ตอนที่49 เธอมาทำอะไรในนี้

ต๭นที่49 เธอมาทำอะไรในนี้ ชยานีคิดว่าตนเองไร้ยางอายเกินไป แต่เมื่อเทียบกับตมนาแล้วดูเหมือนตัวเธอยังไกลกับจุดนั้นมาก เมื่อเห็น ลักษณะหน้าตาของตมนาในตอนนี้ ก็มากกว่าเรื่องของในบ้านของตัวเอง ไม่ต้องพูดว่าตอนนี้เธอกับนิธานไปกันถึงไหน แม้จะเป็นภรรยาของนิธาน ก็ไม่ควรนั่งบนที่นั่งของนิธานตามใจ ชอบมิใช่หรือ ชยานีคงต้องทำความเข้าใจในตมนาใหม่เสียแล้ว เธอจ้องมองตมนาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านนอก แล้วครู่หนึ่งดู เหมือนมีบางคนโทรมาหาตมนา ดูเหมือนหล่อนจะมีความสุขมาก “ว่าไง ฉันมาหาพี่นิธาน ใช่แล้ว พี่นิธานบอก ให้ฉันรอสักครู่ เดี๋ยวพี่นิธานจะไปกินข้าวกลางวันกับฉัน” ไม่รู้ว่าตมนากำลังคุยโทรศัพท์กับใคร แต่ท่าทางจะเป็นเพื่อนสนิทของตมนา หรือว่าจะเป็นจารุณี แต่เมื่อฟังจากน้ำเสียง ไม่น่าจะใช่จารุณี ไม่ว่าจะเป็นใคร อย่างไรก็ตามทำไมตมนาถึงได้ไร้ยางอายแบบนี้ แถมยังทำให้ชยานีรู้สึกต่ำลง ครั้งนี้ตมนาหัวเราะ ดูเหมือนเธอกำลังมีความสุข น่าจะเป็นเพราะอีกฝ่ายพูดถูกใจหล่อน “อย่าพูดอย่างนั้น สิ ตอนนี้พี่นิธานยังไม่ได้หย่านะ” “อืม ฉันเชื่อในความรู้สึกของพี่นิธานที่มีให้ฉัน พวกเรา…พี่สามจะต้องได้อยู่กับฉันแน่นอน” “ก็ดี ไว้รอฉันได้อยู่กับพี่นิธาน ฉันจะเชิญเธอแน่นอน” ตมนาวางสาย หัวเราะออกมาเบาๆ เอามือค่อยๆขยับโต๊ะทำงานของนิธาน ตามด้วยเอกสารของนิธาน แล้วหยิบ ปากกาของนิธาขึ้นมา ถูเบาๆ หลังจากนั้นเอามาลูบไล้บนหน้า และสุดท้ายก็ยังจูบกับปากกาของนิธาน ชยานีรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว เธอคิดว่าตมนาผู้หญิงเพรียบพร้อมตรงหน้านี้ เบื้องหลังคาดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรกับ นิธาน แม้ว่าเธอเองจะไม่พอใจนิธาน แต่ชยานีก็รู้ว่านิธานแตกต่างออกไป เขาควรคู่กับคนที่ดีกว่า ดังนั้นจึงไม่ใช่ ตมนาคนนี้ ตมนานั่งอยู่บนเก้าอี้ของนิธานอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงลุกขึ้นยืนอย่างอาลัยอาวรณ์ ทันใดนั้น ชยานีก็เห็นตมนาเดินมาทางห้องพักผ่อน ชยานีใจเต้นระรัว รู้สึกตึงไปทั้งตัว จิตใต้สำนึกของเธอต้องการจะหนีไป ไม่ต้องการให้ตมนาเห็นตัวเอง โดยเฉพาะเมื่อเห็นตมนาเดินใกล้เข้า มา หัวใจของชยานีก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม กลัวว่าตมนาจะเปลี่ยนใจคิดมานอนเล่นในห้องพักผ่อนนี้ ความจริงแล้วตมนาก็คิดเช่นนั้น เป็นเพราะปกติแล้วเธอไม่ค่อยมีโอกาสเข้ามาในห้องทำงานห้องนิธาน แม้ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับนิธานค่อนข้างดี ถ้าจะให้พูดก็คือเป็นคนรักในวัยเด็ก แต่ว่าตมนากลับเข้าใจนิธานคนนี้ กว่าใคร นิธานใจจืดใจดำมาก สองสามปีนี้ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายนิธานสามารถนับนิ้วได้ เดิมทีตมนาคิดว่าจะทำให้นิธานเห็น ความดีของเธอ การทำให้หลงรักเธอไม่ใช่ปัญหาด้านเวลา แต่ตมนาไม่เคยนึกถึงการปรากฎตัวอันเกินความคาด หมายของปาลี เธอคิดไม่ถึงว่าท่านปู่ภูลพิพัฒน์จะเป็นตายอย่างไรก็ต้องการให้นิธานแต่งกับปาลี ในเวลานั้นเธอหวังเป็นอย่าง มากว่านิธานจะสามารถปฎิเสธได้ หวังว่านิธานจะมองมาที่ตน หลังจากต่อต้านท่านปู่แล้ว มาแต่งงานกับเธอ แต่นิธานกลับไม่ทำ เขายินยอมแต่งงานกับปาลีคนน่ารังเกียจคนนั้น และไม่ยอมแต่งงานกับตน สองปีมานี้ตมนามองดูปาลีรนหาที่ตาย ภายนอกทำเป็นสลดใจกับปาลี ช่วยคิดหาทางออกให้ แต่ความจริงแล้ว เธอดีใจมากกับเรื่องที่ปาลีคนโง่นี้ทำ หลังจากที่ก่อเรื่องแบบนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า นิธานต้องหย่าแน่นอน และเธอก็ กำลังรออยู่ มองดู เมื่อเธอทำเป็นเพื่อนกับปาลี ปาลีที่สุดจะหยาบคาบอะไรอย่างนั้น ก็จะยิ่งทำให้เธอดูดีขึ้น เธอมีความมั่นใจ ในตัวเองมาก เอาแต่อยากให้นิธานมองเห็นความดีของเธอ แล้วเมื่อมองไปที่ปาลีที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง นิธานก็จะ ต้องเลือกตัวเธอแน่นอน ตมนาใช้วิธีนี้มาโดยตลอด และแผนการก็สำเร็จทุกครั้ง แต่ในครั้งนี้ ตมนากลับรู้สึกว่าแผนการนี้ถูกคุกคาม ตั้งแต่หลังจากที่จมน้ำ ราวกับว่าปาลีได้เปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นฉลาดขึ้น แต่ก่อนเธอแค่พูดไม่กี่คำก็สามารถทำให้ ปาลีออกท่าทีแสดงอาการได้ แต่ในตอนนี้ปาลีมักจะทำให้ตัวเธอคาดไม่ถึงบ่อยๆ ตมนาคิดว่าเธอรอต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอไม่สามารถหลบอยู่ในมุมมืดอีกต่อไป เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนรักในวัยเด็กของนิธาน เห็นได้ชัดว่าเธอรู้จักนิธานและหลงรักนิธานก่อน แล้วทำไมปาลีถึง เข้ามาแทรกกลางความรู้สึกระหว่างเธอกับนิธาน ในความเข้าใจของตมนา ปาลีคือมือที่สาม เป็นมือที่สามที่เข้ามาแทรกกลางความรู้สึกของเธอกับนิธาน ฝีเท้าของตมนาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เธอแค่คิดว่าหลังจากที่นิธานเหนื่อยจากการทำงานจะมาพักในห้องพัก ผ่อน บนเตียงนั้นต้องมีกลิ่นของนิธาน แค่คิดเลือดในกายก็พุ่งพล่านไปทั่วทั้งตัว เธอตื่นเต้นที่จะได้อยู่ด้วยกันกับ นิธาน เธอ… “เธอมาทำอะไรที่นี่” ในตอนที่ชยานีหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ที่ประตูก็มีเสียงอันหนาวเหน็บของผู้ชายดังเข้ามา จากระยะห่างของประตู เมื่อชยานีได้ยินเสียงของนิธาน ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา มือที่กำลังจับลูกบิด ประตูก็คลายออก แต่ฝ่ามือกลับเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ตมนาที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องพักผ่อนกลับยืนแข็งไปทั้งตัว เธอดูเหมือนโจรที่ถูกคนจับ ร่างกายแข็งจนขยับ ไม่ได้ สีหน้าของตมนาน่าเกลียดมาก หัวใจของเธอสั่นระรัว ความหวาดกลัวและความตกใจแบบนี้ราวกับว่าเธอกำลังจม น้ำ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำให้ตัวเองเป็นปกติ แล้วหันหน้าไปยิ้มให้กับคนที่มา “พี่นิธาน ฉัน…มาหา คุณเพื่อคุยเรื่องงาน แต่เลขาบอกว่าคุณกำลังประชุม ดังนั้นฉันเลยเข้ามารอในนี้ กำลังอยากไปห้องน้ำพอดี ไม่คิด ว่าพี่นิธานจะประชุมเสร็จและกลับมาเร็วอย่างนี้” สมแล้วที่ตมนาเป็นบุตรสาวตระกูลสูงศักดิ์ ใบหน้าที่แต่เดิมสามารทำให้คนกลัวจนพูดไม่ออก กลับเปลี่ยนได้ อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ตมนาดูเหมือนจะไม่มีความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวว่าถูกจับได้เหลืออยู่เลย มีเพียงท่าทางอ่อน หวานนุ่มนวล นิธานหรี่ตา เขาหยิบเอกสารขึ้นมา สีหน้าอันเย็นชาทำให้คนเดาอารมณ์ไม่ถูก เพียงแค่ในตอนที่นิธานเดินเข้ามา แล้วกวาดตามองไปรอบห้อง จิตใต้สำนึกก็นึกถึงห้องพักผ่อนขึ้นมา จึงรีบละสายตาออก “มาหาผมมีเรื่องอะไร” น้ำเสียงของนิธานเย็นชา ราวกับตมานาเป็นคนเเปลกหน้า ตมนาตะลึง แม้ว่าเธอจะทำใจไม่รู้กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งที่ได้ยินน้ำเสียงห่างเหินแบบนี้ของนิธาน ทำให้ตมนารู้สึกแทบ จะรับไม่ไหว ตมนาเม้มปาก มองมาที่นิธานอย่างน่าสงสาร “เกี่ยวกับความร่วมมือของตระกูลคำล้อมกับตระกูลภูลพิพัฒน์ ครั้ง นี้ตระกูลคำล้อมส่งฉันออกมา ดังนั้น…” “ผมจำได้ว่าความร่วมมือนี้พ่อของคุณเป็นคนรับผิดชอบ” นิธานตัดบทตมนาอย่างเยือกเย็น เสียงของเขาไร้ อารมณ์ เป็นเรื่องปกติเวลาบอกความคิดเห็น แต่ในตอนที่ตมนาได้ยินคำพูดของนิธาน หัวใจราวกับหยุดเต้น “คือว่า…วันนี้พ่อของฉัยยุ่งมาก ดังนั้นจึงให้ฉัน มา พี่นิธาน จะดีร้ายยังไงฉันก็จบมาจากแสตนฟอร์ด และในตอนนี้ฉันรับผิดชอบตำแหน่งสำคัญในตระกูลคำ ล้อม หรือว่าพี่นิธานไม่เชื่อฉัน” นิธานวางเอกสารในมือลง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ เเต่เพียงครู่เดียว นิธานก็ลุกขึ้นยืน แม้ว่าจะไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่ คิ้วของเขาขมวดเบาๆ ในดวงตามีความเกลียดชัง รีบกดโทรติดต่อภายใน “เข้ามานี่หน่อย” นิธานมองมาที่ตมนา “แม้ว่าจะมาคุยเรื่องความร่วมมือ แต่ก็ควรไปพบพนิตที่แผนกโครงการ เรื่องนี้พนิตเป็นคน รับผิดชอบไม่ใช่เหรอ ” สีหน้าของนิธานเย็นลง ดวงตาทั้งคู่สงบลงแล้ว ไม่มีอารมณ์ใดๆ แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริง แต่การพูดออก มาแบบนี้ เป็นการหักหน้าตมนาอย่างไม่ต้องสงสัย ตมนาถึงกับพูดอะไรไม่ออก “พี่นิธาน ฉัน…” “คุณตมนา” นิธานตัดบทตมนา “ที่นี่คือบริษัทเอ็มเจ ผมเป็นประธานบริษัทเอ็มเจจำกัด ใช่ไหม” ตมนาเม้มปาก รู้สึกว่าคำพูดนี่ของนิธานรุนแรงเกินไป ไม่ผิดหรอก โครงการนี้เป็นเรื่่องที่พ่อของเธอรับผิดชอบ จริงๆ แต่ว่าเธออยากพบนิธานจริงๆ ดังนั้นจึงออกปากมาด้วยตัวเอง วันนี้เป็นเพียงการพูดคุยเริ่มต้นความร่วมมือ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นพ่อของเธอหรือเธอมาเอง ก็เหมือนกัน ด้วยเธอมี เจตนาที่เห็นแก่ตัว อีกทั้งพ่อของเธอก็ตามใจ ดังนั้นหลังจากที่เธอเสนอความต้องการของตนเอง พ่อของเธอก็ ตกลงทันที ในเมื่อเธอมีเหตุผลที่ดี แน่นอนว่าในตอนแรกก็จะมาหานิธาน แต่เธอไม่คิดว่านิธานจะไร้น้ำใจเช่นนี้ อะไรก็เรื่อง การงาน “ขอโทษนะคะพี่นิธานคือว่าฉัน…” “ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก นิธานจึงบอกให้เข้ามา เลขาก็ผลักประตูเข้ามา เมื่อรับรู้ว่า บรรยากาศไม่ค่อยดี เลขารู้สึกเหมือนกำลังท่ามกลางสงคราม “ท่านประธาน คุณต้องการสั่งเรื่องอะไร” “วันนี้มีคนมาทำความสะอาดห้องทำงานไหม” นิธานใช้นิ้วชี้ถูบนโต๊ะทำงาน เกิดเสียงแหลมบาดกระดูก เลขารู้สึกหนาวอย่างอดไม่ได้ สีหน้าของเขาซีดลง “ท่านประธาน ทะ ทำความสะอาดแล้วค่ะ ฉันเห็นชัดกับตา ตัวเองเลยว่าป้าเขาทำแล้ว” “งั้นเหรอ” นิธานสงสัย “แล้วบนโต๊ะของฉันมีกลิ่นอื่นได้อย่างไร หรือว่าที่เก้าอี้” นิธานชี้มาที่เก้าอี้ของ ตน แล้วชี้ไปที่โต๊ะทำงาน “ใครเป็นคนขยับเอกสารบนโต๊ะ” “ฉัน…ฉันไม่ทราบค่ะ ท่านประธาน ฉัน…” สีหน้าของเลขาซีดมาก ไม่คิดว่าจะมีคนมาขยับโต๊ะและของบนโต๊ะ ของนิธาน ก็รู้ว่านิธานเป็นคนเข้มงวดมาก เขาไม่ยอมให้ใครขยับของในห้องทำงาน โดยเฉพาะโต๊ะและเก้าอี้ทำงาน “ท่าน ประธาน ฉันไม่ทราบจริงๆนะคะ” เลขาแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว “ท่านประธาน หลังจากที่คุณออกไป นอกจากคุณตมนาก็ไม่มีใครเข้ามา ท่านประธานฉันสาบานได้” เมื่อได้ยินเลขาพูดถึงชื่อของตน สีหน้าของตมนาก็มืดลง “ฉันมาคุยงานกับพี่นิธาน ตอนที่ฉันเข้ามา ไม่ได้พูดไว้ เหรอ คุณพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร” “ฉัน…” เลขานั้นถูกตมนาข่มขู่ด้วยสายตา แต่เธอกลัวนิธานมากกว่า ถ้าเกิดเธอถูกนิธานลงโทษ นั่นหมายความ ว่าเธอจะหางานในเมืองนภาทำได้ยาก ถ้าบริษัทเอ็มเจยังไม่ถูกฆ่าตาย ก็คงหาสถานที่ที่ให้เงื่อนไขได้ดีกว่าบริษัท เอ็มเจไม่ได้อีกแล้ว “ท่านประธาน มีเเค่คุณตมนาคนเดียวนะคะที่เข้ามา” “อืม คุณออกไปได้แล้ว” นิธานโบกมือ เลขาคนนั้นราวกับถูกอภัยโทษไว้ชีวิต รีบออกไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น นิธานกลับเรียกเธอ “เดี๋ยวก่อน” เลขาสั่นมองมาที่นิธานด้วยความกลัว เธอกำลังจะร้องไห้ออกมา “คราวหลังถ้าผมไม่อนุญาต ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามาในห้องของผม เข้าใจไหม” “ดะดะได้ค่ะ”เลขารีบพยักหน้าตกลง “แต่ว่าคุณตมนาบอกว่านัดกับคุณไว้แล้ว ดังนั้น…” เลขาเห็นสายตา ของนิธาน ดักเธอเอาไว้ “ทราบแล้วค่ะ ท่านประธาน”