ตอนที่ 30 เอาคืนเป็นร้อยเท่า

ต๭นที่ 30 เอาคืนเป็นร้อยเท่า ตีรณเหยียบคันเร่งจนสุดฝีเท้า จนสุดท้ายกว่าจะถึงโรงพยาบาลเขาก็ผ่าไฟแดงไปหลายจุดแล้ว รถตำรวจด้่าน หลังตามมาติด ๆ จนกระทั่งเห็นว่านิธานกับตีรณอุ้มแต่ละคนต่างก็อุ้มผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลไป ตำรวจถึงได้หยุดชะงัก จากนั้นก็ตามเข้าไปในโรงพยาบาลด้วย ดนพกำลังรออยู่หลังจากที่ได้รับสายโทรศัพท์จากนิธานก็รออยู่แถว ๆ ประตู ดนพคาดการณ์ไว้แล้วว่าชยานีต้อง ได้บาดเจ็บอย่างแน่นอน และจากการคาดการณ์ ครั้งนี้เธออาจจะก่อเรื่องทำอะไรผิดแปลกไปก็เป็นได้ แต่ตอนที่ด นพได้เห็นเลือดที่ไหลซึมไปทั่วร่างของชยานี ก็เหมือนมีแรงปะทะนั้นชนเข้าดนพอย่างจัง “นี่มัน...” “รีบไปห้องผ่าตัดเร็ว!”นิธานอุ้มชยานีที่หมดสติพลางออกปากสั่ง บางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าน้ำเสียงของ เขากังวลมากแค่ไหน “เกิดอะไรขึ้น? เร็ว เอาเตียงเข็นมาแล้วพาคนขึ้นไปนอน ระวังหน่อย!”ดนพพูดไปด้วยพลางเข็นรถไปพร้อมกับ พยาบาลด้วย จากนั้นก็หันไปมองนิธาน“เกิดอะไรขึ้นครับพี่” นิธานหน้าเคร่งเครียด “ถูกฐิติพัทธ์ตีน่ะ ใช้แส้มีหนามแล้วก็ราดน้ำเกลือน้ำพริกลงไปด้วย” “หา!”ขนาดดนพที่เป็นสุภาพบุรุษก็อดที่จะสบถโพล่งออกมาไม่ได้ มองชยานีที่ฟุบอยู่บนเตียงเข็น ตอนที่มองแผลเป็นแนวยาวสลับกันบนแผ่นหลังและเนื้อที่มีเลือดไหลซึม ดนพก็ อดที่จะอกสั่นขวัญแขวนไม่ได้ เขากำมือแน่น“มันยังเป็นคนอยู่ไหมเนี่ย”ขนาดเสือร้ายยังไม่กินลูกของมันเลย! “อย่าเพิ่งพูดเถอะน่า รีบช่วยคนก่อน!” ชยานีกับจริยาถูกเข็นไล่เลี่ยกันเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เป็นครั้งแรกที่นิธานรู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูกและเกิด ความกลัวตามมา เขานั่งลงด้านนอกห้องผ่าตัดทั้งที่เลือดเต็มตัว เห็น ๆ อยู่ว่าเขาเป็นคนติดนิสัยรักความสะอาดมากขนาดไหน แต่ ในเวลานี้กลับจ้องมองประตูห้องผ่าตัดโดยที่ไม่ยอมขยับแม่แต่นิดเดียว ถ้าวันนี้เขาไม่ไป ถ้าวันนี้เขาไปช้าอีกก้าวเดียวนิธานจินตนาการไม่ออกเลยว่าสุดท้ายชยานีจะมีสภาพแบบไหน ฐิติพัทธ์กล้าลงมือได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่นั่นเป็นลูกกับภรรยาของเขา แต่กลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่สุดท้ายยังไง นั่นก็สองชีวิต “ท่านประธานครับ ท่านจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหมครับ” ตีรณไปจัดการเรื่องปัญหาเกี่ยวกับการจราจรอยู่สักพัก ตอนที่กลับมาในมือก็ถือน้ำมาด้วยสองขวด จากนั้นก็ยื่นส่ง ให้นิธาน “ท่านประธานครับ?” นิธานนวดหว่างคิ้วไปมาแล้วเหลือบมองตีรณ“ไม่ต้อง!” “แต่ว่า...”ไม่ใช่ว่าท่านติดนิสัยรักความสะอาดหรอกหรือครับ! เมื่อก่อนนี้แค่มีอะไรติดตัวนิดหน่อยไปจนถึงกลิ่น ลมหายใจของคนอื่น นิธานก็ถอดเสื้อผ้าทิ้งไปด้วยความขยะแขยงแล้ว แต่มาวันนี้บนเสื้อผ้าของนิธานล้วนแต่เต็ม ไปด้วยคราบเลือดของชยานี แต่นิธานกลับไม่มีรอยย่นตรงหว่างคิ้วแม้แต่นิด “ตีรณ ฉันเป็นคนยังไงเหรอ”อยู่ ๆ นิธานก็ถามคำถามนี้โดยไม่มีการเกริ่นล่วงหน้า ตีรณตัวแข็งทื่อ สมองว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ของนิธานอย่างไรดี “ตอบยากมากเหรอ?”นิธานถาม ตีรณใจสั่นขึ้นมา เขากระเดือกน้ำลายลงคอแล้วเอ่ยปากหยั่งเชิง“ท่านประธานครับ ทำไมถึงถามคำถามนี้ล่ะ ครับ” “แค่นายตอบมาก็พอน่า!”นิธานกล่าวอย่างเริ่มจะหมดความอดทน ตีรณนั่งอย่างสงบเสงี่ยมในสภาพที่ตึงเครียด“ท่านประธานเป็นคนที่จริงจังมากครับ จะทำเรื่องอะไรก็มีหลักการ มาก อืม...เวลาที่ท่านทำงานก็มีความสามารถมาก ท่าน...” “ฉันไม่เหมือนมนุษย์ที่มีความรู้สึกเหรอ”นิธานพูดขัดตีรณ “เอ่อ...”จะตอบอย่างไรดี? ตีรณรู้สึกกลุ้มใจมากจนอยากจะร้องไห้ทั้งไม่มีน้ำตา“ท่านประธานเป็นคนที่แบ่ง แยกความเป็นส่วนตัวได้ชัดเจนมากครับ!” นิธานเข้าใจได้ชัดเจนแล้ว“เธอเพิ่งพูดว่า ฉันไม่ตกลงก็คือไม่ตกลง ดังนั้น เธอจังไม่ใช้แม้กระทั่งแผนถ่วงเวลา เพราะเธอรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ว่าเธอจะยื้อได้นานแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางตกลงเรื่องโครงการนั้นกับฐิติพัทธ์” “ท่านประธานครับ ท่านตัดสินใจไม่ผิดหรอกครับ ถึงแม้ว่าจะบอกว่าโครงการห้าร้อยล้านนั่นสำหรับบริษัทเอ็ม.เจ. จำกัดแล้ว แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าโครงการนั่นไม่สำคัญ บริษัทเล็ก ๆอย่าง บริษัทของตระกูลมะเด็งไม่มีทางจัดการโครงการนี้ได้หรอกครับ” คำพูดนี้ของตีรณเป็นความจริง บริษัทของตระกูลมะเด็งมีความสามารถมากขนาดไหน นิธานเองก็รู้ดีอยู่ ก็เหมือนอย่างที่ชยานีพูโ ถ้าโครงการแค่ไม่กี่สิบล้าน เขาก็อาจจะผลักดันความร่วมมือนี้อย่างไม่เต็มใจ เพราะการ ชี้แนะของชยานี แต่โครงการห้าร้อยล้าน ชยานีก็ไม่มีความสามารถถึงขนาดให้เขาตกลงได้ แต่ความจริงก็คือความจริง สถานการณ์ในวันนี้ก็เป็นความจริงอีกเรื่องหนึ่ง หากรู้เร็วกว่านี้ว่าชยานีจะได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะปัญหาเรื่องโครงการนี้ เขาจะไม่มีทางนิ่งดูดายและเมินเฉย ตั้งแต่นิธานรับช่วงต่อบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัด แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยสงสัยในการวางแผนกลยุทธ์ของตนเอง แต่ใน วินาทีนี้เขากลับเริ่มทบทวนความคิดของตนเองแล้ว“ฉัน...ใจร้ายกับปาณีเกินไปใช่ไหม” ตีรณตะลึงงันไปกับคำถามนี้ และไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี นิธานนวดหว่างคิ้วไปมา“นายกลับไปเถอะ” “แต่ท่านประธานครับ ท่านจะอยู่ที่นี่คนเดียวหรือครับ”ตีรณยังรู้สึกไม่ค่อยวางใจ“แล้วเรื่องบริษัทล่ะครับ” “บริษัทไม่มีผมสักวันก็ไม่เป็นไรหรอก”นิธานค่อนข้างจะหมดความอดทน จากนั้นก็ตีสีหน้าเคร่งขรึม“ทางตระ กูลมะเด็งน่ะ ในเมื่อมันเป็นคนไม่ได้ ไม่เห็นตระกูลภูลพิพัฒน์อยู่ในสายตา งั้นก็ทำให้พวกมันได้รู้จักกับความ ร้ายกาจของตระกูลภูลพิพัฒน์หน่อย ถึงฉันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับปาณี แต่ถ้าเธอยังเป็นคู่สมรสของฉันอยู่แม้แต่วัน เดียว ปาลีก็ถือว่าเป็นภรรยาของผม บอกฐิติพัทธ์ด้วย ว่าวันนี้เขาเป็นคนเพิ่มบาดแผลบนร่างของปาณี ผมจะเอา คืนพวกเขาเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า!” น้ำเสียงของนิธานเย็นยะเยือกและคมกริบ“ฐิติพัทธ์กับลูกชายของมันได้รับบาดเจ็บใช่ไหม ตราบใดที่ยังไม่มีคำ อนุญาตจากฉัน ถ้ามีใครหน้าไหนในเมืองนภากล้ารักษาพวกมันก็ทำให้หายไปซะ!” “ครับ!” ตีรณรับคำสั่งแล้วไปจัดการทันที แม้นิธานจะไม่ยอมรับความรู้สึกที่มีกับอีกฝ่าย แต่ตีรณรู้ดี และเกรงว่าเมืองนภาจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เสีย แล้ว ในเมืองนภา หากใครกล้าทำให้นิธานขุ่นเคืองใจก็จะไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างสงบสุขอีกต่อไป ในเวลาต่อมา ภายในช่วงระยะเวลาทั้งวันนี้ไม่ว่าฐิติพัทธ์กับจริมจะไปที่โณงพยาบาลไหน หรือแม้กระทั่งคลินิก เล็ก ๆ ก็ไม่มีใครกล้ารักษาพวกเขา คำพูดของนิธานนั้นเป็นคำสั่งจับตายแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ใครจะกล้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับบริษัท เอ็ม.เจ. จำกัดกับนิธานหรือ ไม่อย่างนั้นคงได้ไร้เส้นทางเดินบนเมืองนภาอย่างแน่นอน วนไปหนึ่งรอบก็แล้ว ฐิติพัทธ์กับจริมก็ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่กัดฟันแล้วกลับไป จริมยังพอไหวอยู่ เพราะแค่ถูกชยานีถีบไปอยู่ไม่กี่ที แต่ฐิติพัทธ์น้ำย่ำแย่มาก เพราะก่อนหน้านี้ก็เจ็บถูกชยานีตีไป ทั่วร่าง จากนั้นก็ถูกนิธานใช้แส้ฟาด การลงมือของนิธานนั้นรุนแรงเด็ดขาดมาก แม้กระทั่งเนื้อหนังปริก็ยังมองเห็นกระดูก บวกกับแส้นั้นมีทั้งน้ำเกลือ และน้ำพริก อาการเจ็บปวดของฐิติพัทธ์ย่ำแย่มาก ทั้งยังต้องตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บอยู่เสมอ “คุณพี่คะ คุณพี่อดทนหน่อยนะคะ!” ฐิติพัทธ์ฟุบอยู่บนเตียง เอาแต่ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ ส่วนผลิดาก็นัยน์ตาแดงขึ้นมา“ระยำจริง ทำเกินไป แล้ว ไม่ให้แม้กระทั่งพวกเราไปหาหมอ คุณพี่เป็นยังไงบ้างคะ” “โอ๊ยย โอ๊ย!”ฐิติพัทธ์เจ็บไปทั่วตัวจนรู้สึกชยาไปหมด พอได้ยินเสียงของผลดิาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ“เธอหุบปากไป ซะ!” “คุณพี่ทนปวดหน่อยนะคะ ร้านขายยาข้างนอกไม่ยอมขายยาให้กับเรา ยังดีที่ในบ้านยังพอมียาแก้อักเสบเหลือ อยู่บ้าน คุณพี่ทานก่อนนะคะ”ผลิดารินน้ำให้ฐิติพัทธ์ เพื่อให้เขาดื่มยาก่อน แต่ยาแก้ปวดนิด ๆ หน่อยนี่มันมีประโยชน์เสียที่ไหนเล่า ฐิติพัทธ์โอดครวญไม่หยุด เสียงโอดครวญนั้นทำให้ผลิ ดาใจไม่ดี“คุณพี่เป็นยังไงบ้างคะ ไม่อย่างนั้นให้พวกเราไปขอร้องคุณนิธานเขาไหมคะ” “ฮึ่ย ถ้าไปขอเขาแล้วมีประโยชน์ เขาจะสั่งห้ามแบบนี้หรือ”แม้ฐิติพัทธ์จะเจ็งปวดอย่างสาหัส แต่สมองของเขา ก็ไม่ได้ย่ำแย่ไปด้วย ตอนนี้เขามานึกเสียใจทีหลัง เดิมทีแค่อยากจะเรียดปาลีให้เธอไปคุยกับนิธานเรื่องโครงการ แต่ทำไมสุดท้าย ตอนนี้ถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้เล่า เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่านิธานจะมา ไม่ใช่ว่านิธานไม่ได้รู้สึกอะไรกับนังลูกชั่วหรอกหรือ ทำไมอยู่ถึงได้มาบ้า นมะเด็งได้ หรือว่าข่าวที่เขารู้มามันผิด นิธานรู้สึกอะไรกับนังลูกชั่วอย่างนั้นหรือ “เป็นเพราะเธอที่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องกฎบ้าน!”ฐิติพัทธ์จ้องผลิดาอย่างดุดัน“ฉันก็บอกแล้วว่าแค่นังสถุน จริยาอยู่ในกำมือฉัน นังเด็กน่าตายนั่นจะกล้าไม่เชื่อฟังเชียวหรือ แต่เธอล่ะ วัน ๆ เอาแต่คิดจะตบตีมัน แล้วตอนนี้ เป็นยังไง”นังลูกชั่วนั่นฉีกหน้าฉันไม่พอ แถมยังทำให้คุณนิธานเขาขุ่นเคืองใจอีก นั่นมันนิธานเชียวนะ เขายังหวังว่าจะได้พึ่งพาอาศัยนิธาน พึ่งพาบริษัท เอ็ม.เจ. จำกัด ผลสุดท้ายดันเกิดเรื่องนี้ขึ้น เสียนี่ ทั้งหมดเป็นเพราะผลิดาที่เอาแต่เป่าหูเขาจนทำให้เขาเกือบลืมไป ว่านังลูกชั่วนั่นไม่เพียงแต่เป็นลูกสาวเขา แต่ ตอนนี้ยังเป็นภรรยาของนิธานอีกด้วย ถึงแม้นิธานจะไม่โปรดปรานนังลูกชั่วนั่น แต่ถ้ามันยังเป็นภรรยาของนิธานแม้แต่วันเดียว คนอื่นก็ไม่อาจรังแกมัน ได้ง่าย ๆ ไม่เช่นนั้นก็จะถือว่าเป็นการตบหน้านิธานเช่นกัน “ฉัน… คุณพี่คะ ทำไมถึงได้มาโทษฉันล่ะคะ”ผลิดารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมอย่างมาก“ก็...เห็น ๆ อยู่ว่าคุณพี่ก็ เห็นด้วยไม่ใช่หรือคะ อีกอย่างคุณแม่ก็เห็นด้วยนี่คะ” ตอนที่พูดถึงเรื่องใช้กฎบ้าน ก็เห็น ๆ อยู่ว่าทุกคนในตระกูลมะเด็งต่างก็เห็นด้วย แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้โทษว่าเป็น ความผิดของเธอคนเดียวล่ะ “ยังจะพูดอีก!”ตัวฐิติพัทธ์ที่เจ็บปวดสาหัสอยู่แล้วก็ยังมาถูกคำพูดพวกนี้ของผลิดาทำให้เจ็บปวดมากขึ้นไปอีก “เจ้าลูกชาย แกเป็นยังไงบ้าง”คุณย่าบ้านมะเด็งรออยู่ข้างนอกนานแล้ว พอได้ยินลูกชายและสะใภ้ทะเลาะกัน ข้างในก็รีบผลักประตูเปิด เมื่อเห็นรอยแส้สองรอยบนร่างของฐิติพัทธ์ ทั้งยังมีเลือดไหลซึมออกมาจาเนื้อผิว ก็ปวด ใจจนแทบทนไม่ไหว “ไอหยา นี่มันระยำจริง ๆ ฉันบอกแล้วว่าพวกมันสองคนเป็นดวงมหาภัย นำหายนะมาสู่ตระกูลมะเด็งของเรา นี่มัน เวรกรรมอะไรกัน จะฆ่าลูกฉันให้ตาย ฆ่าพวกเราตระกูลมะเด็งให้ตายกันชัด ๆ!” คุณย่าบ้านมะเด็งร่ำไห้ไม่หยุด ฐิติพัทธ์ได้ยินแล้วก็ยิ่งรู้สึกเจ็บมากขึ้นไปอีก แต่เพราะคุณย่าบ้านมะเด็งเป็นแม่แท้ ๆ ผู้ให้กำเนิดตัวเขาเอง ดังนั้น จึงไม่อาจระบายความโกรธลงที่คุณย่าบ้านมะเด็งได้“เป็นเพราะเมียไม่ได้เรื่องอย่างเธอที่บอกว่าตีไปไม่กี่ครั้งให้มันหลาบจำก็ไม่เป็นไรหรอก” “ใช่ เป็นเพราะเธอ”คุณย่าบ้านมะเด็งมองลูกชายที่เจ็บอย่างสาหัส จากนั้นก็มองผลิดาที่ไม่ได้เป็นอะไรเลย ก็ อดที่จะโกรธจัดไม่ได้“เธอพูดสิ ตอนที่ฐิติพัทธ์ถูกตี เธอจะวิ่งหนีไปไกล ๆ ทำไมกัน ตอนที่ฐิติพัทธ์ถูกตี ทำไม เธอไม่ไปขวางเอาไว้” “ฉัน...”ผลิดาอยากจะพูด แต่ก็พูดไม่ออก แต่นั่นมันแส้เชียวนะ อีกทั้งยังมีตะขอเล็ก ๆ นั่นอีก ถ้าถูกฟาดลงไป เธอก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะไม่อยากมี ชีวิตรอดเชียวหรือ “คุณแม่คะ ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าตอนนั้นฉันคววรจะเข้าไปช่วย แต่ะคุณนิธานเข้าเร็วมาก ฉันก็เลยช่วยฐิติพัทธ์ไว้ ไม่ทันการ ถ้าคุณแม่โกรธ คุณแม่ก็ตีหนูเถอะคะ! ที่แส้นั่นฟาดลงไปบนตัวฐิติพัทธ์ ใจฉันก็เจ็บเหมือนกันค่ะ!”