ตอนที่ 42 พี่สาม ผู้หญิงคนนี้ ไม่เหมาะกับเจ้าสาม

ต๭นที่ 42 พี่สาม ผู้หญิงคนนี้ ไม่เหมาะกับเจ้าสาม ที่รักขอวผม ดนพพูดไม่ออก“ไม่มีปัญหาอะไรใหญ่โตจริงๆ แต่ผมเป็นหมอ ไม่ได้เป็นเทพเจ้า สามารถทำให้เธอหายปวด เร็วๆได้ที่ไหน จะว่าไปแล้ว ยาแก้ปวดนี้ก็ไม่ได้ออกผลทันทีหรอกนะ” ดนพก็ไม่รู้ว่าจะบรรยายกับนิธานว่าอย่างไร“เอาเถอะ ให้อยู่โรงพยาบาลคอยดูอาการไปก่อน แล้วฉันจะบอกอีก ครั้ง เธอจะเป็นแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเป็นอีกสองสามครั้ง คงจะฟื้นฟูไม่ได้ ภายหลังแผลบนร่างกายอาจจะไม่ หายเป็นปกติ” นิธานขมวดคิ้ว“เข้าใจแล้ว ผมจะพาเธอไปห้องพักก่อน” ชยานีถูกส่งเข้าห้องพักผู้ป่วย นิธานตามไปข้างหลัง เฉลิมพลกับดนพทั้งสองต่างมองหน้ากัน สุดท้ายดนพก็ไป ห้องทำงาน แล้วเฉลิมพลก็ตามนิธานไปห้องพักผู้ป่วยของชยานี นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นนิธานจ้องมองที่ชยานี เฉลิมพลคิดว่าสายตาของเขาต้องบอดเเน่เลย “อะแฮ่ม”เฉลิมพลแกล้งกระแอมออกมา นิธานรีบหันหน้ามา ในสายตามีความรังเกียจ“ทำไมแกยังอยู่ที่นี่อีก” คำพูดนี้สำหรับเฉลิมพลไม่น่าฟังเอาเสียเลย อะไรคือการได้ยินคำว่าทำไมเขาถึงยังอยู่ที่นี่“พี่สามฉันว่า พี่ไม่ ใจดีไปหน่อยเหรอ” นิธานหลับตาลง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากอธิบายกับเฉลิมพล แต่เฉลิมพลคนนี้มีหรือที่จะยอมแพ้นิธาน เขาเดินเข้ามา ส่งเสียงดังขึ้น ดูเหมือนว่าการนอนของชยานีจะยังไม่ สนิท เมื่อได้ยินเสียงดัง คิ้วจึงขมวดเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังจะตื่น นิธานเงยหน้าขึ้น ส่งสายตาเย็นเฉียบออกมา สายตาที่ทำให้เฉลิมพลรู้สึกได้ว่าต้องรีบก้าวออกไป“ออกไปคุย ข้างนอกเถอะ” นิธานมองมาที่ชยานี ก็เห็นว่าเธอยังไม่ตื่น แล้วจึงพยักหน้า เดินตามเฉลิมพลออกไป ณ โถงทางเดิน ตอนนี้ดึกมากแล้ว บนโถงทางเดินของโรงพยาบาลจึงไม่มีคน นอกจากนางพยาบาลที่เดินผ่าน เป็นครั้งคราว โรงพยาบาลก็เงียบสงัด เฉลิมพลหยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง จุดไฟแล้วก็ส่งให้นิธานมวนหนึ่ง นิธานกลับส่ายหน้า“ห้ามสูบ บุหรี่”พูดแล้วส่งสายตาให้ดับมันทิ้ง เฉลิมพลไม่ได้ที่จะกรอกตาใส่“ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่านายเป็นคนรักษากฎระเบียบแบบนี้” “ผมเป็นมาตลอด นายไม่รู้เอง”น้ำเสียงของนิธานเบาลง“เรียกผมมาทำไม” “นาย นายไม่ได้ตกหลุมพลางใช่ไหม”เฉลิมพลลองถามหยั่งเชิง ผู้ชายที่มีใบหน้าอันเยือกเย็นสูงส่งนั้นได้แสดงความรำคาญออกมา แต่ก็ซ่อนมันอย่างรวดเร็ว เขาเอียงหัว ดวงตา สงบนิ่ง“เปล่าสักหน่อย” สองคำนี้นิธานพูดอย่างมั่นใจเป็นพิเศษ เฉลิมพลมองตานิธานอยู่นาน ในที่สุดก็ไม่ได้เห็นอะไรจากสายตาของ เขา ทำได้เพียงขมวดคิ้ว“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไร” “พี่สาม พี่ควรจำไว้ แม้ว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนี้จะเปลี่ยนไปบ้าง แต่เมื่อก่อนเธอได้ทำเรื่องเลวร้ายสุดจะบรรยาย อย่างนั้นไว้ ผมไม่อยากให้นายตกหลุมพลาง ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะกับนาย” “ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ ตอนนี้เป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์จากการร่วมมือกัน เมื่อถึงเวลานั้น พวกเราจะรีบ หย่ากันทันที” สำหรับเขาแล้วชยานีผู้หญิงคนนี้คือความผิดพลาด จะไม่ยอมให้มาสร้างปัญหาหรือเรื่องเลวร้าย กับเขาแน่นอน ดังนั้นนิธานจึงจับตาดูชยานี แต่การที่เฉลิมพลพูดแบบนี้ เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขายื่นมือมาจับที่ไหล่เฉลิมพลแล้วพูดว่า“ผมก็เข้าใจ ที่นายกับคนอื่นๆเป็นห่วง แต่ว่านะ นายเป็นห่วงเรื่องของท่านปู่ตระกูลพวกนายดีกว่า” สีหน้าของเฉลิมพลเปลี่ยนเป็นไม่ดีทันที เอามือข้างหนึ่งผลักมือของนิธานออก“นี่นายมีความสุขบนความทุกข์ ของคนอื่นหรือหลอกใช้แล้วถีบหัวส่งกันแน่”นิธานคนนี้ สำหรับพวกเขาเปรียบเสมือนพี่น้อง แต่ว่าในบางท่าที ของนิธานก็น่าตกใจ เขาน่ากลัวกว่าตัวเองด้วยซ้ำไป “ช่างเถอะ นี่เป็นเรื่องของนายเอง นายหาวิธีเอาเองแล้วกัน”เฉลิมพลยังไม่ทันพูดอะไร“นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับกันเถอะ” เฉลิมพลเดินไปแล้ว นิธานยังคงยืนอยู่ที่โถงทางเดินสักครู่หนึ่ง แล้วค่อยเข้าไปในห้องผู้ป่วย ชยานีคืนนี้นอนหลับไม่สนิทเลย เพราะเธอนอนราบกับเตียง การนอนแบบนี้จะกดทับแผล ยิ่งทำให้หลังของเธอ เจ็บปวดราวกับถูกฉีกและรู้สึกคันอย่างมากตลอดเวลา ชยานีรู้สึกราวกับตนเองกำลังตกนรกทั้งเป็น ทำให้เธอเหมือนกับย้อนไปตอนที่เธอประสบอุบัติเหตุทาง รถยนต์ เธอเสียโฉมทั่วทั้งกาย หลังจากนั้นร่างกายส่วนบนเป็นอัมพาต เธอในตอนนั้นเวลาเอนตัวลงนอนก็เจ็บ แบบนี้ เธอรู้สึกหมดหวังกับชีวิต แม้ว่าอยากตายสักกี่ครั้ง แต่ว่าเมื่อนึกถึงทัตติ เธอก็รู้สึกไม่อยากตายขึ้นมา แล้วทัตติหล่ะ คิดไม่ถึงว่าจะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อมกับชามา ช่างน่าเวทนาตนเองยิ่งนัก หลังจากนั้นชา มาก็เอามดลูกของตนเองไปอย่างโหดร้าย ชยานีฝันร้าย ในความฝันเธอเห็นทัตติและชามายืนอยู่ในห้องผ่าตัด ทั้งสองคนมองมาที่หมอที่กำลังผ่าหน้าท้อง ของเธอตาปริบๆ หลังจากนั้นก็เอามดลูกของเธอไป “ไม่นะ ไม่นะ พวกเธอปล่อยฉัน พวกเธอ…” “อย่าเอามดลูกฉันไป ไม่นะ ฉันขอร้องหล่ะ ไม่นะ” “เจ็บ เจ็บ” “อ้า…..ฉันเจ็บ” ครึ่งคืนแล้ว ที่นิธานนอนอยู่บนโซฟา โดยปกติเขาเป็นคนที่หลับไม่สนิทอยู่แล้ว จึงตื่นง่ายมาก เมื่อได้ยินชยานีที่ ดูเหมือนจะฝันร้าย ละเมอพูดไม่หยุดในความฝัน เป็นเพราะเขาอยู่ค่อนข้างไกล ยิ่งทำให้คำพูดของชยานีคลุมเครือไม่ชัดเจน ดังนั้นนิธานจึงฟังไม่ถนัด ได้ยิน เพียงเสียงร้องอันเจ็บปวดของชยานี นิธานรีบลุกขึ้น สาวเท้าเข้าไปที่เตียงคนไข้ แล้วรีบเปิดไฟ ในตอนที่เห็นชยานีร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่หยุด ร่างกายเปียกโชกไปทั้งตัว ม่านตาของนิธานหดเล็กลง ทั่วทั้งร่างของชยานีเปียกโชก ชุดคนไข้บนร่างกายเปียกชื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ “ปาลี ตื่นสิ ปาลี”นิธานเรียกมาสองครั้งแล้ว แต่ชยานีกลับไม่ตื่นขึ้นมา เธอยังคงอยู่ในความฝัน แต่ไม่ได้ร้อง อย่างเจ็บปวดแล้ว คิ้วยังคงย่นอยู่ ดูเหมือนยังเจ็บปวดอยู่บ้าง เธอยังคงปิดตา มือทั้งสองกำผ้าห่มไว้แน่น ดวงตาของนิธานมืดลง เมื่อไม่เห็นท่าทีว่าชยานีจะตื่นขึ้นมา และเมื่อมองไปที่ชุดคนไข้ที่เปียกโชกของชยานี คิ้ว ของเขาก็ยิ่งขมวดแน่น ผ่านไปครู่หนึ่ง นิธานนำกะละมังน้ำมาจากห้องน้ำ ในมือถือผ้าขนหนูผืนหนึ่ง ชยานียังคงหลังอยู่ในความฝัน แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ฝันถึงเรื่องร้าย เธอนอนอยู่ ร้องเจ็บเบาๆ นิธานค่อยๆบิดผ้า ขนหนู แล้วเดินไปอุ้มชยานีขึ้นมาจากเตียง ชยานีขยับร่างกาย เพราะรู้สึกเจ็บ ทำให้ร้องอย่างเจ็บปวดเบาๆว่า“โอยโอย เจ็บ” “โอ๋ๆ ไม่เจ็บแล้ว เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว”น้ำเสียงของนิธานนุ่มนวลอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ตอนนี้ไม่มีใคร ถ้ามีคน อยู่แถวนี้ แล้วได้ยินน้ำเสียงของนิธานที่อ่อนโยนแบบนี้ เกรงว่าคงตกใจตาย ด้านหนึ่งนิธานส่งเสียงปลอบชยานี อีกด้านหนึ่งก็ค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าผาก พวงแก้ม ลำคอของชยานี หลัง จากเช็ดจนสะอาดแล้ว นิธานก็ขมวดคิ้วจ้องมาที่ชุดคนไข้ของชยานี เขามองชยานีอยู่นาน ในที่สุดก็วางผ้าขนหนูลง จากนั้นมือข้างหนึ่งประคองชยานีขึ้น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ค่อยๆ ปลดกระดุมชุดคนไข้ของชยานีอย่างนุ่มนวล แม้แต่นิธานเองก็ไม่รู้ตัวว่า เขาระมัดระวังมากๆในขณะที่ลงมือทำ นิ้วมือเองก็สั่นเล็กน้อย ไหนจะดวงตาที่ ลอกแลกไปมา ที่จริงแล้วเขาจะเรียกพยาบาลมาช่วยทำก็ได้ แต่ภายในจิตสำนึกของนิธานคือไม่อยากให้ใครเห็นเรือนร่างของ ชยานี แม้แต่ผู้หญิงเขาก็ไม่ยอม กระดุมชุดคนไข้ของชยานีที่เขาแกะอย่างสั่นเทาถูกแกะออกหมดแล้ว เพราะว่าเพื่อให้บาดเเผลหายสนิท ตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาล ดังนั้นชุดของชยานีที่สวมใส่ก่อนหน้านี้จึงถูกถอด ออก แม้แต่ชุดชั้นในก็ถูกถอดด้วย ดังนั้นในตอนที่นิธานถอดเสื้อผ้าออก ลูกบอลสองลูกนั้นก็เด้งออกมา นิธานถึงกับสั่นไปทั้งตัว ดวงตาราวกับถูกตรึงไว้อย่างนั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นเรือนร่างของชยานี ในตอนแรกความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเลวร้ายมาก เธอต้องจูงใจเขา อีกครั้งสักสามสี่รอบ ในตอนนั้นเธอใจกล้าแก้ผ้าปีนขึ้นมาบนเตียง แต่นิธานไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง ไม่ได้มีเธออยู่ ในสายตาเลยสักนิด ขนาดมองไปที่เรือนร่างของเธอก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่ว่าครั้งนี้ในตอนที่นิธานได้เห็นเรือนร่างของชยานี หัวใจร้อนรุ่มขึ้นมา ภายในอกก็สั่นไหว เป็นความรู้สึกที่ไม่รู้ จะอธิบายอย่างไร นิธานมองมาที่ชยานี ก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ แต่แล้วนิธานก็ละสายตาออกอย่างรวดเร็ว เขาหายใจเข้าลึกๆ หยิบ ผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัวให้ชยานี ตั้งแต่ต้นจนจบนิธานก็อดไท้ได้ไม่มอง เป็นเพราะในตอนที่มือของเขาสัมผัสกับร่างกายของชยานี เธอก็สั่นไป ทั้งร่างกาย นิธานรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที เมื่อกี้ควรจะเรียกให้พยาบาลมาช่วยทำให้ เขาก็เป็นผู้ชายปกติทั่วไป ยังหนุ่มยัง แน่น เมื่อต้องเผชิญกับร่างกายอันเปลือยเปล่าของหญิงสาว ถ้าจะไม่ให้รู้สึกอะไรคงเป็นไปไม่ได้ มันไม่ง่ายเลยที่จะเช็ดตัวชยานีที่อยู่ตรงหน้าให้เสร็จ เขาพลิกตัวชยานีอย่างระมัดระวัง โดยให้ชยานีนอนอยู่ใน อ้อมแขนและหน้าขาของเขา กลิ่นหอมจางๆผิวกายที่นุ่มนวล ทำให้นิธานยืนหยัดต่อไปไม่ไหว เพียงแต่ในตอนที่สายตาของนิธานมองเห็น บาดแผลมากมายอยู่ทั่วแผ่นหลังของชยานี ในใจของนิธานที่กำลังเต้นแรงก็สงบลง ดวงตาของเขามืดลง จ้องมาที่แผ่นหลังของชยานีครู่หนึ่ง รู้สึกผิดไปทั้งกาย ฐิติพันธ์ ผู้ชายคนนั้น เขาจะต้องสั่งสอนให้ได้ ในตอนนี้ชยานีกลับไม่รู้ถึงความคิดภายในจิตใจของนิธาน แต่ทำเป็นรู้ ที่จริงเเล้วชยานีก็ไม่เคยคิดจะให้นิธาน ช่วย แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ปฎิเสธว่าตนเองในตอนนี้เป็นภรรยาของนิธาน นิธานเช็ดตัวให้ชยานีอย่างระมัดระวัง แล้วนำเสื้อผ้าสะอาดมาเปลี่ยนให้ชยานี จากนั้นก็วางชยานีลงบนเตียง อย่างเบามือ เนื่องจากมีแสงนิดหน่อย นิธานจ้องมองใบหน้าของชยานีอยู่นาน จนกระทั่งได้เห็นว่าคิ้วของชยานีคายออก นิธาน จึงเดินกลับไปที่โซฟาเอามือกอดอกแล้วหลับไป ชยานีรู้แค่เพียงว่าตัวได้ฝันไป ช่างเป็นฝันที่ยาวนานมาก ความฝันในช่วงแรกน่ากลัวมาก แต่ความฝันในช่วงหลัง กลับทำให้รู้สึกเต็มไปด้วยความหวัง ในตอนที่ชยานีตื่นขึ้นมา แสงอาทิตย์ด้านนอกก็สาดส่องเข้ามา โดนใบหน้าของเธอแล้ว เป็นเพราะกำลังนอน อยู่ ดังนั้นชยานีในตอนนี้รู้สึกเจ็บบริเวณหน้าอก แต่ว่าเธอกลับรู้สึกว่าตนเองผ่อนคลาย สบายใจมากๆ “ตื่นแล้วเหรอ”