ตอนที่41 บาดแผลอักเสบ

ต๭นที่41 บาดแผลอักเสบ “เธอคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย”ชยานีส่ายหัว“ไม่ใช่เขา” “เธออย่ามาหลอกฉันนะ แน่ใจนะว่าไม่ใช่นิธาน”สำหรับธนิดาแล้ว ในตอนนี้เธอสามารถคิดได้เพียงนิธาน แท้จริงแล้วร่างกายของชยานีในตอนนี้คือปาลี เมื่อฟังชยานีพูดแล้ว นิธานนั้นที่จริงก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับปาลี เลย การแต่งงานของทั้งคู่เป็นการบังคับของผู้ใหญ่ แต่ก่อนนิธานทำเรื่องเเล้งน้ำใจกับปาลีมากมาย ในตอนนี้ธนิดา เอาแต่คิดว่าเป็นเพราะนิธาน ชยานีถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ “เธอยังไม่เชื่อใจฉันอีกเหรอ ฉันเป็นคนที่ถูกคุกคาม ถูกรังแกง่ายๆอย่างนี้เหรอ”ชยานีตอบอย่างไร้เรี่ยวเเรง “อีกทั้ง นิธานคนนั้น ถ้าอยากจัดการฉัน ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการสกปรกแบบนี้หรอก ดังนั้นไม่ใช่เขาแน่นอน” แม้ว่าแรกเริ่มชยานีจะรู้สึกกับไม่ดีกับนิธานจริงๆ แต่ว่าชยานีก็เชื่อในตัวของนิธาน ธนิดาเห็นชยานียืนยันเป็นครั้งที่สามแล้วจึงยอมเชื่อ“แล้วบาดแผลบนตัวเธอคืออะไร”มองดูแล้วน่ากลัวมาก ธนิดาแทบจะนึกภาพชยานีที่เจ็บปวดและไร้ทางสู้ในตอนนั้นออก ดวงตาของชยานีจางลง“เป็นพ่อแท้ๆของปาลี” “เธอพูดอะไรนะ”ธนิดาถึงกับตกตลึง“ถ้าเป็นแบบนี้ก็แทบจะ……” “ยัยดา เรื่องนี้เอาไว้ก่อน เธอควรไปได้แล้ว” “แต่ว่าเธอ…”ธนิดายังคงไม่วางใจ ชยานีกลับมองมาที่ธนิดาอย่างไม่หวั่นไหว“ฉันมีเรื่องอีกมากมายที่ยังทำ ไม่เสร็จ และฉันต้องมีชีวิตอีกครั้ง ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำให้ตัวเองมีปัญหา วางใจเถอะ รอเธอไปแล้ว ฉันจะโทรหานิธาน” เมื่อธนิดาได้รับคำยืนยัน ทำได้เพียงจากไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ชยานีถอนหายใจ ก้มหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา แล้วโทรศัพท์หานิธาน ก็ไม่รู้ว่านิธานไปไหน ชยานีจำได้ว่าก่อนที่นิธานจะออกไปได้พูดว่าคืนนี้จะไม่กลับมา หรือว่าจะยุ่งเรื่องงาน เสียงโทรศัพท์ดังไปนาน จึงมีคนรับ“ว่าไง” เสียงของผู้ชายฟังดูเย็นชา ราวกับน้ำเเข็งบนยอดเขาสูง ไร้ซึ่งความรู้สึก นิธานจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้ฟังเสียงของอีกฝ่าย นิธานก็ต้องขมวดคิ้ว “ปาลี พูดมา” “นิธาน ฉันอยู่ที่เฮกี้”เสียงของชยานีแหบพร่าเล็กน้อย นิธานย่นคิ้ว“คุณไปที่นั่นทำไม”เขาจำได้ว่าตอนที่เขาออกมาจากคฤหาสน์ภูลพิพัฒน์ ชยานีไม่ได้อยู่ที่นั่น ไม่ใช่หรือ “ฉัน…ฉันกินหม้อไฟ ลืมเรื่องแผลบนตัวฉัน นิธาน ฉัน…”ชยานีทั้งเจ็บทั้งแสบ แต่ก็พยายามพูดต่อ แม้ว่านิธานไม่ได้ฟังให้ชัดเจนว่าชยานีพูดอะไร แต่ว่าเมื่อเขาได้ยินคำว่าหม้อไฟ บาดแผล นิธานก็ปะติดปะต่อ และรู้ได้ทันทีว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เขาลุกขึ้นพรวดพราด บีบโทรศัพท์แน่นพร้อมสีหน้าอันเคร่งเครียด สีหน้าค่อยๆมืดมนดูน่ากลัวมาก ทำให้ดนพ และเฉลิมพลต่างมองหน้ากัน ทั้งสองคนต่างใช้สายตาอันสงสัยมองมาที่อีกฝ่าย ดนพยักไหล่ แสดงถึงความไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หลังจากนั้นก็ได้ยินนิธานพูดเสียงเข้มว่า“ปาลี คุณไม่อยาก มีชีวิตอยู่รึไง” ดนพเอาหูแนบ แต่ก็ถูกนิธานตีเข้าให้“นี่ พี่สามพี่ทำอะไรเนี่ย” “รอก่อนนะ ผมกำลังไป”นิธานวางสาย สีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขาดึงคอเสื้อของดนพ“ปาลีอยู่ที่เฮกี้ นายรีบไปกับ ฉันเลย” “เธออยู่ที่เฮกี๋ก็อยู่ที่เฮกี๋ นายจะดึงผมทำไมเนี่ย หรือว่าจะให้ผมไปกินหม้อไฟ…บ้ารึเปล่า ปาลีไม่อยากมีชีวิตอยู่ แล้วเหรอ”ทันที่ดนพนึกขึ้นได้ ก็เอามือตบต้นขาแล้วพูดว่า“เธอคิดจะทำอะไรกันนะ” “นายถามผมแล้วฉันจะไปถามใคร”สีหน้าของนิธานมืดมนมากขึ้น เขาหยิบเสื้อคลุมแล้วรีบออกจากห้องไป ดนพเห็นท่าทีของเขาจึงรีบตามไป“นี่ รอผมด้วย” “นี่ ผมว่าพวกนายสองคน…”เฉลิมพลมองตามนิธานและดนพที่ออกไปกันทีละคน ก็อดหัวเราะไม่ได้ ทันใดนั้น ก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้“รอผมด้วย” ที่จริงแล้วเขาอยากรู้ว่า ที่นิธานและดนพพูดว่าผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปไม่น้อย จะเป็นเรื่องจริงหรือแค่การแสดง ถ้าเป็นการแสดง เขาก็ไม่ถือสาที่จะสั่งสอนผู้หญิงคนนั้นแทนนิธาน แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง เขาก็ประหลาดใจมากว่า เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ นิธานและดนพขับรถไปด้วยกัน เฉลิมพลขับตามมาข้างหลัง นิธานเหยียบคันเร่งเต็มที่ ขับตรงไปเฮกี๋ บรรยากาศภายในรถต่ำลงลงเรื่อยๆ ดนพที่นั่งด้านข้างรับรู้ถึงบรรยากาศที่สามารถแช่แข็งจนตายได้จากนิธาน เมื่อมองใบหน้าของนิธาน อย่าให้พูดเลย ดนพรู้สึกกลัวขึ้นมา ปกติแล้วต้องใช้เวลาขับรถสี่สิบนาทีแต่นิธานกลับใช้เวลาเพียงยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว เขาลงจากรถอย่างเร่งรีบ แม้ว่า จะรีบร้อน แต่การก้าวเดินของนิธานยังคงสงบนิ่ง โดยพื้นฐานแล้วเป็นการเดินก้าวเท้าอย่างรวดเร็วราวสายลม แต่ ไม่มีซึ่งความสับสนเลยสักนิด“รอผมด้วย” ดนพตามหลังนิธานไป ไม่นานก็เจอห้องที่ชยานีอยู่ นิธานผลักประตู ก็เห็นชยานีนอนอยู่บนโต๊ะ ท้ายทอยของเธอหันมาทางเขา นิธานไม่สามารถมองสภาพของชยา นีให้ชัดเจน แต่ว่าเมื่อเห็นชยานีขดตัวอยู่ในสภาพแบบนั้น นิธานก็รู้สึกหัวใจเหมือนถูกอะไรบางอย่างบีบคั้นอยู่ใน อกขึ้นมาทันที เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ รีบเดินเข้าไปหา เงามืดที่ปกคลุมตรงหน้า ทำให้ชยานียกหัวขึ้น ก็พบกับใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าอันประณีต ที่แม้แต่ผู้หญิงยัง ต้องอับอาย ช่างน่าประหลาดใจ ทั้งที่แต่ก่อนชยานีเกลียดนิธานคนนี้มากมาย แต่ว่าในตอนนี้เมื่อได้เห็นนิธานมาหา คิดไม่ถึง เลยว่าชยานีจะรู้สึกดีใจเช่นนี้ เธอกระพริบตา มองเห็นสีหน้าอันมืดมนของนิธาน ซึ่งมืดมนเกินบรรยาย ชยานียิ้มเล็กๆที่มุมปาก พยายามค่อยๆ ลุกขึ้นจากบนโต๊ะ น่าจะเป็นเพราะเรื่องบาดแผล ชยานีเจ็บจนกัดฟันกรอด มองมาที่นิธานที่ยังทำหน้าเย็นชาอยู่ อย่างนั้น ชยานีอดไม่ได้จึงพูดออกมา“อื้ม คุณมาแล้วเหรอ” นิธานทำหน้าเย็นชา ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะดูเหมือนชยานีได้ทำเรื่องที่เลวร้ายอะไรสักอย่าง “เอ่อ…”ชยานีคิดไม่ถึงว่าสีหน้าของนิธานจะแย่แบบนี้ หรือว่าจะเป็นเพราะตัวเองไปรบกวนเขา จึงเริ่มรู้สึกผิด ขึ้นมา ดังนั้นชยานีจึงค่อยๆพูดว่า“ขอบคุณนะ นิธาน” “อ้าว ผมบอกว่าพี่สะใภ้ คุณมาทำอะไรที่นี่”ดนพส่งเสียงเข้ามาอย่างผิดจังหวะ ชยานีหันคอกลับไปอย่างยากลำบาก ก็เห็นดนพและยังมีผู้ชายอีกคนยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง ชยานีกระพริบตา และกระพริบอีกครั้ง“อ้าว คุณหมอดนพ”ในตอนนี้ชยานีที่กำลังหมดเรี่ยวแรง เมื่อได้เห็นดนพ ก็รู้สึกวางใจอย่างไม่รู้ตัว “ยังเดินได้ไหม”ตอนนี้นิธานเริ่มพูด ชยานีพยักหน้า“ได้ค่ะ” แม้ว่าจะเดินไม่ได้ก็จำเป็นต้องเดิน การแสดงออกของนิธานที่กำลังทำ แสดงออกชัดเจนว่าจะไม่ช่วยประคอง แล้วเธอจะทำอะไรได้ เธอรู้สึกสิ้นหวังมาก ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี้ก็คงเรียกรถพยาบาลโดยตรง ไม่ใช่นิธาน “นั่น นั่นหน่ะ…”ชยานีพูดขณะที่พยายามลุกขึ้น เพียงแค่ออกแรง ก็ส่งผลต่อบาดแผลที่หลัง ชยานีเจ็บจนน้ำตา ไหลออกมา เธอใช้มือทั้งสองดันตัวขึ้นจากโต๊ะ ดวงตากำลังพร่ามัว และแล้วดวงตาที่น่าสงสารก็มองมาที่นิธาน“ฉันเจ็บ” นิธานรู้สึกปวดหัว รีบดึงชยานีขึ้นจากเก้าอี้ แต่ว่าดวงตาของเขากํ็พบกับจานที่อยู่บนโต๊ะ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณบอกว่าอยู่คนเดียว” แย่แล้ว มัวแต่บอกให้ธนิดาออกไป จนลืมเก็บจานชามบนโต๊ะ ชยานีกลืนน้ำลาย“เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ อยู่กับเพื่อน” “ใช่หรือ”มือข้างหนึ่งของนิธานกำลังประคองชยานีอยู่ แต่สายตากลับจ้องมาที่หน้าของชยานี พยายามมองหา พิรุธบนหน้าของเธอ หัวใจของชยานีเอาเต้นโครมคราม เธอรู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ อยากจะหนีไป แต่อย่างไรตอนนี้เธอก็หนี ไม่ได้ ถูกนิธานจับไว้แบบนี้ ชยานีรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ทำได้เพียงมองมาที่คนรักอย่างไม่หยุด แล้วบอกว่า“ฉันยังไม่ ได้กินข้าว แล้วพอดีเพื่อนนัดออกมากินข้าว ดังนั้นฉันจึงมา เอ่อ ฉันลืมไปเลยว่ามีแผลบนตัว เพราะอยากกิน มากๆ” “เพื่อนของคุณหล่ะ”นิธานมองไปรอบๆห้อง “มีงานกระทันหัน เลยกลับไปแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงไม่เรียกคุณมา”ชยานีถาม“นิธาน ช่วยชีวิตหนึ่งคน เท่ากับสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ผมเป็นหนี้คุณแล้ว” สีหน้าของนิธานยังไม่ดีขึ้น แต่ว่าเพื่อไม่ให้ชยานีรำบากใจ เขารีบประคองชยานีออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเดินมา ถึงทางเดินแล้วยังไม่เห็นดนพและเฉลิมพลเดินมา ก็ขมวดคิ้ว “ยังไม่ไปอีกเหรอ” “ไปไปไป”ดนพดึงเฉลิมพลเดินตามนิธานไป ครั้งนี้ชยานีนั่งบนรถนิธาน ส่วนดนพนั่งบนรถเฉลิมพล เมื่อเห็นว่าชยานีได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก นิธานพาชยานีตรงไปโรงพยาบาลทันที โดยมาดนพและเฉลิมพลขับ ตามมาด้านหลัง ดนพเป็นพวกพูดมากน่ารำคาญ แต่เพราะตอนนี้เป็นห่วงบาดแผลบนตัวชยานี จึงเงียบอย่างหาได้ ยาก แต่เฉลิมพลก็พูดขึ้นว่า“เธอเปลี่ยนไปจริงๆ”หลังจากที่เขาเห็นท่าทีของชยานี น้ำเสียงที่ชยานีใช้กับนิธาน ไหนจะท่าทาง แตกต่างจากแต่ก่อนจริงๆ แต่เป็นท่าทีของนิธานที่มีต่อชยานีที่ทำให้ เขาต้องขมวดคิ้ว“พี่สามเขา…”