ตอนที่50 ตมนาขายหน้า

ต๭นที่50 ตมนาขายหน้า หลังจากที่เลขาออกไป ตมนารู้สึกเหมือนอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็งไปทั้งตัว ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ตมนาเหมือนถูกคน ตบด้วยฝ่ามืออย่างแรง แต่เจ้าของฝ่ามือนี้คือคนที่เธอรัก ซึ่งเดิมทีแม้แต่คุณสมบัติในการป้องกันเธอยังไม่มี สำหรับนิธานแม้ว่าคำพูดนั้นยังพูดไม่ชัดเจน แต่ได้ใจความแล้ว เธอถือวิสาสะเข้ามา และเขาก็ไม่ไว้หน้าเธอแม้ จะต่อหน้าเลขา เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เกรงว่าหลังจากนี้คนทั้งหมดในบริษัทเอ็มเจจำกัดคงรู้เรื่องที่นิธานปฎิบัติกับเธอแบบนี้ วัน หลังถ้าเธออยากมาพบนิธาน เกรงว่าคงจะไม่ง่ายแล้ว แม้แต่การใช้ความร่วมมือเป็นฉากหน้า เกรงว่าก็คงยาก เพราะเห็นว่าครั้งที่แล้วที่หอนามอิน นิธานก็เต้นรำกับเธอ เธอรู้สึกว่าในตอนนั้นนิธานก็ไม่ได้ขับไล่เธอ แล้วเป็น เพราะอะไรกันนะ “พี่นิธาน ขอโทษนะคะ คือฉัน…” “เรื่องโครงการไว้คุณติดต่อกับพนิตโดยตรง ผมยังมีธุระอยู่” ท่าทีไล่คนของนิธานช่างชัดเจนอะไรอย่างนี้ มีหรือที่ตมนาจะฟังไม่ออก ในตอนนี้เธอรู้สึกเสียหน้า อัปยศเป็น อย่างมาก แน่นอนว่าต้องไม่อยากอยู่ที่นี่ จึงเสียใจออกไปอย่างหดหู่ นิธานดึงเนคไทอย่างร้อนรน แล้วกดติดต่อภายใน “เข้ามา” คนที่เข้ามาในครั้งนี้คือตีรณ ตีรณปิดประตูแล้วเดินเข้ามา “ท่านประธาน คุณมีอะไรให้รับใช้” “เอาของทั้งนอกและในห้องทำงานทั้งหมดไปเปลี่ยน” เสียงของนิธานหยุดลง แล้วมองมาทางห้องพัก ผ่อน “มีความสุขพอรึยัง” ชยานี “…” ชยานีผลักประตูออกมา ในมือถือเมล็ดแตงอยู่ถุงหนึ่ง บนหน้ามีเลือดฝาดนิดหน่อย ราวกับอึดอัดใจที่ถูกจับได้ ชยานีเคอะเขินนิดหน่อยมองมาที่นิธาน แล้วหัวเราะ จากนั้นก็ยื่นมือออกมา “อยากกินไหม” นิธานจ้องมาที่ชยานี สายตามองมาบนเท้าของเธอ เมื่อเห็นเท้าขาวๆและสะอาดสะอ้านของชยานี สายตาของเขา ก็มืดลง แต่ชยานีกลับไม่รู้สึกถึง คิดว่านิธานไม่สนใจอะไรเธอ เธอเกาหัวอย่างเคอะเขิน “คือว่า คุณจะว่าฉันไม่ ได้นะ ฉันก็ไม่รู้ว่าคนรักในวัยเด็กของคุณจะมา โชคดีที่ฉันพักผ่อนอยู่ในห้องนี้ ไม่อย่างนั้นถ้าเธอเห็นฉันขึ้นมาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ชยานีทำเหมือนเป็นเรื่องไม่เกี่ยวกับตนเอง “นั่นหน่ะ คงไม่ได้เป็นการทำลายของๆคุณใช่ไหม คุณจะเปลี่ยน ทั้งหมดเลยเหรอ” สิ่งของจำนวนไม่น้อยในห้องพักผ่อนที่เป็นของโบราณล้ำค่า ถ้าเป็นเพราะเกี่ยวข้องกับตมนา ทั้งหมดจึงถูกเปลี่ยน ชยานีรู้สึกว่ามันไม่ฟุ่มเฟือยไปหน่อยเหรอ เมื่อนิธานได้ยินก็ขมวดคิ้ว “ดังนั้นคุณก็เห็นทั้งหมดเลย” ชยานียักไหล่ “ตมนาที่เป็นคนรักในวัยเด็กของคุณพูดจาใหญ่โต ฉันก็อยากจะมองข้ามแต่ก็ทำไม่ได้ มาถึงก็ หยิบนู่นจับนี่ อืม ปากกาของคุณถูกจูบตั้งหลายครั้ง” ชยานีพูดราวกับกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของคน อื่น ดังนั้นสีหน้าอันมืดหม่นของนิธานก็ยิ่งน่ากลัวขึ้น “ดูเหมือนคุณจะมีความสุขมาก” น้ำเสียงของนิธานเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ที่สามารถแช่แข็งคนจนตายได้ ชยานียิ้มแห้งๆออกมา “ทำไมหล่ะ” “จะงงอยู่ทำไม” เมื่อนิธานมองมาด้วยสายตาดุดัน ตีรณก็รีบยืดหลัง ยืนให้ตรง “ท่านประธาน ผมจะรีบให้คน มาเปลี่ยน” หลังจากที่ตีรณออกไป นิธานมองมาที่เท้าของชยานีอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นในตอนนี้เปลี่ยนเป็นลึกซึ้ง เมื่อชยานีถูก นิธานมองด้วยสายตาแบบนั้นก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา มองลงไปตามสายตาของนิธาน “ทำไมเหรอ” นิธานละสายตา มองมาที่ชยานีที่กำลังถือเมล็ดแตงโมอย่างไม่แยแส “คุณเบื่อมากเหรอ” “ใช่แล้ว” จะไม่ให้เบื่อได้อย่างไร เป็นเขาก็ดีสิ ตัวเองได้ไปประชุม ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในนี้ จะไม่เบื่อได้ อย่างไร “สวมรองเท้า”นิธานเตือนอย่างอดทนไม่อยู่ เมื่อก้มมองที่เท้าตัวเอง “อ๊ะ มิน่าล่ะฉันถึงรู้สึกหนาวหน่อยๆ” เธอกำลังถอดรองเท้าไปที่เตียงพอดี จากนั้นตม นาก็เข้ามา เธอรนจนลืมใส่รองเท้า เธอกอดเมล็ดแตงโมงแล้วหมุนตัว ค่อยๆเดินไปใส่รองเท้า ชยานีใส่รองเท้าเสร็จก็หมุนตัว อีกนิดก็เกือบจะถูก นิธานที่ยืนอยู่ข้างหลังขู่ฆ่า จึงรีบถอยหลังออกมาสองก้าว ตบหน้าอกที่กำลังตกใจ แล้วกรอกตาใส่นิธานอย่างไม่ สบอารมณ์ “คุณไม่เคยได้ยินคำว่าคนเป็นน่ากลัวกว่าคนตายรึไง” สายตาของนิธานมองข้ามชยานีมาที่เตียงที่รกไปหมด คิ้วนั้นก็ขมวด ราวกับจับแมลงมาฆ่าได้ ชยานีกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว หัวเราะแหะๆ “คือว่า ฉันเบื่อ ดังนั้น…คุณคงจะไม่เปลี่ยนเตียงตัวนี้ใชไหม หวา ที่ จริงในตอนที่ฉันออกจากบ้านฉันสะอาดมาก เนื้อตัวก็ไม่มีกลิ่นเลย” ชยานีหวังว่าตัวเองจะไม่ถูกนิธานคิดว่าเธอทำแบบตมนา แบบนั้นไร้ศักดิ์ศรีมาก “คุณคิดมากเกินไปแล้ว” นิธานสายตาส่งสายตาที่เข้าข้างตัวเองมาให้ชยานี ในตอนที่มองมาบนหน้าจอ โทรทัศน์ สายตาก็มีความประหลาดใจ “คุณเป็นแฟนคลับของเธอจริงๆเหรอ” เธอ ชยานีหันไปมองหน้าจอโทรทัศน์ แล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว ฉันจะโกหกคุณทำไม เธอเปิดตัวมานานเท่าไหร่ เคย เล่นมาแล้วกี่เรื่อง แสดงโฆษณาอะไรบ้าง ชอบกินอะไรฉันรู้หมดเลย” ชยานีมีความภาคภูมิใจราวกับเป็น ครอบครัวของตัวเอง “เป็นไงบ้าง ฉันเก่งไหม ก็ไม่ใช่ยังทำอะไรไม่สำเร็จใช่ไหมหล่ะ” “เฮ้อ” นิธานถอนหายใจอย่างหมดความอดทน ผู้หญิงคนนี้สามารถทำลายภาพลักษณ์อันสุดยอดของฉันได้ ช่างน่า…สนใจจริงๆ “ท่าทางแบบนั้นของคุณคืออะไร ฉันจะบอกคุณเอาไว้เลย ว่าคุณอย่ามาดูถูกแฟนคลับอย่างพวกเรา แฟนคลับไม่ ได้สมองกลวงทั้งหมด มีพวกหัวกะทิตั้งหลายคน ยังมีนักวิชาการเงิน อาจารย์มหาวิทยาลัยเป็นต้น สุดยอดทั้ง นั้น” “แล้วคุณก็งั้นๆ” นิธานอดไม่ได้ที่จะโจมตีชยานี ดวงตามีความดูถูกอยู่ในนั้น ชยานีโกรธขึ้นมานิดหน่อย “อะไร ฉันงั้นๆ ที่ฉันมาในตอนนี้นั้นเป็นเพราะ…” ชยานีรีบปิดปากทันที “ทำไมไม่พูดอีกหล่ะ หืม” นิธานยกคิ้ว เรียวปากที่ดูถูกนั้นกำลังคลี่ออก เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำพูดของชยานี นิธานเคยสำรวจร่างกายของปาลี เธอไม่ได้เป็นเพียงนักเรียนที่จบจากมหาวิทยาลัยลำดับสาม เอาแต่ขี้เกียจทั้ง วัน ตั้งแต่แต่งงานกับเขาเธอก็ไม่มีงานทำ เอาแต่บ้าๆบอๆไปวันๆไม่รู้จักทำอะไร ดังนั้นคำพูดที่ชยานีเพิ่งจะพูดมา ใช้โน้มน้าวใจนิธานไม่ได้เลย สำหรับนิธานแล้วดูเหมือนชยานีกำลังเถียงข้างๆคูๆ ชยานีเม้มปาก ไม่พูดอีกต่อไป ยิ่งพูดก็ยิ่งพลาด ดังนั้นเธอจึงไม่ค่อยเข้าใจปาลี เพียงแต่จากที่นวตาเคยพูดมา เธอเข้าใจเพียงปาลีเป็นคนหัวไม่ดี “ก็ได้ ฉันมันโง่ คุณพอใจรึยัง” นิธานหยักคิ้ว ผสานมือทั้งสองข้าง นิ้วมือที่เรียวยาวแตะอยู่ที่คาง แล้วหัวเราะเบาๆ “ผมดีใจนะที่คุณสามารถรู้ตัว เองได้ขนาดนี้” “เชอะ” ชยานีมองนิธานที่กำลังภูมิใจในตนเอง ก็อดยกกำปั้นน้อยของเธอมาทางนิธานไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทุกครั้งที่นิธานเห็นท่าทางแยกเขี้ยวยิงฟันของชยานีทำให้เขามีความสุข เขาก็ไม่รู้ว่าความ รู้สึกนี้มาจากส่วนไหน อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าชยานีมิได้เสแสร้งแกล้งทำ หืม หากไม่ใช่เพราะพักนี้เขาจะรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของชยานี นิธานสงสัยจริงๆว่าตัวเองรู้จักผิดคนหรือไม่ “เอาหล่ะ เวลาเหลือไม่มากแล้ว เก็บของให้เรียบร้อยแล้วไปกัน” ถ้านิธานไม่พูดขึ้นมาชยานีก็คงลืมไปแล้ว เมื่อดูเวลา ชยานีก็ตีหัวตัวเองอย่างรุนแรง “เกือบลืมไปเลย ถ้าอย่าง นั้นฉันไปก่อนนะ ตีรณรบกวนคุณสักครู่นะ” “เดี๋ยวก่อน” เมื่อเห็นชยานีกำลังจะไป นิธานก็ยกมือคว้าคอเธอเอาไว้ ในตอนที่ชยานีออกจากห้องพักผ่อนปก เสื้อของชยานีตั้งขึ้นราวกับไก่ ต้องการให้ชยานีเอาลง นิ้วชี้มาที่สิ่งของบนเตียง พูดอย่างไม่แยแส “รีบจัดการให้ สะอาด นี่เป็นสิ่งที่คุณทำไว้” “ฉัน…” ชยานีพูดไม่ออก ใครใช้ให้เธอเป็นฝ่ายผิดกัน ทำได้เพียงจัดการให้เรียบร้อย แต่ชยานีก็ยังต่อล้อต่อ เถียง “ฉันจะบอกกับคุณว่า อาหารพวกนี้อร่อยที่ไหนกัน ดูรักสุขภาพ กลับไม่มีรสชาติ ไม่ใช่เม็ดแตงโมก็มันเทศ อบแห้ง คุณกินพวกนี้เหรอ” ชยานีชี้ไปที่ถุงเล็กถุงใหญ่ “แค่เห็นก็ไม่น่ากินแล้ว ในเมื่อคุณเป็นรสนิยมระดับสูง แบบนี้ คิดถึงภาพคุณกินมันเทศอบแห้งไม่ออกเลย” “โห งั้นคุณคิดว่าผมควรกินอะไร” นิธานอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วมองมาที่ชยานี “แน่นอนว่าต้องเป็นมันฝรั่งทอดกับไอศกรีม ฉันจะบอกว่า อร่อยมาก แล้วก็ยังมีล่าเถียว ฉันคิดว่าผู้ชายที่ไม่แคร์ โลกอย่างคุณ ก็ควรกินอาหารที่ไม่แคร์โลก” “หืม” นิธานส่งรอยยิ้มอันเยือกเย็นให้ชยานี แล้วหมุนตัวเดินไป “เก็บกวาดให้สะอาด” ชยานีเม้มปาก เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจต่อรอยยิ้มอันเยือกเย็นของนิธาน แต่สิ่งที่น่ากลัวคืออีกฝ่ายคือนิธาน ชยานีทำได้เพียงถอนหายใจ “เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วเหรอ” ในตอนที่ชยานีเดินออกมานิธานกำลังเปลี่ยนชุดสูท เขาดูดีไปทั้งตัว ทำให้หัวใจเต้นมีแรงเต้นได้ไม่น้อย ในใจ ของชยานีก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรดูจึงรีบพยักหน้า “อืม เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันขอยืมตีรณสักสอง สามชั่วโมงนะ บ๊ายบาย” ชยานีรีบออกจากห้องทำงานของนิธาน จากนั้นก็รีบไปหาตีรณ “ผู้ช่วยตีรณ ท่านประธานของคุณให้ฉันยืมตัว คุณไปกับฉันสักสองสามชั่วโมง” ชยานีพาตีรณเดินมาที่หน้าลิฟต์ราวกับโจร เห็นนิธานเดินออกมาพอดี ก็อดแปลกใจไม่ได้ “นิธาน คุณไม่ได้ยุ่ง อยู่เหรอ” นิธานมองมาที่ชยานีแวบหนึ่งอย่างไม่แยแส และไม่ยอมตอบ รอให้ประตูลิฟต์เปิด นิธานเดินเข้าไปในลิฟต์ ก่อน ชยานีก็อ้าปากค้าง ต่างคนต่างยืนนิ่งอยู่ที่ประตูลิฟต์ครู่หนึ่ง ในตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด มือใหญ่ข้างหนึ่ง ก็กดประตูลิฟต์ไว้ สีหน้าของเขาเย็นชามองมาที่ชยานี “ยังไม่เข้ามาอีก” “หืม อ๋อๆ ได้ค่ะ” ชยานีเข้ามาอย่างรีบร้อน หลังจากนั้นก็มองมาที่นิธานอย่างงงงัน “ท่านประธาน คุณก็จะ ออกไปเหรอ” เธอจำได้ว่าตอนที่ตีรณรายงานกำหนดการในตอนเช้า นิธานควรจะยุ่งมากๆมิใช่หรือ แล้วก็ไม่มี แผนงานออกไปข้างนอกด้วย นิธานถอนหายใจออกมา และไม่ตอบอะไร ชยานีรับรู้ถึงความรำคาญ ตนเองจึงไม่สนใจ เลยไม่ได้ถามอีกครั้ง เอาแต่มองลิฟต์ที่กำลังลงไปทีละชั้น จากนั้นก็ตรงไปที่ชั้นใต้ดิน ชยานีจึงรู้สึกตัวขึ้นมา “ท่านประธาน หรือว่าคุณ จะไปกับเรา” “ไม่ได้หรอ”