ตอนที่ 28 นิธานช่วยพาฉันออกไปที

ต๭นที่ 28 นิธานช่วยพาฉันออกไปที “กลัว? พวกเรากลัวสิ!”ผลิดาส่งเสียงหัวเราะฮ่า ๆ ออกมาดังลั่น มองจริยาเหมือนกับมองคนเสียสติอย่างไรอย่างนั้น“อย่าคิดว่าพวกเราไม่รู้นะ ว่าปาลีในสายตาของนิธานน่ะ แค่ก้นสุนัขก็ยังไม่ได้เป็นเลยด้วยซ้ำ” “ผลิดา แก....” “สองปีแล้ว มีครั้งไหนที่ปาลีไม่ถูกพวกเราตีจนฟกช้ำดำเขียวกลับไปบ้างหรือ แกดูสิว่ามีครั้งไหนบ้างที่นิธานมา แก้แค้นพวกเรา กลัวว่านิธานจะอยากให้พวกเราตีมันให้ตายด้วยนี่สิ อันที่จริงนิธานไม่ได้อยากแต่งกับมันเลยสัก นิด ถ้าปาลีตาย นิธานอาจจะเป็นคนที่ดีใจที่สุดก็ได้นะ” ผลิดาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วใช้เท้าย่ำลงไปบนตัวจริยาอย่างแรง“แกนี่ช่างใสซื่อเสียจริง!” “ฐิติพัทธ์ ผลิดา ถ้าพวกแกกล้าทำร้ายลูกณี ต่อให้ฉันตายเป็นผีก็จะไปปล่อยพวกแกไว้!”จริยาอดไม่ได้ที่จะ ร้องไห้ยกใหญ่“พวแกทำแบบนี้กับลูกลี พวกแกจะต้องตกนรก!” ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ล้วนเป็นเพราะเธอ ไม่อย่างนั้นลูกลีก็คงไม่กลับมา ไม่ต้องโดนพวกมันข่มเหงรังแก หาก ไม่ใช่เพราะลูกณียึดติดอยู่กับตัวเธอที่ไร้ชีวิตชีวา ตอนนี้ลูกลีก็อาจจะได้อยู่กับคนรักและบินไปได้สูงและไกลไป แล้วก็ได้ และไม่แน่ว่าอาจจะอยู่บ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ไปแล้ว ตระกูลภูลพิพัฒน์ เดิมทีเธอคิดว่าจะปกป้องลูกลีได้ แต่นึกไม่ถึงว่าพอออกจากรังหมาป่าไปแล้ว ยังต้องต้องไป ตกอยู่ในรังหมาป่าอีกที่อีก ตระกูลภูลพิพัฒน์กับตระกูลมะเด็ง แท้จริงแล้วก็ไม่มีอะไรต่างกันเลย! “แม่คะ อย่าไปขอร้องพวกมันเลยค่ะ หนูไม่เป็นไร”ชยานีเห็นท่าทีอ่อนข้อของจริยาแล้วก็อดที่จะเจ็บจี๊ดในใจ ไม่ได้“พวกมันไม่กล้าฆ่าหนูหรอกค่ะ การฆ่าคนมันผิดกฎหมาย ยังไงตระกูลมะเด็งก็เป็นตระกูลดัง พวกมันไม่ กล้าทำเรื่องฉาวโฉ่แบบนั้นหรอกค่ะ” ชยานียิ้มนิด ๆ เป็นยิ้มที่อยากปลอบใจจริยา แต่ทว่า กลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่นิดเดียว จริยาดูแล้วก็คิดว่าชยานีแค่ กำลังอวดดี “ไม่ ลูกลี แม่ขอโทษ เป็นเพราะแม่ไม่ดีเอง เพราะแม่ไร้ความสามารถเอง”จริยาดวงตาพร่าเลือน เพราะน้ำตา ที่คลออยู่ ทั้ง ๆ ที่ลูกสาวอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ แต่กลับปกป้องลูกสาวไม่ได้“ลูกณี แม่ขอโทษ!” “แม่คะ ไม่เกี่ยวกับแม่หรอกค่ะ อย่าเสียใจไปเลยนะคะ”ชยานีกัดฟัน เงยหน้ามองฐิติพัทธ์ด้วยความเคียดแค้น “ถ้าวันนี้แกกล้าลงมือกับฉัน ฉันสาบานว่าวันข้างหน้าแกจะต้องอยู่แบบอยู่ไม่สู้ตาย ไม่อย่างนั้นแกก็ลองดู” แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยหวังว่าคนอื่นจะมาขอร้องเธอ บ้านมะเด็งเป็นสถานที่ที่กินคนแต่ไม่คายกระดูก เธอเพิ่ง จะประสบพบเจอมัน แต่เธอไม่เหมือนจริยาที่ฝากความหวังเอาไว้กับตัวนิธาน ชยานีมองดูแล้ว เธอต้องแข็งแกร่งด้วยตัวเอง คนอื่นถึงจะไม่กล้าทำร้ายเธอ ชยานีกำหมัดแน่น ดวงตาคู่นั้นประกายแววแห่งความเด็ดเดี่ยวและดุดัน“ฉันสาบาน!” “นังลูกเวร ยังจะกล้าจองหองอีก!”ฐิติพัทธ์เอาแส้ราดน้ำเกลือจนชุ่ม จากนั้นก็เงื้อขึ้น “กรี๊ด…”จริยากรีดร้องอย่างหวาดผวา“อย่านะ!” ชยานียอมรับตากรรมนั้นแล้ว เธอรู้ว่าไม่ว่าตนเองจะทำอย่างไรก็หนีไม่พ้นการถูกตีอย่างไร้ความปรานีนี้ แต่ชยานี รู้ว่าฐิติพัทธ์ไม่กล้าตีเธอให้ตาย แม้เธอจะไม่ได้รับความโปรดปรานจากนิธาน แต่ทว่าก็ยังมีสถานะสะใภ้ใหญ่ตระ กูลภูลพิพัฒน์ติดตัวอยู่ และเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของนิธาน หากในเวลานี้เธอตายไป แม้นิธานจะไม่รักเธอ แต่ก็ไม่มีทางให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายภรรยาของตนให้ตายได้ ฐิติพัทธ์ยังไม่กล้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับนิธาน เพราะเขายังต้องพึ่งพาอาศัยความช่วยเหลือจากนิธานอยู่ ดังนั้น ฐิติ พัทธ์จึงกล้าแค่ตีตน ให้ตนได้รับการสั่งสอนเสียบ้าง เสียง“เพี๊ยะ”ดังขึ้น แส้เส้นนั้นสะบัดฟาดลงบนร่างชยานีอย่างไร้ความปรานี ชยานีรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ เกิดขึ้นแผ่นหลัง ตามมาด้วยความรู้สึกแสบร้อน ความรู้สึกหนังถลอกเนื้อปริแตกนั้นให้ความรู้สึดเช่นนี้นี่เอง! ชยานีเจ็บจนหน้าซีดเผือด ความรู้สึกจากผิวที่ปริแตกนั้นเจ็บปวดทุกข์ทรมานมาก ชยานีทนไม่ไหวจนต้องกรีดร้องลั่น “ฐิติพัทธ์ ถ้าแกมีน้ำยาก็ตีฉันให้ตาย ฉันบอกไปแล้วนะว่าถ้าไม่ตาย วันข้างหน้าฉันจะทำให้แกต้องเสียใจในภาย หลัง”ชยานีกัดฟันพลางกำหมัดแน่น ดวงตาคู่นั้นสาดประกายความชิงชังออกมา “กรี๊ด...” ฐิติพัทธ์ฟาดแส้ลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้ราดน้ำพริกลงไปด้วย “กรี๊ด ฐิติพัทธ์ ฉันจะฆ่าแกให้ได้ จะฆ่าแกให้ได้!”ชยานีเจ๊บปวดจนรู้สึกชาไปทั้งร่าง ดวงตาของเธอแดงก่ำ พลางดิ้นไปมาไม่หยุด เสื้อผ้าสีขาวถูกฉีกขาดออกเผยให้เห็นแผ่นหลังที่มีเลือนเนื้ออยู่ราง ๆ ชยานีกัดฟัน เงยหน้าขึ้นมอง ร่างของเธอเปรอะเปื้อนไปหมดทั้งร่าง ใบหน้าก็เลอะเทอะ กระเซอะกระเซิงเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด มีเพียง ดวงตาคู่นั้นเท่านั้นที่เปล่งประกายอย่างมาก มันเป็นแววตาที่กระหายเลือด ราวกับอสรพิษเลื้อยเต็มไปทั่วร่างก็ไม่ปาน หลังจากที่ฐิติพัทธ์เกิดสะดุ้งตกใจก็ถอยก้าวไปสองก้าว เหงื่อเย็น ๆ ผุดเต็มไปทั่วร่าง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะ ได้เห็นแววตาแบบนั้นจากลูกสาวที่อ่อนแอและขี้ขลาด“แก…” “ฐิติพัทธ์ ทางที่ดีวันนี้แกตีฉันให้ตายไปเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้พวกตระกูลมะเด็งของแกทุกคนตายแบบไม่มีที่ฝังร่าง!”เธอกัดฟัน “นังเดรัจฉาน!”ฐิติพัทธ์ได้ยินแล้วก็ฟาดแส้ลงไปอีก“แกกล้าขู่ฉันเหรอ นังลูกเวร แกคิดว่าฉันจะกลัวแกเห รอ!” “กรี๊ด…” เสียงกรีดร้องเสียงแหลงน่ารันทดของชยานีหวีดลั่นไปทั่วบ้านมะเด็งครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ไม่ก้มหัวยอมแพ้ ตั้งแต่ต้นจนจบ ประทินที่นั่งอยู่ข้างคุณย่าบ้านมะเด็งเห็นท่าทีของชยานีแล้วก็ทั้งฮึกเหิม ทั้งรู้สึกค่อนข้างกลัว เธอเกาะแขนคุณย่า บ้านมะเด็งแล้วพูดเสียงเล็กเสียงน้อย“คุณย่าคะ มันจะตายไหมคะ” “วางใจเถอะ ลุงใหญ่รู้จักประมาณดี ไม่ตีมันตายหรอก ก็แค่สั่งสอนให้มันหลาบจำบ้าง”คุณย่าบ้านมะเด็งพูด ปลอบ จากนั้นก็หันไปมองจริม“จริม พ่อแกตีจนเหนื่อยแล้ว ไปรับช่วงต่อหน่อยสิ” “ครับ คุณย่า”จริมลูบไล้กำปั้นไปมาแล้วไปรับแส้มาจากมือฐิติพัทธ์“พ่อครับ ผมทำเอง” “อืม อย่าให้ตายล่ะ”ฐิติพัทธ์ยื่นแส้ส่งให้จริม จริมยิ้มหยีเดินเข้าไปแล้วย่อตัวลงตรงหน้าชยานี เขาใช้มือหนึ่งจับหน้าชยานี“พี่สาวสุดที่รักของผม ถ้าพี่ขอร้อง ผม บางทีผมอาจจะปล่อยพี่ก็ได้นะ” “ถุย!”ชยานีถุยน้ำลายใส่หน้าจริม“ไสหัวไป!” “ให้ตายเถอะ … ”จริบตบหน้าชยานีไปหนึ่งที หน้าของบวมขึ้นมาทันที“แกคิดว่าฉันนับว่าแกเป็นพี่จริง ๆ หรือ” จริมเงื้อแส้ขึ้นแล้วฟาดมันลงบนร่างของชยานีอย่างแรง แรงของจริมมากกว่าฐิติพัทธ์มากเลยทีเดียว เดิมทีชยานีก็ถูกแส้ฟาดติด ๆ กันหลายทีแล้ว และเมื่อจริมฟาดแส้ลง มาอีก ชยานีก็เจ็บปวดจนมึนไปหมด “ลูกลี!”จริยาร้องลั่นอย่างขมขื่น“ฉันยอมพวกแกแล้ว!” จริยาถูกบอกี้การ์ดกระทืบอยู่กับพื้น “ใครก็ได้ ทำให้มันฟื้นที!” บอดี้การ์ดสาดน้ำเกลือใส่หลังชยานีไปหนึ่งถ้วย“กรี๊ด…”ชยานีกรีดร้องอย่างเจ็บปวด สติฟื้นคืนมาอีกครั้ง ใบหน้าดูดุร้าย“คนตระกูลมะเด็งอย่างพวกแกไม่ได้ตายดีแน่ ...” แส้ฟาดลงไปอีกครั้ง“แกปากกล้ากับฉันเองนะ” “พอแล้วจริม!”คุณย่าบ้านมะเด็งสั่งให้จริมหยุด“ไม่ต้องตีแล้ว ถ้าตีอีก เดี๋ยวมันตายเอา” “จริม เดินไปบอกมันว่าต่อไปก็ให้มันว่านอนสอนง่ายหน่อย แล้วก็เรื่องโครงการนั่นของบริษัทเอ็ม.เจ. จำกัดก็ให้ มันมาพร้อมกับนิธาน และต้องทำสัญญากับตระกูลมะเด็งห้าร้อยล้าน” แม้ชยานีจะเจ็บปวด แต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง ห้าร้อยล้าน! หึ ๆ พวกมันนี่ทะเยอทะยานไม่น้อยเลยทีเดียว พวกมันคิดว่านิธานเป็นคนโง่อย่างนั้นหรือ? ปกติแค่โครงการไม่กี่ล้าน ก็ถือว่านิธานไว้หน้าให้พวกมันมากโขแล้ว ครั้งนี้อยากจะให้สิงโตอ้าปากกว้าง จะเอาโครงการห้าร้อยล้าน พวกมันไม่กลัวจะถูกกิน จะมอบความความตายให้กับตัวเองหรือยังไงกัน! “พวกแกนี่ไม่รู้จักคิดเลยจริง ๆ พวกแกทำแบบนี้กับฉัน ถ้าฉันไม่ล้างแค้นพวกแกก็นับว่าเป็นบุญกัวของพวกแก แล้ว พวกแกยังอยากจะได้โครงการนั่นอีก คนโง่ฝันเอาชัด ๆ!”ชยานีกัดฟันพูด“ฉันไม่มีทางให้นิธานเอา โครงการนั่นให้พวกแกหรอก” “นังเด็กน่าตายนี่ คนในไม่ช่วยแต่ดันไปช่วยคนนอก พวกเราเป็นครอบครัวของแกนะ!” “ถุย”ชนานีถุยไปหนึ่งที“พวกแกคู่ควรเสียที่ไหนกัน!” “แก...”ฐิติพัทธ์โมโหจัด คว้าแส้จากมือของจริมแล้วฟาดกระทบร่างของชยานีอย่างแรง“ฉันจะดูสิ ว่าแกจะยัง หัวแข็ง จะปากกล้าอยู่อีกไหม” “กรี๊ด…” ชยานีคำรามลั่นเสียงแหลมทั้งน่ารันทด“ฐิติพัทธ์ แกไม่ได้ตายดีแน่!” “ท่านประธานครับ”ตีรณที่เพิ่งจะจอดรถหน้าคฤหาสน์ตระกูลมะเด็งเปิดหน้าต่างรถด้วยความตระหนกตกใจ พอ มองไปก็เห็นฉากในสนามที่อยู่อีกฝากของประตูเหล็กที่คั่นกลางอยู่ แส้หนังเส้นยาวเส้นนั้นเงื้อขึ้นสูงแล้วฟาดลงไปบนร่างชยานีอย่างแรง ลูกตาดำของตีรณขยายกว้าง มองฉากตรงสนามนั้นด้วยความตกใจกลัว จากนั้นก็หันไปมองด้านหลังรถ ความ ตระหนกตกใจของนิธานก็มีไม่น้อยไปกว่าของตีรณ ลูกตาดำของเขาหดตัวลง ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง โดยเฉพาะยามที่ได้ยินเสียงกรีดร้องคำรามของชยานี เสียงอัน แหลมและรันทดดังเข้าหูไม่หยุดหย่อน “ท่านประธานครับ นั่นมัน...คุณนายน้อย?” นิธานตีหน้าเคร่งขรึม พลันเปิดประตูรถแล้วสาวเท้าก้าวใหญ่ก้าวเข้าไปข้างในทันที เขาแผ่ไอแห่งความโหดเหี้ยม ออกมารอบตัว บรรยากาศอันหนาวเหน็บนั้นทำให้คนี่พบเห็นต่างก็รู้สึกหวาดกลัว ส่วนตีรณก็รีบลงจากรถตามเขาไป เมื่อได้เห็นสีหน้าทมึงถึงเย็นชาของนิธานแล้ว ก็อดที่จะปลื้มปิติไม่ได้ที่ใน ที่สุดนิธานก็ไม่อาจขัดอำนาจของนายท่านใหญ่ตระกูลภูลพิพัฒน์ได้ ไม่อย่างนั้นจะได้เห็นภาพแบบนี่ที่ไหนเล่า “ฐิติพัทธ์ ฉันจะบอกให้นะ ต่อให้ฉันตาย ฉันก็ไม่มีทางตอบตกลงแก นับแต่วันนี้ไปแกอย่างได้หวังลม ๆ แล้ง ๆ จะเอาจากนิธานแม้แต่เหรียญเดียว ถ้าแกมีน้ำยาก็ตีฉันให้ตายสิ ถ้าวันนี้แกตีฉันไม่ตาย วันข้างหน้าฉันจะทำให้ตระ กูลมะเด็งของแกบ้านแตกสาแหรกขาดให้ดู! กรี๊ด...” นิธานได้ยินก็หยุดชะงักทันที วินาทีถัดมาก็เห็นฐิติพัทธ์เงื้อแส้หนังขึ้นมาอีกครั้ง“หยุดนะ!” นิธานก้าวเดินอย่างบุ่มบ่าม เขากระชากแส้ในมือของฐิติพัฒน์มาด้วยความรวดเร็วดั่งสายลม จากนั้นก็ใช้เท้ายัน ฐิติพัทธ์ออกไปอย่างแรง เสียง“เพี๊ยะ เพี๊ยะ”ของแส้หนังดังขึ้น กระทบลงกับร่างของฐิติพัทธ์ “อ๊าก...คุณนิธาน คุณทำอะไร ผมเป็นพ่อตาคุณนะ!”ฐิติพัทธ์กลิ้งไปมาบรพื้นด้วยความเจ็บปวด นิธานแค่นเสียงอย่างเย็นชาแล้วโยนแส้หนังทิ้งไว้ที่ตีรณ เขาหันกลับมาแล้วแตะต่อยบอดี้การ์ดที่จับชยานีไว้ให้ ถอยห่างไป จากนั้นก็ย่อตัวลงมองชยานีที่หายใจรวยริน“ปาลี เธอเป็นยังไงบ้าง” ชยานีเจ็บจนชาไปหมด ขณะที่สติเลือนลาง เธอก็เหมือนจะได้ยินเสียงของนิธาน ชยานีกระพริบตา ยิ้มบาง ๆ ไม่ เป็นไปไม่ได้ ต้องเป็นภาพหลอนแน่ ๆ นิธานเกลียดตัวเธอตั้งขนาดนั้น จะมาที่บ้านมะเด็งได้ยังไงกัน แต่เงาร่างตรงหน้ากลับเป็นของจริง ทั้งยังดูคุ้นเคย“นิธาน? คุณมาแล้ว” “ใช่ ฉันมาแล้ว ฉันมาช้าไป!”นิธานเกิดความกลัวขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว เสียงของเขาสั่นมาก ทั้งยังรู้สึกกลัวมาก อีกด้วย เมื่อวานก็เห็นอยู่ว่าเป็นคนที่สดใสมีชีวิตชีวาคนหนึ่ง แต่มาวันนี้กลับฟุบอยู่กับพื้นโดยที่มีบาดแผลเต็มไปทั่งร่าง “เธอไม่เป็นไรนะ! เจ็บไหม” “ไม่เจ็บ”ชยานีส่ายหน้า“นิธาน ขอร้องล่ะ ช่วยฉันหน่อย พาฉันกับแม่ฉันออกไปที!”