ตอนที่ 39 ธนิดามาแล้ว

ต๭นที่ 39 ธนิดามาแล้ว ชยานีคิดว่าตนเองมองผิดไป แต่สายตาของนวีนเมื่อครู่นี้มีจิตสังหารและบางอย่างแอบแฝงอยู่ ทว่า ชยานีกลับ มองเห็นได้อย่างชัดเจน ฉะนั้น การแสดงออกทางสีหน้าของนวีนไม่ได้ดูง่ายขนาดนั้น แต่เขาเป็นลูกชายของตระกูลภูลพิพัฒน์เหมือนกับ นิธาน สิ่งเดียวที่ต่างกันคือมารดาผู้ให้กำเนิด นิธานอยู่ในสภาวะที่ทุกสิ่งอย่างเป็นใจเอื้อำนวย ส่วนนวีนอยู่ภายใต้เงาของนิธานเสมอ ฉะนั้น... ในสมองของชยานีฉายแวบความทรงจำที่ไม่ใช่ของตนเอง ในความทรงจำของปาลีมีนวีนอยู่ด้วยหรือ? พวกเขา... อยู่ ๆ ชยานีก็รู้สึกหวาดกลัว ความเย็นจากฝ่าเท้าแล่นสู่สมองทำให้ชยานีได้สติ พอเธอปรับสภาพจิตใจได้แล้วก็ มองนวีนแบบจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม“เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ฉันว่าฉันขึ้นไปพักผ่อนข้างบนดีกว่า” ชยานีรู้สึกเหมือนละครงิ้วฉากนี้ใกล้จะจบลงแล้ว เธอจึงไม่สนใจที่จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนพวกเขาอีกต่อไป อย่างไร ก็ตาม ต้องทำให้พ่อบ้านชนัตรู้ถึงความร้ายกาจของตัวเธอ พอถึงเวลาพ่อบ้านชนัตก็จะรู้เองว่าต้องทำอย่างไร หลังจากที่พ่อบ้านชนัตได้รับผลลัพธ์นั้นแล้ว สำหรับคนใช้คนอื่น ๆ ในตระกูลภูลพิพัฒน์ ชยานีก็ไม่ต้องกังวลอีก ต่อไป เมื่อเห็นว่าชยานีขึ้นชั้นบนไปอย่างอืดอาดยืดยาด สายตาของนวีนก็จ้องแผ่นหลังของชยานีด้วยอารมณ์ซับซ้อน เป็นพิเศษ “พี่รอง!”จารุณีเป็นชยานีเดินจากไปแล้ว ส่วนนวีนยังคงมองตาเธออยู่ เขาอดที่จะตาแดงไม่ได้ นวีนถูกเสียงของจารุณีปลุก สติของเขากลับมาแล้ว เขาปล่อยจารุณีทิ้งไว้ แต่สีหน้าของเขากลับดูไม่ดีเลย จารุณีก็เห็นท่าทางแบบนั้นของนวีนเช่นกัน เธอกัดฟัน“พี่รอง พี่มองอะไรคะ อย่าบอกนะว่ายังตัดใจจากยัยสถุน ปาลีไม่ได้น่ะ เธอ...” “เงียบน่า!”นวีนถลึงตาใส่จารุณี“พี่ว่าปาลีพูดไม่ผิดหรอก ในฐานะคุณหนูใหญ่ตระกูลภูลพิพัฒน์ เธอกลับไม่รู้ จักทำตามกฎแม้แต่นิด ดูแล้วเธอน่าจะต้องไปเรียนรู้เรื่องกฎให้ดี อะไรควรพูด ไม่ควรพูด พี่ดูแล้วเธอไม่รู้จักมัน เลยใช่ไหม!” “ฉัน!”จารุณีกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ“พี่รอง ทำไมพี่ต้องช่วยปาลีด้วยคะ!”จารุณีไม่เข้าใจ “เธอคิดว่าพี่ช่วยปาลีเหรอ เธอรู้ไหมว่าเรื่องวันนี้มันใหญ่แค่ไหน เธอจะบอกเรื่องนี้กับคุณปู่และคุณพ่อยังไง” นวีนมองจารุณีด้วยความรู้เกลียดที่ไม่อาจหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้“เธอโตตั้งขนาดนี้แล้ว ทำไมถึง ได้ไม่มีสมองเลยแม้แต่นิดนะ” แม้ชยานีจะไม่ได้รับความโปรดปราน แต่ก็มีคุณปู่ชเยศอยู่ หากวันไหนคุณปู่ชเยศไม่เอ่ยปาก วันนั้นนิธานก็จะไม่ หย่ากับชยานี ถ้าอย่างนั้นชยานีก็ถือว่าเป็นสะใภ้ใหญ่ตระกูลภูลพิพัฒน์อยู่ ฐานะก็ยังสูงกว่าพวกเขา เมื่อก่อนนี้ชยานีเป็นคนโง่ ไม่รู้วิธีที่จะต่อต้าน แต่ตอนนี้กลับต่อต้านขึ้นมาแล้ว นั่นมันหายนะเลยทีเดียว ชยานีขึ้นไปชั้นบนแล้ว เธอวนเวียนอยู่ชั้นบนหนึ่งรอบ ต่อมาก็หิวจนท้องร้องจ้อก ๆ จนอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้หวังที่จะกินที่บ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ เธอทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไป ข้างนอก เป็นเวลาพอดีกับที่สายโทรศัพท์ของธนิดาโทรเข้ามา“ชยานี เธออยู่ไหนน่ะ ว่างไหม” ชยานีเลิกคิ้ว“ทำไมเหรอ” “ฉันอยู่ที่สนามบินน่ะ ฮะ ๆ ฉันถึงเมืองนภาแล้วนะ แปลกใจหรือเปล่า เหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ!” เสียงของธนิดาจากอีกฟากสายดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ สีหน้าของชยานีดูขรึมเล็กน้อย ดูไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ แต่พอได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของธนิดา ชยานีก็อดกลั้นเอาไว้ได้ในที่สุด“เธอมาเมืองนภาจริง ๆ เหรอ” “ใช่ ๆ ครั้งที่แล้วฉันก็บอกเธอแล้สไม่ใช่เหรอ ว่าละครที่ฉันต้องเริ่มถ่ายคือที่เมืองนภาน่ะ!”ธนิดาพูดรัว ๆ “เดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าก่อนนะ นี ตอนนี้เธอว่างไหม เรามากินมื้อเย็นด้วยกันเถอะ!” ชยานีตบหน้าผาก รู้สึกเจ็บเล็กน้อย“ก็ได้ งั้นอีกสักพักเราเจอกันนะ!” ชยานีวางสายแล้วลงมายังชั้นล่าง ทว่า กลับถูกนวีนขวางทางไว้“พี่สะใภ้ครับ!” ชยานีเพิ่งเดินมาถึงประตู ถือกุญแจไปด้วย พลางความหาโทรศัพท์ เพื่อเตรียมจะหาร้านอาหารสเลิศที่ไหนสัก แห่งในเมืองนภา เธอไม่ใช่คนเมืองนภา สำหรับสภาพแวดล้อมของเมืองนภาก็ใช่ว่าจะรู้อะไรเป็นพิเศษ ดังนั้น ชยานีจึงทำได้แค่ พึ่งพาซอฟต์แวร์เท่านั้น เมื่อถูกขวางทาง ชยานีก็เงยหน้าขึ้น มองนวีนด้วยสายตาเย็นชาคมกริบ“มีอะไร” น้ำเสียงของเธอฟังแล้วไม่มีความยินดีเลย นวีนขมวดคิ้วตามจิตใต้สำนึก เขาจ้องหน้าชยานี ในดวงตาฉายแวว แห่งความปวดใจ“ลี ระหว่างเราต้องเป็นแบบนี้จริง ๆ เหรอ” ชยานีขมวดคิ้ว“คุณชายรองคะ รบกวนคุณเรียกฉันว่าพี่สะใภ้ด้วยค่ะ!”เธอไม่ชอบที่จะติดต่อพูดคุยกับนวีนจริง ๆ ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไป นวีนได้ยินแล้วกลับยิ้มอย่างขมขื่น“ลี ดูเหมือนเธอจะยังไม่ให้อภัยฉันนะ” “นวีน!” สีหน้าของชยานีเย็นชาขึ้นมาแล้ว การปฏิบัติตัวของนวีนนั้นไม่ดีเอาเสียเลย แม้เธอจะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ปาลีกับนวี นมีความสัมพันธ์แบบไหน แต่ดูจากการแสดงออกของนวีนก่อนหน้านั้นแล้ว ชยานีก็เหมือนจะเดาได้ว่าระหว่าง ปาลีกับนวีนต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่อาจบอกคนอื่นได้แน่ แต่แล้วจะอย่างไรเล่า คนที่ยังมีชีวิตอยู่ในปัจจุบันคือเธอที่เป็นชยานี ไม่ใช่ปาลี เธอยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ ดังนั้น เธอไม่มีทางปล่อยให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องมาทำลายชีวิตและแผนการของตนเองอย่างเด็ดขาด“ฉันกับ นายก็ แค่ความสัมพันธ์แบบพี่สะใภ้กับน้องชายของสามี ฉะนั้นจากนี้ไปของให้คุณอย่าได้พูดคำพูดอะไรพวกนี้ที่ชวนให้ คนเข้าใจผิดอีกนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกให้พี่ชายคุณรู้ แล้วมันจะทำร้ายความรู้สึกระหว่างเราสองคนนะคะ” ชยานีพูดจบก็ออกไปจากคฤหาสน์ภูลพิพัฒน์ทันที ส่วนนวีนกลับจ้องแผ่นหลังของชยานีอยู่นานแสนนาน ตรง ระหว่างคิ้วอันน่าดูชมของเขามีไอแห่งเย็นเยือกและแปลกอยู่ ชยานีเจอกับธนิดาที่โรงแรมศิลา เพราะธนิดามาถ่ายละครที่เมืองนภา ดังนั้น จึงมาล่วงหน้าก่อน แต่สถานที่ที่ถ่าย ทำนั้นความจริงแล้วอยู่นอกเมือง ดังนั้น คณะละครจึงจองโรงแรมเป็นที่เดียวกัน แต่สถานที่ภายในโรงแรมนั้นค่อน ข้างเข้าถึงได้ยาก เนื่องจากธนิดาอยากเจอชยานี ดังนั้น จึงเป็นคนแรก ๆ ที่มาเมืองนภาก่อน ค่าจองโรงแรมล่วงหน้าเธอก็เป็นคนรับ ผิดชอบเอง ทั้งสองโผเข้ากอดกันทันทีที่ได้เจอหน้ากัน ธนิดาไม่ได้เจอชยานีนานมากแล้ว นับตั้งแต่หลังจากที่รู้ว่าชยานียัง ไม่ตาย แต่ละวันธนิดาก็มุ่งปรารถนาที่จะได้พบชยานี ตอนนี้เจอกันแล้ว ธนิดาจึงกอดชยานีไม่ยอมปล่อย ธนิดาวางสัมภาระลงแล้วลากชยานีออกไป แม้ตอนนี้ธนิดาจะแค่เป็นนักแสดงตัวรอง แต่ก็มีแฟนคลับที่ชื่นชอบ เธอจำนวนมาก เพื่อความปลอดภัย ธนิดาจึงต้องแต่งตัวอีกสไตล์ สำหรับชยานีนั้น เนื่องด้วยสถานะของเธอใน ตอนนี้คือปาลี และปาลีไม่รู้จักธนิดา ดังนั้น ชยานีก็ต้องแต่งตัวเป็นอีกสไตล์เหมือนกัน ก่อนที่ชยานีจะมาก็จองที่นั่งวีไอพีที่ร้านเฮกี้แล้ว ในเวลานี้เธอพาธนิดาไปที่สถานที่ปลายทาง ธนิดาเห็นชยานี แล้วก็กรีดร้องด้วยความดีใจ ลากชยานีไปดูทางซ้ายทีขวาที ท่าทางเหมือนวินาทีถัดไปชยานีจะหายตัวไป อย่างไรอย่างนั้น แต่ก็ไม่น่าแปลกใจที่ธนิดาทำท่าทางแบบนั้น ที่สำคัญคือเพราะเรื่องเมื่อครั้งล่าสุดสะเทือนใจธนิดามากเกินไป ตอนนั้นเธอกำลังถ่ายทำนอกสถานที่ ดังนั้น จึงไม่อาจรีบกลับได้ พอถึงเวลาที่เธอกลับมา ชยานีก็จากไปแล้ว และ โฉมหน้าก็เปลี่ยนไปจนหมด “ชยานี เธอต้องมีชีวิตดี ๆ นะรู้ไหม!” ธนิดากุมมือชยานีไว้ สองมือที่สั่นทำให้ตาของชยานีเริ่มแดงขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าอย่างแน่วแน่“อื้ม เธอวางใจเถอะ ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี ๆ เลย!” “จริงสิ เธอยังไม่รู้ใช่ไหม ไอ้ชั่วทัตติน่ะยกสตูดิโอให้ชามาแล้วนะ ฉันนี่โมโหแทบบ้าเลย”พอธนิดานึกถึงเรื่องนี้ ขึ้นมาก็รู้สึกโมโห “ฉันรู้แล้วล่ะ!”เมื่อเทียบกับความคับอกแค้นใจของธนิดาแล้ว เห็นได้ชัดว่าต้องสงบกว่ามาก ตอนนี้เธอนิ่วสงบลงแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เกลียด แต่เธอรู้สึกว่าคนชั่วสองคนนั้นไม่มีค่าพอที่จะทำให้เธอโมโห “เธอก็รู้เรื่องนี้เหรอ!”ธนิดาพูดแล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมาจนวางแก้วชาลงกับโต๊ะอย่างแรง“เธอรู้ไหมว่าชามากับ ทัตติทำไม” “อะไรนะ”ชยานีสงสัย“พวกมเขาทำอะไรเธอหรือเปล่า ไม่สิ ถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้ว พวกเขาไม่น่าจะทำ อะไรเธอสิถึงจะถูก”พวกเขายังไม่รู้ความจริงที่ว่าเธอยังไม่ตาย และไม่รู้ว่าความจริงแล้วธนิดารู้เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจน จบ และไม่น่าจะทำอะไรกับธนิดาถึงจะถูก “ฉันนี่โมโหจะตาย ยัยชั่วชามานั่นไม่ใช่แค่ยึดสตูดิโอของเธอนะ แต่ยังยึดงานออกแบบของเธอ ป่าวประกาศไป ทั่วว่าเป็นผลงานของเธออีก”ธนิดากำมือแน่น“เธอไม่รู้อะไร แค่นี้ยังไม่พอนะ ยัยยังมาหาฉัน บอกว่านี่เป็น ความปรารถนาก่อนตายของเธอ เพราะแบรนด์นั้นเธอสร้างมาด้วยน้ำมือเธอเอง แต่เธอดันตายเสียก่อน ต่อไปชิ้น งานพวกนี้อาจจะไม่มีใครจดจำ ดังนั้น ก็เลยจะยืมชื่อเธอ เพื่อให้สตูดิโอได้อยู่ต่อไป” ชยานีรู้อยู่ก่อนแล้ว แต่พอได้ยินธนิดาพูดแล้ว ชยานีก็ยังรู้สึกว่าใจก็ยังรับไม่ได้อย่างยิ่งอยู่ดี มันเป็นความรู้สึกไม่ พอใจจาก้นบึ้งในใจ แบรนด์นั้น เธอต้องใช้เวลาไปตั้งมากมาย เพื่อสร้างมันให้มั่นคงได้ไม่ใช่หรือ ตอนแรกที่ก่อตั้งเธอก็แทบจะอยู่ใน สตูดิโอทั้งวันทั้งคืน ตอนแรกเริ่มก็ไม่ได้มีใครช่วยถือหาง ตอนนั้นจะหาคนติดต่อก็ไม่มีคนให้ติดต่อด้วย สิ่งพวก นั้นล้วนแต่เป็นสิ่งที่เธอสะสมเรื่อยมาทีละนิด ๆ แต่วันนี้กลับถูกชามาเอาไปได้ง่ายดายถึงขนาดนี้ ความเสียใจที่ยากจะผ่านพ้นไปได้ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็นการที่สิ่งที่เธอรักถูกคนเอาไปทำให้มีจุดด่างพร้อย ชยานี รู้สึกรับไม่ได้อย่างยิ่ง และชิงชังมาก แต่ตอนนี้ชยานีไร้ความสามารถและไร้พละกำลัง สำหรับโลกใบนี้ชยานีได้ตายจากไปแล้ว vivi ก็กลายเป็นของ ชามาแล้ว ต่อให้ตอนนี้เธอออกมายืนป่าวประกาศเรื่องพวกนี้ไปก็ไม่มีใครเชื่อ และสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คือการชนะตัวเธอที่เคยเป็นมา แค่เอาชนะตัวเธอที่เคยเป็นได้ เธอก็จะได้รับชีวิต ใหม่ “นี เธอเป็นอะไรไป”ธนิดาเห็นชยานีเหม่อลอย จึงโบกมือไปมาตรงหน้าชยานี จากนั้นชยานีก็ตั้งสติได้“ไม่ ไม่ ได้เป็นอะไรหรอก” “อื้ม เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่ชามานี่น่าขันจริง ๆ เธอรู้ไหมว่าหลังจากที่ยัยพูดเรื่องนี้กับฉันแล้ว ยัยจะให้ฉัน ทำอะไร” “อะไรเหรอ”เรื่องนี้ชยานีไม่รู้จริงๆ “เหอะ ๆ เธอจะให้ฉันเป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาให้แบรนด์เธอน่ะสิ! ถุย! ยัยคิดว่าฉันจะตกลงไหมล่ะ”ธนิดาถ่ม น้ำลายเย้ยหยัน“ยัยเห็นว่าฉันไม่ตกลงก็เลยเอาชื่อเธอมาอ้าง บอกว่าให้ฉันเห็นแก่หน้าเธอที่เป็นเพื่อนสนิทกัน มานาน ต้องช่วยเติมเต็มความปรารถนาในใจเธอได้แน่” ชยานีได้ยิน ดวงตาก็นิ่งขรึมเย็นชา“ยัยพูดกับเธอแบบนี้เหรอ” “ก็นั่นน่ะสิ ฉันนี่โมโหจะตาย เธอไม่รู้หรอก ว่าหน้าของยัยบูดบึ้งน่ารังเกียจแค่ไหน”ยิ่งพูด ธนิดาก็ยิ่งโมโห “ถ้าไม่ใช่เพราะตัวตนตอนนี้ของเธอที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้นะ ฉันจะตบยัยให้ฟันร่วงไปเลย” “โชคดีนะที่เธอไม่ได้ทำ!”ชยานีได้ยินก็รู้สึกเบาใจ จากนั้นก็จับมือธนิดา“ยัยดา เธอต้องจำไว้นะ เรื่องที่ฉัน ยัง มีชีวิตอยู่ เธอห้ามบอกใครเด็ดขาด ในโลกนี้...ตอนนี้คนที่ฉันเชื่อใจได้เพียงหนึ่งเดียวก็มีแค่เธอนะ!” “เธอสบายใจได้เลย ฉันไม่มีทางบอกใครแน่!”