ตอนที่ 46 ดูเหมือนคุณอยากให้ผมอุ้มนะ

ต๭นที่ 46 ดูเหมือนคุณอยากให้ผมอุ้มนะ จูบของนิธานมีความรุนแรง และรวดเร็ว ดังนั้นชยานีจึงรับมือไม่ไหว ชยานีถลึงตาจ้องมองนิธาน แต่นิธานเอาแต่ระดมจูบที่ริมฝีปากของชยานี ส่วนมือนั้นก็ลูบไล้บนแผ่นหลังของเธอ คิดไม่ถึงว่าปากที่เอาแต่พูดฉอดๆของชยานีจะหวานเพียงนี้ ราวกับวุ้นผลไม้ ทำให้รู้สึกไม่อยากวางมือ สีหน้าอันเข้มของนิธาน ค่อยๆร่วงลงพื้น แม้จะอยากจูบกับชยานีอีกครั้ง กลับถูกชยานีผลักออกระหว่างทาง เธอผลักนิธานออกอย่างรุนแรง เช็ดมุมปากอย่างรังเกียจ การกระทำนี้ของชยานีสร้างความเจ็บปวดให้กับสายตาของนิธาน สายตาอันเย็นชาของเขาที่มืดครึ้มอยู่แล้ว ก็ราวกับมีพายุฝนอยู่ในนั้น ชยานีกลับรนหาที่ตายเช็ดมุมปาก ราวกับรังเกียจนิธานมากๆ “ปาลี” นิธานคว้าแขนข้างหนึ่งของชยานีไว้ สีหน้าของเขาน่ากลัวยิ่งขึ้น แต่ในตอนนี้ชยานีกลับไม่สนใจ เธอเอาแต่คิดว่าถูกนิธานจูบแล้ว ไม่สบายใจเลยจริงๆ “โอ๊ยอะไรเนี่ย” ชยานีถลึงตาอย่างโหดเหี้ยมใส่นิธาน พยายามดิ้นรน อย่างไรก็ตามนิธานมีพละกำลังเยอะ ชยานีย่อมดิ้นไม่หลุด ทำได้เพียงถลึงตาโตอย่างช่วยไม่ได้ “นิธาน คุณปล่อยฉันนะ” “ให้ปล่อยคุณ ปาลีคุณกำลังหมายความว่าอะไร” ผู้หญิงคนนี้กล้าทิ้งเขาจริงๆเหรอ ผู้หญิงน่ารังเกียจ “ฉันหมายความว่าอะไรคุณไม่เข้าใจเหรอ” ชยานีกรอกตา “ฉันรังเกียจคุณ” “ปาลี คุณอยากตายใช่ไหม” นิธานบีบคอของชยานี ดวงตาคู่นั้นส่งรังสีอำมหิต ข้อนิ้วของเขากำลังงอเข้าหากัน ใบหน้าของชยานีเริ่มดูไม่ได้ กำลังเเดงขึ้นเรื่อยๆ ชยานีตีนิธานอย่างขัดขืน “ปล่อยนะ แค่กๆ” นิธานหรี่ตาลง เมื่อเห็นชยานียังมีท่าทีขัดขืนแบบนี้ ก็รู้สึกเบื่อ เป็นเพราะจูบก่อนหน้านี้ทำให้ชยานีหวาดกลัวไปชั่วขณะและถูกท่าทางในตอนนี้ของเธอทำลายมันลง นิธานสะบัดชยานีออกอย่างแรง ชยานีทรงตัวไม่อยู่ เซไปก้าวหนึ่งแล้วลงไปนั่งบนโซฟา เธอหายใจเข้าลึกๆ ในตอนที่ถูกนิธานบีบคอ เธอรู้สึกว่ากำลังจะตาย ชยานีรู้สึกกลัวอย่างมาก เธอไม่อยากตาย สักนิดก็ไม่เคย ความยากมีชีวิตรอดอย่างรุนแรงทำให้เธอต่อสู้ดิ้นรน เธอพนันเอาไว้ ว่านิธานไม่กล้าลงมือทำจริงๆ ดูเหมือนว่าเธอจะพนันถูก ในเมื่อนิธานไม่ได้ชอบเธอ แต่ทำไมเขาถึงไม่ฆ่าเธอ “ปาลี ทางที่ดีคุณควรยึดถือจุดนี้ ในหนึ่งปีนี้แค่คุณทำตามกับผมดีๆ ผมก็จะให้คุณไปดีๆ” “แค่กๆ” ชยานีหายใจอย่างยากลำบาก เมื่อได้ยินนิธานพูดแบบนี้ ก็รู้สึกอยากฆาคนขึ้นมา แต่ชยานีรู้ดีว่าต่อหน้านิธานนั้นเธอเป็นเพียงไข่ที่กระทบหิน เธอไม่มีความสามามารถแลวิธีการับมือกับนิธาน และในตอนนี้เธอต้องพึ่งพานิธานในการอยู่ในเมืองนภา ชยานีทำคอตก ทำสายตารำคาญ แต่ก็ค่อยๆนั่งตัวตรงบนโซฟา “คุณชายนิธานคิดว่าฉันยังเป็นปาลีแบบเมื่อก่อนอยู่ไหม” นิธานหรี่ตาลอบมองใบหน้าดื้อรั้นนั้น ผสานนิ้วมือ “ทางที่ดีคือไม่ใช่” “หืม ฉันเคยบอกกับคุณชายก่อนหน้านี้แล้ว ว่าคุณชายไม่ต้องกังวลว่าฉันจะไปกวนใจคุณ แต่คุณ…ไม่ใช่ว่ารังเกียจฉันมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ ในเมื่อรังเกียจฉัน ก็ไม่น่าทำเรื่องน่าสะอิดสะเอียนที่ทำให้คนเข้าใจผิดแบบนี้” เธอกำลังโกรธ มีโทสะ นิธานจูบเธอได้อย่างไร อย่างไรก็ตามในตอนที่เธอจู๋จี๋กับทัตติ ทั้งสองคนยังทำแค่จับมือ จูบหน้าผาก ทัตติเอาแต่พูดว่าตนเองเป็นนางฟ้าของเขา ครั้งแรกของพวกเขาควรจะเป็นในคืนแต่งงาน ทัตติ ชยานีหัวเราะให้กับตัวเอง คิดไม่ถึงว่าเธอยังคงคิดถึงผู้ชายเห็นแก่ตัวไร้ซึ่งหัวใจคนนั้น ชยานีรู้สึกเศร้าใจในตนเอง ทัตติไม่ได้รักเธอเลยจริงๆ มิฉะนั้นเขาคงเลือกเธอไม่ใช่ไปเลือกชามา ชามาบอกว่าอีกสองปีก่อนเขาจะมีลูกกับทัตติ แต่เพราะอุบัติเหตุในตอนนั้น ชามาจึงไม่มีลูก ใช่แล้ว ช่วงเวลานั้นเธอยังคงตำหนิตัวเอง คิดว่าเป็นเพราะตัวเองทำให้ชามาเสียเด็กคนนั้นไป ในตอนนั้นรู้สึกบาปอย่างบอกไม่ถูก ดังนั้นจึงเป็นธุระในโรงพยาบาลคอยดูแลชามาเป็นเดือนๆ มานึกเอาในตอนนี้ เธอต้องเป็นคนที่โง่ที่สุดในโลกแน่ๆ สามีในอนาคตของตนมีลูกกับเพื่อนสนิท แล้วตัวเองยังคอยเป็นธุระให้เพื่อนสนิท เธอจำได้ว่าในตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่สตูดิโอลำบากมาก เธอต้องยุ่งๆกับสตูดิโอและดูแลชามา แถมยังต้องปลอบใจตัวเองเวลาถูกทัตติมองมาอย่างเย็นชา เธอเป็นคนโง่ที่สุดในโลกจริงๆ ในตอนที่เธอดูแลชามาอย่างอดทน ทัตติกับชามาจะหัสเราะเยาะตัวเองไหมนะ คนว่าเธอเป็นคนโง่รึเปล่า ไม่คิดเลยว่าถูกหลอกจนหัวปั่น เหอเหอ ชยานี เธอมันโง่ “ปาลี” นิธานเห็นชยานีทั้งร้องไห้และหัวเราะออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย มีทั้งการดูถูกตนเอง ความน้อยใจ ความเสียใจ และความเกลียดชัง ความรู้สึกมากมายปะปนกันแสดงออกมา นิธานเห็นสีหน้าเช่นนี้ของชยานี ก็ไม่อาจละสายตาได้ เห็นได้ชัดว่าเธอยังเป็นเด็กสาวอายุยี่สิบกว่าๆ เทียบกับเขาแล้วอายุห่างกันมาก ดังนั้นในตอนที่ท่านแก่ภูลพิพัฒน์ให้เขารับปาลีเป็นภรรยา เขาคิดว่าอายุของทั้งสองคนเป็นอุปสรรคอันดับแรก พวกเขาไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้ แต่ในวันนี้เมื่อมองใบหน้านั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นใบหน้าเดียวกัน แต่ก่อนต่างหลีกเลี่ยงไม่ฟังเหตุผล บุ่มบ่ามโดยพลการ แต่ในวันนี้กลับผ่าามันไปอย่างโชกโชน ดูเหมือนว่าอายุจะไม่น้อยแล้ว ต่างมีประสบการณ์ความเป็นและความตายมาแล้ว ความเป็นความตายเหรอ เมื่อนิธานนึกถึงวันที่ชยานีเปลี่ยนไป ก็เป็นตอนที่ช่วยชีวิตกลับมาจากการจมน้ำ ดนพบอกว่าเป็นเพราะเธอจมน้ำ จึงติดเชื้อในปอด ถ้าช้ากว่านั้น เธออาจจะตายไปแล้ว ต่อให้เป็นเทวดาที่ไหนก็ช่วยชีวิตเธอไม่ได้ และแล้วเธอก็ฟื้นขึ้นมาอย่างปาฎิหารย์ ไม่เพียงฟื้นขึ้นมา แม้แต่สมองก็ดีขึ้นด้วย นิธานหรี่ตามองดวงตารียาวคู่นั้น ไม่มีความหมายลึกซึ้งใดๆมองมาที่ชยานี ชยานีก็รู้สึกตัวขึ้นมา พบดวงตาที่สงสัยคู่นั้นของนิธาน ก็รีบเก็บอาการ เธอกำหมัด มาทางนิธาน “ครั้งถือฉันถือว่าถูกหมากัด” น้ำเสียงของชยานีเย็นชามาก และไร้ซึ่งอารมณ์ “ปาลี คุณลองพูดอีกครั้ง” ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ บังอาจเปรียบเขาเป็นหมา ช่างกล้ายิ่งนัก หรือว่าอยากตายจริงๆ “ฉันคิดว่า คุณชายนิธานวันหลังไม่ควรทำเรื่องที่ทำให้คนเข้าใจผิดแบบนี้จะดีกว่า หรือว่าคุณชายลืมไปแล้ว ว่าคุณมองว่าฉันเป็นคนน่ารังเกียจ คุณไม่ชอบฉันไม่ใช่เหรอ” ชยานีเอานิ้วชี้ที่ปากของตน “ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้ารบกวนคุณชายอย่าทำเรื่องนี้อีกนะคะ” ดวงตาของนิธานมืดลง เขากำมือแน่น ถ้าหากเธอในตอนนี้ยังมีสถานะให้ใช้ เมื่อดูจากสถานะของท่านปู่ เขาก็ลงมือไม่ได้ชั่วคราว ไม่อย่างนั้นจะมีใครที่กล้าพูดกับเขาอย่างนี้ เธอจะไม่ได้เห็นแสงตะวันของพรุ่งนี้แน่นอน “คุณคิดว่าผมแปลกไป” “ไม่แปลกไปก็ดี” ชยานีรีบเสียงฉุน “คุณชายนิธานหรือคุณไม่คิดว่าฉันยังก่อกวนคุณเหมือนแต่ก่อนแล้ว ทางที่ดีไม่ควรให้ฉันเข้าใจผิด ถ้าหากเวลานั้นฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วตามตื้อคุณ ถ้าอย่างนั้นคงไม่ดีกับคุณชายนิธานแน่นอน” น่ารังเกียจจริงๆผู้หญิงคนนี้ เห็นได้ชัดว่าแต่ก่อนเป็นคนที่วิ่งเข้าหา นึกไม่ถึงว่าวันนี้กลับปล่อยเขาไป นิธานสำหรับเขาที่โตจนอายุขนาดนี้ ที่ผ่านมายังไม่เคยถูกผู้หญิงคนไหนปล่อยเขาไป ผู้หญิงเหล่านั้นเมื่อเห็นเขาดวงตาเหล่านั้นแทบจะติดอยู่บนตัวของเขา มีเพียงผู้หญิงคนนี้ ที่ตอนนี้ทำเหมือนกำลังกินยาผิดขวด ปฏิเสธความสัมพันธ์กับเขาอย่างง่ายดาย “เอาหล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันอยากจะพักผ่อน” ชยานีเห็นนิธานถูกตัวเองทำให้โกรธจนพูดไม่ออกแบบนั้น ก็รู้สึกสบายใจไม่น้อย แต่ชยานีไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา เธอข้ามนิธานไปถือผ้าห่มปูลงบนพื้น แผ่นหลังของชยานีดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้บนร่างกายมีเพียงรอยบาดแผล แต่ไม่ได้เจ็บแล้ว ดังนั้นเธอจึงสามารถนอนราบกับพื้นได้ นิธานเห็นชยานีนอนบนพื้นราวกับไม่มีใครอยู่ สมองของเขาก็รู้สึกเจ็บอย่างรุนแรง เหมือนจะปวดหัวขึ้นมา เขายังไม่ลืม ว่าตัวเองไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับสามารถเป็นยาแก้อาการปวดหัวและโรคนอนไม่หลับของตัวเองได้ นิธานป่วยเป็นโรคนี้มาหลายปีแล้ว แต่มีคนรอบตัวไม่กี่คนที่รู้ มีเพียงดนพที่เป็นหมอที่รู้ หลายปีมานี้ดนพพยายามหาวิธีมากมาย แต่ก็ไม่สามารถทำให้นิธานดีขึ้นเลย ตั้งแต่สองปีก่อนที่ร่วมเตียงกับปาลีโดยไม่ตั้งใจ นิธานก็นอนหลับได้อย่างปาฎิหาริย์ แต่ระยะนี้ชยานีนอนแยกกับนิธาน ไหนจะเข้าโรงพยาบาล ดังนั้นในตอนที่นิธานนอนคนเดียว สมองของเขาก็เกิดอาการแบบนี้ขึ้น ช่วงนี้เขานอนไม่ค่อยได้เลย “ขึ้นมานอนบนเตียง” ชยานีไม่ตอบโต้นิธาน เธอได้ยินแล้ว แต่กลับปิดตาทำเหมือนไม่ได้ยิน รวมไปถึงทำเสียงกรนเบาๆ นิธานรู้สึกเหมือนขมับจะระเบิดออกมา เขากัดฟัน “ปาลี อย่าให้ผมต้องพูดอีกครั้ง ขึ้นมานอนบนเตียง” ชยานีลืมตาอย่างหมดความอดทน “คุณจะทำอะไร พวกเราคุยกันก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าคุณนอนบนเตียง ฉันนอนกับพื้น นิธานคุณจงใจหาเรื่องฉันใช่ไหม” นิธานทำเสียงต่ำๆในจมูก มองมาที่ชยานีอย่างเหยียดหยาม “อย่างน้อยก็สำคัญตัวเองหน่อย” “ok ฉันไม่สำคัญตัวเอง ฉันจะนอน รบกวนคุณอย่ารบกวนฉันได้ไหม” ในตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์อยากถกเถียงกับนิธานเลยจริงๆ เธอคิดเพียงอยากนอน ผู้ชายคนนี้อยู่เงียบๆไปเป็นหรือไง เห็นได้ชัดว่าวันนี้นิธานบ้าไปแล้ว เมื่อเห็นท่าทางรำคาญของชยานีแบบนี้ นิธานก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ เอามือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกง มองชยานีจากที่สูง เมื่อเงาสีดำปกคลุมใบหน้าของชยานี ชยานีก็หลับไม่ลง ทำได้เพียงจำใจลืมตาขึ้นมา “นิธาน คุณจะเอายังไงกันแน่” “ขึ้นมานอนบนเตียง” เขาพูดอีกครั้ง “ตอนนี้พวกเรายังไม่ได้หย่ากัน ผมไม่อยากให้ใครพูดว่าผมปฎิบัติกับคุณไม่ดี” ชยานีหัวเราะออกมาเบาๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังเหยียดหยามข้ออ้างของนิธาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอนอนบนพื้น เขามานึกถึงปัญหานี้ในตอนนี้ไม่คิดว่ามันสายไปแล้วเหรอ “ดูเหมือนคุณอยากให้ผมอุ้มนะ”