ตอนที่ 31 บาดเจ็บสาหัสมาก

ต๭นที่ 31 บาดเจ็บสาหัสมาก ชยานีได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก แม้จะเป็นบาดแผลภายนอก แต่หากจัดการไม่ดีก็เป็นหนองได้ บวกกับแส้เส้นนั้น ยังมีทั้งน้ำเกลือน้ำพริกอีก สิ่งเหล่านี้ค่อนข้างส่งผลกระทบต่อผิวของชยานีอยู่พอควร อีกทั้งบาดแผลนั้นค่อนข้างลึกจนมองเห็นกระดูกได้ ตอนที่ดนพกำลังจัดการกับแผลให้ชยานีนั้น แม้ว่าเขาจะเป็นหมอ ชินกับการเห็นภาพพวกนี้ แต่ตอนที่เห็นรอย แผลสลับไขว้กันไปมาบนร่างของชยานี เขาก็ยังตื่นตระหนกมากอยู่ดี แม้แต่ตอนที่จัดการแผลให้ชยานีก็ยังตัวสั่น โชคดีที่สุดท้ายก็จัดการได้จนสำเร็จ ดนพเย็บแผลบนตัวชยานีไปหลายร้อยเข็ม แม้ว่าจะฉีดยาชาให้ชยานีไป แล้ว แต่ทว่า บางเวลาชยานีก็ตื่นขึ้นมาอยู่หลายครั้ง เจ็บจนตื่น แล้วก็เจ็บจนสลบไป เป็นแบบนี้ซ้ำไปมา หลังจาก นั้นไม่กี่ชั่วโมง ดนพก็ผ่าตัดจนเสร็จ และในเวลานี้มือของดนพก็ยังคงสั่นอยู่ หลังจากที่ผู้ช่วยเช็คเหงื่อให้ดนพ การผ่าตัดนี้ก็สิ้นสุดลง“พาไปห้องไอซียูก่อน จำไว้ว่าเป็นห้องผู้ปลอดเชื้อ นะ ช่วงไม่กี่วันนี้ห้ามคนไข้สัมผัสกับโลกภายนอกเด็ดขาด” “ค่ะ คุณหมอดนพ!” ชยานีถูกเข็นเข้าไปในห้องปลอดเชื้ออย่างเอาใจใส่ ส่วนดนพก็ออกมาจากห้องผ่าตัดอย่างอ่อนล้า นิธานแทบจะลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ในทันที ในเวลานี้ท่าทางอันเหนื่อยล้าของเขาก็ไม่ด้อยไปกว่าดนพที่เพิ่งผ่าตัด เสร็จเลย“เป็นยังไงบ้าง” ดนพมองนิธานอย่างค่อนข้างแปลกใจ“พี่ยังไม่ไปเหรอ” นิธานมุ่นคิ้ว“ป่ลีเป็นยังไงบ้าง” “วางใจเถอะครับ พ้นอันตรายแล้ว บาดแผลเยอะมากก็เลยใช้เวลาเย็บนาน เย็บไปทั้งหมดก็สี่ร้อยกว่าเข็ม ผมดู แล้วเธอเจ็บมากเลยล่ะ”ดนพพูด ราวกับแผ่นหลังของตนเองสามารถรับรู้สึกได้ถึงความเจ็บนั้น“ผมบอกได้เลย ว่าพี่สะใภ้เขาแข็งแกร่งจริง ๆ ไม่มีร้องออกมาสักแอะเลย! ตื่นขึ้นมาก็หลายครั้งนะ แต่เธอก็แค่กัดฟันเอาไว้ ทำให้ ผมไม่เสียสมาธิ” “อื้ม!”นิธานพยักหน้า นึกถึงตอนที่อยู่บนรถ เห็นได้ชัดว่าเข็บขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่ร้องออกมาสักนิด! “สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”ดนพแปลกใจมาก“คุณฐิติพัทธ์ไม่ใช่พ่อของพี่สะใภ้เหรอ ขนาดเสือยังไม่กินลูกตัว เองเลย! เขาทำไปได้ยังไง” นิธานขมวดคิ้ว“เพื่อโครงการของบริษัท เอ็ม.เจ. จำกัดที่เมืองสิงห์ไงล่ะ!”นิธานพูด น้ำเสียงเยือกเย็นลงไป อีก“แต่ปาลีไม่ยอมตกลง!” “เหอะ!”ดนพรู้สึกว่ามันน่าสนใจขึ้นมาแล้ว“พี่สาม พี่คิดว่าพี่สะใภ้เล็กเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่าง นั้นหรือ” นิธานไม่ตอบ แต่ความคิดของเขาก็เหมือนกับดนพ “ใช่สิ ไม่ว่าจะพูดยังไงพี่สะใภ้ก็เป็นผู้หญิง บาดแผลของเธอ...”ดนพพูดแบบกระอ้อมกระแอ้ม“ความจริงก่อน หน้านี้บนตัวเธอก็มีแผลมามาก แต่มันไม่สาหัสเหมือนครั้งนี้!” คิ้วของนิธานขมวดจนเป็นร่องลึกกว่าเดิม“ใช้ยาที่ดีที่สุด พยายามไม่ให้ทิ้งรอยแผลเป็นไว้”ที่ดนพพูดมาไม่มี ผิด ไม่ว่าจะพูดอย่างไรชยานีก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง บนร่างเธอมีรอยแผลเป็นมากขนาดนั้น เธอก็คงไม่ชอบเหมือน กัน! “เรื่องนี้พี่ไม่บอกผมก็ทำทำอยู่แล้วน่า แต่บาดแผลสาหัสเกินไป ลบได้ไม่หมดหรอกนะ” “อื้ม!” “คนถูกส่งไปห้องไอซียูแล้ว พี่สาม พี่...” “ฉันจะไปดู!”แล้วนิธานก็เดินผ่านหน้าดนพจากไปทั้งแบบนั้น …... ตอนที่ชยานีตื่นอีกครั้งก็ผ่านพ้นเรื่องนั้นไปสามวันแล้ว เธอนอนฟุบอยู่บนเตียง รู้สึกได้ว่าแผ่นหลังยังปวดแสบ ปวดร้อนอยู่ บางทีอาจจะเป็นเพราะนอนนานเกินไป บริเวณหน้าอกก็เลยถูกกด ทั้งยังเจ็บมาก นวตาที่กำยังนั่งยุ่งวุ่นวายอยู่ด้านข้าง เห็นชยานีฟื้นแล้ว ก็ดีใจจนร้องไห้“คุณนายน้อย ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว!” ชยานีกะพริบตา นอกจากเจ็บแล้วยังปวด สมองยังไม่สร่างไปชั่วขณะ แต่ในเวลาต่อมา ในที่สุดก็ตั้งสติได้ รีบจับ มือนวตาไว้“นวตา แม่...แม่ฉันล่ะ?” เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะหมดสติไป นิธานมาที่บ้านมะเด็ง จากนั้นก็ช่วยเธอกับจริยา ตอนนี้ตนเองอยู่โรง พยาบาล ถ้าอย่างนั้นจริยาล่ะ? อยู่โรงพยาบาลหรือบ้านมะเด็ง? “คุณนายน้อยวางใจเถอะค่ะ คุณแม่ของคุณอยู่ห้องข้าง ๆ นี่เองค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว”นวตาพูดกับชยานี ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน“คุณนายน้อยอย่ากังวลไปเลยนะคะ หมอบอกว่าร่างกายคุณแม่ของคุณไม่ได้มี ปัญหาหนักหนาอะไร แค่บำรุงรักษาสุขภาพให้ดีก็พอค่ะ คุณชายใหญ่หาคนดูแลผู้ป่วยมาดูแลคุณนายท่านสอง คน ดูแลดีมากเลยล่ะค่ะ!” ชยานีได้ยินก็เบาใจลง เผยรอยยิ้มแห่งความยินดีออกมา“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!” แม้จริยาจะไม่ใช่แม่ผู้ให้กำเนิดเธอ แต่จริยาก็ปกป้องเธอ ทำให้ชยานีรู้สึกอบอุ่นมาก ในเมื่อตอนนี้เธอไม่ใช่ชยานี แต่เป็นปาลี ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ไปก็จะปฏิบัติต่อจริยาอย่างดีมาก ๆ และทำตัวเป็น ลูกสาวของจริยา “คุณนายน้อยคะ คุณนายน้อยเป็นห่วงตัวเองหน่อยเถอะค่ะ ได้รับบาดเจ็บตั้งขนาดนี้ คุณบอกได้ไหมคะว่าคุณไป ที่บ้านมะเด็งทำไม”นวตารู้สถานการณ์บางอย่างของบ้านมะเด็ง เพราะนวตาเป็นคนที่ชเยศส่งมาให้ปาณี ก่อนหน้านี้นวตาก็ปฏิบัติรับใช้ปาณี แม้แต่คนในบ้านมะเด็งแต่ละคนก็ยังรู้ แต่การไปของชยานีในครั้งนี้ นวตาไม่รู้เลยเสียด้วยซ้ำ เพิ่งจะรู้ก็ตอนที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น นวตามองบาดแผลบนแผ่นหลังของชยานีแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา“คุณนายน้อย คุณเป็นผู้หญิงนะ คะ ไม่ใช่ว่าคุณรักความสวยความงามหรอกหรือคะ” ในสายตาของนวตา ชยานีสวยที่สุด รูปร่างดี ผิวดี อะไร ๆ ล้วนก็ดี แต่มาวันนี้กลับได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาด นี้ บาดแผลพวกนี้ไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะหายดี “ถ้าเหลือพวกรอยแผลเป็นอะไรพวกนั้นทิ้งไว้ ต่อไปจะทำยังไงดีล่ะคะ” “ไม่เป็นไรหรอก ถ้ายังไม่ตาย จะเหลือรอยแผลเป็นทิ้งไว้กี่แผลก็ช่างมันเถอะ!”ชยานีมองโลกในแง่ดีกว่านวตา มาก เมื่อเธอเห็นว่านวตาเป็นห่วงตนขนาดนี้ ในใจก็มีความอบอุ่นไหลวาบเข้ามา“นวตา อย่าเศร้าไปเลย ตอนนี้ ฉันก็ยังดีอยู่ไม่ใช่หรือ!” “เอาล่ะ ฉันหิวนิด ๆ แล้ว เธอช่วยไปหาอะไรมาให้ฉันกินหน่อยได้ไหม”ชยานีไม่อยากฟังคำพูดที่น่าสะเทือนใจ ขนาดนั้น ถึงได้เปลี่ยนหัวข้อ นวตาเห็นท่าทีแล้วก็พลันพยักหน้า“ได้ค่ะ งั้นฉันจะโทรไปหาแม่ครัวที่บ้าน คุณนายน้อยอยากทานอะไรคะ” “ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอกน่า เธอไปซื้อโจ๊กอะไรสักอย่างมาก็ได้แล้ว”ชยานีไม่อยากยุ่งยากวุ่นวายขนาด นั้น“ไปเถอะ!” “แต่ว่าคุณนายน้อย...” “ไปเถอะน่า!” เห็นชยานียืนหยัดขนาดนั้นนวตาก็ได้แต่พยักหน้า แต่ขณะที่เดินไปที่ประตูและเปิดประตูออก ประตูก็ถูกคนผลัก ออกเสียก่อน นิธานยืนอยู่ตรงประตู ชำเลืองมองนวตาด้วยสายตาเย็นชา นวตาเห็นนิธานแล้วก็ค่อนข้างหวาดกลัว แต่ขณะที่ ดวงตาตกไปอยู่ที่กล่องอาหารที่อยู่ในมือของนิธาน ตากเปล่งประกายขึ้นมาทันที“คุณชายใหญ่ อันนี้คุณชาย เอามาให้คุณนายน้อยโดยเฉพาะหรือคะ” นวตาเหมือนกลัวว่าชยานีจะไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ถึงได้ถามเสียงดังลั่น นิธานขมวดคิ้ว เหมือนกับว่าไม่ค่อยพอใจในท่าทีตื่นเต้นดีใจขอนวตาสักเท่าไร นวตาเห็นท่าทีแล้วก็รู้ทันทีว่าต้อง ทำตัวอย่างไร“คุณนายน้อยคะ ฉันขอตัวไปดูคุณนายก่อนนะคะว่าเป็นยังไงบ้าง” เพียงชั่วพริบตาเดียวนวตาก็หนีหายไปแล้ว ทิ้งชยานีที่ร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออกสบสายตากับนิธานอยู่ สุดท้ายก็ เป็นนิธานที่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน“ฟื้นแล้วเหรอ” ชยานีพยักหน้า ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก อาจเป็นเพราะมือของเธอไม่มีแรงพอ เธอถึงได้ล้มกลับลง ไปอย่างแรงอีกครั้ง ให้ตายเถอะ! ในใจชยานีสบถโพล่งคำหยาบออกมาเป็นหมื่นครั้ง ตัวเธอเองหน้าอกก็ไม่ได้ใหญ่ แต่เพราะนอนกดทับนานเกิน ไปก็เลยเจ็บมาก ตอนนี้ก็ยิ่งเจ็บขึ้นไปอีก สีหน้าของชยานีค่อนข้างซีด ยามที่เงยหน้าขึ้นมองนิธานด้วยแววตาตก ตะลึง หูก็เริ่มร้อนขึ้นมา“แหะ ๆ เอ่อ คือ…เรื่องในครั้งนี้ ขอบคุณมากนะคะ” นิธานเห็นท่าทางของเธอแล้ว ในนัยน์ตาสีหมึกเย็นชากลับมีส่อให้เห็นเค้าของการละลายความเย็น นิธานเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเตียง วางกล่องเหล่านั้นไว้บนเคาท์เตอร์ จากนั้นก็ค่อย ๆ ประคองชยานีให้ลุกขึ้นนั่ง พูดถึงเรื่องลุกขึ้นนั่งแล้ว เป็นเพราะชยานียังมีเรี่ยวแรงไม่พอ จึงได้แต่อาศัยให้นิธานพยุงตัวเธอขึ้น สุดท้ายชยานี ก็ลุกขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก จากนั้นก็มองนิธานอย่างกระอักกระอ่วน“ขอบคุณค่ะ” “อืม” นิธานพูดเพียงน้อยนิด นั่นยิ่งทำให้บรรยากาศยิ่งอึมครึม ยิ่งกระอักกระอ่วนมากขึ้นไปอีก “เอ่อ คือ...”…“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ” “อืม”นิธานเหล่มองชยานี“นอกจากพูดขอบคุณแล้ว เธอไม่มีคำอื่นจะพูดบ้างเลยเหรอ” “เอ๊ะ!”ชยานีรู้สึกอับอาย“งั้นนอกจากคุณจะพูดแค่อืมแล้ว คุณไม่มีคำอื่นจะพูดบ้างเหรอ”ชยานีอดไม่ได้ที่จะ ถามกลับ นิธานเลิกคิ้ว นึกไม่ถึงว่าชยานีจะเอาคำพูดของตัวเองมาย้อน เผลอยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้และทำตัวไม่ ถูก“ไม่สิ เมื่อกี้นี้ไม่ใช่ว่าผมพูดคำอื่นหรอกหรือ” ชยานีได้แต่อึ้ง“...” ความรู้สึกดี ๆ เพียงนิดที่อยู่ในใจที่มีต่อนิธานก็ถูกคำพูดนี้ของเขาทำลายลง นี่เป็นของที่ทางห้องครัวทำเพื่อบำรุงร่างกายคุณโดยเฉพาะ เป็นยาจีนที่หมอแพทย์แผนจีนจัดให้”นิธานเปิด กล่องอาหาร ชยานีก็ชะโงกเหลือบมองทันที กล่องอาหารมีทั้งหมดสามชั้น แต่ละชั้นมีอาหารไม่เหมือนกัน ทั้งยังมีซุปด้วย ช่วงเวลาที่นิธานเปิดกล่องอาหารนั้น กลิ่นหอมก็ลอยกระจายไปทั่วห้อง ชยานีที่หมดสติไปสองสามวัน ช่วงไม่กี่ วันนี้ก็ใช้กลูโคสพยุงรักษาชีวิตเอาไว้ ในเวลานี้แม้ปากจะไร้รสชาติ แต่พยาธิในท้องกลับอดใจรอไม่ไหวแล้ว ชยานีอดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้ ลูบมือไม้ไปมา“ขอบคุณนะคะ คุณชายนิธาน!”นี่เป็นความรู้สึกขอบคุณจากใจ จริง “อืม กินเถอะ” นิธานจัดโต๊ะเล็ก ๆ แล้วเลื่อนไปไว้ตรงหน้าชยานี ชยานีเห็นแล้วก็อยากกินขึ้นมาทันที จากนั้นก็ไม่สนใจนิธาน อีก ก้มหน้าก้มตาเริ่มกินอาหารจ๊อบแจ๊บ ๆ ทันที เธอหิวแล้วจริง ๆ อีกทั้งยังไม่สนใจถึงการมีอยู่ของนิธาน กินอย่างไม่สนใจใคร อาหารจำนวนไม่น้อยถูกส่งลงไป ในท้องของเธอ ชยานีอดที่จะเรอออกมาไม่ได้ จากนั้นก็หันไปมองนิธาน เธอพบว่านิธานยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ตลอด อีกทั้งยังมองตาเธอไม่กะพริบ ในช่วงเวลานี้ชยานีตะลึงอึ้งเหมือนคนโง่ จนกว่าตั้งสติกลับมา ก็อดไม่ได้ที่จะเรอออกมาอีกครั้ง ในเวลานี้หน้าของชยานีเริ่มแดงขึ้นมา“เอ่อคือ ฉัน...เรอน่ะ!”ชยานีเอามือปิดปากทันที รอจนสติค่อย ๆ กลับคืน มา ถึงได้มองนิธานอย่างขอโทษขอโพย“ขอโทษค่ะ!” ดวงตาของนิธานมีรอยยิ้มติดอยู่ ปากยกโค้งขึ้น“อืม” อืมอะไรกัน! ผู้ชายคนนี้พูดก็ไม่พูด หรือจะปลอบใจกันนะ! ในเวลานี้อึดอัดจะตายอยู่แล้ว เธอมุดรูหนีไปได้ไหมเนี่ย! นิธานกะพริบตา เก็บสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อยเสร็จ ถึงได้พูดอยางเคร่งขรึมจริงจัง“รอยแผลเป็นบนหลัง เธอ ดนพบอกว่าจะพยายามทำให้จางให้ได้มากที่สุด แต่ถ้าจะให้หายไปจนหมด มันเป็นไปไม่ได้”