ตอนที่ 33 นิธานฝากดูแลแม่ฉันให้ดี ๆ นะ

ต๭นที่ 33 นิธานฝากดูแลแม่ฉันให้ดี ๆ นะ นิธานไม่ต้องออกคำสั่ง ตีรณก็ขับรถมุ่งไปยังสถานที่ที่เป็นเป้าหมาย หลังจากที่ขับไปประมาณสี่สิบนาทีก็ถึง สถานที่พักฟื้นที่ค่อนข้างเงียบสงบที่นิธานเป็นคนจัดการให้จริยา สถานที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของนิธาน ปกติ นิธานก็ไม่ค่อยมาสักเท่าไร ดังนั้น มันจึงว่างเปล่ามาตลอด ชยานีไม่รู้ว่าทำไมนิธานถึงได้จัดการที่พักให้จริยาดีขนาดนี้ รวมถึงจ้างคนดูแลผู้ป่วยมาสองคนด้วย พอชยานีก้าว ลงจากรถ ก็เห็นสภาพแวดล้อมแล้วก็อดที่จะตื่นตาตื่นใจไม่ได้ “คุณ...” “เข้าไปกันเถอะ!”นิธานเอ่ยขัดชยานี ชยานีเม้มปาก“ขอบคุณค่ะ!” ต้องยอมรับเลยว่านิธานเป็นคนคิดอะไรได้รอบคอบมาก แม้สถานที่นี้จะอยู่ห่างไกล แต่ก็เงียบสงบมาก และ เหมาะที่จะให้จริยาพักฟื้นตัวเป็นอย่างยิ่ง ชยานีมองนิธานด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอรู้ดีเรื่องความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ระหว่างปาลีกับนิธาน ตอนนี้ ที่นิธานทำจนถึงขั้นนี้ ทำให้ชยานีคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ แต่พอชยานีนึกถึงคุณปู่ตระกูลภูลพิพัฒน์แล้ว ก็รู้ได้มาจากนวตาอีกว่านิธานเป็นเด็กที่กตัญญูคนหนึ่ง นิธานมี ความสัมพันธ์ไมค่อยดีกับพ่อแม่ แต่ความสัมพันธ์กับคุณปู่ชเยศนั้นดีอย่างยิ่ง ดังนั้น ในตอนแรกที่คุณปู่ชเยศขอให้ นิธานแต่งงานกับปาลี แม้ว่านิธานจะไม่ชอบใจ แต่ก็ยังแต่ง “คุณนิธานคะ หลังจากนี้หนึ่งปีเราต้องหย่ากัน ฉันสัญญาว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับคุณอีกค่ะ!”นี่เป็นหลักประกัน เดียวที่ชยานีสามารถให้กับนิธานได้ ตอนนี้นิธานดีกับเธอถึงขนาดนี้ เธอไม่อาจเนรคุณกับเขาได้ นิธษนกะพริบตา มองชยานีด้วยแววตานิ่งขรึมเย็นชา ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา แต่ดีที่ว่าชยา นีชินกับมันแล้ว จึงไม่ได้สนใจอะไร อย่างไรก็ตามเธอได้พูดกับนิธานไปชัดเจนแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกัน แต่ตอนนี้อย่างน้อย ก็เป็นคนที่มีข้อตกลงร่วมกัน เธอต้องทำให้นิธานพอใจ ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว ภายในระยะเวลาหนึ่งปีนี้ นิธานก็ต้องทำ ดีกับเธอบ้าง แล้วแผนของเธอก็ใกล้จะเป็นความจริงขึ้นมาบ้างแล้ว ทว่า นิธานไม่รู้ว่าชยานีกำลังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ในใจ เพียงแค่ได้ชยานีบอกว่าจะหย่ากับตน ตอนที่สัญญาว่าจะไม่ ยุ่งเกี่ยวกับตนนั้น ภายในจิตใต้สำนึกของนิธานก็รู้สึกไม่ชอบใจกับคำพูดพวกนี้เลย เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ชยานีเชื่อฟังเป็นอย่างมาก และตกลงว่าจะปล่อยมือให้อิสระกับตัวเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ มาตลอดหรือ “คุณนิธานคะ?”ชยานีที่ไม่ได้ยินคำตอบของนิธาน อดที่จะมองนิธานอย่างสงสัยไม่ได้ ในเวลานี้สติของนิธานกลับคืนมาแล้ว เขาเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย“อืม เข้าไปกันเธอ ไหนเธอบอกว่าอยาก เจอแม่เธอไม่ใช่เหรอ” “ค่ะ!”ชยานียิ้มพลางพยักหน้า“ขอบคุณค่ะ!”ชยานีพูดพลางสาวเท้าตึกตัก ๆ เขาไปข้างในอย่างรวดเร็ว นิธานเห็นท่าทางของชยานีแล้วก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้“ช้าหน่อย ร่างกายเธอยังบาดเจ็บอยู่นะ!”นิธานพูดจบ ก็ตะลึงตัวเองไปชั่วครู่ ชยานีชะงักฝีเท้า แปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของนิธาน แต่หลังจากนั้นก็ยิ้มและผงกศีรษะเบา ๆ“ได้ค่ะ!” ชยานีเข้าไปภายในลานบ้านก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน จริยานั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีคนดูแลเข็นอยู่หนึ่งคน ส่วนคนดูแลอีกคนในมือถืออุปกรณ์บางอย่างอยู่ ทั้งสามพลาง พูดคุยกันไปด้วย พลางรักษาไปด้วยอยู่ในลานบ้าน ดูเหมือนว่าจิตใจของจริยาจะดีขึ้นมาก ต่างกับก่อนหน้านี้ที่ชยานีเห็นเธอในบ้านมะเด็งมากโขเลยทีเดียว จริยาเหมือนจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างแล้ว ใบหน้าก็ไม่ได้ซูบตอบอะไรมาก แต่อย่างไรก็ยังค่อนข้างขาวซีดอยู่ อาจเป็นเพราะทำงานใช้แรงงานมาเป็นระยะเวลานาน ร่างกายของจริยาจึงผอมซูบมาก อีกทั้งยังมีลํกษณะค่อน ข้างแก่ ชยานีที้่ยืนอยู่ไม่ไกลมองเห็นรูปร่างท่าทางของจริยาแล้ว ใจก็เจ็บปวดขึ้นมานิด ๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ชยานีถึงได้มีความรู้สึกแบบที่ว่าเธอมีความใกล้ชิดสนิทสนมกับจริยามาก เห็น ๆ อยู่ว่าจริยาเป็นแม่แท้ ๆ ของปาลี แต่ไม่รู้ว่าทำไมตนถึงได้มีความรู้สึกแบบนี้กัน อาจเป็นเพราะเธอใช้ร่าง ของปาลีอยู่ ดังนั้น ร่างกายของปาลีถึงได้แสดงปฏิกิริยาออกมาตามสัญชาตญาณอย่างนั้นหรือ “ทำไมถึงไม่เข้าไปล่ะ” นิธานก็เดินเข้ามาด้วย เห็นว่าชยานียืนอยู่ห่างไกลไม่ยอมเข้าไป เขายืนอยู่ข้างชยานี มองใบหน้าด้านข้างของ เธอ เธอตาเริ่มแดงขึ้นมา ทว่าก็ไม่ได้ร้องไห้ ดวงตาของชยานเอาแต่จับจ้องจริยา นัยน์ตาของเธอมีรอยยิ้ม ความเจ็บปวด ความอยุติธรรม อารมณ์ที่อยู่ในนั้น หลากหลายเกินไป นิธานหรี่ตา แววตาเปลี่ยนเป็นลุ่มลึกขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยจะใส่ใจเข้าใจเกี่ยวกับตัวเธอ คิดว่าเธอเป็นคนที่ยอมทำทุกอย่างโดยไม่สนวิธีการ เพื่อจุดมุง หมายของเธอเอง คิดว่าเธอทั้งโง่เง่าและไร้ประโยชน์ แต่พอวันนี้ได้เห็นสิ่งที่เธอได้ประสบพบเจอแล้ว เรื่องราว ก่อนหน้าที่เธอทำไปทั้งหมด คล้ายกับว่าต้องมาทำความเข้าใจมันใหม่อีกครั้ง นิธานยังจำคำพูดเมื่อไม่กี่วันก่อนที่จริยาพูดกับเขาได้ จริยาพูดว่า หากไม่ใช่เพราะฐิติพัทธ์บีบบังคับให้ปาลี แต่งงานกับเขาล่ะก็ ตอนนี้ปาลีคงได้อยู่กับชายคนรักแล้ว และอาจเป็นไปได้ว่าในช่วงระยะเวลาสองปีอาจจะมีลูก มีครอบครัวอบอุ่นสวยงามไปแล้วก็ได้ นิธานจ้องซีกหน้าด้านข้างของชยานี ครุ่นคิดอย่างหนักหน่วง เธอ...มีคนรักแล้วจริง ๆ หรือ? ถ้าอย่างนั้นภายในระยะเวลาสองปีนี้เธอจะทำเรื่องทั้งหมดไปเพราะอะไร การ ยั่วยวนเขาแบบอดใจไม่ไหว เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นเพราะมีอะไรแอบแฝงอย่างนั้นหรือ “ค่ะ จะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ”ชยานีตั้งสติกลับมา มองดวงตาของนิธานที่กำลังครุ่นคิดใคร่ครวญแล้วก็อดไม่ได้ที่ จะกลืนน้ำลาย“ขอบคุณค่ะ” “ไม่จำเป็น ฉันบอกแล้วนี่ ภายในหนึ่งปีนี้ แค่เธอยังเป็นคุณนายตระกูลภูลพิพัฒน์อยู่ก็สามารถใช้สิทธิ์อำนาจของ คุณนายตระกูลภูลพิพัฒน์ได้” เขาไม่ชอบท่าทีที่เธอเกรงใจเขาขนาดนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่พูดว่าขอบคุณ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน สามีภรรยาก็คือคน ๆ เดียวกัน แต่นิธานอาจจะลืมไปแล้ว ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขาต้องการก่อนหน้านี้ ส่วนชยานีก็แค่ทำตามสิ่งที่เขาคิดใน ช่วงก่อนหน้านี้ ชยานีเปลี่ยนท่าที ก้าวเดินเข้าไปพร้อมยิ้มอย่างสดใส จริยายังคงคุยเล่นกับคนดูแลอยู่ สองแม่ลูกราวกับมีใจสื่อ ถึงกัน พอจริยาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นชยานีแล้ว ดวงตาเปล่าประกายทันที“ลูกลี!” “แม่คะ!”ชยานีวิ่งเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มสดใส คนดูแลเห็นแล้วก็เปิดทางให้ทันที ให้สถานที่แห่งนี้เป็นที่ของ สองแม่ลูก ชยานีพุ่งเข้าไปนั่งตรงหน้าจริยาอย่างรวดเร็ว สองมือกุมมือของจริยาไว้ เมื่อพบว่าจริยาดูมีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้างแล้ว จริง ๆ ชยานีก็เริ่มวางใจ“แม่คะ ลีอกตัญญูแล้วที่ตอนนี้เพิ่งจะมาเยี่ยมแม่!” “ลูกลี!”จริยายื่นมือไปจับหน้าของชยานี ดวงตาเริ่มแดงขึ้นมา“ลูกลีเป็นคนกตัญญูมากต่างหาก ลูกดีกับแม่ มาก แม่รู้ว่าลูกลีได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ดีขึ้นบ้างหรือยัง? แล้วทำไมถึงได้ออกมาจากโรงพยาบาลล่ะ?” จริยาที่เพิ่งได้เห็นชยานีรู้สึกดีใจมาก พลันลืมเรื่องที่ชยานีได้รับบาดเจ็บไปในทันที สภาพการณ์ของชยานีในวันนั้น จริยาเองก็ทราบดีว่าบาดแผลหนักหนาเอาการและต้องเจ็บมากแน่ ๆ อีกทั้งคงไม่ สามารถดีขึ้นได้เร็วถึงขนาดภายในเดือนสองเดือนนี้แน่ แต่สุดท้ายตอนนี้ชยานีกลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ตนเอง“เด็กคนนี้นี่นะ ทำไมไม่อยู่รักษาตัวในโรงพยาบาลล่ะ” “แม่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ จริง ๆ นะ!”ชยานีกลัวว่าจริยายังไม่วางใจจึงลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวไปมาอยู่สองสามรอบ จริยาเห็นแล้วก็รีบห้ามทันที“เอาล่ะ ๆ แม่เชื่อแล้ว ไม่ต้องหมุนแล้ว ยังไม่หายดีเลยนะ! แก้ว วานเอาเก้าอี้มาให้ ลูกลีหน่อยสิ!” “อ่า...ได้ค่ะคุณนาย!”คนดูแลที่ชื่อแก้วรีบวางของที่อยู่ในมือแล้วไปห้องรับแขกทันที ชยานีเห็นแล้วว่าสีหน้าของจริยาดีขึ้น อีกทั้งจิตใจก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมากเลยทีเดียว ชยานีก็รู้สึกเบาใจ“แม่ไม่ ต้องเป็นห่วงหนูหรอกค่ะ คุณชะ...นิธานดีกับหนูมาก ครั้งนี้หนูได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ นิธานก็อยู่ดูแลหนูตลอด อีกทั้งเพื่อนของนิธานก็เป็นหมอที่โรงพยาบาล เขาใช้ยาที่ดีที่สุดให้กับหนู ไม่มีทางเป็นอะไรไปได้หรอกค่ะ!” ชยานีพูดพลางชำเลืองมองนิธานที่ยืนอยู่ไม่ไกล จริยาเองก็นิธานเช่นกัน ความจริงแล้วเธอยังรู้สึกค่อนข้างหวาด กลัวนิธาน แม้ชายคนนี้จะเป็นสามีของลูกสาวตัวเอง เป็นลูกเขยของเธอ แต่จริยารู้ดีว่าที่ลูกสาวของตนแต่งกับ นิธานเป็นการยกระดับฐานะ รวมถึงนิธานไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกสาวของเธอ เมื่อคิดถึงตรงจุดนี้แล้ว จริยาก็รู้สึกของโทษผู้เป็นลูกสาว“ลูกลี เป็นเพราะแม่ไม่ดีเอง ทำให้ลูกได้รับความ อัปยศ แต่ว่าคนระยำนั่น ไม่ว่ายังไงก็เป็นพ่อของงลูก เขา...” จริยาพูดไม่ออก ได้แต่กัดฟัน ดวงตาแดงก่ำ “แม่คะ อย่าพูดถึงเขาเลยค่ะ ความจริงแล้วหนูไม่ถือว่าเขาเป็นพ่อหรอกค่ะ ฉะนั้น แม่อย่าเสียใจไปเลยนะคะ หนู ไม่มีทางให้เขามาทำร้ายหนูหรอกค่ะ!” “จ้ะ!”จริยาพยักหน้า จากนั้นนิธานก็เดินเข้ามา“คุณแม่ครับ!” จริยามองนิธานด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ความจริงแล้วไม่ใช่แค่จริยาที่แปลกใจ แม้แต่ชยานีเองก็แปลกใจเช่นกัน ตอนนี้ทั้งสองเป็นเพียงแค่คู่ค้ากัน คนที่ เปรียบเสมือนบุตรคนโปรดจากสรวงสวรรค์อย่างนิธานมาช่วยเหลือเธอ ทำให้ชยานีรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ยาก “คุณแม่...ดีขึ้นบ้างไหมครับ” เสียงนิธานที่เอ่ยเรียกคำว่าแม่นั้นช่างลื่นหูเสียจริง อีกทั้งเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรอื่น เมื่อเห็นว่าชยานีกับจริยามองตนอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาก็อดที่จะรู้สึกขบขันไม่ได้ ปากยกโค้งขึ้น โค้งตัวเล็ก น้อย ยื่ยมือไปลูกหัวของชยานีเบา ๆ“ลุกขึ้นเถอะ อย่านั่งต่อเลย ขาไม่ชาเหรอ” นิธานพูดพลางจับแขนของชยานีประคองให้ลุกขึ้น แม้ชยานีลึก ๆ ในใจแล้วชยานีจะรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ดีใจที่ นิธานยอมร่วมมือกับตนภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อย่างน้อยถ้าสามารถทำให้จริยาเห็นว่าตนมีความสุขได้ ชยานีก็คิดว่าน่าจะดี ผลสุดท้าย จริยาเห็นท่าทีแล้ว ความสงสัยภายในดวงตาของเธอก็พลันมลายหายไป“คุณชายนิธานดีกับลูกลี มาก ๆ แบบนี้ ฉัยก็วางใจแล้วล่ะค่ะ” “แม่คะ”ชยานีหน้ามุ่ย“คุณชงคุณชายนิธานอะไรกัน เขาเป็นลูกเขยของแม่นะคะ!” ชยานีไม่ชอบที่ความรู้สึกต่ำต้อยของจริยาเวลาอยู่ต่อหน้านิธาน เธอหวังว่าจริยาจะได้รับแต่สิ่งดี ๆ ดวงตาของจริยามีรอยยิ้ม แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอมองออกว่านิธานเป็นคนอย่างไร ผู้ชายอย่างนิธาน ยืนอยู่เหนือคนทั้งปวง เมื่อครู่นี้ที่ยอมทำตัวเฮฮาไปกับ ชยานี จริยาก็รู้สึกดีมากแล้ว อนาคตยังอีกยาวไกล ในเมื่อนิธานไปช่วยพวกเธอสองแม่ลูกออกมาจากบ้านมะเด็งได้ ถ้าอย่างนั้นจริยาก็จะเชื่อ ว่านิธานต้องมองเห็นความดีในตัวลูกสาวเธอแน่ ในเมื่อพวกเขาแต่งงานกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นชีวิตวันข้างหน้าก็ยัง อีกยาวกล! “ใช่ครับ คุณแม่เรียกผมว่านิธานเถอะครับ!”นิธานพูดจบก็ดึงแขนของชยานี ให้ชยานีขยับเข้ามาใกล้ตนเอง เขา โอบกอดเธอ หนึ่งคนสูงร้อยแปดสิบแปด อีกหนึ่งสูงร้อยหกสิบแปด พอทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันก็ดูเข้ากันราวกับกิ่ง ทองใบหยก จริยาเห็นแล้สก็อดไม่ได้ที่จะตาแดงขึ้นมา“อ่า ได้ค่ะ นิธาน!”