรี่ยวแรงนั้นทำให้ชยานีรู้สึกเกลียดตัวเอง แม้แต่หนทางจะต่อต้าน เธอก็ยังไม่มี“อย่าตีเธอ หยุดนะผลิดา!” “หึ ๆ ปาลี เธอนี่โอหังดีนะ ฉันจะดูสิว่าสุดท้ายแล้วแกจะแน่สักแค่ไหน”ผลิดาใช้เท้าเหยียบลงไปตรงอกจริยา อย่างแรง“จริยา เธอนี่เลี้ยงลูกสาวได้ดีจริง ๆ !” “ลูกลีไม่ต้องสนใจแม่ แม่ไม่เป็นไร!” “แม่” “เป็นฉากแม่ลูกที่ดูซึ้งดีนะ!”ผลิดาปรบมือ ยิ้มอย่างพึงพอใจ“คุณพี่คะ คุณพี่จะทำยังไงต่อคะ” “พามันไปที่สนามหน้าบ้าน!”ฐิติพัทธ์ถูกชยานีจนหน้าตาฟกช้ำดำเขียว เจ็บปวดอย่างรุนแรง แม้จะพูดเพียงไม่กี่ คำก็ยังรู้สึกเจ็บ ชยานีกับจริยาถูกพาตัวไปที่สนามหน้าบ้านของตระกูลมะเด็ง คุณย่าบ้านมะเด็งก็มาด้วย เมื่อเห็นฐิติพัทธ์ถูกทำร้ายจนหน้าตาฟกช้ำดำเขียวไปหมด คุณย่าบ้านมะเด็งก็กัดฟันกรอดอย่างชิงชังแล้วใช้ไม้เท้ากระแทกไปที่ชยา นีอย่างแรง“นังสารเลว นังตัวซวย ไร้ประโยชน์ ใครให้แกทำร้ายคน ให้ยโสโอหัง ฉันจะตีแกให้ตาย!” อย่าได้มองแค่อายุของคุณย่าบ้านมะเด็ง เพราะแรงมือของเธอนั้นหนักมาก เธอกัดฟันกรอด แทบอยากจะฆ่าชยานีด้วยซ้ำไป ชยานีถูกบอดี้การ์ดทั้งซ้ายและขวาจับมือไพล่หลังกดลงบนพื้น ไม่อาจเคลื่อนไหวใด ๆ ได้ ไม้เท้าของคุณย่าบ้า นมะเด็งตีซ้ำลงไปบนแผ่นหลังชยานีครั้งแล้วครั้งเล่า ชยานีเจ็บจนหน้าเริ่มซีด ในหัวมีเสียงดังวิ้ง ๆ แต่ก็ยังกัดฟันแน่น ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมา “ไม่ อย่าตี ฉันขอร้องพวกคุณล่ะ อย่าตีเธอ!”จริยาร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว พยายามผลักบอดี้การ์ดออก แต่จริยามีแรงมากพอที่จะดิ้นรนผละจากบอดี้การ์ดที่ไหนกัน ฉะนั้น เธอจึงทำได้เพียงแค่ร้องไห้พลางขอร้องไปด้วย “ฉันขอร้อง ฐิติพัทธ์ ปาณีเป็นลูกของคุณนะ ฉันขอล่ะ” “หึ นังคนไร้การศึกษา กล้าตีฉัน ฉันจะสั่งสอนแกเอง!”ฐิติพัทธ์ได้ยินกลับยิ่งจองหองขึ้นไปอีก“คุณแม่ครับ คุณแม่พักผ่อนก่อนนะครับ เรื่องสั่งสอนนังสารเลวนี่ไม่ต้องถึงมือคุณแม่หรอกครับ” “ก็ดี!”คุณย่าบ้านมะเด็งออกแรงตะจนเหนื่อย จากนั้นก็ยื่นมือไปให้ประทินประคองเธอไปนั่งพัก ประทินที่ทำตัวเหมือนสุนัขรับใช้ประคองคุณย่าบ้านมะเด็งนั่งลงแล้วยกชายกขนมให้“คุณย่าคะ คุณย่าดูสิคะ เหมือนดูละครเลย!” “ฐิติพัทธ์ ใช้กฎบ้าน ฉันจะดูสิว่านังสารเลวนี่ยังจะกล้าก่อกรรมทำเข็ญอยู่อีกไหม” กฎบ้าน ดวงตาของผลิดาประกายวาบอย่างอดไม่ได้“คุณแม่คะ ฉันไปเอาเองค่ะ!” จากนั้นไม่นานผลิดาก็นำแส้มา แส้เส้นนั้นตกทอดมาจากบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่นของตระกูลมะเด็ง ตระกูลมะเด็งมี บรรพบุรุษเป็นข้าราชการมาก่อน การลงโทษตามกฎหมายอาญาเป็นสิ่งใช้ได้ดีที่สุด เมื่อคิดหาวิธีไม่ออกและไม่ อาจง้างปากพวกเขาได้ และแส้เส้นนี้ก็เป็นสิ่งบรรพบุรุษรุ่นก่อน ๆ ส่งทอดมา แส้หนังมีหนามเล็ก ๆ อยู่บนนั้น อีกทั้งยังผ่านการราดน้ำเกลือและน้ำพริกมา เพียงแค่โดนแส้เส้นนี้ฟาดลงไป รับรองได้เลยว่าผิวต้องถลอกปอกเปิกเนื้อแตกอย่างแน่นอน การที่ตระกูลมะเด็งใช้กฎบ้านก็เหมือนเป็นการใช้กับคนที่เนรคุณต่อตระกูลมะเด็ง หลายปีมานี้ก็ไม่เคยใช้มันมา ก่อน ผลิดาให้คนเอาน้ำเกลือและน้ำพริกราดลงไปแล้วส่งแส้ให้ฐิติพัทธ์“คุณพี่คะ” ฐิติพัทธ์จ้องหน้าของชยานีอย่างดุดัน มือกำแส้แน่น“คอยดูเถอะ วันนี้ฉันจะตีนังสารเลวอย่างแกให้ตาย!” “ไม่นะ ฐิติพัทธ์ คุณทำแบบนี้กับลูกลีไม่ได้นะ ลูกลีเป็นลูกของคุณ ถ้าคุณฟาดแส้ลงไป เธอต้องตายแน่!” ผลิดาเดินไปแล้วใช้เท้าเหยียบหน้าจริยา“นังชั่ว ใครใช้ให้แกพูดเมื่อไหร่กัน แต่แกก็แค่นาฬิกาเก่าที่เป็นพวก สินค้าเสียหายที่เหลือตกค้าง ที่คุณพี่ยังให้แกอยู่ที่บ้านมะเด็งเพราะแกยังมีประโยชน์อยู่ แกคิดว่าแกเป็นนายหญิง ของตระกูลมะเด็งเหรอ” “ผลิดา แกไม่ได้ตายดีแน่!”จริยาตวาดลั่น“พวกแกกล้าเหรอ พวกแกกล้าทำแบบนี้กับลูกลีเหรอ ลูกลีเป็น ภรรยาของนิธาน เป็นว่าที่นายหญิงของตระกูลภูลพิพัฒน์ พวกแกทำร้ายเธอแบบนี้ ไม่กลัวว่านิธานจะล้างแค้น พวกแกหรือยังไงกัน”