ตอนที่ 29 ฉันรู้จักตัวเองดี

ต๭นที่ 29 ฉันรู้จักตัวเองดี สายตาของนิธานเหล่มองไปที่ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่อีกฝั่งกำลังหายในรวยริน ผู้หญิงคนนั้นดูแก่เหมือนคน อายุหกสิบปี แต่ดวงตาของเธอกลับมองชยานีอย่างเป็นห่วงเป็นใย แต่เมื่อนิธานที่่เป็นคนเย็นชาไร้อารมณ์เห็น ชยานีกับจริยามีสภาพแบบนี้แล้ว เขาก็ยังอดที่จะตระหนกตกใจไม่ได้ “ได้!”นิธานพยักหน้า ชำเลืองมองตีรณ ตีรณพยักหน้าด้วยความเข้าใจในทันที“ท่านประธานครับ ผมจะส่งตัว คุณจริยาไปโรงพยาบาลครับ!” นิธานถอดเสื้อมาคลุมร่างชยานี แม้จะระมัดระวังเป็นอย่างดี ทว่า ชยานีก็ยังรู้สึกเจ็บจนหน้าขาวซีด ชยานีกลับ กัดฟันเอาไว้ ไม่ร้องออกมาสักแอะ แววตาอันนิ่งลึกของนิธานค่อย ๆ จางหายไป“ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาเถอะ” ชยานีส่ายหน้า“ไม่เจ็บ!”ความจริงแล้วเธอเจ็บจนแทบจะสิ้นสติ“แม่ของฉันเจ็บหนักกว่า คุณช่วยพาเธอไปโรงพยาบาลที” “ได้”นิธานผงกศีรษะ“ตีรณ รีบส่งเธอไปโรงพยาบาลเร็วเข้า!” ตีรณทิ้งแส้แล้วพาจริยาขึ้นรถทันที ส่วนชยานี เป็นเพราะเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้นิธานอยากจะอุ้มเธอขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจทำได้ บาดแผลเป็นแนวยาวสลับกันไปมาบนแผ่นหลังของเธอทำให้ชายหนุ่มอย่างนิธานเห็นแล้วก็รู้สึกหวาดผวา เขารู้ มาตลอดว่าตอนที่ชยานีอยู่บ้านมะเด็งก็ไม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ดีเลย แต่นึกไม่ถึงว่าจะย่ำแย่ถึงขึ้นนี้ ไม่ว่าจะยังไงเธอก็เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของฐิติพัทธ์ แต่ฐิติพัทธ์กลับปฏิบัติกับเธอแบบนี้หรอกหรือ “ดูเหมือนพวกคุณจะไม่เห็นปาณี ไม่เห็นผมนิธานอยู่ในสายตา ใช่ไหมครับ?”นิธานประคองชยานีลุกขึ้นยืน ดวงตาราวกับเหยี่ยวของเขากวาดมองทุกคนในบ้านมะเด็ง ไอแห่งความโหดเหี้ยมแผ่ซ่านรอบตัวเต็มไปหมด “เยี่ยมมากครับ ถ้าก่อนหน้านี้ผมไม่ได้สอนพวกคุณมาก่อนว่าการเคารพคืออะไร นับตั้งแต่วินาทีนี้ไป ผมจะบอก พวกคุณให้ ว่าปาณีเป็นภรรยาของผมที่ชื่อนิธาน เป็นว่าที่นายหญิงตระกูลภูลพิพัฒน์ ถ้าใครกล้าไม่เคารพเธอ ผมจะทำให้พวกมันอยู่แบบไม่สู้ตาย!” นิธานพูดจบก็ไม่สบสายตามองใครในบ้านมะเด็งอีก เขาประคองชยานีออกจากบ้านมะเด็งไป ฐิติพัทธ์ไม่เคยเห็นคนที่มีพลังอำนาจแบบนี้มาก่อน ตอนที่เผชิญหน้ากับคนที่มีพลังอำนาจแข็งแกร่งอย่างนิธาน ทำให้แต่ละคนล้วนตะลึงจนต้องยอมอ่อนข้อ โดยเฉพาะเมื่อเพิ่งจะได้ยินนิธานพูดคำพวกนั้นออกมา ฐิติพัทธ์รู้สึก เหมือนตัวเองเป็นลูกบอลที่มีลมรั่วแล้วแฟ่บลงกับพื้น “คุณพี่!”ผลิดาร้องอุทานออกมา เพราะเธอประคองฐิติพัทธ์อยู่ถึงได้ทรุดตัวลงไปพร้อมกับฐิติพัทธ์ด้วย ต่อมาก็ ล้มทับลงบนร่างของฐิติพัทธ์ “อ๊าก นังผู้หญิงน่าตายนี่ ออกไป!” ฐิติพัทธ์ที่เพิ่งถูกนิธานฟาดด้วยแส้และถูกตีรณฟาดแส้ใส่ซ้ำ ตอนนี้ร่างกายจึงปวดแสบปวดร้อนไปหมด พอถูก ผลิดาล้มทับใส่อีก ฐิติพัทธ์ก็เจ็บจนแทบหมดสติไป “เร็ว ใครก็ได้ มาช่วยประคองคุณท่านให้ลุกขึ้นหน่อย!”คุณย่าบ้านมะเด็งเองก็ร้อนรน เธอเพิ่งจะถูกคนรุ่งหลัง อย่างนิธานทำให้ตกใจกลัวจะแทบจะขี้ขลาดตาขาวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะเกรงว่านิธานจะแส้เส้นนั้น ฟาดลงบนร่างของตน ตอนนี้สติกลับคืนมาแล้ว เมื่อเห็นว่าลูกชายของตนได้รับบาดเจ็บก็ปวดใจ จากนั้นก็รีบให้คนพาฐิติพัทธ์ไปโรง พยาบาล แต่พวกเขาไหนเลยจะรู้ว่า ตอนที่นิธานเดินออกจากบ้านมะเด็งไปก็กดโทรศัพท์หาโรงพยาบาลน้อยใหญ่ รวมถึง คลินิกเล็ก ๆ ว่าไม่ให้รับตรวจรักษาคนตระกูลมะเด็งไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม หรือไม่ก็ต้องตั้งตัวเป็นศัตรูกับตระกูลภู ลพิพัฒน์แทน คำสั่งของนิธานถูกก่ายทอดออกไปแล้ว ใครจะกล้ารักษาคนตระกูลมะเด็งหรือ แค่ตระกูลมะเด็งตระกูลเดียวไม่มี ค่าพอที่จะเผชิญหน้ากับตระกูลภูลพิพัฒน์เสียด้วยซ้ำ คนที่มีสมองต่างก็รู้ดีว่าไม่ควรทำให้ตระกูลภูลพิพัฒน์เคือง ใจ ขณะที่นิธานประคองชยานีขึ้นรถก็รีบเร่งโทรศัพท์หาดนพทันที“ไปเตรียมตัวที่ห้องฉุกเฉินเดี๋ยวนี้!” “เดี๋ยวสิ ผมว่านะพี่สาม พี่เป็นอะไรอีกล่ะ ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องกับพี่สะใภ้ตัวน้อยคนนั้นอีกนะ จึ๊ ๆ ผมพอกพวกพี่แล้ว พี่ไม่ลองคิดดูเรื่องบัตรหน่อยเหรอ ลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์เชียวนะ!” “ถ้าไม่อยากตายก็หุบปาก!”ในเวลานี้นิธานไม่มีกะจิตกะใจจะไปหยอกเย้าอะไรกับดนพทั้งนั้น“เตรียมเครื่อง มือผ่าตัดเดี๋ยวนี้เลย!” นิธานพูดพลางมองชยานีกับจริยาที่หายใจรวยรินไปด้วย เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่รู้สึกโมโหเดือดดาล โมโห จนอยากจะฆ่าคน “ขับเร็วหน่อย!”นิธานชำเลืองมองตีรณอย่างหมดความอดทน ตีรณเหยียบคันเร่งสุดฝีเท้าจนรถแทบจะลอยละ ลิ่ว“ครับท่าประธาน!” ชยานีรู้สึกเจ็บมาก เพราะได้รับบาดเจ็บที่หลัง เพียงแค่สั่นสะเทือนนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บ เธอไม่อาจใช้แผ่นหลังพิง เบาะได้ จึงได้แต่ฟุบลงบนขาของนิธาน ด้วยแบบนี้เองเวลาที่รถวิ่ง ชยานีจึงรู้สึกได้ถึงการไหวโยกไปมาและความ ตึงเจ็บ เสียงฮึมฮัมเบา ๆ ของเธอไหลสู่หูของนิธาน พอได้ยินเสียงฮึมฮัมของชยานีแล้วใจของนิธานก็หงุดหงิดมาก เขา คลายปมเน็คไท ดวงตาฉายแววตาเป็นมัน“ทำไมถึงปล่อยให้พวกเขาตีเธอล่ะ” ความจริงแล้วชยานีเจ็บจนไร้เรี่ยวแรง พอได้ยินนิธานถามคำถามที่ค่อนข้างบ้า ๆ บอ ๆ ชยานีก็รู้สึกค่อนข้าง ขบขัน“คุณไม่เห็นเหรอว่าพวกมันมีกันกี่คน”ใครจะโง่ปล่อยให้คนอื่นตีบ้างเล่า เธอก็แค่สู้ไม่ได้ ไร้หนทางจะ หยุดมันต่างหากเล่า! ดวงตาของนิธานฉายแววลึกซึ้ง“เขาจะให้เธอมาคุยกับฉันเรื่องสัญญาโครงการ ทำไมเธอไม่ตกลงไปล่ะ” นิธานดูแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องทุกข์ทรมานจากผิวหนังแบบนี้ เห็น ๆ อยู่ว่าแค่ตกลงทำตามเงื่อนไขของฐิติพัทธ์ เธอก็ไม่ต้องเจอกับเรื่องพวกนี้แล้ว “ถ้าฉันตกลง คุณจะเอาโครงการนั้นให้เขาไหมล่ะ”ชยานีเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ในแววตานั้นมีหลายสิ่งหลาย อย่างมากเกินไป ทั้งความเจ็บปวดทรมาน ความอดทนอดกลั้น รวมถึงการเย้ยหยันตนเองด้วย นิธานยังไม่ได้ตอบ กลับอะไร ชยานีก็เผยคำตอบออกมาก่อน“คุณไม่ตกลงหรอก” “ห้าร้อยล้าน ไม่ใช่ห้าหมื่น ห้าแสน ห้าล้าน หรือห้าสิบล้านนะ! ถ้าเป็นห้าสิบล้าน ฉันอาจจะตกลง แต่ห้าร้อยล้าน ฉันคิดว่าฉันไม่ได้สำคัญอะไรถึงขนาดที่คุณต้องมายอมเสียเงินถึงห้าร้อยล้าน”นี่เป็นสิ่งที่สะท้อนมาจากใจ ใน ส่วนที่ลึกที่สุดหลังจากที่เธอได้สัมผัสกับนิธานในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นิธานไม่ได้รักเธอ ดังนั้น ไม่มีทางยอมกับเรื่องพวกนี้แน่ เธอเป็นคนที่รู้จักตัวเองดีมากคนหนึ่ง “ในเมื่อเรื่องมันเป็นไปไม่ได้ ฉันจะตอบตกลงไปทำไม” “ยัยโง่ เธอไม่รู้จักแผนถ่วงเวลาเหรอ”นิธานได้ยินคำพูดของชยานีเกี่ยวกับแนวโน้มสถานการณ์แล้ว ไม่รู้ทำไม เขาถึงไม่รู้สึกดีใจเลย แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจแทน โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นชยานีสร้างเส้นแบ่งขอบเขนที่ชัดเจนกับ ตนเอง “เลี่ยงได้ครั้งเดียว แต่ก็ใช่ว่าจะเลี่ยงไปได้ตลอด เหตุผลนี้ฉันคิดว่าคุณชายนิธานน่าจะเข้าใจนะคะ ต่อให้ครั้งนี้ เลี่ยงไปได้ แต่ก็ยังมีครั้งหน้าอีก ตรงจุดนี้คุณก็เห็นว่ามันชัดเจนมากไม่ใช่หรือคะ”ดวงตาของชยานีชัดเจนเกิน ไปแล้ว ไม่มีความขุ่นมัวแม้แต่นิด เธอพูดตรงเกินไปแล้ว ตรงจนทำให้นิธานรู้สึกกระอักกระอ่วน ชยานีหันไปมองจริยาที่หลับตาอยู่ ดวงตาของเธอฉายแววยากจะทนออกมา เธอไม่ได้พูดอะไรกับนิธาน ต่อให้ครั้งนี้เธอตอบตกลง แต่แค่นิธานไม่เห็นด้วยเรื่องสัญญาโครงการด้วยง่าย ๆ จริยาก็ต้องอยู่บ้านมะเด็งต่อไปอีกหนึ่งวัน และเธอก็จะไร้หนทางที่จะหลุดพ้นจากคนกลุ่มนี้ แต่พอคิดทบทวนไป มา ไม่สู้แก้ไขปัญหานี้ไปภายในครั้งเดียวเลยไม่ดีกว่าหรือ ชยานีเจ็บจนแทยหายใจไม่ออก สองมือยันเบาะนั่งพยายามลุกขึ้น ทว่า นิธานกลับห้ามเธอไว้เสียก่อน “บาดแผลเธอสาหัสมาก อาจจะเป็นหนองได้ อย่าเพิ่งขยับเลย” “วางใจเถอะน่า ไม่ตายหรอก ฉันผ่านประสบการณ์เรื่องความตายมานับไม่ถ้วนแล้ว ถ้าเจ็บนิดเดียวแล้วถึงกับ ตาย จะมีอะไรมหัศจรรย์กว่านี้อีกล่ะ!”ชยานีพูดอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน แต่ในสมองของนิธานกลับนึกย้อนถึงเรื่อง ก่อนหน้านี้ต่าง ๆ นา ๆ ที่เกิดกับเธอในทุก ๆ ครั้ง ทุกครั้งที่ปาณีเอ่ยถามร้องขอเรื่องพวกนั้น นิธานก็มักจะมองข้ามบาดแผลที่อยู่บนตัวปาณีและพูดถากถางเธอ และทุกครั้งที่เห็นเธอบาดเจ็บหรือฆ่าตัวตาย เขาก็จะไม่สนใจเรื่องความเป็นความตายของเธอ ทั้งยังพูดจาว่าร้าย เธอ และเธอก็เหมือนจะชินชาไปแล้ว นิธานตะลึงงันอย่างแรงแล้วเอาปลายนิ้วมือแตะหากัน“ความจริง…เธอไม่ต้องรั้นขนาดนั้นก็ได้นะ ” ทว่า ชยานีกลับค่อย ๆ ปิดตาลง“ฉันเหนื่อยแล้ว” “ปาลี อย่าเพิ่งหลับสิ!”นิธษนเอาแต่พูดกับชยานี เพื่อไม่ให้ชยานีหลับแล้วหมดสติไป ทว่า ชยานีกลับรู้สึกล้าเป็นพิเศษ เธอนึกถึงตอนที่เกิดอุบัติเหตุรถระเบิด เธอถูกระเบิดจนโฉมหน้าเละไปหมด ตอนที่เป็นอัมพาตท่อนบน ตอนนั้นเธอเจ็บกว่าตอนนี้เป็นร้อยเท่า และตอนนั้นเธอไม่นึกยอมแพ้โชคชะตาเลย แต่เธอนึกไม่ถึงว่ามีคนอยากจะให้เธอตาย ต่อจากนั้น... “ปาลี ปาณี!”เมื่อนิธานเห็นว่าชยานีสลบไปแล้ว ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมา“ปาลี อย่ากลับสิ ฉันบอกให้เธอตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ไง!” “ตีรณ ขับเร็วหน่อย!”นิธานตะคอกจนทำให้จริยาที่เดิมทีหมดสติไปแล้วตกใจตื่นขึ้นมา เธอหน้าซีดเผือด ไอออกมาสองครั้ง เห็นนิธานเรียกชยานี อีกทั้งสายตายังดูเศร้าโศกและเป็นห่วงแบบไม่เส แสร้งแกล้งทำ“คุณชายนิธานคะ” จริยาเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง นิธานหันไปมองแล้วขมวดคิ้วมุ่น“เจ็บมาเหรอครับ อีกเดี๋ยวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว ล่ะครับ” “แค่ก ๆ!”จริยาส่ายหน้า“ฉันไม่เจ็บค่ะ ฉันทำให้ลูกลีไม่ได้รับความเป็นธรรม ฉันทำให้ลูกลีต้องเหน็ดเหนื่อย ฉันบอกเธอให้ไปแล้ว แต่เธอไม่ยอมไป เด็กโง่… ถ้าตอนแรกเธอไม่นึกเป็นห่วงฉัน เธอต้องไปอย่างเชื่อฟังแน่ บางทีตอนนี้อาจจะได้แต่งงานมีลูก ใช้ชีวิตอย่างสวยงามเต็มไปด้วยความสุข ทั้งหมดเป็นเพราะฉันทำร้ายเธอ” นิธานขมวดคิ้ว“คุณหมายความว่ายังไงครับ ตอนแรก? เธอไม่ยอมไป?” น้ำเสียงของนิธานเย็นชาเหมือนกับกับหิมะในช่วงฤดูหนาว จริยาที่เห็นมันก็อดที่จะสั่นไม่ได้ เธอเพิ่งตั้งสติได้ว่า พูดอะไรผิด ๆ ออกไป จากนั้นก็รีบส่ายหน้าทันที“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ ฉันไม่ได้พูดอะไร!” แต่นิธษนกลับเอาแต่จ้องจริยาเขม็ง“ในเมื่อรู้ว่าทำร้ายเธอ ทำไมคุณถึงปล่อยให้เธอตกหลลุมพรางครั้งแล้วครั้ง เล่า” “ฉัน...”จริยานิ่งเงียบ จากนั้นก็ร้องไห้พลางพูดออกมา“ทั้งหมดเป็นกรรม กรรของฉันเอง แต่กรรมนี้ไม่ควรไป ตกอยู่ที่ลูกณี เธอไม่ได้ทำอะไรผิด” “คุณชายนิธานคะ ในเมื่อคุณมาช่วยลูกณีที่บ้านมะเด็ง คุณรักเธอหรือเปล่าคะ ถ้าคุณรักลูกณี คุณช่วยดีกับเธอ หน่อยได้ไหมคะ แค่คุณทำดีกับเธอ ฐิติพัทธ์กับคนอื่น ๆ ในตระกูลมะเด็งก็จะไม่กล้าทำร้ายเธอ แค่ลูกณีไม่เป็นไร จะให้ฉันตายก็ได้ ฉันยอมค่ะ!” ทว่า นิธานไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับจริยาอย่างไรดี เขาเห็นใจในสิ่งที่ชยานีกับจริยาได้ประสบพบเจอมา และเข้าใจในความลำบากใจของเธอ แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะยอมรับเธอ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ ยิ่งไปกว่านั้นคือทั้งสองทำข้อตกลงหย่ากันเรียบร้อยแล้ว “ผมแค่รับรองให้คุณได้ ถ้าเธอยังเป็นภรรยาของผมอยู่แม้แต่วันเดียว นับตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะไม่เจอเรื่องแบบนี้อีก”ถ้าทั้งสองไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว เขาไม่มีทางรับรองเด็อขาด “ได้ ได้ค่ะ แค่ลูกณีไม่เป็นอะไรก็พอแล้วค่ะ!”เมื่อจริยาได้คำรับรองจากนิธษนแล้วก็ค่อย ๆ เบาใจลง สุดท้ายก็ หมดสติไป