ตอนที่ 32 ปวดใจกับเธอ

ต๭นที่ 32 ปวดใจกับเธอ ชยานีนิ่งงันไปชั่วครู่ นึกไม่ถึงว่านิธานจะพูดเรื่องนี้กับเธอ อีกทั้งเมื่อมองสายตาที่นิธานมองตนเองแล้ว ใจของ ชยานีก็อดไม่ได้ที่จะสั่นนิด ๆ แต่ไม่ช้าชยานีรอยยิ้มบาง ๆ ของชยานีก็กลับมาอีกครั้ง“ไม่เป็นไรค่ะ” จะมีอะไรเทียบได้กับประสบการณ์ที่เรื่องราวของตนเองเปลี่ยนไปจนหมดเล่า แล้วจะนับอะไรกับรอยแผลบน ร่างกายพวกนี้ล่ะ อีกอย่าง การที่ได้มีชีวิตอีกครั้ง ชยานีไม่สนใจสิ่งภายนอกพวกนี้เลย เธอแค่อยากมีชีวิตดี ๆ จาก นั้นก็ล้างแค้น และต่อจากนั้นก็ดูแลจริยาแทนปาณี เธอจะไม่ปล่อยให้ชีวิตศูนย์เปล่าไปกับเรื่องไร้สาระพวกนี้เด็ด ขาด ดวงตาของนิธานฉายแววความประหลาดใจ เขาคิดว่าตอนที่ชยานีพูดแบบไม่ใส่ใจกับนวตาเมื่อครู่นี้ ก็แค่พูดไป งั้น ๆ เพราะยังไงผู้หญิงก็ไม่มีใครที่ไม่รักความสวยความงามหรอก สำหรับจารุณีแล้ว แค่รอยแผลเป็นเพียงนิดเดียวก็ร้องไห้โหยหวนแล้ว ดังนั้น นิธานจึงคิดว่าผู้หญิงทุกคนก็เป็น เหมือนกัน “ทำไมคะ ไม่เชื่อฉันหรือ”ชยานีเห็นท่าทางของเขาแล้วก็หัวเราะ“รักษาชีวิตไว้ได้ก็นับว่าไม่เลวนะ อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ฉันก็มีแผลเป็นอยู่แล้ว คุณดูสิ ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตปกติดีเหมือนเดิมหรอกหรือคะ” “งั้นคุยเรื่องที่กลับไปบ้านมะเด็งกัน” พูดถึงเรื่องนี้ ชยานีก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที“วันนี้ฉันสลบไป หลังจากนั้นเกิดเรื่องอะไรบ้างคะ” เธอจำได้แค่ว่า เหมือนนิธานจะโมโหมากจนคว้าแส้ขึ้นมา จากนั้นก็ฟาดมันบนร่างฐิติพัทธ์ ส่วนที่เหลือหลังจาก นั้น ชยานีนึกไม่ออก นิธานเลิกคิ้วแล้วลากเก้าอี้มานั่ง สองขาไขว่ห้างกัน มือหนึ่งเท้าบนพนักพิงอย่างสง่างาม จากนั้นสองมือก็ ประสานเข้าด้วยกัน เผยให้เห็นความใจเย็นจากภายในออกมาเต็มเปี่ยม ทั้งยังให้ความรู้สึกกดดันแบบคนเป็นผู้นำ “เธอคิดจะตั้งสตูดิโอ เพราะคิดว่าหลังจากที่เราหย่ากันแล้ว จะมีความสามารถมากพอที่จะออกหลุดพ้นจากบ้า นมะเด็ง รับตัวแม่เธอออกมาได้อย่างนั้นหรือ” ชยานีค่อนข้างประหลาดใจ แต่นิธานก็ทายได้ถูกเจ็ดถึงแปดส่วน เธอพยักหน้า“ใช่ สถานการณ์ของฉัน คุณก็ เห็นแล้วนี่ คนตระกูลมะเด็งไม่มีใครเห็นฉันอยู่ในสายตา ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันทำเรื่องน่ารังเกียจกับคุณไว้มาก บาง เรื่องก็ถูกบีบบังคับ บางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ฉันก่อขึ้นเอง แต่ตอนนี้คุณก็เห็นแล้วนี่ ว่าฉันคิดจะเปลี่ยนตัวเอง ใหม่ ตอนนี้แม่ฉันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันเป็นห่วง ไม่รู้ว่าฐิติพัทธ์ใช้อะไรมาทำให้แม่ฉันประนีประนอม หลายปีมานี้ที่ไม่ ยอมหย่า ก็เพราะได้รับความอัปยศจากตระกูลมะเด็งมามาก” ตอนที่ชยานีพูดคำนี้ ค่อนข้างนิ่งเลยทีเดียว เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ แต่ยิ่งพูดถึงความ หลัง อารมณ์ของชยานีก็ยิ่งเริ่มจะควบคุมไม่อยู่“ตอนแรกน่ะ ฐิติพัทธ์ก็ยังเห็นแก่หน้าคุณ เห็นแก่หน้าคุณปู่ ท่าน ก็เลยให้ฉันกับแม่ได้พอมีหน้ามีตาบ้าง แต่หลังจากที่เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับฉันไม่ดี สถานะของฉัน ในบ้านตระกูลภูลพิพัทธ์ก็ต่ำต้อยมาก เขาก็เลยหมดความอดทน วนแค่จะให้ฉันไปกอบโกยสิ่งของที่มีค่ามาจาก คุณเท่านั้น ไม่อย่างนั้นแม่ฉันก็จะได้รับการคุมคามจนถึงขั้นเอาชีวิต” “เธอ...เป็นภรรยาของฐิติพัทธ์แท้ ๆ แต่กลับได้อาศัยอยู่บ้านสุนัขของลูกนอกสมรส”ชยานีพูดพลางเลื่อน สายตาขึ้นมองนิธาน พบว่านิธานเองก็มองเธออยู่ อารมณ์จากสายตาคู่นั้นทำให้ชยานีรู้สึกกระอักกระอ่วน เธอบ่ายหน้าหนี“ฉันไม่ได้ต้องการความเห็นอกเห็นใจจากคุณ ที่ฉันบอกคุณเรื่องนี้ ก็แค่อยากให้คุณได้รู้ไว้ วัน ข้างหน้าฉันจะไม่ไปรบกวนคุณ เพราะตระกูลมะเด็งหรือฐิติพัทธ์อีก คุณเองก็ไม่ต้องให้ความช่วยเหลือกับตระกู ลมะเด็งเพราะเรื่องบุญคุณของปู่คุณอีก ความจริงแล้วแต่ไหนแต่ไรมาพวกเขาไม่ใช่คนรู้บุญคุณคน พวกเขาก็แค่ผี ดูดเลือด เป็นบ่อที่ไม่มีก้น ฉันกับคุณไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันมากมายนัก เงินแต่ละเหรียญของคุณไม่คุ้มค่าที่จะถก พวกเขาแบ่งออกไปหรอก” นิธานกะพริบตา“แล้วเธอคิดจะทำยังไง”ไม่ใช่ว่านิธานดูถูกชยานี แต่ตอนนี้เธอไม่มีความสามารถที่จะไป งัดข้อกับตระกูลมะเด็งได้ อีกทั้งฐิติพัทธ์ก็เป็นคนระยำ กิจการรากฐานของตระกูลมะเด็งก็ยังอยู่ มันไม่ง่ายที่จะไปสั่นคลอนได้ และยิ่งไป กว่านั้นคือชยานีไม่มีอะไรเลย ชยานีเม้มปากไปมา“ตอนนี้เรายังไม่ได้หย่ากัน ก็ยังนับว่าเป็นสามีภรรยากันอยู่” นิธานเลิกคิ้ว มือเรียวยาว ทั้งยังเห็นข้อต่อเด่นชัดเคาะไปมาที่พนักแขนโซฟา เขาไม่ได้พูดอะไร ความจริงแล้วใจของชยานีก็ยังสับสน เธอรู้จักตัวเองดีมาก รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดกับนิธานนั้น ก็แค่ คนแปลกหน้าคนหนึ่ง หรือแม้กระทั่งเป็นคนแปลกหน้าที่เขาเอือมระอา ชยานีขบเม้มริมฝีปาก“ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันเอ่ยขอ มันอาจจะมากเกินไปหน่อย แต่ตอนนี้ฉันจนปัญญาแล้ว คุณชาย นิธานคะ ถึงฉันตายไปก็ไม่เสียดาย แต่แม่ฉัน ฉันไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บอีก ฉะนั้น คุณช่วยฉันหน่อยได้ ไหม ช่วยฉันปกป้องแม่ฉันได้หรือเปล่า อย่างน้อยก็ไม่ให้เธอถูกคนตระกูลมะเด็งข่มเหงรังแกอีก เพราะความ สามารถของฉันในตอนนี้ มันยังไม่มากพอที่จะปกป้องแม่ฉันได้” “ฉันคิดว่าเธอเป็นคนฉลาดมากเลยนะ”นิธานพูด ชยานีเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง มองนิธานอย่างไม่เข้าใจ“คุณชายนิธาน ที่คุณพูดหมายความว่ายังไงคะ” “ตอนที่เธอได้รับบาดเจ็บจนสลบไป แม่ของเธอก็พูดกับฉันแล้ว” “อะไรนะคะ”ชยานีประหลาดใจ ยากที่จะจินตนาการออกมาว่าคนที่ขี้ขลาดอย่างจริยาจะพูดคุยกับ นิธาน“งั้น...แม่ฉันพูดว่าอะไรบ้างคะ” “เขาให้ฉันปกป้องเธอ อย่างน้อยก็ช่วงที่เราแต่งงานอยู่ด้วยกัน ฉันต้องสัญญาว่าปกป้องชีวิตของเธอให้ ปลอดภัย”นิธานประสานกันอยู่ เขายืดตัวลุกขึ้นจากโซฟา สองมือวางลงบนหัวเข่า“ฉันคิดว่าอย่างน้อยก็ ภายในช่วงระยะเวลาหนึ่งปีนี้ เธอใช้สิทธิ์ฐานะของคุณนายตระกูลภูลพิพัฒน์ได้” “หืม?”ชยานีไม่ค่อยเข้าใจในคำพูดของนิธานสักเท่าไร นิธานกะพริบตา“แม่ของเธอฉลาดกว่าเธอเยอะเลย คุณนายตระกูลภูลพิพัฒน์!”นิธานลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ก้ม มองชยานี เมื่อเห็นว่าชยานียังคงทำท่ามึนงงอยู่ ในดวงตาสดใสราวกับดวงดาวเปล่งประกายระยิบระยับ โดยเฉพาะยามที่ เห็นผมของชยานียุ่งเหยิงฟูฟ่องนิด ๆ นิธานก็นึกถึงแมวที่เคยเลี้ยงตอนเด็กขึ้นมา เขายื่นมือไปลูบผมเธอ ขณะที่ชยานีกำลังนิ่งงันมึนงงอยู่ก็หัวเราะเบา ๆ“รอจนแผลเธอหายดีก่อนแล้วค่อยมาที่ บริษัทฉันก็แล้วกัน” “คุณนิธานคะ!”ชยานีเรียกรั้งนิธานไว้ เธอฉีกยิ้มมุมปากเบา ๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่จริงใจทั้งยัง สวยงาม“ขอบคุณนะคะ!” ชยานีไม่โง่ ในไม่ช้าก็เข้าใจความหมายของเขาที่อยู่ในคำพูดของนิธาน ตอนนี้เธอยังเป็นภรรยาของนิธานอยู่ หากมีฐานะคุณนายตระกูลภูลพิพัฒน์นี้ เธอก็สามารถทำเรื่องราวต่าง ๆ ได้ มากมายหลายเรื่อง การเปิดสตูดิโอก็สามารถอาศัยชื่อของนิธาน เสริมพลังอำนาจให้ตนเอง จากนั้นก็ตั้งตัวเป็น ศัตรูกับตระกูลมะเด็ง ขอแค่เพียงภายในหนึ่งปีนี้ ขอแค่ตนยังเป็นภรรยาของนิธานอยู่ นิธานก็สามารถใช้ฐานะนี้ ช่วยเธอได้ แม้จะไม่รู้ว่านิธานจะช่วยเธออย่างไร แต่สำหรับชยานีแล้ว เป็นเรื่องดีอย่างไม่ต้องสงสัยเลย รอจนชยานี..สตูดิโอก่อน จากนั้นเธอก็จะจัดการหาที่พักให้จริยาอย่างดีแทนชยานี แล้วก็ล้างแค้นชามากับทัตติ นิธานมองรอยยิ้มบาง ๆ ของชยานีแล้ว มันเป็นรอยยิ้มที่จอมปลอมมาก ทั้งยังเป็นรอยยิ้มที่จริงใจมาก นิธานยืนอยู่ตรงประตู ค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับลูกบิด ตรงหัวใจของเขาเหมือนจะมีความรู้สึกบางอย่างแปลกไป แต่ ความรู้สึกนั้นก็มาและจากไปรวดเร็วมากจนนิธานคว้าจับเอาไว้ไม่ทันเสียด้วยซ้ำ ชยานีนอนที่โรงพยาบาลอยู่นานเกือบหนึ่งสัปดาห์ แม้จะยังไม่หายดีร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ชยานีก็ไม่ยอมอยู่โรง พยาบาลต่อ เธอไม่ชอบโรงพยาบาลเอามาก ๆ ตอนที่เป็นชยานีเธอไม่ชอบ ตอนนี้ที่เป็นปาณี เธอก็ไม่ชอบเหมือนเดิม เธอเอาแต่เข้าโรงพยาบาลครั้งแล้วครั้งเล่า ชยานีไม่รู้ว่าตนเองดวงชงกับโรงพยาบาลหรือเปล่า ทุกครั้งล้วนแต่ เข้าโรงพยาบาลทั้งนั้น อีกอย่างในโรงพยาบาลนี้ก็ยังดนพที่เสียงดังหนวกหูทำให้ชยานีอยากฆ่าคนทุก ๆ นาที ดนพเองก็ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร แทบทุกครั้งที่เธอมาอยู่ที่โรงพยาบาลก็เอาแต่ขยันวนเวียนมามากกว่านิธานคนนี้ที่ เป็นสามีเสียอีก แต่ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นิธานทำดีกับตนเองมาก แม้จะไม่อาจพูดได้ว่าการพูดการจาอยู่ในระดับดี แต่อย่างน้อย ท่าทีของนิธานก็ยังอยู่ในระดับที่ดี เพียงแค่มีเวลาว่างก็มาเยี่ยมตนเองและอยู่ด้วยเป็นช่วงระยะเวลาพักหนึ่ง หรือ แม้กระทั่งพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานกับชยานี หนึ่งสัปดาห์ถัดมา นวตายังคงนำอาหารที่แม่ครัวของตระกูลภูลพิพัฒน์ทำมาให้อยู่ สีหน้าของชยานีนับวันก็ยิ่งดี ขึ้น เว้นแต่บาดแผลบนแผ่นหลังเท่านั้นที่ยังไม่หายดี ดูไปแล้วชยานีก็เหมือนจะไม่มีอะไรที่แตกต่างจากคนปกติ ทั่วไป แต่เพราะบาดแผลสาหัสเกินไป ตอนแรกดนพก็ยังเป็นห่วงเรื่องที่จะเป็นหนอง แต่โชคดีที่เรื่องพวกนี้ไม่ได้เกิด ขึ้น และโชคดีอีกอย่าง คือ ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูร้อน ผิวของชยานีก็ไม่ถึงขึ้นติดเชื้อ แต่ทุกครั้งที่นวตาทำความสะอาด แผลให้ชยานี ตอนที่ใส่ยาก็มักจะเห็นรอยแผลเป็นถี่เป็นจำนวนมากบนหลัง อีกทั้งรอยเข็มก็ถี่ยิบเหมือนกับ ตะขาบ นวตาก็อดไม่ได้ที่รู้สึกเจ็บปวดในใจ ผิวของชยานีดีขนาดนี้ แต่แผ่นหลังกลับมีรอยน่าเกลียดพวกนี้เต็มไปหมด ทั้งทีชยานีมีเรื่องเกิดขึ้นแท้ ๆ แต่กลับดูเหมือนคนไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้น ทุก ๆ วันต่างก็ยิ้มอย่างมีความสุข ดูมอง โลกในแง่ดีมาก วันนี้ชยานีเอะอะลั่นจะออกจากโรงพยาบาล บอกว่าที่โรงพยาบาลน่าเบื่อเกินไป อีกทั้งตัวเธอก็แทบจะขึ้นรา แล้ว นวตาอับจนหนทาง จึงทำได้แค่สอบถามขอคำแนะนำจากหมอกับนิธาน สุดท้ายนิธานก็ตัดสินใจให้ชยานี ออกจากโรงพยาบาล วันนี้ชยานีจะออกจากโรงพยาบาล นวตาก็พลางเก็บข้าวของไปด้วย พลางชี้แนะชยานีไปด้วย“คุณนายน้อย คะ คุณจะไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อยหรือคะ” “เอาล่ะ เก็บของเสร็จแล้วก็รีบไปกันเถอะ!”ชยานีมองนวตาที่อืดอาดยืดยาดอย่างใจเย็น“ตกลงว่าเธอหรือฉัน กันแน่ที่เป็นคุณนายน่ะ” “คุณค่ะ!”นวตาทำตัวไม่ถูก“งั้นคุณนายน้อยคะ เราลงไปกันเถอะค่ะ!” รถของนิธานจอดรออยู่ที่ชั้นล่าง ชยานีเห็นว่านิธานมารับด้วยตนเอง ก็รู้สึกตะลึงปลื้อปริ่มอย่างคาดไม่ ถึง“คุณชายนิธานคะ ความจริงฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คุณไม่ต้องมารับเองก็ได้นะคะ” “อืม”นิธานพยักหน้า จากนั้นก็ชำเลืองมองชยานีเงียบ ๆ เห็นว่าชยานีกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา“ขึ้นรถเถอะ! ไม่ใช่ว่าเธออยากไปเยี่ยมแม่เธอหรอกหรือ” ชยานีได้ยินแล้วตาก็เป็นประกาย รีบเปิดประตูรถแล้วพุ่งตัวเข้าไปนั่งทันที“เร็ว ๆๆ เราไปกันเลยนะคะ!” นิธานกะพริบตา ดวงตาฉายแววความสนอกสนใจ แต่ทว่ามันก็เป็นรอยยิ้มจาง ๆ“ตีรณ เอาของขึ้นรถ” “ครับ ท่านประธาน”ตีรณรับสัมภาระมาจากมือของชยานีแล้วเอาใส่ท้ายรถ จากนั้นก็ขึ้นรถแล้วเคลื่อนรถ ทันที“ท่านประธานครับ คุณนายน้อยครับ เราจะกลับคฤหาสน์ก่อนหรือไปที่ไหนครับ” “ไปหาแม่ฉันก่อนนะ!”แม้ก่อนหน้านี้จริยาจะอยู่ห้องข้าง ๆ ตน แต่เพราะหลังของชยานีได้รับบาด เจ็บ เคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ ดังนั้น เธอจึงไม่ได้ไปเยี่ยมจริยา แม้จริยาจะแวะมาเยี่ยมอยู่ไม่กี่ครั้ง แต่หลังจากนั้นจริยาก็ออกจากโรงพยาบาล และไม่รู่ว่านิธานจัดการให้จริยาไป อยู่ที่ไหน สองวันมานี้ชยานีก็เอาแต่เป็นห่วงจริยาตลอด และไม่ใช่ว่าเป็นห่วงว่านิธานจะดูแลจริยาไม่ดี แต่แค่กังวลว่าจริยาจะปรับตัวไม่ได้ เธอคิดว่าไปเยี่ยมดูสักหน่อย น่าจะดีกว่า ชยานีพูดจบกก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยปกติ หันไปมองนิธานอย่างขอโทษขอโพย“ฉันจะไปเยี่ยมแม่ฉัน ก่อน หวังว่าคุณชายนิธานจะไม่ถือสานะคะ!”